6e plaats in criterium Hageland&Haspengouw 10e plaats in criterium op piste (Alleur)
Podiumuitslagen - Gert - 2009:
1e in Hensies 2e in Ans - Alleur * Zilveren medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste 3e in Rochefort 3e in Chaumont-Gistoux
19e plaats in de eindstand ECW 2e plaats in criterium op piste (Alleur-Rochefort) ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2010:
1e in Bellecourt 2e in Familleureux 2e in Ghlin 3e in Fraire ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2011:
1e in Ghlin 2e in Pommeroeul 2e in Hensies 3e in Grandmetz 3e in Hensies 3e in Châtelineau ..............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2012:
1e in Gages 1e in Seneffe 2e in Ransart 2e in Anderlues 3e in Chée-Notre-Dame 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Podiumuitslagen - Gert - 2013:
1e in Gaurain .. 3e in Grâce-Hollogne 3e in Emptinne 3e in Seneffe 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Wielersite, verhalen en bedenkingen bij de avonturen van 2 renners, de ene jong, de andere al wat ouder. --- Give it 100% or give it up ---
02-04-2008
Toch niet, toch wel, toch niet ...
Eerst was het niet bedoeling om dit weekend te rijden maar wat doe je met een goed gevoel, veel motivatie en grote goesting?
Vertrekken met slecht weer en 8 °C voor een trip van 200 km (met de auto ). Zoals zo dikwijls is het aan de andere kant van het land, niet ver van de Gaume iets beter weer. Een, zij het waterig zonnetje en een temperatuur van 16 °C. Ideaal fietsweer. Liever een verre verplaatsing en koersen in zon omstandigheden dan toch maar thuis blijven en trainen in regen en wind. Daar hebben we de laatste tijd al genoeg van gehad.
Wat wel enigszins tegenviel, was de staat van de weg. Herstellingen op verschillende plaatsen brachten niet veel zoden aan de dijk of maakten het zelfs nog erger. Afgebrokkeld asfalt, putten, .. het leek wel een samenvatting van de staat van de fietspaden in Vlaanderen.
Het parcours is nochtans veelbelovend: na de start een aanloop van 2 km, gevolgd door een licht omhoog lopend stuk van+/- 2 km (perfect om te schiften), boven gekomen ligt een strook van een goeie km te wachten op sterke renners die niet bang zijn om met de neus in de strakke wind te rijden en om daarna een kilometer in volle snelheid af te dalen om de laatste vlakke km vol te maken.
Perfect om er een mooie koers van te maken.
Een tegenvaller was het vertrek van de amateurs. Deze vertrokken 2 minuten voor ons maar leken wel weg voor een wandeling. Na 2 km en dus nog vóór de eerste beklimming werden ze door ons al bijgehaald. Gevolg: een enorm groot peloton waar het zaak was om tot vooraan te wringen en om de gevolgen van een gegarandeerde verbrokkeling tot een minimum te beperken. Niet echt mijn specialiteit.
Tijdens de beklimming in de 2e ronde reed een groep weg met daarbij 5 B-renners. Deze bleven ook constant in ons gezichtsveld rijden maar hadden blijkbaar ook enkele ploegmaats bij ons zitten die het onmogelijk maakten om het groepje terug te pakken. Na een tijdje begreep iedereen dat het verloren moeite was. Ons peloton verder uitdunnen was onze volgende opdracht.
Enkele ontsnappingspogingen verder was het raak. Ik kreeg een klein groepje van 8 bij mekaar. Hier bleven we met 3 amateurs en 5 Bs over.
Het gevoel was goed, de benen jeukten maar in mijn hoofd bleef ik maar herhalen dat ik zo lang mogelijk moest wachten. De eerste 5 waren toch al gekend en ik had al veel inspanningen geleverd om uit het peloton weg te raken. Dus, wachten en een bommetje gooien in de laatste ronde.
Jammer genoeg reageerde een goeie kameraad iets vlugger dan ik en demarreerde op de helling. Hier kon ik onmogelijk achteraan gaan, zo zit ik niet in mekaar. Achter een kameraad gaan met het risico om er nog enkelen mee te brengen, dat doe je niet. Alhoewel er anderen zijn die hier echt anders over denken.
Ik moest het dus nog proberen in de strook volle wind en net voor de afdaling. Het leek ook te gaan lukken maar een collega liet niet begaan. Volgens mijn ploegmaat Tom werd er serieus achter mij gekoerst en natuurlijk werd ik bijgehaald. Eén iemand anders kreeg wel nog de vrijheid en dus moest ik het maar in de spurt proberen klaar te spelen.
De tijd om te recupereren was redelijk kort en de spurt kwam iets te vlug voor mij. Ik werd nog geklopt door 3 man en eindigde 11e.
Ik heb mezelf niets te verwijten; deze keer lang genoeg gewacht, alles geprobeerd wat mogelijk was. De benen waren goed en ik heb het gevoel dat ik goed op weg ben om de laatste 20% die ik de vorige weken tekort kwam, op te halen. Er blijven nog enkele koersen over om dit gevoel ook te bevestigen.
Daarna is het de beurt aan de ket om zijn koersen te rijden en las ik een korte rustperiode in. Het seizoen is nog lang en er blijven nog genoeg mogelijkheden om mezelf te bewijzen.
Na een week in de zetel/bed met een stevige griep was het niet ideaal om 2 dagen met de ploeg op stage te gaan. Vorig weekend begon het al wat beter te gaan en dinsdag werd er een half uurtje heel soepel op de rollen gereden. Woensdag vertrok de ganse groep aspiranten, aangevuld met een aantal miniemen dan vanuit Goetsenhoven naar Tongeren. Dit verliep zonder ongelukken en in droog weer. Ter plaatse werd er gegeten en later stond er een avondje bowling op het programma. Maar dan moest het feest blijkbaar nog beginnen ...... In de slaapzaal werd er gelachen, gespeeld, ..... maar aan slapen werd niet gedacht. Uiteraard waren er een paar grotere jongens die het voortouw namen en een kussengevecht organiseerden. Op tijd in bed was er dus niet bij en onze held mocht zelfs een tijdje op de gang staan. Zijn versie van de feiten: een andere jongen die te lui was om uit bed te komen bleef maar zagen opdat Koen een koek uit de kast ging halen. Op het moment dat hij dat doet, komt een begeleider binnen en ..... prijs! Uiteindelijk bleken een aantal gasten er genoeg van te krijgen, werden moe maar werden wakker gehouden door de grotere helden. Met als resultaat dat, na een korte nacht uiteraard een terugreis op de fiets extra hard leek te worden. Kwam er nog bij dat er bakken regen voorspeld waren ..... En wat te verwachten was, kwam ook uit. Voor onze gespierde stylo was het blijkbaar moeilijk vanaf de eerste kilometers. Hij mocht/moest dan na een tijdje in het groepje miniemen plaats nemen en daar lag het tempo zo laag dat het helemaal te moeilijk werd om warm te blijven. Met als gevolg dat onze ket als een verzopen rat en in tranen aankwam in Goetsenhoven. Handen bevroren, voeten als ijsblokken en doodmoe. De week ziekte en de veel te korte nacht maakten er een kalvarietocht van. Toch geweldig, coureur worden ..... Hopelijk heeft hij er toch een betere conditie van gekregen. Nu komt het erop aan om de intensiteit van de trainingen iets te verhogen want binnen 4 weken begint ook voor hem de competitie. En de eerste wedstrijden tellen al onmiddellijk voor de challenge "Hageland-Haspengouw". Natuurlijk blijft de 'natuurlijke' achterstand (groeispurt nog niet ingezet, plafonneren qua kracht, ...) gelden en zal het dit jaar nog doorbijten worden zonder al te veel hoop op resultaten. Maar dan zal hij de motivatie uit zijn karakter moeten halen. Ik hoorde bij de terugkomst zeggen dat Koen geen "bijterke" is. Laat dàt een motivatie zijn. Als ik dit over mij zou horen zeggen, ik zou trainen tot ik bloed moest kotsen. En dat zal ik ook aan de kleine proberen over te brengen! Maar hij moet het doen!
t Is zover, de microben hebben toegeslagen bij de ket.
