De dagen op vakantie vliegen nòg sneller voorbij dan tijdens een gewone week van het jaar. Het programma ziet er dan ook wel anders uit, rustiger vooral, (bijna) alles kan en niks moet. Het zwaartepunt van de week is eigenlijk het opstaan van de transat en de wandeling naar het grint van de petanquebaan. Na voorrondes en halve finale mochten vader en zoon dit jaar zelfs een finale spelen. Jammerlijk verloren (13-6) maar weer bijgeleerd.

De vakantie in het zonnetje werd verder volgemaakt met de gebruikelijke ingrediënten zoals daar zijn: marktbezoek, luieren in de schaduw van oude steeneiken, stapels boeken lezen, vissen (spannend!), wijn proeven, …

Maar ook de onvermijdelijke trainingen werden niet uit het oog verloren. De omgeving is uiteraard ook heel uitnodigend. De kleine colletjes (tot +/- 1000 m) vlakbij, glooiende en in goeie staat verkerende wegen zonder fietspaden (een verademing!). Er wordt al eens een verwijt gemaakt aan de gekke rijwijze van Fransen eens ze aan het stuur van de wagen zitten maar statistieken hebben ons al meer dan eens wijsgemaakt dat Belgen en de onvermijdelijke Italianen nog gevaarlijker heerschappen in het verkeer zijn. We hebben het weer aan den lijve mogen ondervinden; het respect voor wielrenners in het land van de Tour de France is groter dan men zou denken. Een richtingaanwijzer wordt daadwerkelijk gebruikt bij het voorbijrijden en tegenliggers worden liever in de berm gereden dan dat de fietser in het gedrang komt. Ik heb het al anders meegemaakt.

Na onze terugkomst opnieuw fietsen op de Vlaamse wegen betekende dus weer een aanpassing. En vorige zondag was ook dit dan weer een feit. Zij het niet op Vlaamse maar op Waalse grond (of is het toch nog Belgisch, wie weet dat nu nog?).

We maakten met Koen de verplaatsing naar het mooie en rustige Villers-le-Temple. Een prachtig dorpje in de streek rond Huy. De miniemen en aspiranten kregen een omloop van een goeie 2 km voor de wielen, ongeveer 1 km liep slepend omhoog, dan volgde een afdaling van een paar honderden meters en een vlak stuk tot de aankomst. 11 ronden moesten afgelegd worden. De intensievere inspanningen tijdens de vakantie/stage leken voor Koen al onmiddellijk resultaat op te leveren. Hij hield het gedurende 5 ronden schijnbaar makkelijk vol in het kleine peloton. Maar toen de sterkeren het tempo opdreven op de oplopende stukken werd het moeilijker en moest hij zoals gewoonlijk de rol lossen. De kracht die nodig is om het tot aan de meet vol te houden, is nog steeds niet aanwezig. Maar we zijn optimistisch want we hebben de indruk hebben dat Koen iet of wat aan het groeien is (wéér 1 cm bij tijdens de laatste 4 maanden). Niet veel maar hoopvol. Hopelijk volgen ook de spieren … Hij hield wel dapper vol, reed z’n wedstrijd verdienstelijk uit en eindigde 10^e van 13 deelnemers.

Maandag was het de beurt aan de oudste van de 2. En als er aangekondigd wordt dat A en B-renners samen moeten rijden, dan voel je je echt wel bij de ouderen. Het korte parcours was de aanleiding voor deze beslissing.

Het werd dus een peloton van een 80-tal renners waarvan 30 B’s. Een golvend en bochtig parcours stond garant voor vreemde situaties in de groep. Het duurde dan ook niet al te lang voor de aard van het wegdek getest werd en de invloed hiervan op de huid van armen en benen. Sommigen vinden het fijner om dicht bij de grond de koers te beleven.

Met mijn ervaring wist ik dat het even afwachten was hoe mijn lichaam reageert op 3 weken zonder koersritme. Ik had dan wel intensief getraind in Frankrijk maar koersen is uiteraard weer wat anders. Het verbaasde me toch enigszins dat het redelijk vlot tot gemakkelijk ging om de groep (met de jongere A’s) te volgen. Gaten dichtrijden kostte dan ook niet al teveel moeite. Door de omvangrijke groep koos ik ervoor om de gevechten van in de achterste gelederen te volgen. Af en toe een gaatje dichten en een sprintje afleveren zou me zeker voordeel bezorgen tijdens volgende koersen. Een geweldige uitslag zou er trouwens toch niet in zitten, gezien de samenstelling van de groep met jonge wolven.

Uiteindelijk bleef er een klein groepje van een 6-tal voorop en daarachter het gevecht op leven en dood voor een mooie plaats in de uitslag. Het werd dan ook wringen, duwen en wroeten in de aanloop naar de aankomstlijn. Een late uitval, de ogen waren groter dan de buik, zat er niet in maar de koers maakte ik dus redelijk makkelijk vol. Resultaat: 18e.

Wat ik ondertussen wel besloten heb, is om in de toekomst mijn pijlen doelbewuster te richten. Een mooie plaats in het regelmatigheidscriterium zal dus geen doel meer zijn of worden. Eerder de koersen uitkiezen die me het beste zouden moeten liggen en geen onnodige energie verbruiken in te zware opdrachten. Einde van de week volgt er opnieuw een bloedafname en volgende week heb ik een afspraak met een androloog. Hopelijk krijgen we daarna meer zicht op de evolutie en eventuele remedies voor de tekorten die mijn lichaam nog altijd vertoont.

Ondertussen hebben zowel Koen als ik gemerkt dat de conditie niet te lijden heeft gehad onder de verandering van omgeving. Wel in tegendeel. De recuperatie na intensieve trainingen was kwalitatief beter want er kon langer gerust worden. De opbouw kon rustig en zoals gepland gebeuren want het weer liet toe om de geplande trainingen tot in de puntjes af te werken. Ontspanning en rust maakten dat het ook op gebied van training een geweldige periode was. En er kon meer dan eens gelachen worden; met gekke toestanden (hierover probeer ik later nog wel eens een stukje te schrijven), het zot gedoe van de kinderen en uiteraard met de onvoorstelbare situaties die je onvermijdelijk op elke camping tegen komt. Maar gek doen, doen we allemaal wel eens graag. En, geef toe, is er een mooiere plek om gek te worden dan Frankrijk?

16-07-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

In 1814 presenteerde koning Willem I een plan voor een nationaal netwerk van wegen. Hij zei bij die gelegenheid: ‘Geen land ter wereld is rijk genoeg om zich de weelde van slechte wegen te kunnen veroorloven.’

De koning wist natuurlijk niet dat één van ’s lands mooiste weg op dat moment, de N253 tussen Leuven en Overijse zou verworden tot één van de gevaarlijkste en slechtste wegen van het koninkrijk (deze baan zou ook de Napoleonsbaan genoemd kunnen worden aangezien ze vanuit Leuven uiteindelijk uitkomt bij het slagveld in Waterloo). Had hij het wel geweten, dan had hij er trouwens niets kunnen aan doen.

De weg is een kilometer of vijfendertig lang en is nog steeds een belangrijke doorgang tussen de twee provincies Vlaams en Waals-Brabant.

Hij voert langs dorpen met namen als Korbeek-Dijle, Loonbeek, Maleizen en Ransbèche, van die plaatsen waar de huizen zijn opgetrokken uit donkerbruine bakstenen en voorzien van donkerbruine en afgebladerde rolluiken.

Er vallen jaarlijks doden en gewonden op de Napoleonsbaan, omdat het zo’n nare tweebaansweg is waar behalve veel vrachtwagens en lijnbussen ook nogal wat traktoren met karren gebruik van maken.

Er wordt dus veel ingehaald, wat weer op allerlei manieren ontmoedigd wordt, iets wat het gevaar alleen maar vergroot.

De weg heeft beruchte bochten en vanaf Huldenberg tot Overijse een lang, recht stuk met mooie, grote bomen; daar wil de jeugd op zaterdagavond nog wel eens tegenaan knallen.

Uiteraard zijn er al jaren plannen voor een verbreding, aangepaste voet- en fietspaden maar daar steken stugge administraties en natuurbeschermers handige stokjes voor. Er zit dus allesbehalve schot in de zaak.

