Gisteren van Brugge naar Turnhout gereden op anderhalf uur tijd. Dat is de normale duur als je je aan de snelheidsbeperkingen houdt en als je overal de 120 km/u kan aanhouden. Dat was geen probleem. Er was bijna geen verkeer. En wat merk je dan? De weinige chauffeurs die er zijn, rijden zonder uitzondering allemaal op het middelste baanvak. Ik krijg daar de wöbbe van. Ik kan het niet laten om ze allemaal rechts in te halen en boos naar links te kijken wanneer ik naast hen rijd. Beleefd opgevoed als ik ben, houd ik de scheldwoorden binnensmonds en de opgestoken middelvinger aan de onderkant van het stuur. Dat wel. Middenvakrijers zijn de veroorzakers van alle problemen in de wereld. Zij zorgen ervoor dat er op snelwegen maar twee van de drie baanvakken gebruikt worden. Zij werken files in de hand en files doen mensen te laat komen op hun werk. Omdat mensen te laat op hun werk komen, draait de economie niet en als de economie vierkant draait, vallen er ontslagen. Wie ontslagen wordt, heeft geen geld om zijn gezin te onderhouden en armoede drijft mensen tot corruptie en criminaliteit. En een escalatie van geweld leidt tot oorlogen. Valla. Haal de middenvakrijers van de baan en er is wereldvrede. Alle middenvakrijers achter de tralies. Nu!
12-09-2008
Een goed lijf, dus een goed leven.
"Gelukkig heb ik altijd nog een goed lijf, dus een goed leven". Nederland staat op zijn kop omwille van die zin, die gebruikt wordt in een reclamespot voor "Slankie 20+"-kaas. Half de natie schreeuwt moord en brand. Een schande is het. Een kaakslag voor alle vrouwen die niet de ideale maten hebben. En voor alle vrouwen die wél de ideale maten hebben, maar niet voor hoer willen versleten worden. En natuurlijk ook voor alle mindervaliden, bejaarden, zieken, daklozen en kinderen. En voor alle homo's en lesbo's. En voor alle bewaarders van het goed fatsoen. En bijgevolg ook voor iedereen die politiek correct wil zijn. "Zever. Gezever!", zou Frankie Loosveld zeggen. De reclame is gewoon geweldig goed gemaakt en bijzonder grappig. En bovendien op het (goede) lijf geschreven van de al even goed gemaakte en bijzonder grappige zangeres Sanne Hans, die zichzelf de artiestennaam 'Miss Montreal' heeft aangemeten. "Hoe ik die naam ooit heb verzonnen, is niet te begrijpen. Ik stotter en kan hem zélf niet uitspreken. Dat men mij vroeg om het reclamelied in te zingen, is ook al een wonder. Ik stotter alleen niet wanneer ik zing, maar wel wanneer ik praat. En bijna het hele lied wordt gesproken, niet gezongen." (Heel even, in de tweede strofe, dreigt het trouwens mis te gaan, maar ze haalt het nog net). Die reclame krijgt van mij -mede dankzij de zangeres- tien op tien. Over het product zelf kan ik me niet uitlaten. Daar heb ik geen kaas van gegeten.
Eigen voetbal eerst
Vandaag in Blokken: Lies Conderaerts uit Retie. Ben Crabbé vraagt haar of Retienaren doorgaans voor de voetbalclub van Geel of Turnhout supporteren. Lies antwoordt: "Niet voor Geel. En zeker niet voor Turnhout". Crabbé kijkt verbaasd op. Lies legt uit: "Turnhout heeft in Retie een slechte naam bij veel mensen. Niet bij mij, want ik ging in Turnhout naar school". Klopt helemaal. Retienaren houden niet van Turnhout, tenzij ze er schoolliepen of werk vonden. Als uitgeweken Retienaar kan ik het weten. Als ik in Retie vertel dat ik tussen de Binken ben gaan wonen, kan ik op weinig begrip rekenen. Maar om op de vraag van Ben Crabbé te antwoorden: In Retie supporteren ze alleen voor ploegen van Retie: KSK Branddonk of Retie SK. Eigen voetbal eerst.
