Woensdag 13 februari 2019. Een zonnige droge dag waarop we kunnen genieten van een aangename temperatuur tot 10°C. We besluiten om tante Maria in haar home te bezoeken. Mijn meter, die ondertussen al lang de negentig is gepasseerd, woont al enkele jaren in rustoord Battenbroek te Walem, een woonzorgcentrum voor 88 residenten. Het is een rustgevende omgeving waar de oudere mens echt tot rust kan komen in een familiale sfeer. Vlakbij het rustoord bevindt zich de Spildoornvijver of de put van Walem. Een oude zandwinningsput die uitgegraven werd op het einde van de jaren zestig van vorige eeuw voor de aanleg van de E-19. Het domein is 25 ha groot waarvan 16 ha water oppervlakte. De ideale leefomgeving voor de snoek, baars en karper. De oevers zijn bedekt met veel riet en hier en daar een loofboom. Enkele struiken hebben al katjes. Een andere struik kleurt al geel. De lente lijkt dichtbij. Aan de overzijde, tussen de struiken zien we nog net de kerktoren van Walem. Na onze wandeling rijden we tot bij het rustoord waar men ons vertelt dat tante Maria verleden week verhuist is naar een rustoord in Kapelle-op-den-Bos. Het personeel was zo vriendelijk om het adres mee te geven. Lucy, onze GPS, bracht ons een half uur later tot bij het woonzorgcentrum Akapella. In juli 1997 opende Akapella zijn deuren in de Parallelweg. Een prachtig gebouw dat enkele jaren geleden nog grondig werd gerenoveerd en uitgebreid. Tante was blij om ons te zien en we gingen in het cafetaria iets drinken terwijl we elkaar bijpraten. Om eerlijk te zijn, tante Maria praat en wij luisteren. Tot de volgende keer tante!

12-09-2019 om 12:59 geschreven door Luc Verschooten  

Zondag 3 februari 2019. Het is nog fris. In tal van steden en gemeenten heeft het aan de grond nog lichtjes gevroren. Hier en daar is het wegdek nog nat en ontstaan er ijsplekken. De zon schijnt aan een stralende blauwe hemel bij een temperatuur van 5°C. We gaan onze tweede winteruitstap maken van het nieuwe jaar. Gewoon er even tussenuit. In beweging blijven zegt de dokter vaak en dat gaan we doen. Het is ongeveer elf uur als we aan de Lindekensbaan de parking opdraaien van het Provinciaal Groendomein Kesselse Heide. Dit natuurgebied van 43 hectare werd tot eind jaren zeventig van vorige eeuw nog gebruikt als oefenterrein voor het Belgische leger. In 1978 kocht de provincie Antwerpen het aan. Sindsdien wordt het hele gebied beheerd met inzet van een vijftigtal Kempische heideschapen zodat de ongewenste grassen op een natuurlijke manier verwijderd worden. In het natuurreservaat zijn een aantal beweg-wijzerde wandelroutes uitgezet. De heide staat nu niet in bloei maar we zien een kleurrijke afwisseling van struikheidevlakten en poeltjes, naald- en loofbossen. Aan de zandvlakte staan picknicktafels waar we van ons zelf meegebracht hapje en een warm drankje kunnen genieten. Als de wolken voor de zon schuiven voelen we de koude noorderwind. Tijd voor een warme chocomelk of kopje hete koffie. We moeten beslist nog eens terug komen als de heide bloeit.

01-09-2019 om 20:01 geschreven door Luc Verschooten  

01-09-2019 om 19:57 geschreven door Luc Verschooten  

Fietsknooppunten: 94 -237 - 95 - 96 - 97 - 98 - 243 - 91 - 92 -71 - 79 - 305 - 300 - 301 - 93 - 94.   

Geplande afstand: 41,8 kilometer.

Parkeerplaats: Sint-Amandusstraat 11, bij de kerk van Stokrooie.

Vrijdag 5 oktober 2018. Het is 13°C bij ons vertrek om 08:30u. De zon schijnt en de lucht is lenteblauw. Magnifiek, want het is net herfst geworden. Onze weerman, Frank, beloofde voor vandaag toch nog een 23°C. Dat is dan nog in de schaduw. Rond tien uur parkeren we onze auto in de Kempen vlakbij de kerk van het landbouwdorpje Stokrooie. We bevinden ons in de provincie Limburg dat, volgens Wikipedia, een fietsroutenetwerk heeft van 2.000 km fietspaden, waarvan grotendeels autovrij. De deelgemeente van Hasselt ligt aan de Demer en het Albertkanaal. Het interieur van de Sint-Amanduskerk is gewoonweg prachtig. De kleurige Heiligenbeelden contrasteren mooi tegen de witgeschilderde pilaren. Ondanks de loodramen komt er heel veel licht binnen in de kerk. De Sint-Amanduskerk is een bouwwerk van 1853. Ze werd gebouwd in opdracht van de Witte Paters Norbertijnen van Averbode. Deze Norbertijnen verbleven in het toenmalige pastorijgebouw van Stokrooie. De pastorij uit 1867 werd gesloopt rond 1965 en vervangen door het huidige exemplaar. Het Heilig Hartbeeld, voor de kerk, werd in 1929 geplaatst en wordt momenteel nog bijeen gehouden door ijzeren banden in afwachting van een grondige restauratie. We houden de kerk rechts van ons en fietsen tot het volgende kruispunt. Linksaf in de Schabbestraat en onmiddellijk rechtsaf in de Sint-Amandusstraat om knooppunt 237 te volgen.

