"Over Louis Vitton-tasjes weten ze alles, maar van voetbal kennen ze geen fluit." Kathleen Cools sloeg nagels met koppen toen ze Terzake aankondigde en het item over onze doodzieke nationale voetbalploeg inleidde. Zo raak heb ik het geen enkele sportjournalist horen zeggen.
04-09-2009
Voetbal is oorlog
Wat te vrezen was, is gebeurd. Amper een week na de doodschop van Witsel op Wasilewski vindt de Belgische voetbalbond de aanslag al een stuk minder erg dan vlak na de feiten. Dinsdag werd Witsel voor tien competitiewedstrijden geschorst. Drie dagen later oordeelt de bond dat het blijkbaar toch allemaal een beetje overdreven was en krijgt Witsel twee wedstrijden "strafvermindering". Pittig detail: door die fijne geste van de bond kan Standard Witsel tóch opstellen in de topmatchen tegen Club Brugge en A.A. Gent. Toeval? Laten we maar aannemen van wel. Da's het gemakkelijkste, want als je geen bewijzen hebt, moet je zwijgen. We zullen het dus snel over iets anders hebben: de geldboete. Die bedroeg oorspronkelijk 2.500 euro, maar werd herleid tot 250 euro. Tweehonderd vijftig euro! Laten we dat even in de juiste context plaatsen. Volgens voetbalmagazine verdienen topspelers in topploegen meer dan 500.000 euro bruto per jaar. Plus huis, plus kleding, plus eten en drinken van de club, plus auto, plus reclame-inkomsten, plus schnabbels links en rechts. Afgerond: 50.000 euro per maand. Voor de absolute top, natuurlijk. Maar daar hoort de Gouden Schoen per definitie bij. Als ik die lonen ken, kent de bond die ook. En diezelfde bond oordeelt dus dat 250 euro een gepaste geldstraf is voor iemand die elke maand 50.000 euro opraapt. Voor een doorsneewerknemer die per maand bruto 2.000 euro verdient, zou dat overeenkomen met een geldboete van 10 euro. Ik zou bijna zeggen dat het om mee te lachen is. Maar dat is het hoegenaamd niet. Standard heeft zich trouwens van de allerkeinste kant laten zien. Zowel de spelers als de clubleiding. De spelers deden dat tijdens de wedstrijd al, de clubleiding deed het de week nadien. De Camargo trapte Polak voor een half jaar van het veld, Witsel beëindigde wellicht de (top)voetbalcarrière van Wasilewski en Defour deed een minuut voor het einde (de rode kaart -die hij zelfs niet kreeg- kon hij er dan wel bij hebben) zijn uiterste best om Bousouffa een paar maanden met krukken te laten lopen. Gemoederen oververhit? Nee hoor, veel erger nog: een wel geplande en goed georganiseerde wraakactie. Vlak na affluiten vertelde Sarr dat Anderlecht het zelf gezocht had en dat er nu eenmaal nog rekeningen open stonden die vereffend moesten worden. De houding en de reactie van de clubleiding is even duidelijk en even verwerpelijk als die van de spelers. De trainer nam zijn spelers in bescherming, en foeterde naar een journalist die hem de gruwelijke beelden wilde laten zien. De clubleiding excuseerde zich niet bij de leiding van paars-wit, had zelfs het lef om in beroep te gaan tegen de zo al lichte straf voor Witsel én berispte en plein public hoofdsponsor BASE omdat die het had gewaagd een tuchtstraf van Standard voor Witsel te eisen ... Een duidelijker statement kun je moeilijk maken. Vrij vertaald zei Standard: "Dit was geen toeval. Dit was ook geen ongeluk. Wij hebben een punt gepakt op Anderlecht. Wij hebben dat op onze manier gedaan. Wij excuseren ons daar niet voor. En dat iedereen zich moeit met zijn eigen zaken." Het getuigt trouwens van een nooit geziene domheid, als je het mij vraagt. Want door die houding heeft Standard zich onuitstaanbaar gemaakt en kan het niet anders dan dat de club het voorgoed verkorven heeft bij duizenden neutrale voetballiefhebbers. "Voetbal is oorlog", zei Rinus Michels in de jaren zeventig al. De uitspraak zette de volledige voetbalwereld op zijn kop. Maar grenzen zijn er blijkbaar om verlegd te worden. Standard interpreteert het citaat nog veel letterlijker dan Michels het ooit heeft bedoeld.
