Parkeren: hoek Spoorwegstraat/Kuiermanstraat bij knooppunt 28.

Fietsknooppunten: 28 -30 -31 -32 -33 -43 -38 -39 -40 -41 -56 -60 -70 -26 -27 -28 = 33,7 km.

Woensdag 15 mei 2019. Buiten schijnt de zon, de temperatuur duidt 15°C aan en het is nog maar net 08:45u. Vanmiddag wordt het beslist warmer maar er staat een strakke wind van minstens drie beaufort. Hij waait vanuit het oosten, wat sowieso rond deze tijd van het jaar wat frisser aanvoelt. Na dit weerpraatje vindt ik mezelf een doorwinterde weerprofeet. Een feit is: voor een T-shirt met spaghettibandjes is het nog een paar weken te vroeg. De ijsheiligen zijn nog maar net het land uit. We gaan in ieder geval een fietstocht maken. Onze parking ligt vlakbij de spoorlijn Mechelen-Dendermonde die aangelegd werden in 1837 en doorheen het centrum rijdt van Kapelle-op-den-Bos dat volgens de inwoners van de gemeente nog steeds ”Kapelle” genoemd wordt. We bevinden ons in de provincie Vlaams Brabant, in de streek van de Brabantse Kouters. De gemeente bestaat ongeveer een kleine 800 jaar maar ze was toen niet meer dan een klein kapelletje in de bossen van Brabant. De legende vertelt dat een verdwaald edelman in de dertiende eeuw, uit dank voor zijn redding, een kapel liet bouwen. In 1564 werd deze vervangen door de huidige Sint-Niklaaskerk. De kerk werd tijdens de Eerste Wereldoorlog platgebrand en kreeg na de heropbouw een kroon als toren. Een unicum in België.

We fietsen zuidwaarts langs de Eternietfabriek dat lange tijd gebruik maakte van asbest, waardoor er veel asbestvervuiling was in Kapelle o/d Bos. De laatste jaren wordt werk gemaakt van de sanering van onder andere de asbeststorten en een beek. Er zijn jaarlijks nog slachtoffers ten gevolge van asbestkanker. Velen durfden echter niet te protesteren omdat de fabriek voor werkgelegenheid zorgt. Aan onze rechterzijde staan uitsluitend prachtige vrijstaande woningen met hier en daar een mobilhome op de inrit. Er is duidelijk nog een zekere welstand onder de mensen van “Kapelle”. Aan het eerstvolgende kruispunt slaan we linksaf in de Huttekenstraat die overgaat in de Vaartdijk. Na het bordje “einde centrum” zien we links van ons enkele magazijnen van de Eternietfabriek. Na de bocht fietsen we tot knooppunt 33 langs het Zeekanaal Brussel-Schelde dat in 1997 is ontstaan door het doortrekken naar de Schelde van het Zeekanaal Brussel-Rupel. Het zeekanaal Brussel-Schelde behoort tot de oudste kanalen van ons land en moest oorspronkelijk de stad Brussel verbinden met Antwerpen en de zee. Het kanaal werd mettertijd steeds verder aangepast en uitgebreid. In 1997 werd de zeesluis in Wintam in gebruik genomen, waarmee het kanaal een rechtstreekse verbinding kreeg met de Schelde en van toen af ook “zeekanaal Brussel-Schelde” genoemd werd.

Aan de overzijde van het recyclagepark werden in 2001 drie windturbines gebouwd. Een van deze windmolens werd in 2015 getroffen door een blikseminslag en verder werd afgebroken. In oktober 2018 werden ook de overige twee windturbines verwijderd. Verderop bevinden we ons op het grondgebied van Humbeek, een deelgemeente van Grimbergen. We moeten de “Buisbeek of Driesbosbeek” over en fietsen vlak naast het ’s Gravenbos. Een van de grootste en oudste bossen in de omgeving. Het is grotendeels privédomein maar de wandelpaden zijn toegankelijk. Bij de eerste picknicktafel houden we onze eerste stop om even te genieten van een warm kopje koffie. In de verte zien we de eerste betonnen constructie van de ophaalbrug over het kanaal.  