Afgezien van de verkeersveiligheid en de overlast die de weg veroorzaakt bij de mensen die erlangs wonen, is deze weg ook een mooie weg. Hij herinnert aan hoe ‘de Nederlanden’ waren voor de snelweg zijn intrede deed en dorpen en steden veranderden in afslagnummers.

Het is een weg langs boerderijen met erven waarop de hond waakt en de was aan de lijn wappert, langs vers geploegde akkers, velden vol koolzaad, boomgaarden vol bloesemende appel- en perenbomen, langs carrosseriën en bordjes die naar campings wijzen, langs verlaten serres met al dorre druivenstokken, bouwvallen, frietkoten en posters aan bomen die een optreden van Will Tura aankondigen, een zanger die ook al door het land toerde toen er alléén nog maar wegen als deze waren.

Een wonderlijk idee.

Het landschap in dit deel van Brabant wordt dezer dagen beheerst door velden vol wapperende graanhalmen. Het heeft iets moois en naargeestigs, alsof het massagraven zijn, vooral als de wind waait. Dat er zo’n levensnoodzakelijke delicatesse in groeit, is nauwelijks te bevatten.

Overal langs de weg liggen deze uitgestrekte velden op de oogst te wachten, maar de mooiste velden zijn de kleine en mooi onderhouden veldjes die dicht tegen een boerderij aan liggen (je kan ook een mooi exemplaar vinden bij mijn lieve grootmoeder langs een andere beruchte weg). Daar worden al aardbeien getrokken, voor de verkoop aan reizigers langs de weg – 10 euro het kilogram voor de dikste en de lekkerste, 8 euro voor een maatje kleiner.

De Napoleonsbaan, de Nijvelsebaan, de steenweg naar Overijse; noem het zoals je wil. Wie er iedere dag gebruik van moet maken, zal er niet van houden maar eigenlijk is de weg cultuurgoed. Misschien is België nèt rijk genoeg om zich deze slechte weg te kunnen veroorloven: het is een weg die leeft.

08-07-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

We zijn er altijd aan toe, iedereen kijkt ernaar uit: vakantie. De batterijen opladen, ontsnappen aan de sleur, aan de werkelijkheid van elke dag. Maar vind vandaag de dag maar eens een betaalbare droom. Luxueus reizen zit er niet meer in voor een gemiddeld gezin. En liefst vertrekken we allemaal samen.

Het gemeenschappelijke avontuur begint bij de file: file op de autoroute du soleil, file bij het tanken in Luxemburg, file bij de incheckbalie, bij de douches op de camping, het ijskarretje, de hotelbar, de strandstoelen en tijdens de terugweg op de ringwegen rond Lyon of Paris.

Nog zo’n terugkerend fenomeen tijdens elke vakantie: ieder neemt z’n thuis duizenden kilometers mee in de vorm van echte frieten, Brusselse wafels en pannenkoeken. De Spaanse zon zien ondergaan terwijl je op je vol-au-vent met frietjes wacht is de standaarddroom op menig kantoor. Voor de Hollanders betekent dit het plunderen van de stock Gouda-kaas en het meezeulen van tientallen blikjes Heineken. Noorderlingen op stap in het zuiden.

Ik kan me voorstellen dat op een dag een man besluit om met zijn familie voor 14 dagen onder te duiken in zijn eigen huis en te doen alsof ze aan de Middellandse Zee de schouders laten verbranden. Zogezegd voor dag en dauw vertrokken, laten ze de rolluiken neer en leven van dan af, verborgen voor de buren, een nachtelijk bestaan.

Maar we hebben het zo nodig, mijnheer, onze barbecues, de koele pintjes en chardonnays, het schaamteloze far niente met vrienden en vriendinnen.

Persoonlijk zijn we gewoon daar voor onze jaarlijkse dosis EPO (Eau, Pastis, Olives).
Misschien ligt daar het echte avontuurlijke in de vakantie: de verspilling. Het ‘niets-moeten’, de tijd als bondgenoot, de cocktails op luchtmatrassen, gezongen klinkers in vreemde talen, zand in je schoenen, de geur van kokos in zonnemelk.

Ik moet toegeven dat ik opensta om er voor de zoveelste keer domweg in mee te gaan en de skylines te verzinnen zonder hoogbouw, het strand zonder cabines en het bos zonder wandelpaden. Vakantie zit in je hoofd. Het is maar hoe je het bekijkt. Of beter: vakantie is het leven zoals het zou moeten zijn.

01-07-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

Klaar voor een uitgebreid exposé over de voorbije dagen?

Het was me weer een weekendje. Er werden lekkere temperaturen voorspeld, hier en daar werd wel gesproken over de kans op onweer maar het zou zeker een aangenaam weekend worden. De examens zijn voor de meeste studenten achter de rug, de eerste vakantiegangers zijn op ontdekkingstocht naar het buitenland en het professionele wielerpeloton legt de laatste hand aan de voorbereiding voor de Tour.

Voor ons pelotonnetje van jonge welpen en iets oudere leeuwen op hun retour lag er een drukke zaterdag- en zondagmiddag in het verschiet.

Een koers in het golvende en groene landschap van Emptinne (Ciney) op zaterdag en voor degenen die er dan nog niet genoeg van kregen lag er nog een zware omloop te wachten in Herstal op zondag. De omloop in Herstal werd iets of wat hertekend door wegenwerken; het werd iets minder zwaar maar onvoorstelbaar gevaarlijk door eilandjes midden op de straat en wegversmallingen op alle mogelijke plaatsen. Ook de wind eiste een hoofdrol op. Maar daarover straks meer.

De koers van zaterdag was nieuw voor mij. Een gedeelte van het parcours kende ik doordat Koen hier vorig jaar één van zijn zwaarste omlopen (en ook zichzelf …) tegenkwam maar zelf had ik hier nog niet gereden. Het bleek een prachtig circuit (voor de insiders: vergelijkbaar met Gouvy en Limes), de helft op de grote steenweg maar hier werden we perfect begeleid door motoren van politie en andere vrijwilligers.

Golvend over 5 km, een helling aan 4 à 5 % over anderhalve km, gevolgd door een lange afdaling en een oplopend stuk naar de aankomst.

Het benengevoel was niet slecht en dus mocht er gekoerst worden. Mijn aanval na 10 km mocht niet doorgaan, evenals een 2^e poging in de ronde erna. En dan werd het plafond blijkbaar weer grandioos bereikt. Dit betekent dat het met mij, na een intensieve inspanning snel bergaf gaat. Ik kan de ingezette inspanning niet volhouden, blokkeer en heb dan moeite om een voorbijkomend peloton te volgen. Bizar en stilaan een frusterende en zeer demotiverende gewoonte. Het kostte mij een berg moeite om tijdens de afdaling (tot 3 keer toe) terug tot bij het peloton te sprinten.

Het bevestigd enkel mijn gevoel van de laatste weken: de te vlugge vermoeidheid tijdens de wedstrijd, het blokkeren, het vierkant draaien, …. Dit kan niet meer normaal zijn en zal hoogstwaarschijnlijk zijn oorzaak vinden in het nog steeds niet optimaal functioneren van schildklier en de productie van de zo noodzakelijke hormonen. Op 24 juli heb ik een afspraak vastgelegd met een specialist op dit gebied. Hopelijk kan hij mij verder helpen want zo kan het niet verder.

Terug naar de koers voor een volgend en ook steeds weerkerend fenomeen: als het parcours het toelaat, kom ik er altijd toch weer even door. Dit geluk had ik dit keer; het was niet de zware koers waar ik me op ingesteld had. Ik kreeg het dus toch nog gedaan om een inspanning te leveren en het pelotonnetje verder uit te dunnen. Uiteindelijk mochten we met 4 sprinten voor een 11^e plaats. Mijn uitslag werd dan ook 14^e. Inderdaad, de laatste van de 4.

De koers werd nog ontsierd door een verschrikkelijke valpartij vlak vòòr mij (gelukkig een beetje op de zijkant). Georges Hauterat raakte nogal ongelukkig de renner naast hem en viel (tijdens de afdaling en tegen 60 km/u!). Een achterkomer reed vol op hem en maakte zo’n buiteling dat hij het peloton bijna in één vloeiende beweging voorbij vloog.

