Het Wetstratese woord van 2010 wordt ongetwijfeld convergenties. Bart De Wever sloot zijn informatie-opdracht af met de vaststelling dat er convergenties waren gevonden, maar nog niet genoeg. Zijn opvolger Di Rupo spreekt nu ook al weken over het verbreden en uitdiepen van convergenties.
Frank, een goede vriend van me, stuurde me onderstaande tekst uit een encyclopedie door. De voormalige Italiaanse christendemocratische premier Aldo Moro was de uitvinder van de term parallelle convergenties. De historische gelijkenissen met de huidige Belgische politieke situatie en met de politieke tandem De Wever - Di Rupo zijn werkelijk om stil van te worden.
Moro bracht als eerste christendemocratisch politicus van de DC de communisten van de PCI aan de regeringstafel. Het was de tijd van president John F. Kennedy en Sovjetleider Nikita Chroesjtsjov en de vreedzame coexistentie, en de beide machtsblokken leken naar elkaar toe te groeien. In Italie, en Vaticaanstad, waar paus Johannes XXIII met zijn Tweede Vaticaanse Concilie en de encycliek Pacem in Terris eveneens een nieuwe wind van ontspanning en dialoog liet waaien, nam Moro de rol van politieke bruggenbouwer op zich. Hij greep de donkerrode verkiezingsoverwinning van 1975 aan om de reeds decennia lang aanhoudende patstelling met betrekking tot de fundamentele economische en sociale hervormingen te doorbreken. Moro introduceerde het begrip parallelle convergenties -een onnavolgbare en typische Moro-uitdrukking die zowel het naar elkaar toegroeien van DC en PCI als het gescheiden optrekken van beide partijen impliceerde (die laatste uitleg was bedoeld om zijn conservatieve partijvrienden gerust te stellen).
Dit begrip vormde uiteindelijk het complement van het historisch compromis van PCI-secretaris Berlinguer.
Moro speelde echter met vuur. Door zo ver te gaan in zijn collaboratie met de communisten, kreeg hij de States tegen zich. Gezien het geopolitieke belang van Italië, mocht politiek Italië in geen geval de spelbreker zijn in de Logica van Jalta (de verdeling van Europa in twee machtsblokken en de zorg dat een opkomst van linkse partijen in het Westen die verdeling kon ondermijnen dicteerde een antisocialistische en anticommunistische opstelling).
Het liep dan ook niet goed af met de arme Aldo Moro. Hij werd in 78 vermoord door de Rode Brigades, na een ontvoering van 55 dagen. Vreemd dat juist de linksen deze bruggenbouwer vermoordden zult u denken, wel inderdaad, er bestaan dan ook allerlei samenzweringstheorieën over zijn dood, onder meer van de vermoorde journalist Mino Pecorelli. Een van die theorieën brengt de moord in verband met de plannen van de zogenaamde Committee of 300 en de betrokkenheid van een van de leden, Henry Kissinger. De weduwe van Moro, Eleanora Moro legde in 1982 een verklaring af in de rechtbank. Ze verklaarde dat tijdens een bezoek van Moro aan de Verenigde Staten Henry Kissinger, de toenmalige adviseur van Nixon, Moro in het hotel opzocht en hem bedreigde: Je stopt met deze politiek of je zult er flink voor boeten.
Ik weet niet of Bart De Wever het woord convergenties in het kader van zijn informatieopdracht per ongeluk heeft gebruikt. Het zou me echter niet verbazen dat hij, briljant historicus als hij is, de zwaarbeladen politieke geschiedenis/betekenis ervan kent en zo een vette knipoog aan de geschiedenis en aan zijn Italo-Belgische compagnon de route Elio Di Rupo geeft Los van het toch wel extreem tragische einde zijn de parallellen tussen beide situaties immers enorm.
Aldo Moro (1916-1978) was een van de spilfiguren van de Italiaanse naoorlogse politiek. Hij was afkomstig uit het zuidelijke Puglia, was rechten in Bari gaan studeren en gaf Ies in strafrecht aan de universiteit aldaar. Moro was een vroom katholiek en bevlogen wetenschapper. Na de Tweede Wereldoorlog ontwikkelde hij een grote belangstelling voor constitutionele en politieke aangelegenheden. Mora klom snel op binnen de DC en werd het boegbeeld van de links-liberale vleugel. Al in 1963 werd hij minister-president, een functie die hij later nog drie keer zou bekleden. Tussendoor was hij nog minister van Buitenlandse Zaken, van Onderwijs en van Binnenlandse Zaken. Tijdens Moros eerste regeerperiode nam hij het besluit om de PSI in het kabinet op te nemen. Het was de tijd van president John F. Kennedy en Sovjetleider Nikita Chroesjtsjov en de vreedzame coexistentie, en de beide machtsblokken leken naar elkaar toe te groeien. In Italie, en Vaticaanstad, waar paus Johannes XXIII mer zijn Tweede Vaticaanse Concilie en de encycliek Pacem in Terris eveneens een nieuwe wind van ontspanning en dialoog liet waaien, nam Moro de rol van politieke bruggenbouwer op zich. In 1975 won de PCI de gemeenteraadsverkiezingen en leverde in Toscane en de Emilia-Romagna burgemeesters aan verschilIende grote steden. Ook de parlementsverkiezingen brachten een grote winst voor de communisten. De DC behaalde met 38 procent het grootste aantal stemmen, maar de PCI volgde op de voet, met 34 procent. Moro had dit zien aankomen en beschouwde deze linkse opmars als een unieke kans. Op die manier zou volgens hem de reeds decennia lang aanhoudende patstelling met betrekking rot fundamentele economische en sociale hervormingen doorbroken kunnen worden. Moro introduceerde het begrip parallelle convergenties -een onnavolgbare en typische Moro-uitdrukking die zowel het naar elk;ar toegroeien van DC en PCI als het gescheiden optrekken van beide partijen impliceerde (die laatste uideg was bedoeld om zijn conservatieve partijvrienden gerust te stellen). Dit begrip vormde het complement van het historisch compromis van PCI-secretaris Berlinguer.
Moros ouverture betekende een radicale breuk met het beleid van de DC, De regeringsvorming met de PSI was al een reuzensprong geweest ten opzichte van de uitgangssituatie na de oorlog waarin de DC, als anticommunistische steunpilaar van het vrije Westen en met financiele steun van de Verenigde Staten, een conservatieve pro-Europese en pro-NAVO-koers had gevaren. De Iogica van Jalta -de verdeling van Europa in twee machtsblokken en de zorg dat een opkomst van linkse partijen in het Westen die verdeling kon ondermijnen -dicteerde een antisocialistische en anticommunistische opstelling. De opmars van de PCI bracht dit evenwicht in de war en zou ertoe kunnen leiden dat Italie uit het westelijke blok zou gIijden en een derde weg zou gaan volgen. Gezien de toegenomen geopolitieke betekenis van Italie, nadat president Charles de Gaulles Frankrijk in 1967 uit de NAVO was gestapt en Dom Mimoff de havens van Malta voor de geallieerde mogendheden had gesloten, was dit een echte ramp. Henry Kissinger, tot 1977 minister van Buiteniandse Zaken van de VS, beschouwde Moro zelfs als Trojaans paard van de communisten.
