Knooppunten: 74-75-77-78-79-99-1-3-5-7-12-22-17-74 = 32,2 km.

Dinsdag 18 juli 2017. Het is amper negen uur en de temperatuur duid al 22°C aan. De weergoden voorspellen voor vandaag zomerse temperaturen tot 28°C. Dus dat belooft. We parkeren de auto in de Eikerwegel te Melle vlakbij het stationsgebouw dat dateert van 1837. Het gebouw kreeg zijn huidig uitzicht in 1870. Met de rug naar de parking rijden we naar rechts, richting knooppunt 74. Hopelijk staat de bewegwijzering op punt. Boven op de dijk ligt de spoorlijn Gent-Brussel. Wat verder rijst de watertoren hoog boven het dorp  van Melle uit. We fietsen achter de brouwerij door langs een smal fiets- en wandelpad. De brouwerij met de roze olifant als logo is eigendom van de familie Huyghe die de zaak opstartte in 1906. Bij de hoofdingang staat nog een oude distilleerketel van de brouwerij. Daarop wordt vermeld dat de brouwerij oorspronkelijk van 1654 is. We slaan rechtsaf op de N465 onder de dubbele brug van de spoorweg door en stoppen aan de watertoren. De constructie werd gebouwd in 1952 en is 53 meter hoog. Tijdens de open monumentendag in september 2015 mochten de belangstellenden de toren beklimmen door middel van 250 treden. De inspanning loonde de moeite want ze konden genieten van een schitterend uitzicht.

Rechtdoor leidt de weg rechtstreeks naar de deelgemeente Gontrode. Wij volgen ons knooppunt linksaf door de Kouterslag. De waterplas rechts is van de Spoorwegvissers. Een visclub die opgericht werd in 1979. Een nieuwe betonbaan leidt ons onder de twee nieuwe architecturale spoorwegbruggen door. We stoppen een poos aan een weide waar enkele paarden staan te grazen. Niet zo verwonderlijk, maar het 'ding' halverwege de weide trekt mijn aandacht. Ik was het al enkele keren tijdens een fietstocht gepasseerd en ik weet nog niet waarvoor het dient. Het is een aluminium geplooide stang met een beker bovenaan. In het midden een plastiek hoes dat een zwarte bal bijna volledig bedekt. Een man komt onze richting uit met een kruiwagen, gevuld met mest. We vragen het aan hem en hij vertelt ons dat het 'ding' een dazenvanger is. De zwarte bal wordt verwarmd door de zon en geeft hierdoor warmtestraling af. De bal beweegt heen en weer net zoals een grazend dier en lokt daarmee de vervelende insecten zoals een daas. Ze vliegt omhoog om uiteindelijk in de vangbeker terecht te komen. Mysterie opgelost. Even later rijden we over de E40 snelweg. Met zijn totale lengte van meer dan 8000 km is deze de langste van de Europese wegen. Momenteel is het file richting Brussel. Niets nieuw onder de zon dus. Beneden de brug krijgen we kasseien onder onze wielen. We houden halt bij het 'Windmolenpark Universiteit Gent' en 'Spe-Luminus'. Deze drie windturbines zijn eigendom van Spe-Luminus en staan op terreinen van de Universiteit van Gent. De geproduceerde elektrische energie wordt geleverd aan verschillende sites van de Universiteit Gent. We bereiken knooppunt 74.

Vanaf knooppunt 75 wordt het landschap gedomineerd door hoge maïs. We hadden ook niets anders verwacht. Ondanks de hoge maïsvelden langs onze knooppuntentocht genieten we af en toe nog van mooie spectaculaire uitzichten. De temperatuur is fantastisch maar in het open landschap voelen we de harde wind duwen. Het is een zwoele wind en insmeren is geen overbodige luxe. Alhoewel we al een tijd de E40 achter ons hebben gelaten horen we nog steeds het geraas van auto's en vrachtwagens. Via de Watermolenstraat rijden we door een stuk bos met hoge populieren. We genieten van het landschap rondom ons dat ontzettend groen kleurt. Na de dubbele spooroverweg bereiken we de kerk van Gontrode, een deelgemeente van Melle. De neogotische Sint-Bavokerk is niet alleen een ontmoetingsruimte met plaats voor stilte en gebed maar ook voor concerten en lezingen. De kerk werd gebouwd in 1854 na afbraak van de oude kerk.