Bij knooppunt 31 bevindt zich de Lourdesgrot die in het begin van het jaar 1950 werd gebouwd en deze keer is Bernadette ook van de partij. Het plan om deze grot te bouwen kwam er op initiatief van 12 kajotters van Humbeek na hun bedevaart naar Lourdes in 1952. De grot werd op 15 augustus 1954 door monseigneur Cardijn, stichter van Katholieke Arbeidersjongeren, plechtig ingewijd. Ieder jaar heeft op deze datum een misviering plaats, speciaal voor bejaarden, zieken en mindervaliden. Dagelijks komen hier ook troostzoekenden om te bidden. Achteraan de grot bevindt zich de ‘Calvarie’ met Christus aan het kruis tussen Maria en Johannes. Verder werd een circuit aangelegd met de veertien staties waarbij Jezus vanuit het paleis van Pilatus vertrekt naar de heuvel Golgotha tot aan zijn graf. Op de achtergrond werd een decor aangebracht van imitatierotsen, afgeknotte zuilen en ruïnes uit de Grieks-Romeinse tijd dat dateert van 1958. Alles is gewoon prachtig onderhouden.

Even verder, net voor het centrumbord van Humbeek leidt een donkere dreef met een ongeveer 500 m bospad naar het domein van het ’s Gravenkasteel. Dat het donker is komt door het dichte bladerdek van de vele statige bomen langs de dreef die geen spatje zonlicht doorlaten. Verderop is een brede toegangspoort die verhinderd verder te rijden. Alleen als je van plan bent brandhout te kopen mag je verder. We nemen vanaf hier enkele foto’s van het imposante kasteel. Al is de afstand eigenlijk te groot voor een optimale foto. Het ’s Graven-kasteel is een waterkasteel dat ook Lundenkasteel wordt genoemd, naar de naam van de vroegere eigenaars. De  oudste delen dateren van de vijftiende en zestiende eeuw. Het kasteel werd in de zeventiende eeuw hersteld na zware schade door oorlogsperikelen. In de negentiende eeuw werd het dan weer sterk uitgebreid. We fietsen terug en vervolgen onze weg langs het kanaal. Aan de tweede ophaalbrug is knooppunt 33. Hier moeten we rechtsaf in de Vaartstraat.

De Oyenbrugstraat is volledig aangelegd met kasseien en dat was geen lachertje. We proberen zoveel mogelijk naast de weg te rijden, maar zelfs dat is geen optie. Het lijkt alsof elke honderd meter wel kilometers zijn. We krijgen er schele hoofdpijn van en als we denken dat het voorbij is, kondigt zich weer een kasseistrook aan. Ons geduld wordt danig op de proef gesteld maar de verlossing is nabij. Na volledig door elkaar geschud te zijn kunnen we terug genieten van uitbundig veel groen en horen we opnieuw de vogeltjes fluiten. Als bloemenliefhebbers kijken we uit naar bijzondere plantensoorten die naast ons in de bermen groeien. Die vreselijke kasseistrook heeft ook zijn voordelen. We stoppen bij de MOT-molen voor een sanitaire stop. Dat hebben we dubbel en dik verdiend. We bevinden ons bij de Tommenmolen, een watermolen op de Maalbeek. De gevelsteen onder het brugje vermeld het jaartal: 1547. Het molenaarshuis werd vergroot ‘Anno 1852’. De molen bleef in werking tot in de jaren 1960. Aan de eerstvolgende zitbank houden we onze picknick. Het is al na twaalf uur. We moeten voorbij een poel, omringd door struiken en bomen. We zouden er zowaar voorbij gefietst zijn maar er klinkt een concert van kikkers. Ze zijn niet te spotten. We moeten de Maalbeek over. Daar lonkt een weide met gele bloemen en dat trekt onze aandacht. In een scherpe bocht houden we halt bij ‘De Liermolen’. Deze molen dankt zijn naam aan het geslacht ‘De Lire’, één van de vele eigenaars uit het rijke verleden van deze graanwatermolen. De eerste vermelding dateert van 1341 toen de abdij de molen kocht. De huidige gebouwen dateren uit de zeventiende en achttiende eeuw. De molen bleef actief tot begin der jaren zeventig van vorige eeuw. Daarna werd de molen, in opdracht van de gemeente, gerestaureerd. In de oude molenschuur is een tentoonstellingsruimte ondergebracht over het MOT. Het molengebouw is nu een gezellige taveerne geworden. Momenteel is het haar sluitingsdag. Het water heeft een groot verval. De vele knotwilgen langs de Maalbeek moeten hoognodig gesnoeid worden. De takken steken al meer dan drie meter de lucht in en op deze manier heeft de wind er vat op. De oude wilden buigt zich met de wind mee. hoe lang duurt het nog voor hij omligt? Er worden blijkbaar geen manden meer gevlochten.

Bij knooppunt 38 staan we in het centrum van Grimbergen. De indrukwekkende abdijkerk lonkt ons en we wijken even een paar honderd meter af langs knooppunt 76. De kerk maakt deel uit van de Norbertijnerabdij maar doet ook dienst als parochiekerk. Ze bezit een koepel van 45 meter en een toren van 58 meter hoog. De toren bevat een beiaard met 48 klokken. In 1999 werd de kerk de eretitel van basiliek verleend. We kunnen ook binnenin een kijkje nemen. Het altaar dateert van 1732. Er bevinden zich verschillende relikwieën. Ze zijn ingewerkt in de altaren of in de zijdeuren van de altaren. Een koorgestoelte met vele heiligen en zaligen van de Norbertijnenorde.   