Een mooie salto, rijp voor een podium in Peking eindigde op het asfalt en uiteindelijk in de ambulance. Het blijft een schrikwekkend beeld om een collega met een deken over het lichaam (tegen afkoeling) tijdens de volgende ronde voorbij te snellen met de gedachte dat hij gewoon pech heeft gehad. Bij de gedachte aan dit moment komt het kippenvel nog steeds op armen en benen.

Nadat ik na de inzinking nog dacht aan afstappen (jawel, zo diep zat het!) en recupereren voor ’s anderendaags had ik tòch weer de moed (tegen beter weten in, zoals later zou blijken) om er in Herstal nog eens in te vliegen.

Daar werd het uiteindelijk weer een kalvarietocht …..

Zoals gezegd, op naar Herstal op zondag. Een volledige wijk getooid met Italiaanse en Spaanse vlaggen. De 2 ploegen die later op de avond hun kwartfinale op het EK voetbal mochten spelen. Een sterke Spaanse furie haalde het van een uitgebluste en fel overroepen Squadra Azurri. Zou het niet beter zijn om een goeie kapper in de staf van de Italiaanse ploeg op te nemen? Haarbandjes allerhande en in alle kleuren konden niet weerhouden dat het haar van de Italianen blijkbaar nòg teveel in de ogen hing. Nadat ze zich al met enorm veel moeite en dankzij het falen van andere tegenstanders geplaatst hadden voor deze kwartfinale werden ze oververdiend uitgeschakeld. Statistieken en onrustwekkende ‘gewoontes’ tijdens vroegere tornooien ten spijt, slaagde de Spaanse armada erin om, via strafschoppen de halve finale te bereiken. Daar ligt een brok Russische kracht te wachten.

Juist die kracht is mij niet gegund. Niet alleen lijkt 2 dagen na mekaar koersen niet meer voor mij weggelegd, zelf 2 keer per maand is me teveel aan het worden. Het blijft maar aanmodderen. Soms vraag ik me echt af waar ik mee bezig ben?

En ook: waar zijn anderen mee bezig?

Na de bijna-doodservaring na de val van gisteren maakte mijn collega-renner en latere winnaar van vandaag korte metten met de concurrentie. Van kort na de start ging hij er vandoor, haalde de 1 minuut voor ons gestarte A-renners in en maakte daar in de kopgroep nog het mooie weer. Blijkbaar maakt zo’n verschrikkelijke val zoveel kracht en adrenaline vrij dat er geen houden meer aan is. Zou dit het ideale recept zijn om overwinningen te boeken? Of is er meer aan de hand? Wie zal het zeggen.

De commentaren in de wandelgangen laten niet veel aan de verbeelding over, er wordt openlijk over ‘onregelmatigheden’ gesproken. Gevaarlijk maar niet onlogisch. Ook hier geldt het cliché dat niemand schuldig is vooraleer er bewijs is van het tegendeel. Maar hoe kan er bewijs geleverd worden zonder afdoende controles?

Een goed gevoel in de benen tijdens de opwarming kon de angst voor het aartsgevaarlijke parcours niet opzij dringen. De gedachte aan de valpartij van gisteren spookte nog door het hoofd. Ik was dan ook een bevoorrechte getuige geweest.

Ook de officiëlen hadden oog voor de graad van gevaarlijkheid van dit parcours want zij beslisten tot 1 verkenningsronde achter de wagen …..

En wat gebeurt er tijdens de eerste ronde van de wedstrijd. Inderdaad, een valpartij, veroorzaakt door geweldige onvoorzichtigheid van een renner wiens stuurmanskunst zelden eerder vertoond werd (tenzij door een gepensioneerde chauffeur, mèt pet en 5 kentekens op de nummerplaat op een mooie zaterdagmiddag op weg naar de Colruyt).

Bij mij zonk de moed nog meer in de schoenen en het werd me snel duidelijk dat het zaak was om vooraan of alleen ergens tussenin te gaan koersen.

Aangezien het zaakje vooraan al mooi geregeld was, bleef alleen de mogelijkheid over om tussenin te gaan ‘hangen’. Met deze mooie maar tot mislukken gedoemde poging werd weer een ‘beste persoonlijke jaarprestatie’ bereikt wat behaalde hartslag betreft. De 197 bpm werd vlot gehaald. En dan besef je snel wat je te wachten staat als er zich niet vlug enige hulp van andere renners aanbiedt. Alleen een zuurstofmasker kan dan nog redding brengen.

Aangezien dit artikel niet onmiddellijk ter beschikking was, lag mijn lot in de handen van mijn concurrenten. Maar zij bleven redelijk samen en het gat werd na een 10-tal km gedicht. En mijn keel was ongeveer hetzelfde lot beschoren; tamelijk dicht.

Niet verbazend bij 29 °C. Volgers van deze site weten ondertussen dat koersen bij zulke temperaturen geen specialiteit is van zowel senior als junior Deno.

Wat te vrezen was, gebeurde ook. Het zuurstofpeil in de benen had de rode alarmstreep bereikt en het aanklampen kon beginnen.

Telkens de groep van een tiental man stilviel kon ik weer aansluiten. Tot de volgende versnelling. En dan breekt de veer toch een keertje. Alle kracht verdween als sneeuw voor de zon.

Met een zere onderrug, geweldig vermoeide benen en volledig uitgeput was ik eigenlijk heel gelukkig dat ik de laatste ronde niet meer moest volmaken. Ik werd uit mijn lijden verlost. Aan opgeven heb ik echter geen moment gedacht, dan nog liever van de pijn en ontgoocheling van mijn fiets vallen.

Maar is het dat wel allemaal waard? Als ik zie wat er rondom mij gebeurt en analyseer op welk niveau anderen koersen, stel ik mij serieuze vragen.

Maar wie ben ik?

En hoe ik me voel na zo’n weekend?

Op dit ogenblik redelijk gebroken en uitgeput. Ik kan jullie vertellen dat er deze week niet erg veel aan de fiets geraakt zal worden. Tenzij om hem op de auto te hangen en op vakantie te vertrekken.

Hopelijk vind ik daar nog een beetje moed om af en toe de voorziene trainingen van Koen uit te breiden met een extra aantal kilometers.

Ik hou jullie op de hoogte.

Van aan het zuurstofmasker groet ik jullie,

Tot binnenkort.

23-06-2008 om 14:44 geschreven door Koen en Gert  

Iemand afgelopen maandag TerZake op Canvas gezien?

Waar ging het deze keer over? Je kan het zo gek niet bedenken of een simpele Belgische geest wil het zelfs onvervalst in uitvoering brengen. Het nieuwste artikel uit de afdeling “zot zijn doet niet zeer” is een corridor, een doorgang voor Walen om naar Vlaanderen te komen en omgekeerd. Alhoewel, omgekeerd is nog niet zeker, daar zal nog over gepalaverd moeten worden. Een corridor, een gang van 2,5 km breed en 3,5 km lang op het grondgebied van Sint-Genesius-Rode-Saint-Genèse. In plaats van Vlaams zou dit dan Brussels grondgebied worden.

Wat kan er allemaal gebeuren als een Waal en een Vlaming mekaar in de gang tegen komen? Blijft het bij een ‘bonjour’ of ‘goeiedag’ of komen er dreigementen bij te pas? Wordt het een tweede uitgave van ‘skild en friend’? En wat als er meerdere personen de doorgang willen nemen? Bijvoorbeeld rond 8 uur ’s morgens? Files in de corridor?

Of wordt er uiteindelijk een numerus clausus voor Vlamingen en Walen ingevoerd, een vorm van stop op de productie van de soort om alzo aan een gelijk aantal van elke soort te komen?

Stel je voor: Vandaag in het journaal op Eén: vanaf morgen, 1 september wordt de numerus clausus voor de Belgische voortplanting tijdelijk weer ingevoerd. Dit wil zeggen dat u vanaf morgen op uw tellen moet passen alvorens uw zaad in het bakje te doen. Zorg ervoor dat u met uw buren en andere inwoners van de straat niet over de vastgestelde limiet gaat. De vastgelegde aantallen Vlamingen (of Walen) mogen niet overschreden worden. Deze maatregel is geldig tot de volgende federale verkiezingen. Dit was Goedele Wachters voor het journaal vanuit de Wetstraat.

