Wandelknooppunten: 141 – 142 – 168 – 138 – 137 – 59 – 237 – 235 - - 236 – 139 – 140 – 144 – 143 – 141 = 10 km.

Vertrekpunt met parking: Kasteel van Horst. Horststraat 28 Sint—Pieters—Rode (Holsbeek).

Vrijdag 6 november 2020. Op de E19, de E40 en de E314 autosnelwegen lijkt het af en toe wel of we alleen op de wereld zijn. Vaak rijden we eenzaam en verlaten op de rechter rijstrook. We worden amper ingehaald en truckchauffeurs zijn schaars. Het is alsof we terug in de jaren van 1970 zijn. Een nostalgisch beeld zien we nu dus. We rijden door Vlaams-Brabant, de op één na kleinste provincie van België dat ontstaan is in 1995 uit de splitsing van Brabant. In het noord oosten ligt Sint-Pieters-Rode. Een deelgemeente van Holsbeek dat behoort tot de oudste dorpen van het Hageland.

Er is geen plaats meer vrij op de parking voor het kasteel van Horst. Blijkbaar is dit hier een toeristische trekpleister voor wandelaars en fietsers. Er is echter een goeie 150 meter verder nog een parking waar we onze auto kunnen stallen. Er staan nog maar enkele auto’s en hebben dus plaats in overvloed. De wandelknooppunten staan vlak in de buurt. We starten onze tocht over onverharde- en holle wegen langs velden en weiden. Een vliegtuig vliegt met veel lawaai boven ons hoofd voorbij. In vogelvlucht zijn we niet zo veraf van Zaventem. We worden al snel geconfronteerd met een glooiend landschap met prachtige vergezichten. In de verte zien we de Sint-Pieterkerk boven de toppen van de bomen uitsteken. Het neogotische gebouw dateert van 1892-1894. We kijken bewonderend uit bij een veld met gele bloemen. Onder de schitterende zonnestralen bloeit het koolzaad helder geel. Uit het zaad wordt olie getrokken waar biodiesel van gemaakt wordt. Van de vezels die daarna overblijven wordt als krachtvoer voor vee gebruikt. In de warmte van de herfstzon wordt even verder de knolraap geoogst. Hier wordt dit nog gedaan met de hand. Enkele meisjes steken het groene loof af met een speciale hak. Er wordt soms met een machine geoogst maar dan kwetsen ze de vruchten en worden ze sneller rot. Een jongeman raapt de gescalpeerde knollen op en legt ze behoedzaam in de bak van een landbouwlader. Op de Guldendelle/Langestraat vinden we de Heilige Wivina kapel. Gebouwd op een stuk grond dat weduwe Van Coidsenhoven-Hensmans schonk. Een stilte plek. Langs een kasseistrook wandelen we richting het grote Troostembergbos dat de 82,5 meter hoge Bensberg bedekt met beuken, tamme kastanje en berken. Een restant van het oeroude bos dat ooit het hele Hageland bedekte. In de bomen spotten we ontelbare maretakken. De groene bollen met witte besjes hangen hoog in de bomen en zijn hier heel het jaar door te bewonderen.

Onder een boomgaard liggen tientallen appels te rotten. Ze dienen waarschijnlijk als meststof voor de volgende lente. Bij gebrek aan banken in het landschap zetten we ons opzij op een borduursteen om onze picknick aan te spreken. Een ouder echtpaar laat ons echter weten dat er verderop een picknickplaats is met een frisdrankautomaat. Vlak aan de geklasseerde Gempemolen die werd omgebouwd tot een knusse brasserie. Door de huidige coronamaatregelen is het terras slechts in gebruik voor wandelaars en fietsers om hier hun meegebrachte boterhammetjes op te eten. De Gempemolen is een watermolen waarvan de geschiedenis teruggaat tot het begin van de dertiende eeuw. Na jaren van verwaarlozing werd hij in 1990 aangekocht door brouwerij Haacht en maalvaardig hersteld.

Na onze picknick trekken we het Troostembergbos in. Een wandelbos waarin enkele mooie beukendreven werden aangelegd. Tussendoor worden we getrakteerd op mooie vergezichten over de vallei van de Winge. De Wingevallei staat bekend als de rijkste en ecologisch sterkst gevarieerde vallei van de hele regio met het Dunberg- en Kloosterbroek als kerngebieden. Uit de voet van de heuvels stroomt heel zuiver kwelwater (grondwater) waardoor grote delen van de Winge- en Mottevallei nog steeds nat zijn. Vooral in het voorjaar is dit gebied een prachtige toeristische trekpleister met uitgestrekte tapijten bosanemonen.

Achteraf genieten we nog na van het prachtige wandelbos terwijl we over de Wingebeek slenteren en belanden langs een uitgestrekte vijver het Kasteel van Horst. Sinds het begin van dit jaar worden er restauratiewerken aan het kasteel uitgevoerd die waarschijnlijk door de corona langer dan vier jaar zullen duren. Het kasteel ligt te midden van de Hagelandse heuvels, met hun droge toppen, vochtige dalen en steile flanken. Het kasteel bezit nog steeds de traditionele slotgracht en een grote vijver. De Heren van Horst woonden hier al in de dertiende eeuw. De vierkante donjon dateert uit de vijftiende eeuw. Het kasteel is nog steeds de thuishaven van stripfiguur De Rode Ridder en diende eveneens als decor voor televisieopnamen voor onder meer de soap thuis. Het voormalig koetshuis werd op het eind van vorige eeuw grondig gerestaureerd en verbouwd tot taverne die nu niet open is.