We verlaten al vlug het centrum van Grimbergen langs de ’s Gravenmolenstraat. Hier vinden we nog de gesnoeide schilderachtige knotwilgen langs de Maalbeek. De beek ontspringt op een hoogte van 61 meter in Relegem en mondt uit aan de Verbrande Brug in het Zeekanaal Brussel-Schelde. Teneinde de straat werd de kapel gebouwd in de schaduw van talrijke bomen. Aan knooppunt 39 bevindt zich een brasserie te midden het groen van de Maalbeekvallei te Grimbergen. Een uniek terras sinds 1993 dat zorgt voor een baken van rust en ontspanning. Ze heeft vandaag haar wekelijkse sluitingsdag.

Vanop de Roostbaan hebben we een mooi groen vergezicht met hier en daar een gerestaureerde boerderij die ons herinnert aan de tijd dat het boerenleven het karakter in de streek bepaalde. We horen duidelijk dat we het centrum van Grimbergen achter ons hebben gelaten. We bevinden ons in een oase van stilte dat slechts onderbroken wordt door de enige natuurlijke geluiden van verschillende vogels. Een mens wordt van minder zelfs blijgezind. Maar even verder neemt de bebouwing weer toe.

Eens over de N277 bevinden we ons in het centrum van Meise. Een gemeente die rond 1900 nog een landelijk dorp was.  De voortuintjes van de mooie luxewoningen kleuren en geuren van talrijke voorjaarsbloemen. De grootste bezienswaardigheid van Meise is echter het kasteel van Bouchout, een voormalige burcht van het huis Arenberg, waarrond zich de Plantentuin van Meise bevindt die opgericht werd tijdens de Franse periode. Het domein is 92 ha groot en bezit naast een bibliotheek ook over 18.000 levende planten. Vervolgens fietsen we door Bouchout, een deelgemeente van Wemmel. We zien talrijke villa’s die meestal achter hoge hagen of ijzeren sierhekken schuilgaan. Voorbij de begraafplaats van Meise moeten we rechtsaf door een holle weg. Het is voor ons, plattelands toeristen, een steile klimming. Eens op het hoogste punt hebben we een indrukwekkend uitzicht van 360°.

In de J.B. Van Gyjsellaan werden mooie vrijstaande woningen opgetrokken waarvan de meeste omringd zijn door een menshoge groene haag. In de Bosweg fietsen we over de Amelvonnes-beek die dwars door de Plantentuin van Meise verder naar Grimbergen stroomt, en ter hoogte van het Nekkerbos uitmondt in de Maalbeek. Onze rit gaat verder door een bos. Het is privé eigendom en wordt omgeven door groene afrastering. In het gehucht Amelgem moeten we rechtsaf en rijden door Oppem, een klein dorp van Meise. We fietsen door een smalle holle weg. De hoge wegkant is begroeid met bomen en struiken. De grond is bedekt met groene bodembedekker. De echte wilde natuur zeg maar. Aan het kruispunt met de achthoekige “Kapel Onze-Lieve-Vrouw van Lorette” is knooppunt 56. De kapel werd in 1851 opgericht door kardinaal Sterckx en zijn twee zussen die toen iets verderop woonden.

Via de Klepperstraat verlaten we Oppem en genieten meteen van een mooi vergezicht. Een bont deken van landbouwgronden. In de verte doemt de kerktoren op van Wolvertem. Maar het is nog een heel eind. We rijden er niet in rechte lijn naar toe. Linksaf op de Groene Weg met haar recente vrijstaande woningen. Toch prachtig dat de knooppunten ons langs de mooiste plekjes in de omgeving brengen! Tussen de hectaren akkers en weiden liggen de bescheiden boerderijen en statige landhuizen. We belanden in Wolvertem en houden even halt bij de Baggermolen waarvan het rad jaren geleden al werd verwijderd. In de gevel werd een jaartal bevestigd: 1748. De Baggermolen werd reeds vermeld in een telling van 1683, maar hij moet veel ouder zijn. De watermolen was een Ban- of dwangmolen, waar naburige boeren werden verplicht hun graan te laten malen.