Het gevoel was al enkele dagen minder, vermoeid, de training van zaterdag liep ook al niet zo lekker dan weet je het wel, er zit iets aan te komen.
En gisteren was het dan goed prijs. Opstaan met keel- en hoofdpijn en een koud-en-warm gevoel. Vandaag blijft hij dus best de ganse dag binnen. Gelukkig maar dat er voor morgen slecht weer voorspeld wordt want hij wil niet horen spreken van thuis blijven van de training in Goetsenhoven. Maar geen sprake van dat hij in die toestand op de fiets komt vóór het weekend. En zelfs dat is nog niet zeker.
Je zou het hem niet nageven maar het is een harde. Zelden klagen, geen tegenstand, bijna altijd tevreden en hij kan een beetje pijn verdragen. Maandagavond vond hij het niet nodig dat de tandarts verdoving gebruikte om een gaatje te verzorgen. Dit had de tandarts nog niet veel gezien .. mogen boren, zonder verdoving, net naast een zenuw.
Het profiel van een gespierde stylo maar niet gauw bang. Bizar kereltje.
Een autorit van anderhalf uur naar de Ardennen voor een koers op een weliswaar mooi maar ook redelijk zwaar parcours.
Het weer bij vertrek in Leuven: bewolkt met af en toe een streepje zon en 11°C.
Het weer onderweg: hoe langer rijden, hoe meer bewolking en hoe natter.
Het weer bij aankomst ter plaatse: donkere lucht, regen, nog meer regen en een beetje wind.
Het weer tijdens de koers: inderdaad, nog méér regen en meer wind en amper 8 °C.
Je moet maar goesting hebben. Samen met mij waren er nog 27 anderen die (min of meer) over deze eigenschap beschikten en klaar waren om te koersen.
Al bij al was het nog mogelijk om een half uurtje op te warmen zonder regen en zelfs met een flauw zonnetje, ook de start en de eerste 20 km waren droog.
Wat dan volgde was iets minder aangenaam maar gekend door iedereen die af en toe de fiets neemt in dit landje: nat worden, verkleumde handen en voeten en amper nog kunnen schakelen. Maar met goeie benen heb je hier iets minder last van.
En nu had ik toch wel een goed gevoel, zeker! Heb dat dan ook even gemeld bij mij ploegmaat Tom die me wel op het hart drukte van zo lang mogelijk te wachten. En wat doe ik dan? Luisteren, natuurlijk. Maar niet te lang ..
Een lang en slopend recht stuk was makkelijk te verteren in het peloton. Dan volgde een helling waar de jeukende benen de kans kregen om zich te tonen. Zonder problemen reed ik met de eersten omhoog en kon me na bijna 30 km niet houden om, na als eerste boven gekomen te zijn, eens goed door te trekken. Ik rook mijn kans om alleen door te gaan, hopend dat er nog een paar zouden volgen. Deze kwamen ook maar verder dan enkele kilometer raakten we niet. Het peloton liet niet begaan. Ik vond het dan domweg nodig om nòg maar eens te proberen. Tevergeefs.
Geen paniek, er volgden nog 2 ronden en 30 km te gaan. De volgende 15 km gingen nog zonder problemen maar dan werd er flink doorgereden. De 3 vroege vluchters moesten absoluut teruggepakt worden (gebeurde uiteindelijk ook).
Blijkbaar had ik mezelf (weer maar eens) overschat. De omstandigheden, redelijk zwaar parcours en het slechte weer eisten hun tol. Maar de voornaamste conclusie voor mezelf is dat ik nog 20% conditie tekort kom. Dat zijn ook de moeilijkste procenten om nog bij te winnen. Ik kom al van redelijk ver terug, bijna een vol jaar niet koersen weegt door. Het vraagt gewoon tijd om terug op koersniveau te komen. We leren nog altijd bij. Maar het is frustrerend om zo graag te willen maar nog niet helemaal te kunnen. En als je dan nog eens domweg met je krachten gaat rondstrooien op momenten dat het niet moet .. Fouten die nieuwelingen nog wel eens maken komen blijkbaar ook bij jonge veertigers voor ..
Terug naar de finale van de wedstrijd. De vluchters werden bijgehaald en met een compact pelotonnetje gingen we de laatste 15 km in. Inderdaad, ik zat eindelijk nog eens in de groep die voor de overwinning mocht spurten (bergop). En toen viel er een paar plaatsen voor mij een gaatje. Aan mij de eer om het proberen toe te rijden. Het werden 10 meter, 20 meter en die laatste inspanning, dat laatste spurtje naar het wiel lukte mij niet. Het lange stuk in de wind . wat de vorige ronden zo makkelijk ging, werd nu een marteling. De kopgroep was weg, en ook die ereplaats mocht ik vergeten. Frustratie alom. Voor een groot stuk mijn eigen schuld. Alles passeerde de revue: waarom niet nòg langer gewacht, minder inspanningen gedaan tijdens de wedstrijd, waarom niet rustiger naar boven gereden op de hellingen, anderen laten rijden in plaats van zelf te proberen. Waarom niet gewoon die goeie benen houden voor later in de koers? Die drang om toch maar te rijden en zotte dingen te doen, is gewoon te groot. Op het moment dat ik het doe, denk ik bij mezelf dat het beter is om niet te gaan, om te wachten, om te kijken wat iemand anders doet. Maar toch gebeurt het. Onbegrijpelijk.
Misschien lukt het me ooit nog om een slimmere renner te worden en misschien volgen er dan ook nog mooiere uitslagen. Het seizoen is nog jong en de benen hebben nog tijd om te leren luisteren naar het kleine stemmetje in mijn hoofd. Jammer genoeg wordt dat kleine stemmetje nogal eens overroepen door een schreeuwer die wil dòòrgaan ..
Resultaat: een teleurstellende en anonieme 15e plaats.
Koen heeft sinds vorige week donderdag de eerste training op de vlieghaven van Goetsenhoven achter de rug. Er werd een uur gereden in groep; langer is nog niet mogelijk omdat het nog te snel donker wordt. Hij staat ook volledig in het nieuw: een nieuw seizoen, andere sponsors, een spiksplinternieuwe uitrusting. Hopelijk kunnen we hem daarmee een paar keer vooraan het peloton zien rijden.
Voor mezelf was het zondag de 2e wedstrijd van het seizoen. In Jeneffe stonden we met 45 aan de start, klaar voor een licht golvend parcours met een beetje zijwind. Net als vorige week had ik vanaf het begin een goed gevoel. De groep bleef een halve koers compact samen tot er toch enkele ontsnappingspogingen waren. t Was echter niet gemakkelijk om afstand te nemen. Zaak om zo lang mogelijk te wachten. Tot het op een gegeven moment toch aan de sterksten lukte om een paar honderd meter te nemen. En dan komt het erop aan om enkele maten te vinden om het gat te dichten. En dat is niet evident. Iedereen weet dat de sterkeren vertrokken zijn maar niet iedereen voelt zich geroepen om er iets aan te doen. Jammer.
