6e plaats in criterium Hageland&Haspengouw 10e plaats in criterium op piste (Alleur)
Podiumuitslagen - Gert - 2009:
1e in Hensies 2e in Ans - Alleur * Zilveren medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste 3e in Rochefort 3e in Chaumont-Gistoux
19e plaats in de eindstand ECW 2e plaats in criterium op piste (Alleur-Rochefort) ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2010:
1e in Bellecourt 2e in Familleureux 2e in Ghlin 3e in Fraire ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2011:
1e in Ghlin 2e in Pommeroeul 2e in Hensies 3e in Grandmetz 3e in Hensies 3e in Châtelineau ..............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2012:
1e in Gages 1e in Seneffe 2e in Ransart 2e in Anderlues 3e in Chée-Notre-Dame 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Podiumuitslagen - Gert - 2013:
1e in Gaurain .. 3e in Grâce-Hollogne 3e in Emptinne 3e in Seneffe 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Wielersite, verhalen en bedenkingen bij de avonturen van 2 renners, de ene jong, de andere al wat ouder. --- Give it 100% or give it up ---
30-04-2008
Een uitleg voor de mindere weken
Over de oudste kunnen we kort zijn; de laatste 2 weken ging het niet meer zoals tevoren. Nu is er ook een verklaring voor. Eén of andere bacterie heeft weer z'n weg gevonden en stuurt het organisme in de war. Niks erg. Het sluimerde dus al een tijdje in het lichaam, nu is het uitgebroken. Het gevolg is wel dat er een weekje zonder fiets voor mij is weggelegd. Nu was het wel zo dat er sowieso 2 weken zonder koersen gepland was maar dit was ook weer niet voorzien. Het zij zo. Vanaf vrijdag herneem ik de gewone trainingen en vanaf volgend weekend wordt er weer gewoon gekoerst. Zwaar zal het alleszins wel worden aangezien ik zowel zaterdag als maandag koers. En vooral deze voor maandag belooft zwaar te worden; het befaamde criterium van Grâce-Hollogne met 25 beklimmingen van een redelijk steile en langere helling.
Ondertussen is Koen ook aan zijn seizoen begonnen. Hij reed vorige week al een proef op de piste. Vorige zaterdag deed hij dit nog eens over terwijl hij zondag ook aan de start stond in Kampenhout. De proeven op de piste toonden aan dat het niveau van de renners waarmee Koen ook vorig jaar reed, verbeterd is. Hij had het blijkbaar moeilijker dan vorig jaar. Ook zijn kleinere en tengere gestalte tegenover de andere viel op. Maar hij hield wel vol en reed toch (behalve de afvallingskoers) verdienstelijke koersen. De vraag was dan uiteraard hoe hij zou reageren bij de 2e wedstrijd op een weekend. En dat bracht hij schitterend tot een goed einde. Zijn rijstijl heeft hij aangepast; hij rijdt goed in het peloton en is dus beter beschut. Maar ook de conditie is blijkbaar aan het groeien. Er stonden 38 renners aan de start voor 25 ronden op smalle wegen. Ontsnappingspogingen liepen telkens op niets uit en het peloton kwam elke keer weer bij elkaar. Koen verteerde de versnellingen goed en reed vlot mee in het midden van het pak. Als het eventjes scheurde, zat hij telkens in het goeie gedeelte van de groep. Een hele vooruitgang tegenover een aantal koersen van vorig jaar. Het peloton stormde dan als een losgeslagen kudde op de aankomst af en hierbij reed Koen gewoon z'n eigen sprint. Niet vooraan maar hij werd er ook niet afgereden. Mooie wedstrijd en hopelijk op weg naar een mooi seizoen. Volgt de bevestiging volgende week in Geetbets? We zien wel. Uitslag: 32e.