Om terug bij de zaak te komen, de corridor is misschien nog niet zo’n slecht idee. Het kan maar een bijkomende attractie betekenen in Belgenland. Stel je eens voor hoeveel volk uit het buitenland hier zou naar komen kijken! De bekendste gang van België. Een voltreffer voor het toerisme rond Brussel. En tewerkstelling! De 200.000 nieuwe jobs van Verhofstad halen, wordt een makkie.

Maar hoe krijgen al die toeristen zicht op “de gang”? Wordt hij doorzichtig gemaakt? Komen er kijkgaten? Stopplaatsen langs de gang waar toeristen uit de wagen kunnen stappen om foto’s te nemen? Hier en daar een brug van waarop de toerist een bovenaanzicht heeft op het doorgaand verkeer? Het gewriemel van Vlamingen en Walen die elk op hun beurt maar nog het liefst allemaal tegelijk van de ene naar de andere kant gaan om naar hun favoriete plekje te gaan.

Er is nog werk aan de winkel, zoveel is duidelijk. Want het volledig concept moet nog eens stevig doordacht worden. Hier mag niks verkeerd gaan. Maar de eerste stappen zijn gezet, de funderingen zijn gelegd. Nu nog het idee verder uitwerken en laat de werken maar starten.

Als alles tenminste tijdig door alle commissies geraakt, als vergunningen in orde komen, … Maar waar moet dit dan aangevraagd worden? In Vlaanderen, Wallonië of toch Brussel? En zijn onze Duitstalige vrienden hiermee wel aan hun trekken gekomen? Of willen zij ook hun gang? En waar moet die dan nog komen?

De op één na grootste clownsfamilie (de grootste en bekendste is de familie Pfaff), de Planckaerts, overigens afkomstig uit Oost-Vlaanderen maar momenteel residerend in de hutten op de hellingen rond Rochefort (tiens, langs welke gang zijn die daar terecht gekomen?) hadden het al langer in de gaten en maakten er jaren geleden al een lied over. En nu weten we ook dat zij toen al weet hadden over “de corridor”: wij zijn goed bezig, ook al zeggen ze van niet.

17-06-2008 om 20:20 geschreven door Koen en Gert  

12-06-2008 om 11:51 geschreven door Koen en Gert  

BECA BOUW bvba




Adres:       Kesseldallaan, 89 bus 203 - Kessel-Lo

Telefoon:   016/48.24.74

Telefax:     016/48.24.74

GSM:        0495/77.05.57  of  0497/41.40.05

E-mail:      info@beca-bouw.be

11-06-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

Ha, de wereld van de jet-set. Waarvan blijkbaar ook de wielerwereld deel uitmaakt. Tommeke Boonen en co zijn altijd goed voor enkele mooie koppen in de kranten. Verhalen als deze van de laatste dagen, ze zijn van alle tijden. Wat er ook van aan zal blijken te zijn, ik vind het jammer dat sommigen er alles aan proberen te doen om hun carrière, soms zelfs hun leven op het spel zetten door domme dingen uit te halen. Je kan er met je verstand gewoon niet bij.

Wij moeten het doen met minder, véél minder. Minder tijd om ons met zulke zaken in te laten, minder geld om eraan te spenderen en vooral …. véél minder talent om zo’n mooie carrière uit te bouwen, om van je hobby je beroep te maken.

Het was weer een druk en zwaar weekend. Niettegenstaande ik wist dat er zondag een zware, zoniet de zwaarste koers van het seizoen op het programma stond, had ik de geweldige ingeving om er toch nog een 2^e wedstrijd bij te nemen.

Dus, op zaterdag, een korte verplaatsing naar Limelette (Wavre). Een grijze hemel, miezerige regen, nat en killig maar toch niet te koud … eigenlijk ideaal om te koersen. Maar het parcours kwam er hierdoor levensgevaarlijk bij te liggen.

Een klim van +/- 1,5 km aan 4% in een woonwijk werd gevolgd door een haakse bocht op kassei. Natte kasseien ….. dan zijn glijden en vallen niet veraf.

Hierop volgde een afdaling van een 2-tal km op een smal wegje, met 4 haakse bochten en vol modder en kiezels, een gevolg van werken in de omgeving.

Een vlak stuk van enkele honderden meter gold als aanloop naar de aankomst.

De gevolgen lieten niet lang op zich wachten. Bij de A’s vonden sommigen het blijkbaar veiliger om de afdaling gedeeltelijk op hun buik te maken. Ook bij ons zorgden de kasseitjes voor een paar slachtoffers, al bij al zonder verregaande gevolgen.

Ikzelf voelde me goed, het zware parcours leek ik goed te verteren. Uiteraard, naar voorbeeld van vorige koersen kon ik niet mee toen enkele sterkeren de sprong waagden naar de vroeger gestarte A-renners. Maar eens mijn 2^e adem gevonden, kwam ik er naar goeie gewoonte door en kon enkele keren forcing voeren. Bedoeling was om ofwel alleen weg te geraken ofwel een klein groepje mee te krijgen. De aanloop naar de (eventuele) sprint was te gevaarlijk en te kort om er op te rekenen om concurrenten voorbij te steken tijdens de sprint zelf. Na enkele keren tot op de bodem te gaan lukte het mij om met 7 concurrenten weg te rijden. We mochten rijden voor de 6^e plaats. Het toeval wou dat we de laatste ronde samenvielen met 4 A-renners. Nog meer toeval, uiteraard mag ik dit ook mezelf aanrekenen, wou dat ik me de laatste honderden meters liet vastzetten tussen deze A’s …. Een slechte sprintvoorbereiding en alle kansen weg op een mooie ereplaats.

Het was al een tijdje geleden dat de fiets nog kennis gemaakt had met de voortuin van de omwonenden maar zaterdag was het een blij weerzien. En er nog een hoop vloeken en verwensingen bovenop. Deze druilerige dag maar met een redelijk sterke koers werd afgesloten met een teleurstellende 11^e plaats.

Een zondagmiddag in Flémalle. De zon was op de afspraak, de benen waren op het eerste gevoel redelijk gerecupereerd en dus was de hoop gewettigd om voor de tweede dag op rij een goeie wedstrijd te rijden. Het parcours was niet echt mijn ding maar op een goeie dag weet je maar nooit.

Zoals al aangehaald, was deze omloop één van de zwaarste uit het circuit. Een lange afdaling maar ook en vooral een klim van bijna 3 km aan gemiddeld 6 à 7%. Lang uitgerokken, ietwat steiler in de haarspeldbochten (5 stuks, jawel !) en dus was het op voorhand geweten dat dit puur klimwerk zou worden en dat de lijken redelijk snel overboord gegooid zouden worden.

Voor mij was het zaak om zolang mogelijk aan te klampen en te bidden voor een stel niet-tegenspruttelden spieren. In het begin lukte dit nog wel maar het duurde niet echt lang of het rode alarmlampje begon onheilspellend te flikkeren. Gevolgd door het begin van een hongergevoel moest ik het toch een paar rondjes kalmer aan doen. Genoeg om de rol te lossen en me bij elke beklimming af te vragen wat ik daar eigenlijk weer kwam doen. Die vraag speelde nog meer op elke keer dat ik onze ket tegen kwam. Die had zich lekker in het zonnetje genesteld met z’n strandstoel en de koelbox naast zich …..

Hij kon nog net bij elke passage zachtjes roepen; ‘Allé papa’. Hij moest zich zelfs zijn stem nog niet te fel verheffen want aan de snelheid dat ik hem op dat punt passseerde, zou ik hem zelfs kunnen horen ademen …..

2 dagen na mekaar koersen is inderdaad minder erg dan 2 keer in 3 dagen. Maar als er dan zulke parcours op jou liggen te wachten …..

Enfin, een 35^e plaats op 45 was dus mijn deel. Evenals het lome, lusteloze en redelijk vermoeide gevoel op maandag. Een lichte massage deed deugd, een sessie met de chi-machine eveneens. Vandaag, dinsdag is de hartslag met moeite omhoog te krijgen maar er staat nog training van een 2-tal op het programma, af te ronden met een sausje van anderhalf uur brommertje spelen voor onze smalle.

