Nadat Brussel het afgelopen weekend geconfronteerd werd met het zoveelste gewelddadige incident op rij, klinkt langzaam maar zeker de roep om een harde aanpak van de criminaliteit. In Vlaanderen althans, waar vele jaren na het Vlaams Belang nu zelfs Groen en de SP.A voor nultolerantie pleiten.
Dat ziet er in het politieke en mediatieke landschap in het Franstalige landsgedeelte wel even anders uit. In tegenstelling tot de Vlaamse media, waar het toenemende veiligheidsprobleem in de hoofdstad voorpaginanieuws is, wordt er in de Franstalige kranten in het beste geval slechts in de rubriek gebroken armen en benen melding van gemaakt. Dat is ook Ivan De Vadder opgevallen, die er tijdens het VRT-middagjournaal op wees dat een harde aanpak van de criminaliteit in Franstalig België erg rechts klinkt. Wie er met dezelfde eis uitpakt die in Vlaanderen stilaan gemeengoed wordt, riskeert er het brandmerk racisme, zo voegde de journalist er nog aan toe.
Open VLD-parlementslid Els Ampe formuleert het als volgt: Praten over criminaliteit vinden ze daar iets voor extreemrechts. Een repressief beleid is al helemaal uit den boze. Hier in Laken wonen vooral allochtonen. Voor 90 procent brave mensen, maar allemaal hebben ze wel een stenengooiend neefje of een kozijn met een kalasjnikov. Daarom durven PS en cdH het probleem niet aan te pakken, uit angst kiezers te verliezen. (Het Laatste Nieuws, 01.02.2010) Goed gezegd, ware het niet dat uitgerekend Open VLD met diezelfde partijen reeds jarenlang in de regering zit
Net zoals in de media, blijft het in de Franstalige politiek dan ook opvallend stil. De scheiding der geesten is zo compleet dat ook iemand als Lukas Van der Taelen ondertussen openlijk stelt dat de Franstalige politici een verpletterende verantwoordelijkheid dragen. Ik ben geen communautair scherpslijper, maar in Brussel loopt het met de Franstalige politici de spuigaten uit, laat het parlementslid voor Groen vandaag in Het Nieuwsblad optekenen.
Net zomin als van een harde aanpak, wil de francofone politieke kaste weten van de oprichting van één grote politiezone voor de hoofdstad. Zon schaalvergroting zou de efficiëntie en dus ook de veiligheid ten goede komen, maar botst met de wens van de lokale potentaten (veelal van PS-signatuur) om absolute heerser te blijven op hun grondgebied.
Het is dan ook zeer de vraag of het geplande overleg van de regeringstop komende woensdag wel iets zal opleveren, want zoals journalist Peter Gorle vandaag in Het Laatste Nieuws opmerkt, klinkt de roep naar nultolerantie en een fusie van de Brusselse politie alleen in Vlaanderen. Bij de Franstaligen daarentegen blijft het oorverdovend stil, en die zwaaien de pak in Brussel.
Geen Vlaams belastingsgeld voor de bouw van minaretten!
Terwijl in Zwitserland minaretten worden verboden, worden in Vlaanderen dankzij regeringspartijen CD&V, SP.a en N-VA minaretten gesubsidieerd met Vlaams belastingsgeld. Moskeeën die een minaret willen laten bouwen kunnen een financiering van 30% van de bouwkost krijgen van de Vlaamse overheid. Alsof dat nog niet voldoende is, verplicht de Vlaamse overheid bijkomend ook de provincies om moskeeën te subsidiëren in hun werking.
Filip Dewinter ondervroeg 25 december 2009 bevoegd Vlaams minister van Binnenlands Bestuur Geert Bourgeois (N-VA) over de subsidiëring van de bouw van minaretten. Uit het antwoord bleek dat minister Bourgeois geen graten ziet in de financiering van minaretten met Vlaams belastingsgeld. Bourgeois: "Na een vergunning zullen minaretten in aanmerking komen voor subsidie, net zoals andere aanvragen van alle erkende erediensten". "Indien een moskee voor de bouw van een minaret een vergunning heeft, kan de bouw ervan worden gesubsidieerd".
Onze Brusselse rand en eveneens de andere steden veranderen stilaan in een GAZA strook.
De hele onstuitbare problematiek is maar van één ding het gevolg; namelijk een totaal van een jarenlang wanbeleid dat minstens even misdadig is te noemen als de problematiek zelve. Misdadig? Ja, misdadig tegen hen die het fatsoen hebben, en tegenwoordig kan men het amper een geluk noemen, om elke dag te gaan werken om heel die carrousel draaiende te houden. Politieke verantwoordelijkheid? Slapjanussen zijn het, lakeien die buigen en knielen voor de Waalse fascisten en hun dienaars uit de onderwereld! Vandaag nog op de GVA webstek Franstaligen willen niet weten van nultolerantie voor Brussel. Bang voor hun eigen kiezers en we weten allemaal wie het zijn! Er is geen bereidheid tot samenwerking!? Hoelang gaan we dit nog slikken? Stijgende criminaliteitscijfers, asiel verlenen voor eender wie en van eender waar zonder dat ze een positieve bijdrage betekenen voor een maatschappij dat wegzakt in haar eigen onbestuurbaarheid!
Een volgend scenario is dringend NOODZAKELIJK!
1)INTERPOL activeren in het opsporen van de dealers in oorlogswapens in de voormalige Oostbloklanden die vandaag reeds het nieuwe europabetekenen.
2)Nadat 2 jaar geleden ijlings een nieuwe wapenwet Onckelinxcs op één week tijd is doorgevoerd in de kamer (dus het kan wel snel), nadat die gek van een hans van Temsche toesloeg, waar elke brave Vlaming zijn wapen mocht afgeven aan de politie is het NU HOOGTIJD om alle probleemwijken met dwangbevel te screenen op verboden wapenbezit! Door de politie met ondersteuning van militairen! Militairen onmiddellijk terug roepen uit al de moslimlanden en laten patrouilleren door de steden en een avondklok instellen!
3)Om de wapentrafiek een halt toe te roepen is het hoogst noodzakelijk om de grenzen terug te bemannen op douaneposten en de Schengen akkoorden zolang als nodig is naast ons neer te leggen! Als Spanje, als één van de 29 Schengenlanden, zijn grenzen mag bemannen en bewaken omwille van de terreurdreiging van ETA, dan mag eender welke lidstaat zich op een zelfde recht berusten!
4)Verboden wapenbezit? Criminaliteit? Drugheling? Belgische nationaliteit afnemen en terugsturen! Landen van herkomst op hun verantwoordelijkheden wijzen wat hun buitenlandse burgers betreft! Terreur dreiging? Overdreven? Kijk in 1988 voldeed ik aan mijn legerdienst en op 21 december 1988 was ik van wacht. Plots alarmfase 3 en daarna 2 wat gebeurde er? De Lockerbie-aanslag was de terroristische aanslag op vlucht 103 van de Amerikaanse luchtvaartmaatschappij Pan Am op 21 december 1988 boven het Schotse plaatsje Lockerbie. Deze gebeurtenis en de nageschiedenis ervan staan ook bekend als de Lockerbie-affaire. Dat was dus honderden kilometers ver weg en dit was een terechte terreurdreiging! Nu 22 jaar later spreken ze in de Waalse kranten amper over wat er gebeurd is in Anderlecht en de Walen zijn tegen zero tolerance. In 1988 was België nog niet echt geïnfecteerd en overbeladen met schuldgevoelens door de linkse anarchisten. In 1988 kenden we nog een consequent politie en Rijkswachtapparaat! Ik adviseer de heren politiekers om een nationale terreurdreiging af te kondigen en met groots machtsvertoon de stallen eens uit te mesten! Terwijl in alle steden zulke wantoestanden alleen maar toenemen is men alleen bezig met de klokkenluiders of het Vlaams Belang uit te schakelen. Ze willen de partij van de Vlaming op droog zaad zetten en waarom? Omdat ze al 30 jaar gelijk hebben. Gelijk hebben is niet voldoende, gelijk krijgen is even belangrijk! Van de traditionele partijen zullen we NOOIT gelijk krijgen incl. N-VA! Van de criminelen krijgen we wel gelijk hun daden spreken immers voor zich! Ik hoop dat het Vlaams Belang bij de volgende verkiezingen van de kiezer meer dan gelijk krijgt! Ik vrees dan alleen dat het hek helemaal van de dam zal zijn. Een misdadig beleid voedt de criminaliteit!