Na knooppunt 77 hebben we het ene vergezicht na het ander. Het groen wordt hier duidelijk naar waarde geschat. Het wordt gekoesterd als een waardevol bezit. Het koren is rijp en tussen de goudgele stengels bloeit de klaproos. Het gewas heeft niets te lijden gehad van de droogte. Op het einde van onze smalle betonbaan moeten we linksaf op de Scheldeweg. Een bruin wegwijsbord nodigt uit om af te wijken naar de WOI-site. Linksaf in de Rechte Ree dus. Een paar meter verder liggen, rechts langs de kant, enkele brokstukken van een bunker, overwoekerd met onkruid en wilde planten. Niets om over huis te schrijven. Een honderdvijftig meter verder staat echter een heel grote rechthoekige bunker. Langs de straatkant eveneens bedekt met onkruid maar dat toch de moeite loont om de afwijking te maken. We moeten rondom de kolos heen. In het najaar van 1914 bouwden de Duitsers hier, in de velden tussen Gontrode en Lemberge, een vliegveld voor hun zeppelins om Londen te bombarderen. De site ligt 33 meter boven de zeespiegel en het open karakter van de kouter leent zich perfect voor de aanleg van een Duitse vlieghaven. De windmolen van Lemberge moest afgebroken worden om het luchtverkeer niet te verstoren. In de lente van 1917 wordt de vlieghaven uitgebreid met hangars, barakken, luchtafweergeschut, munitiebunkers en een windroos. Deze bunker is nog de enige stille getuige van een rijke geschiedenis. De ingang van de bunker staat onder water. Bovenop de bunker werd enige tijd geleden een houten terras gebouwd met oriëntatietafel en de nodige info. Vanaf het terras hebben we een mooi uitzicht over de velden en weiden. We glimlachen bij het zien van het landschap waar we bij weg kunnen dromen. Het koren is rijp en volgens mij mag de maïs ook afgereden worden. Naast het korenveld hebben enige groenten last van de droogte. Gewassen, zoals aardappelen en bieten, groeien langzamer. Hopelijk komt de landbouw niet te veel in de problemen.

Naast de bunker wordt 'De Stoel der Erfgoed' tentoongesteld. Het lijkt op een uitvergrote maquette van een splinternieuwe bunker of een super modern gebouw. Het kunstwerk is van de jonge kunstenaar Renato Nicolodi en werd op zondag 8 november 2015 ingehuldigd. We fietsen terug naar de Scheldeweg. Linksaf om verder knooppunt 78 te volgen. Ter info: 'In 2018 worden de knooppunten herzien en brengen ze de fietsers automatisch naar de WOI-site'. Verderop fietsen we over de Heidestraat. Een asfaltbaan met veel groen waar de loofbomen zorgen voor de nodige schaduw.

Na knooppunt 78 maken we een scherpe bocht naar links en rijden verder tussen de parking en de afdeling 'Psychiatrisch centrum Caritas' over een smal zandpad. Wat verder aan onze rechterkant staat uitnodigend een aluminium poort open. Hier rijst een gemetselde oude schouw de hoogte in. Het is niet duidelijk waarvoor ze diende. We vinden geen info. Misschien een illegale verdoken brouwerij uit de jaren 'stillekes'?  Achter de schouw staat een bordje met daarop het woord: 'Cottelhoek' met eronder verticaal: 'Bos'. Ik zoek het op en via Facebook kom ik op de site van 'Arbeidscentrum De Keiberg', een onderdeel van het psychiatrisch centrum Caritas, dat in 2001 werd opgestart. Het houten stalletje met glazen potjes ernaast is 'Ingemaakt Erfgoed'. Op enkele schabben staan acht glazen potjes met deksel. Daarin kunnen cliënten, zorgverleners en bezoekers van deze site voorwerpen zoeken die voor hen een betekenis hebben: objecten die zij waardevol vinden, die iets zeggen over hun verleden of die ze zouden willen bewaren voor de toekomst. Het resultaat is deze tentoonstellingskar met hun persoonlijk 'ingemaakt erfgoed'. Mooi initiatief. Toch?

Tussen knooppunt 79 en 99, een rit van 3 km, fietsen we door het prachtige dorp Merelbeke. Het nieuwe gemeentehuis is een modern gebouw. Vooraan werd het monument van WOI geplaatst dat in 1920 tot stand kwam. Na WOII werd het monument nog uitgebreid met namen van burgerlijke slachtoffers. Vooral van 1943 tot 1944 werd Merelbeke zwaar getroffen door bombardementen. Links staat het robuuste gebouw van de bibliotheek. Over de fontein staat de gerenoveerde pastorie die dateert van 1873. In een nis boven de eerste verdieping werd een beeldje geplaatst van Sint-Pieters. Van 1967 tot 1987 was de pastorie een dekenij. De Sint-Pietersbandenkerk werd gebouwd vanaf 1868 en ingewijd in 1874 nadat de oude kerk, in de Pontweg vlakbij de Schelde, gesloopt werd. Het hoofdportaal heeft een prachtige rondboog omlijsting op zuilen. We kunnen de kerk binnen voor een uitgebreid bezoek. Het is een lichte kleurrijke kerk. Naast de kerktoren van bijna 45 meter hoog werd de oude waterpomp geplaatst. Naast de grote bushalte werk een groot kunstwerk geplaatst van Maen Florin. 'The big pink head' van 2010.

