Een seizoenseinde dat zich in volle vaart aankondigt, de (weekend)dagen vliegen voorbij, tijd voor ontspanning is er niet meer, alleen de fiets telt.

’t Is bijna niet te geloven maar we hebben dit jaar zelden zo’n mooie weekends gekend om te koersen dan deze van vorige week en het voorbije weekend. Geen wolkje aan de lucht, regendagen zijn nog een tijdje af, temperaturen rond de 20 °C, ….. kortom, ideaal koersweer.

Zaterdag was het mijn beurt om nog eens te starten in een wegwedstrijd, gekend voor z’n mooie wegen. Marchin heeft één van de mooiste parcours van de ganse kalender. Een ronde van om en bij de 7 km, brede wegen en een helling waar (eventueel) een verschil gemaakt kan worden op 500 m van de finisch.

Voor het koersverslag kan ik het redelijk kort houden. Het mooie weer en de bijna windstille omstandigheden maakten dat we, enkel voor de B’s met 44 waren. Samen met de C’s starten was dus geen voordeel want ook zij waren met veel en het ging dus over een redelijk uitgebreid peloton. Vechten voor een plaatsje vooraan dus.

De helling, ongeveer 400 m à 10% zou normaal een breekpunt moeten zijn. Jammer genoeg bleef het ganse pak samen. Een echte afscheiding kwam er nooit, alle gaten (gaatjes) werden telkens toegereden. Buiten de helling was er geen enkele plaats waar het verschil kon gemaakt worden, zelfs de wind was afwezig en maakte het makkelijk koersen. Een logisch gevolg was dat iedereen ook de laatste ronde redelijk makkelijk naar boven reed en er zich een massa renners samen aanboden voor de eindsprint. Die liet ik rustig aan mij voorbij gaan en eindigde in de achterste regionen op een 10-tal seconden van de winnaar. Resultaat: 33^e van 44 B-renners.

Deze week geen koersen voor één of ander klassement maar een mooie klimkoers voor Koen in Jemeppe. Het aantal kilometers was dan wel beperkt, 17 km in plaats van de gebruikelijke 25 km maar de zwaarte van het parcours maakte het verschil. Veel uitleg behoeft de parcoursbeschrijving niet; 500 m dalen en 500 m klimmen. Simpel. Maar het doet je al schrik krijgen van bij de start. Maar als je in die buurt gaat koersen dan weet je waar je je aan kan verwachten. Geen enkele meter is vlak.

Niks van schrik echter bij Koen; bij hem is het meer van ‘we zien wel wat het wordt’. We zouden nu eens zien hoe goed hij kan klimmen. Zijn gewicht valt uiteraard goed mee (34 kg) maar in kracht zou hij wel eens kunnen tekort komen.

En de test viel redelijk mee. Na de 2^e ronde werd achteraan de deur van het peloton wagenwijd open gezet. Alles viel stilaan uit elkaar, elke ronde een slachtoffer meer.

Ook Koen was aan de beurt. Hij viel echter af in een groepje van 5 en kon het nog gedaan krijgen om 2^e van deze groep te eindigen.

Het klimmen kon de eerste kilometers op het grote verzet gebeuren. De sterkeren konden dit bijna elke ronde aanhouden maar ik gaf Koen toch de opdracht om, zodra hij een paar honderd meter achter de groep reed naar het kleinste tandwiel vooraan te schakelen. Hiermee zou hij zich makkelijker en iets meer op souplesse kunnen in het groepje handhaven. Bovendien spaarde hij hierdoor krachten om later nog eens kunnen uit te halen. En dat lukte. De voorlaatste ronde legde hij nog eens het grotere verzet op en voerde de forcing op de helling. Zijn laatste concurrenten moesten uit het wiel en Koen eindigde deze zware wedstrijd op een mooie 15^e plaats van 22 vertrekkers. Knap gereden!