In India en China staan fabrieken die als doel hebben geld uit uw zakken te kloppen. Ze maken chemische stoffen om die ogenblikkelijk te vernietigen. Omdat het z.g. broeikasgassen zijn, krijgen die fabrieken geld daarvoor. Dat komt uit het Clean Development Mechanism van het Kyoto-protocol.
Dat klinkt heerlijk anoniem maar het is in feite uw en mijn belastinggeld. De CO2-emissiehandel is met veel bombarie en uiteraard subsidie uit rijke landen opgetuigd. Het gaat ongeveer zo. Westerse bedrijven en overheden mogen zelf meer CO2 uitstoten als zij in ontwikkelingslanden broeikasgassen reduceren.
Gesjoemel
Die fabrieken in India en China worden maar voor één doel opgezet, om met onze steun zoveel mogelijk broeikasgassen zoals HFC-23 te maken en dat vervolgens te vernietigen. Een verdwenen kilo daarvan levert al gauw vijftien euro op. De totale opbrengsten van dit gesjoemel zijn inmiddels zo hoog, dat het er niet meer toe doet wat voor fabrieken het zijn. Menige fabriek verdient jaarlijks 60 tot 100 miljoen euro met deze truc. Het afval is dus hoofdproduct geworden, het hoofdproduct afval.
Voorlopig lijkt het om 23 fabrieken te gaan. Die verdienen aldus miljarden. Van dat geld blijft het merendeel in China en India maar ook Westerse investeerders (zoals de Rabobank, die zich graag als de klimaatbank afficheert) steken een deel in hun zak. En nee, dit bovenstaande komt niet van de vele klimaatsceptische sites op internet. Nee, het komt uit onverdachte bron: een speciale klimaatcommissie van de Verenigde Naties die hier onlangs in Bonn over vergaderde.
Pervers
Het tekent de brisante combinatie van milieusubsidie en de nietsnuttende ontwikkelingssamenwerking. In principe valt er iets voor te zeggen om milieu-investeringen te doen in arme landen, waar het milieu nog vervuild is - bij ons is de echte milieuvervuiling al twintig jaar verleden tijd. Maar toen ging het over echte vervuiling in Oost-Europa, dicht bij en enigszins te controleren. Onze redenering was toen: je koopt voor een euro meer schone lucht door in Polen te investeren dan in Nederland.
Maar met de CO2-emissierechten is deze op zichzelf logische redenering geperverteerd. Sowieso is niet helemaal duidelijk in hoeverre kooldioxide een vervuilingsprobleem is, een en ander speelt zich af in verre, vaak corrupte en moeilijk controleerbare landen. Als geldsluis is een logge, bureaucratische VN-organisatie opgezet. En het gesjoemel wordt getolereerd omdat het zogenaamd goed is voor de planeet en het klimaat. Oh ja, wat besloot de klimaatcommissie van de Verenigde Naties? Niets.
Het water is veel te diep, twee mensen in nood. Je kan er niet omheen, we hebben niets gemeen, de afstand is te groot.
Desondanks beginnen Elio en Bart er vandaag opnieuw aan. Dinsdag wist La Libre ons in alle geval te verblijden met wat indiscreties van de onderhandelaars. Het feit dat er gelekt wordt, is momenteel wellicht belangrijker dan wat er precies gelekt wordt, maar toch effen meegeven wat er zo allemaal op tafel ligt: - voogdij over politie, brandweer en civiele bescherming - voogdij over organisatie van verkiezingen - rijksregister: identiteitskaarten en paspoorten - asiel en migratie - kinderbijslag - onderdelen van justitie - mobiliteit: rijbewijzen, wegcode, rijscholen, belgocontrol, NMBS, noordzee, waterwegen, verkeersboetefonds
Lijstje is lang en lijkt dus indrukwekkend, maar mist toch de kern: fiscaliteit, gezondheidszorg, werkgelegenheid.
Ook aan de splitsing van BHV wordt trouwens gewerkt met als Franstalige tegeneisen een herfinanciering van Brussel, een afstaan van de exclusieve voogdij over de faciliteitengemeenten vanaf 2012 (waarover zelfs al een basis van akkoord zou zijn (slik) en de uitbreiding van de faciliteiten over heel Vlaams-Brabant.
jawel, en maar beweren dat de Franstaligen het eindelijk begrepen hebben. Ze hebben er duidelijk nog altijd NIETS van begrepen.
Afsluiten doen we met een fragment uit een andere Vlaamse klassieker: het hangt in de lucht als nu maar één van ons, ons tweeën zegt wat er gezegd moet worden hier, nu of nooit
En wat er precies moet gezegd worden, dat weten u en ik, dat weten steeds meer mensen zowel ten noorden als ten zuiden van de taalgrens ... maar aan de onderhandelingstafel is er tot dusver niemand die het onvermijdelijke durft uit te spreken.
Vlaanderen blijft onverminderd zijn eigen verfransing in stand houden en financieren, nu het grondwettelijk hof twee punten uit het arrest van het Vlaams decreet op het basisonderwijs heeft geschorst. De huidige Vlaamse onderhandelaars zijn voorzichtig en spiegelen ons een overwinning voor: "voor de Vlamingen is het nu voor eens en voor altijd duidelijk dat de Vlaamse bevoegdheid over die scholen onbetwistbaar is, al moet de inspectie worden uitgevoerd door Franstalige inspecteurs."
Wat hebben de Vlamingen daarmee nu in handen? Ze kunnen zelf geen controle uitoefenen (dat blijft door Franstaligen gebeuren, maar die moeten op hun beurt wel verslag in het Nederlands uitbrengen (hiphip haha!) en de eindtermen die gelden mogen (op aanvraag van de school, wat ze allicht niet zullen doen) die van het Franstalig basisonderwijs zijn. Vlaanderen blijft wel betalen voor 8 faciliteitenscholen, Wallonië weigert 1 Nederlandstalige faciliteitenschool te financieren. Stank voor dank, hoe lang nog ? En dat de franskiljons feest vieren is nogal duidelijk. Fransdolle Maingain ziet hierin een algemene bescherming van de Franstaligen in Vlaanderen die weigeren Nederlands te spreken.
In het eerste kwartaal van 2010 hebben zich 696 incidenten voorgedaan op de voertuigen van De Lijn. Dat zijn er op jaarbasis 2.784, wat opnieuw een stijging betekent in vergelijking met vorig jaar (2.521). Tot die zogenaamde incidenten behoren vandalisme, fysieke en verbale agressie, pesterijen, druggebruik en bedreigingen.
