Klaar voor een uitgebreid exposé over de voorbije dagen?

Het was me weer een weekendje. Er werden lekkere temperaturen voorspeld, hier en daar werd wel gesproken over de kans op onweer maar het zou zeker een aangenaam weekend worden. De examens zijn voor de meeste studenten achter de rug, de eerste vakantiegangers zijn op ontdekkingstocht naar het buitenland en het professionele wielerpeloton legt de laatste hand aan de voorbereiding voor de Tour.

Voor ons pelotonnetje van jonge welpen en iets oudere leeuwen op hun retour lag er een drukke zaterdag- en zondagmiddag in het verschiet.

Een koers in het golvende en groene landschap van Emptinne (Ciney) op zaterdag en voor degenen die er dan nog niet genoeg van kregen lag er nog een zware omloop te wachten in Herstal op zondag. De omloop in Herstal werd iets of wat hertekend door wegenwerken; het werd iets minder zwaar maar onvoorstelbaar gevaarlijk door eilandjes midden op de straat en wegversmallingen op alle mogelijke plaatsen. Ook de wind eiste een hoofdrol op. Maar daarover straks meer.

De koers van zaterdag was nieuw voor mij. Een gedeelte van het parcours kende ik doordat Koen hier vorig jaar één van zijn zwaarste omlopen (en ook zichzelf …) tegenkwam maar zelf had ik hier nog niet gereden. Het bleek een prachtig circuit (voor de insiders: vergelijkbaar met Gouvy en Limes), de helft op de grote steenweg maar hier werden we perfect begeleid door motoren van politie en andere vrijwilligers.

Golvend over 5 km, een helling aan 4 à 5 % over anderhalve km, gevolgd door een lange afdaling en een oplopend stuk naar de aankomst.

Het benengevoel was niet slecht en dus mocht er gekoerst worden. Mijn aanval na 10 km mocht niet doorgaan, evenals een 2^e poging in de ronde erna. En dan werd het plafond blijkbaar weer grandioos bereikt. Dit betekent dat het met mij, na een intensieve inspanning snel bergaf gaat. Ik kan de ingezette inspanning niet volhouden, blokkeer en heb dan moeite om een voorbijkomend peloton te volgen. Bizar en stilaan een frusterende en zeer demotiverende gewoonte. Het kostte mij een berg moeite om tijdens de afdaling (tot 3 keer toe) terug tot bij het peloton te sprinten.

Het bevestigd enkel mijn gevoel van de laatste weken: de te vlugge vermoeidheid tijdens de wedstrijd, het blokkeren, het vierkant draaien, …. Dit kan niet meer normaal zijn en zal hoogstwaarschijnlijk zijn oorzaak vinden in het nog steeds niet optimaal functioneren van schildklier en de productie van de zo noodzakelijke hormonen. Op 24 juli heb ik een afspraak vastgelegd met een specialist op dit gebied. Hopelijk kan hij mij verder helpen want zo kan het niet verder.

Terug naar de koers voor een volgend en ook steeds weerkerend fenomeen: als het parcours het toelaat, kom ik er altijd toch weer even door. Dit geluk had ik dit keer; het was niet de zware koers waar ik me op ingesteld had. Ik kreeg het dus toch nog gedaan om een inspanning te leveren en het pelotonnetje verder uit te dunnen. Uiteindelijk mochten we met 4 sprinten voor een 11^e plaats. Mijn uitslag werd dan ook 14^e. Inderdaad, de laatste van de 4.

De koers werd nog ontsierd door een verschrikkelijke valpartij vlak vòòr mij (gelukkig een beetje op de zijkant). Georges Hauterat raakte nogal ongelukkig de renner naast hem en viel (tijdens de afdaling en tegen 60 km/u!). Een achterkomer reed vol op hem en maakte zo’n buiteling dat hij het peloton bijna in één vloeiende beweging voorbij vloog.

Een mooie salto, rijp voor een podium in Peking eindigde op het asfalt en uiteindelijk in de ambulance. Het blijft een schrikwekkend beeld om een collega met een deken over het lichaam (tegen afkoeling) tijdens de volgende ronde voorbij te snellen met de gedachte dat hij gewoon pech heeft gehad. Bij de gedachte aan dit moment komt het kippenvel nog steeds op armen en benen.

