Onze vrienden van Sharia4Belgium vertelden vorige week aan Dag Allemaal:
«Wij willen een zuivere maatschappij: zonder homofilie.»
«Als de sharia wordt toegepast, komt aan het hoofd van de staat een kalief: een islamitische leider die niet wordt verkozen maar aangesteld.»
«Democratie is ongeloof en druist in tegen de Koran.»
«Wij gaan verder tot er in België een islamitische staat wordt opgericht.»
Toch ironisch dat de zelfverklaarde «democratische» linkse en traditionele partijen deze homohaters binnenhalen en ondersteunen. Het partijprogramma van Vlaams Belang mag dan voor de homo community als niet optimaal worden beschouwd, het feit is wel dat Vlaams Belang daar duidelijk over is en tevens respect heeft voor mensen hun seksuele geaardheid. Men mag van mening verschillen, maar mensen hiervoor vervolgen is een brug te ver.
De overige citaten behoeven geen commentaar. Wie het nu nog niet doorheeft, mag dringend naar de oogchirurg om hun oogkleppen te laten verwijderen.
Het begrip discriminatie werd in 1971 in ons Wetboek van Strafrecht opgenomen nadat het oorspronkelijk door de voormalige Sowjet Unie (ja hoor!) in de Verenigde Naties werd geïntroduceerd. Mooi toch ? Helaas beseffen velen niet wat de consequenties daarvan kunnen zijn. Eigenlijk is het immers een totalitaire ideologie die wordt opgelegd aan een democratische samenleving en die tot doel heeft de mensen weerloos en monddood te maken. Ieder politiek en sociaal meningsverschil kan voortaan immers vertaald worden in termen van discriminatie. Wij hebben dan ook te maken met een breed assortiment van linkse en ultra-linkse pressiegroepen waartegen een maatschappelijke zelfverdediging onmogelijk wordt gemaakt. Het is namelijk niet de bedoeling dat deze wet tegen progressieve(?) mensen in stelling wordt gebracht!
Ook het begrip "discriminatie" wordt heden ten dage dus te pas en te onpas gebruikt. Alleen al het uitspreken van een mening over een bepaalde bevolkingsgroep wordt door sommigen al gezien als discriminatie terwijl het er totaal niks mee te maken heeft. Wat is dan wel echte discriminatie?
Echte discriminatie is het onthouden van rechten aan, of het anders behandelen van, bepaalde mensen of groepen mensen in een maatschappij.
Met het uiten van een mening beperk je deze rechten helemaal niet. Ook wordt door deze mening geen rechten aan mensen ontzegd. Een liberale democratie moet zich onderscheiden door de vrijheid van meningsuiting. En die vrijheid behoort ook te gelden voor opinies die sommigen onwelgevallig zijn. Het benoemen van een kritische of onwelgevallige mening als zijnde discriminerend is dan ook volslagen onzin.
Het misbruik van de term Discriminatie maakt(e) voor bepaalde mensen de weg vrij om allerlei plannen uit te voeren die tegen het voortbestaan van het Nederlandse volk gericht zijn, zonder dat men voor kritiek behoeft te vrezen.
Laat u dus nooit de mond snoeren of intimideren door het misbruik (door wie ook) van discriminatie. Na het lezen van dit artikel weet u wel beter.
Bevlaggingsactie ronde van Frankrijk (Antwerpen-Brussel)
Zondag 4 juli is het zover: die dag doet de ronde van Frankrijk, het grootste en meest bekeken wielercircus ter wereld Nederland en Vlaanderen aan. Naar analogie met de ronde van Vlaanderen zullen we er ook dit keer weer een waar vlaggenfeest van willen maken. Eenig probleem: het is een vlakke rit in lijn waarbij de renners, een paar bruggen en viaducten niet te na gesproken geen enkele helling die naam waardig, zullen moeten overwinnen.We moeten dus een andere strategie toepassen. Zo zullen we proberen om in elke stad of gemeente waar de tour langskomt minstens één leeuwenwolk creeren. Hieronder vind je een schema . In de eerste kolom staat de gemeente, vervolgens het uur waarop de reclamekaravaan langskomt gevolgd door het snelste en het traagste schema waarbij de tour langs komt.Ten slotte vind je in de laatste kolom telkens de gegevens van de verantwoordelijke voor deze of gene plek terug. zij zullen jullie vertellen waar en wanner jullie worden verwacht. In ieder geval: de ronde van Frankrijk is een massagebeuren dat honderdduizenden mensen op de been brengt. Wees dus tijdig aanwezig! minimum 30 min voor de doortocht van de reclamestoet en die rijd een tweetal uur voor de renners uit. Anders maak je geen kans om Vlaanderen op de kaart te zetten!!! En daar gaat het ons tenslotte toch om!!!
Kapellen: tussen 14.12h--15.40h--15.59h Manu dox 0475.46.17.53
Ekeren: tussen 14.20h--15.47h--16.06h Steven Utsi 0484.67.30.97
Merksem: tussen 14.21h--15.48h--16.08h Patrick Peeters 0474.33.14.67
Antwerpen: tussen 14.26h--15.53h--16.13h Erik D'hamers 0495.74.11.61
Edegem: tussen 14.47h--16.12h--16.34h Paul Verstappen 0496.30.64.57
Rumst: tussen 14.59h--16.23h--16.45h Gerd Berodes 0485.71.70.56
Mechelen tussen 15.05h--16.28h--16.52h Danielle van Neck 0497.30.74.08
Kapelle o/d bos: tussen 15.23h--16.45h--17.11h Dirk van Humbeeck 015.71.39.66
Meise: tussen 15.38h--16.58h--17.25h Wart van Schel 0494.44.59.40
Brussel: tussen 15.52h--17.39h Bart de Valck 0499.21.24.48
Na afloop worden alle vlaggers beloond met een hapje en een drankje in Meise!! Plaats van afspraak is de parochiezaal westrode in de Jan Hammeneckerstraat 58 in Meise.
Op zondag 4 juli 2010 vindt de 8ste editie plaats van dit fietsevenement. Net zoals vorige editie zijn er opnieuw 4 parcoursen, dus voor ieder wat wils:
30 km: De CERA-tourtocht is de ideale tocht voor gezinnen en recreanten die willen genieten van het mooie landschap in een rustig tempo.
50 km: Dit is de ideale afstand voor degenen die een grotere uitdaging willen dan de familietocht maar toch twijfelen voor de 80km. Deze neemt je mee naar de mooiste plekken van beide tochten.