De jongste jaren is het aantal gevallen van agressie op het openbaar vervoer alleen maar toegenomen. Zo waren er in januari en februari al 91 meldingen van geweld tegenover het spoorwegpersoneel, wat er 20 meer zijn dan in dezelfde periode van vorig jaar. Uit cijfers die Vlaams Belang-Kamerlid Peter Logghe recent bekwam, zijn de probleemzones duidelijk zichtbaar. Op vijf jaar tijd was er een verzevenvoudiging van het aantal cameras in de Belgische stations, van 286 in 2005 tot 2.022 in 2009. De stations Antwerpen-Centraal, Brussel-Zuid, Gent-Sint-Pieters en Luik-Guillemins zijn samen goed voor 801 van het totale aantal cameras. Het aantal aanvragen van beeldmateriaal is eveneens gestegen. Van 844 in 2008, tot 710 tussen januari en september 2009, wat omgerekend op jaarbasis 947 is.
En het geweld beperkt zich niet enkel tot het openbaar vervoer. Ook politieagenten en medisch personeel delen steeds vaker in de klappen. Zo krijgt het medisch personeel in de provincie Antwerpen minstens één keer per dag te maken met agressie.
Onze partij heeft al herhaaldelijk actie gevoerd voor meer veiligheid op het openbaar vervoer. Al ettelijke jaren pleiten wij onder meer voor verscherpte controles, meer cameras, vaste begeleiding op risicolijnen en de oprichting van volwaardige Bus- Tram en Metrobrigades die voltijds toezicht houden op het openbaar vervoer. Dergelijk geweld kan en mag niet getolereerd worden.
en dan durven ze nog zeggen dat Het Vlaams belang hier niet nodig is,
Dreigbrief voor Di Rupo
De nieuwsredactie van vtm heeft een dreigbrief ontvangen. Het schrijven is bestemd voor preformateur Elio Di Rupo.
In een "toekomstig moslimland" als België mag een homoseksueel niet premier worden, aldus de briefschrijver, die aankondigt dat de "zondaar door het blanke zwaard zal sterven". De brief, die opent met de woorden "in naam van Allah", is overhandigd aan de politie.
De Brusselse Federale Gerechtelijke Politie heeft een proces-verbaal opgemaakt over de dreigbrief. "Dat betekent dat we de zaak ernstig nemen en niet afdoen als een flauw grap", luidt het bij de politie.
Het crisiscentrum van Binnenlandse Zaken heeft aan het Orgaan voor de Coördinatie en de Analyse van de Dreiging gevraagd om de dreigbrief te bestuderen. "Naargelang de analyse van het OCAD zullen we de aangepaste maatregelen nemen", zegt woordvoerder Peter Mertens.
In mei diende het Vlaams Belang, bij monde van Filip Dewinter, klacht in tegen het nieuwe gebruikersreglement van de Antwerpse Stedelijke Openbare Bibliotheken. Meer bepaald tegen het artikel dat vermeldt dat burgers zonder papieren, mits voorlegging van administratieve documenten waarop hun woonplaats vermeld wordt, eveneens lid kunnen worden van de bibliotheek. Het is onaanvaardbaar dat ambtenaren illegalen dienen in te schrijven als lid van de bibliotheek zonder dat zij aangifte doen aan politie of parket voor het feit dat de betrokken illegaal in ons land aanwezig is.
De Antwerpse gouverneur heeft nu aan Filip Dewinter laten weten dat artikel 3 niet kan gelden voor personen die illegaal in ons land verblijven. De gouverneur heeft inmiddels aan het stadsbestuur voorgesteld het artikel zodanig aan te passen dat het niet langer betrekking heeft op personen die illegaal in het land verblijven.
Het Vlaams Belang is tevreden met deze beslissing en zal zich blijven verzetten tegen elk gedoogbeleid ten opzichte van illegalen.
Rechtzetting: Een eerdere versie van dit verhaal op onze website maakte geen melding dat onze informatie afkomstig was van mediawatchersgroep Savasorda.
De VRT teletekst-redactie vervalst opzettelijk haar berichtgeving over Israël en het Midden-Oosten, aldus enkele Media Watchers in een reactie tegen Joods Actueel.
Vooral het incident eerder deze week, een vuurgevecht aan de Israëlisch-Libanese grens, bracht dit opnieuw onder de aandacht. De VRT nam in haar tekst enkel de Libanese versie van het verhaal over en niet de Israëlische versie. Verder is er geen melding van de Israëlische slachtoffers en enkel van Libanese doden. Zelfs Al-Jazeera getuigde over meer deontologisch fatsoen te beschikken omdat die wel beide versies van het verhaal gaven, vervolgt Media Watcher Savasorda in een reactie.
De Media Watchers waren de dag voordien al met de VRT in contact om ook andere fouten in de teletekst berichtgeving te melden. Het duurde tot vandaag na de middag en enkele mails van de Mediawatchers later vooraleer de VRT het bericht uiteindelijk rechtzette. Bij de Nederlandse en Franse collegas was dat al vanaf vroeg in de ochtend het geval. De VRT zei dat de tekst werd aangepast zodra de nieuwe informatie beschikbaar was.
De ARD zond eind juli een beklemmende documentaire uit over een doorsneeschool, waar de Duitse minderheid onderdrukt wordt door de moslimmeerderheid. De Nederlandse publieke omroep zou nooit de vingers aan een dergelijk gevoelig onderwerp branden.
De Duitse ARD zond eind juli een adembenemende documentaire uit over een schoolklas in Essen, een middelgrote stad in het Ruhrgebied. Een doorsnee gegeven, zo op het eerste gezicht, maar de insteek van de documentaire was dat bepaald niet: De meerderheid van de klas bestond namelijk uit moslimkinderen en de vraagstelling luidde: Hoe verhoudt de minderheid van Duitse kinderen zich tot de meerderheid van moslimkinderen? Wat blijkt: De Duitse minderheid heeft zich uit angst voor de gewelddadige dreiging van de jonge moslims in zichzelf terug getrokken. De moslimkinderen maken de dienst uit. De klas is uiteen gevallen in drie groepen: De moslimjongens, die zich een onderwerpende macho houding hebben aangemeten. De moslim meisjes die onderdanig zijn ten opzichte van de moslimjongens, en zich zoveel mogelijk afzijdig houden, maar wel de paar Duitse meisjes isoleren. Die staan apart in een hoekje van het schoolplein. Een van hen, met neergeslagen ogen: Wir halten uns lieber zurück. En dan is er nog die ene Duitse jongen die het mikpunt is van de moslimjongens, die hem om de zoveel tijd in elkaar rossen (een keer met een stoel), de zestienjarige Sebastian.
Hoofdpersoon in de film is de lerares, Brigitta Holford. Ze geeft al 27 jaar les op deze school, en heeft het alleen maar erger zien worden. Met nuchtere gelatenheid stelt ze vast hoe onverdraaglijk de situatie in haar klas is. Het is juist haar gelatenheid, maar tegelijk ook haar niet aflatende pogingen om door middel van gesprekken duidelijkheid te krijgen in de voor haar gesloten moslimgemeenschap, die indruk maakt. Ze zegt: Wenn man lange an einer solchen Schule unterrichtet, verliert man alle Illusionen. Ze spreekt de ouders van de zich misdragende moslimkinderen niet meer aan, omdat ze gemerkt heeft dat die als gevolg daarvan hun kinderen mishandelen: Het is die sfeer van geweld op geweld, van ouders op kinderen, en van kinderen op weer anderen kinderen, die zo moedeloos stemt.