Voor zijn kunnen en met zijn mogelijkheden heeft hij echt wel een mooie koers gereden. Het kostte veel energie maar het zou een goeie (laatste) voorbereiding moeten zijn voor zijn laatste 2 koersen. Hier wil hij echt nog wel een paar mooie resultaten halen.

Zondag start hij in Kumtich in een koers die ingericht wordt door z’n eigen team en de week daarop staat de laatste wegkoers op het programma in Hélécine.

Hopelijk wordt het nog een paar keer mooi en droog weer. Ideaal om het seizoen af te sluiten.

Allemaal welkom!

29-09-2008 om 15:29 geschreven door Koen en Gert  

Een mooie nazomerdag ….. ideaal om een dagje door te brengen op de piste. En het werd zelfs een redelijk lange dag.

Thuis vertrekken rond de middag en retour op dezelfde plaats rond 20u30 ….. ’t Kan tellen. De fietsen moesten dan nog even nagekeken worden en de benen van Koen onder handen genomen en verwend worden met een kleine massage want hij moest ’s anderendaags nog aan de bak in een wegkoers. Het leven zoals het is in een huishouden met 2 renners.

Zaterdag hadden zowel Koen als ik dus een meeting op de piste van Ans. Koen reed er de laatste manche van de ‘Challenge sur piste’, ikzelf wou de conditie onderhouden en de benen testen met het oog op de laatste 2 wegkoersen van het seizoen.

Na zijn week recuperatie na ziek geweest te zijn, werd het een moeilijke aanpassing voor Koen. Hij kwam moeilijk vooruit en moest doorbijten. De scratch verliep moeilijk, bij de afvalling kon hij nog de meubelen redden en hij kwam er wel weer door bij het laatste onderdeel, de puntenkoers. Uiteindelijk kon hij nog enkele bijkomende puntjes sprokkelen om zijn plaats in de algemene rangschikking veilig te stellen. Hij eindigde binnen de top 10; op de 9^e plaats.

Voor mezelf stond er niet veel op het spel. Ik heb dit jaar niet deelgenomen aan de challenge en reed pas de 2^e keer dit seizoen op de piste. Het doel was om alles te geven en eens diep te gaan als test voor de volgende weken. Kwam daar nog bij dat ik ’s anderendaags niet kon rijden doordat Koen koers had. Alle reden dus om gas te geven. En dat lukte redelijk. We reden samen met de C-renners. Mijn uiteindelijke plaats in de stand was 6^e en ik werd daarmee ook 4^e B.

Op zondag en een korte nacht later moest Koen zijn klassement Hageland & Haspengouw verdedigen in Landen.

Er stonden zowaar 42 renners aan de start voor een mooie omloop van anderhalve kilometer.

Maar voor we aan de start mochten verschijnen moesten we al een hele discussie doorstaan. Het is namelijk zo dat aspiranten geen 2 opeenvolgende dagen aan wedstrijden mogen deelnemen. Persoonlijk vind ik dit redelijk onnozel want het is echt niet te zwaar om een pistewedstrijd en wegwedstrijd te combineren op een weekend. Eerst was er sprake van startverbod voor degenen die op zaterdag op de piste gereden hadden, later werd dit weer ingetrokken;

Koen begon dus met de nodige stress want niet starten zou hem enkele plaatsen in het klassement kosten. Toch nam hij een goeie start in een snelle wedstrijd. Het peloton verbrokkelde in kleinere groepjes en hij vond een groep op zijn maat. Met z’n zessen konden ze hun koersje rijden achter het grote peloton.

Hij was dus nog niet opnieuw 100% na een kwakkelweek maar het ging blijkbaar toch beter dan zaterdag op de piste.

Het gestuntel van de afgevaardigden haalde jammer genoeg weer de bovenhand want het bleek niet mogelijk om een correcte einduitslag vast te leggen. Er blijken maar 26 renners geklasseerd te zijn, de rest van de groep was hen klaarblijkelijk ontgaan. Wat is het nut van kaderplaatjes als er toch geen camera voor fotofinish aanwezig is? Hoe kan men dan in godsnaam een correcte uitslag opmaken bij een eventuele groepssprint?

