De drie partijen VVD, PVV en CDA verschillen van mening over aard en karakter van de islam. De scheidslijn zit hem in het karakteriseren van de islam als óf religie óf (politieke) ideologie.
Partijen accepteren elkaars verschil van inzicht hierover en zullen hier ook op grond van hun eigen opvattingen naar handelen.
Er is echter veel wat partijen bindt: het sterker, veiliger en welvarender maken van Nederland is daarbij het gemeenschappelijke doel en uitgangspunt.
Daarom is met acceptatie van elkaars verschillen van mening en het volledig aan elkaar gunnen van de vrijheid van meningsuiting over bestaande verschillen van inzicht overeengekomen dat de PVV het nader te onderhandelen regeerakkoord op onderdelen zal steunen vanuit een gedoogpositie. VVD en CDA zullen van hun kant in het overeen te komen gedoogakkoord wensen van de PVV honoreren.
In zon gedoogakkoord zullen in ieder geval de afspraken moeten staan over de invulling van de maatregelen van de bezuinigingen en harde afspraken over immigratie, integratie en asiel, veiligheid en betere ouderenzorg waarbij duidelijk is dat voor de PVV de bereidheid tot het steunen van bezuinigingen gekoppeld is aan de inhoud van de te maken afspraken op het gebied van immigratie, integratie en asiel, veiligheid en ouderenzorg.
Volgens Muazzez Ilmiye Cig ligt de oorsprong van de islamitische hoofddoek bij Soemerische prostituees. De Turkse archeologe stoelt haar bewering op historisch onderzoek. Daaruit zou blijken dat het dragen van de hoofddoek uit de cultuur van de Soemeriлrs stamt. Zon 5000 jaar geleden droegen prostituees daar in tempels een hoofddoek.
Jekunt wel raden dat de uitlatingen van de 92-jarige vrouw in Turkije als de spreekwoordelijke rode lap op de stier werden onthaald. Een advocaat uit Izmir legde prompt een klacht neer, maar de rechter sprak deze week de vrouw vrij. Er valt soms ook goed nieuws te rapen in Turkije. De kranige oude tante moest naar eigen zeggen ontzettend lachen toen ze ontdekte waar het gebruik van de hoofddoek vandaan kwam. Je moet dat aan de mensen vertellen in Nederland, zegt ze in NRC-Handelsblad. Het symbool van islamitische eerbaarheid komt uit de wereld van de prostitutie. Je zou je schamen je hoofd te bedekken als je eens wist waar dat gebruik vandaan kwam, schrijft ze in een boek en zegt ze tegen jonge moslimvrouwen en -meisjes. In de ogen van Cig werd de hoofddoek dus niet gebruikt om de eer van de vrouw te beschermen maar als een herkenningsmiddel voor prostituees. De archeologe maakte de Turkse revolutie van Atatьrk nog mee. Het Arabische schrift werd afgeschaft en Atatьrk maakte komaf met de strenge kledingsvoorschriften van de islam. Jongens en meisjes gingen samen naar school en op klasfotos uit die tijd is geen hoofddoek of niqaab te bekennen. Het zijn mannen die vrouwen vandaag dwingen om een hoofddoek te dragen.Muazzez Cig maakt zich dan ook zorgen over de dreigende islamisering van Turkije. Premier Erdogan heeft een voorgeschiedenis als fundamentalistische hardliner en zijn regering heeft zich naar eigen zeggen tot doel gesteld de godsdienst te redden. Cig schreef een brief aan de vrouw van de premier. Ik droomde dat ik van de trappen afliep van het mausoleum van Atatьrk in Ankara. Ik zag de premier met zijn echtgenote omhoog lopen. De echtgenote was modern, zonder hoofddoek. Zou het niet fantastisch zijn, als U die echtgenote was? Cig wacht nog altijd op een antwoord. Volgens de oppositie zit de hoofddoek op het hoofd van mevrouw Erdogan gelijmd. En dаt Turkije willen wij dan kost wat kost Europa binnenloodsen?
België is een gek landje. Moet het nog gezegd? Ook Jan Segers wijst er vandaag in Het Laatste Nieuws nog eens op. De journalist fronst de wenkbrauwen bij het feit dat het kleine cdH bij de jongste verkiezingen goed voor 5,5 procent van de stemmen in België en 9 Kamerzetels straks wellicht evenveel ministers (3) mag leveren als de N-VA, die 17,4 procent behaalde en 27 Kamerzetels in de wacht sleepte. Een en ander is het gevolg van de verplichte paritaire samenstelling van de regering: die moet evenveel Franstalige als Nederlandstalige ministers (7 elk) tellen en wordt geleid door een premier die per definitie als taalneutraal wordt beschouwd, ook als die Elio Di Rupo heet, zo stelt Jan Segers.
Maar het gaat verder dan dat. Wij wezen er in het verleden al op dat een parlementaire zetel in Vlaanderen veel meer stemmen kost dan eenzelfde zetel in Wallonië. In Vlaanderen was dat in 2007 gemiddeld 45.944 stemmen, in Wallonië maar 39.285 stemmen. Het Vlaams Belang kreeg toen 799.844 stemmen en 17 zetels, de Parti Socialiste behaalde 724.787 stemmen en 20 zetels. Het democratische principe one man, one vote blijkt in België met andere woorden een rekbaar begrip.
Je krijgt het aan de Vlaamse burger niet uitgelegd, vrees ik, dat één stem op Joëlle Milquet evenveel ministers oplevert als drie stemmen op Bart De Wever, zegt Carl Devos. De politicoloog herinnert eraan dat de Vlamingen bij de grote staatshervorming in 1970 akkoord gingen met een aantal beschermingsmaatregelen voor de Franstaligen. De pariteit was er één van. Intussen zijn die fameuze beschermingsmechanismen politieke blokkeringsmechanismen geworden
De N-VA wordt wellicht rapper dan ze het zelf zouden willen met de neus op de Belgische feiten gedrukt. Zij gaan er nog altijd van uit dat België te hervormen valt, maar wie het land wil hervormen, moet eerst de democratie herstellen en komaf maken met de pariteit, belangenconflicten en alarmbelprocedures. En dat zal zo stelt Carl Devos niet snel gebeuren: Anno 2010 vloekt die pariteit met ons democratisch aanvoelen, maar afgeschaft krijg je dat nooit meer, want daarvoor heb je de Franstaligen nodig en die willen dat uiteraard niet. De conclusie laten we aan u over.
Duisburg is de overtreffende trap van elk Tomorrowland
In de openingsscène van de film Una Giornata Particolare (Ettore Scola, 1977) loopt heel Rome storm voor een bezoek van Adolf Hitler aan il duce Benito Mussolini. Twee mensen zijn in de grote parade blijkbaar niet geïnteresseerd: de huisvrouw Antonietta, en haar homofiele buurman Gabriele. De twee beleven iets wat op een romance gelijkt. Op het einde van de dag komt de dol enthousiaste echtgenoot van Antonietta thuis om het grote volksfeest in geuren en kleuren na te vertellen. Door het raam ziet ze dat Gabriele door de politie wordt opgepakt, ze doet het nachtlampje uit, zo eindigt de film. Het contrast tussen het semi-verplichte massa-evenement (men hoort constant luidsprekers, begeesterende toespraken en uitzinnig applaus op de achtergrond) en de stilte tussen de twee is de sleutel van deze film. Prangende vraag, die altijd weer naar boven komt: Is het mogelijk om niet deel te nemen? Is het zelfmoord om tegen de trend in te gaan, of is het opgaan in de collectieve roes juist de zelfmoord?