Inzicht wordt ook gegeven door een uit Libanon afkomstige leraar, die een scherp beeld heeft van de toekomstloosheid van de moslimkinderen, maar ook vaststelt dat de situatie op de scholen totaal anders is als keer op keer door de politiek-correcte goegemeente wordt vastgesteld: Het zijn hier de moslims die discrimineren, en het zijn de Duitsers die gediscrimineerd worden.
De documentaire, Kampf im Klassenzimmer , heeft geen ophitsend karakter. Iedereen komt aan het woord, en geleidelijk wordt zo, op deze gemiddelde school in deze gemiddelde Duitse stad een angstaanjagend toekomstbeeld ontrafeld. Vooral als de topaap van de moslimjongeren spreekt; een zwaar gespierde Koerd die zijn minachting over de Duitsers breed laat hangen. Hij heeft het voortdurend over eer, maar als Tobias hem in een klassengesprek beleefd vraagt wat dat dan is, dat eer, dan blijkt hij daar geen idee van te hebben. Het is die domheid, gecombineerd met gewelddadigheid, die zo beklemt.
Het is een wonder dat deze onheilspellende documentaire zomaar uitgezonden kon worden bij de ARD. Het is domweg ondenkbaar dat de Nederlandse publieke omroep zich aan een dergelijk onderwerp zal wagen, veel te bang als men hier is om Wilders te helpen, zoals dat dan zal heten. Maar in Duitsland is er nog niks wat op Wilders lijkt. Er zijn wel extreem-rechtse organisaties, en hier en daar is er een politicus die de noodklok luidt over de islam, maar te weinig om al te kunnen spreken van de islam als politiek item. Misschien is dat een verklaring.
Overigens ging het uitzenden in Duitsland wel met het nodige gedoe gepaard: Aanvankelijk zou het in de avond worden uitgezonden, maar het werd tenslotte weg geschoven naar kwart over twaalf s nachts. Ook vooraf waren er problemen. Bild meldde dat er maar liefst vijftig scholen aangeschreven moesten worden met een vergelijkbare problematiek, totdat er een school bereid werd gevonden, waar men niet bang was voor openheid.
Belangrijk in de film is ook de vaststelling dat de enige Duitse jongen, de angstige Sebastian, die elke keer dat hij zich uit, door de dominante moslimjongens (voornamelijk Koerden) uitgemaakt wordt voor nazi. Dat politiek correcte jargon hebben de moslims zich al heel snel eigen gemaakt, en het blijkt uitstekend te werken om iemand monddood te maken. Hoewel, Tobias, lijkt gaandeweg de documentaire zijn eigen angst voorbij te raken, en durft steeds beter uitdrukking te geven aan de hopeloze positie waarin hij zich bevindt. Extra beklemmend om dan ook te horen hoe kinderen die bij de opnamen al te openhartig waren geweest, zoals de moslimmeisjes die vertelden dat hun leven feitelijk een gevangenis was, na afloop terzijde werden genomen en bestraft.
Na de opnamen werd de school overigens gesloten, officieel wegens te weinig leerlingen.
De documentaire is in zijn geheel via deze link te bekijken. Een absolute aanrader.
Een Franstalige onderhandelaar heeft uit de biecht gepraat in La Libre Belgique. Volgens de anonieme bron zijn de eisen van de N-VA te hoog en zijn de Vlaamse partijen niet bereid om veel toegevingen te doen.
Hoewel de meeste onderhandelaars een week op vakantie zijn en ze tot nu toe de gevraagde discretie zelden hebben doorbroken, verschijnt vandaag in La Libre een uitgebreid stuk over wat er op de onderhandelingstafel ligt. Of in elk geval over de eisen die de Vlaamse partijen zouden stellen. Onder de titel "Wat de N-VA op de tafel van Di Rupo legt", klaagt de onderhandelaar over de stevige eisen van de partij van voorzitter Bart De Wever (foto, rechts).
Volgens de anonieme bron vraagt de N-VA onder meer de splitsing van de vervoersmaatschappij NMBS en van Belgocontrol, het bedrijf dat het luchtverkeer begeleidt. Ook de bevoegdheid over de Noordzee zou naar de Vlaamse regering moeten gebracht worden.
Verder zou de N-VA de bevoegdheden van het kabinet van Binnenlandse Zaken willen "uithollen", zo beweert de Franstalige onderhandelaar in de krant. "Ze willen er een lege schelp van maken", klinkt het. N-VA vraagt volgens de anonieme bron dat de regio's bevoegd worden voor politie, brandweer en civiele bescherming, voor het organiseren van verkiezingen, migratie en het uitgeven van identiteitsdocumenten. Dat laatste zou op een resoluut "neen" van de Franstaligen stuiten.
Wat betreft de splitsing van de kieskring BHV zouden de Franstaligen de tegeneis van de uitbreiding van het Brusselse Gewest hebben laten varen. In ruil zouden ze wel faciliteiten voor alle gemeenten in Vlaams-Brabant vragen, iets wat voor de Vlaamse partijen onaanvaardbaar is.
"Ze leggen geen enkele toegeving op tafel", zegt de Franstalige bron in de krant. Over de benoeming van de burgemeesters in de faciliteitengemeenten in de Brusselse Rand zou er een akkoord in de maak zijn. Maar dat zou pas ingaan vanaf de volgende gemeenteraadsverkiezingen in 2012, waardoor er geen oplossing is voor de drie niet-benoemde FDF-burgemeesters van Kraainem, Wezembeek-Oppem en Linkebeek.
Mijn opinie hierover is dat veel lezers niet schijnen te weten dat wat BDW op tafel legt nauwelijks nieuws is. Het is de opgefriste formulering van wat het Vlaams Parlement in 5 resoluties unaniem heeft geëist met instemming van ALLE Vlaamse partijen in...1999.
Vlaams Belang stelt opfrissingscursus over wegcode voor
Vlaams Belang gemeenteraadslid Rita Sauval stelt aan de Boomse gemeenteraad voor om een gratis opfrissingscursus over de wegcode te organiseren in de gemeente Boom. Politieraadslid Hans Verreyt zal deze vraag herhalen binnen de politiezone Rupel.
De voorbije jaren kwamen er heel wat regels bij, het verkeer werd drukker en het aantal borden steeg exponentieel. Voor alle weggebruikers, jong en oud is een opfrissingscursus, op vrijwillige basis, geen overbodige luxe. Ook andere zones, zoals bijvoorbeeld Antwerpen, organiseren samen met de lokale verkeerspolitie, zulke lessen. Niet enkel om de kennis van de verkeersregels bij te schaven maar ook omdat de correcte toepassing ervan kan helpen om ongelukken te voorkomen.
Een erkende lesgever van de VAB-rijschool geeft daar ook meer uitleg over verkeersdrukte, gedrag in het verkeer, techniek van het 'ritsen', opfrissing van de verkeersregels, in- en uitvoegen op autosnelwegen en het openbaar vervoer, ...
Het Vlaams Belang is van oordeel dat een (beperkt) deel van de ontvangsten van het verkeersveiligheidsfonds van de zone Rupel (in totaal ongeveer 400.000 euro) hiervoor kan gebruikt worden. Het verhoogt immers niet enkel de verkeersveiligheid maar ook de nabijheid van de lokale politie.