Weeral kon men zich vragen stellen bij de houding of denkwijze van de afgevaardigden. En met mij verschillende andere ouders.

Maar goed, ondertussen blijven we verder werken. Er blijven nog een paar weken over en het einde van het seizoen komt stilaan in zicht. Nog enkele keren doorbijten en dan de riem eraf.

Voor Koen rest nog een klassementskoers in Kumtich over 2 weken, voor mezelf nog een paar mooie parcours in de provincie Namen.

24-09-2008 om 20:55 geschreven door Koen en Gert  

Het zag er mooi uit, een seizoenseinde waar we werkelijk een stap vooruit hebben kunnen zetten. Koen reed de laatste weken op een hoger niveau en boekte dus weer vooruitgang. Ook het voorbije weekend stond een belangrijke wedstrijd op het programma want tellende voor het regelmatigheidscriterium.

Maar het liep niet helemaal zoals gepland. Koen had op donderdag en vrijdag ‘ontmoetingsdagen’ in zijn nieuwe school en trok voor 2 dagen op ‘retraite’. Het feit dat hij niet kon fietsen was niet onoverkomelijk maar de nodige rust ontbrak. Donderdagavond was er een klein feestje en dat werd (uiteraard en te verwachten) verder gezet in de kamers. Het gevolg was een korte nacht, een vermoeiende vrijdag met regenachtig en killig weer. Resultaat: door zijn ‘scherpte’ is hij uiteraard een makkelijk slachtoffer voor de microben en zit nu opgezadeld met keelpijn en verstopte sinussen.

Met lapmiddeltjes konden we hem toch redelijk klaarstomen voor een plaats aan de start van de wedstrijd in Budingen. Maar met een klein hartje voor het verdere verloop van de wedstrijd.

Het was niet ideaal om in die staat te vertrekken maar gelukkig was er geen sprake van koorts. Hij voelde zich ook redelijk goed (volgens eigen zeggen). Het was fris maar zonnig weer aangekondigd en we namen dus het risico. Er waren punten te verdienen. In alle andere gevallen zouden we zeker thuis gebleven zijn.

Er moesten 18 ronden van 1,3 km afgelegd worden op een biljartvlak parcours. Brede wegen, makkelijke bochten, ….. wind in de rug op de lange aankomststrook.

De eerste 2 ronden werden op niveau van opwarming gereden. Dan werd het vuur aan de lont gestoken en volgden de demarrages elkaar op. Telkens kwam het pak terug en er werd nooit enige afscheiding gemaakt. Maar bij elke versnelling had Koen het lastig, elke keer werd het krasselen om weer aansluiting te vinden. Dan weet je dat je dat een aantal keren kan opbrengen maar geen ganse wedstrijd. Zelfs niet op een vlak parcours.

Uiteindelijk duurd het toch nog 11 ronden vooraleer onze ket er definitief afgereden werd. Geen macht meer, niet normaal kunnen ademen, een dikke keel, …..

Het is hem vergeven. Hij heeft geprobeerd en met een beetje geluk (een koers zonder aanvalspogingen) had het nog goed kunnen aflopen. Maar bij een eventuele deelname aan een sprint had het toch geen enkele verandering gebracht in de eindstand.

Hij zorgde wel voor een primeur. In de eerste 3 jaar van zijn ‘carrière’ werd hij nog nooit laatste. Gisteren werd er geen enkele valpartij of opgave genoteerd en werd Koen voor de allereerste keer allerlaatste: 25^e op 25 vertrekkers. We konden er eens goed mee lachen, we weten hoe het komt.

Interpreteren we dit maar als ‘toch met ièts terug naar huis komen’?

Deze week moeten we goed afwegen wat we doen; voldoende recuperatie inbouwen, dat zeker. We moeten voorzichtig tewerk gaan om de resterende weken niet te hypothekeren. Maar dat komt wel goed. Moet ook want volgend weekend wordt druk met een pistewedstrijd op zaterdag en zondag op de weg in Landen. Inderdaad, starten wordt noodzakelijk want ….. 2 wedstrijden tellende voor regelmatigheidscriteria.