Ik moest eraan denken toen ons eveneens in geuren en kleuren werd bericht over de Love Parade in Duisburg, het techno-festival waar twintig doden vielen ingevolge een paniekgolf. En wij die dachten dat de Duitsers iets konden organiseren. Of was het daarom te doen? Anderzijds, twintig doden op anderhalf miljoen bezoekers, het is een peulschil, dan was Auschwitz toch beter in zijn genre. Volgens de statistieken heb je meer kans om thuis dodelijk van de trap te stuiteren; en de organisatoren bleken degelijk verzekerd tegen ongevallen. Maar even serieus: dit soort evenementen ademt echt doodsverlangen uit. Het gaat niet meer om muziek en zelfs niet om collectieve beleving, doch eerder om een behoefte aan totale onderwerping en verdamping van het Ik in een zee van geluid en drukte. De link met fascistische meetings werd al door verschillende analisten gelegd, terecht: in Duisburg resoneerde niet alleen de nazi-parade, maar ook heel de Duitse romantiek, de Totentanz, Götterdämmerung, het offer, het geflirt met het einde en het absolute, Wagner . tot aan het berouw en de inkeer (Dit nooit meer). Ongeneeslijk zijn ze, die Duitsers, ze verdienen niet beter dan vertrappeld te worden.
Maar het fenomeen is uiteraard veel breder en universeler dan een oprisping van collectieve Weltschmerz. Eerst en vooral is de evolutie van die Love Parade opmerkelijk: ze sluit aan bij mijn eerder artikel Alleen woestijnvissen kunnen hier nog zwemmen over de vermarkting en massificatie van het feest, en de inpalming van de publieke ruimte door commercieel geregisseerde massaspektakels.
De serie Love Parades was anno 1989 in Berlijn, net voor de val van de muur, heel klein begonnen met een ludiek-anarchistisch straatfeestje van Matthias Roeingh alias DJ dr. Motte, onder het motto Friede, Freude, Eierkuchen. Aantal deelnemers: 150. Jammer genoeg werd dit prettig-gestoord samenzijn van gabbers een traditie, en steeg het deelnemersaantal elk jaar exponentieel. Snel kwamen de sponsors opdagen (vooral commerciële radio- en TV-zenders, allerlei met jongerencultuur verbonden merken, maar ook de christendemocratische CSU deed een duit in het zakje ), en kreeg dit straatfestival inderdaad echt de allures van een massamanifestatie die heel het openbare leven lamlegt. Una Giornata Particolare, voorwaar. De commercialisering, de promotie tot massaspektakel, én de effecten van bewustzijnsvernauwing lijken met elkaar verbonden. Meteen zitten we in de verhitte sfeer van Rock Werchter (eigendom van het Amerikaanse Live Nation), Tomorrowland (handelsmerk van het Nederlandse ID&T) en tutti quanti: alle marketeers, maar ook politici, vergapen zich aan deze gelegenheden waar enorm veel jong volk en dus ook enorm veel consumenten/kiezers op elkaar gepakt zitten. Hier heerst de kuddegeest, verpakt als popcultuur, en gedraineerd naar een mondiale marktplaats. Mei 68, revisited. In de postmoderne marketinglogica is het niet nodig om normen op te dringen of boodschappen te lanceren: verwijder alle normen, vernietig alle slogans, giet alles vol met bier, en je krijgt een ideale mix van hormonen, cash, en hersendood waar je echt alle kanten mee uit kan, tot en met een tunnel zonder exit.
Die schaalvergroting is fascinerend. Van 150 man naar anderhalf miljoen: dat lijken gewoon maar vier extra nullen, doch men kan zich afvragen of het kwaad al niet in de kiem zat verscholen. Naar het schijnt begon ook Hitler in de Münchense bierkelders met zon 150 man: dit moet ons van elke samenscholing doen weglopen. Wat in 1989 begon als een ludiek protest tegen de conventies, is uitgegroeid tot een absoluut conformistisch ritueel, dat grenst aan de zelfdestructie. Het is daarbij toch altijd verhelderend om de happenings uit de actuele popcultuur te confronteren met de fascistische massaparades. De volksmenners van vandaag zijn de DJs. De spiegeling van de politieke meetings uit de jaren 30 aan de dance-orgie van honderd jaar later staat ons toe om naar de existentiële wortel te gaan van de massificatie: mensen zijn tegen hun individualiteit niet opgewassen. Men zoekt de massa, omdat men schrik heeft van zijn eigen schaduw.
Dance macabre
Het nihilisme achter de roes- en genotscultus is helemaal niet nieuw. De massapsychoses evenmin. Maar de electronisch ontplofte decibelcultuur heeft wel een enorm potentiaal aangeboord van existentiële vertwijfeling, die is omgeslagen in apathie. De meeste jongeren lijken me objectief ongelukkig, het disco-feest is fake: ze vieren veeleer hun eigen en elkaars begrafenis. Het zoeken van grote massas met oorverdovende muziek, de nodige dranks en drugs, eventueel ook het sexuele avontuur, is de rituele beleving van een escapistische jeugdcultuur die voortborduurt op het no-future-motief van de punk uit de jaren 80. Maar in tegenstelling, ook weer, tot het subversieve punk-statement, is deze vlucht-in-de-massa geen uiting meer van protest, doch eerder een extatische beaming van een nieuwe maatschappelijke orde. De massa is de negatie van die orde, maar tegelijk vormt ze een metafoor voor de existentiële en sociale jungle waarin men wordt geleefd. Wat is er dan warmer, dan opgaan in die kudde,- de orde als chaos en de chaos als orde te aanvaarden? Wat is er dan logischer en biologischer, dan de paniekreactie, als ultiem spasme van een meute die de uitgang zoekt, hem niet vindt, en elkaar vertrappelt?
Op die manier wordt de massa een meta-lichaam, een monsterachtig gedrocht vol destructieve energie,- een proces dat Elias Canetti al uitvoerig beschreef in Masse und Macht (1960). We willen sterven omdat we niet kunnen leven, en de massa biedt daartoe een vehikel. Politiek, sociaal en mentaal is het individu altijd in de verdrukking. Sinds de ontwikkeling van de neocortex, het jongste deel van de menselijke hersenen, willen we afstand houden en onderscheid maken, maar dat mislukt: anders zijn is zó vermoeiend, de capitulatie wenkt altijd. Elke puber wordt tussen die twee polen geslingerd: de wil om zichzelf te zijn, en de druk van de anderen om te participeren en een groepsidentiteit aan te nemen. We hervallen altijd naar een lager bewustzijnsniveau, en in de limiet is de overgave compleet, versmelt het Ik terug met de rest, en wordt het organisme niets meer dan een fractie van een stroom. De massa is een graf, een massagraf, en elk lid gedraagt zich als een ontzield lichaam.