Toen er dan nog eens 5 man vertrok, heb ik ook de sprong gemaakt en was aangenaam verrast dat ik het gat van 15 à 20 seconden op 5 vluchters in 1 keer en op relatief korte tijd kon dichtrijden. Een goed gevoel. Maar het had veel krachten gevraagd. Die zou ik later tekort komen. Toch deed ik zo goed als ik kon mijn deel van het werk maar het liep niet echt goed. We waren dan al op een kleine 20 km van de aankomst.
En dan het mis. Tijdens de voorlaatste ronde reed een auto traag het parcours op en moesten we snelheid minderen, net op een smal gedeelte van het parcours. Hiermee was ook de samenwerking in de groep weg en het achtervolgende peloton kwam meter voor meter dichter.
Wij reden voor een 11e plaats maar als het peloton bij ons kon komen, zou ik een goeie uitslag mogen vergeten gezien de verzuring/krampen in de benen (ik was al 2 ronden vergeten om een nieuwe drinkbus te vragen ). Ik zag nog wel mogelijkheid om mijn ploegmaat Tom te laten vertrekken en een gaatje te laten vallen maar meer zat er voor mij niet in. Toen het peloton dan bij het ingaan van de laatste km (!) bij ons aansloot, kon ik niets anders meer doen dan de opkomende krampen onderdrukken en op die manier zo snel mogelijk doorrijden en toch nog een deftig plaatsje bemachtigen.
Het resultaat was een ontgoochelende 25e plaats. Jammer want er zat zeker meer in. We zullen dus maar het positieve onthouden. En dat is dat de conditie niet slecht is maar toch nog beter kan. Als ik een betere conditie ook nog kan combineren met het uitkiezen van een goed moment om uit de groep te ontsnappen .. dan kan het niet anders dan dat de uitslagen ook volgen.
Na de goeie intensieve training van vorige zondag volgden enkele rustige dagen met nog een test op de ergometer in het kabinet van Karel Pardaens en Endocard. Trouwens een echte aanrader voor iedereen die wil weten waar hij staat op trainingsgebied. Hier vind je ookalle info voor beginnende sporters;goeie raad èn deze mensen maken je wegwijs in het donkere bos van trainingen, schema's, gezondevoeding, ....
Ik moet toegeven dat ik iets meer verwacht had van de test, dat ik verder stond in de voorbereiding. Het resultaat was nochtans niet slecht en Karel kon mij toch bevestigen dat de conditie goed is en zeker voldoende om in koers mijn mannetje te staan. Waarschijnlijk had ik mezelf dus een beetje overschat en verwachtte ik teveel van de test. Ik begon relatief vermoeid aan het fietsen want de recuperatie de voorgaande dagen was niet optimaal. Ik had dan ook geen al te goed gevoel tijdens de opwarming. Maar al bij al viel het dus toch nog mee. Het gevoel in koers moet dus bevestiging brengen.
Maar dan begon het piekeren pas. De twijfels namen toe, de ochtendpols was veel hoger dan normaal (er zou toch niks aan het broeden zij?), de vermoeidheid ging niet weg, een licht grieperig gevoel en daarbij kwam nog dat het een moeizaam losrijden werd op zaterdag. Kortom, als een vat vol twijfels werd ik zondag wakker. Wat zou dat straks worden? De regen bleef dan wel uit maar die wind zou het zeker niet gemakkelijk maken. De ambitie ging niet verder dan proberen uit te rijden. Zelden zo onzeker aan de start gestaan.
En dan de start. Geen enkel probleem voor mij, een rustige start, blijkbaar goeie benen. Kwam er nog het feit bij dat het grote peloton voldoende mogelijkheden bood om me af en toe weg te steken. Maar het goede gevoel overheerste. En wat doet Gert dan? Naar voor rijden, even rondkijken en dan toch maar op kousenvoeten proberen om vooruit te gaan rijden. Even op de adem getrapt maar niet getreurd, het gaat goed. Een tweede keer proberen, lichte afscheiding, de hulp van een paar collegas maar ook dan duurde het niet langer dan een paar kilometer en 100 m voorsprong. Na nog een derde poging gewaagd te hebben, begon het rode lichtje toch te knipperen. Opkomende krampen en dan toch het besef dat het niets uithaalde. Voetjes terug op de grond en hopelijk lukt het om de groep nog bij te houden en uit te rijden. De schrik zat er even in. Maar alles viel in de plooi; de recuperatie was redelijk vlug in orde (maximum behaalde hf = 194 bpm tegenover 187 bpm tijdens de test - gemiddelde hf tijdens de wedstrijd = 170 bpm)
Proberen om nog een bommetje te gooien tijdens de laatste kilometer. Dus hartslag laten zakken en recupereren.
Tijdens de laatste 2 km en mede door de harde zijwind zwiepte het peloton van links naar rechts en viel er jammer genoeg geen gaatje. Maar wat kon mij de uitslag schelen. De laatste ronde was genieten: het ging
me toch lukken. Na alle miserie, bijna een jaar niet koersen,
onderzoeken ondergaan, oplossingen zoeken, opnieuw trainen en opnieuw
afzien, .. Op een kwartier tijd passeerden al die zaken de revue in
mijn hoofd. Het maakte dat ik deze laatste ronde aflegde met een lach
om mijn gezicht. Ik weet dat er mensen zijn die met veel grotere problemen te kampen hebben en het veel moeilijker hebben maar voor mij was het voorbije jaar ook een dieptepunt.
Laten uitbollen dus en als een winnaar over de lijn komen. Laat de mensen zich maar afvragen waarom die gek zonodig met de armen in de lucht over de lijn kom als 37e (van 53). Degenen die het kunnen weten, weten het. Dat is voor mij voldoende.
Hierbij beloof ik plechtig dat er dit seizoen nog heel wat te beleven staat. Dat ze maar niet denken dat ik me elke week ga tevreden stellen met gewoon volgen en uitrijden. Ik ben enorm content om terug in het peloton te zijn maar dat mag nog geen eindpunt zijn. De trainingen hebben hun nut gehad en opgeven komt in de verste verte niet meer ter sprake.
Zoals voorzien heb ik gisteren nog een relatief zware training afgewerkt en vandaag zonder problemen gerecupereerd. Het gaat dus de goeie kant uit, de voorgeschreven medicatie doet z'n werk en hopelijk betekent dit zo ongeveer het einde van een jaar vol fysiek ongemak. Natuurlijk is training nog niet hetzelfde als wedstrijden rijden. Het wordt dus afwachten of de resultaten in de koers de hoop op een mooi seizoen rechtvaardigen (mooi uitgedrukt, niet?). Deze week wordt dus vooral rusten en recuperatietrainingen inlassen. Donderdag volgt er dan nog een cyclo-test waarin hopelijk het goeie gevoel op training bevestigd wordt. Volgende zondag is het dan eindelijk zover. Ik kijk ernaar uit. Hopelijk staat hier dan maandag een bericht met positief nieuws .....
Ik veronderstel dat de uitslagen van de ploegmaats in de oefenkoersen de rest van de ploeg toch ook wel zullen motiveren. Vorig en dit weekend zijn toch al een paar mooie uitslagen gehaald met een 3e plaats van Jurgen als uitschieter.