Voorzichtig steken we de straat over. De plaatselijke apotheek heeft in haar groene logo een thermometer die 30°C aanduid. Op de hoek met de Kerkstraat staat het voormalige gemeentehuis dat voor de Eerste Wereldoorlog werd gebouwd. Café 'De Zwaan', dat deel uitmaakte van het pand, bleef private eigendom tot 1982. De gemeente kocht het pand voor de uitbreiding van het gemeentehuis. In 1991-'92 verlieten de gemeentediensten het pand waarna het gebouw werd gerenoveerd. Sinds 2001 werd het in gebruik genomen als vredegerecht. Onderaan de trap bevindt zich een arduinen steen die herinnert aan de dappere vaandrig Cornelius Sneyssens, gesneuveld bij de 'Slag van Gavere' in 1452. We volgen verder knooppunt 99 door de Kerkstraat. In de buurt zijn er heel wat kastelen en villa's gebouwd. Ze zijn niet toegankelijk voor toerisme maar er werden wel infoborden langs de straatkant aangebracht. 

De 'Art Deco' villa, aan de linkerkant werd in 1934 gebouwd. Art deco was een stijl uit de jaren 1920-'30. De woning is nog steeds eigendom van dezelfde familie. Aan de groene haag werd een infobordje geplaatst van het kasteel 'Ter Wallen'. Oorspronkelijk stond hier een hoeve waar voor 1460 de heren van Merelbeke verbleven. In dat jaar werd het 'Nederhof ter Haghen' in twee delen gesplitst. Het ene domein evolueerde tot een waterkasteel met park en neerhof. Het huidige dubbelhuis dateert van ca 1860. Ook het volgende bordje, even verder aan de overzijde van de straat, vermeld dat op de plaats van het kasteel een omwalde hoeve met brouwerij stond. Nadien kreeg de woning een nieuwe functie als pastorie. Rond 1860 werd het huis met een verdieping verhoogd. Het gebouw werd in 1873 verkocht. Het pand kreeg zijn huidig uitzicht in 1930 toen het herbouwd werd in opdracht van de familie Stas de Richelle.

Eens uit het centrum worden we meteen opgeslokt door een heerlijk stuk natuur. In de Pompweg gaat de asfaltbaan over in een grindweg. Dit stuk autovrije traject zorgt voor extra fietscomfort. Een kleine kapel met de naam: 'Maria moeder van Smarten b.v.o.' werd gemetseld in een oase van groen. Ze werd gebouwd nabij de plaats waar de eerste parochiekerk van Merelbeke stond. Op het einde van de 19^e eeuw werd besloten een nieuwe kerk te bouwen aan de Hundelgemsesteenweg, omdat de oude bouwvallig was en te klein voor de parochie. Dit kerkje werd gesloopt in 1874. De vorm van de vroegere kerk wordt door middel van een haag aangeduid. De kapel is niet open. 

Voorbij knooppunt 99 komen we weer terug in een groene oase terecht van bomen, weilanden en landbouwgronden. Eksters houden luidkeels een discussie boven ons in de boom. Ze verstoren de stilte. Bij een splitsing staat geen knooppuntenbord maar we slaan linksaf en dat blijkt de juiste weg te zijn. Vlakbij vinden we een infobord over de Scheldemeersen. We fietsen langs de Kerkhoekwegel met landelijke uitzichten. Weiden met grazende koeien met op de achtergrond rijen bomen. Tussen de gekleurde akkers en groene weiden liggen bescheiden boerderijen en statige landhuizen. We dwarsen de Schelde via de Kappebrug. We moeten onze petjes dieper over ons hoofd trekken. De wind steekt een tandje bij.

Na knooppunt 1 moeten we tweemaal de Schelde over. Bij knooppunt 3 zijn we vlakbij de E17 snelweg. In de scherpe bocht spotten we een Amerikaanse legerhelikopter en een gevechtsvliegtuig van WOII. Op het erf van de autoverkoper staan nog enkele fraaie voertuigen die het bekijken waard zijn. We moeten naar het noorden langs het centrum van Zwijnaarde. Via een klein industriegebied fietsen we over een afstand van 7,5 km langs de Schelde naar knooppunt 5. Links een kruispunt van snelwegen: de E17 en de E40. Een lawaaierig gedoe met zijn ontelbare op en afritten. Vlakbij de snelwegen staat het Ghelamco Arena van voetbalclub AA Gent. Het stadion werd op 17 juli 2013 geopend. Langs een mooie sierlijke brug steken we weer de Schelde over.