Volgende week pas ik voor het Belgisch kampioenschap. Afspraak binnen 2 weken voor weer een rijkgevuld koersweekeinde.

08-06-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

Kardinaal Daneels moest het in zijn laatste interview met Humo toch nog eens zeggen: "Lijden wordt uit ons leven gebannen, wat niet gezond is." Lijden is dus gezond!

Het is niet de eerste domme c.q. controversiële uitspraak van een kerkleider (eveneens sekteleider, want waarom zou de katholieke kerk en zijn volgelingen boven andere zogenaamde sektes staan?). Want wat zouden de mensen in honger- en oorlogsgebieden hierover denken? Hier lijkt 'lijden' nochtans niet erg gezond…..

Het moet ook een beetje lijden, zowel fysiek als mentaal geweest zijn voor onze vriend Karel tijdens de halve triathlon van Leuven, afgelopen zondag. Een goeie voorbereiding werd bekroond met een sterke prestatie in het zwemmen en fietsen. Jammer genoeg werd de wedstrijd na een paar meter lopen abrupt afgebroken. Jammer ook dat dit moest gebeuren bij een wedstrijd voor eigen volk. Het hing wel al in de lucht maar de hoop dat het toch nog goed gaat blijft wel leven. De oorzaak van de miserie is ondertussen gevonden; een botscan bracht een stressfractuur aan het licht. Het goeie nieuws is dat er nu aan de oorzaak een gevolg kan gebreid worden. Een paar maanden alle loopactiviteiten stoppen, andere trainingen inlassen en zo de conditie op peil houden en na de revalidatie weer vollen bak gaan om misschien nog een mooi seizoenseinde te realiseren. Succes, Karel!

Zelf mocht ik, samen met mijn gelegenheidsheidsverzorger, onze smalle ket, de verplaatsing maken naar Baelen sur Vesdre. Een prachtig parcours, golvend maar ook met een lang vlak stuk op mooie grote wegen. En met goeie benen.

Er waren 6 ronden af te leggen. De ganse tijd lukte het mij om attent in het midden van het peloton door te brengen en zo krachten te sparen.

Doordat het redelijk warm weer was, er toch naar boven moest gereden worden met liefst zo weinig mogelijk kilo’s èn het feit dat er toch een ‘verzorger’ klaar stond om een drinkbus aan te geven, nam ik het vertrek met maar één enkele drinkbus. Een misrekening, zo bleek. Want wat volgde was weer een typisch Deno-moment.

In de 3^e ronde liet ik me bij het begin van de langste helling afzakken omdat het aannemen van drinken in het midden van het peloton redelijk gevaarlijk is (er was al een incident geweest door een gevallen drinkbus). Toen ik onmiddellijk daarna weer opschoof kreeg ik in het ootje dat er een kleine breuk was ontstaan aan de top; 9 renners weg met daarbij ….. een ploegmaat. Goed nieuws voor de ploeg, minder goed voor mezelf. Daar zat ik dan met goeie benen maar stevig in de tang. Het enige overblijvende alternatief was om het later alleen, eventueel met een paar concurrenten te proberen. Maar dit bleek niet mogelijk. De enkele pogingen liepen mis, er was altijd wel iemand die het peloton samen hield. Game over dus.

De laatste kilometers lukte het nog wel aan 2 renners om weg te raken maar ons peloton der geklopten mocht sprinten voor de 12^e plek.

Op brede banen mogen koersen heeft als nadeel dat er in de voorbereiding van de sprint langs alle kanten geprobeerd wordt om voorbij te komen: voetpaden, gootjes, … alle mogelijkheden worden benut. Toen ik begreep dat één van mijn beproefde uitvallen in de laatste kilometer er deze keer niet inzat en nadat ik al een keer uit een wiel gekwakt was, was mijn besluit snel genomen. Geen risico’s meer en uitrijden in het zog van mijn voorgangers. Het resultaat was een schamelijke 30^e plaats. Maar de eer van de ploeg werd gered door de 4^e plaats van ploegmaat Johan. Proficiat!

Afspraak volgende week in Cahottes voor wat één van de zwaarste koersen van het jaar zal worden.

03-06-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

Zaterdag – wedstrijd voor Gert te Werm-Hoeselt

Een 2^e organisatie dit jaar op dit parcours maar met het verschil dat er na de enige helling nog een slepend stuk aan vastgeknoopt werd, gevolgd door een lange afdaling.

De helling ligt mij in principe wel. Deze is een 250 m lang en niet al te steil. De vraag die ik me stelde vóór de start was of de benen genoeg gerecupereerd waren van een redelijk intensieve trainingsweek. Komt daarbij dat de wedstrijd gereden werd op een zaterdag en dat heeft als gevolg dat de recuperatie van de werkweek (en het vroege opstaan) nog met een dag ingekort wordt.

Het antwoord was snel geweten: het zou deze keer niet mijn dagje worden. Het goeie gevoel kwam er nooit en ik moest alle moeite van de wereld doen om niet af te haken. En dan begint het gevreesde filmpje zich weer in het hoofd af te spelen: wat doe ik hier, waarom doe ik er zoveel voor zonder resultaat, moet dit afzien ècht weer doorgemaakt worden, ….? De reden was nochtans niet ver te zoeken. Een intensieve week wordt bij mij, met mijn huidige fysieke toestand niet goed verteerd. Ik kan alleen maar hopen dat de trainingen effect hebben tegen volgend weekend.

Het was dus de ganse wedstrijd aanklampen maar toch werd het de laatste 15 km iets beter. Ik probeerde dan maar eens de achtervolging op de koplopers in te zetten maar moest snel gas terugnemen. Een volgende 'cartouche' om het later nog eens te proberen was er niet meer. Op een gegeven ogenblik was ik blij dat Gerry, een ploegmaat voor wie het bij de A's iets te snel ging mij een handje kon helpen met een gaatje dicht te rijden. Anders had ik ook het peloton moeten laten gaan.
Uiteindelijk werd ik nog 5e in de sprint van het peloton maar dit leverde maar een 23e plaats op 39 vertrekkers op. Weer te weinig.
De bloedresultaten die ik in de loop van de week ontving tonen aan dat er nog altijd tekorten bestaan die het onmogelijk maken om topresultaten neer te zetten. De weerstand is niet helemaal wat het moet zijn, het recuperatievermogen laat te wensen over en dan zwijgen we nog over het opbouwen (en houden) van kracht. We proberen er alles aan te doen om alle tekorten op een zo natuurlijk mogelijke wijze van de baan te ruimen. Maar het wordt nu toch weer stilaan om moedeloos van te worden.

Als er echt naar ‘ongeoorloofde’ middelen moet gegrepen worden, gewoon maar om een zo normaal mogelijk leven mogelijk te maken, dan moet er toch eens serieus over de verdere ‘wielercarrière’ nagedacht worden. Koersen om de hoop te vullen is echt niet aan mij besteed. Rijden ‘voor het plezier’ is voor mij geen instelling.

Maar zover is het nog niet. In afwachting vind je hiernaast de volledige kalender van Koen en mezelf voor het vervolg van dit seizoen. Hopelijk komen we jullie nog wel eens tegen op één van deze wedstrijden.

Zondag – wedstrijd voor Koen te Cheratte

Voor deze koers hebben we een redelijke afstand afgelegd met de auto. Er bestaan nog andere verplaatsingen maar deze is de verste voor Koen. Cheratte ligt even voorbij en iets noordelijker van Luik. Mooie streek, prachtige omgeving maar …. hier moet gekoerst worden. Geen toerisme voor ons.

Koen had de vorige dagen al aangegeven dat de benen goed aanvoelden en we mochten dus hopen. Als de start en de eerste kilometers nu nog aan een redelijk ritme gereden zouden worden dan zou het wel meevallen.