01-09-2009
Lekker stuk vlees
Gehoord uit de mond van een veehouder: "Deze koeien zijn gelukkig. Dat proef je op je bord." Da's interessant. Hoe gelukkiger een koe is tijdens haar leven, hoe lekkerder ze is als ze dood is. Zou dat bij mensen ook zo zijn? Dan ben ik verdorie een lekker stuk vlees. Als ik dood ben, wel te verstaan.
Op kop in tweede positie
Wielercommentator Maarten Ducrot staat bekend om zijn ongelooflijke oneliners en zijn schitterende beeldspraak. Hij is zo bezield en gaat zo erg op in de wielersport dat hij niet eens meer hoort wat hij allemaal uitkraamt. Daarstraks, tijdens de live-uitzending van de Ronde van Spanje, zei hij kurkdroog, zonder het te beseffen en dus ook zonder zichzelf achteraf te verbeteren: "De man die daar al de hele tijd op kop rijdt in tweede positie, is Flecha." Op kop in tweede positie. Zelfs de stommiteiten van Ducrot neigen naar poëzie.
24-08-2009
Ain't nobody here but us chickens
Een jaar of zeventig geleden moet het schrijven van liedjesteksten een begot plezante job geweest zijn. Alles kon. Zowel de muzikanten die het moesten zingen als de muziekliefhebbers die ernaar moest luisteren, waren een stuk toleranter dan ze driekwart eeuw later zijn. Want ik geloof niet dat je bij -ik noem maar wat- Coldplay, Rage Against The Machine, Placebo of Them Crooked Vultures zou moeten afkomen met onderstaande tekst (gevonden op een ouwe jazzplaat, schrijver onbekend).
One night farmer Brown, Was takin' the air, Locked up the barnyard With the greatest of care Down in the henhouse Somethin' stirred When he shouted "Who's there?" This is what he heard:
There ain't nobody here but us chickens There ain't nobody here at all So calm yourself, And stop your fuss There ain't nobody here but us We chickens tryin' to sleep, And you butt in And hobble, hobble hobble hobble With your chin
There ain't nobody here but us chickens There ain't nobody here at all You're stompin' around And shakin' the ground, You're kickin' up an awful dust We chicken's tryin' to sleep And you butt in And hobble, hobble hobble hobble It's a sin
Tomorrow Is a busy day We got things to do We got eggs to lay We got ground to dig And worms to scratch It takes a lot of settin' Gettin' chicks to hatch
There ain't nobody here but us chickens There ain't nobody here at all So quiet yourself, And stop your fuss There ain't nobody here but us Kindly point that gun, The other way And hobble, hobble hobble off and Hit the hay
"Hey boss man What do ya say?"
It's easy pickens, Ain't nobody here but us chickens
16-08-2009
Gaten opvullen
Als een kwaaie hond met een hekel aan uniformen. Zo kijk ik elke dag uit naar de komst van de postbode. Ik wacht hem op aan de deur. Hijgend, de oren gespitst en het kopje een beetje scheef. 'Meneer facteur' hoeft niks te vrezen. Ik zal niet in zijn vingers bijten en ik laat zijn broekspijpen heel. Mijn bedoelingen zijn vreedzaam. Wat dat betreft, ben ik de tegenpool van die kwaaie hond. Ik wacht gewoon op een pakje. Op 33 pakjes, eigenlijk. Wetende dat ik deze zomer toch geen tijd zou hebben om met vakantie te gaan, ben ik maanden geleden al een lijstje beginnen maken. Een lijstje met alle cd's die ik al lang wilde hebben, maar die ik om de ene of andere reden toch nooit gekocht heb. Je kent ze vast wel: die steengoeie cd's die je elke keer in je pollen hebt gehad als je in een platenzaak kwam, maar die je toch nooit gekocht hebt. Omdat er altijd wel een cd nét iets dringender was om te hébben. Zelfs een notoir Beatles-fan als ik verkoos de nieuwste van The Tragically Hip boven eentje van The Beatles, waarvan hij alle nummers al uit het hoofd kent. Zo breidde ik jarenlang mijn platencollectie uit met nieuwe albums, terwijl de gaten in de collectie gewoon gaten in de collectie bleven. Voor net geen 360 euro heb ik nu 33 cd's besteld om dat mankement op te lossen. Het kost me minstens drie keer minder dan op reis gaan en ik ga er minstens even lang plezier aan beleven. Misschien wel 'tot in de eeuwigheid', om het eens met de woorden van een pastoor te zeggen. Iets aardser uitgedrukt, zou je kunnen stellen dat volgende week de postbode mijn gaten komt vullen. En als je dat verkeerd interpreteert, zegt dat meer over jou dan over mij.