Inzicht in dit regressief, zombie-achtig halfbewustzijn is essentieel om de amplitude van manifestaties als Tomorrowland en Love Parade te begrijpen. De Duisburgse catastrofe was uitzonderlijk, maar is geen toeval. De rituele zelfmoord is de enige mogelijkheid om de paradox te overwinnen van een maatschappelijke orde die tegelijk een chaos is. Een systeem dat ons enerzijds aanzet tot egoisme, maar anderzijds onze individualiteit ontneemt. De massa is dus ons enig soelaas. Overal waar veel volk is, laten we onze eigen terechtstelling ensceneren. En vergis u niet: het is de sociale druk, professioneel en privé, die de zelfvernietiging uitlokt, al was het maar tijdelijk. Onder de oppervlakte van het Ik-tijdperk zit een weergaloze dwang tot participeren, presteren, consumeren, conformeren. De dance macabre wordt beleefd als een intermezzo, door mensen die voor de rest van hun tijd waarschijnlijk in stropdas hard aan hun carrière werken en bereid zijn om zich volledig te conformeren, mits het uitdelen van de nodige elleboogstoten en trappen naar onder (merk de gelijkenis met panieksituaties). Dat dit escapisme ook af en toe écht uitglijdt in de catastrofe, is dan een noodzakelijk kantelmoment om de kick te behouden. Duisburg is gewoon de overtreffende trap, de focus. Alle massaspektakels zitten in haar zog, van de wereldkampioenschappen voetbal tot Tomorrowland.
Heel dit commercieel opgepept mengsel van walg, extase, wanhoop en euforie stelt tenslotte weer de vraag naar de overlevingskansen van de enkeling, die doorheen de film Una giornarta particolare wordt gesteld. Heeft het nog zin om na te denken, te schrijven, een individuele mening te vormen, te agiteren, tegen de stroom in? Of is dat alles slechts een functie van door media en reclame gedicteerde trends? Voelen jongeren instinctief aan dat de sociale mechanismen oppermachtig zijn, en dat verzet geen zin heeft? Zoeken ze daarom de kudde, als plek van vergetelheid?
Ik kan klinken als een zure opa, het zij zo, maar het heruitvinden van de stilte lijkt me een absolute noodzaak om de gehoorschade te doen herstellen. En natuurlijk het besef dat alles ongelijk is, niet-unificeerbaar, hobbelig. Afstand houden om gemeenschap mogelijk te maken, als iets uitzonderlijks. Blijven luisteren dus naar Bach, Beethoven, Mozart: voor het plezier natuurlijk, en in het heerlijke besef dat we maar weinigen zijn.
Johan Sanctorum
Dit bericht is geplaatst op om dinsdag 27 juli 2010 door 14:31 en is geplaatst onder - Cultuurfilosofie. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. Je kunt een reactie achterlaten; of een trackback van je eigen site.
Een ziekenhuis in het Nederlandse Leerdam heeft schilderijen van de kunstenares Sylvia Bosch van de muren gehaald, omdat die sommige patiënten zouden kunnen schofferen. Waren de afbeeldingen dan zo aanstootgevend, vraagt u zich af? Nee hoor, het waren schilderijen van varkens Onreine dieren volgens de islam, en dus besloot het ziekenhuis de schilderijen te verwijderen, na een klacht van een patiënt die overigens zelf geen moslim is.
Een kordater optreden was er deze week in Frankrijk. Twee moslimas die in een vakantiepark het zwembad indoken gekleed in een boerkini een badpak dat het hele lichaam bedekt, inclusief sluier werden door een redder aangemaand ofwel een conventioneel badpak of bikini aan te trekken, ofwel het zwembad te verlaten. Er ontstond onmiddellijk tumult. De echtgenoot van één van de vrouwen bedreigde de redder zelfs met een bowlingbal, maar die liet zich niet intimideren en belde de politie. Resultaat: de twee koppels moesten het zwembad verlaten.
Angeltjes heeft de geheime locatie ontdekt waar Elio di Rupo vergaderde met 7 partijen. Meer zeggen ze niet : discretie is de grootste deugd van Angeltjes. Naast vele andere. Wil je het toch weten? Kijk dan vlug even bij Angeltjes in bijlage.
Het begint een trieste gewoonte te worden: in de nacht van 24 op 25 juli werd de woning van Vlaams volksvertegenwoordiger Johan Deckmyn opnieuw beschadigd.
Rond 4 uur 's nachts gooiden onbekenden een koperen kruisbeeld tegen de voordeur van de woning. Met deze macabere daad is Deckmyn nog maar eens slachtoffer van vernielingen. Zijn wagen moest al enkele keren worden hersteld en tijdens de verkiezingsperiodes is het een trieste traditie dat zijn tuinbord keer na keer wordt vernield.
Opnieuw moet worden vastgesteld dat politici, waarvan men beweert dat ze onverdraagzaam zijn, keer na keer zelf slachtoffer zijn van onverdraagzame daden.
Johan Deckmyn dient vandaag klacht in tegen onbekenden.
Die Deutschen sins scheisse. Mit Deutschen ist man nicht befreundet. So denken viele Schüler hier.
Duitsers zijn drek. Met Duitsers is men niet bevriend. Zo denken heel wat scholieren hier.
Een leraar in de uitzending
Religieuze verdraagzaamheid?
Als het ramadan is, spuwen we in het eten van Duitse scholieren
Ik haat het als vrouwen naar een feestje gaan.
Als een moslim voor het huwelijk met een moslima slaapt, is de eer geschonden. Dan moeten we die eer terug herstellen. Of de moslim trouwt met het meisje of we knallen ze allebei af.
Het goede aan Duitsland is dat men hier gemakkelijk geld kan verdienen.
Moslimstudenten laten het achterste van hun tong zien in de ARD-uitzending
Redactie: Commentaar overbodig. Misschien kan de VRT de reportage aankopen en een keertje uitzenden?
In een stevig gekruide opiniebijdrage voor de internationale debatsite www.muslimdebate.com roept Geert Wilders de moslims op zichzelf te bevrijden en zich te ontdoen van de duivelse Koran. Wilders schrijft dat de islam moslims onvrij en fatalistisch maakt. Er zijn mensen die zeggen dat ik de moslims haat. Ik haat de moslims niet. Het doet mij verdriet dat de islam hen van hun waardigheid heeft beroofd. De islam ontneemt moslims hun vrijheid. Dat is jammer, want vrije mensen zijn in staat tot grote dingen.
Wilders vertelt hoe hij als 18-jarige Israël bezocht en nadien Egypte. Hij verbaasde zich over het enorme contrast. Hoe kon dit arme en smerige Egypte een buurland zijn van Israël dat zo schoon was? Volgens de Arabieren waren (en zijn) ze het slachtoffer van een internationale samenzwering van imperialisten en zionisten. Maar dat argument overtuigt Wilders niet. Hij citeert Winston Churchill die destijds de islamitische wereld bezocht. Sindsdien lijkt er niet veel veranderd. Naast de fanatieke bezetenheid ( ) is er die vreselijke fatalistische apathie, aldus Churchill. De gevolgen zijn in veel landen te zien. Waar de volgelingen van de profeet heersen of wonen, bestaan achteloze gewoonten, slordige landbouwstelsels, trage handelsmethoden en onzekere eigendomsverhoudingen. Individuele moslims kunnen schitterende kwaliteiten tonen maar de invloed van hun godsdienst verlamt de maatschappelijke ontwikkeling van zijn volgelingen. Waarna Churchill besluit: Er bestaat geen sterker achterwaartse kracht ter wereld.
