|
De laatste twee weekends van het wielerseizoen waren representatief voor de weersomstandigheden die we dit jaar mochten trotseren.
Op zaterdag 3 oktober was normaal gezien mijn laatste wedstrijd gepland. We trokken dan naar Wiers (Henegouwen). Een bochtig parcours van een kleine 8 kilometer met mooie maar smalle wegen, volledig vlak en een strook van ongeveer 1 km over asfalt waar de loop der tijden en de voorbije winter aardig huis hadden gehouden.
Het deed me eerder denken aan de parcoursen in het limburgse waar meestal ook over smalle betonwegen en door de velden moet gekoerst worden. Neem daar nog een redelijk omvangrijk peloton van een kleine 50 man sterk bij, klaar voor het wringen en duwen op de smalle baantjes en je weet dat het niet echt mijn geliefkoosde koersomstandigheden zijn.
Het verslag kan ook redelijk kort zijn. We begonnen met miezerige regen, een beetje later weer iets droger om af te sluiten met een bui, rechtstreeks uit de zondvloed. Het peloton bleef de eerste ronden gegroepeerd en doordat mij een beetje de moral ontbrak om in zo'n peloton te wringen viel ik al snel naar achteren in de groep.
De benen voelden echter goed aan en wilden duidelijk meer. Op een lang recht stuk in het veld lukte het mij om mij een weg naar de voorste gelederen te vinden. Vol in de wind kostte het mij zelfs relatief weinig moeite. Wat is dat nu weer? Precies een goeie dag! Dus ..... we duwen een beetje door in de hoop met een kleiner groepje weg te raken. Gelukt! Met vier draaien we goed rond en hebben onmiddellijk een mooie voorsprong. Even later komen er nog 4 aansluiten en met deze acht zullen we het moeten doen. De premies worden verdeeld, we rijden een minuutje voorsprong bij mekaar en moeten het dan nog in de sprint uitmaken. Deze sprint laat ik aan mij voorbij gaan en wordt uiteindelijk 7e. Ik weet al wat één van mijn werkpunten van volgende winter zal zijn: sprinttraining.
Doordat de conditie nog redelijk top blijkt te zijn, beslis ik ook vrijwel meteen om ook het volgende weekend nog een allerlaatste koers mee te pikken.
Ten opzichte van het weekend waren vorige zaterdag een paar details veranderd. Ten eerste werd het een mooie dag op klimaatgebied. Een zachte 22 graden en volle zon, ideaal koersweer. Het tweede detail was iets moeilijker. Door professionele verplichtingen moest ik donderdag en vrijdag naar Duitsland. Een trip van in het totaal 1.100 km op de achterbank van een niet zo comfortabele wagen. Door het ietsjes verminderde trainingswerk van de voorbije weken en deze autotrip was de voorbereiding op de wedstrijd niet ideaal. Kwam daarbij nog een lichte verkoudheid met hoestbuien. Waarschijnlijk opgeraapt na de kletsnatte wedstrijden van vorige weken.
De opwarming maakte al duidelijk dat het niet mijn dagje zou worden maar je weet maar nooit.
Door het mooie weer stonden ook weer een pak vertrekkers aan de start. Een zelfs nog groter peloton dan vorige week. En op een parcours van amper 5 kilometer betekent dit meestal een grote chaos. Maar dat viel uiteindelijk wel mee.
Na een 20-tal kilometer wedstrijd slaagden acht renners erin om weg te rijden. Met een paar man probeerden we nog om het gat te dichten maar korter dan 20 seconden kwamen we niet. Niet abnormaal als het altijd dezelfde 3 renners zijn die werken en dus met een bende pseudo-sprinters in het wiel rondrijden die allemaal denken kans te maken om de sprint te winnen voor de ..... 9e plaats. Een triestige mentaliteit die blijkbaar meer en meer en in alle verschillende pelotons bij alle verschillende bonden terug te vinden is. Er wordt liever op krachten bespaard en gereden voor een verre ereprijs dan voluit te gaan voor de overwinning.
Enkele keren uitpakken volstond wel om het grote peloton wat uit te dunnen.
Bij deze enkele schuchtere pogingen die ikzelf ondernam, werd me snel duidelijk dat ik met een beperkt arsenaal 'cartouches' aan de start was gekomen. Begrijpelijk bij de kleine probleempjes van voorbije week maar deze zijn geen excuus. Uiteindelijk had ik gewoon bij de acht vluchters moeten zitten. Jammer maar helaas. Meesprinten voor de ereplaatsen zat er zelfs niet meer in, opkomende krampen hielden mij rustig op mijn plaatsje achterin onze groep.
Einde van het seizoen en dat komt op tijd. Het is even op, het verminderde trainingswerk eist z'n tol en de zin in training is stilaan aan het wegebben. Niet zoals andere jaren - waarbij het soms echt moeite doen was om het einde te halen - maar toch. Tijd voor fysieke en mentale rust.
In het achterhoofd zitten al wel de eerste schetsen en krijtlijnen voor een goeie (winter)voorbereiding op volgende seizoen. Als ons een winter als de voorbije 2 jaar bespaard blijft, zal het seizoen voor mij vroeger starten dat dit jaar. Want - en dat kan ik jullie al toevertrouwen - er ligt een hoogtepunt te wachten in de loop van de maand juni 2011. Maar daarover binnenkort meer.
Ook nieuws over de plannen van onze jongste renner ben ik jullie nog verschuldigd. Ook hierover binnenkort iets meer.
Alle lezers van deze blog wil ik nog graag danken voor het geregelde bezoek aan de site/blog en vooral voor de moeite die sommigen zich getroost hebben om af en toe een reactie te plaatsen, meestal een leuk berichtje of aanmoediging.
Ook een dikke merci aan de supporters, deze van elke week en de occasionele èn aan de fotografen die het mogelijk maakten om ook elke week enkele foto's op de blog te plaatsen.
De meeste dank gaat echter uit naar Jos, quasi elke week present voor de mentale steun, het aangeven van het nodige eten en drinken als de omstandigheden ernaar vragen en die sinds kort ook wielerverslaggever geworden is. Want je kan niet alleen op onze blog een (uitgebreid) verslag van de wedstrijden lezen maar op de site www.wielrenneninleuven.be kan je ook wekelijks terecht voor een kort verslagje.
De (jammer genoeg enige) overwinning van het seizoen was er dan ook eentje die niet alleen van mezelf kwam maar er is gekomen mede door de grote en kleine steun van jullie allemaal.
Bedankt en tot binnenkort!
11-10-2010 om 10:40
geschreven door Koen en Gert 
|