12-08-2009
Nothing but the blues
Ode aan een zwaar onderschatte bluestekst (vrij naar "Dust my broom")
Hoe ben ik hier terecht gekomen? Ik lig naast een vrouw die ik niet ken. Hoe ben ik hier terecht gekomen? Ik vraag me af waar ik nu ben. Een lege fles onder mijn kussen een vrouw die zegt 'good morning man'.
Ik was van plan om niks te drinken maar ik ging toch weer in de fout nu lig ik hier in bed te stinken het ruikt naar hasj, 't is hier benauwd "Juffrouw, ik ken niet eens jouw voornaam maar volgens mij ben ik getrouwd".
08-08-2009
Ten onrechte
Gisteren in het journaal. Een nieuwsbericht over Al Qaeda-terrorist Baitullah Mehsud, die zou zijn omgekomen bij een Amerikaanse raketaanval: "Mehsud wordt verdacht van een hele reeks zelfmoordaanslagen in Pakistan." Ten onrechte, volgens mij. Anders snap ik het niet.
05-08-2009
Dit is 'em
Dit is 'em dan. De reden waarom het al een tijdje redelijk stil is op deze blog: 'Suiker'. Een cultuurkrant die gratis zal verspreid worden in 27 Kempense gemeentes. De kans dat je Suiker nu al ergens tegenkomt, is relatief klein. Van het proefnummer werden 'slechts' 5.000 exemplaren gedrukt. We willen er in de eerste plaats mogelijke adverteerders mee bereiken. Want koken kost geld. Het eerste échte nummer van Suiker moet eind september verschijnen en zal een oplage hebben van 20.000 exemplaren. Maar voor we officieel van start kunnen gaan, hebben we centjes nodig. Lees: adverteerders. Daar wordt aan gewerkt. Onder anderen door mezelf. Voor het eerst in mijn leven ben ik nu dus verkoper. Of vertegenwoordiger, als je dat beter vindt klinken. Bestaat er eigenlijk geen chique Engelse term voor? Zoiets in de aard van 'sales manager' ofzo? 'Sels manager", misschien.
02-08-2009
Het puntje van mijn schoen
Het was een tamme bedoening, David Byrne op de Lokerse Feesten. Blij dat ik hem (eindelijk) eens gezien heb, dat wel. In de jaren tachtig, toen ik The Talking Heads redelijk fantastisch vond, was het me nooit gelukt om Byrne en de zijnen aan het werk te zien. Geen geld, geen tijd of geen goesting: 't was altijd wel iets. Als The Talking Heads kwamen, was ik er niet. Maar zie: alles komt terug. Meer dan twintig jaar na de split van The Talking Heads is meneer Byrne ineens weer dikke vriendjes met Brian Eno en is hij bereid om Talking Heads-nummers op te nemen in de liveset. 't Is te zeggen: hij put alleen materiaal uit de platen die door Brian Eno werden geproduced. De rest laat hij links liggen. In de praktijk betekent dat dat Byrne wel 'Take me to the river', 'Heaven', 'Once in a lifetime', 'Burning down the house', 'I Zimbra en 'Life during wartime' op het publiek loslaat, maar dat de klassiekers 'Psycho killer, 'Slippery people', 'Road to nowhere', 'And she was', 'Nothing but flowers', 'Wild wild life' en 'Hey now' in de gitaarkoffer blijven steken. Een artiest die uit pure koppigheid rechtszaken begint tegen zijn oude bandleden en als gevolg daarvan zijn beste nummers niet speelt: een concert wordt daar niet beter van. Waar een concert óók niet beter van wordt: dansers! Een stuk of vier muzikanten vooraan op een podium -zo dicht mogelijk tegen het publiek- en een drummer daarachter: dat volstaat ruimschoots om een publiek bij de ballen te pakken. Meer moet dat niet zijn. Meer mág dat niet zijn, zelfs. Het bewijs werd gisteren geleverd. Voeg aan gelijk welk concert, hoe goed het ook is, drie molenwiekende, flikflakkende en haasje-over-springende dansers toe en je staat ernaar te gapen als een koe naar een trein. De 'power' die van de muziek uitgaat, is meteen weg. Moderne choreografie en popconcerten: het slaat als een tang op een varken. Gevolg: de helft van het David Byrne-concert deed me helemaal niets en bij de andere helft heb ik ter goedkeuring braaf met het puntje van mijn schoen het ritme meegetikt. Maar bij de ballen heeft David Byrne me niet genomen gisteren. Verder dan het puntje van mijn schoen is hij niet gekomen. Geen reden tot paniek, overigens. Ik leg thuis de platen nog wel eens op.