Nadat ik na de inzinking nog dacht aan afstappen (jawel, zo diep zat het!) en recupereren voor ’s anderendaags had ik tòch weer de moed (tegen beter weten in, zoals later zou blijken) om er in Herstal nog eens in te vliegen.

Daar werd het uiteindelijk weer een kalvarietocht …..

Zoals gezegd, op naar Herstal op zondag. Een volledige wijk getooid met Italiaanse en Spaanse vlaggen. De 2 ploegen die later op de avond hun kwartfinale op het EK voetbal mochten spelen. Een sterke Spaanse furie haalde het van een uitgebluste en fel overroepen Squadra Azurri. Zou het niet beter zijn om een goeie kapper in de staf van de Italiaanse ploeg op te nemen? Haarbandjes allerhande en in alle kleuren konden niet weerhouden dat het haar van de Italianen blijkbaar nòg teveel in de ogen hing. Nadat ze zich al met enorm veel moeite en dankzij het falen van andere tegenstanders geplaatst hadden voor deze kwartfinale werden ze oververdiend uitgeschakeld. Statistieken en onrustwekkende ‘gewoontes’ tijdens vroegere tornooien ten spijt, slaagde de Spaanse armada erin om, via strafschoppen de halve finale te bereiken. Daar ligt een brok Russische kracht te wachten.

Juist die kracht is mij niet gegund. Niet alleen lijkt 2 dagen na mekaar koersen niet meer voor mij weggelegd, zelf 2 keer per maand is me teveel aan het worden. Het blijft maar aanmodderen. Soms vraag ik me echt af waar ik mee bezig ben?

En ook: waar zijn anderen mee bezig?

Na de bijna-doodservaring na de val van gisteren maakte mijn collega-renner en latere winnaar van vandaag korte metten met de concurrentie. Van kort na de start ging hij er vandoor, haalde de 1 minuut voor ons gestarte A-renners in en maakte daar in de kopgroep nog het mooie weer. Blijkbaar maakt zo’n verschrikkelijke val zoveel kracht en adrenaline vrij dat er geen houden meer aan is. Zou dit het ideale recept zijn om overwinningen te boeken? Of is er meer aan de hand? Wie zal het zeggen.

De commentaren in de wandelgangen laten niet veel aan de verbeelding over, er wordt openlijk over ‘onregelmatigheden’ gesproken. Gevaarlijk maar niet onlogisch. Ook hier geldt het cliché dat niemand schuldig is vooraleer er bewijs is van het tegendeel. Maar hoe kan er bewijs geleverd worden zonder afdoende controles?

Een goed gevoel in de benen tijdens de opwarming kon de angst voor het aartsgevaarlijke parcours niet opzij dringen. De gedachte aan de valpartij van gisteren spookte nog door het hoofd. Ik was dan ook een bevoorrechte getuige geweest.

Ook de officiëlen hadden oog voor de graad van gevaarlijkheid van dit parcours want zij beslisten tot 1 verkenningsronde achter de wagen …..

En wat gebeurt er tijdens de eerste ronde van de wedstrijd. Inderdaad, een valpartij, veroorzaakt door geweldige onvoorzichtigheid van een renner wiens stuurmanskunst zelden eerder vertoond werd (tenzij door een gepensioneerde chauffeur, mèt pet en 5 kentekens op de nummerplaat op een mooie zaterdagmiddag op weg naar de Colruyt).

Bij mij zonk de moed nog meer in de schoenen en het werd me snel duidelijk dat het zaak was om vooraan of alleen ergens tussenin te gaan koersen.

Aangezien het zaakje vooraan al mooi geregeld was, bleef alleen de mogelijkheid over om tussenin te gaan ‘hangen’. Met deze mooie maar tot mislukken gedoemde poging werd weer een ‘beste persoonlijke jaarprestatie’ bereikt wat behaalde hartslag betreft. De 197 bpm werd vlot gehaald. En dan besef je snel wat je te wachten staat als er zich niet vlug enige hulp van andere renners aanbiedt. Alleen een zuurstofmasker kan dan nog redding brengen.