Helaas ….. er werd bij de start alweer zo’n hoog tempo opgelegd dat de groep al snel in 3 stukken brak. Een kopgroep, achtervolgers en een paar enkelingen voor wie het al snel te snel ging. Koen bevond zich achteraan het groepje achtervolgers (zowat in de positie waar hij z’n papa altijd ziet zitten …) Ene Robin Bleus, nota bene een jongeling die de voorbij 2 jaar bij elke wedstrijd slechts enkele plaatsen voor Koen eindigde, maakte het mooie weer bij de koplopers en legde zo’n snelheid op dat hij er alleen vandoor raakte. Hier was echt helemaal niks tegen te doen. Na de 24 km wedstrijd had hij bijna het ganse peloton gedubbeld (op 200 m na). Méér dan 3 minuten sneller dan de rest.

Zo bekeken is er voor Koen nog hoop. Als die groeispurt nu maar eens ingezet werd …

Door de hoge snelheid lag het in de lijn van de verwachtingen dat onze kleine Coppi de rol zou lossen. Ondanks de goeie benen en de gulle aanmoedigingen van een aantal trouwe supporters (zelfs voor zo'n verre verplaatsing!) ging het toch nog te snel. Hij reed weer bijna 8 ronden van de 12 alleen of een tijdje met een concurrent of in het spoor van het hem dubbelende pelotonnetje.

Het uiteindelijke resultaat van deze daguitstap was weer een ontgoocheling rijker. Hij blijft met aandoenlijke verbetenheid z’n mannetje staan maar mooie uitslagen rijden is een ander paar mouwen. Zondag werd hij 23e van 26 deelnemers.

Voor Koen was het de laatste wedstrijd voor de zomervakantie, in juni staan er naar goeie gewoonte (examentijd) geen wedstrijden op het programma. Hij rijdt op 28 juni zijn volgende wedstrijd op de piste.

Ondertussen blijven we de conditie onderhouden en zullen we ons binnenkort in het hopelijk zonnige zuiden kunnen ontwikkelen in het lichte klimwerk (zonder overdrijven!). Verandering van omgeving, van trainingsparcours en even weg van de wedstrijddruk.

27-05-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

In alle elegieën over François Sterchele was er geen plaats voor één, nochtans pertinente vraag: wat doet een profvoetballer om drie uur ’s ochtends op stap, minder dan 3 dagen voor zijn wedstrijd?

De 26-jarige spits van Club Brugge reed vorige week zichzelf en zijn Porsche Cayman te pletter tegen een boom langs de expressweg Antwerpen-Knokke. Op de terugweg van een nachtje stappen. Een weekendongeval maar dan in de week. De bezwarende factoren zijn identiek: te snel, te laat en onder invloed, laat het parket van Dendermonde ons geloven door de resultaten van het toxicologisch onderzoek niet vrij te geven. Alleen valt het weekeinde van een voetbalprof in de week.

Coeck

François Sterchele is niet de eerste voetballer die op die manier aan zijn eind komt. De smartelijke gebeurtenis roept pijnlijk scherpe herinneringen op aan de dood van Ludo Coeck, 23 jaar geleden. Ook Coeck heette een groot talent (…). Hij ramde op een onderregende autoweg met zijn zware BMW een vrachtwagen. Officieel na een bezoek aan zijn kinesist. Ook Coeck kreeg het epitheton ‘sympathieke levensgenieter’ opgekleefd en zag er graag patent uit.

Sterchele is niet de eerste voetballer die zich te pletter rijdt en hij zal niet de laatste zijn. De voetbalprof incorporeert alle ingrediënten voor dat soor risicogedrag: hij is jong, leeft snel, heeft succes, veel geld en veel tijd. De gemiddelde Belgische eersteklasser traint 2 uur per dag. Na de middag hebben de spelers veelal vrij. Uitzonderlijk wordt er een sessie in de namiddag toegevoegd. Afhankelijk van de club en de opdracht die wacht. Anderzijds geeft elke club zijn spelers wekelijks een dag vrijaf. De Belgische voetbalprof heeft met andere woorden zeeën van vrije tijd.

En als hij traint is dat niet met de zweep erop. Zelden duurlopen of puur fysieke oefeningen, veelal trainingen op techniek, taktiek en samenspel. Want voetbal is een spel. Dat geven voetballers zelf toe. Weliswaar het populairste spel ter wereld, volgens voetbaljournalisten, maar nog altijd een spel, geen sport.

Leffe

De kans dat je pakweg een zwemmer om 3 uur ’s ochtends uit het puin van zijn Porsche moet samenrapen, is gering. Niet enkel omdat hij om 6 uur ’s ochtends in het water moet liggen voor een doorgedreven training, maar vooral omdat zijn sport geen bedragen schuift die de aankoop van een Porsche of ander blits blik toelaten. Tennissers lijken alles in zich te hebben om stapgedrag te ontwikkelen – jong, veel geld, veel tijd, niet te hard trainen – maar slechts weinig verhalen zijn bekend. Af en toe komt er een cocaïnegeval bovendrijven maar dat is uitzonderlijk. Misschien sijpelt er minder door, misschien doet het zich minder voor. Omdat tennissers geen vrienden hebben bijvoorbeeld. Ze zijn constant op de hort en de andere tennissers die ze frequenteren zijn concurrenten. En dat stapt een stuk minder vlot.

Wielrenners durven zichzelf al eens een Leffe cadeau doen na een klinkende zege maar dan steevast in het hotel. Stappen tijdens het seizoen is uit den boze want het wraakt zich de volgende dag onherroepelijk. (…)

Fatum

Voetballers zetten graag een stapje in de wereld en blijkbaar wordt het ook getolereerd. Van de doden niks dan goeds maar niemand binnen het voetbalbestel die ook nog maar een kritische opmerking ventileerde over het roekeloze rijgedrag van Sterchele en het feit dat hij twee dagen voor een wedstrijd om 3 uur ’s ochtends nog op de baan was. Integendeel, voorzitter Michel D’Hooghe beweende namens Club Brugge het fatum dat dit jonge leven veel te snel uit ons midden had gerukt. Wat zou zijn reactie zijn geweest mocht er op de plaats van die boom naast de expressweg een andere auto hebben gestaan? Met inzittenden? (…)

23-05-2008 om 09:33 geschreven door Koen en Gert  

BECA BOUW bvba




Adres:       Kesseldallaan, 89 bus 203 - Kessel-Lo

Telefoon:   016/48.24.74

Telefax:     016/48.24.74

GSM:        0495/77.05.57  of  0497/41.40.05

E-mail:      info@beca-bouw.be

19-05-2008 om 14:25 geschreven door Koen en Gert  

« Wielrennen is je maanden aan een stuk verrot trainen en dan hopen dat je één keer in de prijzen valt ». Een quote van Karsten Kroon, als samenvatting van het wielerbestaan kan dit tellen. Een wielercarrière bestaat uit een aaneenschakeling van toevalligheden, geluk, vallen en opstaan, doorzetten en vooral niet opgeven, ontgoochelingen en vreugde, mentaal sterk staan, …..

Zondag was zo’n dag van ontgoocheling voor de ket. Een goed gevoel tijdens de laatste dagen, gerecupereerd van een voorgaande, intensieve week en een zware weekendkoers. De moed zat erin, het zou zeker goed lopen.

Aan de start bleek hij heel moeilijk te bespeuren, als klein duimpje weggestoken in een peloton van grote en nog bredere beren ….. Het lijkt echt wel of hij als enige z’n groeispurt nog moet inzetten. Het blijft een enorm verschil, het beste merkbaar bij de start en ….. aan de aankomst.

En dan is er toch weer die vrees en de gedachte van ‘oei, dit wordt wéér moeilijk. Maar toch ook een sprankeltje hoop, je weet maar nooit, als de koersomstandigheden meezitten, als er niet te snel gestart wordt, als het niet te snel breekt, als het af en toe stilvalt, …… als, als, als. Veel te veel ‘als’.

40 renners voor een wedstrijd over 24 km, rondjes van 1,5 km. Concurrenten als daar zijn; een paar provinciale en de Belgische kampioen. Dan weet je dat de boeken wel eens snel toe zouden gedaan moeten worden.

En die vrees werd ook waarheid.

In de eerste ronde een valpartij waarbij Koen gelukkig niet betrokken is. Maar de 2 slachtoffers hielden er enkel een paar schrammen aan over en knokten zich opnieuw in de wedstrijd. Jammer genoeg was dit ook het sein voor de sterkeren om er een snok aan te geven. Een langgerekt peloton was het gevolg en achteraan ging de deur dan ook stilaan open voor de minder sterke renners. Waarbij onze kerel.