De Lavendelhoeve in de Olmenbosstraat 25 is een uniek stukje Provence in Limburg. Hier draait alles rond lavendel die wordt gebruikt in cosmetica, zeep, parfum, thee, gebak pralines, … Lavendel heeft een ontspannend effect. Dit project werd opgestart in 2001 op de voormalige hoeve door vijf cursisten na een opleiding tot herborist te Hasselt. Er worden demonstraties gehouden en er zijn verkoopstandjes met lavendelproducten en aanverwante. Men kan er kunstenaars aan het werk zien met keramiek en juwelen. Er is eveneens een springkasteel en kinderanimatie voorzien. De bankjes bij de molensteen onder de bomen is een geluksplekje.  Een prachtig plekje voor een eerste kopje sterke koffie. Na de parking van ‘Limburg Lavendel’ rijden we over de ‘Zonderikbeek’ die de grens vormt tussen Stokrooie en Kuringen. Langs een semi verhard pad fietsen we over de Demer.

Over de Tuilterdemer komen we bij de abdijsite van Herkenrode. We kunnen er niet naast kijken. De oude abdijsite van Herkenrode ademt rust, verbondenheid met het verleden en vooral gastvrijheid uit. De Tuilterdemer is opnieuw ingericht als waterloop naar de Tuiltermolen waardoor die permanent water krijgt en na restauratie opnieuw kan draaien. De abdijmolen maakte deel uit van de ambachtelijke zone van de abdij met een bakkerij, een brouwerij, een huidevetterij en een aantal werkateliers met verblijven voor het dienstpersoneel. Zo konden de cisterciënzerinnen zelf in hun behoeften voorzien. De nog aanwezige bedding van de Tuilterdemer is zoveel mogelijk behouden. Stroomopwaarts van het Vissershuisje tot aan de Demer was de Tuilterdemer grotendeels gedempt. Dit traject is opnieuw uitgegraven. Hierbij werden een aantal middeleeuwse kademuren aangetroffen en archeologisch onderzocht. Ter hoogte van de Tuiltermolen is een nieuwe brug gebouwd en zijn de kademuren hersteld. De historische gebouwen zijn gerestaureerd. De eerste cisterciënzerinnenabdij van de Nederlanden groeide uit tot een belangrijk bedevaartsoord. Mensen zochten er geluk en bescherming. De abdij, die meer dan 800 jaar oud is, kende hoogdagen en tegenspoed. Ze ligt in een wijdse vlakte van spirituele stilte, een natuurgebied van 100 ha. Na de abdij fietsen we door een prachtig natuurgebied. Het grondwater is hier verrijkt met ijzer dat roest bij contact met zuurstof uit de lucht. Op het einde van de Sacramentstraat is knooppunt 237.

Linksaf aan knooppunt 237 en we rijden de Demer over die deel uitmaakt van het stroomgebied van de Schelde met een lengte van 85 km. Het water wordt via de Dijle, de Rupel en de Schelde afgevoerd naar de Noordzee. We rijden niet door het centrum van Kuringen. We fietsen de Groenstraat ten einde en draaien rechtsaf langs het Albertkanaal dat loopt door Luik, Limburg en Antwerpen. Het kanaal werd gegraven tussen 1930 en 1939 en heeft een lengte van 129,5 km. 

We blijven een hele tijd het kanaal volgen. Langs de gehele lengte ligt er een belangrijk industriegebied op beide oevers. We volgen het fietspad zuid oost langs het Kanaalkom Hasselt. Een voormalig haven- en industriegebied dat thans een recreatie- en woonfunctie heeft met kantoren en de nodige horeca. De kom werd gegraven tussen 1854 en 1858 als aftakkingskanaal en verbinding van Hasselt naar Dessel, waar men via het Kanaal Dessel-Schoten uiteindelijk Antwerpen kon bereiken. Na de aanleg van het Albertkanaal verloor het Kanaalkom zijn functie.