Aangezien dit artikel niet onmiddellijk ter beschikking was, lag mijn lot in de handen van mijn concurrenten. Maar zij bleven redelijk samen en het gat werd na een 10-tal km gedicht. En mijn keel was ongeveer hetzelfde lot beschoren; tamelijk dicht.

Niet verbazend bij 29 °C. Volgers van deze site weten ondertussen dat koersen bij zulke temperaturen geen specialiteit is van zowel senior als junior Deno.

Wat te vrezen was, gebeurde ook. Het zuurstofpeil in de benen had de rode alarmstreep bereikt en het aanklampen kon beginnen.

Telkens de groep van een tiental man stilviel kon ik weer aansluiten. Tot de volgende versnelling. En dan breekt de veer toch een keertje. Alle kracht verdween als sneeuw voor de zon.

Met een zere onderrug, geweldig vermoeide benen en volledig uitgeput was ik eigenlijk heel gelukkig dat ik de laatste ronde niet meer moest volmaken. Ik werd uit mijn lijden verlost. Aan opgeven heb ik echter geen moment gedacht, dan nog liever van de pijn en ontgoocheling van mijn fiets vallen.

Maar is het dat wel allemaal waard? Als ik zie wat er rondom mij gebeurt en analyseer op welk niveau anderen koersen, stel ik mij serieuze vragen.

Maar wie ben ik?

En hoe ik me voel na zo’n weekend?

Op dit ogenblik redelijk gebroken en uitgeput. Ik kan jullie vertellen dat er deze week niet erg veel aan de fiets geraakt zal worden. Tenzij om hem op de auto te hangen en op vakantie te vertrekken.

Hopelijk vind ik daar nog een beetje moed om af en toe de voorziene trainingen van Koen uit te breiden met een extra aantal kilometers.

Ik hou jullie op de hoogte.

Van aan het zuurstofmasker groet ik jullie,

Tot binnenkort.

23-06-2008 om 14:44 geschreven door Koen en Gert  

Iemand afgelopen maandag TerZake op Canvas gezien?

Waar ging het deze keer over? Je kan het zo gek niet bedenken of een simpele Belgische geest wil het zelfs onvervalst in uitvoering brengen. Het nieuwste artikel uit de afdeling “zot zijn doet niet zeer” is een corridor, een doorgang voor Walen om naar Vlaanderen te komen en omgekeerd. Alhoewel, omgekeerd is nog niet zeker, daar zal nog over gepalaverd moeten worden. Een corridor, een gang van 2,5 km breed en 3,5 km lang op het grondgebied van Sint-Genesius-Rode-Saint-Genèse. In plaats van Vlaams zou dit dan Brussels grondgebied worden.

Wat kan er allemaal gebeuren als een Waal en een Vlaming mekaar in de gang tegen komen? Blijft het bij een ‘bonjour’ of ‘goeiedag’ of komen er dreigementen bij te pas? Wordt het een tweede uitgave van ‘skild en friend’? En wat als er meerdere personen de doorgang willen nemen? Bijvoorbeeld rond 8 uur ’s morgens? Files in de corridor?

Of wordt er uiteindelijk een numerus clausus voor Vlamingen en Walen ingevoerd, een vorm van stop op de productie van de soort om alzo aan een gelijk aantal van elke soort te komen?

Stel je voor: Vandaag in het journaal op Eén: vanaf morgen, 1 september wordt de numerus clausus voor de Belgische voortplanting tijdelijk weer ingevoerd. Dit wil zeggen dat u vanaf morgen op uw tellen moet passen alvorens uw zaad in het bakje te doen. Zorg ervoor dat u met uw buren en andere inwoners van de straat niet over de vastgestelde limiet gaat. De vastgelegde aantallen Vlamingen (of Walen) mogen niet overschreden worden. Deze maatregel is geldig tot de volgende federale verkiezingen. Dit was Goedele Wachters voor het journaal vanuit de Wetstraat.

