Wandelknooppunten: 212 – 102 – 103 – 104 – 221 – 222 – 223 – 219 – 216 – 215 – 214 – 213 - 212 = 8,3 km.

Parkeren: Dorpstraat van Neerijse, nabij de kerk. 

Zondag 10 november 2019. 09u40. Strakke blauwe hemel zoals we hem zelden zien tijdens de zomermaanden. Er staat totaal geen wind en de temperatuur meet momenteel slechts 5°C. Een uitgelezen dag voor een verkwikkende wandeling. Een wandeling die ons door het valleilandschap van Dijle en IJse loodst. We rijden met de auto naar de provincie Vlaams-Brabant. De op één na kleinste provincie, maar dat is met het blote oog niet te zien natuurlijk. De provincie heeft, volgens Wikipedia, een langgerekte vorm en meet van oost naar west ongeveer 90 km en van noord naar zuid bedraagt de afstand ongeveer 40 km. Het heeft vanmorgen lichtjes gevroren en dat was duidelijk te zien aan de auto’s en de grasbermen in de straten. We parkeren onze wagen voor de begraafplaats van Neerijse die zich nog steeds rond de Sint-Pieter en Pauluskerk bevindt. Een eerste gebedshuis werd in de tweede helft van de twaalfde eeuw gebouwd op een kerkheuvel. In 1635 werd de kerk door Franse troepen in brand gestoken waardoor alleen de beide torens overeind bleven. De kerk werd heropgebouwd maar naderhand nog verder uitgebreid en enkele malen gerestaureerd. Voor het pad dat ons naar de kerk brengt hangt een infobordje: “Het Duitse leger komt uit de richting van Bevekom en Nethen naar Neerijse, waar een deel van het Belgische leger verblijft. Om de beweging van de Duitse troepen te kunnen volgen en vooral om te zien waar ze naar toe gaan, maken de Belgische soldaten een gat in de kerktoren. Op het einde van de oorlog treedt nog een andere vijand naar voren: de Spaanse griep. Relatief veel jonge mensen sterven aan deze griep, die zich snel verspreidt onder de verzwakte Europese bevolking. In oktober 1918 bereikt het aantal slachtoffers in Neerijse haar hoogtepunt.” De begraafplaats heeft drie zerken van oorlogsslachtoffers van het Gemenebest die gestorven zijn tijdens WOII. Ook het monument voor de gesneuvelden van WOI werd voor de ingang van de kerk geplaatst. De oude begraafplaats kleurt nog wit, geel, roze enz. van de chrysanten. Bijna op elke zerk staat wel een pot met bloemen. Op Allerzielen gedenken wij onze overleden familieleden en deze kleurrijke chrysanten zijn daar mee verbonden. Het is 11 uur en in de kerk wordt momenteel een dienst gehouden.  

We blijven de Dorpstraat volgen zodat de Sint-Pieter en Pauluskerk rechts van ons is. We nemen de tweede straat rechtsaf en volgen de Lindenhoflaan heuvelafwaarts. De regio is soms sterk heuvel-achtig en dat gaan we, als plattelandsmensen, vandaag voelen. De laan is een bolle gekasseide weg waarover ooit een laag asfalt werd gelegd. Ernaast staan nog enkele oude lindebomen waaraan nu de  bladeren beginnen te kleuren. Normaal verliest de linde zijn bladeren rond half september tot half november. Maar momenteel hebben ze nog veel groene bladeren. Ik twijfel eraan of ze hun bladeren kwijt zijn voor het nieuwe jaar. Maar de najaarsstormen zijn in aantocht. De lindebomen worden afgewisseld met Japanse Kerselaars. Dit moet hier in de vroege lente absoluut de moeite zijn wanneer de roze bloesems het landschap verfraaien. Rechts staat een witgekalkte boerderij: ‘Lindenhof’. Het is de voormalige kasteelhoeve d’Overschie uit de achttiende eeuw. Ze doet momenteel dienst als rustoord voor bejaarde paarden. Enkele oudjes staan nog buiten te grazen in het zonnetje. Aan het eerstvolgende kruispunt staan we stil om even uit te blazen. We hijgen en puffen alsof we net een marathon hebben gelopen. We hebben duidelijk geen conditie. Naast de Sint-Rochuskapel staat een houten zitbank maar die is al bezet door een liefkozend jong stel. Links van ons zien we door een gesloten gietijzeren toegangspoort het kasteel van Neerijse staan dat eveneens dateert uit de acht-tiende eeuw. Het fraaie gebouw werd volledig gerenoveerd tot 9 hoogwaardige kasteelappar-tementen dat te midden ligt van 230 ha natuurgebied. Een infobord maakt ons duidelijk dat er nog slechts één appartement te koop staat voor de kostprijs van € 475.000. Peace of cake. Achter een afsluiting liggen enkele rendieren in het zonnetje te luieren. Worden ze hier gekweekt of is het puur voor verfraaiing?  