De oefenkoers van vorig weekend heb ik aan mij voorbij laten gaan. In plaats daarvan reden we met 5 andere ploegmaats nog een een laatste groepstraining door het Hageland. Hierin werden enkele mooie hellingen opgenomen en hier werd voluit naar boven gereden (Trolieberg, Rot, Tienbunder, Chartreuze, Keizersberg en de helling van de Wijnpersstraat). Wat opviel bij elke helling was mijn goeie start maar op een bepaald moment werd er gewoon geplafonneerd. Harder ging dan niet meer. Dat zijn echter ook de momenten dat je in koers zou moeten kunnen blijven doorgaan. Misschien ligt het gewoon aan het feit dat de conditie nog niet optimaal is. Misschien is er ook een andere reden. Hiervoor zal ik moeten de uitslag van de conditietest afwachten en ook zien hoe het in de eerste wedstrijden loopt. Deze week probeer ik ook nog zoveel mogelijk te recupereren, toch nog een zeer intensieve training in te lassen om volgend weekend nog eens te testen op een parcours rijk aan hellingen. Vrijdag staat er nog een bloedonderzoek gepland, de conditietest is voor volgende week. 2 maart wordt dan het grote debuut voor 2008.
Koen heeft het ritme van de trainingen nog niet helemaal te pakken. De laatste weken traint hij maar 1 keer per week op de weg. Vanaf volgende week beginnen we ook van zijn voorbereiding werk te maken. Nu het al iets langer licht blijft, zullen er ook trainingen in de loop van de week gebeuren. Vanaf maart zijn er dan opnieuw trainingen door de club ingericht op het vliegveld van Goetsenhoven. Zijn basis is er en de rest zal stilaan ingevuld worden naarmate de eerste wedstrijden voor hem dichterbij komen. De eerste wordt de koers in Kampenhout op 27 april. Tijd genoeg dus om de intensiteit en de snelheid op te voeren.
Binnenkort is het weer zover. Een nieuw seizoen, de eerste koersen, ..... Na bijna een jaar niet gekoerst te hebben, kijk ik er wel naar uit. Nog een paar weken doortrainen, er ligt nog een heel programma te wachten, nog eens doorbijten op een cyclo-test en dan maar hopen dat we er klaar voor zijn. Ik moet toegeven dat er wel twijfels zijn. De trainingen verlopen momenteel wel goed maar echte (heel) intensieve inspanningen waren er nog niet bij. Die liggen er nu aan te komen. Afwachten hoe het lichaam daarop reageert en vooral hoe ik hiervan recupereer. Schildklier en hormonenspiegel zouden optimaal moeten zijn. En daar heb ik nu net mijn twijfels over. Na de eerste koers van 2 maart wordt een nieuwe bloedafname gedaan. Dan zullen we al veel meer weten. Ondertussen wordt er getraind en gerust alsof er niets aan de hand is.
Voor Koen blijft er ook nog een hele weg af te leggen. Momenteel wordt er enkel getraind op de dagen dat er ploegtrainingen gepland zijn. Deze zijn op dinsdag in zaal en zaterdag op de weg. We rijden dan ook nog eens samen op zondag maar daar blijft het bij. Ondertussen wordt er al gepuzzeld aan de kalender in de veronderstelling dat we beiden zullen koersen en het ziet er al naar uit dat de weekends redelijk goed gevuld zullen zijn ..... Moeder de vrouw zal weer gelukkig zijn!
Over het weer mogen we niet klagen: het is de laatste weken echt wel ideaal trainingsweer. Een paar keer in de regen getraind maar over het algemeen is het droog en niet al te koud. Dat laatste is ook mooi meegenomen.
Tegen alle verwachtingen in lopen de trainingen ook volgens planning. Ze worden altijd intensiever en worden nog altijd goed verteerd. Wat nog belangrijker is, is dat de recuperatie óók volgt. Een teken dat het met de conditie echt wel de goeie kant uit gaat. Ik probeer ook iets meer te slapen ..... niet altijd makkelijk. Het vroeg opstaan is niet te vermijden, er moet nu éénmaal ook gewerkt worden. De grootste inspanning wordt dus gevraagd van het vroeger gaan slapen. Om een nachtrust van 8 uur te bekomen, zou ik moeten slapen om 21u30. Dit is tamelijk vroeg. Maar het lukt me meer en meer. En de gevolgen laten zich voelen: betere kwaliteit van de training, iets minder vermoeidheid, betere recuperatie, lagere ochtendpols, .....
De voorbije week (volgende week wacht er nog zo'n exemplaar) stond redelijk intensief trainingswerk gepland met intervals in de lagere intensieve zone en uitgebreid met uithouding en de gebruikelijke krachttraining. Er werd dan ook 6 dagen op 7 getraind en ik moet zeggen dat ik geen enkele negatieve weerslag ondervind. Optimale recuperatie en dus geen obstructie om de conditie verder op te bouwen. Ik blijf ook gezond, geen ziekte en hopelijk mag dit blijven duren. De behandeling van de schildklier heeft blijkbaar ook een gunstige uitwerking. Mag het dus wat optimistischer?
Een stage zit er voor dit jaar niet in. Dat wordt hopen op redelijk weer om hier verder aan de conditie te werken. Nochtans een heel aangename gewoonte om 1 week van het jaar te leven als een prof. Enkele ploegmaten vertrekken volgende week wel naar Benicassim (bij Valencia) om er een week de pees op te leggen. Hopelijk doen ze een goeie conditie op zodat we met de ganse ploeg een goeie start van de competitie kunnen beleven.
Om toch niet tè hard van stapel te lopen, heb ik toch al beslist om het clubkampioenschap aan mij voorbij te laten gaan. Dat wil zeggen dat de eerste wedstrijd gereden zal worden op 2 maart te Lens-St-Remy. Hopelijk bevestigd een nieuwe bloedafname rond die periode ook al het goede dat zich nu laat verhopen.
Koen heeft er ook een leuke week opzitten. Hij ging met de school voor 5 dagen naar Bütgenbach op sportklassen. Hij heeft er kunnen sporten, wandelen, zich amuseren, ...... en weinig rusten. Dat laatste heeft hij echt moeten inhalen. Van vrijdag op zaterdag sliep hij de klok rond. Er was iets in te halen ..... De ganse week heeft hij ook sporten gedaan die niets met fietsen te maken hebben. Maar dat kan helemaal geen kwaad, integendeel. Het zou heel goed moeten zijn voor z'n algemene ontwikkeling. En nog iets (en niet van het minste): volgens hem is hij aan het groeien! Z'n truien worden snel kleiner, z'n broeken tekort, schoenen te klein. Ik vrees dat we in kosten gaan vallen. Niet alleen gewone schoenen moeten aangepast worden maar ook koersschoenen. Hopelijk hebben we de nieuwe koerskleren voor dit jaar niet te klein besteld ..... Maar ik denk dat het meer in het kopke zit want toen ik hem gisteren heb gemeten, zat er niet veel verandering in .....
Het fietsen stond deze week op een laag pitje. Zaterdag zijn we een rustige training gaan doen van 1u15. Hierbij zat de vermoeidheid èn het gebruik van andere spieren (wandelen, lopen, voetballen, ...) zat nog in het lijf. Maar meer rijden was absoluut niet nodig. Gewoon de benen een beetje los rijden.
Voor Koen hernemen de normale trainingen dan ook deze week. Dat betekent een zaaltraining op dinsdag, een fietstraining in de loop van de week en zeker één fietstraining in het weekend. Niet overdreven, niet te zwaar. Voor hem blijven er tenslotte nog bijna 3 maanden te gaan vóór de eerste koers. David en Tom van Fietsen Craninx hebben ook weer hun beste beentje voorgezet. Koen's fiets is ook weer helemaal nagekeken en ingevet. Helemaal in orde om het serieuzere werk op de weg weer aan te pakken.