80 km: individueel of in groep op een eigen tempo rijdt men over een uitgestippeld parcours door de Vlaamse Ardennen.
110 km: individueel of in groep trappen over hobbelende kasseien, langs weelderige landschappen en over stevige bergen! Ideaal voor de meest sportieve deelnemers die houden van een uitdaging.
Deze en nog vele andere evenementen kan je terug vinden in de volgende verzamel site van Marco-Polo (zie bijlage)
De uitdrukking "racisme" heeft in Vlaanderen zijn eigenlijke betekenis verloren mede door toedoen van een aantal politici die kritiek op de door hun gepropageerde en tot mislukken gedoemde "maakbare multiculturele samenleving" niet dulden. Helaas zijn vele mensen in dit land deze trend gevolgd en gebruiken deze term nu te pas en te onpas, vaak uit pure onwetendheid, soms heel bewust........... Vooral allochtonen, wetende dat dit woord in dit land een beladen betekenis heeft gekregen, gebruiken het heel vaak zodra hen iets niet past of iemand niet dát doet wat zíj willen. Een beetje de omgekeerde wereld dus. Welnu: dan nog maar eens de echte, oorspronkelijke definitie:
Van racisme is sprake indien men mensen of bevolkingsgroepen minderwaardig vindt ten opzichte van de "eigen" mensen en henop grond daarvan rechten ontzegt.
Niets meer en niets minder! Waarbij opgemerkt dient te worden dat er geen 'recht' bestaat dat mensen over de hele wereld het recht geeft om in Vlaanderen te komen wonen.
Ben je een racist als je tégen een multiculturele samenleving bent ? NEE! Ben je een racist als je er op tegen bent dat dit kleine landje een immigratieland moet zijn of worden? NEE! Ben je een racist als je vindt dat dit land niet zomaar iedereen permanent moet toelaten die hier aanklopt ? NEE!
En waarom niet ? Heel simpel. Je geeft geen enkel waarde-oordeel over mensen, of ze nou wit, zwart, bruin of wat dan ook zijn ! Je geeft enkel en alleen aan dat je de realiteit onderkent dat dit land een maatje te klein is om de wereldproblemen op te lossen door maar iedereen hier PERMANENT binnen te laten. Of het nu gaat om een Nederlander of een Somaliër.
Het misbruik van de termen RACISME maakt(e) voor bepaalde mensen de weg vrij om allerlei plannen uit te voeren die tegen het voortbestaan van het Vlaamse volk gericht zijn, zonder dat men voor kritiek behoeft te vrezen.
Laat u dus nooit de mond snoeren of intimideren door het misbruik (door wie ook) van racisme. Na het lezen van dit artikel weet u wel beter.
Wat belgie durf het niet te melden, toont men in Nederland wel aan de bevolking!!
Helft Marokkaanse jongens pleegde misdrijf
In Nederland is de helft van de Marokkaanse jongens op zijn tweeëntwintigste bij de politie gekend voor een misdrijf. Eén op de drie Marokkaanse mannelijke daders is een veelpleger.
Dat blijkt uit een nieuwe studie die is gepubliceerd in het Tijdschrift voor Criminologie. Voor het eerst werd iedereen die in een bepaald jaar (1984) in Nederland is geboren, gevolgd tot hij of zij 22 jaar werd.
Wat blijkt?
* 14% van deze mensen kwam minstens één keer met de politie in contact voor een misdrijf. Bij Nederlandse mannen gaat het om 20%, bij Marokkaanse mannen om 54%.
* Marokkaanse jongens zijn gemiddeld het jongst als ze voor de eerste keer als dader worden geregistreerd (17,6 jaar) en ze komen komen gemiddeld het vaakst met de politie in contact (4,1 keer).
* 5,4% van alle meisjes uit 1984 komt minstens één keer in aanraking met de politie als dader. Marokkaanse meisjes (16,6%) 3,7 keer meer dan Nederlandse meisjes (4,5%).
* Elf keer zoveel mannen als vrouwen zijn veelplegers (meer dan vijf misdrijven). Eén op de drie mannelijke Marokkaanse daders is veelpleger. Er zijn dubbel zoveel veelplegers onder de Marokkaanse meisjes als onder de Nederlandse.
* Delinquente allochtonen zijn gewelddadiger dan delinquente autochtonen.
Het Derde land in de rij tegen vrouwendiscreminatie
Spanje verbiedt boerka
Net zoals in Frankrijk en België waar net voor de verkiezingen en op aangeven van het Vlaams Belang een boerkaverbod werd goedgekeurd gaat ook Spanje de allesverhullende boerka en niqaab uit het straatbeeld bannen. Het wetsvoorstel kreeg zopas groen licht in de Spaanse senaat.
Volgens de Spaanse conservatieven (Partido Popular) zijn boerka en niqaab discriminerend en schenden ze de waardigheid van de vrouw. Aanvankelijk leek het erop dat het voorstel van de oppositiepartij zou weggestemd worden, maar uiteindelijk kreeg het de steun van de Catalaanse nationalisten en nog een kleine partij. De voorbije weken al werd in diverse Catalaanse steden zoals Barcelona een boerkaverbod in openbare instellingen afgekondigd.
In Spanje leven naar schatting 2,2 miljoen moslims. En net zoals in andere Europese landen wordt die allochtone gemeenschap flink gepamperd door de linkse kerk en de socialisten. De sociaaldemocratische regeringspartij (PSOE) van premier Zapatero stemde dus tegen het boerkaverbod, maar moest uiteindelijk de duimen leggen. Een goede zaak voor de democratie, voor de integratie en voor de emancipatie van de moslimvrouwen.
Het aantal schoolverlaters zonder diploma blijft almaar verder stijgen. Volgens een recent rapport van het Steunpunt Studie- en Schoolloopbanen trok in 2007 niet minder dan 18,3 procent van de jongens (en 10,9 procent van de meisjes) de schoolpoort achter zich dicht zonder diploma op zak. Deze stijging is des te opmerkelijker aangezien de Vlaamse overheid zich in 2002 net had voorgenomen om het aantal niet-gediplomeerde schoolverlaters tegen 2010 te halveren.
Zelfs Vlaams minister van Onderwijs Pascal Smet (SP.a) geeft ondertussen toe dat deze negatieve tendens voor een groot stuk te verklaren is door de verkleuring van de maatschappij. Jaar na jaar komen steeds meer kinderen op de schoolbanken die thuis geen Nederlands spreken en daardoor een niet te verwaarlozen achterstand oplopen.
