Het voorbije weekend stond voor Koen de eerste wegkoers op het programma. Aangezien hij ook dit jaar wil deelnemen aan het regelmatigheidscriterium ‘Hageland & Haspengouw’ waren we verplicht om op zondag naar Berg (Kampenhout) af te zakken.

Hierdoor kon ik voor de 2^e week op rij niet deelnemen aan een wedstrijd die door mijn eigen team ingericht werd …..

Een druk programma dus want zaterdag reed ikzelf in Wegnez. Op dit golvend parcours kregen we één van de mooiste omlopen onder de wielen geschoven. Mooie en brede wegen, op en af door het land van Herve. 12 ronden van 5,5 km waarbij de demarrages uit het begin van de wedstrijd geen kans op slagen hadden. Op 5 ronden van het einde gleed dan een elitegroepje van 5 weg (waaronder de ganse familie Hoydonckx) zonder mijn ploegmaat Eric of mezelf. Ik had er net een kort uitstapje opzitten en kon niet onmiddellijk reageren en mijn ploegmaat twijfelde zolang tot het te laat was.

In een poging om toch nog iets goed te maken, probeerde Eric tot 2 keer toe weg te raken maar werd telkens teruggehaald.

Bij mijn eerste poging om het voorliggende groepje bij te halen, lukte het wel. Er ontstond een kloofje van een 15-tal seconden maar het zou moeilijk zijn om dit nog zolang vol te houden. Er stond me namelijk nog een soort individuele tijdrit te wachten van méér dan 10 km. Maar met mijn gelukte solo van vorige week in het achterhoofd geloofde ik er wel in.

Mijn ploegmaat Eric zat achteraan in een zetel en deed het nodige afstoppingswerk om demarrages in de kiem te smoren.

En dan was er toch maar weer het cliché van ‘schone liedjes duren niet lang’ …

Op een dikke kilometer van de streep werd ik door een razend peloton bijgehaald en met moeite kon ik achteraan nog mijn wagonnetje aanpikken. De laatste kilometer en helling waren er teveel aan. Ik zag dan ook een mooie 6^e plaats (zou 1 plaatsje korter dan vorige week geweest zijn …) aan mijn neus voorbijgaan en eindigde uiteindelijk 24^e.

De volgende 2 weken worden voor mij trainingsweken. De koersen herneem ik pas in het weekend van 16-17 mei (zie kalender hiernaast). Voorrang gaat nu naar Koen en volgend seizoen zal dit waarschijnlijk nog meer het geval zijn als hij nieuweling wordt.

Op een véél te korte omloop, amper 800 meter, mocht Koen starten voor 43 ronden. Aan de start stond weer een bende kerels die met kop en nek boven onze gespierde stylo uitstaken. Van in het begin werd de pees erop gelegd. Ontsnappingen langs alle kanten en steeds weer met dezelfde afloop: een terugname door het peloton.

Inderdaad, een korte omloop betekent dat de renners snel opnieuw voorbij de supporters en ouders rijden. Door de vele aanmoedigingen worden ze opgejaagd en denken ze vleugels te krijgen. Hierdoor is er elke ronde wel iemand die zich geroepen voelt om aan de boom te schudden. Uiteraard met het gevolg dat de minder sterkeren, degenen die de opeenvolging van demarrages fysiek niet aankunnen, achteraan het peloton bevolken. En daar stond de deur van in het begin wagenwijd open.

Enkelingen werden al snel gedubbeld, anderen, waarbij ook Koen speelden het gekende accordeon; lossen, sprintje trekken naar de staart van het peloton, opnieuw lossen, opnieuw sprintje, … uiteindelijk definitief lossen.

Het enige motto blijft dan: blijven koersen.

Hoop dat de groep stilviel moest je hier niet hebben. Gewoon koersen en bij het gedubbeld worden, proberen aanpikken. Dat lukte hem twee keer. Hij werd dus 2 keer gelost en pikte opnieuw aan tot het moment dat hij uit koers genomen werd.