Zoals de bloemetjes bij de bijtjes, de mannetjes bij de wijfjes, zo hoort bij elk team ook de jaarlijkse ploegvoorstelling. Zaterdag was de ganse ploeg van Koen (Olympia Tienen), van miniemen tot elites te gast in de sporthal van Hoegaarden. Het geheel werd gepresenteerd door Luc Verschueren (Radio 2) in aanwezigheid van de peter van de club, Michel Wuyts.
De ploeg werd voorgesteld en de renners werden één voor één op het podium geroepen. Tussendoor werden nog een paar interviews afgenomen van de bekendere namen in de groep.
De kledij is nog niet volledig klaar maar voor de traditionele groepsfoto had elke renner toch al een trui met lange mouwen. Zodra de foto's beschikbaar zijn kan je ze bekijken op deze site of op die van Olympia Tienen.
Het was erg professioneel georganiseerd, waarvoor proficiat aan Joëlle, Guido en alle mensen die er een prachtige organisatie van maakten.
Eindelijk zijn de resultaten van mijn bloedafname van 4 januari jl gekend. En die kunnen me niet echt gerust stellen. 't Is eerder ontgoocheling en een lichte demotivatie die overheerst. Tegenover de vorige afname (september 2007) blijven het dezelfde problemen die opspelen; de schildklier en het gehalte aan testosteron.
De schildklier werkt onvoldoende tot bijna niet. Hiervoor kreeg ik al medicatie met een lichte verbetering tot gevolg. Vermoedelijk zal hier de dosis aangepast moeten worden.
Wat me nog het meest zorgen baart is de testosteron-waarde. Sinds juni 2007 blijft deze opmerkelijk laag en onder het minimum. Hier is een behandeling aangewezen. Het moeten geen dosissen zijn waarmee ik bij de eerste de beste controle tegen de lamp vlieg maar een mens moet toch gezond worden, niet? Dat blijft het grote probleem bij wielrenners: waar ligt de grens tussen gezond worden/sporten en doperen? Ik kies voor het eerste.
Gelukkig kan ik terecht bij een dokter die van wanten weet en die de beste behandeling zal uitkiezen. Hopelijk kan hij snel analyseren wat er nodig is om een aanvaardbaar niveau te halen. En met aanvaardbaar bedoel ik een niveau dat mij toelaat om te koersen. Gewoon fietsen is geen enkel probleem maar om te koersen moet alles 100% goed zitten want anders zijn de gevolgen weer niet te overzien. Vorig jaar werd ik gewoon uit de wielen gereden, kon geen vuist maken en had simpelweg geen kracht. Achteraf gezien niet verwonderlijk zonder (of bijna) testo en met het cytomegalo-virus in de leden.
Maar nu ben ik blijkbaar nog geen stap verder al komt dat op de training niet altijd tot uiting. De trainingen worden meestal goed verteerd maar het bizarre is dat het heel moeilijk is om 2 intensieve trainingsdagen na mekaar te plannen. Laat staan 3 dagen. Dan las ik al snel een dag rust in want het schrikbeeld van vorig jaar zit er nog goed in. Ik ging er evenwel van uit dat de leeftijd er voor iets tussen zit maar als ik vergelijk met collega's waarmee ik af en toe eens samen train, dan moet ik toegeven dat er ook andere zaken spelen. Als het aankomt op kracht dan moet ik sneller passen. Nochtans hadden de krachttrainingen méér dan hun plaats in mijn trainingsschema's van deze winter.
Gezien deze onderlinge testjes en wetende dat trainen en koersen nog eens dag en nacht verschil zijn ..... dan moet er geen tekeningetje bij om te begrijpen dat er nog werk aan de (medische) winkel is. Het staat wel vast dat ik pas begin te koersen als ik me er helemaal klaar voor voel. En geen dag vroeger. Al kriebelt het enorm. Maar na ontvangst van deze bloedresultaten is het optimisme al fameus getemperd. Er zijn nog maar 5 à 6 weken te gaan vóór de eerste start. Het staat nu al zo goed als vast dat het clubkampioenschap van 24 februari aan mijn neus zal voorbijgaan. Hopelijk lukt het om de week erna te starten met een optimale conditie.
't Gaat snel. Half januari al en dus mag het stilaan iets intensiever. Voor mezelf gaat het redelijk vlot. Geen ziekte, geen zwakke momenten maar toch moet er af en toe al wat meer recuperatie ingebouwd worden. En daar wringt het schoentje. Na een paar intensievere dagen kan ik niet anders dan een rustdag inlassen. Ik slaap gewoon te weinig tijdens de week en dat wreekt zich na de trainingen verder in de week. Vrijdag 4 januari stond er een bloedafname op het programma. Ik wacht nog op de resultaten en ik hoop maar dat alles goed zit. Sinds een week ben ik meer dan normaal moe. Waar een aantal uren langer slapen in het weekend anders wel hielp, lijkt het nu wel of ik zelfs dan nog moe blijf. Het doet me spontaan terugdenken aan dezelfde periode van een jaar geleden. Ik maak me nog geen zorgen maar de schrik zit er wel in. Als ik nu nòg eens zo'n resultaat te horen krijg, zou ik het wel eens voor bekeken kunnen houden. Het vraagt enorm veel moeite om alle voorziene trainingen tot in de puntjes uit te voeren (zelfs méér dan vorige seizoenen) maar als er dan nog eens de morele druk bijkomt van schrik om te hervallen, wordt het wel héél zwaar. Maar kom, we zullen er ons wel door werken, zeker? Afwachten op de bloedresultaten.
Voor Koen zijn de wegtrainingen ook begonnen. Afgelopen zaterdag verliep de eerste wegtraining met Olympia onder een mooie blauwe hemel. We reden een mooi en afwisselend parcours en Koen kreeg al 2 uren en half kilometers vreten onder z'n wielen. Naarmate de kilometers vorderden, nam ook de vermoeidheid toe maar hij maakte de training zonder problemen vol. Goeie uithouding, onze ket. Meer nog, de dag nadien had hij blijkbaar ook goeie benen en dus maakten we nog een tochtje van anderhalf uur. Voor hem kon het weekend dus niet beter qua training. Gezien de weersvoorspellingen zal er deze week indoortraining gepland moeten worden. Op dinsdag is er de zaaltraining met de ploeg, woensdag en/of donderdag volgt een korte training op de rollen en in het weekend zullen we nog eens de mtb van de haak halen en een wegtraining uitvoeren. Zaterdagnamiddag krijgt Koen de nieuwe uitrusting voor 2008 tijdens de ploegvoorstelling van Olympia Tienen. Hou de kranten van volgende week dus maar in het oog.
Beste wensen voor 2008 aan al onze supporters en bezoekers van deze site! Voor iedereen een goede gezondheid gewenst en hopelijk komen al jullie wensen en dromen uit tijdens de volgende 366 dagen.
Ook dit jaar zullen we proberen om jullie op de hoogte te houden van het reilen en zeilen in de carrière van vader en zoon. Allebei een jaartje ouder, (nog) wijzer en ..... sterker. Hopelijk kunnen we dit omzetten in mooie resultaten.
Op resultaten in wedstrijden is het nog wat wachten. Maar de trainingen beginnen toch al vruchten af te werpen. Er is vooruitgang merkbaar; Zowel bij vaders als bij zoon. Het zoontje doet zijn best, volgt de trainingssessies in zaal en op mountain bike met de ploeg en op oudejaarsdag werden de eerste kilometers op de weg afgelegd. Een familie-uitstap van vader en zoon op eindejaar ..... Allemaal zonder problemen verlopen. Zelfs op nieuwjaarsdag stond een training op het programma. Een rustige rit met een eerste kennismaking met de Chartreuzenberg in Holsbeek. Dit jaar zullen we zeker enkele keren door een nieuwe omgeving rijden, andere paden verkennen. De trainingen mogen weer wat langer worden en verandering van spijs doet eten. Papa kent de streek al jaren en verloren rijden zal moeilijk zijn.