Om terug bij de zaak te komen, de corridor is misschien nog niet zo’n slecht idee. Het kan maar een bijkomende attractie betekenen in Belgenland. Stel je eens voor hoeveel volk uit het buitenland hier zou naar komen kijken! De bekendste gang van België. Een voltreffer voor het toerisme rond Brussel. En tewerkstelling! De 200.000 nieuwe jobs van Verhofstad halen, wordt een makkie.

Maar hoe krijgen al die toeristen zicht op “de gang”? Wordt hij doorzichtig gemaakt? Komen er kijkgaten? Stopplaatsen langs de gang waar toeristen uit de wagen kunnen stappen om foto’s te nemen? Hier en daar een brug van waarop de toerist een bovenaanzicht heeft op het doorgaand verkeer? Het gewriemel van Vlamingen en Walen die elk op hun beurt maar nog het liefst allemaal tegelijk van de ene naar de andere kant gaan om naar hun favoriete plekje te gaan.

Er is nog werk aan de winkel, zoveel is duidelijk. Want het volledig concept moet nog eens stevig doordacht worden. Hier mag niks verkeerd gaan. Maar de eerste stappen zijn gezet, de funderingen zijn gelegd. Nu nog het idee verder uitwerken en laat de werken maar starten.

Als alles tenminste tijdig door alle commissies geraakt, als vergunningen in orde komen, … Maar waar moet dit dan aangevraagd worden? In Vlaanderen, Wallonië of toch Brussel? En zijn onze Duitstalige vrienden hiermee wel aan hun trekken gekomen? Of willen zij ook hun gang? En waar moet die dan nog komen?

De op één na grootste clownsfamilie (de grootste en bekendste is de familie Pfaff), de Planckaerts, overigens afkomstig uit Oost-Vlaanderen maar momenteel residerend in de hutten op de hellingen rond Rochefort (tiens, langs welke gang zijn die daar terecht gekomen?) hadden het al langer in de gaten en maakten er jaren geleden al een lied over. En nu weten we ook dat zij toen al weet hadden over “de corridor”: wij zijn goed bezig, ook al zeggen ze van niet.

17-06-2008 om 20:20 geschreven door Koen en Gert  

12-06-2008 om 11:51 geschreven door Koen en Gert  

BECA BOUW bvba




Adres:       Kesseldallaan, 89 bus 203 - Kessel-Lo

Telefoon:   016/48.24.74

Telefax:     016/48.24.74

GSM:        0495/77.05.57  of  0497/41.40.05

E-mail:      info@beca-bouw.be

11-06-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

Ha, de wereld van de jet-set. Waarvan blijkbaar ook de wielerwereld deel uitmaakt. Tommeke Boonen en co zijn altijd goed voor enkele mooie koppen in de kranten. Verhalen als deze van de laatste dagen, ze zijn van alle tijden. Wat er ook van aan zal blijken te zijn, ik vind het jammer dat sommigen er alles aan proberen te doen om hun carrière, soms zelfs hun leven op het spel zetten door domme dingen uit te halen. Je kan er met je verstand gewoon niet bij.

Wij moeten het doen met minder, véél minder. Minder tijd om ons met zulke zaken in te laten, minder geld om eraan te spenderen en vooral …. véél minder talent om zo’n mooie carrière uit te bouwen, om van je hobby je beroep te maken.

Het was weer een druk en zwaar weekend. Niettegenstaande ik wist dat er zondag een zware, zoniet de zwaarste koers van het seizoen op het programma stond, had ik de geweldige ingeving om er toch nog een 2^e wedstrijd bij te nemen.

Dus, op zaterdag, een korte verplaatsing naar Limelette (Wavre). Een grijze hemel, miezerige regen, nat en killig maar toch niet te koud … eigenlijk ideaal om te koersen. Maar het parcours kwam er hierdoor levensgevaarlijk bij te liggen.

Een klim van +/- 1,5 km aan 4% in een woonwijk werd gevolgd door een haakse bocht op kassei. Natte kasseien ….. dan zijn glijden en vallen niet veraf.

Hierop volgde een afdaling van een 2-tal km op een smal wegje, met 4 haakse bochten en vol modder en kiezels, een gevolg van werken in de omgeving.