Eerst alleen, dan met de hulp van een ploegmaat en 2 concurrenten werd er geprobeerd om het gat met een uiteen brokkelend peloton niet te groot te laten worden.

Zoals verwacht werd er vlug gedubbeld en dus hadden de fossielen van Wielerbond Vlaanderen er niet beter op gevonden om de gedubbelden uit koers te halen. En deze heren dulden geen tegenspraak! Waarschijnlijk zijn de zondagse uitstappen als ‘délégué’ voor de meesten (er zijn ook enkele uitzonderingen in de provincie Vlaams-Brabant) de enige mogelijkheid om te proeven van en uitoefenen van een zekere ‘macht’.

Deze beslissing van de bullebakken in kostuum had dus tot gevolg dat er amper 17,5 km op de tellertjes van een 15-tal renners stond. Echt jammer dat het deze jongens niet gegund is om hun wekelijkse koersje uit te rijden.

Het is toch hun fout niet dat het traject zo kort was? Of is het echt zo moeilijk om met 5 (!?) verantwoordelijken een correct verloop en dito uitslag te garanderen? Als er teveel vertrekkers zijn op zulk een korte omloop, waarom dan geen opsplitsing van de deelnemers en 2 wedstrijden rijden? Te moeilijk waarschijnlijk. Nochtans is dit op anderen plaatsen dit weekend wel gebeurd.

Jammer voor de gastjes, of ze nu slachtoffer waren van een vroege valpartij en toch nog de moed hadden om verder te koersen of omdat ze nog niet sterk genoeg zijn om hun (weliswaar) leeftijdsgenoten te volgen.  Jammer dat hun die 10 extra km niet gegund werd.

Nog erger wordt het als we dan merken dat de uitslag nog verre van correct is. Er werd zelfs een opgever uit de 2e ronde (!) geklasseerd als 17e! Je moet het maar doen. Arme wielerbond. Elke week weer een nieuw avontuur.
 

Enfin, een beetje frustratie bij de ouders en vooral veel mentaal oplapwerk deze week voor onze smalle. Het is niet altijd makkelijk om er de moed in te houden op momenten dat het maar niet wil lukken. Je wil zo graag en je doet en (vooral) laat er zoveel voor. Dit allemaal al op zo’n jonge leeftijd en uit eigen beweging, zonder druk van ouders of derden. Chapeau.

Op naar de volgende maar weer.

19-05-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

Een rustig en lang weekend, ideaal om eens uit te rusten, in de tuin te werken, ….. niet dus. De planning zat eivol met 3 dagen koers.

Maar we klagen niet. Het beloofde weer werd voor één keertje waarheid, de zon scheen voluit, temperaturen die we hier niet gewoon zijn. Een paar weken geleden was het nog 5 graden …..

Zaterdag – Gert in Geer

Een mooie omloop, altijd op en af, brede wegen en een peloton van 61 renners sterk.

Eigenlijk kan je niet beter wensen om een trainingskoers te rijden. Want dat was wel de bedoeling. Veel mocht ik er niet van verwachten, ik had tenslotte maar 4 dagen training achter de rug na een week van ziekten en een totaal van 10 dagen zonder fiets.

De relatieve rustperiode was voorzien, de ziekte echter niet. Afwachten hoe het lichaam hier zou op reageren.

Al snel bleek dat dit geen probleem zou betekenen. En wat gebeurt er dan: dan wordt een mens al eens overmoedig. Een paar uitvalspogingen volgden maar droegen niet ver. Maar wat belangrijk was, was dat het koersgevoel niet weg was èn dat er niks van de ziekte blijven hangen was. Uitrijden was makkelijk maar vond ik niet voldoende. Uiteindelijk miste ik de juiste ontsnapping en lukte het niet om met enkele achtervolgers weg te rijden. Dan maar een sprint à la Gert uit de mouwen schudden. Van ver voor de laatste bocht een peloton vol op de loer liggende sprinters verschalken en hopen dat je de snelheid lang genoeg kan aanhouden om zoveel mogelijk snelle mannen achter je te laten. En dat lukte. De uitslag zegt niet veel maar alle omstandigheden in acht genomen was een 27^e plaats nog niet zo slecht. De eerste stap in een hopelijk productieve 2^e piekperiode was gezet.

Zondag – Koen in Cras-Avernas

Koen heeft de voorbije weken tot het uiterste van z’n mogelijkheden getraind en het ogenblik komt eraan om even gas terug te nemen (supercompensatie). Maar eerst moeten we nog voorbij dit weekend. De koers beloofde zwaar te worden want de benen zijn aan recuperatie toe na de intensievere trainingen. Het blijft wel altijd jammer als het gevreesde dan ook uitkomt. Koen moest redelijk snel uit de wielen. Zoals gewoonlijk bleef hij wel volhouden tot het einde. Maar hij tekende wel voor z’n slechtste uitslag van het (nog jonge) seizoen. Geen probleem, we kennen de reden. Volgende week beter.

Maandag – Gert in Grâce-Hollogne

Eén van de zwaardere koersen uit het circuit. Ook één van de kortste maar door de zwaarte van het parcours en de plaats op de kalender wordt dit ruimschoots gecompenseerd.

Gelukkig moest Koen rijden op zondag, anders betekende dit de 3^e koers op 3 dagen. Dat zou teveel van het goede geweest zijn. Na het scenario van de voorbije weken wist ik dat zelfs een 2^e koers in 3 dagen z’n tol zou eisen.

En ook dat kwam uit …..

Het parcours: een totale lengte van ongeveer 2 ½ km, 500 m klimmen, 1 km vals plat tot redelijk slepend omhoog en een afdaling en licht aflopend van 1 km.

Een gezamenlijke start met de A-renners, snel omgezet in een blitz-start kreeg z’n verwachte gevolg. Het duurde een 10-tal km voor de achterpoort van het peloton open ging en ondergetekende zijn schietstoel in gebruik nam.

Eigenlijk was het kwaad al geschied in de eerste km want bij het optrekken na de eerste bocht explodeerden de benen helemaal. Een gevoel dat moeilijk te beschrijven is voor wie het nog nooit aan den lijve mocht ondervinden. Voor mij jammer genoeg redelijk bekend. Altijd al een moeilijke starter geweest. Meestal komt het wel goed maar dit parcours is onverbiddellijk: uit de wielen betekent dat je nooit meer terug bij de groep komt aansluiten. Het werd afzien, een groepje vormen, het werk grotendeels alleen opknappen en hopen dat je nog de kracht over houdt om de laatste kilometers nog enkele mede-zieltogende collega’s af te schudden.

Dit was in het kort het scenario hoe de koers dan ook verliep. De uitslag was al even schitterend als het koersverloop: 14^e op 19. Er waren er dus die rondreden met een nog slechter gevoel dan ik.

Hierbij hoort dezelfde conclusie als bij Koen: volgende keer beter.

Ik wil ook nog eens onze supporters bedanken voor het aanreiken van drinkbussen, sponzen, het luidkeels roepen van aanmoedigingen, de steun, ....... Allemaal bedankt! Altijd leuk, zowel voor jonge als voor mindere jonge sporters.
Bedankt ook aan de ploegmaats die niet de tijd vinden om te trainen, die niet 100% in fysiek in orde zijn, die misschien echt wel te oud worden om zelf te koersen (grapje, Jos .....) en dan toch nog langs de kant van de weg komen staan om ons aan te moedigen.

Tot volgende week! Misschien zien we sommigen van jullie wel op de wedstrijd van Koen in Hoegaarden?
 

Gert

15-05-2008 om 15:31 geschreven door Koen en Gert  

07-05-2008 om 10:48 geschreven door Koen en Gert  

30-04-2008 om 15:16 geschreven door Koen en Gert  

Het ontwaken deed pijn. ’t Was dan ook een nacht met maar 2 uren slaap. Maar toch verdween dat verdwaasde gevoel als sneeuw voor de zon. Het besef was er nog niet helemaal, het drong nog niet helemaal door maar de voldoening was dan weer enorm groot.