Vanaf hier staan onze wandelknooppunten aangegeven. Voorbij het kasteel dwarsen we de IJse. Een zijrivier van de Dijle waarvan zich de bron in het Zoniënwoud bevindt. Ondanks de lage temperatuur (6°C) is het in het zonnetje aangenaam om te wandelen. Deze keer zijn we niet alleen. Iedereen komt blijkbaar buiten vandaag om van het mooie weer te genieten, en gelijk hebben ze. Morgen wordt het nog maar eens een natte regenachtige dag. We verlaten het asfaltpad en langs de slagboom wandelen we het natuurgebied de ‘Doode Bemde binnen. Dit is één van de grootste (250 ha) en meest waarde-volle natuurgebied van de hele Dijlevallei. Het natuurreservaat is met zijn 9 km wandelpaden het best toegankelijke natuurgebied van Vlaams-Brabant. ‘Doode Bemde’ betekent zoveel als onbruikbare graslanden. Onbruikbaar omdat de grond te vochtig is voor landbouw, maar het water levert een prachtig mozaïeklandschap op van broekbosjes, wei- en hooilanden, ruigten en rietvelden, vijvers en grachten. Het is hier wel heel modderig. Het is uitkijken waar je je voeten zet. We proberen ons evenwicht te bewaren en niet uit te schuiven. Onze stapschoenen hangen binnen de kortste keren vol modder. Ondanks de zwarte modder loodst de wandeling ons door een hemels paradijs van herfstkleuren.  

In het natuurgebied mondt de zijrivier IJse uit in de Dijle. In het zonnetje is het heerlijk wandelen. We hadden een dikke jas aangetrokken maar dat blijkt nu te warm te zijn. We horen een kakofonie van verschillende vogelgeluiden. De dieren weten het ook niet goed denk ik. Is nu herfst of lente? We genieten er alleszins van en ik sluit even mijn ogen om het geluid te combineren met beelden van enkele vogels. Tevergeefs, we zijn dan ook geen vogelaars. Sommige bomen zijn al bladerloos, anderen hebben nog hun groene bladeren. Het is nog steeds uitkijken waar we lopen. Het is de ene modderpoel na de andere. Het beste is om aan de zijkant te lopen maar ook daar is het nu modderig en gevaarlijk om uit te schuiven. Avontuurlijk nietwaar?  

Op weg naar knooppunt 102 wandelen we over een houten vlonder. Dat is wel echt nodig want op sommige plekken staat het grondwater hoog. Nu houden we tenminste onze voeten droog en zijn we even verlost van modderpoelen. We laten eerst enkele mountainbikers passeren. Ze hangen van onder tot boven vol met aangekoekte modder. Krijg dat thuis! Een jong gezinnetje met enkele kleuters kijken we glimlachend na. De spruiten joelen en kraaien van plezier omdat ze nu door de modder mogen rennen. Rechts van ons bevinden zich enkele afgespannen weiden die nog afgeboord zijn met schilderachtige knotwilgen. Op de achtergrond vertonen zich verschillende boomsoorten in diverse herfstkleuren. Een streling voor het oog. Er staat geen zuchtje wind. Geen enkel blad dwarrelt naar beneden. Aan water is hier geen gebrek door haar beboste hellingen die worden doorsneden door holle wegen. Om knooppunt 103 te volgen wandelen we langs de snel stromende Dijle-rivier die zich kronkelend door het landschap slingert. We moeten weer door de zwarte modder ploeteren. Naast ons een weiland dat nog voor een gedeelte spierwit is van de vorst. Ik krijg er zowaar een koude rilling van. De rust tijdens onze wandeling wordt af en toe onderbroken door opstijgende of landende vliegtuigen. Zaventem is hier nooit veraf. 

Op weg naar knooppunt 222 gaat het door een brede holle modderige weg. We komen slechts langzaam vooruit doordat we slalommend onze weg moeten zoeken. Maar op deze manier genieten we dubbel van de kleurrijke herfstbladeren. We klimmen de hoogte in naar het Margijsbos. Het historisch bos is gelegen tussen Neerijse en Overijse met een aantal holle wegen en taluds. En waar in het voorjaar enkele hellingen blauw kleuren door de boshyacinten. Er heerst tijdens onze wandeling nog samenhorigheid onder de mensen.  Wie ons passeert knikt of mompelt een goeiedag. Enkele mensen begroeten ons zelfs in het Frans. Het herinnert ons eraan dat we kort bij de taalgrens zijn. Er zijn ook medemensen die hun ogen neerslagen en je geen blik gunnen. Dan nog zeggen we dag en stappen we verder. Aan knooppunt 222 moeten we over een recent aangelegde betonbaan die glooiend de hoogte in gaat. Het is een nieuw fietspad dat naar knooppunt 4 leidt. Eenmaal boven dalen we langzaam heuvel af. Het is er even druk door fietsers, mountainbikers en wandelaars. 

Vanaf knooppunt 223 stappen we door het Margijsbos. Zover we kunnen zien is ons pad zonder modder, dat leidt ons tussen loofbomen met schitterende kleurige bladeren waarvan de meeste ons pad bedekken. We kijken halsreikend uit naar paddenstoelen. Af en toe vinden we er nog in verschillende grootte en kleuren. Voor knooppunt 219 moeten we rechtsaf. Hier ligt een dik tapijt van knisperende bladeren onder onze voeten. Langs ons pad hangen nog attributen van een halloween wandeling in de bomen. Reusachtige spinnen schuilen tussen de stammen van de bomen. Sommigen hebben blijkbaar al een halve mens opgegeten. Het onderlichaam in blauwe jeans ligt nog voor de spin. Jonge volwassenen werken aan een griezeltocht voor hun familie die vanavond zullen sidderen en beven. Er is duidelijk werk van gemaakt. Langs uitgesneden pompoenen die de wandeling sieren verlaten we het parcours. Hoog in de kruin van een boom rust een zilveren reiger en twee aalscholvers. Onze wandeling eindigt terug aan de Sint-Rochuskapel. De bewegwijzering was prima in orde. Oorspronkelijk moeten we rechtsaf maar wij slaan linksaf en nemen dezelfde weg terug tot aan de parkeerplaats waar onze auto trouw heeft gewacht.