Ons Rina en ik wandelen over de dijk langs de Middellandse zee. Het is begin september en de temperatuur bedraagt nog meer dan 25° in de schaduw. We genieten van de rust op de boulevard en we praten en lachen. Uit mijn ooghoeken kijk ik naar de mensen die ons passeren. Jonge mensen die arm in arm voorbij wandelen. Velen met oortjes waaraan een draadje hangt. Dat leidt naar een broekzak of jaszak. Een MP3 speler is dan mijn eerste gedachte. Sommigen lopen er zelfs mee in de hand. Ook joggers lopen ons voorbij met draadjes in hun oor. Hun MP3 speler is duidelijk om hun arm gebonden, bij gebrek aan een broekzak natuurlijk. Kortom, bijna iedereen loopt met een MP3, of een MP4 toestel over straat. 

Op zichzelf niets verwonderlijk natuurlijk. Ikzelf heb dat vroeger ook nog gedaan. Ook ik liep met een radio rond. Het was wel iets groters. Een transistor radio. Een radio die volgens onze normen klein was. Een 20 à 25cm lang, 10 à 15cm hoog en 5cm dik. Het was midden jaren zestig. Ik zal het nooit vergeten. Ik kreeg het toestel voor mijn verjaardag van mijn ouders. Ik rende er onmiddellijk de straat mee op, want iedereen mocht het weten. Ik heb mijn eigen radio. Hij woog zwaar van de batterijen. Bovenaan naast het handvat een minuscuul antennetje. Frontaal twee knoppen. De op en off-knop. Deze knop werd tevens gebruikt als volume knop. De tweede knop was de frequentie knop. Je kon hem in drie standen draaien. De korte- midden- en lange golf. Links de luidspreker. Ik voelde me de koning te rijk. Ik liep heel de tijd met dat ding naast mijn oor. Opzij een draaiknop om van zender te veranderen. Ik draaide voortdurend aan die knop. Ergens moesten ze toch rock- ‘n - roll draaien? Wat ik te horen kreeg was voornamelijk gepraat. De mannelijke stem, de radio presentator praatte aan één stuk door. Ik begreep er niets van. Het waren meestal Franstalige zenders. Niet meteen mijn beste vak. Er moet toch muziek uit die radio komen? Nog maar eens op een andere post zetten. Een andere stem, weer in het Frans. Na een tijd moest ik het ding vlak bij mijn oor houden. De batterijen geraakten leeg. De volume knop nog wat meer open. Weer een andere post opzetten. Niets gekort, weer een vreemde taal. Ditmaal leek het Russisch. Dan op zeker moment: “Beste luisteraars…” Joepie, eindelijk een begrijpelijke taal. Nederlands. – Luister mee naar de laatste nieuwe plaat van Elvis Presley. “Return to sender”. Mijn dag was meteen goed. Mijn geduld werd beloond. De begin tune begon en…. Gedaan. De batterijen leeg, plat. Niets meer. In vier haasten terug naar binnen. Voor nieuwe batterijen. – Zeg manneke! Dat kost allemaal geld hoor! Denk je dat het op mijne rug groeit? De transistor radio verdween in de kast en voor zo goed ik nog weet is hij daar nooit meer uitgekomen. Tot schrijfs.