Op een Eeklose nieuwssite gelinkt aan de Open VLD werd in een verkiezingspoll gepeild naar de kiesintenties van de Eeklonaar. Na een halve legislatuur leek het voor de VLD een ideaal moment om beleid en oppositie te evalueren in een populariteitstest. Om de peiling niet te kunnen vervalsen, kon elke internetgebruiker slechts éénmaal stemmen. Met eender welke peiling wordt natuurlijk best omzichtig omgesprongen, maar het blijft een teken aan de wand naar bepaalde tendensen.
Nu zou men op een liberaalgezinde website toch enigszins kunnen verwachten dat de uitslag alleen al door het partijgekleurde lezerspubliek gemakkelijk met gunstige wind in de richting van de Open VLD zelf zou worden gestuwd. De liberalen evenaarden echter met moeite hun score van bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 (20%) en werden in verlegenheid gebracht door de score van het Vlaams Belang (30%) die hen - met maar liefst 10% meer - in de schaduw zette.
Het democratisch gehalte van de VLD werd meteen ook nog maar eens in woord en daad duidelijk door hierop naar het eigen lezerspubliek nogal zelfvoldaan te reageren: Volgens onze poll heeft 30% van onze lezers onze vraag niet begrepen. Ze vinden Vlaams Belang immers de populairste Eeklose partij. Nu weet u het: wie niet op de VLD stemt is gewoon niet mee. De peiling werd ook na een dagenlange ongewijzigde score prompt van hun site gehaald.
Vlaams Belang tweede partij in Eeklo
Om de foutenmarge van de peiling zo klein mogelijk te houden, maakten wij een doorsnee van de resultaten van de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 en de huidige peiling met een correctie naar partijdigheid. Wij willen u de resultaten natuurlijk niet onthouden: het kartel CD&V-NVA-ELD blijft comfortabel aan de leiding maar zakt toch 4% van 46 naar 42%, de Open VLD slaagt erin haar score uit 2006 min of meer te behouden, de SP.a liet zich nauwelijks opmerken en betaalt daar nu ook een prijs voor met een verlies van 2%, wat nog een score van 9% oplevert. Groen klimt licht tot 11% van de stemmen. Het Vlaams Belang tenslotte zou volgens de peiling 2 raadsleden bij krijgen en een score van 19% behalen waarmee de partij op gelijke hoogte komt met de Open VLD en meteen de tweede partij in Eeklo zou worden.
Mijnheer de eerste Minister en alle leden van de CD & V,
Gezien wij nog niets gezien hebben van uw 5 minuten politieke moed en u ook in uw tweede ambtstermijn (die U niet had mogen ontvangen uiteraard gezien wat U in de Leterme I-periode heeft gedaan EN niet gedaan). Wat wij WEL zien is dat U de lakei van de belgische minderheid (de franstaligen) bent geworden, de minderheid die hier al jaren aan het regeren is. Een franstalige minister, de heer Daerden, komt dronken "broebelen" over pensioenen waar geen mens iets van verstaat en krijgt enkel een "gesprekje" met de eerste minister hieromtrent. BHV nog steeds niet gesplitst, nee De Haene zal dat eens gaan oplossen : BHV uitstellen tot na de verkiezingen (want dat pas zijn de franstaligen bereid om over BHV te praten) en er speciaal een wet voor uitschrijven zodat de volgende verkiezingen wettelijk zijn. Ondertussen met de franstaligen onderhandelen en veel toegeven en de vlaming in de kou laten staan voor de zoveelste keer. BHV hoeft enkel gestemd te worden, wist u dat mijnheer Leterme ? Gewoon stemmen en het probleem is opgelost. Niets te onderhandelen. Waarom, mijnheer Leterme, stemt u niet meteen een wet dat Vlaams Brabant volledig aan de franstaligen geschonken wordt ? Want daar bent u toch mee bezig. Eerst faciliteiten toestaan in gemeenten, spreken over uitbreiding van faciliteitsgemeenten, een brugske naar Wallonië ... enz .... De korte pijn aub en geef Vlaams Brabant aan de Walen en beloof hen ook dat ze voor Sinterklaas Oost-Vlaanderen krijgen, voor Kerstmis West-Vlaanderen, voor driekoningen Limburg en voor Pasen krijgen ze dan Antwerpen. En de zaak is opgelost. Toch eenvoudig niet ? EN wil U ondertussen franstalige kieslijsten toestaan in alle vlaamse gemeenten over heel het land zodat ik, mijn vlaamse familie en vlaamse vrienden en kennissen voor franstalige politici kunnen stemmen want dat zijn politiekers die nog samenwerken en vechten voor hun volk wat van u, uw vijf minuten politieke moed en uw partij niet kan gezegd worden.
Maak Belgie franstalig aub !!! U bent al over de helft geraakt, nog een "efforke"
PS : U was fantastisch in de kamer toen u de vraag van de franstaligen beantwoordde met dezelfde vraag !!! Ben nog niet vergeten hoe u schitterde toen men u vroeg om het vaderlandslied te zingen en u heel fier in het frans de Marseilleise liet weergalmen ! Misschien nog een rol weggelegd bij Familie of bij de Pfaffs voor U ?? Nee, dat is waar, liever een franstalige soap voor u ....
PS2 : ik zal u mijn opmerkingen over het straffeloos gerecht maar besparen en de omgekeerde discriminatie in dit land
Voor de directie van de industriële hogeschool in Anderlecht (Isib) is de maat vol. Ze hebben hun koffers gepakt en verhuisden de lessen naar de campus in de Koningsstraat in Brussel-stad. Hun studenten werden in de Grondelstraat in Anderlecht al maanden lastiggevallen, bestolen en bedreigd door straatcriminelen. Weerloze studenten kregen een mes op de keel. Gsms, iPods en geld veranderden van eigenaar. Het actieterrein van de straatschuimers ligt nabij het Zuidstation en metrostation Clemenceau. De wijk Kuregem doet haar beruchte reputatie weer alle eer aan
Het is nog nooit zo erg geweest, klinkt het bij de directie. Het begon met één dader, dat werden er drie, de laatste keer werden er acht tot tien geteld, meestal jonge Noord- of Zwart-Afrikanen, sommigen geen zestien jaar oud. Er werd intussen klacht ingediend voor 25 gevallen van agressie, maar tot meer dan één aanhouding is het niet gekomen. De jonge dader werd overigens meteen weer vrijgelaten en viel een dag later opnieuw studenten lastig. Er is ook een erg gewelddadige bende actief, die het volgens de directie op studenten van Europese origine heeft gemunt. Misschien moeten Jozef De Witte en zijn troepen van het CGKR maar eens uitrukken om in Anderlecht een eind te maken aan deze stuitende vorm van racistisch geweld
Luckas Vander Taelen - die eerder al voor ophef zorgde met een striemende aanklacht over de onverdraagzaamheid van allochtone jongeren in Brussel haalt in De Standaard opnieuw zwaar uit naar het klimaat van straffeloosheid. In dezelfde buurt zijn de afgelopen weken ook enkele verkrachtingen gebeurd door jeugdbendes, die ook niet door de politie zijn vervolgd.
Delen van Brussel worden meer en meer no-gozones, een soort Bronx waar het gezag van gemeente en politie langzaam maar zeker afgebrokkeld is. In New York is er een einde gemaakt aan de almacht van gewelddadige bendes door een politiek van zero tolerance. In Brussel worden bij dat begrip nog altijd veel weldenkende wenkbrauwen gefronst. Maar als het zelfs niet meer mogelijk is de veiligheid van schoolgaande jeugd te garanderen, is er in Brussel een absoluut dieptepunt bereikt: een situatie van total tolerance, waarbij alles lijkt te kunnen en te mogen.
Politici bij wie de beslissing van de hogeschool geen alarmbel doet rinkelen, kan men beginnen te verdenken van onbekwaamheid, onverschilligheid en schuldig verzuim. Kijk, vroeger kregen wij voor dat soort uitspraken steevast het verwijt van platte partijpropaganda of toogpraat, maar de feiten spreken voor zich. Als zelfs iemand als Luckas Vander Taelen naar de recepten van het Vlaams Belang grijpt en pleit voor zerotolerantie, moet de toestand wel héél erg zijn.
