Bij deze wens ik alle ongelukkige mensen in Vancouver heel veel sterkte. Veel kunnen er dat niet zijn, want het Britse tijdschrift The Economist heeft Vancouver aangewezen als de aangenaamste stad op deze planeet. Maar toch. Uitzonderingen zijn er altijd en je zult maar ongelukkig zitten zijn in Vancouver. Ongelukkig zijn is op zich al erg genoeg. Maar ongelukkig zijn én weten dat je geen voet moet verzetten, want dat het op een ander nog veel slechter is, lijkt me simpelweg ondraaglijk. Geef mij dan maar Turnhout, een stadje dat je niet snel in een statistiek zult zien opduiken. Vancouver, dus. Het telt 600.000 inwoners en ligt aan een uitloper van de Stille Oceaan. Het heeft een bruisend en kosmopolitisch centrum, het derde grootste Chinatown van Noord-Amerika (voor The Economist is dat blijkbaar een argument), een indrukwekkend restaurantwezen, betere dim sum en sushi dan in Japan zélf en genoeg bars en pubs om een half leven weg te feesten. Bovendien is de plaatselijke bevolking bijzonder tolerant ten opzichte van minderheden zoals bijvoorbeeld Aziaten en homo's: twee minderheden die zo talrijk zijn dat ze die naam bijna niet meer verdienen. En veilig is Vancouver ook nog. De kans dat er onder je voeten een metrostation opgeblazen wordt of dat je een bom op je hersens krijgt, is belachelijk klein. Ook dat heeft The Economist allemaal laten uitrekenen. Opvallend is trouwens dat Canada met nog twee andere steden -Toronto en Calgary- in de toptien staat. Canada boert dus niet slecht. Helaas is het voor ons, Europeanen, niet direct de meest voor de hand liggende vakantiebestemming. Maar er is goed nieuws voor wie de dure vliegtuigtickets wil uitsparen en wat dichter bij huis naar 'aangename' steden wil trekken. Met Düsseldorf, München, Frankfurt en Nurnberg hoog in de rangschikking is het volgens de lijst van The Economist ook in Duitsland bijzonder leuk toeven. Een beetje raar, toch. Ik kan me moeilijk voorstellen dat ze daar grote Chinatowns hebben.
14-05-2009
Pronostiek
Speeldag 32: - Anderlecht mag tot de 96ste minuut voetballen om gelijk te komen tegen Tubeke. - De wedstrijd Zulte Waregem - Standard wordt afgefloten twee seconden voor Zulte alleen voor de Standard-keeper komt.
Speeldag 33: - Anderlecht wint makkelijk van Roeselare. - Standard krijgt de hulp van de scheidsrechter om 1-0 voor te komen tegen Club Brugge.
Speeldag 34: - Is er iemand in dit land die er nog aan twijfelt dat Standard dit weekend zal winnen op Gent, en Anderlecht op Genk?
13-05-2009
Averechts effect
Vanmiddag gehoord op tv. "Hoe zit het met de stoelgang van deze motorrijders?" - "Ene keer per dag minimum". - "Een keer per week gemiddeld". - "Drie tot vier keren per dag". "Ze eten twee weken lang probiotische yoghurt. Zal hun darmstransit versnellen? Wij doen de test!" ... Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar op mij heeft zo'n trailer een averechts effect. Alles is beter dan straks naar tv kijken. Ik hoef absoluut niet te weten hoe vaak de doorsnee motorrijder moet kakken.
Het imago van de wielersport
Tom Boonen wordt geschorst omdat hij in zijn vrije tijd onnozeliteiten uithaalt. En dan nog "omdat hij het imago van de wielersport schade toebrengt". Wat een flauwekul. Dat zijn werkgever hem schorst, kan ik begrijpen. Dat zijn sponsor vraagt om hem te schorsen ook. Maar de internationale wielerbond? Hoe lijdt die schade omdat een wielrenner die er tijdelijk de riem heeft afgelegd in zijn vrije tijd aan de drugs, de drank of voor mijn part aan de vrouwen zit? Ten eerste heeft het drugsgebruik van Boonen buiten competitie niks te maken met de wielersport. Ten tweede telt het volledige wielerpeloton geen vijf coureurs meer als er niemand meer in mag zitten die de wielersport ooit schade heeft toegebracht. Als je het imago van de wielersport wil herstellen, moet je als inrichtende macht vooral niet met twee maten en gewichten meten.