Volgens Wilders is de islam een religieuze gevangenis. Die stelling staaft hij met een tragisch voorval uit 2002. Toen kwamen in Mekka vijftien Saoedische schoolmeisjes om toen ze probeerden te vluchten uit hun brandende school. De sleutels waren in het bezit van een mannelijke bewaker, maar die weigerde de poort te openen. De onfatsoenlijk geklede meisjes (zonder gezichtssluier en overkleding) probeerden hun leven te redden, maar werden door de Saoedische politie terug het gebouw in geslagen. Het drama zorgde in Saoedi-Arabië en ver daarbuiten voor verontwaardiging. De islam is onmenselijk, schrijft Wilders, maar moslims zijn in staat tot liefde die machtige kracht die Mohammed verachtte.
Wilders stelt dat wellicht laten we hopen alleen een paar radicalen de oproep van de Koran serieus nemen om een jihad (heilige oorlog) tegen de ongelovigen te voeren. Maar de meeste moslims, ook in Westerse landen, gaan naar de moskee en luisteren naar schokkende verzen uit de Koran en stuitende preken zonder daartegen in opstand te komen.
De moslims moeten zichzelf bevrijden, betoogt Wilders, want ook in de islamitische wereld is er veel potentieel. Als ze niet de gevangenen van de islam zouden zijn, als ze zich zouden kunnen bevrijden van het juk van de islam, als ze Mohammed niet meer als rolmodel zouden nemen en zich zouden ontdoen van de duivelse Koran, dan zouden ze in staat zijn tot grote dingen, niet alleen ten bate van zichzelf, maar van de hele wereld. En hij besluit: Mijn boodschap aan hen is duidelijk: fatalisme is geen optie; insjallah is een vloek; onderwerping is een schande? Bevrijd uzelf. Het is aan u.
New Yorkers boos om moskee-plannen bij Ground Zero
Een plan om een moskee te bouwen vlakbij Ground Zero, waar de al-Qaida-aanslagen van 11 september 2001 plaatsvonden, is nogal wat New Yorkers in het verkeerde keelgat geschoten. Dat meldt The Daily Telegraph.
De initiatiefnemers van het project zijn zich van geen kwaad bewust. Integendeel, ze maken zich sterk dat hun nieuw islamitisch centrum de geteisterde buurt in Manhattan kan opwaarderen en zal meehelpen aan een betere verstandhouding tussen Amerikanen en moslims.
Ambitieus De plannen voor de moskee, die verschillende verdiepingen hoog moet worden, zijn op zijn minst ambitieus te noemen. Het gebouw zou naast zijn religieuze functie ook sportfaciliteiten, een theaterzaal en mogelijk zelfs een crèche bevatten. Het centrum wil zich openstellen voor bezoekers om aan te tonen dat moslims zich niet buiten de maatschappij willen stellen, maar er net actief willen aan deelnemen.
Tegenkantingen Maar de locatie van de geplande moskee, net naast de gapende kraters van Ground Zero, is voor buurtbewoners een stap te ver. Een protestsite titelt 'De verontwaardiging blijft', met een close-up van de instortende Twin Towers erbij. De makers van de site vrezen dat het te bouwen centrum 'een zware schaduw over Ground Zero' zal werpen.
"Dit is spuwen in het gezicht van iedereen de op 9/11 vermoord werd", vindt Blitz, een zelfverklaarde 'anti-jihadistische' krant. De tegenkantingen zouden vooral te vinden zijn bij New Yorkers die de hele islam, en niet al-Qaida en gelijkaardige militante groeperingen, verantwoordelijk houden voor 9/11 en de daaruit volgende militaire confrontaties tussen de VS en landen zoals Irak en Afhanistan. (tw)
Stadsguerrilla in Grenoble. Dit zijn praktijken van burgeroorlogen!!
De afgelopen nachten vormde de Franse Alpenstad Grenoble het decor van zware rellen tussen allochtone jongeren en de oproerpolitie. De ellende begon nadat vrijdagavond een gangster was omgekomen tijdens een politieachtervolging. Karim Boudouda - volgens zijn moeder geliefd, bekend en gerespecteerd in Grenoble - werd reeds drie keer veroordeeld voor gewapende overvallen, maar kon er blijkbaar niet genoeg van krijgen. Donderdagnacht pleegde het lieverdje met een kompaan een gewapende overval op een casino. Tijdens hun vlucht openden zij het vuur op de politieagenten die de achtervolging hadden ingezet. In het daarop ontstane vuurgevecht werd Boudouda dodelijk geraakt door twee politiekogels.
De gevolgen waren even bekend als voorspelbaar. Kort nadat het nieuws bekend was geraakt, trokken jongeren - gewapend met honkbalknuppels, ijzeren staven en molotovcocktails - uit etnische solidariteit met de overleden gangster de straat op en kwam het tot zware rellen met de oproerpolitie. Minstens 75 autos brandden uit en ook enkele winkels moesten er aan geloven. En daar bleef het niet bij, want er werd ook twee tot drie keer met scherp geschoten op de toegesnelde politieagenten.
Deze rellen zijn geen op zichzelf staand gegeven, zo stelt ook de burgermeester van Grenoble, Michel Destot: We hebben sinds enkele maanden te maken met een toename van geweld in Grenoble. We zien dat het geweld steeds harder wordt, en niet alleen bij ons, maar ook in Nancy, Toulouse, Montpellier of Bordeaux. (Het Nieuwsblad, 19.07.2010) De taferelen die zich de voorbije dagen in Zuidoost-Frankrijk afspeelden, doen onwillekeurig denken aan vijf jaar geleden, toen in Parijs (en nadien ook in andere grote steden) drie weken lang zwaar slag werd geleverd tussen niets ontziende vreemdelingenbendes en de politie. Sindsdien lijkt het geweld in probleemwijken nog te zijn verergerd, zo stelt vandaag ook Het Nieuwsblad, en blijkt de stadsguerrilla al lang niet meer voorbehouden aan de problematische banlieues rond Parijs. De multiculturele tijdbom tikt almaar verder. Frankrijk wacht met een bang hart op wat komen gaat.