We rijden langs het monument op het Vrijwilligersplein van Hasselt. Het werd op 10 september 1961 onthuld. Het monument brengt hulde aan de bewerkers van ’s lands onafhankelijkheid in 1830, aan de zovele vrijwilligers van WOI en WOII en aan de strijders die in 1950 onder UNO-vlag naar Korea vertrokken. Bij knooppunt 96 bevinden we ons in het hart van Hasselt.

We fietsen rechtdoor en eerste straat rechtsaf. Hasselt is de hoofdstad van Limburg en grenst aan het Albertkanaal en de Demer. We houden onze eerste sanitaire stop om de “dorstige te laven”. Daarna houden we halt bij het monument van het Demermanneke in de Demerstraat aan de Grote Markt. Zijn taak bestond erin de Demer te vrijwaren van houten blokken en allerlei ander drijvend vuil. Eveneens stond het Demermanneke in voor het onderhoud van de aarden dijken. Sinds 1 oktober 1977 is het “Demermanneke” het embleem geworden van de commerciële activiteiten die plaatsvinden in de Demerstraat. Op het plein van de Molenpoort staat een uitvergroot beeld van een beloftevolle sporter, een prijs of award die de Ambassador Club Hasselt jaarlijks uitreikt aan de meest verdienstelijke jonge Hasseltse sportpersoonlijkheid. Het monument werd geplaatst op 15 maart 2014. Vervolgens houden we halt bij de begraafplaats van Hasselt. Het oud kerkhof was in gebruik van ongeveer 1800 tot 1930. Na WOI werd nabij de ingang een ereperk ingericht voor de 149 Hasseltse gesneuvelde militairen. Nog voor knooppunt 97 zien we rechts het ‘Kapermolenpark’. De site bevat een zwembad, een ijshal, een park en een aantal scholen. De Demer stroomt er doorheen. Ernaast bevindt zich de Japanse tuin die in 1992 geopend werd als grootste van zijn soort in Europa. De hoofdmissie is de Japanse cultuur bekend maken in België. Het is een plek van rust om er een gezellige picknick te houden of om er rond te wandelen. Sinds 2016 heeft een vredesbel een vaste plek in de tuin.

We verlaten al vlug het centrum van Hasselt en rijden tot aan het Albertkanaal. Rechtsaf op het jaagpad na de wegkapel met jaartal 1924 die toegewijd is aan O.L. Vrouw van Lourdes. Van de kapel was al sprake in 1775 en omdat ze bouwvallig was geworden werd ze afgebroken en in 1924 heropgebouwd in opdracht van de familie Briers-Philippaerts. De kapel is niet open. Langs de houten tralies in de deur kunnen we een blik werpen op het prachtige interieur. Het originele beeld werd in 1944 gestolen en de kapel werd herhaaldelijk vernield door vandalen. Voorbij de sluis waar de Vlaamse Waterweg nv een gecombineerde pompinstallatiewaterkrachtcentrale gebouwd heeft. Dankzij deze installatie wordt het sluizencomplex beperkt met ongeveer de helft. Er werd eveneens een fietsbrug over het kanaal voorzien waar we gebruik van maken.

Over het kanaal fietsen we over de ‘Miserikbeek’ die ontspringt in het ‘Natuurreservaat De Maten’ en hier in de Demer vloeit. In de Langwaterstraat staat rechts van ons de volgende wegkapel, gewijd aan O.L. Vrouw van Lourdes. Mooi onderhouden met tamelijk veel Heiligen-beelden en kleurige plastiek bloemen. We rijden over de N75 en belanden bij ons knooppunt in het Openluchtmuseum Bokrijk. Linksaf naast het spoor, rechtsaf over ‘Parking 2’.

Het fietspad door het water voegt een unieke beleving toe aan het fietsroutenetwerk. We rijden 212 meter lang op een pad van 3 meter breed. Het werd ingehuldigd op 27 april 2016. Het water bevindt zich aan weerszijden op ooghoogte. Je ruikt zelfs het water vanop de fiets. Het is vandaag wel extra druk. Uitkijken is geen luxe. Sommigen denken dat dit alleen een fietsbrug is en slalommen levensgevaarlijk tussen de wandelaars door. De eenden die ons tegemoet zwemmen zijn niet bang. Op hun dooie gemak dobberen ze voorbij. Hun oogjes spreken boekdelen. “Eten alsjeblieft”. Bokrijk is een 550 ha groot domein dat op 21 maart 1938 door de provincie Limburg werd verworven. Het domein staat bekend omwille van zijn openluchtmuseum dat officieel werd geopend op 12 april 1958. Er is ook een speeltuin, een arboretum en een geuren- en kleurentuin aangelegd.