In de laatste peiling van Le Soir kan men een positieve evolutie zien: Lijst Dedecker krimpt ineen tot 5,1%. Dat is net meer dan de kiesdrempel en enkel een logisch gevolg van hun politieke profilering die bijna volledig bestaat uit schandalen en blind populistisch gezwam tegen alles en iedereen. Het is een partij waar egoïsme en individualisme hoogtij vieren en zelfs de kern van hun ideologie vormen. Iemand als Jurgen Verstrepen begrijpt geen ballen van economische evoluties, identiteitsvorming of sociologische processen die effect hebben op al ons doen en laten. Ook haalt Dedecker het nieuws niet meer, aangezien ze ook daar blijkbaar zijn enorm ego beu zijn.
Als Dedecker al eens in het nieuws komt, is dat vaak negatief. Zoals bij de erg autoritaire interne zuivering van de partij, in de maanden na de verkiezingen. Dedecker heeft het over groeipijnen. En Vlaams fractieleider Lode Vereeck noemt dat een nieuwe start: Het ergste is voorbij. Die 5,1 procent uit de peiling was onze bodemkoers. Toch blijven de zure oprispingen komen. Zo zegt Vlaams parlementslid Jürgen Verstrepen: Die peiling zegt iets over de dynamiek waar we in zitten. Misschien moeten we delook en feel van de partij herbekijken. Anderen zijn aangesteld om de partij in de juiste richting te sturen. Maar zijn ze allemaal wel goed bezig?
Op dat vlak kunnen we als solidaristen en volksnationalisten enkel maar juichen. Dat LDD maar compleet verschrompelt en dat hun ideeën maar teruggaan naar waar ze thuishoren; de (politieke) marginaliteit. Maar het is toch wel compleet van de pot gerukt dat men, nu men het vooruitzicht heeft dat LDD een aflopend verhaal is, met het volgende afkomt:
Gerolf Annemans: Dit slechte resultaat van LDD wijt ik aan het verlangen bij de kiezer dat rechts hergroepeert. Daarover moeten we met Jean-Marie Dedecker in dialoog gaan. Het is best om na te denken wat er kan gebeuren als Dedecker onder de kiesdrempel zakt. En waarom dan niet spreken over een potentiële hergroepering?
Waarom niet? Heel eenvoudig. Omdat volksnationalisme en liberalisme, zeker het egoïstische en materialistische liberalisme van LDD, compleet niet samengaan. Iemand als een Verstrepen wilt enkel een leven lang feesten waarbij alles moet kunnen en mogen. Iemand als Dedecker wilt enkel zaken doen, waarbij enkel zijn eigen geldbeugel primeert en men desnoods over spreekwoordelijke lijken moet kunnen gaan. En dan met zon ideologie, met zon personen gaan samenwerken? Als Dedecker wordt ingehaald bij het VB zullen ze voor elk nieuw LDD-lid minstens vijf gemotiveerde volksnationalistische militanten verliezen. Om nog maar te zwijgen over de interne ruzies die dan volledig zullen openbarsten. Dus om kort te zijn; samenwerking met LDD? Hergroepering met hen?
Alsjeblieft zeg, laten we het een beetje serieus houden en het niet zó gortig gaan maken!
Het Vlaams Belang heeft het voorspeld en ervoor gewaarschuwd. En nu wordt het ook door anderen met zoveel woorden toegegeven: het federale asielbeleid is een gigantische miskleun. Een ramp, maatschappelijk en financieel. Monica De Coninck, socialiste en OCMW-voorzitster in Antwerpen, stelt zonder omwegen dat de massale toestroom van nieuwe asielzoekers en illegalen die een verblijfsvergunning krijgen, onze hele sociale zekerheid dreigt onderuit te halen. (zie bijlage) Het is een fiasco, schrijft Luc Van der Kelen (Het Laatste Nieuws, 28.01.10). Acht jaar lang is de instroom van vluchtelingen gedaald, sinds een jaar lopen de cijfers hoger en hoger op. Nog even en ze zijn verdubbeld. Ieder jaar een stad als Blankenberge erbij, waarvoor de OCMWs meer en meer de zorg moeten dragen.
De regering beweerde aanvankelijk bij hoog en bij laag dat er geen sprake zou zijn van een aanzuigeffect, maar dat valt vandaag niet langer vol te houden. De feiten en naakte cijfers vallen niet meer te ontkennen. De nieuwe regularisatiecampagne wekt de indruk dat je in België gewoon een paar jaar geduld moet hebben en dat de verblijfsvergunning dan vanzelf volgt, stelt Van der Kelen vast. Daarbij komt nog dat uitgeprocedeerden onder druk van de Franstaligen niet meer worden uitgezet. En asielzoekers krijgen opnieuw geld, in plaats van materiële steun.
Het is mensenhandelaars allemaal niet ontgaan en het land is dan ook een erg aantrekkelijke afzetmarkt. België, een land dat zeer verdeeld is over het migratiebeleid en waar je weinig kans loopt om snel aan de deur te worden gezet, vat Van der Kelen het samen. Wij hebben het altijd gezegd en krijgen nu gelijk. Als de federale overheid reclame wil maken voor Filip Dewinter en het Vlaams Belang, dan moet ze nu op deze weg doorgaan, besluit Van der Kelen scherp. Wie zijn gat verbrandt, moet op de blaren zitten. De partijen die verantwoordelijk zijn voor de criminele puinhoop van het asiel- en immigratiebeleid, krijgen vroeg of laat wel de rekening gepresenteerd. In de stembus
Na Dendermonde heeft ook Liedekerke er zijn buik van vol
Man bijt hond of Vlaanderen kakt op zichzelf?
Soms leidt een gebrek aan redactionele coördinatie binnen een krant tot verrassende inzichten. In De Standaard van 26/1/10 wordt op de pagina Cultuur en media uitvoerig de lof gezongen van het woestijnvisproduct Man bijt hond. Niet echt verwonderlijk, als men ziet hoe Corelio (uitgever van DS), VRT, Woestijnvis, en nu ook Humo-uitgever Sanoma, elkaar om de hals vallen binnen één groot mediakluwen. TV-kritiek in de geschreven pers? Het wordt meer en meer crossmediale promotie pro domo. In het bewuste artikel is nochtans een kritisch geluidje te horen van Tom Naegels, die stelt dat het programma eigenlijk een karikatuur voorstelt van de Vlaming, als kleinsteedse, dialect pratende randdebiel of gewoonweg dorpsgek. Maar als columnist-des-huizes relativeert Naegels deze kritiek onmiddellijk zelf, en zegt dat het programma nooit over de grens van het kwetsende gaat.
O nee? Dat is dan genoteerd. Maar op blz 24 van diezelfde krant, in de regionale editie Vlaams-Brabant, lezen we een heel ander verhaal, namelijk dat van de inwoners van Liedekerke, aan wie de eer te beurt viel om een ploeg van man-bijt-hond op bezoek te krijgen. Ze voelen zich gemanipuleerd, en beschrijven hoe de programmamakers via bewuste uitlokking vooral het hilarische en karikaturale zochten. Het resultaat was uitlach-televisie van het zuiverste soort: er werd gefocust op alles wat de stadsintellectueel als vreemd, idiomatisch, provincialistisch en achterlijk voorkomt. Zoals de bejaarde die zijn klein autootje met maniakale precisie in een kleine garage parkeert. Het filmpje circuleert ondertussen op U-tube, de man is tot zijn eigen wanhoop wereldberoemd.
Enige politiek-correcte vooringenomenheid was de makers ook niet vreemd: Ze waren op zoek naar specifieke beelden en verhalen van een arm Liedekerke dat worstelt met de migratie van Brussel. Ik moest hard discussiëren om hen op andere gedachten te brengen, aldus een van de meer weerbare dorpsbewoners, Steven Van Linthout.
Want voor de rest ging het uiteraard om kwetsbare, onmondige mensen die niet weten waar ze aan begonnen, tot ze hun kop op het scherm zagen en het lachen was geblazen. Via de regiekamer en het welbekende montagewerk ontstaat een beeldverhaal dat geen enkele plaats meer laat voor privacy of respect voor de intieme levenssfeer. Vooral het item van de oude man die via een pendel met zijn overleden vrouw communiceert, is ver over de schreef.
De Woestijnvisparodie van de cynische Vliegende Reporter (In de Gloria) die bij niets-vermoedende Vlamingen aan huis belt en een spontaan interview ensceneert, tot verbijstering achteraf van de betrokkenen, blijkt dus onrustwekkend echt. Het ziet ernaar uit dat Woestijnvis zijn eigen parodie-format tot standaard is gaan nemen voor reality-tv, zoals Prof. Katia Segers terecht stelde in Terzake van 26/1. Maar er is nog meer stront aan de knikker.