Een wandeling van ongeveer 8km, olv Jan Deweer, brengt ons in de streek tussen Leie en Schelde, waar Stijn Streuvels -bekend Vlaamse schrijver- zijn leven heeft doorgebracht. Stijn Streuvels -Franciskus Petrus Maria (Frank) Lateur- werd geboren in Heule in 1871, als derde kind van Kamiel Lateur en Marie-Louise Gezelle, zuster van 'o krinkelende winkelende waterding'-Guido Gezelle. Hij overleed in Ingooigem in 1969. Streuvels gel...dt als een van de belangrijkste vernieuwers uit de Nederlandse letteren van die tijd. Twee bekende (en tevens ook verfilmde) werken van Stijn Streuvels zijn:
- De Vlaschaard (1907) (verfilmd in 1943 en in 1983) - De Teleurgang van de Waterhoek (1927) (verfilmd onder de naam "Mira" in 1971)
"De (autoroute) Streuvelsroute es noar em genoemd en lopt deur 't glooiende landschap tusschn de Leie en de Schelde en de streke round Kortryk woadat 't vlas overtyd vrêe belangryk wos."
We wandelen langsheen het Lijsternest (woonplaats Stijn Streuvels) en houden een pitstop in Tiegem, aan het Vossenhol. Tot slot drinken de liefhebbers bij terugkeer nog een stevige pinte (of iets anders) in d'Halve Maan in Ingooigem.
Afspraak: carpool Oudenaardsesteenweg, Kortrijk om 14 uur ofwel aan de kerk van Ingooigem om 14.30 uur
Start wandeling om 14.45 uur stipt, aan de kerk van Ingooigem
"Aanstelling Flahaut eerste officiële toegeving van N-VA"
Voor Kamerfractieleider van het Vlaams Belang, Gerolf Annemans, heeft de N-VA met het aanbieden van het Kamervoorzitterschap aan de PS de eerste officiële toegeving gedaan aan de Franstalige socialisten. Dat gebeurt terwijl er nog over niets een akkoord is waar publiek iets over geweten mag zijn.
Voor Annemans hebben PS en N-VA kennelijk wel al de handen in elkaar geslagen over de dikst betaalde politieke mandaten van het land. Daarbij komt het belangrijkste mandaat, dat van de Kamervoorzitter, toe aan de PS. "De eerste officiële toegeving van de N-VA staat dus al op het bord. De N-VA krijgt het voorzitterschap van een Senaat die ze wou afschaffen", aldus de Vlaams Belangfractieleider.
Hij vraagt zich tevens af wat de CD&V-fractie van dit voorstel denkt. "Het wordt zeker een aangename tijd voor Vlaamse oppositiepartijen", besluit hij. (bron>>belga/sps)
Viva-pub veroorzaakt grote overlast in Antwerpen centrum.
Vlaams Belang eist sluiting van Viva-pub in Dambruggestraat
Filip Dewinter: Viva-pub is een kanker in de buurt. De overlast blijft maar duren. Het stadsbestuur moet eindelijk krachtdadig optreden.
De Viva-pub gelegen in de Dambruggestraat nummer 243 is een pleisterplaats voor Afrikanen allerhande. Tot diep in de nacht klinken er Afrikaanse ritmes. De bezoekers van de Viva-pub beperken hun enthousiaste activiteiten niet tot de lokalen van de Viva-pub maar zetten de feestelijkheden s nachts meestal ook verder op straat. Dit leidt tot allerlei overlast voor de buurtbewoners. Eerst en vooral is er de nachtelijke geluidsoverlast die niet alleen afkomstig is van de geluidsinstallaties van de Viva-pub maar ook van het gezang, geroep en gebral van feestvierders op straat. Tevens werden reeds heel wat vandalisme, wild plassen (al dan niet in de brievenbussen van de buurtbewoners) en andere feiten van baldadigheden vastgesteld. Alhoewel er reeds herhaaldelijk door de buurtbewoners geprotesteerd werd bij het stadsbestuur en er verschillende klachten werden ingediend bij de politiediensten komt er nauwelijks verandering in de situatie.
Het Vlaams Belang wil dat er kordaat wordt opgetreden door de politiediensten en het Antwerps stadsbestuur. Het negeren van de problemen lost immers niets op. Ondanks herhaalde waarschuwingen blijft de Viva-pub voor allerlei overlast zorgen. Een hele zomer lang geconfronteerd worden met nachtelijke Afrikaanse ritmes en alle bijhorende overlast is voor vele buurtbewoners uit de Dambruggestraat - terecht - een onverdraaglijke gedachte. Desnoods moet de burgemeester besluiten om de Viva-pub te sluiten. Dergelijke nachtclubs horen immers niet thuis in een woonwijk. Het Vlaams Belang heeft bij monde van Filip Dewinter hieromtrent reeds een aantal vragen aan de burgemeester gesteld. Naar aanleiding van de eerstvolgende gemeenteraad zal Filip Dewinter de burgemeester bevragen over de problemen in en om de Viva-pub in de Dambruggestraat.
Je zou er wel eens voor naar hier komen. Mooi meegenomen.
Illegale migranten krijgen van Britten 4.100 euro om terug te keren - nog voor ze er zijn
De Franse politie onderschept migranten in Calais.
De Britse belastingbetalers hebben al meer dan een miljoen pond (1,18 miljoen euro) betaald om asielzoekers te overtuigen terug te keren naar hun land van herkomst, nog voor ze in Groot-Brittannië zijn. Illegalen die het Kanaal willen oversteken in Calais krijgen gratis vluchten aangeboden, plus tot 3.500 pond (4.100 euro) om zaken op te starten in hun thuisland.
Het Global Calais Project heeft al 468 'onreglementaire migranten' overtuigd terug te keren naar hun thuisland, schrijft de Daily Mail. Bij de asielzoekers waren onder andere 50 Afghanen, 20 Soedanezen, 8 Libiërs en 5 Indiërs, van wie niemand het legale recht had om door te reizen naar Groot-Brittannië.
Project Het Global Calais Project bestaat al sinds 2007. Het ministerie van Binnenlandse Zaken verdedigt het, omdat men zo dure gerechtskosten vermijdt om de migranten het land uit te krijgen. Het bedrag dat de illegalen krijgen, is het equivalent van 14 jaar arbeidersloon in Afghanistan.
Het ministerie wilde de cijfers een jaar lang niet vrijgeven, maar werd daartoe gedwongen door de Britse 'informatie-waakhond' na een vraag van de Mail on Sunday.
Verhuispremie Het ministerie gaf ook toe bijna 80 miljoen pond (95 miljoen euro) te hebben uitgegeven als een soort verhuispremie aan mensen die het Verenigd Koninkrijk al wel hadden bereikt. Dat bedrag is het equivalent van het jaarlijkse loon van 800 huisdokters of 3.200 leraars.
"De regeling maakt uiteindelijk onze grenzen veiliger en bespaart de belastingbetaler geld," verdedigt minister van Immigratie Damian Green het project. "Het is de minst slechte oplossing." (sam)
eventjes tussendoor: Wat gebeurd er met de Vlaming?????