Jammer want ook de minder begaafde renners maken de verplaatsing en rijden graag een (quasi) volledige wedstrijd. Maar kom, dit is typisch voor het jeudwielrennen in Vlaanderen en meer bepaald voor het beleid van Wielerbond Vlaanderen. Ik ga dit jaar niet weer tegen schenen trappen maar voor mij is het duidelijk dat niet iedereen evenveel gewaardeerd wordt.

Waarom geen omlopen uitzoeken die minimum 1,5 km lang zijn? Minder kans dat sommige jongens en meisjes te vroeg uit koers genomen worden, èn ook minder discussie met ouders die de verantwoordelijke officiëlen verwijten naar het hoofd slingeren. Sommige oplossingen liggen misschien tè voor de hand. Maar goed, ik zeg hier niets meer over vóór of na de wedstrijden

Uiteindelijk is iedereen vrij om te gaan rijden waar hij wil, niemand verplicht ons om naar zo’n ‘strontkoersen’ (een ander woord vind ik niet onmiddellijk) te gaan. Maar Koen wil absoluut deelnemen aan het regelmatigheidscriterium, dus …. bijna verplichte deelname aan alle westrijden. En jammer genoeg staan er nog zulke exemplaren op het programma.

Terug naar wat ècht telt.

De conditie van Koen is volgens mij ok. Ondanks een beginnende verkoudheid en daardoor een moeilijke nacht behaalde hij zondag toch een 31^e plaats op 38 vertrekkers. Vergeleken met vorig jaar betekent dit een (klein) stapje vooruit. Maar het is er wel een.

Ook vorige week had ik al diezelfde indruk op de piste. Zijn resultaat daar bewees die stelling.

De conclusie hiervan is dan ook dat hij goed gewerkt heeft deze winter. Rekening houdend met zijn fysieke vorderingen mogen we tevreden zijn.

Zijn groei is nog niet ingezet, gewicht (en dus ook de nodige spieren) kweken blijft héél moeilijk. De motivatie blijft de grootste drijfveer voor Koen om vol te houden.

Het besef dat het weer een moeilijk jaar wordt, is er. En hierdoor blijven we alles (uitslagen) relativeren. We houden alle parameters in het oog; de geschikte trainingen inbouwen, het juiste moment van training vinden en uitbuiten, rekening houden met vermoeidheid en weerstand, ….. Kortom, een opvolging zoals het hoort, zonder druk van wat dan ook.

We blijven leren, willen vooruit maar niet ten koste van alles. Maar we komen er wel.

En nogmaals bedankt aan allen die een aanmoedigend woordje hadden en hebben voor Koen. Dat doet altijd deugd.

Tot de volgende!

28-04-2009 om 10:57 geschreven door Koen en Gert  

Voor Koen is het grote moment aangebroken. De start van een nieuw seizoen, traditioneel beginnen we eraan op de piste van Ans-Alleur. Hoe staat het met de conditie? Wat is zijn niveau tegenover de concurrentie? Waar staan we?

Als voorbereiding hadden we nog een leuke uitstap gedaan, vorige woensdag. We startten dan aan de voet van de Koppenberg voor een ritje langs 5 hellingen van de Ronde van Vlaanderen. Eens zien wat de klimmersbenen van de ket vertellen.
Een rustige aanloop waarna de Kluisberg aangevat werd, daarna de Côte de Trieu (Knokteberg), Oude Kwaremont, Paterberg en als afsluiter de gevreesde Koppenberg.
En jawel, Koen reed (bijna) overal naar boven. De moeilijke Paterberg nam hij in het gootje en hier boven komen gaf genoeg moral om de Koppenberg te lijf te gaan. Maar hier ging het mis. Je moet toch een minimum aan snelheid aanhouden om je daar recht te houden. Ik ben overal naast hem blijven rijden maar hier moest ik echt wel versnellen om niet om te vallen. 
Op het steilste stuk viel Koen stil en moest zich recht houden tegen de kant. Afstappen dan maar. Het heeft maar 20 meter gescheeld of hij was het steile kopje over en was helemaal boven geraakt. 't Zal voor volgend jaar zijn want terugkeren om het nog eens te proberen zag hij niet meer zitten .....
 