Op 19 september organiseert het Taal Aktie Komitee (TAK) een betoging door Wezembeek-Oppem. Rechts Actueel vroeg zich af wat de aanleiding hiervoor was en zocht contact op met Roel De Leener, huidig woordvoerder van TAK.
Beste Roel, ik heb een lichtbruin vermoeden over de reden van deze grote betoging die jullie organiseren, maar vertel eens wat de aanleiding is van deze betoging en waarom moet deze voor TAK in Wezembeek-Oppem doorgaan?
In april 2008 werden 20 van onze aktievoerders opgepakt in Wezembeek-Oppem wegens een 'onvergunde samenscholing' ... een samenscholing die bovendien het gevolg was van een beslissing van de politie om hen de toegang tot de gemeenteraad (een bij wet openbare zitting!) te onzeggen. Begin dit jaar werden de GAS-boetes in deze zaak bevestigd, de kosten die wij in deze zaak maakten bedragen inmiddels al meer dan 10.000 euro (we tekenden beroep aan bij cassatie). Toen rijpte de idee om in Wezembeek-Oppem eens op een andere manier - dan men de laatste jaren van ons gewoon is - de straat op te trekken.
We werden in die overtuiging gesterkt door de lijdensweg van de Nederlandstalige gemeenteschool. Door de pesterijen van het gemeentebestuur zag de school op 1 jaar tijd 4 directeurs de revue passeren en halveerde het leerlingenaantal. De kans dat tegen 1 september aanstaande nog eens de helft van de leerlingen andere oorden opzoekt is niet ondenkbeeldig. Een reddingspoging van de Vlaamse regering werd door het gemeentebestuur in extremis ook afgeschoten.
Het franskiljonse gemeentebestuur is overigens niet aan zn proefstuk toe in deze. Leerlingen van de school mogen van het gemeentebestuur ook al jaren niet meer deelnemen aan de gordel... een initiatief dat niet in overeenstemming is met de waarden van de gemeente. Welke die waarden dan wel zijn, is niet zo duidelijk. Recht op vrije meningsuiting en vrije schoolkeuze horen daar in alle geval niet toe.
Vergeten we ook niet dat Van Hoobrouck en co bij de organisatie van verkiezingen al jaren de wet overtreden (ook op 13 juni) en bij herhaling de middelvinger opsteken naar Vlaanderen. Willen we Wezembeek-Oppem (en bij uitbreiding de andere faciliteitengemeenten) niet verliezen dan is het tijd dat Vlaanderen tegen deze Franstalige arrogantie een vuist maakt.
Het tijdstip is natuurlijk niet toevallig gekozen. Midden september zitten we op enkele weken van de start van het nieuwe politieke jaar, wellicht zijn onze Vlaamse partijen ook nog druk doende om een staatshervorming en splitsing van BHV af te dwingen. Op dat moment leek het ons gepast om nog eens te onderstrepen dat Wezembeek-Oppem en andere Vlaams-Brabantse gemeenten Vlaamse gemeenten zijn en moeten blijven!
Is het Taal Aktie Komitee, bij een mogelijk verbod op betogen, toch zinnes om op 19 september door de Wezembeek-Oppemse straten te trekken?
Wij hebben netjes aan onze wettelijke verplichtingen voldaan en houden ons beschikbaar voor verder overleg. Ik zie dus niet in wat het probleem zou kunnen zijn, al moet ik wel toegeven dat het tot dusver stil bleef aan de overkant.
Wij kunnen echter niet blijven wachten tot baron Van Hoobrouck zich verwaardigt om met het Vlaamse plebs te communiceren en we zijn inmiddels begonnen met de promotie van onze betoging. Enig overleg zal dan desnoods maar op het terrein moeten plaatsvinden... dat is zeker niet gemakkelijker, maar dat is onze keuze dan niet.
Bestaat het risico niet dat TAK van Wezembeek-Oppem een oorlogsgebied maakt zoals dat in de Voerstreek gebeurde tijdens de jaren '60 en '70?
De enige die het woord oorlog al in de mond nam, is de niet-benoemde burgemeester van Wezembeek-Oppem. Toen een Vlaamse meerderheid in november 2007 in de commissie Binnenlandse Zaken de splitsing van BHV goedkeurde, sprak hij de volgende woorden wij zijn in een oorlog gestapt... vanaf nu is het oog om oog, tand om tand. Vreemde hersenkronkels heeft die man, want wat daar in die commissie gebeurde lijkt mij perfect democratisch... dit kan echt enkel in een bananenrepubliek zoals België.
Desondanks zijn wij nooit - ook nadien niet - met gewelddadige, laat staan oorlogszuchtige bedoelingen, afgezakt naar Wezembeek-Oppem. Enkel en alleen met de kracht van onze overtuiging. Ook op 19 september zal dit zo zijn, maar dat wil niet zeggen dat we ons moeten laten doen. Laat daar geen twijfel over bestaan.
Heeft TAK een goed gevoel wat de regeringsonderhandelingen betreft? Gaat de N-VA dàt kunnen realiseren wat de Flamiganten willen?
Ons lijkt het al langer dan vandaag een onmogelijke opdracht om de Vlaamse en Waalse democratiën nog met elkaar te kunnen verzoenen. De N-VA is - zij het dan misschien vooral om tactische redenen - van mening dat het wel nog kan en won met dat verhaal de verkiezingen. De N-VA verdient dus krediet, maar finaal kunnen die onderhandelingen volgens TAK niet slagen.
Neem nu het dossier BHV. Wij Vlamingen vragen dat Franstalig België nu eindelijk eens respect toont voor de taalgrens en vragen daarom de volledige splitsing van BHV (zowel op politiek als juridisch vlak). In ruil vragen de Franstaligen nieuwe voorrechten in Vlaams-Brabant en dus precies het tegenovergestelde van wat wij beogen. Ook in Brussel is er trouwens weinig of geen marge voor toegevingen. De erkenning van Brussel als derde gewest was een historische fout. Die fout in één keer rechtzetten kan wellicht niet. Maar dat is nog iets anders dan in Brussel nieuwe toegiften te doen die Brussel - als derde gewest - bijna onvermijdelijk zullen versterken. En dan zwijgen we nog over de principiële vraag of er voor de correcte toepassing van de grondwet sowieso wel een prijs moet worden betaald. En dat is een vraag waarop de Vlaamse beweging al lang geleden een negatief antwoord gaf.
Op het vlak van de staatshervorming lijkt er volgens het weinige dat er doorsijpelt in de pers meer beweging mogelijk te zijn. Al weet je natuurlijk pas achteraf hoeveel er van die informatie klopt en lijken sommige persmensen overdreven optimisme (of is het wishful thinking) aan de dag te leggen. Ik wil de Franstalige reacties nog wel eens zien wanneer Vlaanderen de sociale zekerheid, of een eigen fiscaliteit ter sprake brengt. En dat is wat de Vlaamse onderhandelaars nu echt moeten doen. Laat ons niet vergeten dat de zogenaamde V-partijen op 13 juni samen 43% van de Nederlandstalige stemmen haalden (voor de senaat nog meer trouwens). Als we daarmee nog geen wezenlijke stappen vooruit kunnen zetten richting Vlaamse onafhankelijkheid, dan doen we beter de boeken dicht.