Ik wil nu de onheilsprofeet niet uithangen hoor, maar ik hoor al tien jaar de Vlamingen eisen dat BHV moet gesplitst worden zonder toegevingen, dat de vreemden hier buiten moeten, dat misdaden moeten gestraft worden, en dat allemaal vanuit hun zetel. Is BHV gesplitst ?? NEE. Worden de illegalen buitengekieperd ?? NEE. Dagelijks stromen er integendeel nog méér en méér binnen. Worden de misdaden van vreemdelingen gestraft ?? NEE, integendeel: aangemoedigd. Iedereen vindt (vanuit zijn zetel) dat de regering niks onderneemt. Het overgrote deel van de Vlamingen vindt de islamisering een smeerlapperij die we bést kunnen missen, en die moet DRINGEND gestopt worden. Wordt ze gestopt ?? NEE. Integendeel: Nu al "halal"-rommel in de supermarkten. De vreemdelingen die hier iets mispikkelen, moeten terug naar hun THUISLAND !!!!! Worden ze er naartoe gestuurd ?? NEE. Iedereen hoor ik er hier TEGEN zijn, maar wordt die "halal"-voeding uit de rekken gehaald ?? NEE. Iedereen zaagt over moskee's die gebouwd worden. SCHANDE !!!! KAN NIET !!!! Staan ze er nog ?? JA. Worden ze afgebroken of opgeblazen ?? NEE. Zolang er geen revolutie of burgeroorlog uitbreekt, zal er niks gebeuren, integendeel: érger en érger worden. En de Vlaming ??? Die zegt vanuit zijn zetel dat het allemaal écht niet meer kan. Binnen 30 jaar is het aan onze kleinkinderen om zich te ergeren aan dezelfde mistoestanden, als ze dat tenminste nog mogen van hun imams, want dàt zullen hun BAZEN zijn.
Maanden lang werd er binnen het VB oppositie gevoerd met halve waarheden en hele leugens. Maanden lang heeft men er alles aan gedaan, onder de bezielende leiding van Marie-Rose Morel, de partij de grond in te stampen. Niemand heeft ooit binnen een partij zoveel kansen gekregen als zij, niemand is ooit vanuit het niets binnen zon korte tijdspanne tot bij de top van de partij geraakt.
Mevrouw Morel is iemand die uit een ongebreidelde persoonlijke ambitie slechts tevreden is met het leiderschap ; zij wou en zou partijvoorzitter worden. Nadat zij zich realiseerde dat het hiervoor nog enkele jaartjes te vroeg was, ging ze voor het ondervoorzitterschap. Dat dit bij de oudgedienden niet onmiddellijk op gejuich werd onthaald, maakte haar boos. Als compromis stelde men een co-ondervoorzitterschap voor. Indien zij dit als trouwe soldaat aanvaard had, was er geen enkel probleem geweest binnen de partij. Pas nadat zij haar machtshonger niet kon stillen, is zij begonnen aan de onderhuidse vernietiging van de partij met een schare ontevredenen, onder het mom van wij willen een ander taalgebruik, wij willen deelnemen aan de macht, wij willen weg van het cordon . Alle andere schermutselingen waren slechts bedoeld om in de pers te komen met een of ander sappig schandaaltje waarbij men de lade met oprechte verontwaardiging nog eens kon opentrekken.
Zowat alle wapens om de partij te beschadigen en te ontmantelen werden gebruikt: zowel manipulatie van collegas en militanten als de manipulatie van de ex-partijvoorzitter via persoonlijke of intieme contacten. Liegen en bedriegen werd daarbij niet geschuwd. Het beleid heeft nauwelijks of niet gereageerd en dat moedigde aan tot meer mollenwerk.
Marie-Rose Morel liet zich gewillig en ijdel als zij is door de media bespelen, zolang zij maar kon optreden als de reine onschuld, de Assepoester die haar partij zo graag zag maar die altijd verstoten werd. Op de lange duur werd ook de Prins met een scheef oog bekeken.
Dat zij ziek werd is erg, heel erg. Dat zij beweert dat haar ziekte, en die van andere parlementairen, te wijten zou zijn aan de miserie binnen de partij is dikke zever. Niemand krijgt kanker van een gestoorde profileringsdrang. Niemand krijgt kanker van frustratie en ellende. Indien dit het geval zou zijn, dan waren er tijdens de oorlogsjaren miljoenen kankergevallen geweest en dan zouden er in de partijpolitiek vele slachtoffers vallen.
Vlaams Belang staat er niet goed voor, zoveel is duidelijk. De ontevredenen verlaten nu het schip en dat is hopelijk een goede purificatie. De ellende is nog niet geleden, want anderen zullen nu volgen. Een aantal namen zijn bij voorbaat gekend.
De partijleiding zou van deze schoonmaakoperatie gebruik moeten maken om eindelijk eens DUIDELIJK stelling te nemen en de periode van twijfel en aarzeling achter zich te laten. Nu Vlaanderen volop in de weer is om belgië overeind te houden, is er nood aan een combattief Vlaams alternatief dat de compromissen en de zoveelste onderhandelingen van de hand wijst als lapmiddelen. Er is een oplossing voor de jarenlange politieke impasse, Vlaams Belang heeft het alleenrecht op deze oplossing : Vlaamse Onafhankelijkheid, geen islamisering van Europa, herstel van de democratie, minder betutteling door Europa, erkenning van fatsoenlijk rechtse nationalistische opvattingen.
Als Vlaams-nationalist heeft men geen keuze, behalve als men eigen belang belangrijker vindt dan het Vlaams belang.
Zowel de Spaanse ambassadeur in Marokko als de Nederlandse minister van buitenlandse zaken Verhaegen hebben protest aangetekend bij de Marokkaanse autoriteiten. Sinds maart 2010 heeft Marokko reeds 130 christenen uitgezet wegens "bekeringsdrang". Onder deze christenen waren een zevental Nederlanders die een weeshuis met 33 kinderen, "Village of Hope", dichtbij Azrou openhouden. Deze zeven Nederlanders maken deel uit van een groep van dertig christenen die in het weeshuis werkten en direct het land dienden te verlaten. In 2002 was dit Village of Hope officieel geregistreerd door de Marokkaanse overheid. Daarbij kregen zij ook officieel toestemming om de kinderen te vertellen over het christendom. De Marokaanse minister van justitie Naciri, aangesteld op 4 januari 2010, staat echter bekend om zijn intolerantie naar christenen toe. Hij heeft daarom bevolen om het weeshuis te sluiten en dertig van de personeelsleden daar het land uit te zetten.
In Marokko kunnen christenen enkel hun geloof belijden in specifieke door de staat geregistreerde kerken. Marokkanen die christen zijn of worden kunnen een zware repressie vanuit de staat verwachten. Jaap Bönker van de Arabische Wereld Zending: "Uitgebreide huiszoekingen en onverwachte arrestatie voor ondervragingen op politiebureau's vinden er regelmatig plaats. De nadruk van deze arrestaties ligt op het bekomen van namen van buitenlandse christelijke zendelingen. In december 2009 zette Marokko nog vijf zendelingen de grens over (twee Zwitsers, twee Zuid-Afrikanen en één Guatemalteek)."
Moslims in Europa zijn vrij om hun godsdienst te belijden en waar zij willen te verspreiden. Men moet immers maar kijken naar organisaties als Sharia4Belgium die vrij in de pers hun visie kwijt kunnen. In de moslimwereld staan echter zware straffen op het belijden van het christendom of een andere niet-islamitische godsdienst.