Dat Vlamingen in zon programma systematisch voorgesteld worden als achterlijke boertjes die moeten ondertiteld worden, is politiek niet onschuldig. Liedekerke (waar een zekere Mark Grammens woont ) ligt in het vizier van de verbrusseling. Nu, volgens een perslek, in het Dehaene-scenario vier faciliteitengemeenten bij Brussel zouden worden aangehecht om de BHV-splitsing verkocht te krijgen, kunnen de horizonten van de verfransing verruimd worden. De inboorlingen moeten daarbij hun plaats kennen.
De Belgofiele Dansaert-Vlamingen, die in Woestijnvis de dienst uitmaken, spelen in de kaart van het verstedelijkingsproces, door de karikatuur op te voeren van de landelijke, cultuurloze boches. Deze missen het esprit dat de democratische minderheid van dit land legitimeert,- de verlichte francofonie. Woestijnvis hanteert dus een soort neokolonialisme van de evolués uit het Congo van voor de onafhankelijkheid, negers-in-maatpak die zich over hun eigen afkomst schamen. Dit zelfbevlekkingsfenomeen, zit zeer diep in het Vlaamse cultuurcircuit. Het verklaart o.m. waarom een oer-Vlaamse auteur als Dimitri Verhulst uit schaamte in Huccorgne gaat wonen, en waarom varkenshandelaar/kasteelheer Wim Delvoye het jammer vindt dat er in Vlaanderen nog Nederlands wordt gesproken. De grappige randdebielen van Liedekerke zijn dezelfde stereotypes (Katia Segers gewaagt zelfs van archetypes) die door het franco-Belgisch establishment worden gehanteerd. Deze negorij lijkt rijp voor ontginning door de Brusselse immo-sector die beschaving en verkaveling kan brengen.
Maar Liedekerke heeft er dus zijn buik van vol en jaagt de cameras weg. De conclusie is deze die ik al neerschreef in Media en Journalistiek in Vlaanderen, n.a.v. het Dendermonde-drama: de kijker én de man/vrouw, geconfronteerd met het oog van de camera, moeten zich samen tegen de arrogantie van het medium keren, door simpelweg neen te zeggen. Tv uit, cameras buiten. Grenzen stellen, zelf de regels bepalen. Met deze bescheidenheid zal het massamedium nooit kunnen leven. Dus is het, in zijn huidige vorm, tot sterven gedoemd. Er is nog hoop.
Deze lijst is wel uit Nederland , maar in belgië zijn ze er ook niet vies van !!!!!!!
Geven jullie aan goede doelen???
Hieronder vinden jullie een Nederlands lijstje met bestuurders van "Goede Doelen", zoals dat heet en hun daarbij passende jaarsalarissen !
Want die personen moeten er keihard voor werken {?} Ik hoop dan ook van harte dat jullie niet zullen verzaken en dat de bestuurders op jullie broodnodige gulle giften kunnen blijven rekenen !
Hoe krijgt de PVV-leider het toch voor elkaar om zijn tegenstanders steeds in het defensief te krijgen? Geert Wilders is een goede debater. Partijen als CDA, PvdA en VVD vissen in dezelfde electorale vijver als de PVV en lijken geen grip op hem te krijgen. Wilders bepaalt de toon en inhoud van het debat, zelfs als hij voor de rechter staat lijkt hij de regie te hebben.
Hoe krijgt Wilders dit voor elkaar? Jaren geleden stelde de Amerikaanse taalkundige George Lakoff zich een soortgelijk vraag: waarom lukte het de Republikeinen steeds weer om de Democraten op achterstand te zetten in het debat? Hij introduceerde een eenvoudig concept, framing. De Republikeinen waren goed in framing, en hetzelfde geldt voor Wilders.
Een frame is een manier van presenteren van een politieke boodschap. Een goed frame heeft twee kenmerken: het blijft makkelijk hangen en de tegenstander die in het frame stapt, kan het debat eigenlijk al niet meer winnen.
Wilders heeft een aantal van deze frames. Een eerste is het probleem en ideologie frame. In dit frame gaat het altijd over concrete problemen. Een buschauffeur in Gouda wordt beroofd. Ouderen in een seniorenflat in Utrecht wordt het leven zuur gemaakt door jonge Marokkanen. Volgens Wilders zijn die gebeurtenissen geen incidenten, maar gekoppeld aan de islamitische ideologie. In heel Nederland neemt het straatterrorisme toe. Het is een islamitische intifada.
Het frame gaat over concrete gebeurtenissen en blijft dus eenvoudig hangen. Bovendien: wie in dit frame van Wilders stapt, kan al bijna niet meer winnen. Wie over de concrete problemen in debat gaat, kan maar een conclusie trekken: Wilders heeft hier gewoon gelijk. Een veel voorkomende reactie is om tegenvoorbeelden te noemen: veel Marokkanen functioneren goed, Marokkaanse meisjes doen het zo goed. Bovendien: de islam is niet zo inktzwart als Wilders beweert. Maar welke beeldvorming ontstaat zo? Wilders benoemt de ellende, anderen staan die weg te relativeren en verdedigen ook nog eens de islam. George Lakoff zei het al: wie in het frame van de ander stapt, bevestigt de boodschap van de ander.
Een tweede frame: Wilders stelt regelmatig radicale en onhaalbare oplossingen voor. Oppakken, aanpakken, uitzetten. Wat er in kan, kan er ook weer uit. De reactie van zijn tegenstanders: Wilders roept maar wat, hij lost niets op. Maar gaat het zijn aanhang om die oplossing?
De kracht van een onhaalbare oplossing is dat er vaak emotie achter schuil gaat. Iemand die echt verontwaardigd is over het gedrag in Gouda en Utrecht, proeft in Wilders voorstellen dezelfde verontwaardiging, hoe onhaalbaar ze ook zijn. De gretige opponent die de voorstellen als onhaalbaar afserveert, roept zo maar het beeld op dat hij de emotie ontkent. En er is een bekend mechanisme: wie de emotie ontkent, laadt de verdachtmaking op zich dat hij de onderliggende problematiek ontkent.
Wat is de beeldvorming? Wilders probeert tenminste wat, zijn tegenstanders zijn nog steeds in de ontkenningsfase. Wie in het frame van de ander stapt, bevestigt de boodschap van de ander.
Wilders beschikt over deze en andere frames en het debat met hem is dus lastig. De drie traditionele partijen moeten daar iets tegenover stellen. Allereerst moeten ze het debat reframen.
Neem Wilders onderwerpen en frame die op je eigen manier, waardoor juist je tegenstanders, inclusief Wilders, het lastig hebben. Een eenvoudig voorbeeld: Wilders zet graag Haagse bestuurders neer als een zelfvoldane elite. Het CDA als eeuwige regeringspartij past helemaal in dit beeld. Die partij moet dus niet in Wilders frame stappen, maar kan wel reframen. Bijvoorbeeld door te benadrukken dat de Haagse politiek hyper-hijgerig is geworden. Zon hijgerigheidsframe blijft hangen, haakt aan bij de emotie dat Den Haag een probleem is, op een voor een regeringspartij comfortabele wijze (ministers als Donner en Hirsch Ballin zijn allesbehalve hijgerig). De politicus die de ene na de andere Kamervraag stelt, heeft het opeens lastig in dit frame.
Ten tweede: Wilders frames zijn geen debattrucs. Ze worden gedragen door zijn authentieke opvattingen over de staat van het land, opvattingen die velen aanspreken.
De vraag voor de middenpartijen moet zijn of zij ook over een aansprekend verhaal beschikken over de grote problemen van vandaag en de oplossingen voor morgen. Anders wordt reframing een flauw trucje.
Ten derde, het ontwikkelen en uitproberen van frames kost tijd. Waarom was Pim Fortuyn zo succesvol met zijn frames? Hij had ze honderden keren kunnen uitproberen in zaaltjes in het land en wist uiteindelijk precies de juiste snaar bij velen te raken.
De PVV is heel goed in het onderhouden van haar verhaal en zal ongetwijfeld nieuwe frames ontwikkelen. Wie daar twee maanden voor de parlementsverkiezingen mee begint, kan te laat zijn.