De Baert doctrine die vaak gehanteerd wordt om de medewerking aan een staatshervorming al dan niet positief te beoordelen voldoet in deze niet. Er moet - gezien de eerder genoemde 43% - een criterium worden toegevoegd aan de criteria van Baert en enkel dan is de stap vooruit voldoende groot en in verhouding tot het behaalde stemmenaantal. Het is met dat besef dat de N-VA moet handelen, en zolang zij dat doet, kan die partij weinig worden aangewreven, wat niet wegneemt dat wij de slaagkansen eerder aan de lage kant inschatten.
Op welke manier kunnen de lezers publiciteit maken voor de betoging?
We kunnen niet genoeg het belang van mond aan mond reclame onderstrepen. Overtuig persoonlijk zoveel mogelijk familieleden, vrienden en kennissen om ook naar Wezembeek-Oppem af te zakken en vooral om op hun beurt hetzelfde te doen. Enkel zo zal onze Vlaamse stem voldoende weerklinken om gehoord te worden. Wij bieden alle materiaal aan dat daarbij kan helpen: pamfletten, affiches, advertenties voor op webstekken en zelfklevers voor op de achterruit van de wagen. Alle materiaal kan trouwens besteld worden via
materiaal@dwarsdoor.beThis e-mail address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it
.
Roel, Bedankt voor dit aangename en verhelderende gesprek! Tot op 19 september in Wezembeek-Oppem!
Een jaar nadat Marie-Rose Morel kon melden dat ze haar baarmoederkanker had overwonnen, meldt Gazet van Antwerpen vandaag officieel dat de vreselijke ziekte terug is. Ook al mogen onze wegen zich ondertussen hebben gescheiden, wenst het Vlaams Belang Marie-Rose in alle oprechtheid veel sterkte, kracht en doorzettingsvermogen toe in de harde strijd die ze opnieuw tegen haar meedogenloze belager zal moeten voeren.
De drie partijen VVD, PVV en CDA verschillen van mening over aard en karakter van de islam. De scheidslijn zit hem in het karakteriseren van de islam als óf religie óf (politieke) ideologie.
Partijen accepteren elkaars verschil van inzicht hierover en zullen hier ook op grond van hun eigen opvattingen naar handelen.
Er is echter veel wat partijen bindt: het sterker, veiliger en welvarender maken van Nederland is daarbij het gemeenschappelijke doel en uitgangspunt.
Daarom is met acceptatie van elkaars verschillen van mening en het volledig aan elkaar gunnen van de vrijheid van meningsuiting over bestaande verschillen van inzicht overeengekomen dat de PVV het nader te onderhandelen regeerakkoord op onderdelen zal steunen vanuit een gedoogpositie. VVD en CDA zullen van hun kant in het overeen te komen gedoogakkoord wensen van de PVV honoreren.
In zon gedoogakkoord zullen in ieder geval de afspraken moeten staan over de invulling van de maatregelen van de bezuinigingen en harde afspraken over immigratie, integratie en asiel, veiligheid en betere ouderenzorg waarbij duidelijk is dat voor de PVV de bereidheid tot het steunen van bezuinigingen gekoppeld is aan de inhoud van de te maken afspraken op het gebied van immigratie, integratie en asiel, veiligheid en ouderenzorg.
Volgens Muazzez Ilmiye Cig ligt de oorsprong van de islamitische hoofddoek bij Soemerische prostituees. De Turkse archeologe stoelt haar bewering op historisch onderzoek. Daaruit zou blijken dat het dragen van de hoofddoek uit de cultuur van de Soemeriлrs stamt. Zon 5000 jaar geleden droegen prostituees daar in tempels een hoofddoek.
Jekunt wel raden dat de uitlatingen van de 92-jarige vrouw in Turkije als de spreekwoordelijke rode lap op de stier werden onthaald. Een advocaat uit Izmir legde prompt een klacht neer, maar de rechter sprak deze week de vrouw vrij. Er valt soms ook goed nieuws te rapen in Turkije. De kranige oude tante moest naar eigen zeggen ontzettend lachen toen ze ontdekte waar het gebruik van de hoofddoek vandaan kwam. Je moet dat aan de mensen vertellen in Nederland, zegt ze in NRC-Handelsblad. Het symbool van islamitische eerbaarheid komt uit de wereld van de prostitutie. Je zou je schamen je hoofd te bedekken als je eens wist waar dat gebruik vandaan kwam, schrijft ze in een boek en zegt ze tegen jonge moslimvrouwen en -meisjes. In de ogen van Cig werd de hoofddoek dus niet gebruikt om de eer van de vrouw te beschermen maar als een herkenningsmiddel voor prostituees. De archeologe maakte de Turkse revolutie van Atatьrk nog mee. Het Arabische schrift werd afgeschaft en Atatьrk maakte komaf met de strenge kledingsvoorschriften van de islam. Jongens en meisjes gingen samen naar school en op klasfotos uit die tijd is geen hoofddoek of niqaab te bekennen. Het zijn mannen die vrouwen vandaag dwingen om een hoofddoek te dragen.Muazzez Cig maakt zich dan ook zorgen over de dreigende islamisering van Turkije. Premier Erdogan heeft een voorgeschiedenis als fundamentalistische hardliner en zijn regering heeft zich naar eigen zeggen tot doel gesteld de godsdienst te redden. Cig schreef een brief aan de vrouw van de premier. Ik droomde dat ik van de trappen afliep van het mausoleum van Atatьrk in Ankara. Ik zag de premier met zijn echtgenote omhoog lopen. De echtgenote was modern, zonder hoofddoek. Zou het niet fantastisch zijn, als U die echtgenote was? Cig wacht nog altijd op een antwoord. Volgens de oppositie zit de hoofddoek op het hoofd van mevrouw Erdogan gelijmd. En dаt Turkije willen wij dan kost wat kost Europa binnenloodsen?
België is een gek landje. Moet het nog gezegd? Ook Jan Segers wijst er vandaag in Het Laatste Nieuws nog eens op. De journalist fronst de wenkbrauwen bij het feit dat het kleine cdH bij de jongste verkiezingen goed voor 5,5 procent van de stemmen in België en 9 Kamerzetels straks wellicht evenveel ministers (3) mag leveren als de N-VA, die 17,4 procent behaalde en 27 Kamerzetels in de wacht sleepte. Een en ander is het gevolg van de verplichte paritaire samenstelling van de regering: die moet evenveel Franstalige als Nederlandstalige ministers (7 elk) tellen en wordt geleid door een premier die per definitie als taalneutraal wordt beschouwd, ook als die Elio Di Rupo heet, zo stelt Jan Segers.