We dwarsen de Molenbeek en fietsen tot aan de N211. We moeten niet echt bij de kerk zijn maar we zijn toch benieuwd of we er binnen kunnen. De Sint-Laurentiuskerk werd op de oude motte gebouwd en heeft een westertoren uit de dertiende eeuw. In de zuidelijke hoek werd een beeld van O.L. Vrouw op een zuil geplaatst met het jaartal 1954. Rechts van de ingang staat het Heilig Hartbeeld op een bakstenen sokkel. Binnen is er een prachtige doopvont uit de twaalfde eeuw. Over de kerk werd het voormalige gemeentehuis gebouwd in 1875 dat diende tot 2008. In de hoek van de gevel herinnerd een oorlogsmonument van blauwe hardsteen aan de gesneuvelden van beide Wereldoorlogen. De pastorie uit 1660 waar het OCMW is gevestigd.

We rijden verder over de Stationsstraat en nemen de eerste straat links. We nemen een foto van de levende wielerlegende Eddy Merckx. Het monument werd vlakbij het administratief centrum van Wolvertem geplaatst. Het kunstwerk werd in bijzijn van Eddy “himself” plechtig onthuld op 13 juni 2015. In de Van Hoorickweg werd een klein infobord geplaatst, over de oude pastorie, gelegen aan de overzijde van het kanaal. We lezen: “Mej. Van Horick stelde in haar testament Wolvertem aan als erfgenaam, op voorwaarde dat de gemeente met dit geld een godshuis zou oprichten voor wezen, ouderlingen en gehandicapten die in armoede leefden. Het geld werd gebruikt om deze oude pastorie te kopen. Vandaag is het godshuis uitgegroeid tot een rustoord, serviceflats en dienstencentrum”.

Vlak voor knooppunt 70 fietsen we door de dreef die naar het kasteel ‘Van Imde’ leidt. Het kasteel dateert van de negentiende eeuw. De gesloten hoeve is deels van de zeventiende en de achttiende eeuw. Het kasteel en de hoeve zijn gelegen in een prachtig en uitgestrekt park met lange populieren dreven, weiden en vijvers. Alle eigendom is privé.

Even afwijken voor de “Kapel Onze-Lieve-Vrouw der Kranken”. De boskapel werd herhaaldelijk hersteld en gerestaureerd tijdens de laatste eeuwen. De eerste steenlegging van de kapel gebeurde in 1695 in opdracht van de toenmalige barones van Imde. Dit gebeurde nadat door enkele gelovigen een beeldje van de Heilige Maagd werd opgehangen aan een oude eik omstreeks 1658. De Mariadevotie ontstond in de zeventiende eeuw naar aanleiding van de verschillende oorlogen en pestepidemieën. De kapel groeide met de eeuwen omwille van de grote toeloop van pelgrims.

Na ons bezoek fietsen we weer verder naast een brede Molenbeek die kronkelend door de natuur stroomt. Als we afdraaien in de Kerkhofstraat laten we de Molenbeek achter ons. We volgen een smal asfaltpad tussen uitbundig veel groen op de gronden van Londerzeel. Ook hier in de straat vinden we nog de bekende oude knowilgen langs de grachten. Sinds onze laatste tocht in deze regio is hier tamelijk veel bijgebouwd. Net voor het centrum van Londerzeel houden we halt bij de ‘Kalvariebergkapel’. Een zandstenen kapel uit het begin van de zestiende eeuw. Ze werd uitgebreid omstreeks 1800. Het interieur dateert van de zeventiende en achttiende eeuw. In de gevel van de kapel werd een monument bevestigd van het 426e Squadron Halifax III, een oorlogsvliegtuig dat was opgestegen vanop de Britse basis te Linton-On-Ouse en hier in Londerzeel neergestort op 13 mei 1944. Vier bemanningsleden overleefden de crash. Vier anderen kwamen om het leven en werden in Evere begraven. De gemeente Londerzeel behoort tot de streek Brabantse Kouters en bij de Groene Gordel rond Brussel.  We rijden niet echt door de kern van Londerzeel. We dwarsen de A12 en fietsen even gelijk met de A12 om na enkele meters rechts aan te houden in de Bergstraat tot aan de spoorweg en knooppunt 26.

Tot knooppunt 28 fietsen we naast het spoor dat ons terug bij de auto brengt in Kapelle-op-den-Bos. Onze fietsenteller staat op 41 km. Na de fietsen opgeladen te hebben rijden we naar rustoord Akapella in de Parallelweg 10. Voor de tweede dit jaar gaan we op bezoek bij tante Maria die morgen 92 jaar wordt. Ze is uiterst verast ons weer te zien. Een paar uur later moeten we helaas opnieuw afscheid nemen maar beloven plechtig snel terug te komen. Dan gaan we beslist een wandeling maken rond de vijver aan de achterzijde van het rustoord. Als het weer het toelaat ten minste.