Op 15 juli 2010 maakt Vlaams parlementslid Karim Van Overmeire zijn ontslag uit het Vlaams Belang wereldkundig in een persbericht. Zijn openingszin luidt als volgt: "Vandaag heb ik aan het partijbestuur van het Vlaams Belang meegedeeld dat ik de partij verlaat. Die beslissing komt voor de meeste waarnemers ongetwijfeld niet onverwacht. Ze is het resultaat van een fundamenteel verschil in visie over de positie die het Vlaams Belang in het politiek landschap in Vlaanderen moet innemen. Deze zin bevat grote waarheden, maar tevens grote leugens. Een analyse van partijstrategieën en politieke mores.
Formaliter verlaat Karim Van Overmeire inderdaad vandaag de partij die hem sedert 1991 heeft voorzien van een gewaarborg inkomen in de best betaalde beschutte werkplaats van België. Vers afgestudeerd aan de Rijksuniversiteit Gent in 1990 kon hij onmiddellijk aan de slag namens de partij en haar kiezers in het federale parlement. Volgend jaar zal hij onafgebroken 20 jaar gezeteld hebben in één of andere Belgische parlementaire assemblée. Daarmee heeft hij recht op een volledig pensioen, betaald door de pensioenkas van het parlement. Deze laatste staat volledig los van de kas van het wettelijk pensioenstelsel waar alle andere burgers onder vallen en is in tegenstelling hiermee niet verlieslatend. Daarmee kan het vanaf heden het onafhankelijk zetelend parlementslid genieten van een welverdiend vervroegd parlementair brugpensioen vanaf 47 jaar, indien hij dit zou wensen natuurlijk. Veel risico houdt zijn overstap dus niet (meer) in.
Materialiter had Karim Van Overmeire de partij echter reeds verlaten sedert ten minste 8 december 2009 en waarschijnlijk reeds langer. Op deze dag kreeg ik namelijk - van een goed geïnformeerde bron binnen het Vlaams Belang die ook al met de N-VA is gaan praten - ongevraagd te horen dat Van Overmeire ging overstappen naar de N-VA. Men wist er zelfs bij te vertellen dat dit in de loop van februari 2010 ging gebeuren. Uiteindelijk is het juli 2010 geworden en werd er geopteerd voor de tussenstap als onafhankelijke politicus alvorens formeel tot N-VA toe te treden. Modaliteiten kunnen veranderen, leert ons de realiteit. Maar dergelijke operaties zijn louter cosmetisch en dienen om het onwelriekend odium van overlopers ietwat smakelijker voor politieke vertering te maken. Hij is daarin noch de eerste, noch de laatste, die dit perceptiepad van misleiding verkiest. Luk Sevenhans ging hem dit jaar voor, en Bruno Stevenheydens is in volle voettocht op weg.
Het ontslag van Van Overmeire uit het Vlaams Belang mag dan een nieuwsfeit zijn in hoofde van het kiesvee dat door politiek en media systematisch in het ootje wordt genomen. In hoofde van de partijleiding is het geen verrassing. Want het ontslag zag men niet alleen aankomen, er werd ook onderhandeld m.b.t. de opstapmodaliteiten. Dit laatste wapenfeit is alvast een positief element, dat echter ten gronde niets verandert aan het partijpolitieke verraad.
Want laat ons eerlijk zijn. Welk parlementslid raakt ooit verkozen indien ze niet enerzijds de goodwill genieten van het partijbestuur om op de lijst - een verkiesbare plaats - te mogen bekomen en anderzijds in het electorale kielzog van slechts enkele boegbeelden verkozen te kunnen worden? In elke partij is het trouwens zo dat slechts enkele boegbeelden de electorale sterkhouders zijn van de partij. Twee, drie, vier of maximum vijf personen dragen het ganse stemmenapparaat dat blootstaat aan mediatieke perceptie en op basis waarvan alle anderen mogen aanschuiven aan de mandatentafel. Verkozen worden is een voorrecht dat aan halfgoden gegund wordt door de ware partijgoden. In het Vlaams Belang is dit niet anders. Traditioneel zijn dit Filip Dewinter, Gerolf Annemans, en tot vrij recent Frank Vanhecke. Een verkiezingscampagne waarin zij niet de partijkar trekken en afwezig zijn van gelijk welke lijst die de partijnaam draagt, is gedoemd om te mislukken. Een alternatieve lijst waar zij wel op voorkomen is succes gegarandeerd. De afgelopen verkiezing heeft trouwens aangetoond wat er gebeurt indien een kopstuk verstek laat gaan en niet wenst op te komen. Op het einde van de rit blijft het vaste feit echter dat buiten de electorale sterkhouders - te tellen op de vingers van één hand - niemand in staat is - alleen noch collectief - gelijkaardig succes te garanderen. Laat staan succes dat daar nog maar van ver in de buurt van komt. Dus is het logische gevolg dat een parlementaire halfgod in nederige onderdanigheid dankbaar blijft voor dit ongelooflijke voorrecht.
En toch is het een naargeestig en partij-universeel fenomeen dat een bepaalde groep van deze halfgoden, mensen die niet behoren tot de zeer kleine elite van electorale sterkhouders dus machtshebbers - m.a.w. zo goed als alle mandatarissen die een partij telt - éénmaal verkozen stilletjes aan deze realiteit beginnen te vergeten. Ik wil niet zover gaan partijverhuizers van het Vlaams Belang richting andere partijen op voorhand als opportunist af te schilderen. Ik geloof oprecht dat een dergelijke overstap niet vanzelfsprekend is en gedragen wordt door een oprecht, individueel streven naar een alternatieve verwezenlijking van éénzelfde overtuiging. Maar hierin ligt dan ook meteen de kern van het probleem. Want VB-overlopers mogen dan al geen platte opportunisten zijn inzake hun subjectieve intenties, het blijven ondankbare, hoogmoedige, narcistische egoïsten die verraad plegen. Want het overlopen is steeds ingegeven door een persoonlijke, individuele en per definitie egotistische geldingsdrang. De persoonlijke visie op beginselen en strategie worden namelijk steevast als maat van alle handelingen gesteld bij het overlopen. En het collectieve gegeven van de partij wordt naar de tweede plaats geschoven. Niet het solidaire politieke project is belangrijk, maar het individuele project.
Partijpolitieke halfgoden hebben hun parlementaire carrières en gewaarborgd inkomen uitsluitend te danken aan een partij, gecontroleerd aan enkele electorale sterkhouders, zonder dewelke zij nooit of te nimmer tot het groene of rode parlementaire pluche zouden zijn doorgestoten. En indien ze niet in één of andere assemblée zouden zijn terechtgekomen, zou het persoonlijke ego en de egoïstische individuele geldingsdrang nooit tot stand kunnen zijn gekomen. Want wie niet verkozen is, kan ook uitgroeien tot halfgod, gaan uitzweven boven elke kiezersrealiteit en bijgevolg dus niet ... overlopen.