Het ontwaken deed pijn. t Was dan ook een nacht met maar 2 uren slaap. Maar toch verdween dat verdwaasde gevoel als sneeuw voor de zon. Het besef was er nog niet helemaal, het drong nog niet helemaal door maar de voldoening was dan weer enorm groot.
Na 25 lange jaren van pessimisme, ontgoocheling, bang afwachten maar toch ook met veel hoop is het eindelijk zover. De titel is binnen, Standard de Liège staat opnieuw waar het thuis hoort: helemaal bovenaan het klassement. Waar het vorige jaren altijd net niet in slaagde, lukte dit jaar wel. Met die enorme achterban werd het ganse jaar gewerkt naar dat ene doel. Nu zijn we er: we zijn kampioen!
De ontlading en het feest was dan ook enorm, om nooit te vergeten. Dit was ongetwijfeld (moeder de vrouw zal het niet appreciëren) dè mooiste dag van de voorbije (bijna) 40 jaar.
En voor degenen die het aanbelangen: deze titel toont aan dat er altijd vertrouwen moet zijn, je laat niet iemand vallen die problemen kent, zeker niet als je weet wat de echte redenen zijn. Zaken zoals afrekeningen achter de schermen en politieke bewegingen heeft niemand in de hand. Het getuigt van een onvoorstelbaar gebrek aan karakter als je iets waar je zo van doordrongen bent (of is dit het ultieme bewijs van ongekend acteertalent), toch nog als een verweesd kind achterlaat bij het minste negatieve en voor drogredenen. Beschamend en laf.
Voor een aantal mensen is voetbal een religie. Op een zeker ga je deel uitmaken van een bepaalde familie. Als je verraad pleegt, je familie in de steek laat en laat vallen als een steen, krijg je vroeg of laat het deksel op je kop. En moet je niet verwonderd en verongelijkt achterblijven als blijkt dat je op jouw beurt compleet genegeerd wordt. Aan allen die geloofden in de definitieve ondergang, aan zij die niet geloofden in een wederopstanding, degenen die hoopten op een lange lijdensweg met de dood tot gevolg: een welgemeende fuck you.
Zoals al aangegeven, zal Koen dit seizoen zich vooral toespitsen op de wedstrijden van enkele regelmatigheidscriteriums. Zaterdag beginnen we eraan. Dan staat namelijk de eerste pistewedstrijd op de kalender. Dit zal echter een redelijk zware dobber worden.
We weten ondertussen dat Koen een redelijke fysieke achterstand heeft ten opzichte van de meeste andere renners van zijn club/leeftijd/school/ .... Een groeispurt die dapper achterwege blijft, adolescentie die nog moet doorbreken, hormonale groei die op zich laat wachten, ..... Kortom, zaken die we niet kunnen en willen forceren, die we niet in de hand hebben en waar we vooral mee moeten leren leven. Het blijft dan ook op een smalle koord dansen bij de voorbereiding en uitbouw van een prille wielercarrière. We proberen om niet te overdrijven in de zwaarte van de trainingen maar af en toe moet er even doorgeduwd worden. Afzien heet dit dan.
Dat hebben we deze week dan ook gedaan. Het èchte seizoensbegin is voor volgend weekend en dus mocht en moest er deze week intensiever getraind worden. En we weten dat als het echt moet, dan kan onze ket wel op z'n tanden bijten. Maandag reed hij op de rollen, woensdag een mooie tocht op de weg en gisteren, donderdag was de training op het vliegveld in Goetsenhoven redelijk voorzien van langere en intensievere inspanningen èn sprintjes op een soepel verzet. Ik voorzie dan ook voor vandaag een stel vermoeide benen. Maar dan moet het ergste nog komen. Uit ervaring weet elke sportman wel dat de 2e dag na een intensieve inspanning de moeilijkste is. Dit wordt dus ...... zaterdag. Inderdaad, de dag van de pistewedstrijd! Mits een goeie massage vooraf en een intensieve opwarming moet het wel lukken. Het wordt gegarandeerd een moeilijke dag maar een uitstekende training in het vooruitzicht van volgend weekend.