Vandaag verschijnt Hans de Bruijns boek Geert Wilders in debat: Over de framing en reframing van een politieke boodschap. Uitgeverij Lemma.
In Gent trouw je nog makkelijker dan in las Vegas. Je kunt er zelfs een niet bestaande geboorteplaats opgeven.
TV1 bracht gisteren de eerste aflevering van In Godsnaam. Hierin werd de kijker geconfronteerd met o.m. het verhaal van Linsey Daman uit Sint-Amandsberg die zich tot de islam bekeerde en trouwde met een Algerijn die ze via een islamitisch webstek had leren kennen. Het huwelijk kon niet alleen al 12 dagen na de eerste ontmoeting plaatsvinden, maar bovendien gaf de betrokken Noord-Afrikaan toe dat hij problemen had met zijn verblijfspapieren. Zijn echtgenote vertelde ronduit dat hij onder een andere naam gewerkt had en dat hij bij het vervullen van de huwelijksformaliteiten gelogen had over zijn geboortestad. De stad Binjuskut die hij opgegeven had, bestaat immers niet.
Het gaat hier dus duidelijk om een schijnhuwelijk. Het stadsbestuur had dit zeer gemakkelijk kunnen achterhalen, als was het maar door in een fatsoenlijke atlas na te gaan of de zogenaamde geboortestad wel echt bestond.
Uit een en ander blijkt dat op het vlak van illegale immigratie in Gent nog heel wat mogelijk is. Het Vlaams Belang wil deze feiten dan ook met de nodige klem aanklagen. Tijdens de eerstvolgende zitting van de commissie Algemene Zaken van de gemeenteraad zal Francis Van den Eynde de bevoegde schepen hierover aan de tand voelen.
De Vlaamse Beweging startte na 1830 als een taal- en letterkundige beweging. Vlaamse filologen en literatoren verdedigden de volkstaal, die bedreigd werd door de algemene verfransing. In de grondwet was de taalvrijheid ingeschreven, maar het Frans werd de enige officieel erkende taal. Dit stoorde de nieuwe machthebbers niet, aangezien ook de Vlaamse gegoede, politiek belangrijke burgerij verfranst was.
In deze eerste fase werd de strijd gevoerd door een groepje intellectuelen zonder politieke invloed en zonder aanhang. Doordat alleen burgers met een hoog inkomen mochten stemmen (cijnskiesrecht), was het trouwens onmogelijk politieke invloed te verwerven zolang rijke Vlamingen zich niet voor het Nederlands interesseerden en liever Frans spraken. Politieke actie werd pas mogelijk toen in de tweede helft van de eeuw de politieke partijen (katholieken en liberalen) meer en meer leden wonnen bij de Vlaamsgezinden. In 1863 kwamen voor het eerst enkele flaminganten in het parlement.
Voor ze macht verwierven in het parlement, drukten de flaminganten hun idealen uit op papier: in een stroom pamfletten, strijddichten en romans. De flaminganten streefden naar een toekomst die even stralend zou zijn als het verleden waarin ze hun inspiratie zochten: de dertiende en veertiende eeuw, toen Vlaanderen machtig en het Vlaams een belangrijke cultuurtaal was. Hét monument voor het glorieuze Vlaamse verleden is Hendrik Consciences roman over de Guldensporenslag, De leeuw van Vlaanderen (1838).
In de jaren zeventig behaalden de vlaamsgezinden die zich bij de politieke partijen hadden aangesloten hun eerste politieke successen: er werden in het parlement enkele taalwetten goedgekeurd, wat telkens heel veel moeite kostte. Het waren echter magere successen: de wetten hadden namelijk alleen betrekking op Vlaanderen en bevatten rechten - rechten voor Vlamingen - maar geen plichten. Vlaanderen werd er een tweetalig, maar geen Nederlandstalig gewest door.
De taalwetten waren:
- 1873: regeling van het gebruik van de talen in strafzaken;
- 1878: regeling van het gebruik van de talen bij de overheid;
- 1883: regeling van het gebruik van de talen in het openbaar voortgezet onderwijs;
- 1898: de Gelijkheidswet, erkenning van het Nederlands als officiële taal;
- pas in 1910: vernederlandsing van het katholieke onderwijs.
Belangrijker dan de taalwetten was op het einde van de negentiende eeuw de emancipatie van de Vlamingen op sociaal-politiek en cultureel vlak. Ten eerste werd het cijnskiesrecht op het einde van de negentiende eeuw dankzij de acties van de socialisten en de georganiseerde arbeidersbeweging vervangen door het algemeen meervoudig stemrecht, waardoor de Vlaamse arbeiders en boeren voor het eerst hun stem konden laten horen. Ten tweede ontwikkelde zich in deze periode het Vlaamse culturele zelfbewustzijn, dat vooral tot uiting kwam in het tijdschrift Van Nu en Straks.
Ondertussen drong de overtuiging steeds meer door dat de Vlaamse samenleving moest worden vernederlandst en dat de streektaal de enige officiële voertaal moest worden (territorialiteitsprincipe). Om dit te bereiken moest het onderwijs volledig vernederlandst worden. Vooral het verkrijgen van Nederlandstalig hoger onderwijs werd een strijdpunt. Rond een voorstel tot de vernederlandsing van de Gentse rijksuniversiteit ontstond grote opwinding bij het volk, maar het werd niet meer behandeld voor de Eerste Wereldoorlog. Bovendien leed de Vlaamse Beweging een nederlaag in het parlement in twee niet onbelangrijke dossiers: de Legerwet van 1913 verwierp de oprichting van Vlaamse regimenten en de Wet op het lager onderwijs van 1914 wees het territorialiteitsprincipe af. De frustratie hierover en de schok van de oorlog leidden tot een radicalisering van de Vlaamse Beweging. De Vlaamse Beweging mag zich dus niet laten verdelen tussen "links" of "rechts", enkel samen kunnen we deze strijd winnen!! Bob De Wispelaere
Paul Goossens maakt zich in De Standaard (16.01.10) vrolijk over het feit dat de Vlaamse regering beslist heeft om flink te snoeien in de subsidies voor het IJzerbedevaartcomité. Ze zijn er niet in geslaagd om de IJzerboodschap te actualiseren en er de jongere generaties voor te interesseren, sneert de mei 68-rebel die ooit nog op de barricaden stond voor Leuven Vlaams, de vernederlandsing van de toen nog tweetalige universiteit van Leuven.
Volgens Goossens miste de IJzerbedevaart op pijnlijke wijze het rendez-vous met de 21ste eeuw. Dat kan best zijn, maar misschien zou Goossens zich toch beter zorgen maken over de toekomst van de socialistische partij en het socialisme in Vlaanderen. Als er één politieke of ideologische stroming is, die de trein naar de 21ste eeuw heeft gemist, is het dié wel
Ongetwijfeld is het een grote verdienste van het comité dat het de bruggen met het Vlaams Belang opblies, schrijft Goossens, maar de IJzerbedevaart blijft de gevangene van het conservatieve Vlaams-nationalisme en koestert nog steeds de ronkende retoriek van het separatisme Voor ongelovigen of anders-gelovigen, progressieven of nieuwe Belgen is dat niet meteen een gebeuren waar ze zich thuis voelen, besluit Goossens.
Duidelijk is het wel, en pijnlijk voor alle progressieve vernieuwingsdrift die het IJzerbedevaartcomité de voorbije decennia tentoon spreidde. Wat een ontnuchtering. Ze hebben er álles aan gedaan om de linkerzijde te verleiden, maar die walgt nog altijd van de IJzerbedevaart. Dat mag na de scheldpartij van Goossens aan het adres van de charlatans van de IJzer wel duidelijk zijn. Het comité schoffeerde het Vlaams Belang, zijn kiezers en de eigen conservatieve achterban, zodat zij ontmoedigd wegbleven en met de IJzerwake succesvol andere oorden opzochten. Rechts werd met pek en veren getooid en weggejaagd en links blééf weg, alle sirenenzang ten spijt. En dus liep de weide leeg. Dát mijnheer Goossens, is de echte reden van de teloorgang van de IJzerbedevaart.
Links wil immers niet weten van de ronkende retoriek van het separatisme. Nee, ze klampen zich net zoals Goossens, de voormalige rebel en vandaag trouwe lakei van het Belgische establishment liever vast aan een voorbijgestreefde, vermolmde en onwerkbare Belgische staat En dat noemen ze dan progressief? Goossens begrijpt niks van de IJzertragedie. Hier ons bloed, wanneer ons recht?, was de boodschap van de Vlaamse frontsoldaten. Weg met de voogden, zelfbestuur! Vertaald naar vandaag: Vlaamse onafhankelijkheid!