26-07-2009
La France et les autres pays
Ik dacht dat wij, Belgen, er het alleenrecht op hadden, maar ze kunnen het op een ander dus ook: een verkeerd volkslied spelen. In februari ging de Belgische voetbalbond nog zwaar de mist in toen voor aanvang van de wedstrijd België - Slovenië niet het Sloveense, maar het Slovaakse volkslied werd gespeeld. Een flater die op geen enkele manier goed te praten is, maar die je nog wel kan begrijpen: de dommekloot die voor de muziek moest zorgen heeft gewoon gedacht dat Slovakije hetzelfde is als Slovenië. In Frankrijk bakten ze het nog bruiner. Toen Contador na afloop van de Tour op het erepodium stond, werd niet het volkslied van buurland (!)Spanje gespeeld, maar dat van ... Denemarken. Die flater valt al veel moeilijker te begrijpen. Hoewel... Domheid heeft er in dit geval niks mee te maken. Plat chauvinisme wél. "Il y a la France et les autres pays". En of dat nu Denemarken of Spanje is, wie ligt daar wakker van? Geen Fransman, zoveel is zeker. En zeg nu zelf: Alberto Contador, dat had toch even goed een Deen kunnen zijn?
Mooi!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
De spurt op de Champs-Elysées is altijd geweldig om naar te kijken. Vandaag zeker. Vandaag is er geschiedenis geschreven. Mark Cavendish heeft getoond wat de wieleruitdrukking "alleen op de foto staan" nu exact betekent. Als we zijn ploegmaat die voor hem de spurt aantrok even buiten beschouwing laten, had hij volgens mij een kleine vijftig meter voorsprong op zijn concurrenten. Niet te geloven. Nooit gezien. Zelfs niet in de tijd van spurtbom Freddy Maertens, dertig jaar geleden. Als Mark Cavendish telkens een kilometertje vroeger was beginnen spurten, had hij de Ronde van Frankrijk gewonnen met 5 minuten voorsprong.
20-07-2009
The blues
Well I'm gonna be here for the rest of my life Well I'm gonna be here for the rest of my life Yeah I'm gonna be here for the rest of my life And all I did was shoot my wife.
The blues, in zijn meest simpele en dus ook meest geniale vorm... Ik kan er soms echt van genieten.
14-07-2009
Druk, druk, druk
Er zijn zo van die weken dat je het zo druk hebt dat je bijna vergeet dat je een blog hebt. Mijn dagelijkse "ik-zou-dringend-nog-eens-iets-op-mijn-blog-moeten-zetten"-schuldgevoel ten spijt, moet ik mijn trouwe lezers (ikzelf en nog drie anderen, van wie er twee op reis zijn en de derde zijn laptop gisteren gestolen is) meedelen dat de blog nog wel zeker een week op non-actief zal staan. Te druk met andere bezigheden. Heel belangrijke, zoals je al wel kon vermoeden.