Maar het gaat verder dan dat. Wij wezen er in het verleden al op dat een parlementaire zetel in Vlaanderen veel meer stemmen kost dan eenzelfde zetel in Wallonië. In Vlaanderen was dat in 2007 gemiddeld 45.944 stemmen, in Wallonië maar 39.285 stemmen. Het Vlaams Belang kreeg toen 799.844 stemmen en 17 zetels, de Parti Socialiste behaalde 724.787 stemmen en 20 zetels. Het democratische principe one man, one vote blijkt in België met andere woorden een rekbaar begrip.
Je krijgt het aan de Vlaamse burger niet uitgelegd, vrees ik, dat één stem op Joëlle Milquet evenveel ministers oplevert als drie stemmen op Bart De Wever, zegt Carl Devos. De politicoloog herinnert eraan dat de Vlamingen bij de grote staatshervorming in 1970 akkoord gingen met een aantal beschermingsmaatregelen voor de Franstaligen. De pariteit was er één van. Intussen zijn die fameuze beschermingsmechanismen politieke blokkeringsmechanismen geworden
De N-VA wordt wellicht rapper dan ze het zelf zouden willen met de neus op de Belgische feiten gedrukt. Zij gaan er nog altijd van uit dat België te hervormen valt, maar wie het land wil hervormen, moet eerst de democratie herstellen en komaf maken met de pariteit, belangenconflicten en alarmbelprocedures. En dat zal zo stelt Carl Devos niet snel gebeuren: Anno 2010 vloekt die pariteit met ons democratisch aanvoelen, maar afgeschaft krijg je dat nooit meer, want daarvoor heb je de Franstaligen nodig en die willen dat uiteraard niet. De conclusie laten we aan u over.
Duisburg is de overtreffende trap van elk Tomorrowland
In de openingsscène van de film Una Giornata Particolare (Ettore Scola, 1977) loopt heel Rome storm voor een bezoek van Adolf Hitler aan il duce Benito Mussolini. Twee mensen zijn in de grote parade blijkbaar niet geïnteresseerd: de huisvrouw Antonietta, en haar homofiele buurman Gabriele. De twee beleven iets wat op een romance gelijkt. Op het einde van de dag komt de dol enthousiaste echtgenoot van Antonietta thuis om het grote volksfeest in geuren en kleuren na te vertellen. Door het raam ziet ze dat Gabriele door de politie wordt opgepakt, ze doet het nachtlampje uit, zo eindigt de film. Het contrast tussen het semi-verplichte massa-evenement (men hoort constant luidsprekers, begeesterende toespraken en uitzinnig applaus op de achtergrond) en de stilte tussen de twee is de sleutel van deze film. Prangende vraag, die altijd weer naar boven komt: Is het mogelijk om niet deel te nemen? Is het zelfmoord om tegen de trend in te gaan, of is het opgaan in de collectieve roes juist de zelfmoord?
Ik moest eraan denken toen ons eveneens in geuren en kleuren werd bericht over de Love Parade in Duisburg, het techno-festival waar twintig doden vielen ingevolge een paniekgolf. En wij die dachten dat de Duitsers iets konden organiseren. Of was het daarom te doen? Anderzijds, twintig doden op anderhalf miljoen bezoekers, het is een peulschil, dan was Auschwitz toch beter in zijn genre. Volgens de statistieken heb je meer kans om thuis dodelijk van de trap te stuiteren; en de organisatoren bleken degelijk verzekerd tegen ongevallen. Maar even serieus: dit soort evenementen ademt echt doodsverlangen uit. Het gaat niet meer om muziek en zelfs niet om collectieve beleving, doch eerder om een behoefte aan totale onderwerping en verdamping van het Ik in een zee van geluid en drukte. De link met fascistische meetings werd al door verschillende analisten gelegd, terecht: in Duisburg resoneerde niet alleen de nazi-parade, maar ook heel de Duitse romantiek, de Totentanz, Götterdämmerung, het offer, het geflirt met het einde en het absolute, Wagner . tot aan het berouw en de inkeer (Dit nooit meer). Ongeneeslijk zijn ze, die Duitsers, ze verdienen niet beter dan vertrappeld te worden.
Maar het fenomeen is uiteraard veel breder en universeler dan een oprisping van collectieve Weltschmerz. Eerst en vooral is de evolutie van die Love Parade opmerkelijk: ze sluit aan bij mijn eerder artikel Alleen woestijnvissen kunnen hier nog zwemmen over de vermarkting en massificatie van het feest, en de inpalming van de publieke ruimte door commercieel geregisseerde massaspektakels.
De serie Love Parades was anno 1989 in Berlijn, net voor de val van de muur, heel klein begonnen met een ludiek-anarchistisch straatfeestje van Matthias Roeingh alias DJ dr. Motte, onder het motto Friede, Freude, Eierkuchen. Aantal deelnemers: 150. Jammer genoeg werd dit prettig-gestoord samenzijn van gabbers een traditie, en steeg het deelnemersaantal elk jaar exponentieel. Snel kwamen de sponsors opdagen (vooral commerciële radio- en TV-zenders, allerlei met jongerencultuur verbonden merken, maar ook de christendemocratische CSU deed een duit in het zakje ), en kreeg dit straatfestival inderdaad echt de allures van een massamanifestatie die heel het openbare leven lamlegt. Una Giornata Particolare, voorwaar. De commercialisering, de promotie tot massaspektakel, én de effecten van bewustzijnsvernauwing lijken met elkaar verbonden. Meteen zitten we in de verhitte sfeer van Rock Werchter (eigendom van het Amerikaanse Live Nation), Tomorrowland (handelsmerk van het Nederlandse ID&T) en tutti quanti: alle marketeers, maar ook politici, vergapen zich aan deze gelegenheden waar enorm veel jong volk en dus ook enorm veel consumenten/kiezers op elkaar gepakt zitten. Hier heerst de kuddegeest, verpakt als popcultuur, en gedraineerd naar een mondiale marktplaats. Mei 68, revisited. In de postmoderne marketinglogica is het niet nodig om normen op te dringen of boodschappen te lanceren: verwijder alle normen, vernietig alle slogans, giet alles vol met bier, en je krijgt een ideale mix van hormonen, cash, en hersendood waar je echt alle kanten mee uit kan, tot en met een tunnel zonder exit.
Die schaalvergroting is fascinerend. Van 150 man naar anderhalf miljoen: dat lijken gewoon maar vier extra nullen, doch men kan zich afvragen of het kwaad al niet in de kiem zat verscholen. Naar het schijnt begon ook Hitler in de Münchense bierkelders met zon 150 man: dit moet ons van elke samenscholing doen weglopen. Wat in 1989 begon als een ludiek protest tegen de conventies, is uitgegroeid tot een absoluut conformistisch ritueel, dat grenst aan de zelfdestructie. Het is daarbij toch altijd verhelderend om de happenings uit de actuele popcultuur te confronteren met de fascistische massaparades. De volksmenners van vandaag zijn de DJs. De spiegeling van de politieke meetings uit de jaren 30 aan de dance-orgie van honderd jaar later staat ons toe om naar de existentiële wortel te gaan van de massificatie: mensen zijn tegen hun individualiteit niet opgewassen. Men zoekt de massa, omdat men schrik heeft van zijn eigen schaduw.