Diezelfde papa heeft ook al van andere vergezichten genoten. Een eerste groepstraining met de ploegmaats had onlangs plaats in de omgeving van Riemst-Lanaken-Bilzen. De wegen lagen toen op verschillende plaatsen gevaarlijk glad maar ongelukken werden gelukkig vermeden. Andere trainingen werden afgelegd langs het vertrouwde parcours richting Hageland of op de weg van en naar het werk. Een eerste dipje, te wijten aan opgebouwde vermoeidheid ligt achter de rug. Hiervan kon ik optimaal recupereren en opnieuw opbouwen naar een volgende fase. Enkele dagen vakantie tijdens de eindejaarsperiode helpen om het slaapgemiddelde op te krikken en laten ook toe om met daglicht te trainen. Toch een ander gevoel dan met lichtjes aan een tocht door het donker te beginnen.
Vrijdag staat ook een eerste bezoek aan de sportdokter gepland. Een bloedonderzoek zal ons iets wijzer maken over eventuele tekorten. Het algemene gevoel is ok maar soms ontbreekt het ook wat aan energie en vitaliteit. Zal misschien ook wel met de periode van het jaar te maken hebben. Weinig zon en veel grijze dagen. In 2008 staat er ook geen stage in het buitenland (en de zon!) op het programma. Dit zal ik proberen te compenseren met een paar dagen van intensieve training in de Ardennen. Voor zover het weer het toelaat, tenminste ..... Maar dat is voor later.
Ik merk het toch al, de motivatie is er om er een geslaagd seizoen van te maken. Het is al uitkijken naar de eerste wedstrijden. Dat zal weer een aanpassing worden na (bijna) een jaar zonder competitie. Eerst nog aan de conditie werken en gezond blijven. En dan ..... let the beast go!
En daarna is het de beurt aan de ket. Hopelijk zit er dit jaar groei in. Zowel fysiek als mentaal, en dan volgen de resultaten vanzelf.
Koud, koud, koud buiten. Maar wel droog. En dan kunnen we toch al buiten komen. Na enkele natte weken is het eindelijk prettiger weer geworden om de trainingen in af te werken. Geen rollen meer nodig, we kunnen de straat op. Hopelijk blijft het zo een tijdje. Op dit ogenblik wordt de planning tamelijk strikt gevolg, ze wordt niet in de war gestuurd door onverwachte hindernissen zoals ziekte of valpartij. Nochtans is de eerste val al achter de rug, 't was al een hele tijd geleden maar tijdens het mountainbiken is het toch eens misgelopen. Gelukkig gebeurde het al bij het begin van een afdaling. Te hard aan de voorrem getrokken en dapper over de kop gegaan ..... zonder erg. En op een zachte bosgrond vallen is toch een aangenamer (!?) gevoel dan doorschuiven over hobbelige en korrelige asfalt. Vorige week werd een relatieve rustweek ingelast. Daar was mijn oude(re) lichaam wel aan toe. De vermoeidheid begon z'n tol te eisen, de trainingen verliepen niet zo vlot meer, de ochtendpols vertoonde ongekende hoogten. Een beetje recupereren was aangewezen. Vanaf deze week zit het spel weer op de wagen. Deze week wordt er van maandag t/m donderdag de pees op gelegd, vrijdag rustdag om tijdens het weekend weer enkele lange en intensievere trainingen af te werken. De enkele vrije dagen bieden de gelegenheid om tijdens de dag te trainen ipv 's avonds. Toch iets aangenamer en vooral veiliger om in daglicht te rijden. Je ziet het, we zitten niet stil. Constant een oogje op het trainingsschema, oppassen om de nodige rust in te bouwen en tijdens de trainingen voluit gaan. De voorbereiding in volle gang!
Koen houdt het momenteel bij de circuittraining (turnen en lopen) met zijn ploeg en een mtb-training op zaterdag. Soms ook een extra ritje op zondag. Vanaf de kerstvakantie zal hij ook enkele keren op de rollen beginnen rijden om zijn basisuithouding te vergroten. Maar dat doet hij echt niet graag ..... In zijn fysieke ontwikkeling zit ondertussen ook niet veel vooruitgang. Zijn koersschoenen van 2 seizoenen geleden passen nog altijd (!). Wel goedkoop. Z'n groeihormonen hebben nog steeds hun opwachting niet gemaakt. Ook weer goedkoop want andere kleding heeft hij nog niet direct nodig. We blijven het nog altijd doen met koers- en andere kleding van enkele jaren geleden. Hopelijk komt er toch nog wat beweging op dat gebied, liefst zo snel mogelijk. Misschien als we héél hard wensen met Nieuwjaar??
Om de motivatie nog maar eens een ruk naar omhoog te geven, toch maar eens gaan kijken of er toevallig al een nieuwe kalender 2008 online was. En inderdaad! De eerste koersen zijn gekend, de eerste data bekend. Nu, veel verschil met voorgaande jaren is er niet maar het is toch zoals met een vakantie. De dag dat geweten is wanneer vertrokken wordt, geeft altijd een paar kriebels in de buik.
Voor mezelf het normale menu met korte verplaatsingen tijdens de eerste weekends. Op 2 maart naar Geer, daarna volgt Lens-St-Remy en verder een eerste trip naar het verder gelegen Rencheux. Buiten eventuele wijzigingen ligt dit zo goed als vast.
Koen zal waarschijnlijk ook z'n eerste koersen rijden in de nabije omgeving van Leuven. Tussen de wedstrijden in Geetbets (4 mei) en Hoegaarden (18 mei) ligt zelfs een bijna thuiswedstrijd geprogrammeerd in Leefdaal, een gekend gedeelte van ons trainingsparcours. Hopelijk kan hij dan weer op een groot aantal supporters rekenen. Hij zal alle hulp, in eender welke vorm dan ook goed kunnen gebruiken. Koen zal deze wedstrijden rijden op voorwaarde uiteraard dat zich hier geen koersen van een paar klassementen tussen wringen. Zoals afgesproken, zal hij met zekerheid de koersen rijden die deel uit maken van het regelmatigheidscriterium Hageland en Haspengouw en een challenge op de piste.
Buiten een figuratie voor een reclamespot voor een Nederlands ministerie (op de Koppenberg) gedurende 2 dagen is er niet veel te melden. Het kopje zit goed en aan de conditie wordt hard gewerkt a rato van 5 à 6 dagen per week. Niet altijd aan hoge intensiteit maar vooral mikken op een brede basis.
Voor Koen starten dit weekend ook weer de mountainbiketrainingen met de aspiranten van Olympia Tienen. Na een week van lichte ziekte kijkt hij weer uit naar deze bostrainingen. We rijden met de fiets naar de plaats van vertrek (Bierbeek) en achteraf terug naar huis. Goed voor iets meer dan 2 uren training. Hopelijk wordt het weer niet al te guur. Rijden in kou en regen, zelfs op de mtb is niet al te aangenaam. Maar wel goed voor de karaktervorming!