Het is geen geheim dat de gewoonte van veel allochtonen van de tweede en derde generatie om (nog steeds) hun partner te gaan zoeken in het land van herkomst, nefast is voor de integratie. De kinderen uit die huwelijken beheersen het Nederlands onvoldoende of helemaal niet, waardoor het integratieproces telkens van nul moet herbeginnen. Ondanks alle inspanningen die in de onderwijswereld worden geleverd, gaat het er inzake taal- en leerachterstand van allochtone scholieren dan ook veeleer op achteruit dan op vooruit. De feiten laten weinig ruimte voor interpretatie: zolang de invoer van telkens weer nieuwe generaties anderstaligen via importhuwelijken en gezinshereniging blijft voortduren, blijft het dweilen met de kraan open en zal het van kwaad naar erger gaan.
Het woord historisch wordt vaak te pas en onpas gebezigd, maar is zonder enige twijfel toch wel van toepassing op de verkiezingsuitslag van zondag 13 juni. Ooit was de CVP in Vlaanderen goed voor 40 % van de stemmen, nu duikelde de partij ver weg onder de magische 20 %-grens. CD&V werd dan ook zwaar afgestraft voor 3 jaar politieke stilstand en onmacht, een onwaarschijnlijk brokkenparcours op justitie en financiën, de gebroken beloftes op zowat elk domein en het uitblijven van iets wat ook maar van ver op het goed bestuur lijkt dat Yves Leterme in vooruitzicht had gesteld.
Grote winnaar van de meer dan ooit door de media gedomineerde verkiezingen is de N-VA. Daarmee lijkt Bart De Wever nu de oogst binnen te halen van de Vlaamse autonomiegedachte die het Vlaams Blok en later Vlaams Belang vele jaren lang gezaaid heeft. Dat levert een beetje een wrang gevoel op, maar als Vlaams-nationalisten kunnen we alleen maar blij zijn met de zwart-gele overwinning van 13 juni. Uiteraard hadden we liever gehad dat onze partij beloond werd voor haar standvastigheid en rechtlijnigheid, maar de kiezer heeft er anders over beslist. Partijraad en partijbestuur zullen zich ook de komende weken buigen over de tegenvallende resultaten om daaruit de nodige conclusies te trekken. Het komt erop aan onze visietekst met nog meer kracht uit te dragen en de hervormingen van de partij, die eind vorig jaar door de partijraad werden goedgekeurd, versneld door te voeren. Wij hebben een aantrekkelijk toekomstproject: goed bestuur in een veilig, welvarend en onafhankelijk Vlaanderen met behoud van onze eigen identiteit. Niet over 10 of 20 jaar, maar zo snel mogelijk. Daar kùnnen en moéten wij het verschil maken met die andere Vlaams-nationale partij. Vandaag zijn wij terug de zweeppartij die wij vroeger waren en in die positie zijn wij groot geworden. Op 13 juni kregen we een klap, maar de strijd is niet verloren. We moeten weer rechtstaan, schouder aan schouder, want Vlaanderen heeft een partij als het Vlaams Belang meer dan ooit nodig.
Voor het eerst in de Belgische geschiedenis behalen de staatsdragende en behoudende partijen (christendemocraten, liberalen en socialisten) in Vlaanderen geen meerderheid meer. Neem van ons aan dat dit in Laken en de Belgische salons voor slapeloze nachten heeft gezorgd. Ook in de buitenlandse pers maken ze de rekensom: N-VA, Vlaams Belang en LDD zijn samen goed voor 45 % van de stemmen. De verkiezingen hebben de kloof tussen Vlamingen en Walen dieper gemaakt, luidde het in de Frankfurter Algemeine. Het Franse Le Monde poetste de bekende titel Bye Bye Belgium op. Het einde van België nadert, geven meer en meer buitenlandse waarnemers aan. Maar misschien loopt het allemaal niet zon vaart. Bart De Wever is aan zet. En wat nu? Dat is de hamvraag: wat doen Bart De Wever en de N-VA met die honderdduizenden stemmen en wordt Vlaanderen er beter van?
Confederalisme?
De onvoorwaardelijke splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Vlaamse pensioenen als de aanzet voor de splitsing van de sociale zekerheid. De afslanking of zo mogelijk zelfs de afschaffing van Brussel als derde gewest. Het verlanglijstje van Bart De Wever oogt aantrekkelijk en indrukwekkend. Maar dat waren de verkiezingsbeloftes waarmee Yves Leterme in 2007 de verkiezingen won ook. De N-VA belooft nu een Copernicaanse revolutie waarbij de macht en de bevoegdheden grotendeels overgeheveld worden naar de deelstaten. Maar confederalisme is een containerbegrip geworden. Zowat iedereen is er nu voor: de N-VA is voor, CD&V en VLD zijn officieel voor, zelfs de Franstaligen zijn opeens voor, maar ze willen allemaal iets anders. Dus rijst de vraag: stél dat we naar een confederaal model gaan, welk confederalisme krijgen we dan? Dat van Bart De Wever, dat van Marianne Thyssen of Alexander De Croo, of dat van Elio Di Rupo?
Bart De Wever werd onlangs in een Franstalige krant afgebeeld als een Japanse sumo-worstelaar, maar hij zal toch veel spek moeten eten en al zijn gewicht in de weegschaal moeten werpen om de zaken in beweging te krijgen, ook aan Vlaamse kant Op de vraag welke bevoegdheden Vlaanderen mag krijgen, drukten zijn Vlaamse (?) collega-partijvoorzitters (Thyssen, Gennez en De Croo) aan de vooravond van de verkiezingen meteen alle illusies de kop in. Vlaamse pensioenen? Niks van, waar haal je het? Géén defensie, géén justitie, géén buitenlandse handel. Aan de fameuze interpersoonlijke solidariteit (de unitaire sociale zekerheid en de beruchte miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië) mag niet geraakt worden. En dan hebben we het nog niet eens over de Franstaligen die straks aan de onderhandelingstafel zitten en de lat heel hoog hebben gelegd (de benoeming van incivieke Franstalige burgemeesters in de Vlaamse rand, de uitbreiding van Brussel en een corridor die Brussel geografisch loswrikt uit Vlaanderen, de aanpassing van de taalgrens enzovoort enzoverder )
Di Rupo for president?