11-09-2008
Het leven is een gele trui
Lance Armstrong gaat weer koersen. De laatste tien jaar heeft hij zeven keer de Ronde van Frankrijk gewonnen. Alleen in 2006, 2007 en 2008 won hij hem niet. Omdat hij niet meer meedeed. Anders had hij de Tour nu tien keer gewonnen. "Niet deelnemen is even erg als verliezen". Het is Armstrongs variant op "deelnemen is belangrijker dan winnen". Armstrong zit al drie jaar voor zijn tv te kniezen omdat hij andere renners de Tour ziet winnen. Renners die hij in zijn goeie jaren gemakkelijk op tien minuten zou gefietst hebben. En dus wil Lance in 2009 opnieuw de Tour winnen. En in 2010 en 2011 waarschijnlijk ook. Want als je nu niet kunt stoppen, waarom zou je het dan volgend jaar kunnen? Een normaal mens begrijpt zoiets niet. Is het dan echt zo moeilijk om een hut en een hangmat te kopen, een abonnement op een goei gazet te nemen en een cd van pakweg Sheryl Crow op te leggen? Blijkbaar wel. Armstrongs leven is een gele trui. En omgekeerd: de gele trui is zijn leven. Voor de rest is er niks. Zelfs als hij voor de fun deelneemt aan een marathon trekt Armstrong een gele T-shirt aan. Zielig. Alsof Eddy Merckx nog dagelijks in een regenboogtrui zou rondlopen. Echte kampioenen herken je niet alleen aan het aantal overwinningen dat ze ooit behaalden, maar ook aan de manier waarop ze afscheid namen van hun sport. Armstrong is geen kampioen. Hij zal er ook nooit een worden. Erger nog. Hoe harder hij probeert, hoe minder hij het is.
09-09-2008
Barbara is een huismus
Deze voormiddag zat ik in opdracht van Onderox op de koffie bij Marc Dex, voor een dubbelinterview met hem en dochter Barbara. Beiden vertelden over hun carrière. Ze hebben ook alletwee wat te vieren. Barbara brengt eind deze maand een nieuwe cd uit, Marc is in november de centrale gast op een groot concert, ter gelegenheid van zijn 65ste verjaardag. Marc: "Voor mij is België altijd groot genoeg geweest. Maar Barbara zou met haar talent internationaal moeten doorbreken". Barbara: "Och pa, ik kan nog geen week van huis zijn. Ik ben een echte huismus". Het was mooi om te zien hoe hard de dochter op de vader lijkt. Twee voeten op de grond. Bescheiden. Kunnen relativeren. Beseffen dat er nog een leven is naast de showbizz. Je moet hun platen niet kopen om daar respect voor te hebben.
08-09-2008
Hoi poeskie
Omdat hij "hoi poeskie" zegt tegen een kat die in Mongolië tegen zijn benen opspringt. Daarom vind ik Martin Heylen de beste reportagemaker van ons land.
Lelijke vent
Het voordeel van sms'en is dat je er gesprekken mee kan voeren die je gewoon over de telefoon nooit zou kunnen hebben. In mijn favoriete kroeg in Retie hangt een bierkaartje met de mededeling dat ik een concertticket van Mariza verkoop voor 25 euro. Mijn gsm-nummer staat erbij. Zondagnamiddag krijg ik een sms-bericht van een zekere Tom. Volgend gesprek ontwikkelt zich. - Ik geef 15 euro voor je kaart. Tom. - Bedankt, maar ik vraag 25. Ik wacht op een beter bod. - Denk verkeerd verbonden. - Had jij geen 15 euro geboden voor een ticket van Mariza? - Zegt me nx maar klinkt intress ;-), grtjs - Raar. Heb jouw nummer nochtans niet ingetikt, maar gewoon jouw bericht beantwoord... Enfin. No prob. - Kan gebeuren. Je bent toch toev geen tof knap sportief mieke dat es graag lekker gaat eten? - Nee. Een lelijke vent van in de veertig, maar als je me wil trakteren, mag dat altijd. Ik kan veel eten.