En wat het linkse project betreft? Op 1 mei worden de uitgebuite textielarbeiders uit Aalst en priester Daens nog wel eens opgevoerd in de strijd tegen het kapitalisme, maar een overtuigend antwoord op de globalisering heeft links duidelijk niet. Het blijft de gevangene van een marxistische ideologie die haar ondeugdelijkheid genoegzaam heeft bewezen en koestert nog altijd de holle retoriek van het multiculturalisme. Intussen hebben ze zich knus genesteld in de pluchen salons van het establishment. Geen wonder dat de kleine man en de jeugd de charlatans van de rode vaan de rug toekeert
Het is bekend dat Mark Grammens in zijn Journaal op geregelde tijdstippen een kritische blik werpt op de media in dit land. Dat doet hij ook in het meest recente nummer (Journaal, 14.01.10), naar aanleiding van het nog prille mediadebat. Met de provocerende stelling dat de media vroeger beter waren, gooit de journalist meteen een stevige steen in de kikkerpoel.
Grammens drijft de spot met de zelfgenoegzaamheid en zelfverheerlijking van Peter Vandermeersch, hoofdredacteur van De Standaard. Vandermeersch beweerde dat nieuws en duiding op onze publieke radio en televisie tot de beste van Europa behoren. Mark Grammens stipt aan dat het zicht van de hoofdredacteur enigszins bezoedeld moet zijn door de samenwerkingsakkoorden die de VRT met De Standaard heeft afgesloten
Er wordt vandaag wel eens gezegd dat de berichtgeving en commentaar vroeger politiek gekleurd was. Op de openbare radio en televisie oneindig veel minder dan vandaag, schrijft Grammens scherp. Volgens Grammens was het voeger ondenkbaar dat de VRT twee dagen lang (op bevel van de hoofdredacteur) het stilzwijgen zou bewaren over wat inmiddels in alle kranten was aangekaart, namelijk de ontstellende mail van een adviseur lees: vriendje van Gennez (SP.a) over hoe ze ministers diende te benoemen en te ontslaan.
Mark Grammens laakt het beschamende conformisme in de Vlaamse pers en citeert collega Mark Platel die er zich over verwondert dat de eensgezinde Vlaamse pers niets gemerkt heeft van de Belgische koerswijziging van CD&V na de verkiezingen van 2007, of er het zwijgen toe doet. Spottend schrijft Platel (Het Verbond, september 2009) dat dit alleen maar kan verbazen in een land waar de pers zelf zegt zó kritisch onafhankelijk te zijn, maar intussen, uit onverschilligheid, onkunde of waarschijnlijker politieke/belgicistische overwegingen het voornaamste politieke feit van de huidige periode vrijwel doodzwijgt.
Dat zou vroeger niet waar geweest zijn, haalt Mark Grammens uit: De uitgevers van de tegenover CD&V vijandig-gezinde kranten zouden er wel voor gezorgd hebben dat er de nodige onthullingen plaatsvonden. Vandaag kan niemand op tegen de omerta (zwijgplicht) van de verenigde politieke journalisten. De politieke machtsvorming in de media (pers plus VRT) is nooit groter geweest dan thans, tot immens nadeel voor de lezer/kijker.
Lees meer hieronder:
MARK GRAMMENS GEEFT MEDIA SLECHT RAPPORT
Censuur: cordon tegen de lezers Peter Vandermeersch geeft toe dat we de lezer meer moeten betrekken bij de opinievorming in de krant, maar dat kan niet wegens de stroom van ronduit racistische praat. Een cordon tegen de lezers dus, want we staan, aldus Vandermeersch, in dienst van de democratie, het hedendaagse excuus voor manipulatie.
VRT: Openbare omroep of SP.a-zender? Was de berichtgeving en commentaar (vroeger), zoals zo vaak wordt beweerd, politiek gekleurd? Op de openbare omroep zeker oneindig veel minder dan vandaag, nu men bijvoorbeeld kan berekenen en vaststellen dat een dame die de socialistische beweging in Vlaanderen aan het vernietigen is, Caroline Gennez, in 2009 maar liefst 62 keer op VRT-tv is verschenen, meestal in niet-politieke programmas
Onpartijdigheid moet wijken voor platte partijpropaganda Partijpolitieke inmenging? Nee, die is er niet meer, maar iets helemaal anders en veel verderfelijker is daarvoor in de plaats gekomen: de dictatuur en bijhorende censuur van de groep binnen de VRT die een bepaalde partij steunt (en door die partij fatsoenlijk wordt behandeld, dat is bevorderd). Als u het mij vraagt: dan liever een krant met een aandeelhouderschap waarvan men de politieke oriëntatie kent
Kwaliteitskranten, vroeger en nu Wat hadden we toen: kwaliteitskranten op fatsoenlijk dagbladformaat, zodat men op de voorpagina een overzicht kreeg van alle waardevolle nieuws, en niet slechts, zoals thans in De Standaard, één uitvergroot, populair geacht, bericht. Kranten van maximum acht, tien of twaalf paginas, veel beter dan al die rommel die er vandaag in moet om ze dik te maken.
Kranten ook zelfs die welke nooit het predicaat van kwaliteitskrant genoten die meestal dagelijks een eigen commentaar buitenland brachten. Dagelijks! En vandaag? Zo goed als nooit.
Dat het bij de rechtszaak tegen Geert Wilders om een politiek proces gaat, is wel duidelijk. Rechters en tegenstanders zijn er nu als de dood voor dat Wilders er een showproces van gaat maken. Spektakel zal er in elk geval genoeg zijn. Maar dat had het Gerechtshof maar eerder moeten bedenken.
Eerder deze week schreven we al dat Wilders islamologen en zelfs de fanatieke moslimextremist die Theo van Gogh vermoordde als getuige wil oproepen om zijn stelling te bewijzen dat de islam een bedreiging vormt voor onze Westerse democratie. Justitie wil dat tot elke prijs vermijden en wil al die getuigen en deskundigen verhoren achter gesloten deuren. Maar het zou bizar zijn als deze turbulente kwestie grotendeels in juridische achterkamertjes wordt afgewerkt, schrijft de bekende gerechtsverslaggever Eric Vrijsen (Elsevier.nl). En dus krijgen we spektakel
In plaats van Wilders de mond te snoeren, krijgt hij in binnen- en buitenland plots een ongelooflijk forum om zijn bekende standpunten over het mogelijke verband tussen islam, onverdraagzaamheid en geweld nog eens goed in de verf te zetten. Tenzij het Openbaar Ministerie alsnog de vrijspraak zou eisen, zodat de storm gaat liggen.
Eén van de kernpunten van de aanklacht tegen Wilders is zijn vergelijking tussen de koran en Mein Kampf van Adolf Hitler. Die vergelijking deed in het Westen en in de media wel wat stof opwaaien, maar in de islamitische wereld allerminst. In heel wat Arabische landen staat de vertaalde versie van Mein Kampf op de bestsellerlijst en Hitler geniet er tot op vandaag een heldenstatus vanwege zijn virulent antisemitisme. Wilders heeft de Amerikaanse islamoloog Dr. French opgeroepen als getuige. De man analyseerde de koran en kwam tot de conclusie dat 10,6 procent van de teksten haatdragend is tegenover Joden. Bij Mein Kampf zou 6,8 procent van de teksten haatdragend zijn tegenover Joden.
Wilders heeft dus niet zomaar wat staan schelden op de islam. Hij baseert zich op wetenschappelijk onderzoek. En, zoals Wilders zelf al zei: Als je iets zegt wat waar is, kan het niet strafbaar zijn, schrijft Vrijsen.
Justitie ziet de bui al hangen en laat nu weten dat een proces met zeventien getuigen veel te lang zou duren. Maar, zo schrijft Vrijsen tot besluit: Wilders wil geen zeventien getuigen oproepen om het proces te verzieken en te vertragen, maar omdat een fair proces alleen mogelijk is als een jarenlange politieke discussie in de rechtszaal dunnetjes moet worden overgedaan. Justitie had zich een hoop ellende kunnen besparen. Dit proces had nooit gevoerd mogen worden.
Sociale fraude door allochtonen met eigendom in thuisland blijft in Vlaanderen onbestraft.