We fietsen een stuk langs de Ringvaart. Een kanaal van 21,6 km lang. De aanleg begon in 1950 en werd in 1969 ingehuldigd. Bij de Sluisweg fietsen we langs de jachthaven van Merelbeke. Op mooie zonnige dagen als vandaag is het hier best druk. Terug noordwaarts fietsen we langs het Liedemeerspark. Het park van 25 ha groot is ontstaan rond een vijver in de jaren zeventig van vorige eeuw. Wat verder vinden we langs ons pad een herdenkingsbord met foto's van  Arno Francois en Chendo Van Herpe. Twee vrienden die op terugweg van een fuif met de auto op deze plek de Schelde inreden en verdronken. Het gebeurde in april 2016. Op de plaats werden aandenken neer gelegd met bloemen en kaarsen.

De lucht is nog steeds zomers blauw als we onder de 'Warmoezeniersbrug doorrijden. We fietsen onze longen vol zuurstof en blijven de Schelde volgen tot we rechts de kerk van Ledeberg zien. Een deelgemeente van Gent. We moeten door het Keizerpark van Ledekerk. Na een grondige heraanleg van het park in 2009 is het één recreatiegebied dat door twee fiets- en wandelbruggen verbonden werd. Hier vinden we knooppunt 5. Het is niet direct duidelijk hoe we moeten rijden richting knooppunt 7 en fietsen dan maar rechtdoor. Na een paar honderd meter krijg ik toch argwaan en neem er het plan bij. We moeten steeds het water volgen en we zitten midden in het centrum. Terug dan en voor de graffitimuur even de straat links nemen voor een standbeeld van Louis Van Houtte (1810-1876). Hij was tuinbouwkundige, botanicus en directeur van de Nationale Plantentuin van België. Terug naar de mooie kunstmuur voor een foto en aan de brug naar het park vinden we ons bord dat ons naar knooppunt 7 brengt. Voor we het centrum verlaten bewonderen we de enkele Bell epoque huizen aan de overzijde van de rivier. De vier villa's zijn van eind 19^e eeuw en hebben nog steeds hun fraaie voorgevels behouden.  

Tussen knooppunt 5 en 7 fietsen we langs het Arbedpark. Het park ligt op een oud industrieterrein waar het ‘puntfabriek’ stond die aan de bewoners werk verschafte. Het fabriek kreeg die naam omdat men er voornamelijk spijkers en bouten produceerde. De stalen punt, de spoorwegbrug en het speellandschap met staalmuurtjes herinneren aan de vroegere puntfabriek. We steken weer de Schelde over. De rivier is 350 km lang en ontspringt in Frankrijk onder de naam Escaut. De Schelde heeft het leven een heel lange tijd bepaald. We  houden de rivier rechts van ons.

Bij knooppunt 12 vinden we tussen de splitsing het café 'In het Schippershuis'. Patrick van Peteghem is de eigenaar maar door zijn werk op de baggerschepen is het café niet altijd open. Tussen knooppunt 22 en 17 dwarsen we voor de laatste keer de rivier over via de Mellebrug en bevinden ons onmiddellijk in het centrum van Melle. In de gevel van de kerk werden de monumenten van beide Wereldoorlogen ingemetseld. Het beeld van de Heiligen Cornelius en Antonius werden in een nis geplaatst. Het H. Hart staat vooraan de kerk hoog op zijn sokkel. Het werd op 26 juni 1938 ingehuldigd. We kunnen ook hier de kerk bezoeken. Er is veel lichtinval zodat de medaillons boven de zuilen duidelijk zichtbaar zijn. Na al die creativiteit is het tijd om te relaxen. De zon schijnt nog steeds en we gaan een fris biertje drinken op het schaduwrijk terras van het Melle Rose Place café. We genieten tegelijkertijd samen van een heerlijk en welverdiend ijsje. Het is de favoriete halte van elke fietser. Daarna volgen we terug knooppunt 17 tot het monument. Dit monument werd geplaatst ter nagedachtenis aan de gesneuvelden van de Franse vloot fusiliers. Het werd plechtig ingehuldigd in 1934, 20 jaar later, na een verbeten strijd tegen de toenmalige Duitse invaller. Linksaf richting knooppunt 74 om onze rit te eindigen bij de auto. Het is 16:45u. Foto's: Rina Meurs. Tot schrijfs