Naast halve waarheden die halve leugens zijn bevat de openingszin van Van Overmeire tevens zeer correcte vaststellingen. Van Overmeire, Stevenheydens en Sevenans delen inderdaad een gemeenschappelijke afwijkende visie wat strategie en positie van het Vlaams Belang binnen het politieke landschap betreft. Niet voor niets behoren zij allen tot die parlementsleden die van het politieke journaille als enigen binnen het VB goede punten op hun parlementair rapport ontvangen. Niemand kan dan ook ontkennen dat dergelijke mensen ernstige, hardwerkende, vakkundige parlementariërs zijn die het parlementaire spel niet alleen volgens de regels maar tevens met enig talent spelen. Ze schrijven wetsontwerpen, stellen massaal veel parlementaire vragen en groeien in de fictie dat parlementaire arbeid tot verandering leidt. En hier knelt het schoentje. Het zijn mensen met een bovengemiddeld IQ, dikwijls maar niet noodzakelijk van universitair niveau, wiens hersencellen constant bezig zijn. Ze hebben een rationalistische geest en vallen in de afgrond van geestelijke, intellectuele hoogmoed. Hun intellectuele geldingsdrang laat het niet toe een - levenslange - strategische keuze te blijven maken voor binnen-parlementaire oppositie. Ten gronde geloven zij in de maakbaarheid van de samenleving, weliswaar met kleine m, en willen hier dan ook een persoonlijke bijdrage tot leveren. Vandaar dat na enkele jaren van parlementaire activiteit namens het Vlaams Blok of Vlaams Belang er zich een intellectuele onvrede begint te manifesteren met de gehanteerde strategische keuze van de partij. En na jarenlang zonder succes getracht te hebben om hier partij-intern verandering in te brengen komt het tot een persoonlijk conflict. Een minderheid van deze mensen stopt gedesillusioneerd met politiek. Een meerderheid verkiest de partij te verlaten en zich op een ander waar te maken.
Het zal dan ook geen toeval zijn dat bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen in 2012 alle drie voornoemde personen een ernstige gooi zullen doen naar bestuursverantwoordelijkheid in één of andere capaciteit. Zonder twijfel zijn zij intellectueel hiertoe in staat. Maar de keuze voor dergelijke dagjespolitiek staat haaks op wat het VB van Karel Dillen im Grossen und Ganzem wenst te realiseren. Persoonlijke carrière-offers behoren daartoe. Want wie toch bij de politieke establishmentshonden wil slapen, zal zeker de luizen krijgen. Het cordon sanitaire is dan ook een organisatorische noodzaak om vrij van politieke ziekte te blijven en Prinzipientreu.
Dat overlopen is overigens toegestaan. Dat is hier ook het probleem niet. Maar wat politiek onfatsoenlijk is uw mandaat op directe wijze, en tal van aanverwante grootheden op indirecte wijze, mee te nemen en in te zetten. In plaats van ontslag te nemen en op een ander van nul opnieuw te beginnen heeft men niet de intellectuele eerlijkheid om dit te doen. Want dat zou de kansen op succes onmiddellijk hypothekeren. Uiteindelijk zal men het eigenbelang - financieel, intellectueel, beroepsloopbaanmatig - voorop stellen aan het collectief belang van de partij, haar bestaansreden, haar strategie en dus haar kiezers. Deze kiezers hebben in goed geweten gestemd voor een partijstrategie die afwijkt van alle andere en wensen van hun vertegenwoordigers politiek zedelijk gedrag van een hogere orde.
Het is nooit leuk voor een partij om te moeten omgaan met afvalligheden en overlopers. Want interne problemen vertalen zich in electoraal verlies. Maar de angst die bij velen heerst dat een interne partijherstructurering tot het einde van de partij zou lijden is begrijpelijk, maar onterecht. Een verdeeld huis kan en zal niet standhouden. Om de levensvatbaarheid én eindoverwinning te garanderen moeten op korte termijn soms harde therapieën worden toegepast om aan een ongewilde ziektetoestand een einde te brengen. Hiertoe is het semi-onderhandeld afscheid van Van Overmeire van het VB een goede en positieve stap om de interne cohesie inzake partijstrategie te vergroten. Als op korte termijn zijn geestesgenoten hem volgen in een begeleid, ordelijk en bovenal vriendschappelijk afscheid is deze optie het beste alternatief voor een langjarige doodstrijd gevolgd door actieve euthanasie, zoals de Volksunie onzaliger is overkomen. Bij de scheiding werden de traditionele Vlaams-nationalisten gepercipieerd als politiek hopeloos verloren. Vandaag zijn zij, i.t.t. tot de vele mandatarissen die naar liberalen, socialisten en groenen zijn gegaan, de levensvatbare optie gebleken. Eenzelfde toekomst is voor een uitgezuiverd Vlaams Belang gegarandeerd. Niet de overlopers naar het electoraal succesvolle N-VA met hun naïeve collaboratiestrategie is de toekomst, maar de radicale en zuivere confrontatiestrategie zal België doen barsten. Laat de exodus dus vlug voltooid worden.
eneens in geuren en kleuren werd bericht over de Love Parade in Duisburg, het techno-festival waar twintig doden vielen ingevolge een paniekgolf. En wij die dachten dat de Duitsers iets konden organiseren. Of was het daarom te doen? Anderzijds, twintig doden op anderhalf miljoen bezoekers, het is een peulschil, dan was Auschwitz toch beter in zijn genre. Volgens de statistieken heb je meer kans om thuis dodelijk van de trap te stuiteren; en de organisatoren bleken degelijk verzekerd tegen ongevallen. Maar even serieus: dit soort evenementen ademt echt doodsverlangen uit. Het gaat niet meer om muziek en zelfs niet om collectieve beleving, doch eerder om een behoefte aan totale onderwerping en verdamping van het Ik in een zee van geluid en drukte. De link met fascistische meetings werd al door verschillende analisten gelegd, terecht: in Duisburg resoneerde niet alleen de nazi-parade, maar ook heel de Duitse romantiek, de Totentanz, Götterdämmerung, het offer, het geflirt met het einde en het absolute, Wagner
. tot aan het berouw en de inkeer (Dit nooit meer). Ongeneeslijk zijn ze, die Duitsers, ze verdienen niet beter dan vertrappeld te worden.
n genotscultus is helemaal niet nieuw. De massapsychoses evenmin. Maar de electronisch ontplofte decibelcultuur heeft wel een enorm potentiaal aangeboord van existentiële vertwijfeling, die is omgeslagen in apathie. De meeste jongeren lijken me objectief ongelukkig, het disco-feest is fake: ze vieren veeleer hun eigen en elkaars begrafenis. Het zoeken van grote massas met oorverdovende muziek, de nodige dranks en drugs, eventueel ook het sexuele avontuur, is de rituele beleving van een escapistische jeugdcultuur die voortborduurt op het no-future-motief van de punk uit de jaren 80. Maar in tegenstelling, ook weer, tot het subversieve punk-statement, is deze vlucht-in-de-massa geen uiting meer van protest, doch eerder een extatische beaming van een nieuwe maatschappelijke orde. De massa is de negatie van die orde, maar tegelijk vormt ze een metafoor voor de existentiële en sociale jungle waarin men wordt geleefd. Wat is er dan warmer, dan opgaan in die kudde,- de orde als chaos en de chaos als orde te aanvaarden? Wat is er dan logischer en biologischer, dan de paniekreactie, als ultiem spasme van een meute die de uitgang zoekt, hem niet vindt, en elkaar vertrappelt?