Misschien is het een meesterlijke strategische zet van Bart De Wever om Elio Di Rupo de sleutels van de Wetstraat 16 aan te bieden. Als Di Rupo premier wordt, moet hij de kastanjes uit het vuur halen en de Franstaligen tot toegevingen dwingen. Maar of je met die stroop van het premierschap (Franstalige) vliegen kan vangen, is lang niet zeker. Het is een gewaagde gok en ook wel een merkwaardige bocht van een partij die bij vorige verkiezingen nog stemmen ronselde met de niet mis te verstane oproep Laat Vlaanderen niet verst(r)ikken. Een affiche die na de verkiezingen van 13 juni 2010 in allerijl overal werd weggehaald.
Wie had kunnen bevroeden dat koning Albert de republikein Bart De Wever vier dagen na de verkiezingen zou aanstellen als informateur? Wie had een week geleden durven voorspellen dat de Vlaams-nationale rebel die geen belastingverhogingen wil nu België probeert te redden door het pad te effenen voor premier Elio Di Rupo, een Franstalige socialist die de begroting wil saneren door geld uit te geven?, schrijft Bart Haeck in De Tijd (19.06.10). Die analyse legt haarscherp de contradicties bloot en de quasi onoverbrugbare kloof tussen de Vlaamse en Waalse verzuchtingen en de aspiraties van De Wever en Di Rupo.
Gaan we echt naar confederalisme en welk confederalisme is dat dan? Is het een springplank naar de Vlaamse onafhankelijkheid? Of is het een eindstation, de laatste vluchtheuvel voor België, de gammele roestbak die bij de laatste keuring een rode kaart opliep en eigenlijk naar het autokerkhof moet?
Waakhond en bondgenoot
Al op de verkiezingsavond zelf hebben we Bart De Wever en de N-VA van harte gefeliciteerd en onze hand uitgestoken. Vandaag doen we dat nogmaals. Als hij en de zijnen fundamentele stappen zet naar Vlaamse autonomie of onafhankelijkheid, zullen ze in ons een loyale bondgenoot vinden.
We gunnen Bart voorlopig het voordeel van de twijfel, maar de eerste tekenen zijn niet hoopvol of geruststellend. Franstalige politici en de Franstalige pers zijn dezer dagen wel opvallend mild over Bart De Wever. Ook dat voorspelt denk maar aan Yves Leterme niet veel goeds. Door zijn hoge score bij de verkiezingen is Bart De Wever zich nu bewust van zijn verantwoordelijkheid. Verantwoordelijkheid is kiezen voor onderhandelingen. En onderhandelen betekent toegeven, klinkt het bij de Franstaligen.
Dat is ook de teneur in de Vlaamse pers, waar Belgisch staatsmanschap automatisch het verloochenen van partijprogrammas en principes en het breken van Vlaamse verkiezingsbeloftes betekent. Dat de pers met die houding zèlf ook een aardig steentje heeft bijgedragen in de gigantische vertrouwensbreuk tussen de traditionele partijen en de kiezers, is in de redactielokalen nog niet doorgedrongen.
Leterme heeft de juiste toon gevonden klonk het aan Franstalige kant, nadat ze bijna twee jaar op hem hadden ingebeukt en hij als een lammetje door de knieën ging. Misschien heeft Bart De Wever nu al de juiste toon gevonden? De altijd kritische blogger Filip van Laenen schetst een beklemmend beeld van de immense metamorfose die de N-VA de voorbije jaren en vooral maanden doormaakte: van radicale zweeppartij naar Belgische machtspartij. Van een partij die zwoer bij de Maddens-doctrine naar een partij die zweert bij onderhandelingen. Van het separatisme uit de beginjaren, naar het mistige confederalisme en de zelfverdamping van België in de Europese Unie.
Dat partijvoorzitter Bart De Wever inging op de uitnodiging van het paleis hoeft niet te verbazen, aldus Van Laenen, maar dat hij zich als republikein hield aan het zogenaamde colloque singulier - de zwijgplicht over gesprekken met de koning was toch wel opmerkelijk. Als er in België één ding in aanmerking komt voor wat verandering (nu durven veranderen, nietwaar?) dan toch wel de koninklijke poppenkast in Laken en de manier waarop politici daarin meespelen.
Ik zal wel niet de enige zijn die toch wat gemengde gevoelens heeft rond het feit dat De Wever voor rekening van Di Rupo rijdt, stelt van Laenen nog. En dus ook voor Joëlle Milquet, want de enige andere partij naast N-VA en PS die al zeker lijkt te zijn van een toegangsticketje tot de volgende federale regering is inderdaad de cdH. En, hij besluit: Vermoedelijk vraagt meer dan één N-VA-kiezer zich (nu al ) af of dat werkelijk de verandering was waar hij of zij voor gestemd heeft
We hopen dat Van Laenen en wij ons vergissen, want de Vlaamse kiezer werd de voorbije jaren al genoeg gerold. Eerst door modelstaat-Verhofstadt en nadien door goed bestuur en staatshervorming-Leterme. Sluit confederalist Bart De Wever zich straks aan in het illustere rijtje van illusionisten?
Tijdverlies
Misschien zijn alle gesprekken om de brokken te lijmen en de Belgische meubels te redden alleen maar tijdverlies. Zelfs met de beste plastische chirurg, een facelift, borstimplantaten en liposuctie wint België straks geen schoonheidswedstrijd. Het Tsjechoslowaakse scenario lonkt en met de woorden van Mark Grammens (Journaal, 17.06.10) straks zal men niet meer begrijpen hoe het komt dat het zo lang heeft moeten duren voordat men wist dat partijen (zoals nu N-VA en PS) die zo fundamenteel verschillen over alles, eigenlijk niet samen een kabinet behoren te vormen. Misschien hebben de partijen zowel in het Noorden als in het Zuiden van het land dan toch nog altijd niet de lessen getrokken uit deze verkiezingen, want zoals ook Grammens vaststelt een stembusuitslag die een totaal verschillend resultaat geeft in de twee deelstaten, is op zichzelf al een referendum voor de splitsing van het land. Misschien krijgt het Vlaams Belang sneller gelijk dan onze tegenstanders in pers en politiek denken. De Belgische boedelscheiding en Vlaamse onafhankelijkheid zijn onafwendbaar.
Een nieuwe Zelzaatse politiek met het Vlaams Belang?
Een nieuwe Zelzaatse politiek met het Vlaams Belang?