Filip Dewinter: Verklaring op eer volstaat niet. Allochtonen moeten bewijzen geen eigendom te bezitten in thuisland, vooraleer zij van Vlaamse sociale voordelen mogen genieten.
Wie in Vlaanderen een sociale woning huurt, een sociale lening aangaat of aanklopt hij het OCMW mag geen woning in eigendom hebben. In Vlaanderen wordt dit gecontroleerd via de belastingsadministratie. De controle op het hebben van buitenlandse eigendommen faalt echter volledig. Uit diverse vragen van Vlaamse volksvertegenwoordigers van het Vlaams Belang blijkt dat de Vlaamse overheid bij allochtonen genoegen neemt met een verklaring op eer dat zij geen eigendom in het buitenland bezitten. Of deze verklaring met de realiteit overeenstemt wordt echter nooit gecontroleerd.
Vlaanderen beschikt niet over gegevens over buitenlandse eigendommen. Vlaanderen is voor de informatie met betrekking tot eigendommen in het buitenland volledig afhankelijk van de federale overheid die terzake verdragen moet afsluiten betreffende de uitwisseling van gegevens inzake onroerende goederen. België sloot slechts 9 dergelijke verdragen af, uitsluitend met Europese landen. Met de belangrijkste bronlanden van immigratie, waaronder Marokko en Turkije, worden geen gegevens uitgewisseld met betrekking tot onroerende eigendommen. Allochtonen kunnen bijgevolg zonder enig probleem een sociale woning huren, een sociale lening aangaan of van een leefloon genieten, terwijl zij een woning in eigendom hebben in het thuisland.
Uit een deze maand gepubliceerd rapport Belgische Marokkanen: een stap verder, gebaseerd op onderzoek van de Universiteit van Rabat en uitgegeven door de Koning Boudewijnstichting, blijkt dat maar liefst 60% van de in België levende Marokkanen over een eigendom in Marokko beschikt, veel meer dan er een eigendom in België hebben. Vanzelfsprekend genieten veel van deze honderdduizenden Marokkanen in ons land van onze sociale voorzieningen. Het Vlaams Belang is van oordeel dat deze vorm van sociale fraude door allochtonen onduldbaar is, temeer daar kansarmen van het eigen volk hiervan slachtoffer zijn. Nog steeds staan in Vlaanderen 70.000 personen op de wachtlijst voor een sociale woning.
In afwachting van het afsluiten van verdragen betreffende de automatische uitwisseling van onroerende gegevens met de bronlanden van de immigratie wil het Vlaams Belang dat de in Vlaanderen wonende vreemdelingen en allochtonen met een dubbele nationaliteit zélf het bewijs moeten leveren dat zij in hun thuisland geen onroerende eigendom hebben. Het Vlaams Belang wil dat zij, vooraleer zij een sociale woning kunnen huren, een sociale lening aangaan of een uitkering ontvangen, een uittreksel moeten afleveren, afkomstig van de bevoegde overheid van het land van herkomst, waarin wordt bevestigd dat zij er geen eigendom hebben. Het Vlaams Belang kondigt aan in dit verband eerstdaags een voorstel van decreet in te dienen.
Vlaams Belang schaart zich achter veiligheidseisen cipiers
Het Vlaams Belang heeft ten zeerste begrip voor de staking en de acties van de cipiers. Zij zijn immers het eerste en grootste slachtoffer van de systematische verwaarlozing van de penitentiaire sector door de opeenvolgende ministers van Justitie en Financiën. In plaats van te investeren in de modernisering van de gebouwen, in een verbeterde beveiliging en de uitbreiding van de celcapaciteit, heeft men jarenlang geïnvesteerd in een drastisch versneld vrijlatingsbeleid en in een absurde inflatie van rechten voor de gedetineerden.
Het directe gevolg hiervan is de felle achteruitgang van de werkomstandigheden voor het gevangenispersoneel. Niet alleen is het patrimonium op veel plaatsen sterk onderkomen, bovendien barsten de gevangenissen uit hun voegen, zelfs nu het gros van de veroordeelden onder de drie jaar thuis mag genieten van een enkelbandregime. De bouwplannen van de regering volstaan in de verste verte absoluut niet om aan de schrijnende noden tegemoet te komen: ze zijn gericht op het actueel -kunstmatig laag- aantal gedetineerden en niet op de werkelijke behoeften. Het enige wat voor de regering telt, is het comfort van de gedetineerden (één man per cel, een principe waarvan men in de buurlanden al lang is afgestapt) en niet de beveiliging van de samenleving.
Intussen worden ook de nefaste gevolgen duidelijk van de fameuze wet-Dupont, waarmee Verwilghen en Onkelinx, met de steun van CD&V, een buitenproportioneel aantal basisrechten heeft toegekend aan de gevangen. Door het ongebreideld aantal (voor)rechten en de hopeloos ingewikkelde tuchtregeling, verliezen de cipiers steeds meer autoriteit en nemen het druggebruik en het geweld tegen het gevangenispersoneel hand over hand toe. Het Vlaams Belang heeft zich destijds als enige partij krachtig tegen de wereldvreemde wet-Dupont verzet en krijgt helaas ook in dit dossier gelijk. Het is hoogst pijnlijk dat nu ook al in de gevangenissen zelf voor een lik-op-stuk-beleid moet gepleit worden.
Het Vlaams Belang is in dit dossier de bondgenoot van de cipiers en het overige gevangenispersoneel. De omvorming van gevangenissen tot veredelde internaten moet ongedaan gemaakt worden. Wij pleiten uitdrukkelijk voor een terugschroeving van de vele faciliteiten waarover de gedetineerden meteen na hun veroordeling beschikken. In de plaats daarvan moet er een streng basisregime komen, dat pas geleidelijk aan, na langdurig voorbeeldig gedrag, versoepeld kan worden.
Het gevangenispersoneel moet de middelen krijgen om drugs beter op te sporen (met vaste drugshonden per gevangenis en verplichte tests), druggebruik harder te bestraffen en een kordaat ontwenningsbeleid te voeren. Uiteindelijk zijn ook de gedetineerden zelf daar het best mee gediend.
Op 1 februari passen de NMBS, De Lijn en de MIVB hun tarieven aan. De Auvibel-kopieertaks maakt ook USB-sticks, mp3-spelers en externe harde schijven iets duurder. Ramen en deuren moeten voortaan voldoen aan enkele Europese normen. Een overzicht van de belangrijkste veranderingen.
NMBS schrapt treinformules en maakt tickets duurder
Vanaf 1 februari 2010 kunnen treinreizigers niet langer een 50%-verminderingskaart en de treinbiljetten "Een Dag aan Zee" en "Een Dag in de Ardennen" van de NMBS kopen. Niet alleen het productengamma van de NMBS wijzigt, maar ook enkele tarieven gaan op 1 februari gemiddeld met 0,57 procent de hoogte in. De NMBS verwijst voor de prijsverhogingen naar de lichte stijging van de gezondheidsindex.
De tariefwijzigingen vanaf 1 februari bedragen volgens de NMBS gemiddeld 0,57 procent. Zo stijgt de prijs van een trajecttreinkaart met 0,66 procent en wordt een Rail Pass een euro duurder zodat die voortaan in eerste klas 113 euro en in tweede klas 74 euro zal kosten. De tariefwijziging van de campuskaart gebeurt proportioneel met de prijsstijging van de schooltreinkaarten, namelijk 0,66 procent meer. Een standaardbiljet behoudt na 1 februari zijn prijs.
Vanaf 1 februari wordt ook het "Kids4Free"-principe vereenvoudigd; kinderen tot 12 jaar kunnen voortaan zonder uurbeperking gratis reizen in zowel eerste als tweede klas als een betalende volwassene hen begeleidt.
Het seniorenbiljet krijgt op 1 februari een variant in eerste klas voor 12 euro. De prijs van een seniorenbiljet in tweede klas wordt ook duurder en kost voortaan 5,2 euro. Het biljet zal bovendien meer dagen geldig zijn: het hele jaar namelijk, behalve dan in de weekends van juli en augustus. In de week is het seniorenbiljet na 9 uur geldig, in het weekend vervalt die uurbeperking.
De Lijn introduceert sms-ticket en past tarieven aan
Reizigers van de Vlaamse openbaarvervoermaatschappij De Lijn kunnen vanaf 1 februari 2010 in heel Vlaanderen een vervoerbewijs kopen per gsm. Een sms-ticket van een uur zal, inclusief verzendingskost, 1,45 euro kosten. Voorlopig kunnen enkel klanten van Proximus hun busritten via gsm betalen. De Lijn voert op 1 februari bovendien enkele tariefwijzigingen door.
