Ik begrijp de zwarte gemeenschap niet. Dat Michael Jackson wordt geroemd omwille van zijn geniale danspasjes, zijn leuke videoclips en zijn nooit geëvenaarde platenverkoop, kan ik aannemen. Maar dat miljoenen Afro-Amerikanen hem zowat zalig verklaren omwille van zijn verdiensten voor het zwarte ras, is de wereld op zijn kop. In de wereldgeschiedenis is er niet één persoon geweest die zo maniakaal en tot in het absurde toe de sporen van zijn zwarte verleden probeerde weg te moffelen. Als je het mij vraagt, heeft er nooit een groter verrader van het eigen ras bestaan dan Michael Jackson. Geboren als zwarte, gestorven als blanke. Dunne lippen, smalle neus, bleke huidskleur, sluik haar. Als ik zwart was, zou ik zo'n man niet op een standbeeld zetten. Dat muziekbonzen roepen dat - ik citeer- "Michael Jackson ervoor gezorgd heeft dat de culturele wereld het zwarte ras heeft aanvaard", is bovendien een regelrechte belediging voor de echte pioniers: Louis Armstrong, Miles Davis, Chuck Berry, Little Richard, James Brown, Ray Charles, Otis Redding, Ella Fitzgerald, The Platters, B.B. King, John Lee Hooker, Bo Diddley, Aretha Franklin, Diana Ross, Nat King Cole, Dizzy Gillespie en nog een stuk of honderd anderen. Alsof zij de wereld niet veroverd hebben... alsof zij met hun muziek hun badkamer niet uit geweest zijn. Komaan, zeg!
26-06-2009
't Zat te diep
Ik weet wel waarom ik altijd bij het wellicht iets te strenge oordeel ben gebleven dat Michael Jackson nooit één goede elpee heeft gemaakt. Dat komt omdat ik een kind ben van mijn tijd. Een kleine dertig jaar geleden, toen ik mijn allereerste onzekere passen in het uitgaansleven zette, was het leven simpel voor wie van muziek hield. Er waren geen 75 muziekgenres en 582 subgenres, zoals vandaag. De wereld was nog niet rijp voor begrippen als emotrashcore of gothicdeathmetal. Je had twee muziekgenres: de kroegmuziek en de discotheekmuziek. Meer was er niet. In de kroegen werd rock gespeeld en in de discotheken ... euh ... disco. Voor de rock moest je aan de toog hangen, voor de disco moest je de dansvloer op. Het was 't één of 't ander. Vis of vlees. De twee werelden stonden mijlenver van mekaar en waren niet met mekaar te rijmen. Wie van het ene hield, haatte het andere en omgekeerd. De liefhebbers van Bob Seger, Neil Young en Eric Clapton kregen braakneigingen van Kool & The Gang en KC & The Sunshine Band. En de dansende discomeute vond rock iets voor losers met een bierbuik. Tot rellen of zelfs hevige discussies kwam het nooit, want er was geen schijn van een kans dat de beide partijen mekaar ooit ergens tegenkwamen. Rockers en discokikkers hadden mekaar niks te vertellen. En dat deden ze ook niet. In die sfeer werd ik, zeg maar, muzikaal gevormd. U raadt het goed: aan de toog, niet op de dansvloer. En alles wat in discotheken werd gedraaid, was per definitie volkomen fout. Als best verkopende en meest gedraaide artiest stond Michael Jackson symbool voor alles wat er in discotheken te horen was. Voor alle muziek die niet deugde, dus. Met het verstrijken van de jaren ben ik heel wat milder geworden. Ik kan Kool & The Gang en KC & The Sunshine Band ondertussen wel pruimen. Maar met Michael Jackson is het nooit meer goedgekomen. Dat was een brug te ver. De afkeer tegenover hem is mettertijd wel wat afgesleten, maar nooit helemaal verdwenen. Het zal wel onterecht zijn en het getuigt niet van een brede kijk op de zaken, maar het is niet anders. Ik ben ook maar een mens. 't Zat te diep.
Au revoir Tristesse
Yasmine is niet meer. De vleesgeworden kruising tussen Elvis Presley en Filiberke werd gisteren gevonden, bungelend aan een boom. Een hoopje jong, levenloos talent. Zonde. Eeuwige zonde. Al heb je haar nooit gekend, je bent toch even van je melk als je het nieuws hoort. Ik vond haar een bijzonder goeie presentatrice en ik heb, een jaar of vijf geleden in de Warande, ook best genoten van haar ode aan Leonard Cohen. Een monument als Cohen coveren, in het Nederlands dan nog én als vrouw (lees: zonder diepe basstem): dat is een mission impossible, maar Yasmine kwam ermee weg. Ze had iets donkers over zich, vind ik. Haar gevoel voor humor, haar pittige teksten, haar kwinkslagen, haar monkellachje en haar ondeugende pretoogjes konden haar donkere kant nooit helemaal verbergen. (Het feit dat ze uit een miljoen artiesten uitgerekend het beklemmende, bijna vreugdeloze werk van Leonard Cohen kiest om te coveren, zegt natuurlijk ook al iets.) Er hing altijd een soort melancholische somberheid rond haar. Saudade, zoals ze in Portugal zouden zeggen. Michael Jackson en Farrah Fawcett zijn ook dood, ik weet het. Maar die tristesse van Yasmine zal ik toch harder missen.
25-06-2009
First we take Monaco
Het gaat al honderd jaar achteruit met onze kroonprinsen, en nog geen klein beetje ook. De laatste die niet te verlegen was om een klein beetje ambities te koesteren, was de latere koning Leopold II. Dat hij Centraal-Afrika als zijn persoonlijke speeltuin beschouwde, is geweten. Dat hij ook van plan was om manu militari Nederland binnen te vallen, is nieuw. Niet dat het ons verbaast, maar het is wél nieuw. Minstens Zeeuws-Vlaanderen, Noord-Brabant en Nederlands Limburg moesten geannexeerd worden. En de provincies boven de Grote Rivieren mochten zélf beslissen of ze bij Nederland wilden blijven of niet. 't Is nauwelijks het vermelden waard, maar aan de zuidkant zou impersant het Groot-Hertogdom Luxemburg ingelijfd worden. En, we zouden het nog vergeten, vanzelfsprekend zou op de Nederlandse overzeese gebieden Suriname, Indonesië en de Antillen voortaan ook de Belgische vlag wapperen. Half Afrika zou van ons zijn, een flink stuk Azië, een stukje Zuid-Amerika en de volledige Benelux. Het heeft niet mogen zijn. Aan de basis van die mislukking lag een beginnersfout van kroonprins Leopold: in plaats van Frankrijk gewoon onder de voet te lopen en bij op het lijstje "allemaal van mij" te zetten, ging hij toestemming vragen aan Napoleon III om Nederland binnen te vallen. Die kreeg hij niet en hij liet al zijn plannen varen. Hij was te bescheiden. Een klein beetje meer geloof in eigen kunnen had volstaan om België tot een wereldnatie uit te bouwen. 't Is een gemiste kans die nooit meer terugkomt. Al eens naar onze huidige kroonprins gekeken? Dan weet je wat ik bedoel. Er moet dringend nieuw bloed komen in Laken. Ander en beter. Ik ben voorstander van een koningshuis, op voorwaarde dat de bewoners ervan plannen smeden om de wereld te veroveren. Net als 150 jaar geleden. The sky is the limit. First we take Monaco, then we take Benin.