Dus, op naar de piste. 3 disciplines op het programma: scratch, afvalling en puntenkoers.

De eerste wedstrijd was redelijk bemoedigend. Koen vond zijn plaats in het peloton van 19 stuks. Zonder scrupules, zonder schrik en met de wil om zich niet te laten wegdringen door de grotere kanonnen. Want inderdaad, in zijn fysieke toestand is nog niet veel verandering gekomen. Hij blijft het pluimgewicht onder de 14-jarigen. Maar hij blijft vechten met de wapens die hij wèl heeft; karakter en doorzettingsvermogen.

Hij behaalde een 15^e plaats in de scratch maar in de afvalling vergat hij al het goede en liet zich ringeloren door een verkeerde positiekeuze. Dom, dom, dom. Maar weeral een werkpunt: attent blijven.

De puntenkoers verliep beter. Uiteraard nam Koen niet deel aan één van de tussenspurten maar nam de 3 laatste ronden zijn plaats in tussen de eerste 5. De snellere mannen bereidden zich voor op de eindspurt en kwamen langs alle kanten. Koen weerde zich en reed de ziel uit z’n lijf. Uiteindelijk eindigde hij mooi 11^e van de 19.

In de algemene uitslag behaalde hij de 15^e plaats. Een goed begin, rekening houdende met zijn mogelijkheden en beperkingen. We werken nog steeds op lange termijn. Gezond groeien. Letterlijk en figuurlijk.

Zondag organiseerde mijn ploeg de jaarlijkse wedstrijd in Rosmeer. Deze koers ligt me helemaal en absoluut niet. Draaien en keren op meestal veldwegen … deze kelk laat ik liever aan mij voorbijgaan. Liever dan na een halve koers af te stappen besloot ik om naar het dichterbij gelegen Chaussée-Notre-Dame-Louvignies te trekken.

We vonden een heuvelachtig parcours, geen meter vlak en redelijk mooie wegen. Samen met de A’s vormden we een pelotonnetje van een man of 60.

Enkele vroege pogingen draaiden op niets uit maar na een 4-tal ronden van 6,2 km brak het toch in twee. Ik zat toen net iets te ver naar achter maar probeerde toch te reageren. Samen met een collega, die eigenlijk niet beter kon en nauwelijks uit het wiel kwam, probeerde ik nog naar de 6 koplopers (B’s) te rijden. We kwamen … tot op 50 meter. Nu nog betreur ik het dat ik toch niet nog ietsje dieper ging om aan te pikken want het bleek de beslissende vlucht.

Ik liet me terug inlopen om het later nog eens te proberen.

Een reactie op de rails zetten, bleek jammer genoeg niet mogelijk doordat niet iedereen zijn deel van het werk deed. Met een 4-tal probeerden we toch om de afstand klein te houden. Jammer genoeg en tot mijn grote frustratie lukte dit niet.

Blijkbaar was ik niet de enige gefrustreerde want één van de collega’s uit het Team Bollini (zou dat Dimitri Nijs kunnen zijn?) slingerde mij zonder ook maar de minste reden naar het hoofd dat ik maar beter “bij mijn eigen ploegske pannenkoeken” moest gaan rijden! Geen idee waarom hij dit zei, ik begreep er niets van. Ik deed mijn werk, hij daarentegen had nog niets anders gedaan dan het een paar keer zelf proberen. Dit lukte niet doordat hij simpelweg zelf de snedigheid van een pannenkoek tentoon spreidde tijdens zijn demarrages.

Maar zo’n verwijten moet je mij dus niet maken, word ik redelijk nijdig van.

Op 4 ronden van het einde vond ik het genoeg. Tijd voor actie. Op de enige echte helling van het parcours schakelde ik een tandje bij en reed weg. Ik dacht dat er nog wel reactie zou komen maar tot mij verbazing kwamen ze geen meter terug. Ai, nog een 20-tal km alleen vlammen, zou dat wel lukken naar de bijna trainingsloze voorbije weken?

Blijkbaar had ik de voorsprong tot 20 seconden uitgebouwd. Waar zat de pannenkoek nu? Als ik iemand verwachtte was het de geel-blauwe gefrustreerde. Maar neen. Blijkbaar niet uit het goeie deeg gemaakt …..

Uiteraard kwam ik, helemaal alleen ook geen meter korter op de koplopers, dus werd een 7^e plaats mijn deel.

Jammer dat de aansluiting halfkoers er niet kwam want anders zat er wellicht meer in.

Maar dat zijn vijgen na Pasen. Eigen fout.

Volgende week zal er weer weinig getraind kunnen worden doordat mijn werk het niet toelaat (een paar dagen Frankrijk) maar zaterdag zal ik toch in Wegnez rijden.

De weken erna zal er vooral getraind worden want door de wedstrijden van Koen zal ik mijn fietsje op stal moeten laten. Niet getreurd, vanaf half mei maken we er een erezaak van om dat slechte uitslagenbord tot nu toe op te frissen met een aantal mooiere uitslagen. Beloofd!

19-04-2009 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

Dinsdag 31 maart. Nog 5 dagen vooraleer de profs de heuvels van de Ronde van Vlaanderen aanvallen, nog 4 dagen vóór de collectieve aanval van diezelfde hellingen door een ongeveer 15.000-koppige losgeslagen en in het wilde weg plassende bende armoezaaiers.

Dus besloten wij, de doorgewinterde amateurs van CT 2005 om enkele dagen voor de drukte onze plaatsen op de heuvels in te nemen.

Afspraak boven aan de Bosberg!

Maar onze start begon al onder een minder goed gesternte. Wie stond ons op te wachten om onze afgetrainde lichamen te bewonderen? En dan waarschijnlijk nog enkel langs achteren? Collega Jo. Inderdaad, de (naar later bleek) sympathieke collega van Luc en Filip zou meerijden. Dat wordt afzien voor hem. Dachten we. Want toen we hem aan de oprit van de snelweg in Leuven ophaalden, zoog hij nog nog lekker aan een sigaretje. En een uurtje later deed hij dit nog eens leuk over vóór we goed en wel gestart waren. Dit wordt nog mooi. Dachten we. Later hadden we gewoon véél respect voor Jo de Paffer want hij maakte de ganse rit probleemlos vol. En had geen sprankeltje last van rook of nicotine of ….. ja, wàt zat er eigenlijk in die sigaretten gerold, Jo, dat je zo sterk was? Kortom, respect!

Maar ik had het dus over onze ‘veelbelovende’ start. Eenmaal aangekleed vroeg ik langs m’n neus weg langs welke kant we zouden vertrekken. Het antwoord van Filip begon met woorden die me lichtjes deden panikeren; nl ‘ik denk dat we langs daar moeten …’. Vooral de ‘ik denk’ …. liet niets aan de verbeelding over.

Wel, ik ‘dacht’ dat Filip een hele voorbereiding op poten gezet had. Maar zijn inspanning had zich beperkt tot het afdrukken van de wegbeschrijving vanaf de Molenberg. Maar waar lag die Molenberg ook alweer ….? No hard feelings, Filip!

Om een lang verhaal kort te maken, ik zag me genoodzaakt om mijn landkaart te verknippen tot het mogelijk aan te doen gedeelte van Vlaanderen. Zo hadden we toch een indicatie van hoe tot aan de Molenberg geraken. Filip zou vooraan rijden en ik zou van achter uit een poging doen tot GPS-imitatie. Maar we zijn er gekomen!

Jammer genoeg had Filip ondertussen de papieren de vrijheid gegeven bij de eerste passage over een kasseistrook …. had David zijn drinkbus vergeten op het dak van de auto …. kroop Jurgen nog wagenziek op z’n fiets …. en was onze eerste inspanning de afdaling van de Bosberg. Jawel, afdaling. Want de kortste weg naar de eerste helling van de dag: de Molenberg.

En weg waren we.

Voor de rest hadden we alles in ons voordeel. Er stond niet al teveel wind en het lentezonnetje deed z’n werk. Jurgen zag het helemaal zitten en startte in korte mouwen en korte broek … bij 8 °C. Een beetje frisjes maar het zou snel opwarmen.

Zoals gewoonlijk trok Filip van bij het begin het gas open. Luc, David en Jo volgden in zijn spoor, Jurgen had nog wat last van dikke poten na het criterium in Grâce-Hollogne en mijn diesel zou (hopelijk) later nog wel aanslaan.

Tot aan de Molenberg reden we op het fietspad (!), jawel en op grotere wegen. Daarna begon het echte werk met draaien en keren op het gekende parcours. Alles reeds mooi afgepijld voor de doortocht van de profs en het eerste gedeelte vooral gekenmerkt door de langere kasseistroken. Voor mezelf betekende dit het steeds maar weerkeren na er gewoonweg afgereden geweest te zijn. Kasseien en zo’n lichtgewicht als ik …. ’t zal niet echt samengaan.

Na even gestopt te zijn om de bandendruk van Luc’s ijzeren paard te regelen, kreeg David het ongeluk om met een losgekomen zadel verder te moeten. Niet echt aangenaam rijden maar hieraan zouden we later kunnen verhelpen door een vriendelijke dakwerker toen we even de tijd namen om de profs van de 3-daagse van De Panne op te wachten aan de voet van de Léberg.

Maar alvorens daar aan te komen, hadden we nog het magische middelpunt van de Ronde voor wielen. Even bijtanken dus aan de voet van de Kwaremont en dan …. Start!

Oude Kwaremont, Paterberg, Koppenberg, Taaienberg, …. Het hele spectrum van hellingen passeerde de revue. Niemand had het echt lastig en het wachten werd tot een minimum beperkt.

Tot …. een eerste lekke band te noteren viel op het steile stuk van de Koppenberg. Tot dusver had Filip alles nog redelijk heel gelaten maar toch speelde hij het huzarenstukje klaar om op 100 m tijd, 2 binnenbandjes stuk te rijden, een luchtbommetje onklaar te maken en de pomp van Jurgen tot schroot te herleiden ….! Doe het hem maar na!

Enfin, hèt moment om de magen bij te vullen en het parcours nog eens te overlopen. We besloten het zoveel mogelijk in te korten maar veel mogelijkheden daartoe waren er niet. En omdat we uiteindelijk naar daar gereisd waren om de Ronde te rijden, namen we er de overblijvende kasseistroken (de namen ontglippen mij) èn de hellingen als Léberg, Berendries, Parikeberg toch maar bij.

Uiteraard is er geen Ronde zonder Muur en Bosberg.

Dè Bosberg, ons eindpunt, de plek waar de auto’s ons opwachtten. De plek ook waar Jo z’n eeuwige vriend, de sigaret opnieuw in de armen en lippen sloot.

Maar na zijn prestatie lijkt het me de moeite om dit ook eens te proberen ….

Een Bastos of Marlboro, het mag ook iets zwaarder als afsluiting van een mooi dagje onder ploegmaats, een perfecte training en voorbereiding op de rest van het seizoen.

Door het late aankomstuur en met de wetenschap dat de Brusselse ring dan ook strop zit in het achterhoofd besloten David, Jurgen, Filip en Luc om samen nog een stukje te gaan eten alvorens het traject naar Rosmeer aan te vangen. Jammer genoeg had Jo afspraak met de vriendin en moest ikzelf ook nog gaan trainen met onze Koen. Doen we volgend jaar allemaal samen en hopelijk met nog enkele ploegmaats meer.

Jurgen stelde al voor om het initiatief te herhalen bij een gelegenheid als Tilff-Bastogne-Tilff. Waarom ook niet?

Maar zeker ook afspraak in 2010. Boven op de Bosberg lijkt me een mooie plek.

Gaan we regelen!

03-04-2009 om 19:31 geschreven door Koen en Gert