30-06-2009
Voddenvent of lapzwans
Gisteren heb ik nog eens naar "De Zaal Alzheimer" gekeken. De film had ik al wel gezien, maar nog nooit op de Nederlandse televisie met ondertitels. En dat is toch altijd heel leerrijk. Zo zag ik gisteren dat het woord "voddenvent" vertaald werd als "lapzwans". Wat volgens mij helemaal niet hetzelfde is. Ik begrijp de redenering van de vertaler wel. Niet goed wetend wat hij met een voddenvent moest aanvangen, heeft hij, denk ik, maar zo letterlijk mogelijk vertaald. Van een "vod" naar een "lap" is inderdaad maar een kleine stap. Maar van een voddenvent naar een lapzwans toch een iets grotere, als je het mij vraagt.
27-06-2009
De waarheid heeft haar rechten
Ik begrijp de zwarte gemeenschap niet. Dat Michael Jackson wordt geroemd omwille van zijn geniale danspasjes, zijn leuke videoclips en zijn nooit geëvenaarde platenverkoop, kan ik aannemen. Maar dat miljoenen Afro-Amerikanen hem zowat zalig verklaren omwille van zijn verdiensten voor het zwarte ras, is de wereld op zijn kop. In de wereldgeschiedenis is er niet één persoon geweest die zo maniakaal en tot in het absurde toe de sporen van zijn zwarte verleden probeerde weg te moffelen. Als je het mij vraagt, heeft er nooit een groter verrader van het eigen ras bestaan dan Michael Jackson. Geboren als zwarte, gestorven als blanke. Dunne lippen, smalle neus, bleke huidskleur, sluik haar. Als ik zwart was, zou ik zo'n man niet op een standbeeld zetten. Dat muziekbonzen roepen dat - ik citeer- "Michael Jackson ervoor gezorgd heeft dat de culturele wereld het zwarte ras heeft aanvaard", is bovendien een regelrechte belediging voor de echte pioniers: Louis Armstrong, Miles Davis, Chuck Berry, Little Richard, James Brown, Ray Charles, Otis Redding, Ella Fitzgerald, The Platters, B.B. King, John Lee Hooker, Bo Diddley, Aretha Franklin, Diana Ross, Nat King Cole, Dizzy Gillespie en nog een stuk of honderd anderen. Alsof zij de wereld niet veroverd hebben... alsof zij met hun muziek hun badkamer niet uit geweest zijn. Komaan, zeg!
26-06-2009
't Zat te diep
Ik weet wel waarom ik altijd bij het wellicht iets te strenge oordeel ben gebleven dat Michael Jackson nooit één goede elpee heeft gemaakt. Dat komt omdat ik een kind ben van mijn tijd. Een kleine dertig jaar geleden, toen ik mijn allereerste onzekere passen in het uitgaansleven zette, was het leven simpel voor wie van muziek hield. Er waren geen 75 muziekgenres en 582 subgenres, zoals vandaag. De wereld was nog niet rijp voor begrippen als emotrashcore of gothicdeathmetal. Je had twee muziekgenres: de kroegmuziek en de discotheekmuziek. Meer was er niet. In de kroegen werd rock gespeeld en in de discotheken ... euh ... disco. Voor de rock moest je aan de toog hangen, voor de disco moest je de dansvloer op. Het was 't één of 't ander. Vis of vlees. De twee werelden stonden mijlenver van mekaar en waren niet met mekaar te rijmen. Wie van het ene hield, haatte het andere en omgekeerd. De liefhebbers van Bob Seger, Neil Young en Eric Clapton kregen braakneigingen van Kool & The Gang en KC & The Sunshine Band. En de dansende discomeute vond rock iets voor losers met een bierbuik. Tot rellen of zelfs hevige discussies kwam het nooit, want er was geen schijn van een kans dat de beide partijen mekaar ooit ergens tegenkwamen. Rockers en discokikkers hadden mekaar niks te vertellen. En dat deden ze ook niet. In die sfeer werd ik, zeg maar, muzikaal gevormd. U raadt het goed: aan de toog, niet op de dansvloer. En alles wat in discotheken werd gedraaid, was per definitie volkomen fout. Als best verkopende en meest gedraaide artiest stond Michael Jackson symbool voor alles wat er in discotheken te horen was. Voor alle muziek die niet deugde, dus. Met het verstrijken van de jaren ben ik heel wat milder geworden. Ik kan Kool & The Gang en KC & The Sunshine Band ondertussen wel pruimen. Maar met Michael Jackson is het nooit meer goedgekomen. Dat was een brug te ver. De afkeer tegenover hem is mettertijd wel wat afgesleten, maar nooit helemaal verdwenen. Het zal wel onterecht zijn en het getuigt niet van een brede kijk op de zaken, maar het is niet anders. Ik ben ook maar een mens. 't Zat te diep.