Of hoe een mooi eindklassement afhangt van details en onverwachte (en onaangename) verrassingen.

En die vader dan? Rijdt die nog, zullen er sommigen denken. Ja, die is er ook nog.

Maar gezien de resultaten van de rondvraag (poll) hier links op de bladzijde kunnen we opmerken dat er een meerderheid ontstaat die uitgebreidere verslagen wenst van Koen’s koersen. En dus misschien liever iets minder over de vader.

Trouwens, het staat jullie nog altijd vrij (en het wordt zelfs erg gewaardeerd) om jullie mening te geven op de rondvraag. Neem eens een kijkje.

Zaterdag reed ik een mooie (qua parcours, niet zozeer qua prestatie …) wedstrijd in het Limburgse Werm (Hoeselt). De veldwegen werden door de regen overspoeld met modder en maakten het op sommige plaatsen erg gevaarlijk koersen. Geen steen gegooid naar de organisatoren want zij deden de voorgaande het nodige om zoveel mogelijk steentjes en modder weg te werken. Maar natuurelementen heb je nu eenmaal niet in de hand. Met alle gevolgen en valpartijen van dien. Er werd dan nog eens redelijk snel gestart en geschift. Ik belandde in de achterste gelederen en kon nooit mijn goeie gevoel van de opwarming in daden omzetten. Proberen wel, een paar demarrages plaatsen lukte ook maar de traditionele dip deed me de das om. Niks aan te doen, meer zat er (weer maar eens) niet in.

Maar ik heb wel hoop. Na een paar weken stil gelegen te hebben, vorige week viel de conditie toch nog mee, zie ik me nog wel een paar mooie uitslagen rijden in het najaar. Veel is het niet meer maar er is toch nog voldoende motivatie voor de enkele koersen die me resten.

Ik hoop dat het ‘diep gaan’ van zaterdag de beoogde resultaten oplevert. Want afzien was het wel. Ik reed mijn wedstrijd op 1u 45 min aan een gemiddelde hartfrequentie van 176 slagen/min, met maximale frequentie van 196 slagen/min. Diep gaan lukt dus nog wel en hopelijk helpt dit om nog enkele mooie prestaties af te leveren.

Tot de volgende!

15-09-2008 om 12:26 geschreven door Koen en Gert  

08-09-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

September ….. De terugkeer naar school staat centraal, boekentassen worden (tè) stevig gevuld, duizenden kinderen trekken weer met de fiets de straat op. Zoals we weten is het elke keer weer je stoute schoenen aantrekken om je op de weg te begeven. Geen wonder dat er vele ouders de voorkeur geven aan het veilig deponeren van de kinderen zo kort mogelijk bij de schoolpoort.

Wat het betekent voor kinderen om je weer in het dagelijkse verkeer te mengen mocht ik gisteren aan den lijve ondervinden. Ik had de eer om, samen met Koen het relatief korte traject van thuis naar zijn nieuwe school in Leuven af te leggen. Met de fiets welteverstaan. Onderweg kwamen we ogen tekort om te volgen wat er allemaal gebeurde: geparkeerde auto’s op voet- en fietspad, een openslaand autoportier op een onverwacht moment, stoppen op het zebrapad en de fietsoversteekplaats, ja zelfs een rood stoplicht was geen echt obstakel voor een waarschijnlijk gehaaste medeburger …..

Ik kan het echt iedereen aanraden; neem je fiets en begeef je op elk moment van de kantooruren op straat; je kan het je niet inbeelden of je ziet het voor je ogen gebeuren.

Toegegeven, ik heb er ook met argusogen naar gekeken maar je moet al heel veel moeite doen om het niet te zien. En dat op een traject van op en al 5 km.

Maar onze interesse gaat meer uit naar het fietsen op veilige en ontruimde straten. De koersen van het weekend dus. Of zoals vorige donderdag op de piste.