Een vlak stuk van enkele honderden meter gold als aanloop naar de aankomst.

De gevolgen lieten niet lang op zich wachten. Bij de A’s vonden sommigen het blijkbaar veiliger om de afdaling gedeeltelijk op hun buik te maken. Ook bij ons zorgden de kasseitjes voor een paar slachtoffers, al bij al zonder verregaande gevolgen.

Ikzelf voelde me goed, het zware parcours leek ik goed te verteren. Uiteraard, naar voorbeeld van vorige koersen kon ik niet mee toen enkele sterkeren de sprong waagden naar de vroeger gestarte A-renners. Maar eens mijn 2^e adem gevonden, kwam ik er naar goeie gewoonte door en kon enkele keren forcing voeren. Bedoeling was om ofwel alleen weg te geraken ofwel een klein groepje mee te krijgen. De aanloop naar de (eventuele) sprint was te gevaarlijk en te kort om er op te rekenen om concurrenten voorbij te steken tijdens de sprint zelf. Na enkele keren tot op de bodem te gaan lukte het mij om met 7 concurrenten weg te rijden. We mochten rijden voor de 6^e plaats. Het toeval wou dat we de laatste ronde samenvielen met 4 A-renners. Nog meer toeval, uiteraard mag ik dit ook mezelf aanrekenen, wou dat ik me de laatste honderden meters liet vastzetten tussen deze A’s …. Een slechte sprintvoorbereiding en alle kansen weg op een mooie ereplaats.

Het was al een tijdje geleden dat de fiets nog kennis gemaakt had met de voortuin van de omwonenden maar zaterdag was het een blij weerzien. En er nog een hoop vloeken en verwensingen bovenop. Deze druilerige dag maar met een redelijk sterke koers werd afgesloten met een teleurstellende 11^e plaats.

Een zondagmiddag in Flémalle. De zon was op de afspraak, de benen waren op het eerste gevoel redelijk gerecupereerd en dus was de hoop gewettigd om voor de tweede dag op rij een goeie wedstrijd te rijden. Het parcours was niet echt mijn ding maar op een goeie dag weet je maar nooit.

Zoals al aangehaald, was deze omloop één van de zwaarste uit het circuit. Een lange afdaling maar ook en vooral een klim van bijna 3 km aan gemiddeld 6 à 7%. Lang uitgerokken, ietwat steiler in de haarspeldbochten (5 stuks, jawel !) en dus was het op voorhand geweten dat dit puur klimwerk zou worden en dat de lijken redelijk snel overboord gegooid zouden worden.

Voor mij was het zaak om zolang mogelijk aan te klampen en te bidden voor een stel niet-tegenspruttelden spieren. In het begin lukte dit nog wel maar het duurde niet echt lang of het rode alarmlampje begon onheilspellend te flikkeren. Gevolgd door het begin van een hongergevoel moest ik het toch een paar rondjes kalmer aan doen. Genoeg om de rol te lossen en me bij elke beklimming af te vragen wat ik daar eigenlijk weer kwam doen. Die vraag speelde nog meer op elke keer dat ik onze ket tegen kwam. Die had zich lekker in het zonnetje genesteld met z’n strandstoel en de koelbox naast zich …..

Hij kon nog net bij elke passage zachtjes roepen; ‘Allé papa’. Hij moest zich zelfs zijn stem nog niet te fel verheffen want aan de snelheid dat ik hem op dat punt passseerde, zou ik hem zelfs kunnen horen ademen …..

2 dagen na mekaar koersen is inderdaad minder erg dan 2 keer in 3 dagen. Maar als er dan zulke parcours op jou liggen te wachten …..

Enfin, een 35^e plaats op 45 was dus mijn deel. Evenals het lome, lusteloze en redelijk vermoeide gevoel op maandag. Een lichte massage deed deugd, een sessie met de chi-machine eveneens. Vandaag, dinsdag is de hartslag met moeite omhoog te krijgen maar er staat nog training van een 2-tal op het programma, af te ronden met een sausje van anderhalf uur brommertje spelen voor onze smalle.