Vlaams Belang verheugd over standpunten OCMW-voorzitter Bruggeman (Open VLD)
Het Vlaams Belang nam deze morgen kennis van de standpunten van OCMW-voorzitter Frank Bruggeman in Het Laatste Nieuws naar aanleiding van zijn persoonlijke resultaten bij de recente verkiezingen.
Wij wensen Frank Bruggeman graag proficiat met zijn resultaat.
Ook de analyse die hij maakt van Zelzate kunnen wij delen: Zelzate klinkt somber en de problemen worden almaar groter. Daar moet verandering in komen. Het kan op een andere manier. We mogen niet van probleem tot probleem besturen, zo kom je in een vicieuze cirkel terecht. In Zelzate moet er duidelijk een ander geluid komen. Hard als het moet, zacht als het kan.
Daarnaast moeten we vaststellen dat Bruggeman in zijn visie op 2012 enkel de PvdA uitsluit van samenwerking. Dit zou betekenen dat indien het Vlaams Belang in de raad komt er rond ons geen cordon sanitaire komt. Het Vlaams Belang is alvast verheugd te lezen dat alvast bij Open VLD de stap naar een nieuwe Zelzaatse politiek er één is waar er van een cordon sanitaire rond ons geen sprake is.
Guy Dhaeseleer Patrick De Roo
Afdelingsvoorzitter verkozen opvolger bij de kamer
De federale overheid kampt met een historisch hoge staatsschuld. Dat is op zich geen nieuws meer. Maar de torenhoge schuld stijgt nog steeds: eind 2009 werd afgeklokt op 321 miljard, terwijl de schuld op 31 mei van dit jaar was opgelopen tot maar liefst 335 miljard. Dat is gelijk aan 32.000 euro per inwoner.
De schuld zal dit jaar stijgen tot boven de magische grens van 100 procent van het BBP. Gisteren probeerde minister Reynders (MR) opnieuw de cijfers te relativeren. Dat is te gek voor woorden. In andere landen bedraagt de verhouding immers ongeveer 60 op 100. Ooit verklaarde PS-kopstuk Mathot dat de staatsschuld er vanzelf was gekomen, en vanzelf weer zou verdwijnen. Dergelijke absurde beweringen horen we vandaag niet meer, maar dat PS-voorzitter Di Rupo in tijden van besparingen opnieuw voor 7 miljard nieuwe uitgaven belooft, voorspelt weinig goeds.
Zowel uit eigen naam als uit naam van het Vlaams Belang wens ik alle kiezers te bedanken die op zondag 13 juni een Vlaamse stem uitbrachten. Oprechte dank, niet enkel aan degenen die hun vertrouwen opnieuw stelden in het Vlaams Belang, maar ook aan degenen die stemden op één van de andere partijen die het Vlaamse gedachtegoed delen met het Vlaams Belang. Wij zijn met veel, met zéér veel.
Vlaanderen ligt u en mij duidelijk erg nauw aan het hart. Weliswaar tot grote spijt van de gevestigde media, die duidelijk een andere politieke voorkeur hebben en die er alles aan doen om op slinkse wijze de stevige ruk naar rechts te camoufleren. Maar deze kiesuitslag laat zich niet verhullen en is wat ze is: een klinkende overwinning voor het Vlaamse gedachtegoed en het eigen volk!! En daar kan geen enkele linkse of averechtse misnoegde iets aan veranderen.
Om die Vlaamse triomf extra in de verf te zetten, wordt er opgeroepen om op 11 juli, de officiële Vlaamse feestdag, de huizen massaal te bevlaggen met hét symbool van Vlaanderen, de Vlaamse Leeuw. Net zoals in 1302, toen de Vlamingen de Fransen finaal in de pan hakten tijdens de Guldensporenslag, zullen wij met dit Vlaamse symbool eens te meer onderstrepen dat wij niet met ons laten sollen en dat we onze Vlaamse eigenheid tot onze laatste snik zullen verdedigen. Op 13 juni hebben wij met zijn allen nogmaals bewezen, wat we 700 jaar geleden ook al duidelijk maakten: dat Vlaamse eendracht machtig maakt. En dat zal zo blijven. Zolang de Leeuw kan klauwen, zolang een Vlaming leeft
Hartelijke Vlaamse groet,
Patrick De Roo
7e verkozen opvolger Kamer van Volksvertegenwoordigers
ZAGREB - Een vrouw van 86 heeft in de nacht van zaterdag op zondag in een bejaardentehuis in Kroatie met een bijl twee medebewoonsters om het leven gebracht. De krant Jutarnji List in Zagreb meldde zondag dat de slachtoffers, die 81 en 88 jaar oud waren, lagen te slapen.
De moorden werden ontdekt nadat de eigenaresse van het tehuis de bejaarde dader naar het ziekenhuis van Cakovec had gebracht. De vrouw had haar midden in de nacht wakker gemaakt met de mededeling dat zij zich niet goed voelde en naar een dokter wilde.
Terwijl zij werd onderzocht, ontdekte de huishoudster in het bejaardentehuis de lichamen van de slachtoffers en waarschuwde ze de politie. De verdachte is gearresteerd. Volgens de eigenaresse van het bejaardentehuis had de vrouw een geschiedenis van psychische problemen.
09.01.1838 - Emiel Moyson was reeds vroeg actief in verschillende Vlaamsgezinde initiatieven en ontpopte zich tevens als sympathisant van de ontluikende arbeidersbeweging. Aanvankelijk trachtte hij zijn sociale en emancipatorische stellingnamen (algemeen stemrecht, verplicht onderwijs, afschaffing van de loting, ) te verwezenlijken via lobbywerk in het liberale kamp. Later radicaliseerde hij en werd socialist. Zijn engagement in de Vlaamse en de arbeidersbeweging sloten elkaar niet uit. Wel integendeel: hij trachtte beide samen te brengen in één ontvoogdend project.
De Vlaamse component van zijn engagement zou later door de socialisten handig weggemoffeld worden.
De verkiezingsresultaten spreken voor zich: op 13 juni stemden de allochtone kiezers opnieuw en massaal voor allochtone kandidaten. Het fenomeen blijft allang niet meer beperkt tot Brussel, maar doet zich ook elders in Vlaanderen voor. Dat is ook een krant als Het Belang van Limburg niet ontgaan, die er vandaag de aandacht op vestigt dat allochtone kandidaten die op een Limburgse Kamerlijst stonden goed hebben gescoord, in het bijzonder in de voormalige mijngemeenten. Daar werd overduidelijk gestemd volgens het principe eigen volk eerst, zo stelt de krant letterlijk.