Een beetje administratie hoort erbij. Alles moet op tijd aangevraagd worden, documenten binnen de termijnen ingevuld en opgestuurd, schema's en planningen maken, ..... Zo liggen al een paar afspraken voor opvolgingsbezoeken aan de dokter vast (geen risico's meer nemen voor overtraining, bloedonderzoeken op z'n tijd om eventueel snel te kunnen ingrijpen), binnenkort volgen nog lactaattesten voor mezelf en positionering op de fiets voor Koen.
Een eerste bezoek aan de dokter voor het invullen van de vergunningsaanvraag resulteerde in een paar lichtpunten maar ook weer een kleine ontgoocheling.
Voor mezelf kan ik kort zijn, een echo van het hart toonde aan dat rond het hart geen water gevormd werd. Blijkbaar kon dit ook een gevolg zijn van problemen aan de schildklier. Maar hier kon Dr Vermylen mij dus wel geruststellen. Een lactaattest bij Karel van Endocard is voorzien voor februari. Oorspronkelijk was het gewoon de bedoeling om verder te werken op de gegevens van mijn laatste test (oktober 2006) maar door de gezondheidsproblemen van vorig seizoen zou het meer aangewezen zijn om een nieuwe lactaattest af te leggen. Deze mening kan ik wel bijtreden, in het verleden was het de gewoonte om dit jaarlijks minstens 1 keer te doen. Het geeft een indicatie van het huidige conditieniveau en geeft aanleiding om eventueel bij te sturen in de trainingen. Het vraagt wel telkens een (kleine) investering maar ik ben ervan overtuigd dat dit toch héél nuttig is. En uiteraard is (hoe klein ook) sponsoring altijd welkom .....! Het leven van een wielrenner is niet bepaald goedkoop. Laat staan, de omkadering van 2 renners!
Voor Koen liggen de kaarten anders. Een voorlopige conclusie is gewoon dat Koen laat-matuur is. Je ziet het in z'n lichaamsbouw, z'n ontwikkeling, z'n krachtsontwikkeling, ..... Vergeleken met zijn tweelingzus (!) staat hij enkele lichtjaren achter. En uiteraard laat dit zich voelen bij de uitoefening van zijn geliefde hobby. De kleine test die hij deed op de ergometer bij de dokter liet niet veel beterschap uitschijnen. Koen's lichaam staat nog niet direct op het punt om te ontploffen. Moeder Natuur doet het echt aan een gezapig tempo. De conditie van Koen blijkt wel een stap vooruit gezet te hebben tegenover één jaar geleden maar spieren en pezen volgen niet echt. Een echte vooruitgang op gebied van kracht en algemene ontwikkeling is er niet. En nu komt het: deze valt ook niet voor onmiddellijk te verwachten .....! Hier knijpt het schoentje dus geweldig. Letterlijk niet want Koen zal nog een bijkomend seizoen kunnen doen met dezelfde schoenen(maat) ..... Maar wat moeten we hier nu mee? Het antwoord hierop is ook duidelijk: niet panikeren, niks proberen te overhaasten en vooral geduldig afwachten. Het zal er dus op aankomen de motivatie niet te verliezen en blijven voort te bouwen aan een goeie basis. Echte goeie resultaten en een merkbare verbetering in de uitslagen zal dus nog niet voor 2008 zijn. Zoals ook niet de bedoeling was, maken we hier dus nog steeds geen prioriteit van. Maar het zou toch veel leuker zijn dat ...... enfin, met als en dan komen we geen stap verder. Rustig verder werken is de boodschap, geen stress en geen plaats laten voor grote ontgoocheling. En met dezelfde steun en aanmoedigingen als in 2007 moet dit gewoon lukken.
Half november, de eerste koude, korte dagen en snel donker, nattigheid in de lucht, kriebels in de benen ..... Dàt betekent traditioneel het begin van de wintertrainingen, de aanloop naar een nieuw seizoen. De meeste mensen denken stilaan aan de feestdagen, aan de voorbereiding van de komende feesten.
Wij, wielrenners (en uiteraard ook de atleten uit andere zomersporten als triatlon, nietwaar Karel ....) denken dan spontaan aan voorbereidingen die ons iets meer zouden moeten liggen. Want, zeg nu zelf, enkele weken uit de strakke planning van trainen, eten en rusten kan geweldig deugd doen maar eens de eerste sensaties van het goede (en soms Bourgondische) leven achter de rug zijn, begint het weer onvermijdelijk te kriebelen. We beginnen kregelig te lopen, hebben last van kleine kwaaltjes, ons lichaam vraagt naar enkele prikkels (neen, geen bier-, wijn- of chipsprikkels meer) en meer van die lastige dingetjes. Dus, wat doen we? We doen wat ons lichaam vraagt: actie! Een beetje lopen, sleuren met gewichten bij het fitnessen, af en toe eens gaan zwemmen, de mountainbike van stal halen en starten maar!
Toch ook nog een beetje genieten maar de gedachten gaan al uit naar 2008. De planning ligt klaar, het trainingsschema is uitgetekend en de eerste afspraken staan al op de kalender. Met de idee aan komende (hopelijk) mooie momenten in het achterhoofd is het niet moeilijk om het luie nietsdoen achter ons te laten.
Voor de eerste keer lopen de voorbereidingen voor Koen en mezelf redelijk gelijklopend. Dat wil zeggen dat we weer vele uren samen zullen doorbrengen. Zo zijn we al enkele weken de bossen onveilig aan het maken met de mountainbike. Het moet gezegd, Koen heeft me al een paar keer verbaasd. Uiteraard werken we helemaal niet op kracht maar qua uithouding loopt het al lekker. Volhouden zit er bij hem ingebakken en ik heb het gevoel dat hij over een tamelijk grote motor beschikt. Als we daar later nog een hoop pk's aan kunnen toevoegen, ziet de toekomst er mooi uit. Aan uitslagen denken we nog niet; graag fietsen, veel bijleren en zich amuseren moeten voor Koen nog altijd het belangrijkste uitgangspunt vormen. Vanaf vandaag beginnen ook de zaaltrainingen met de jongens en meisjes van Olympia Tienen. Lopen, coördinatie-oefeningen, sport en spel vormen daar de belangrijkste elementen. Qua planning naar volgend seizoen toe zullen we ook andere accenten leggen dan het voorbije jaar. In 2007 heeft Koen met uitzondering van 3 of 4 weekends, aan alle wedstrijden deel genomen. Dat was niet helemaal zo voorzien maar de mogelijkheid was er (ikzelf lag bijna een gans seizoen in de prullenmand ...) en dan is het moeilijk om het beestje binnen te houden. In 2008 zou Koen graag deelnemen aan wedstrijden die tellen voor enkele klassementen. Onder andere de 'Challenge FCWB' op de piste en het 'Criterium Hageland en Haspengouw'. Het seizoen begint rond half april met de eerste wedstrijd op piste en een eerste gedeelte zal duren tot einde mei. Daarna volgen de schoolexamens en de tweede seizoenshelft van juli tot begin oktober.
Koen's planning geeft mezelf de mogelijkheid om me volledig toe te spitsen op een vroege start (einde februari tot einde april) om dan een beetje relatieve rust in te bouwen tijdens de maand mei (weer voorrang aan Koen) en toe te werken naar een drukke periode vanaf juli met waarschijnlijk een heel aantal volgeboekte weekends. Weekends van 2 verplaatsingen (Koen èn Gert) zullen geen uitzondering zijn .....
Je ziet het, onze plannen beginnen vorm te krijgen en op de motivatie zit nog geen sleet. Hopelijk blijven we verstoken van tegenslagen allerhande en mogen we blijven hopen op een geweldig seizoen 2008.
