Het was twee uur en drie kwartier lang puur genieten gisteren in de Gelredome in Arnhem: Paul McCartney in de vorm van zijn leven!
Op weg ernaartoe was ondergetekende fan behoorlijk nerveus. Ten eerste ben ik niet zo'n bewonderaar van Macca's solocarrière en ten tweede vreesde ik voor een eerbetoon aan Michael Jackson met de draken van nummers "Say say say" en "The girl is mine", twee mottigmakende duetjes die God met Klein Peerke opnam. En tijdens de Hoogmis van Sir Paul wil je toch dat de voormalige Beatles-frontman zijn goddelijke en niet zijn menselijke aard laat zien.
De vrees bleek ongegrond. Geen woord over Michael Jackson, geen noot van zijn duetjes, en de solocarrière van McCartney kwam maar met mondjesmaat aan bod. Enkele bijzonder goede Wingsnummers bleken moeiteloos de tand des tijds te hebben doorstaan. Het "Ho, hey ho" van Mrs. Vanderbilt ("What's the use of worrying") werd door 30.000 aanwezigen meegezongen. "Band on the run", "Jet" en het verschroeiende "Live and let die" (met vlammenwerpers en vuurwerk waarbij dat van AC/DC op een waakvlammetje lijkt) bliezen bijna letterlijk het dak eraf.
En dan waren er natuurlijk de Beatlesnummers. Als ik goed geteld heb 22 in totaal. Genoeg om er een prachtige verzamelcd mee samen te stellen. McCartney koos zoals gewoonlijk voor de beste livesongs en niet voor de bekendste of de grootste hits. Zo gaat hij tijdens zijn concerten steevast voorbij aan nummers als "Help", "She loves you", "Nowhere man" en "Love me do" (en nog dertig andere) maar kiest hij voor minder voor de hand liggende (maar ronduit schitterende) nummers als "Blackbird", "Helter Skelter" of "I've got a feeling".
Het Beatlesrepertoire dat gisteren de revue passeerde: Magical Mystery Tour (als openingsnummer), Drive my car, Eleanor Rigby, Got to get you into my life, Day tripper, And I love her, Paperback writer, Lady Madonna, Back in the USSR, Blackbird, Ob-lad-i Ob-la-da, Helter Skelter, Yesterday, Sgt Pepper's lonely hearts club band, A day in the life, Something, The end, Let it be, Get back, The long and winding road, I got a feeling, Hey Jude... Het feit dat je zo'n verzameling songs bijeen kan schrijven alléén al!
Tussendoor ramde Macca nog een tribute to Jimi Hendrix uit zijn gitaar en liet hij een van zijn songs overgaan in "Give peace a chance" van John Lennon, dat minutenlang door het publiek werd nagezongen en uiteindelijk door McCartney (die al achter de vleugel had plaatsgenomen voor het volgende nummer) dan maar opnieuw, op piano, werd ingezet. Kippenvel!
God is niet van zijn troon gevallen gisteren. Integendeel, hij heeft nog eens duidelijk laten zien wie er nu eigenlijk de man is.
|