Wij verwerpen de door de mens gemaakte democratie en alles wat daarbij hoort, gaat Abu Imran meteen van start. De doelstelling van zijn organisatie is nog steeds het invoeren van de sharia, de islamitische wetgeving, in België en bij uitbreiding in gans Europa. Een perfect goddelijk systeem, zonder tekortkomingen, aldus Imran, die eraan toevoegt dat handen afhakken en steniging onder de sharia courante vormen van bestraffing zijn. Wij gaan verder tot er in België een islamitische staat is opgericht, eerder zal ik niet rusten, vervolgt Imran. En dan gaan we verder naar het Witte Huis en het Vaticaan. Die belofte van onze geliefde profeet zullen wij waarmaken.
Het Vlaams Belang diende al meermaals klacht in tegen Imran en zijn Sharia4Belgium. Zo dienden Bruno Valkeniers en Filip Dewinter na de bewuste persconferentie, waarbij niet-moslims werden vergeleken met apen en varkens, klacht in tegen Abu Imran en zijn Britse collega Anjem Choudary. Bovenstaande uitlatingen bevestigen in ieder geval dat er kordaat moet worden opgetreden tegen de fundamentalistische groepering.
Onlangs werd bekend dat er weer twee Nederlandse militairen zijn omgekomen bij de zinloze missie die 'het opbouwen van Afghanistan' heet. Een missie, aangezwengeld door goedgelovige politici die nog steeds denken dat je islamitische landen een beetje Westerse beschaving bij kunt brengen. Politici ook, die denken dat je het wereldwijde moslim-terrorisme en hun al eeuwen durende streven naar wereldheerschappij kunt stoppen door Westerse strijdmachten in dergelijke gebieden een soort van veredelde 'ontwikkelingshulp' te laten doen.
En, al helemaal vreemd: onze jongens en meisjes naar die verre landen sturen terwijl in eigen land de poorten wijd openstaan voor de machtshongerige en imperialistische volgelingen van ene mohammed. Het heerschap Khadaffi heeft al haarscherp in de gaten hoe je Europa en de rest van de beschaafde Westerse zonder veel moeite in een heus islamitisch kalifaat omtovert....
In totaal zijn er nu 23 Nederlandse militairen omgekomen in de beerput die Afghanistan heet. Het resultaat van die 'actie' in dat land tot nu toe? Nul komma nul. De komende dagen zullen we wel weer 'stichtende' woorden horen van lieden die ieder zicht op de harde werkelijkheid hebben verloren. Onze deelneming gaat uit naar de familie van de twee slachtoffers.
Alsmaar maar buigen voor de islam : halalvlees in scholen, moskee hier en daar, offerfeesten met beestachtig afslachten van schapen (wat een belg NIET mag), verwijderen kruisbeelden uit de scholen en openbare plaatsen, verwijderen van kerstbomen in de Antwerpse binnenstad, verwijderen kruis op de mijter van de sint, enz enz. Europa SMEEKT om te islamiseren, EUROPA smeekt om het snel invoeren van de sharia ....
Mooie toekomst voor onze kinderen ...
Als het aan broeder René Stockman, overste van de Broeders van Liefde, ligt, worden er weldra in elke katholieke school met moslimleerlingen islamlessen gegeven. Mieke Van Hecke, directeur-generaal van het Vlaams Secretariaat voor het Katholiek Onderwijs, schiet het idee van Stockman zeker niet af.
"Waarom zouden we in katholieke scholen met veel moslims geen islamitische godsdienst geven? Ik vind de huidige regeling bij ons dubieus, ze werkt de religieuze nivellering in de hand", aldus Stockman in Tertio.
Limburg en Antwerpen
In tien katholieke scholen in het Antwerpse en Limburgse worden er met toestemming van de bisschop al moslimlessen aangeboden. Van Hecke denkt aan een uitbreiding, wel onder voorwaarden. Alleen in het basisonderwijs en in scholen waar een hoge concentratie moslims zit, ziet ze de invoering van de lessen zitten.
"In het secundair staat in het leerprogramma van het godsdienstonderwijs dat er openheid moet zijn voor interreligieuze dialoog, dus daar is islamonderwijs niet meer nodig. Maar voor je tot een dialoog tussen godsdiensten kan komen, heb je een basis nodig."
Van Hecke ziet voorts ook heel wat gelijkenissen tussen de islam en het christendom. Wel zegt ze dat er nooit zedenleer zal gegeven worden op een katholieke school. "En natuurlijk moeten moslims in een katholieke school ook nog gewone godsdienst krijgen, want onze samenleving is doordrongen van de christelijke symboliek en rituelen."
Ook aartsbisschop André-Joseph Léonard is een voorstander van de islamlessen.
Schermutseling tussen TAK en Franstalige kiezers aan kiesbureau
SINT-GENESIUS-RODE - Aan een stembureau in faciliteitengemeente Sint-Genesius-Rode is het tot schermustelingen gekomen tussen betogers van het Taal Aktie Komitee en enkele Franstalige kiezers.
Een twintigtal actievoerders kwamen kort voor 11 uur aan aan het kiesbureau in de basisschool in de Vredelaan, een wijk waar vooral Franstaligen wonen. De militanten probeerden er de toegang te blokkeren, maar enkele Franstalige Rodenaars zagen dat niet meteen zitten. Het kwam tot wat duw- en trekwerk, maar niemand raakte daarbij gewond. Uiteindelijk duurde de blokkade zowat vijf minuten, waarmee het TAK verwees naar de 'vijf minuten politieke moed om de kieskring BHV te splitsen'. Uiteindelijk kwam de politie tussenbeide, waardoor de kiezers toch een voor een het bureau binnenkonden. De militanten zongen nog het Vlaamse volkslied, wat enkele kiezers ertoe bracht om de Brabançonne in het Frans aan te heffen.
Eerder op de dag waren de TAK-betogers naar het Rodense kiesbureau afgezakt waar Europees president Herman Van Rompuy zijn stem uitbracht. Een twintigtal actievoorders ijverden met affiches en een spanddoek om een Vlaamse president, en vroegen Van Rompuy om een oplossing voor de splitsing van BHV. De voormalige premier hield de lippen op elkaar.