11-05-2009
Maandag Dave Allen-dag
Een paar weken geleden heb ik op deze blog een paar filmpjes van Tommy Cooper gezet. Tot groot plezier van vooral mezelf ga ik vanaf nu ook regelmatig een filmpje van Dave Allen laten zien. Eentje per week. Laten we zeggen: op maandag. Kwestie van de week goed te beginnen. Ik heb altijd een enorm grote bewondering gehad voor komieken en cabaretiers. Als kind was ik helemaal wég van de Nederlandse grootmeesters. Toon Hermans, Wim Kan, André Van Duin, Jos Brink, Paul Van Vliet, Herman Van Veen, later ook Freek De Jonge, Youp Van 't Hek, Koot en Bie... Ik zat met open mond voor de tv als een van hun shows werd uitgezonden (en gelukkig gebeurde dat regelmatig). Ik vond alles en iedereen geweldig. Zelfs al begreep ik in de verste verte niet waarover het ging -bijvoorbeeld vanwege mijn gebrekkige kennis van de Nederlandse politieke actualtiteit- dan nog bleef ik in blinde bewondering. Ik kon maar niet begrijpen dat ik avonden werk had om een spreekbeurt van amper drie minuten (180 seconden) voor te bereiden en dat die cabaretiers schijnbaar moeiteloos twee uur aan de gang konden blijven. Hoe lang moet hun tekst wel niet zijn als je die zou uitschrijven? Hoe hebben ze die ooit uit het hoofd kunnen leren? Dat vroeg ik me af. Zelfs voor de slechtste cabaretier had ik nog het diepste respect. De grote liefde voor cabaret is altijd gebleven, en er was één cabaretier die alle anderen overtrof: de Ier Dave Allen. Heel af en toe werd op de Nederlandse tv een show van hem uitgezonden. Het moet in de jaren tachtig geweest zijn. Wie veertig is of ouder, herinnert het zich misschien nog. Ik was een onvoorwaardelijke fan van Dave Allen, vanaf het eerste moment dat ik hem zag. Dave Allen was anders dan alle anderen. Hij ontdeed het cabaret van alle mogelijke franjes en kleedde het uit tot op het bot. Geen indrukwekkende decors, geen toeters en bellen, geen smoelentrekkerij, geen verkleedpartijen, zelfs geen muziek. Hij had dat allemaal niet nodig. Hij kwam het podium op, zette zich op een kruk, stak een sigaret op (dat mocht toen nog) en begon te vertellen, af en toe met smaak van een glas single malt nippend. En twee uur lang hing het publiek aan zijn lippen. Ik heb Dave Allen altijd de strafste komiek ooit gevonden. Juist omdat hij zo puur was en consequent geen enkel hulpmiddel gebruikte om zijn shows op te smukken. Ik was hem uit het oog verloren, Dave Allen. Maar toen ik een paar weken geleden op Youtube naar filmpjes van Tommy Cooper zocht om de blog te zetten, moest ik ineens ook aan Dave Allen denken. Wikipedia leerde me dat de briljante komiek helaas al overleden is. Hij stierf in 2005. Hij was 68. En vanaf vandaag komt er dus -voor onbepaalde duur- elke maandag een fragment uit een Dave Allen-show op deze blog. Voor mij persoonlijk een eerbetoon. Voor velen een middel om kennis met hem te maken. Voor iedereen een manier om de werkweek aangenaam te starten. Om de reeks te beginnen, laat ik een filmpje van Dave Allen zien dat perfect illustreert dat hij niks nodig had om grappig te zijn. Er zijn op Youtube nog leukere conferences van Dave Allen te zien (geen paniek: die krijg je de volgende weken nog wel te zien op deze blog), maar als eerste fragment heb ik dit gekozen omdat het hem zo perfect typeert als een verteller pur sang. Een verteller, die bovendien niet te beroerd is om met zichzelf en zijn eigen handicap te lachen, ... Enjoy!