Koen stond aan de start met 12 andere 13-jarigen. Een ideaal pelotonnetje dus. Hij voelde zich goed en trok daarmee de lijn van zondag door.

Tijdens de koers in Leefdaal is hij blijkbaar door een onzichtbare muur gegaan want ik heb de indruk dat hij door deze ene koers een mooie stap vooruit heeft gezet.

Voor de eerste keer mochten we het meemaken dat Koen de 3 proeven op de piste vanuit het peloton beleefde. Achteraan moesten er een aantal rennertjes lossen maar de ket kon zich plaatsen èn had de kracht om mee te rijden. ’t Moet voor hem een geweldig gevoel geweest zijn. Toegegeven, voor papa aan de zijlijn ook … Hem zo zien meekoersen … eindelijk heb je het gevoel om echt met de groten mee te spelen.

Het gaf hem ook zoveel zelfvertrouwen dat hij de (logische) fout maakte om in de laatste proef (puntenkoers) en tijdens de laatste ronde hiervan het peloton op sleeptouw te nemen en daarmee de concurrenten in een zetel te zetten maar zichzelf in het verlies te rijden.

Ik viel bijna achterover als ik het zag gebeuren. Hij maakt dezelfde fout(en) als zijn vader door véél te gek te willen doen als hij zich goed voelt. Maar hij zal hier nog van leren.

Uiteraard was hij elke keer zo diep moeten gaan om zijn plaats in het peloton te houden dat er van meesprinten niks meer in huis kwam. Hij werd dan ook bij elke proef 9^e . Maar hij speelde wel elke keer mee voor de prijzen.

Allemaal goed en wel maar de piste is nog geen wegwedstrijd. Die prestatie vraagt dus om bevestiging.

En met gepaste trots kan ik zeggen dat onze gespierde punaise dit stukje nog eens over deed in de wedstrijd van zondag in Hakendover.

Het zag er nochtans geen makkelijke opdracht uit. Een mooi maar relatief zwaar parcours lag te wachten; een licht slepend stuk van een 500 m met aankomst op dit gedeelte, een lichte afdaling en een vlakker gedeelte. Samen een omloop van 2 km, 12 keer af te leggen. En met opnieuw de aanwezigheid van de grote en sterkere beren want dit was weer een wedstrijd tellende voor het regelmatigheidscriterium.

Ondanks een aantal aanvallen en pogingen om de groep van 29 uit te dunnen bleef het peloton bijna de ganse koers samen. Je kreeg de indruk dat het niet snel ging maar door de verschillende aanvalspogingen was het echt wel elke keer doorbijten en die tussensprint leveren om erbij te blijven. En dat lukte! Het kostte bloed, zweet en tranen in een temperatuur van 30 °C maar Koen maakte de ganse koers vol in de buik van het peloton. Af en toe dook dat kleine personnage zelfs vooraan in de groep op en reed een prachtige koers.

Eindelijk mocht en kon hij zelfs meerijden voor de bloemen. Alleen ….. die sprint was er teveel aan. De benen liepen vol en meer dan een plaatsje op een tiental meter van het peloton zat er niet in.

Hij zat volledig kapot. De temperatuur was hier niet vreemd aan maar de opeenvolgende inspanningen breken hem nog zuur op. Maar hier komt hij wel door.

Zijn prestaties van de laatste weken heeft hij enkel aan zichzelf te danken. Eindelijk krijgt hij iets terug voor alle inspanningen die hij geleverd heeft, voor de moeite die hij doet om elke keer weer te trainen en te werken. Het moeilijkste komt natuurlijk nog; deze prestaties herhalen, bevestigen en … verbeteren. Maar we hebben geduld.

Het belangrijkste is echter nog dat dit alles aan Koen een pak vertrouwen voor de volgende koersen moet geven. En hem verder op weg zet om zijn jongensdroom waar te maken: Wielrenner worden. Met hoofdletter W.

02-09-2008 om 20:18 geschreven door Koen en Gert