Het begrip Forza Flandria teistert sedert een vijftal jaar opnieuw de Belgische politieke scène. Er zijn historische precedenten. Maar de laatste versie van dit verhaal komt neer op een intensieve politieke samenwerking in Vlaanderen van - alle of zoveel mogelijke - (partij)politieke krachten ter rechterzijde. In concreto komt het neer op samenwerking tussen Vlaams Belang, Nieuw-Vlaamse Alliantie en Lijst Dedecker.
Het is een geliefkoosd discussieonderwerp tussen militanten en kiezers van voornoemde partijen. Maar tot op heden is het er niet van gekomen. En het zal er ook nooit van komen. En dat is maar goed ook, want deze denkpiste is politiek gezichtsbedrog. Ik verklaar mij nader.
Politieke partijen kan men indelen op basis van verschillende criteria. Een van die criteria is de strategie die men hanteert als partij om zijn programma te realiseren. Traditioneel heeft het Vlaams Blok steeds een strategie van confrontatie met het systeem gehanteerd. Karel Dillen was zuiver in de doelstellingen, en deed er veel aan om een verwatering van dit principiële engagement te vermijden. Na de machtswissel begon de bijstelling van het beleid zeer langzaam. In het begin was dit nauwelijks merkbaar. Maar gestuwd door electoraal succes op electoraal succes bleken de verlokkingen van een groeiende nesteling binnen het systeem het te halen van een radicale zuiverheid. Ergens was dit overigens onvermijdelijk en zeer menselijk. De malaise van vandaag is het failliet van dit beleid. De oorsprong daarvan ligt niet in het heden, maar in het verleden, vijftien jaar terug. Maar omwille van de electorale opgang konden problemen afgekocht worden en begraven onder stuifzand. Iedereen werd bediend met mandaten en functies, en iedereen deed er het zwijgen toe. Nu de laatste verkiezingen de electorale golfstroom van polariteit is gewisseld valt deze zalvende balsem weg, en komen diezelfde problemen opnieuw acuut op de voorgrond. Eigen belang eerst.
De Volksunie, de partij waaruit op dialectische wijze het Vlaams Blok is ontstaan, koos voor een andere strategie, deze van de samenwerking binnen het systeem. De doelstellingen waren dus steeds genuanceerder, en het aangaan van (on)eerbare compromissen ter realisatie van het partijprogramma was aan de orde van de dag. Eenmaal deze weg ingeslagen kreeg de partij dan nog te maken met een vijandige overname van binnenuit. Ideologische scherpslijpers ter linkerzijde namen het partijapparaat over, in het bijzonder de mandaten. Dit terwijl het electoraat en de partijleden eerder voorzichtig en behoudsgezind waren. Het feit dat van alle politieke formaties die het levenslicht zagen bij het afsterven van de VU enkel het N-VA-smaldeel, centristisch van natuur, tot levensvatbaarheid op lange termijn is uitgegroeid, is het beste bewijs hiervan. De rest had blijkbaar veel meer mandatarissen dan kiezers en zijn opgegaan in tal van reeds bestaande formaties ter linkerzijde.
Wat bij het VB in mindere mate aan de gang was kwam in een stroomversnelling terecht na de Vlaamse verkiezingen van 13 juni 2004. Die draaiden uit op een gigantische overwinning van het Vlaams Blok dat 981.587 stemmen haalde wat overeenkomt met 24,15 % van het electoraat. Want op 21 april van dat jaar veroordeelde het Hof van Beroep te Gent op schandalige en onrechtvaardige wijze (indirect) de partij voor racisme. De invoering van het vreemdelingenstemrecht tegen de Vlaamse volkswil in was de kers op de taart die zorgde voor deze schitterende overwinning. Plotsklaps was het hemelse manna mateloos geworden en men verloor elke realiteitszin. Opnieuw bijna onvermijdelijk en menselijk.
Tijdens de Vlaamse verkiezingen van 1999 haalde het VB 15,79 %. Deze score is, terugblikkend op het verleden, de normale score die het VB als principiële partij die een confrontatiepolitiek volgt nodig heeft om optimaal haar rol te vervullen. Dat er rond deze spil een electorale opgang en neergang kan plaatsvinden van een 4 à 5 % is dan ook niet meer dan de logica zelve van de electorale stromingen die gedetermineerd worden door externe omstandigheden. Daarmee moet men als partij kunnen leven. Minder halen dan 10 % is levensbedreigend voor het VB, omdat zijn primaire functie als angstaanjagende stok achter de deur voor de compromitterende establishmentpartijen wegvalt. Meer halen dan 20 % is echter even levensbedreigend omdat op dat moment de interne krachten van particratie en materieel lijfbehoud het aanhouden van een radicaal zuiver programma en een confrontatiestrategie onmogelijk maken. Want wenst men de gewonnen kiezers boven de 20 % te behouden, moet men een diametraal tegenovergestelde partijstrategie gaan volgen. Die van constructieve samenwerking binnen het systeem en nuancering van de standpunten. Maar dit is het vermengen van water en vuur, daar een keuze voor de ene strategie contraproductief is voor de andere strategie en deze neutraliseert.
Sedert 2004 en in het bijzonder na de metamorfose tot Vlaams Belang is dit een van de centrale problemen geweest. De partij is van top tot teen verdeeld - zij het in ongelijke delen - tussen partijleden, militanten en mandatarissen die voorstander zijn van de ene, respectievelijk de andere strategie. En omdat de magische drempel van 24 % bij beide smaldelen binnen de partij dan ook een hallucinant en naïef vertrekpunt was voor verdere groeiverwachtingen was de enige mogelijke oplossing de kool en de geit sparen. Noch een offensieve, noch een constructieve verkiezingsstrategie konden vrijuit worden uitgespeeld. Dus werd het verlammende compromis aangehouden. Niet te radicaal, niet te coöperatief. De verkiezingscampagnes van de afgelopen twee verkiezingen, 2009 en 2010 stralen deze passieve patstelling ook uit. Lauw en inhoudsloos. Noch koud, noch warm. Een grote tegenstelling tot voorgaande campagnes.
De centrale rol van het cordon sanitaire is gelijklopend hiermee. Het cordon sanitaire is het noodzakelijke middel om de zuiverheid van ideeën en radicaliteit van confrontatiestrategie te behouden. Het moet niet ons afhouden van de macht die het establishment bezit, maar de verlokkingen van het establishment buiten houden bij ons. Het streven naar opheffing van dit cordon sanitaire vanuit het VB was dan ook de logische keuze voor diegenen die wensten van partijmodel en -strategie te wisselen. De onmogelijke spreidstand tussen het instandhouden van de zuiverheid en de wens tot machtsdeelname is het gevolg hiervan. Het cordon sanitaire moet dus binnen het VB principieel worden vooropgesteld als een belangrijk uitgangspunt.