Au revoir Tristesse
Yasmine is niet meer. De vleesgeworden kruising tussen Elvis Presley en Filiberke werd gisteren gevonden, bungelend aan een boom. Een hoopje jong, levenloos talent. Zonde. Eeuwige zonde. Al heb je haar nooit gekend, je bent toch even van je melk als je het nieuws hoort. Ik vond haar een bijzonder goeie presentatrice en ik heb, een jaar of vijf geleden in de Warande, ook best genoten van haar ode aan Leonard Cohen. Een monument als Cohen coveren, in het Nederlands dan nog én als vrouw (lees: zonder diepe basstem): dat is een mission impossible, maar Yasmine kwam ermee weg. Ze had iets donkers over zich, vind ik. Haar gevoel voor humor, haar pittige teksten, haar kwinkslagen, haar monkellachje en haar ondeugende pretoogjes konden haar donkere kant nooit helemaal verbergen. (Het feit dat ze uit een miljoen artiesten uitgerekend het beklemmende, bijna vreugdeloze werk van Leonard Cohen kiest om te coveren, zegt natuurlijk ook al iets.) Er hing altijd een soort melancholische somberheid rond haar. Saudade, zoals ze in Portugal zouden zeggen. Michael Jackson en Farrah Fawcett zijn ook dood, ik weet het. Maar die tristesse van Yasmine zal ik toch harder missen.
25-06-2009
First we take Monaco
Het gaat al honderd jaar achteruit met onze kroonprinsen, en nog geen klein beetje ook. De laatste die niet te verlegen was om een klein beetje ambities te koesteren, was de latere koning Leopold II. Dat hij Centraal-Afrika als zijn persoonlijke speeltuin beschouwde, is geweten. Dat hij ook van plan was om manu militari Nederland binnen te vallen, is nieuw. Niet dat het ons verbaast, maar het is wél nieuw. Minstens Zeeuws-Vlaanderen, Noord-Brabant en Nederlands Limburg moesten geannexeerd worden. En de provincies boven de Grote Rivieren mochten zélf beslissen of ze bij Nederland wilden blijven of niet. 't Is nauwelijks het vermelden waard, maar aan de zuidkant zou impersant het Groot-Hertogdom Luxemburg ingelijfd worden. En, we zouden het nog vergeten, vanzelfsprekend zou op de Nederlandse overzeese gebieden Suriname, Indonesië en de Antillen voortaan ook de Belgische vlag wapperen. Half Afrika zou van ons zijn, een flink stuk Azië, een stukje Zuid-Amerika en de volledige Benelux. Het heeft niet mogen zijn. Aan de basis van die mislukking lag een beginnersfout van kroonprins Leopold: in plaats van Frankrijk gewoon onder de voet te lopen en bij op het lijstje "allemaal van mij" te zetten, ging hij toestemming vragen aan Napoleon III om Nederland binnen te vallen. Die kreeg hij niet en hij liet al zijn plannen varen. Hij was te bescheiden. Een klein beetje meer geloof in eigen kunnen had volstaan om België tot een wereldnatie uit te bouwen. 't Is een gemiste kans die nooit meer terugkomt. Al eens naar onze huidige kroonprins gekeken? Dan weet je wat ik bedoel. Er moet dringend nieuw bloed komen in Laken. Ander en beter. Ik ben voorstander van een koningshuis, op voorwaarde dat de bewoners ervan plannen smeden om de wereld te veroveren. Net als 150 jaar geleden. The sky is the limit. First we take Monaco, then we take Benin.
19-06-2009
Hint
Patricia Govaerts, het lief van Ignace Crombé, wordt zangeres. Om de spanning er nog even in te houden, wil Patricia ('Trisha' voor de fans) nog niet vertellen voor welk genre ze zal kiezen. Maar ze geeft wel een hint. Het zal zeker in het Nederlands zijn, én ze is fan van Paul Severs... Dat zegt weinig, natuurlijk. Iemand een flauw idee?