Na het Arboretum fietsen we langs het ‘Natuurreservaat Het Wik’ dat midden in de bosrijke omgeving van Bokrijk ligt en een vijvercomplex heeft met de naam Het Wik. Het gebied heeft 19 vijvers, elk met een specifieke flora en fauna. Van de 110 hectare natuurgebied is er ongeveer 50 hectare bos. Het gebied is niet opengesteld voor het publiek. Over de Zonhovenweg rijden we tussen paarse kleuren van de bloeiende heide. Heide is belangrijk voor reptielen zoals hagedis en de adder. Ook de blauwvleugelsprinkhaan is een insect van heide. Bij een enorme poel zien we een reiger op de andere oever. Doodstil staart hij in het water. Heeft hij een prooi in het oog? Het volgende moment heeft hij een kikker in zijn lange spitse bek. Smakelijk! De bomen weerspiegelen zich in de uitgestrekte vijver. Enkele eenden waggelen langzaam voorbij.

In Bolderdal fietsen we langs verschillende vijvers zoals de ‘Kleine Vijver’, ‘Rietvijver’ en ’t Winkeltje. Aan de overzijde van de straat ligt de ‘Groot Wijven’ waterplas. Er werd een 15 meter hoge uitkijktoren “De Wijers” gebouwd die een indrukwekkend uitzicht geven over het vijvergebied Bolderdal en het landschap. Bovenop de toren spotten we in de verte een zilveren reiger die ons angstvallig in het oog houd. Weer naar beneden springen we terug op ons ‘stalen’ ros en fietsen langs het Natuurreservaat Rode Vijvers-Wijvenheide. Het reservaat, dat uit visvijvers bestaat, is 160 ha groot en werd in 1958 opgericht als vogelreservaat. Er broeden wel 100 vogelsoorten. Aan knooppunt 93 moeten we weer het kanaal over via een brug met kleurige bloemen. De blauwe lucht weerspiegeld in het water. Bij “Chambres D’ hôtes stoppen we voor een heerlijk avondmaal. De foto’s spreken voor zichzelf. De zon staat al laag als we terug rijden naar Stokrooie tot bij de kerk waar onze auto trouw als een hond staat te wachten.

01-08-2019 om 13:12 geschreven door Luc Verschooten  

Een magische avondwandeling door het Rivierenhof.

Op een boogscheut van de stad Antwerpen kom je weer op adem in een magisch mooi stukje natuur: het Rivierenhof. Tijdens de herfstvakantie wordt het park nóg wat magischer, tijdens ‘De Grote Schijn’.

Het lijkt wel alsof het park besprenkeld werd met toverstof: achter iedere boom wacht een nieuwe verrassing. Bomen lijken tot leven te komen, planten begroeten je met hun klanken en zwammen krijgen een lichtgevende gloed terwijl water in de omgekeerde richting loopt. De Grote Schijn nam ons op 4 november 2018 mee voor een zinnenprikkelende tocht door het donker. Niet zómaar een wandeling, maar één groot totaalspektakel waarbij we mochten  genieten van de pracht en de kracht van de natuur in duizenden geuren en kleuren.Tijdens valavond, wanneer de zon verdwijnt achter de bomen en de maan haar plek inneemt, verspreidt de magie zich over het Rivierenhof. Bomen en planten spelen de hoofdrol tijdens De Grote Schijn, met het park als prachtig decor voor een feeërieke ervaring.

We verdwalen in het park, terwijl de bomen en planten ons de weg wijzen. Even houden we halt om naar een muzikale treurwilg te luisteren om nadien onze tocht te vervolgen langs een feeëriek verlicht pad.

Tijdens de 2 kilometer lange wandeling ontdekken we de mooiste hoekjes en plekjes van het park. Het hele parcours is één grote beleving: indrukwekkende technieken voeren ons van de ene mysterieuze verrassing naar de andere. Een uniek audiovisueel spektakel brengt een verhaal zonder woorden, met innoverende snufjes en lumineuze emoties. Wij wandelen. Het park verwondert.

De Grote Schijn wordt geproduceerd door La Tilia, dat de top van de Belgische en wereldwijd gerenommeerde evenementensector wist te verzamelen voor dit project. Zoals Mundomatic, een globale en sterk geapprecieerde technisch producent. Het is het collectief rond producer, technisch en creatief brein Piet Winten. Hun brede deskundigheid en internationale connecties reiken van China tot de VS.

Lieven Scheire is alvast heel enthousiast : “Combineer natuur met wetenschap en technologie en ik ben de gelukkigste man ter wereld. Ik ben heel benieuwd hoe dit park tot leven gaat komen.”. Jef Neve zal een nummer componeren voor De Grote Schijn. Het wordt een soundtrack, die tot leven komt op één punt tijdens de wandeling.

01-08-2019 om 13:05 geschreven door Luc Verschooten