Na 25 lange jaren van pessimisme, ontgoocheling, bang afwachten maar toch ook met veel hoop is het eindelijk zover. De titel is binnen, Standard de Liège staat opnieuw waar het thuis hoort: helemaal bovenaan het klassement. Waar het vorige jaren altijd net niet in slaagde, lukte dit jaar wel. Met die enorme achterban werd het ganse jaar gewerkt naar dat ene doel. Nu zijn we er: we zijn kampioen!

De ontlading en het feest was dan ook enorm, om nooit te vergeten. Dit was ongetwijfeld (moeder de vrouw zal het niet appreciëren) dè mooiste dag van de voorbije (bijna) 40 jaar.

En voor degenen die het aanbelangen: deze titel toont aan dat er altijd vertrouwen moet zijn, je laat niet iemand vallen die problemen kent, zeker niet als je weet wat de echte redenen zijn. Zaken zoals afrekeningen achter de schermen en politieke bewegingen heeft niemand in de hand. Het getuigt van een onvoorstelbaar gebrek aan karakter als je iets waar je zo van doordrongen bent (of is dit het ultieme bewijs van ongekend acteertalent), toch nog als een verweesd kind achterlaat bij het minste negatieve en voor drogredenen. Beschamend en laf.

Voor een aantal mensen is voetbal een religie. Op een zeker ga je deel uitmaken van een bepaalde familie. Als je verraad pleegt, je familie in de steek laat en laat vallen als een steen, krijg je vroeg of laat het deksel op je kop. En moet je niet verwonderd en verongelijkt achterblijven als blijkt dat je op jouw beurt compleet genegeerd wordt.
Aan allen die geloofden in de definitieve ondergang, aan zij die niet geloofden in een wederopstanding, degenen die hoopten op een lange lijdensweg met de dood tot gevolg: een welgemeende fuck you.

22-04-2008 om 22:15 geschreven door Koen en Gert  

18-04-2008 om 13:18 geschreven door Koen en Gert  

‘t Was op voorhand al geweten dat dit geen koers voor mij zou worden. Maar dat het zo moeilijk zou zijn, had ik ook niet verwacht.

Aan de organisatie lag het niet. Mike en zijn familie hadden ervoor gezorgd dat het parcours overal schoon geveegd was, er seingevers genoeg waren en dat de veiligheid voor niemand in het gedrang kwam (rode paaltjes om het voet- en fietspad af te bakenen). Een organisatie waar velen een voorbeeld mogen aan nemen.

Starten met 41 man en vanaf de eerste minuut, aan de voet van een korte maar nijdige helling werd er gevlogen dat het niet mooi meer was. Er volgde een bochtig, smal parcours en 2 langere stroken met wind op kop. Met als gevolg dat het peloton de ganse koers op het lint werd getrokken en dat het de hele tijd vlak naast het gootje koersen was.

Het enige (relatieve) rustpunt was de aankomststrook, vlak voor elke beklimming.

Die strook was voor mij veel te kort om de hartslag naar beneden te halen. De laagste hartfrequentie die ik tijdens de koers haalde was 169 bpm, de hoogste nog maar eens een dappere 195 bpm.

Ik had wel een slechte en te korte nacht achter de rug, het parcours lag me niet en een topdag had ik ook al niet. Maar dit zijn geen excuses, beter zat er zaterdag gewoon niet in.

Voor vele collega’s was het echter niet veel beter. Van de 41 vertrekkers reden er maar 29 de koers uit, anderen gaven allemaal op. Nochtans was het weer dit keer helemaal niet de spelbreker.

Uiteindelijk lukte het mij toch nog om de ganse koers achteraan gaatjes dicht te rijden en zo aan te klampen bij de groep. Maar gewoon naar voren rijden lukte enkel op de korte helling. Waarna ik in langere bochtige stukken weer mocht proberen om aan te klampen, niet te breken en de hoge snelheid te volgen. Geen sinecure.

Het lukte tot de laatste kilometer. Die was er gewoon teveel aan. Bij het optrekken naar de aankomst moest ik het gat laten, de benen helemaal leeg. Geen krampen, geen pijn, gewoon niet harder kunnen.

Die kilometer heb ik nog alleen volgemaakt, achtervolgers reden op enkele minuten. Maar ik verloor wel nog 24 seconden op die korte tijd. Met een kort sprintje haalde ik nog wel 1 renner in maar veel verder kwam ik daar niet mee.

Resultaat: 21^e plaats en content ….. dat het voorbij was.

Volgende week wordt er gereden in het dorp van één van de sponsors. Maar voor mij is die koers in Rosmeer al dezelfde ‘klotekoers’ als die van afgelopen zaterdag. Het wordt de laatste koers vóór een weekend zonder wedstrijd voor mij.

De ket mag er aan beginnen. Ieder om beurt. Ik doe het dan even wat rustiger aan. Reculer pour mieux sauter? Laat ons hopen.

14-04-2008 om 14:58 geschreven door Koen en Gert  

Aan de ene kant van het land is het geen weer om een hond (of het nu een Flandrien of een ander ras is) over Koppen-, Eiken- of andere Bosbergen te jagen, aan de andere kant een mooi zonnetje. Enigszins flauw en aarzelend warmte afgevend en onderbroken door voorbijkomende wolken maar toch …..

De temperatuur bleef aan de lage kant, amper 5 °C maar het bleef droog.

De mooie dagen van de eerste maanden van 2008 zijn tot nog toe makkelijk te tellen, zo ook het aantal criteriums in het programma van onze wielerbond.

Zondag stond er toch nog eentje geprogrammeerd in Grâce-Hollogne. 25 rondjes op een volledig vlak parcours in een industrizone.

Met 64 renners stonden we aan de start. Van bij het begin werd het tempo hoog gehouden, het peloton werd geregeld op het lint getrokken. Het was wachten tot het nog eens stilviel om eventueel een ontsnappingspoging te wagen. Maar ontsnappen uit de (gesloten??!) instelling van Dendermonde lijkt mij een makkelijker opdracht.

Op een gegeven moment leek het ons toch te lukken. Met een groepje van een 5-tal renners kregen we enkele seconden bij mekaar maar echt weg raken mochten we vergeten. Onmiddellijk hierop wer er opnieuw aangevallen en met veel moeite, want nog niet helemaal gerecupereerd van mijn vorige poging kon ik nog aanpikken. Dit moest de goeie groep vormen. 11 man en van elke ploeg was er wel een mannetje mee, de ideale mix. Het lukte ons warempel om een beetje organisatie op poten te zetten en al vlug vergrootte de voorsprong.

En dan begint het spelletje dat gespeeld wordt door altijd weer dezelfden. Even vlug op kop komen en al beginnen roepen en tieren alvorens men helemaal vooraan is. Enkele profiteurs zullen er altijd wel blijven tussen zitten.

Ik deed wel mijn deel van het werk maar zonder vol door te gaan. Content om erbij te zijn maar niet zo gek om àl mijn kansen op te offeren.

Er kon ons niet veel meer gebeuren, afgezien van een toestelletje dat de landingsbaan van het nabij gelegen Bierset niet meer haalde, een aanvalletje van Al Quada of  …… een valpartij.

En daar waren we kort bij. Door een bijna gemiste bocht van mijn voorganger moest ik even uit de pedalen en in een flits dacht ik dat het voorbij was voor de wedstrijd. Gelukkig bleven we recht en met de gestegen adrenaline was er niet veel meer nodig om het tòch nog eens te proberen in de laatste 2 kilometer. Wie niet waagt ….

Jammer genoeg lukte ook dit niet. Dan maar rekenen op mijn (ooit heel performante) sprintcapaciteiten.

Ideaal geplaatst, als 4^e gingen we de laatste honderden meter in. Tot op 50 meter van de streep zat ik nog op een mooie 2^e plaats maar ’t is pas aan de meet dat de prijzen uitgedeeld worden. Resultaat: 6^e.

Méér zat er uiteindelijk niet in, jammer van mijn sprint. ’t Zal op een andere manier moeten gebeuren. Hopelijk volgen er nog zo’n kansen. Uiteindelijk zal ik ze toch zelf moeten afdwingen. Met mijn huidige conditie moet dit lukken, die kan ik nog wel enkele weken aanhouden. En dan is het aan de jongste Deno om z’n kunsten te vertonen.

09-04-2008 om 15:21 geschreven door Koen en Gert