Grote delen van de bevolking snappen niet waarom je als politieke partij dit zou willen. Want uiteindelijk wil de grote massa ergens rationeel zijn, en nuttig stemmen. De meerderheid is dan ook steeds gevonden voor een argumentatie tot bereidwilligheid van samenwerking met andere politieke fracties. En hierin zit dan weer het Forza Flandria-gedachtengoed.
Een - stabiele - minderheid van het electoraat die rond de 15 % draait heeft echter geen boodschap aan deze goedbedoelde maar naïeve massahysterie van de bevolking. Zij zijn de core voters van het Vlaams Belang. En die stemmen om allerhande redenen voor de partij. Maar dat is een ander verhaal. Zij zijn hun partij trouw gebleven en zullen dit blijven doen.
Een - volatiele - meerderheid van het electoraat van meer dan 80 % wordt vandaag echter positief gediscrimineerd vanuit het VB als prioritair electoraal doelwit. Maar het zijn juist dit soort van kiezers die steevast verkiezing na verkiezing meedrijven op de externe electorale golven. In 2004 belandden die bij het VB, vorige verkiezing bij LDD en N-VA en vandaag in massa bij N-VA. Een dergelijk kiespubliek kan een tijdelijke roes veroorzaken voor deze of gene partij. Maar de gevolgen van ontgoocheling zijn navenant. De steun kan letterlijk wegsmelten als sneeuw voor de zon. Een grote meerderheid onder de Vlaams-nationalisten behoort tot deze groep. Het zijn goed opgeleide, rationele en welvarende burgers. Zij behoren per definitie tot de grote meerderheid van dat deel van het electoraat dat nuttig wil stemmen, en gelooft in de verbeterbaarheid - wat eigenlijk maakbaarheid is - van de samenleving. Zij hebben nooit en zullen nooit de meerderheid van de core voters van het VB vormen. Deze behoren tot sociologische andere groepen. En juist dit fundamentele element zien menig halfgod binnen de partij niet in. Omdat zij ondanks hun hoog opgeleide, rationeel denkende en semi-bourgeois ingesteldheid voor het VB gekozen hebben als Vlaams-nationaal politiek alternatief denken zij dat het electoraat ook tot deze categorie behoort. De verblinding van het gezond verstand door het intellect speelt hierin een belangrijke rol.
Wat alvast niet moet gebeuren is naar het verleden kijken met een belerend vingertje en historische zwarte pieten uitdelen aan de partijleiding. Dat is niet alleen contraproductief in het heden, maar tevens intellectueel oneerlijk. Want iedereen heeft boter of zijn hoofd. De historische sterkhouders van de partij zullen dit ook blijven in het heden. Enkel het trekken van lessen voor vandaag, en morgen ofte de toekomst heeft nut. De oplossing is trouwens meervoudig. Maar een belangrijk deel van de oplossing bestaat in een duidelijke en principiële keuze, welke dan ook, tussen het éne partijmodel en het andere partijmodel. En de gevolgen van deze keuze op ideologisch, bestuurlijk, structureel, personeel, politiek en financieel vlak moeten dan ook onverkort doorgevoerd worden. Slechts op deze wijze kan het zieke partijlichaam terug gezond worden. Spijtig genoeg is dit een of/of verhaal geworden, want dit of gene zieke ledemaat zal moeten geamputeerd worden opdat het ganse lichaam terug gezond kan worden. Dat is - om meerdere redenen uiterst betreurenswaardig - maar onvermijdelijk om de toekomst van de partij te garanderen. De nederlaag van 13 juni heeft dit op zeer pijnlijke wijze duidelijk gemaakt.
Kern van mijn betoog is, het Vlaams Blok was van bij haar ontstaan de facto de veelgeroemde Forza Flandria in de strikte zin van het woord. Het is een politiek monsterverbond van fracties en overtuigingen allerhande - van socialistisch over conservatief tot liberaal, van katholiek tot heidens, van extreem tot radicaal en van links tot rechts - die de krachten verenigden omtrent enkele concrete doelstellingen én een praktische strategie om deze te verwezenlijken. En het bonte allegaartje van personen die het VB vormt beseft zeer goed dat ze elkaar nodig hebben om te overleven. Wie het bij het VB niet uithoudt, zal het nergens uithouden of heeft een te grote persoonlijke geldingsdrang.
Partijen en partijmensen uit LDD en N-VA kunnen, en willen, dan ook geen onderdeel vormen van een dergelijk project. Het is naïef of intellectueel oneerlijk dit te geloven. Want noch LDD, noch N-VA - en zelfs niet het VB - zijn eigenlijk rechts te duiden. De sterkte van het VB als Forza Flandria sensu stricto is juist de meta-maatschappelijke politieke meerwaarde als gevolg van het dialectische spel tussen haar als these en haar tegenstanders als antithese. Onze doelstellingen worden langzaam aan gerealiseerd of komen veel dichter. Lange tijd waren deze tegenstanders niet bereid hun rol te vervullen. Met de komst van LDD en N-VA wordt deze rol wel vervult. En dan mag men geen eindafrekening maken van dit proces op heden. Want het spel is nog maar juist begonnen.
Overigens staat de keuze voor een coherent partijmodel los van persoonlijke en karakteriële tegenstellingen die het VB teisteren. Die zijn er altijd geweest, en zullen er altijd zijn. Het halfslachtig samenvallen van deze tegenstellingen met de voorvermelde noodzaak tot keuze is een gevolg ervan, en geen oorzaak ervan. Dit is het gevolg van een heleboel gebeurtenissen die nu eenmaal tot dit resultaat geleid hebben. Maar het zich blindstaren op enige - inhoudelijke of strategische - oorzaak van deze persoonlijke conflicten is een dwaalspoor. Daar heeft het in wezen niets mee te maken. Maar het uitspelen van een perceptie dat het er wel mee te maken heeft is in deze dienstig voor intern gebruik.
Het Vlaams Belang moet opnieuw Vlaams Blok worden of aansluiten bij N-VA. Revolutionaire politiek is een werkwoord. Evolutionaire politiek is hiermee onverzoenbaar. Maar tot op heden durft men geen knopen door te hakken. En das begrijpelijk, maar jammer en levensbedreigend.