Ik druk er nogmaals op: uitslagen rijden interesseert ons geen barst. Ons doel is werken op lange termijn. De groeiende spieren de tijd geven om op te bouwen, sterker te worden en op tijd rust te gunnen. Uitbouw van de kracht is nog lang niet aan de orde. De trainingen hebben tot doel om ook de belangrijkste spier (hart) groter en voorbereid te maken op hardere inspanningen. De wedstrijden en de voorbereiding op de koersen (wat, wanneer en hoe moet ik eten, drinken en rusten?) dienen puur om gewoon te worden aan het houden aan een strakke planning en wedstrijdvoorbereiding. Onze objectieven liggen in de toekomst, niet in vandaag of volgende week of maand. Zelfs niet volgend jaar. De toekomst telt. Een sportieve èn gezonde toekomst. Daar werken we in alle rust aan.
t Was op voorhand al geweten dat dit geen koers voor mij zou worden. Maar dat het zo moeilijk zou zijn, had ik ook niet verwacht.
Aan de organisatie lag het niet. Mike en zijn familie hadden ervoor gezorgd dat het parcours overal schoon geveegd was, er seingevers genoeg waren en dat de veiligheid voor niemand in het gedrang kwam (rode paaltjes om het voet- en fietspad af te bakenen). Een organisatie waar velen een voorbeeld mogen aan nemen.
Starten met 41 man en vanaf de eerste minuut, aan de voet van een korte maar nijdige helling werd er gevlogen dat het niet mooi meer was. Er volgde een bochtig, smal parcours en 2 langere stroken met wind op kop. Met als gevolg dat het peloton de ganse koers op het lint werd getrokken en dat het de hele tijd vlak naast het gootje koersen was.
Het enige (relatieve) rustpunt was de aankomststrook, vlak voor elke beklimming.
Die strook was voor mij veel te kort om de hartslag naar beneden te halen. De laagste hartfrequentie die ik tijdens de koers haalde was 169 bpm, de hoogste nog maar eens een dappere 195 bpm.
Ik had wel een slechte en te korte nacht achter de rug, het parcours lag me niet en een topdag had ik ook al niet. Maar dit zijn geen excuses, beter zat er zaterdag gewoon niet in.
Voor vele collegas was het echter niet veel beter. Van de 41 vertrekkers reden er maar 29 de koers uit, anderen gaven allemaal op. Nochtans was het weer dit keer helemaal niet de spelbreker.
Uiteindelijk lukte het mij toch nog om de ganse koers achteraan gaatjes dicht te rijden en zo aan te klampen bij de groep. Maar gewoon naar voren rijden lukte enkel op de korte helling. Waarna ik in langere bochtige stukken weer mocht proberen om aan te klampen, niet te breken en de hoge snelheid te volgen. Geen sinecure.
Het lukte tot de laatste kilometer. Die was er gewoon teveel aan. Bij het optrekken naar de aankomst moest ik het gat laten, de benen helemaal leeg. Geen krampen, geen pijn, gewoon niet harder kunnen.
Die kilometer heb ik nog alleen volgemaakt, achtervolgers reden op enkele minuten. Maar ik verloor wel nog 24 seconden op die korte tijd. Met een kort sprintje haalde ik nog wel 1 renner in maar veel verder kwam ik daar niet mee.
Resultaat: 21e plaats en content .. dat het voorbij was.
Volgende week wordt er gereden in het dorp van één van de sponsors. Maar voor mij is die koers in Rosmeer al dezelfde klotekoers als die van afgelopen zaterdag. Het wordt de laatste koers vóór een weekend zonder wedstrijd voor mij.
De ket mag er aan beginnen. Ieder om beurt. Ik doe het dan even wat rustiger aan. Reculer pour mieux sauter? Laat ons hopen.