Eerlijk gezegd, we keken er wel naar uit. Het was al voelbaar sinds vorige zondag. Hoe dichterbij het kwam, hoe sneller het kwam, hoe liever. Voor een goed begrip, ik heb het hier over de laatste koers van het seizoen ..... De goesting was er net iets minder, de motivatie botte wat af, ... aan kleine dingetjes konden we merken dat het voor Koen tijd was voor een laatste uitspatting.
Wij dus zondag, nog maar eens met een mooie najaarszon in de lucht, op weg richting Corswarem. Mooi parcours, lichtjes op en af. Alle ingrediënten waren aanwezig voor een mooie afsluiter.
26 dapperen stonden aan de start. Met de ervaring van vorige week in Kumtich in het achterhoofd nestelde Koen zich onmiddellijk in het midden van de groep. Het was eindelijk tot hem doorgedrongen waar de beste plaatsen in het peloton te vinden waren. Leuk om te zien. Mooi meegenomen ook dat het niet Koen was die de eerste gaten van de eerste afvallers moest dicht rijden. Hij leek dus op de goeie weg om een schitterende uitslag te rijden.
Na 4 van de 7 af te leggen ronden werd het echter toch ietsje te zwaar om de groep te volgen. Het peloton brak in 2 en Koen belandde in de 2e groep. Maar ook daar werd het moeilijk en opeens was de veer gebroken. Zijn groepje viel verder uit elkaar en verbrokkelde volledig. De fut was eruit en de laatste kilometers van het seizoen waren er een beetje teveel aan.
Koen sloot de koers af als 20e van de 26. Eigenlijk een weerspiegeling van het ganse seizoen, deze plaats is zo'n beetje zijn plaats geweest in het peloton. Geen topper, geen uitschieter maar zeker en vast ook geen achterblijver. Koen heeft getoond dat hij kan volhouden en doorbijten. Dàt, samen met het plezier dat hij altijd gevonden heeft in het fietsen is en blijft het allerbelangrijkste. Mede door de fysieke problemen van papa waardoor deze (bijna) niet kon koersen in 2007 maken dat Koen zo goed als elke week gekoerst heeft. De weken dat we niet koersten, hebben we samen de wegen onveilig gemaakt in Frankrijk. En beweren dat dat licht verteerbare kilometers waren, is de waarheid enorm geweld aandoen.
Elke week koersen en trainen, zowaar niet makkelijk voor een jonge kerel van zijn fysiek kaliber, nog eens geen 12 jaar. Waar voor vele anderen de lat om zelfs nog maar gewoon te sporten en te bewegen véél te hoog ligt, heeft Koen getoond dat hij er heel wat voor over heeft om zijn droom te bereiken; een goeie renner worden en af en toe een graantje, een kruimeltje dat de grote beren hebben laten vallen, meepikken. Liefst in de vorm van een mooie plaats in de uitslagen van volgende jaren.
Kerel, een dikke proficiat voor je inspanningen en voor je gelijkmatige seizoen 2007. Geweldig wat jij ervoor over hebt om halsstarrig je droom na te jagen. We werken er samen verder aan tijdens deze winter en volgend seizoen.
Het begint zwaar te worden voor de ket. De motivatie is er nog wel maar aan details kan ik merken dat ook die serieus begint af te botten: liever binnen blijven en een half uurtje op de rollen in plaats van een uur in de miezerige regen, in koers wil het hoofd nog wel maar de benen sputteren tegen, ..... Het einde van het seizoen komt dichterbij en valt geen week te laat. We hadden voorzien om ook het weekend van 13-14 oktober bij te nemen maar daar zijn we vanaf gestapt; 't is mooi geweest en 2007 heeft lang genoeg geduurd. Volgende week nog een mooie koers; nog 1 keer opladen en dan: bàsta. Maar vorige zondag was er nog Kumtich, een inrichting van Koen's team Olympia Tienen. Het moet gezegd: dit was een prachtige omloop voor aspiranten misschien wel de schoonste van het ganse jaar. Brede wegen, goed asfalt, licht bergaf en een lichtlopende helling met een stukje vals plat naar de aankomst toe. Rondjes van bijna 2 km, ideaal voor renners en zeker ook voor het publiek. Met 4 waren ze, de aspiranten 12 jaar van Olympia Tienen. En zoals op training hingen ze al voor de start achteraan het peloton te babbelen en te zeveren. Jammer genoeg was het niet om mekaar op te peppen. Ze vonden het tof om samen enkele ronden achteraan het slabbakende peloton te hangen. De kerels vonden zelfs nog tijd om bij te praten tijdens de koers! Met alle gevolgen vandien ... Hoe dikwijls heb ik onze Coppi al ingepeperd dat hij van een traag rijdend peloton moet profiteren om vooraan plaats te nemen en zich op de helling laten mee te drijven en boven opnieuw z'n karretje aan te haken? Neen, dan was het leuker om de tijdelijke stilte voor de storm op te vullen met gepalaver over koetjes en kalfjes. Wacht tot de meisjes hun opwachting maken in hun leven, dan is er nòg meer te bespreken. Hopelijk gebeurt dat dan nà de koers en niet tijdens. Bij de eerste de beste versnelling van de sterkere jongens (bijna de gehele top 5 van het Belgisch kampioenschap was weer present) vielen de eerste slachtoffers. Hierbij een mooie afvaardiging van het plaatselijke comité van Olympia. Gelukkig viel het een ronde later opnieuw stil en zagen onze helden kans om opnieuw aan te sluiten. Niet voor lang echter. De volgende keer was het goed prijs. Een eerste groep van 10 jongens, gevolgd door een achtervolgend pelotonnetje van 10 werd gevormd. Hierbij welgeteld 1 Olympiaan. En dan nog niet de (in onze ogen) juiste. Inderdaad, Koen en kompanen konden aan een hopeloze achtervolging beginnen. Ondertussen was het vloeken mij al vergaan, 't werd eerder berusting. Maar kom, iedereen moet leren en wellicht krijgt elke renner wel eens het deksel op de neus na niet opgelet te hebben tijdens de koers. Koen lukte er nog wel in om een mooie remonte te maken tijdens de laatste 2 km en komaf te maken met een paar concurrenten. Hij eindigde op een lichtelijk teleurstellende 20e plaats van 23 vertrekkers. Ik moet toegeven dat de papa er iets meer van verwacht had. Volgens mij moet het mogelijk geweest zijn om minstens met de 2e groep van 10 mee te zijn. Dat heeft hij in vroegere koersen al bewezen. Of was het vaderlijke overschatting. Ik hoop het niet. Ik denk eerder dat het 'eindeseizoensmoeheid' was. Voor de laatste inspanning van dit seizoen gaan we proberen om zondag nog eens alle zeilen bij te zetten. Maandag en woensdag zat Koen een half uurtje op de rollen, donderdag is het de wekelijkse training in Goetsenhoven en (misschien) vrijdag maar zeker zaterdag profiteren we nog van de aangename temperaturen om lichtjes los te rijden om er zondag in Corswarem de laatste keer te staan. Hopelijk vindt Koen nog ergens een vaatje energie. 't Zal nodig zijn om nog eens extra te tanken na een lang seizoen.
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Vanaf dat moment krijg je elke keer een mailtje wanneer er een nieuw bericht op dit blog verschijnt. Dankjewel!
Wil u ons steunen?
Dankzij enkele fantastische sponsors kunnen we jullie een body/fleece aanbieden ter aanmoediging van onze jongste renner. Stuur even een mailtje met je kledingmaat en voor de prijs van 20 € krijg je een prachtige fleece in de plaats! Dank je!