Wie een sms-ticket wil, stuurt voor het opstappen een bestelcode naar het nummer 4884. Voor een ticket van zestig minuten is de code "DL" en voor 120 minuten "DL120". Voor dat laatste sms-ticket zullen reizigers 2,25 euro, verzendingskosten meegerekend, betalen. De bevestigings-sms die de reiziger na enkele seconden krijgt, geldt als vervoerbewijs. Zolang het sms-ticket geldig is, mogen reizigers onbeperkt overstappen. Volgens De Lijn is het sms-ticket tot 28 procent goedkoper dan een biljet bij de chauffeur.
Via de gsm-factuur of het beltegoed wordt het sms-ticket afgerekend. Het ticket is enkel via Proximus verkrijgbaar want De Lijn onderhandelt nog met Base en Mobistar.
Vanaf 1 februari 2010 past de vervoersmaatschappij bovendien enkele tarieven aan. Door indexaanpassingen worden Buzzy Pazz en Omnipas gemiddeld 2,5 procent duurder. Ook de kaarten en biljetten op het voertuig worden duurder, maar de tarieven in voorverkoop blijven ongewijzigd.
Het systeem van de Dina-abonnementen wordt ten slotte eveneens gewijzigd. Wie een privé-auto aan de kant zet en die niet vervangt, zal nog een gratis abonnement krijgen voor één jaar. Na een jaar kan dat abonnement verlengd worden met vijftig procent korting. Voorheen werd het abonnement toegekend voor drie jaar.
Ook tarieven van MIVB gaan omhoog
De tarieven van de Brusselse vervoersmaatschappij MIVB zullen vanaf 1 februari 2010 met gemiddeld 2,53 procent stijgen.
De grootste stijging betreft de MTB-abonnementen, die gelden voor metro, tram en bus. Met bijna 180.000 gebruikers is het een van de populairste formules. De basisprijs verhoogt van 495 naar 530 euro per jaar. De prijzen voor schoolabonnementen en kaarten voor een rit veranderen niet.
USB-sticks, mp3-spelers en externe harde schijven duurder
Onder meer USB-sticks, settopboxen, mp3-spelers en externe harde schijven worden vanaf 1 februari een tikkeltje duurder, omdat vanaf dan een vergoeding voor het kopiëren voor eigen gebruik voor die producten betaald moet worden. De inkomsten via die vergoeding van "oude" dragers zoals cd's en cassettes zijn gedaald en dus bedong beheersmaatschappij Auvibel een uitbreiding van de zogenoemde kopieertaks.
Auvibel spreekt liever niet over een taks aangezien de thuiskopievergoeding niet naar de Belgische staatskist vloeit, maar bestemd is voor de creatieve sector.
Concreet moet er vanaf 1 februari ook een extra vergoeding betaald worden voor geheugenkaarten, USB-sleutels, mp3- en mp4-spelers, gsm's met mp3- en/of mp4-functie, externe harde schijven en zogenoemde salontoestellen met geïntegreerde harde schijven zoals een dvd-recorder met harde schijf. De nieuwe vergoedingen, die inbegrepen zijn in de verkoopprijs, variëren afhankelijk van de capaciteit van 0,15 euro (voor geheugenkaarten en USB-sleutels van meer dan zestien gigabyte) tot dertien euro (voor een salontoestel met geïntegreerde harde schijf).
Vanaf 1 februari stijgt bovendien ook de prijs van al iets oudere producten zoals dvd's en audio-cd met 0,12 tot 2 euro.
CE-markering van ramen en deuren verplicht
De CE-markering of Europese norm voor ramen en deuren in de Europese Unie is vanaf 1 februari 2010 verplicht. Het gaat om gewone ramen en deuren, of ramen en deuren zonder brand- en rookwerende eigenschappen.
Europa wil dat ramen en deuren voldoen aan enkele normen. Die producten krijgen dan een CE-label. Dergelijk label is pas mogelijk als voldaan wordt aan bepaalde normen over waterdichtheid, minimale luchtdoorlatendheid en bestandheid tegen windbelasting.
Concreet moet bijvoorbeeld de schrijnwerker zich voortaan informeren en zijn productie aanpassen. Opmerkelijk bij de maatregel is dat bedrijven die de ramen en deuren ook plaatsen, niet verplicht zijn om de CE-markering toe te passen omdat ze niet onder de Europese Bouwproductenrichtlijn, maar onder de dienstenrichtlijn vallen.
De Bouwunie, de unie van het kmo-bouwbedrijf, vroeg overigens een aanpassing van de norm omdat die de grote fabrikanten zou bevoordelen, maar kreeg die aanpassing tot nu toe nog niet. De unie vreest ten slotte dat heel wat producenten niet klaar zijn voor de nieuwe verplichting.
Twaalf winkeldieven op één middag in Antwerpse C&A
Twaalf winkeldieven op één middag in Antwerpse C&A
Antwerpen - Kledingzaak C&A op de Meir in Antwerpen heeft woensdagnamiddag twaalf winkeldieven over de vloer gekregen. Elf van hen werden door de politie ingerekend. In één geval ontstond er een vechtpartij tussen daders en het veiligheidspersoneel. Daarbij viel één gewonde.
De golf van winkeldiefstallen begon om 13.35 uur. Een bewakingsagent zag hoe drie jonge diefjes sierjuwelen uit de verpakking haalden en in hun tas staken. Het trio werd aan de uitgang tegengehouden en later opgepakt door de politie.
Nog geen half uur later werden opnieuw twee jonge winkeldieven betrapt met een tiental gestolen sierjuwelen. Drie andere jongeren dachten om 15.15 uur hun slag te kunnen slaan. Maar toen ze de winkel verlieten, ging het alarm af en hield een beveiligingsagent hen tegen op de Meir. In hun rugzak zaten verschillende gestolen kledingstukken.
Om 17.10 uur tenslotte werden verschillende politiepatrouilles met spoed uitgestuurd naar dezelfde winkel voor een zware vechtpartij voor de inkom. Een winkeldetective had twee vrouwen in de gaten gekregen die drie handtassen probeerden te stelen. Toen de beveiligingsagent wilde tussenkomen, werd hij hardhandig aangepakt door de twee echtgenoten van de dames. De bewakingsagent kreeg een kopstoot en verschillende vuistslagen en werd met verschillende verwondingen in het aangezicht overgebracht naar het Stuivenbergziekenhuis.
De toegesnelde patrouilles slaagden erin om de vechtersbazen en één van de dievegges in te rekenen. De andere vrouw kon vluchten met de buit.
Als Dedecker al eens in het nieuws komt, is dat vaak negatief. Zoals bij de erg autoritaire interne zuivering van de partij, in de maanden na de verkiezingen. Dedecker heeft het over groeipijnen. En Vlaams fractieleider Lode Vereeck noemt dat een nieuwe start: Het ergste is voorbij. Die 5,1 procent uit de peiling was onze bodemkoers. Toch blijven de zure oprispingen komen. Zo zegt Vlaams parlementslid Jürgen Verstrepen: Die peiling zegt iets over de dynamiek waar we in zitten. Misschien moeten we delook en feel van de partij herbekijken. Anderen zijn aangesteld om de partij in de juiste richting te sturen. Maar zijn ze allemaal wel goed bezig?
Soms leidt een gebrek aan redactionele coördinatie binnen een krant tot verrassende inzichten. In De Standaard van 26/1/10 wordt op de pagina Cultuur en media uitvoerig de lof gezongen van het woestijnvisproduct Man bijt hond. Niet echt verwonderlijk, als men ziet hoe Corelio (uitgever van DS), VRT, Woestijnvis, en nu ook Humo-uitgever Sanoma, elkaar om de hals vallen binnen één groot mediakluwen. TV-kritiek in de geschreven pers? Het wordt meer en meer crossmediale promotie pro domo. In het bewuste artikel is nochtans een kritisch geluidje te horen van Tom Naegels, die stelt dat het programma eigenlijk een karikatuur voorstelt van de Vlaming, als kleinsteedse, dialect pratende randdebiel of gewoonweg dorpsgek. Maar als columnist-des-huizes relativeert Naegels deze kritiek onmiddellijk zelf, en zegt dat het programma nooit over de grens van het kwetsende gaat.