Volgende week pas ik voor het Belgisch kampioenschap. Afspraak binnen 2 weken voor weer een rijkgevuld koersweekeinde.

08-06-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

Kardinaal Daneels moest het in zijn laatste interview met Humo toch nog eens zeggen: "Lijden wordt uit ons leven gebannen, wat niet gezond is." Lijden is dus gezond!

Het is niet de eerste domme c.q. controversiële uitspraak van een kerkleider (eveneens sekteleider, want waarom zou de katholieke kerk en zijn volgelingen boven andere zogenaamde sektes staan?). Want wat zouden de mensen in honger- en oorlogsgebieden hierover denken? Hier lijkt 'lijden' nochtans niet erg gezond…..

Het moet ook een beetje lijden, zowel fysiek als mentaal geweest zijn voor onze vriend Karel tijdens de halve triathlon van Leuven, afgelopen zondag. Een goeie voorbereiding werd bekroond met een sterke prestatie in het zwemmen en fietsen. Jammer genoeg werd de wedstrijd na een paar meter lopen abrupt afgebroken. Jammer ook dat dit moest gebeuren bij een wedstrijd voor eigen volk. Het hing wel al in de lucht maar de hoop dat het toch nog goed gaat blijft wel leven. De oorzaak van de miserie is ondertussen gevonden; een botscan bracht een stressfractuur aan het licht. Het goeie nieuws is dat er nu aan de oorzaak een gevolg kan gebreid worden. Een paar maanden alle loopactiviteiten stoppen, andere trainingen inlassen en zo de conditie op peil houden en na de revalidatie weer vollen bak gaan om misschien nog een mooi seizoenseinde te realiseren. Succes, Karel!

Zelf mocht ik, samen met mijn gelegenheidsheidsverzorger, onze smalle ket, de verplaatsing maken naar Baelen sur Vesdre. Een prachtig parcours, golvend maar ook met een lang vlak stuk op mooie grote wegen. En met goeie benen.

Er waren 6 ronden af te leggen. De ganse tijd lukte het mij om attent in het midden van het peloton door te brengen en zo krachten te sparen.

Doordat het redelijk warm weer was, er toch naar boven moest gereden worden met liefst zo weinig mogelijk kilo’s èn het feit dat er toch een ‘verzorger’ klaar stond om een drinkbus aan te geven, nam ik het vertrek met maar één enkele drinkbus. Een misrekening, zo bleek. Want wat volgde was weer een typisch Deno-moment.

In de 3^e ronde liet ik me bij het begin van de langste helling afzakken omdat het aannemen van drinken in het midden van het peloton redelijk gevaarlijk is (er was al een incident geweest door een gevallen drinkbus). Toen ik onmiddellijk daarna weer opschoof kreeg ik in het ootje dat er een kleine breuk was ontstaan aan de top; 9 renners weg met daarbij ….. een ploegmaat. Goed nieuws voor de ploeg, minder goed voor mezelf. Daar zat ik dan met goeie benen maar stevig in de tang. Het enige overblijvende alternatief was om het later alleen, eventueel met een paar concurrenten te proberen. Maar dit bleek niet mogelijk. De enkele pogingen liepen mis, er was altijd wel iemand die het peloton samen hield. Game over dus.

De laatste kilometers lukte het nog wel aan 2 renners om weg te raken maar ons peloton der geklopten mocht sprinten voor de 12^e plek.

Op brede banen mogen koersen heeft als nadeel dat er in de voorbereiding van de sprint langs alle kanten geprobeerd wordt om voorbij te komen: voetpaden, gootjes, … alle mogelijkheden worden benut. Toen ik begreep dat één van mijn beproefde uitvallen in de laatste kilometer er deze keer niet inzat en nadat ik al een keer uit een wiel gekwakt was, was mijn besluit snel genomen. Geen risico’s meer en uitrijden in het zog van mijn voorgangers. Het resultaat was een schamelijke 30^e plaats. Maar de eer van de ploeg werd gered door de 4^e plaats van ploegmaat Johan. Proficiat!

Afspraak volgende week in Cahottes voor wat één van de zwaarste koersen van het jaar zal worden.

03-06-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert