Fietsknooppunten: 94-25-26-87-88-34-33-32-58-57-56-29-13-23-22-21-20-95-94.       Afstand: +/- 38km.

Woensdag 12 maart 2014. Het is 08:30u, de zon schijnt en het wordt 15° tot 17° in de schaduw. Vervolgens beloven de weerprofeten een windkracht 2. Dat beloofd. Voor onze fietstocht vandaag kiezen we voor de Antwerpse Kempen. Het ideale decor om te fietsen of te wandelen. Het wordt een schitterende tocht die we zelf uitgestippeld hebben aan de hand van het fietsknooppuntennetwerk in de Kempen. Als we vertrekken, om 09:15u, wijst de temperatuur amper 9° aan. Het is nog fris.                       Onze bestemming is Retie, Kastelsedijk 1.      De GPS loodst ons op de snelweg aan de Noorderlaan en we rijden richting Antwerpen. Na Antwerpen-Oost draaien we de E313-E34 op, richting Eindhoven-Hasselt. Bij Ranst is het vertraagt verkeer.                 Het is aanschuiven. Sinds maandag 5 augustus 2013 voert NV De Scheepvaart werken uit aan de brug van de E34 over het Albertkanaal in Oelegem. De aannemer is bezig met het aanpassen van de doorvaarthoogte van alle bruggen over het Albertkanaal aan de Europese norm van 9,10 m. Op die manier kunnen er containerschepen met vier lagen containers onder de bruggen varen en kunnen ook grotere kustschepen het Albertkanaal gebruiken. Dat brengt uiteraard de nodige drukte mee.

Het is 67,3km en 55 minuten rijden vanuit Ekeren, volgens Lucy, onze GPS. Om 10:30 staan we op de parking van het Prinsenpark. Er staan al enkele auto’s. Waarschijnlijk van vroege wandelaars of sportieve joggers. Of mensen die hun hond in het Domein uitlaten. Het is redelijk rustig. Met mijn 4/5 op woensdag zou ik nog vergeten dat het vandaag een gewone werkdag is en dat de scholieren nog achter hun lessenaars zitten. Vanmiddag wordt het beslist drukker.                

Ook de wandelknooppunten hebben hier hun intrede gedaan. In oktober 2009, enkele jaren geleden, hebben ons Rina en ik hier in het Prinsenpark een themawandeling gemaakt. Van wandelknooppunten was hier toen nog geen sprake. Samen maakten we die dag een verkwikkende wandeling door de diepgroene bossen van dit bijzondere natuurgebied.  Het provinciebestuur van Antwerpen kocht domein Prinsenpark in februari 1972. Toen nog 126 hectare groot en met de jaren uitgebreid tot 215 hectare. Het hele gebied ademt rust en schoonheid uit. De bossen van Prinsenpark bestaan hoofdzakelijk uit naaldhout. Maar ook het loofhout is sterk aanwezig, zoals; de eik, beuk, berk en els. 

Op onze fiets rijden we terug naar de baan en staan we voor ons eerste knooppunt. Knppnt 94. Aan de natuur is het nog niet te zien dat het weldra lente wordt. Hoog in de bomen is de suskewiet aan zijn ochtend serenade bezig. De vink (suskewiet) is een standvogel en komt in België en Nederland veelvuldig voor. Hun zang is kort, maar is de hele dag te horen. De suskewiet wordt ook gebruikt in de Vinkensport. Sinds 1972 mogen geen vinken meer gevangen worden, maar de vinkenhouders mogen ze wel kweken en ze laten deelnemen aan zangwedstrijden. Ons pad slingert zich rechts van het Provinciaal Domein. Rechts van ons fietspad strekt zich weiland uit. De akkers liggen er nog kaal bij. Als het weer blijft zoals vandaag kan de landbouwer beginnen met de werkzaamheden. Sporadisch kan de akkerman een perceel bieten en de eerste uien zaaien of planten. Nu genieten we nog van verre panoramazichten. Als we ons eerste knooppunt naderen wijst de temperatuur 12° aan. Nog frisjes, maar we genieten van droog weer. Route 25 loopt rechtdoor. Ons pad blijft slingeren. We fietsen alleen op ons breed fietspad. Geen enkele tegenligger. Een haas springt dwars over het fietspad en verdwijnt in de wilde begroeiing langs de weg. Het was lang geleden dat we dit zoogdier nog gespot hebben. De haas lijkt op een konijn, maar is duidelijk groter. Naast het provinciaal domein liggen de Kastelse bossen. Kleine vogels schrikken boven onze hoofden op en vliegen snel naar een nieuwe schuilplaats.   We proberen de zang van enkele vogels te herkennen. Vooral de vink en de merel steken er boven uit. De berk domineert hier in de regio. Hij groeit bij voorkeur in drassige gronden. Ze groeien hier massaal aan de beken, die verwonderlijk leeg staan.       Er is nochtans de afgelopen weken veel hemelwater gevallen. De katwilg siert zijn of haar takken met fluwelen “katjes”. De lange twijgen worden vaak gebruikt voor het vlechten van manden. De takken zijn vooral gegeerd als bonenstaken.                         Na de landbouwgrond is het de beurt aan weilanden. De afspanning verraad dat er binnenkort paarden grazen. Nu staan ze nog op stal. Af en toe rijden we voorbij een grote hoeve met erachter de vele paardenstallen. Hectaren grond eromheen.               Er hangt in de verte nog veel mist. De zon verdampt de regen van de afgelopen weken. Vanmorgen hadden de vliegtuigen vertraging opgelopen bij het opstijgen en landen in Zaventem door de dikke mist.

We naderen ons volgende kruispunt. Route 87 volgen we langs een smalle betonbaan die afgeboord is met berkenbomen. Erachter loopt een beek. De omgeving straalt rust uit. In de verte kraait een haan. Aan knppnt 87 wijken we van onze route af.      We draaien de Brevensedijk in en rijden richting centrum Kasterlee. Op de grote baan slaan we linksaf. We volgen de  Houtumstraat, niet richting Camping. We naderen de rivier, de “Kleine Nete”. Ze slingert zich door de Kempen met een lengte van 44 km. Het seizoen is nog niet begonnen, maar de rivier is uiterst geschikt om te kajakken. Zelfs met de kano is het een uitzonderlijke belevenis om de Kempense landschappen op een rustige manier te bewonderen. Bij de brug over de Kleine Nete stoppen we bij het info-bord dat “Erfgoed Kasterlee” hier heeft geplaatst. Een zwart-wit foto, die dateert van 1930, toont ons een groep jongeren die tot hun knieën in het water staan. Achteraan op de foto zien we de woning of schuur met het waterrad. Het is de vroegere “Watermolen van Brustele”. Deze watermolen is sinds 1957 uit bedrijf genomen.  Als we de Kleine Nete overgestoken zijn zien we de watermolen, met op de achtergrond,  een zeer bosrijk gebied. We houden halt om een kijkje te nemen. Momenteel zijn er schilderwerken aan de omheining van de vijver. Het rad is slechts te zien door twee kleine raampjes. Het oorspronkelijk rad hangt nog aan de zijgevel, maar heeft geen functie meer. Een kleiner moderner rad neemt het werk nu over. Langs een ijzeren hek komen we op het terras van Hotel-restaurant-seminaries “De Watermolen”. Het heeft de naam om een culinair hoogstaand te zijn. We worden vriendelijk bediend door de gastvrouw. We hebben een tafeltje in de zon genomen.     We genieten met volle teugen van onze sanitaire stop.

Na de watermolen rijden we naar de Keeses molen in de Geelsebaan te Kasterlee. Hier werd eveneens een bord geplaatst door Kasterlee. De oude foto is van 1922 en toont ons de molen bovenop de Molenberg. Oorspronkelijk was de molen van Antwerpen-Dam, waar hij gebouwd was in 1650. Hij werd opnieuw in 1853 gebouwd te Heist-op-den-Berg. In november 1921 waaide een zware storm  de molen te Kasterlee omver. De familie kocht de molen van Heist en bouwde de molen  hiervoor in de plaats. In 1954 werd de molen overgebracht naar deze locatie na aandringen van de Koninklijke Vereniging voor Natuur en Stedenschoon. In 1970 werden restauratiewerken uitgevoerd en vanaf 1980 werd de molen af en toe weer in werking gesteld.      De molen is ook nu in restauratie. Volgens het infobord tot maart 2014. Taverne “Aan De Molen” is een piekfijn gerenoveerde zaak met ruime parking, vlak voor het centrum van Kasterlee. In mei 2012 waren we hier met onze jongste zoon en schoondochter, Edwin en Elke en de kleinkindjes Joey en Yuna. Yuna, toen net 2 jaar, mini-golfde niet mee op het mooi onderhouden parcours. Wij amuseerden ons in de speeltuin en de trampolines voor de kinderen. Achteraf aten we pannenkoeken a volonté op het terras. Een leuke aangename middag.

Aan de overzijde van de Geelsebaan bekijken we eerst de zwart-wit foto van het vroegere Commonwealth oorlogskerkhof. De foto is een oude prentbriefkaart van het Engels kerkhof. Toen nog met houten kruisjes, maar met heel wat meer bomen.        Een kerkhof is het nooit geweest. De bevolking noemde het zo. We betreden de begraafplaats langs een afgeronde steektrap met in het midden een kruisbeeld. Aangelegd in 1945 voor 97 Britse en drie Canadese soldaten die in 1944 in Geel-ten-Aart sneuvelden. Het geheel wordt onderhouden door de “Commonwealth War Graves Commission”.  Het gras is net afgereden. De houten kruisjes werden reeds lang vervangen door witte Portlandstenen zerken, gegroepeerd in vijf rijen.

We zijn in het centrum van Kasterlee. Een gemeente van de provincie Antwerpen op een hoogte van 18 meter. Centraal gelegen in de Kempen tussen Geel, Turnhout en Herentals. We maken de fietsen vast aan een fietsenrek, vlakbij een groen plein met talrijke bomen. Het standbeeld van een ouderpaar met kind brengt hulde aan de talrijke politieke- en burgerslachtoffers, waaronder vijf kinderen, van de Tweede Wereldoorlog. Het monument werd in 1969 ingehuldigd. Naast het monument staat een hoog kunstwerk in de vorm van een paddenstoel. Onderaan de hoed nog enkele kapot geslagen lichtbakens. Het is een oude waterpomp. Bovenop heeft men bloementjes geplant. Het is nauwelijks te zien, zo hoog is de witgekalkte waterpomp.

De Sint-Willibrorduskerkklok slaat 12:30u. ook hier toont het info-bord een oude foto van de kerk. Op het eerste zicht zijn er geen verschillen. Het plein ervoor was toen ook een oase van groen met enkele kleine bomen. De waterpomp is duidelijk zichtbaar op de voorgrond.  In 1735 brandde de kerk af. Alleen het onderste gedeelte van de westertoren uit 1531 bleef gespaard. In 1740 werd de kerk heropgebouwd. In de 19^de eeuw werd ze nogmaals herbouwd en vergroot. De toren kreeg in 1900 een nieuwe spits. De grote, mooie kerk is afgesloten. De hoofdingang is van wit natuursteen met verschillende siertorentjes. Het lijkt alsof de klokkentoren in het midden van de kerk gebouwd is. We maken een ommetje rond het complex en zien dat het gezichtsbedrog is. De toren is aan de Westzijde gebouwd. Opzij van de toren hangt het grote Christus kruis. Vanaf deze plek vertrekken een aantal thema- en knooppuntenwandelingen.

Rechtover de kerk, op het Marktplein, prijkt een groot monument met wapperende vlaggen van Monseigneur Heylen. (1856-1941) De “Kerkvorst Kempenzoon” werd hier in Kasterlee geboren. Hij stierf op 27 oktober 1941. Het monument is van de Vlaamse Toeristenbond, naar aanleiding van de 100^ste verjaardag van de bisschop. Het werd ingehuldigd op 17 juni 1956. De waterpomp naast het monument is niet dezelfde als op de oude foto. Dit hier is een robuuste arduinen blok die de oude waterpomp moet vervangen. Ze werd onlangs nog gerestaureerd.

Links van het plein staat het gemeentehuis. Een laag breed gebouw. Het is de voormalige onderwijzerswoning die in 1874 verbouwd werd tot gemeentehuis. In 1995 nog extra uitgebreid met een politie kantoor. De gedenksteen in de voorgevel is voor Jozef De Ceuster (1864 – 1949). Hij was hoofdonderwijzer van deze voormalige school. De tekst onder zijn profiel luidt: “Gaf zich met liefde aan de opvoeding van zijn volk”. Voor het gebouw een klein standbeeld van “Kasterlee pompoendorp”. Rond 1700 was de aardappel nog onbekend en at men nog zijn dagelijkse portie bonen. Pompoen kende men echter al wel. De dorpsbewoners van Kasterlee genoten op de kermis van pompoensap. Deze rage is herstart in 1990 met een pompoendag op de laatste zondag van oktober. Vooraan lonkt een zitbank in volle zon. Een uitgelezen kans om te picknicken. Aan het uitstalraam van de plaatselijke apotheek hangt het groene logo met het uur en de temperatuur. Hij verteld ons dat het ondertussen 14° is.

Na onze picknick rijden we verder. We verlaten het centrum van Kasterlee en rijden onder de snelweg verder. Een korte smalle tunnel die enkel geschikt is voor voertuigen tot 2,3Om hoog. Eens in de Vijverstraat rijden we op een smalle asfaltbaan die slingert tussen de ruime villa’s. We naderen “De Hoge Rielen”. Een gezond jeugdverblijfscentrum van 230 ha met bestemming voor jongeren met een jeugdige geest. Het jeugdkamp in het uitgestrekte natuurdomein biedt alle comfort. Dit domein is een oude militaire kazerne geweest. Er staan nog vele loodsen die dienst deden als munitieopslagplaats. Ze zijn ondertussen herbouwd tot leerrijke lokalen en slaapplaatsen. Op het domein bevinden zich ondertussen 17 paviljoenen waarin verschillende groepen te gast kunnen verblijven. Bij de Rielenkapel in de  Rielenven houden we halt. We staan hier op de grens van Kasterlee en het gehucht Zandhoef. Op de foto van het “Erfgoed Kasterlee” zien we een zittende vrouw met een paternoster in de hand. De grote kapel werd oorspronkelijk gebouwd in 1564, ter verering aan Onze-Lieve-Vrouw-Geboorte. Uiteraard werden tijdens de volgende eeuwen meerdere herstellingen en verbouwingswerken uitgevoerd. De laatste verbouwing dateert van eind 20^ste eeuw. Verschillende bakstenen werden opnieuw gebruikt. Sommige van deze stenen vertonen nog de negen kerven, gekrast met de kruisjes van hun paternoster. Stille getuigen van aanstaande moeders die hier toen kwamen bidden om een gezond kind te baren. Op het leien dak staat een zeskantig torentje met klokken. Ze spelen sinds 1999 op regelmatige tijdstippen een vertederend lied. De oude glasramen vertellen ons de legende van de kapel. Hoogstwaarschijnlijk was rondom de kapel nog een begraafplaats. Nu staan er enkel nog de oude lindebomen. Voorbij de kapel rijden we door en naderen knppnt 33.

Voor het centrum van Tielen moeten we linksaf, om route 57 verder te volgen. We rijden terug door de natuur, weliswaar op een asfaltbaan. We slalommen langs de beek. Paarden grazen in de weiden. Onverstoord en zonder stress. We houden halt bij een panoramazicht op het dorp Tielen. De kerktoren steekt majestueus boven de rode pannendaken uit. We blijven nog even nagenieten. Straks staat hier de mais drie kontjes hoog en weet de voorbij rijdende fietser niet wat hij mist. Voor ons stroomt de Kleine Nete. Aan knppnt 56 moeten we rechtsaf en rijden het bos in. Het “Zwart Water”. Gelegen tussen Lichtaart en Herentals aan de rechterzijde van de N123. Het is een geklasseerd landschap met moeras en een weelderige plantengroei. Het domein is niet toegankelijk maar er zijn uitkijkposten ter observatie van broed- en trekvogels.

In het midden van de bossen in Lichtaart staat al een eeuw een herdenkingskruis voor Nestor Bayot. Het hofke van Bayot genoemd. Het bijhorende info-bord toont de foto van 1919 tijdens de plechtige inhuldiging van het kruis. Bayot was een soldaat uit Lens Saint Servais in de provincie Luik. Op 20 augustus 1914 liep hij op die plaats in een hinderlaag van Duitse ulanen. Toen hij plots oog in oog kwam te staan met de vijand loste hij een paar schoten maar werd dan zelf dodelijk getroffen. Hij viel van zijn paard dat samen met de medesoldaten ongedeerd kon ontsnappen. Een paar dagen later werd Bayot aan de kerk van Lichtaart begraven. In 1919 lieten zijn ouders de stoffelijke resten naar zijn geboortedorp overbrengen. Nestor Bayot was 21 jaar toen hij stierf. Rond 1919 werd op de plaats van het vuurgevecht een kruis opgericht dat nu nog steeds herinnert aan de gruwel van de oorlog.  Bij camping Floreal op de Herentalsesteenweg te Lichtaart gaan we nog iets drinken. In de taverne/bistro kan je eveneens terecht voor snacks of een uitgebreide maaltijd. We plaatsen een stoeltje, buiten in de zon, vlakbij de grote speeltuin en genieten van een plaatselijk streekbiertje. Ik kies voor het streekbier “Witte Madam”. Een goudblond en dubbel gegist biertje. Het heeft een alcohol percentage van 8,5%. De “Witte Madam” is een mythische figuur uit het oud Kastels geloof. Ons Rina kiest een “Kastel” bier dat gebrouwen is in Lochristi. Een amberkleurig bier op basis van 6 mout en 2 hopsoorten. Het heeft “slechts” een inhoud van 7% alcohol. Het getal op het glas, “2460” verwijst niet naar een jaartal. Het is het postnummer van de gemeente Kasterlee. Het is ondertussen 14:30u. geworden.

Verder op de Herentalsesteenweg wordt het druk. Tegenliggers op het fietspad. Het monotone gezoef van auto’s en het gedreun van vrachtwagens. Nabij Bobbejaanland kunnen we gelukkig links afslaan en de drukte achter ons laten. Na het domein van Bobbejaanland fietsen we terug tussen weilanden. Rechts van ons pad is de ‘Snepkensvijver’. Een bekend natuur- en vogelreservaat. Tussen de kale bomen zien we grote waterpartijen. Ze hebben een grote aantrekkingskracht op verschillende watervogels. Het privédomein is slechts met een kleine groep te bezoeken. Maar, langs de Lichtaartseweg is een vogel observatiehut met een mooi zicht op de vijver. We rijden langs vele loofbomen zonder bladeren. Vooral de witte berk domineert de regio. We komen bij knppnt 13. Vanaf hier rijden we langs het water. Het kanaal van Herentals naar Bocholt. Het jaagpad langs het kanaal wordt druk bereden door fietsers die het fietsnetwerk volgen door de Kempen. We blijven de kanaaldijk volgen tot na knppnt 23. Dan slaan we linksaf en onmiddellijk rechtsaf tot knppnt 22. Hier wijken we van onze route af voor “De Molen van ’t Veld’. Sinds de inhuldiging op 14 mei 1993 bevindt zich ten westen van “Ten Aard” een standerdmolen, die voordien in Elsum stond. Nabij de molen is een bakkerijmuseum ondergebracht, met gratis toegang. Er is een gids aanwezig van april tot en met september. Het is aan te raden om vooraf te reserveren. Het natuurgebied “De Zegge” ligt aan de overzijde van de Zeggendijk. Het is het oudste natuurreservaat van België. Eigendom van de Koninklijke Maatschappij voor Dierkunde van Antwerpen. Ook Natuurpunt en het Agentschap voor Natuur en Bos zijn mede-eigenaars. Het is een waar paradijs voor de vele zeldzame vogelsoorten. Het domein is echter uitsluitend te bezoeken met een ervaren gids. We rijden terug tot ons knooppunt aan het kanaal, slaan linksaf en volgen knooppunt 21. 2,3km verder is knooppunt 21, vlakbij de kerk van Ten Aard. Het dorp werd gesplitst door de aanleg van de weg Turnhout-Diest. De kerktoren werd tijdens de Tweede Wereldoorlog vernield door de Duitsers. Dit was hier een strategische plaats en vormde een onderdeel van de Slag om Geel. Eind jaren veertig werd de kerk weer opgebouwd en in 1950 plechtig ingehuldigd door bisschop Everaerts. We fietsen voorbij de “Yachting Club”. Talloze jachten schommelen zachtjes op het water. Ik heb er al over nagedacht om met zo’n motorjacht het kanaal af te varen. Tot in het zuiden van Spanje. Wat een avontuur! 

We rijden op de Sasachtweg tot knppnt 20. Ons pad brengt ons voorbij het domein ‘De Kasseman’. Een recreatiedomein van de stad Geel. Het is er zalig vissen, fietsen en wandelen. Na sluis 7 zijn we bij knooppunt 95. We steken opnieuw het water over en rijden richting Prinsenbos.

Het laatste stuk is het zwaarst. We rijden opnieuw door het Prinsenbos. Een smal pad met oude kasseien. Het pad ligt nog bol ook. We proberen naast het pad, in de berm te rijden. Dat doen ze allemaal, denk ik. De ene kuil na de andere. Ik heb meer zin om te voet te gaan dan te fietsen. Maar kom, het is beslist niet ver meer. We dachten dat dit slechte stuk ons terug bij de auto zou brengen. Niet dus. We komen terug op het slingerend fietspad naast het Domein. Maar dit is beslist het laatste stuk.      Door de bomen zien we de auto’s op de parking staan. Het laatste stuk heeft ons gekraakt. Tot schrijfs.