Dance macabre
Het nihilisme achter de roes- en genotscultus is helemaal niet nieuw. De massapsychoses evenmin. Maar de electronisch ontplofte decibelcultuur heeft wel een enorm potentiaal aangeboord van existentiële vertwijfeling, die is omgeslagen in apathie. De meeste jongeren lijken me objectief ongelukkig, het disco-feest is fake: ze vieren veeleer hun eigen en elkaars begrafenis. Het zoeken van grote massas met oorverdovende muziek, de nodige dranks en drugs, eventueel ook het sexuele avontuur, is de rituele beleving van een escapistische jeugdcultuur die voortborduurt op het no-future-motief van de punk uit de jaren 80. Maar in tegenstelling, ook weer, tot het subversieve punk-statement, is deze vlucht-in-de-massa geen uiting meer van protest, doch eerder een extatische beaming van een nieuwe maatschappelijke orde. De massa is de negatie van die orde, maar tegelijk vormt ze een metafoor voor de existentiële en sociale jungle waarin men wordt geleefd. Wat is er dan warmer, dan opgaan in die kudde,- de orde als chaos en de chaos als orde te aanvaarden? Wat is er dan logischer en biologischer, dan de paniekreactie, als ultiem spasme van een meute die de uitgang zoekt, hem niet vindt, en elkaar vertrappelt?
Op die manier wordt de massa een meta-lichaam, een monsterachtig gedrocht vol destructieve energie,- een proces dat Elias Canetti al uitvoerig beschreef in Masse und Macht (1960). We willen sterven omdat we niet kunnen leven, en de massa biedt daartoe een vehikel. Politiek, sociaal en mentaal is het individu altijd in de verdrukking. Sinds de ontwikkeling van de neocortex, het jongste deel van de menselijke hersenen, willen we afstand houden en onderscheid maken, maar dat mislukt: anders zijn is zó vermoeiend, de capitulatie wenkt altijd. Elke puber wordt tussen die twee polen geslingerd: de wil om zichzelf te zijn, en de druk van de anderen om te participeren en een groepsidentiteit aan te nemen. We hervallen altijd naar een lager bewustzijnsniveau, en in de limiet is de overgave compleet, versmelt het Ik terug met de rest, en wordt het organisme niets meer dan een fractie van een stroom. De massa is een graf, een massagraf, en elk lid gedraagt zich als een ontzield lichaam.
Inzicht in dit regressief, zombie-achtig halfbewustzijn is essentieel om de amplitude van manifestaties als Tomorrowland en Love Parade te begrijpen. De Duisburgse catastrofe was uitzonderlijk, maar is geen toeval. De rituele zelfmoord is de enige mogelijkheid om de paradox te overwinnen van een maatschappelijke orde die tegelijk een chaos is. Een systeem dat ons enerzijds aanzet tot egoisme, maar anderzijds onze individualiteit ontneemt. De massa is dus ons enig soelaas. Overal waar veel volk is, laten we onze eigen terechtstelling ensceneren. En vergis u niet: het is de sociale druk, professioneel en privé, die de zelfvernietiging uitlokt, al was het maar tijdelijk. Onder de oppervlakte van het Ik-tijdperk zit een weergaloze dwang tot participeren, presteren, consumeren, conformeren. De dance macabre wordt beleefd als een intermezzo, door mensen die voor de rest van hun tijd waarschijnlijk in stropdas hard aan hun carrière werken en bereid zijn om zich volledig te conformeren, mits het uitdelen van de nodige elleboogstoten en trappen naar onder (merk de gelijkenis met panieksituaties). Dat dit escapisme ook af en toe écht uitglijdt in de catastrofe, is dan een noodzakelijk kantelmoment om de kick te behouden. Duisburg is gewoon de overtreffende trap, de focus. Alle massaspektakels zitten in haar zog, van de wereldkampioenschappen voetbal tot Tomorrowland.
Heel dit commercieel opgepept mengsel van walg, extase, wanhoop en euforie stelt tenslotte weer de vraag naar de overlevingskansen van de enkeling, die doorheen de film Una giornarta particolare wordt gesteld. Heeft het nog zin om na te denken, te schrijven, een individuele mening te vormen, te agiteren, tegen de stroom in? Of is dat alles slechts een functie van door media en reclame gedicteerde trends? Voelen jongeren instinctief aan dat de sociale mechanismen oppermachtig zijn, en dat verzet geen zin heeft? Zoeken ze daarom de kudde, als plek van vergetelheid?
Ik kan klinken als een zure opa, het zij zo, maar het heruitvinden van de stilte lijkt me een absolute noodzaak om de gehoorschade te doen herstellen. En natuurlijk het besef dat alles ongelijk is, niet-unificeerbaar, hobbelig. Afstand houden om gemeenschap mogelijk te maken, als iets uitzonderlijks. Blijven luisteren dus naar Bach, Beethoven, Mozart: voor het plezier natuurlijk, en in het heerlijke besef dat we maar weinigen zijn.
Johan Sanctorum
Dit bericht is geplaatst op om dinsdag 27 juli 2010 door 14:31 en is geplaatst onder - Cultuurfilosofie. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. Je kunt een reactie achterlaten; of een trackback van je eigen site.
Een ziekenhuis in het Nederlandse Leerdam heeft schilderijen van de kunstenares Sylvia Bosch van de muren gehaald, omdat die sommige patiënten zouden kunnen schofferen. Waren de afbeeldingen dan zo aanstootgevend, vraagt u zich af? Nee hoor, het waren schilderijen van varkens Onreine dieren volgens de islam, en dus besloot het ziekenhuis de schilderijen te verwijderen, na een klacht van een patiënt die overigens zelf geen moslim is.
Een kordater optreden was er deze week in Frankrijk. Twee moslimas die in een vakantiepark het zwembad indoken gekleed in een boerkini een badpak dat het hele lichaam bedekt, inclusief sluier werden door een redder aangemaand ofwel een conventioneel badpak of bikini aan te trekken, ofwel het zwembad te verlaten. Er ontstond onmiddellijk tumult. De echtgenoot van één van de vrouwen bedreigde de redder zelfs met een bowlingbal, maar die liet zich niet intimideren en belde de politie. Resultaat: de twee koppels moesten het zwembad verlaten.
Angeltjes heeft de geheime locatie ontdekt waar Elio di Rupo vergaderde met 7 partijen. Meer zeggen ze niet : discretie is de grootste deugd van Angeltjes. Naast vele andere. Wil je het toch weten? Kijk dan vlug even bij Angeltjes in bijlage.
Het Wetstratese woord van 2010 wordt ongetwijfeld convergenties. Bart De Wever sloot zijn informatie-opdracht af met de vaststelling dat er convergenties waren gevonden, maar nog niet genoeg. Zijn opvolger Di Rupo spreekt nu ook al weken over het verbreden en uitdiepen van convergenties.
Vlaams Belang gemeenteraadslid Rita Sauval stelt aan de Boomse gemeenteraad voor om een gratis opfrissingscursus over de wegcode te organiseren in de gemeente Boom. Politieraadslid Hans Verreyt zal deze vraag herhalen binnen de politiezone Rupel. 