1 criterium maakt de lente niet (waar blijft die trouwens?)
Aan de ene kant van het land is het geen weer om een hond (of het nu een Flandrien of een ander ras is) over Koppen-, Eiken- of andere Bosbergen te jagen, aan de andere kant een mooi zonnetje. Enigszins flauw en aarzelend warmte afgevend en onderbroken door voorbijkomende wolken maar toch ..
De temperatuur bleef aan de lage kant, amper 5 °C maar het bleef droog.
De mooie dagen van de eerste maanden van 2008 zijn tot nog toe makkelijk te tellen, zo ook het aantal criteriums in het programma van onze wielerbond.
Zondag stond er toch nog eentje geprogrammeerd in Grâce-Hollogne. 25 rondjes op een volledig vlak parcours in een industrizone.
Met 64 renners stonden we aan de start. Van bij het begin werd het tempo hoog gehouden, het peloton werd geregeld op het lint getrokken. Het was wachten tot het nog eens stilviel om eventueel een ontsnappingspoging te wagen. Maar ontsnappen uit de (gesloten??!) instelling van Dendermonde lijkt mij een makkelijker opdracht.
Op een gegeven moment leek het ons toch te lukken. Met een groepje van een 5-tal renners kregen we enkele seconden bij mekaar maar echt weg raken mochten we vergeten. Onmiddellijk hierop wer er opnieuw aangevallen en met veel moeite, want nog niet helemaal gerecupereerd van mijn vorige poging kon ik nog aanpikken. Dit moest de goeie groep vormen. 11 man en van elke ploeg was er wel een mannetje mee, de ideale mix. Het lukte ons warempel om een beetje organisatie op poten te zetten en al vlug vergrootte de voorsprong.
En dan begint het spelletje dat gespeeld wordt door altijd weer dezelfden. Even vlug op kop komen en al beginnen roepen en tieren alvorens men helemaal vooraan is. Enkele profiteurs zullen er altijd wel blijven tussen zitten.
Ik deed wel mijn deel van het werk maar zonder vol door te gaan. Content om erbij te zijn maar niet zo gek om àl mijn kansen op te offeren.
Er kon ons niet veel meer gebeuren, afgezien van een toestelletje dat de landingsbaan van het nabij gelegen Bierset niet meer haalde, een aanvalletje van Al Quada of een valpartij.
En daar waren we kort bij. Door een bijna gemiste bocht van mijn voorganger moest ik even uit de pedalen en in een flits dacht ik dat het voorbij was voor de wedstrijd. Gelukkig bleven we recht en met de gestegen adrenaline was er niet veel meer nodig om het tòch nog eens te proberen in de laatste 2 kilometer. Wie niet waagt .
Jammer genoeg lukte ook dit niet. Dan maar rekenen op mijn (ooit heel performante) sprintcapaciteiten.
Ideaal geplaatst, als 4e gingen we de laatste honderden meter in. Tot op 50 meter van de streep zat ik nog op een mooie 2e plaats maar t is pas aan de meet dat de prijzen uitgedeeld worden. Resultaat: 6e.
Méér zat er uiteindelijk niet in, jammer van mijn sprint. t Zal op een andere manier moeten gebeuren. Hopelijk volgen er nog zon kansen. Uiteindelijk zal ik ze toch zelf moeten afdwingen. Met mijn huidige conditie moet dit lukken, die kan ik nog wel enkele weken aanhouden. En dan is het aan de jongste Deno om zn kunsten te vertonen.
Eerst was het niet bedoeling om dit weekend te rijden maar wat doe je met een goed gevoel, veel motivatie en grote goesting?
Vertrekken met slecht weer en 8 °C voor een trip van 200 km (met de auto ). Zoals zo dikwijls is het aan de andere kant van het land, niet ver van de Gaume iets beter weer. Een, zij het waterig zonnetje en een temperatuur van 16 °C. Ideaal fietsweer. Liever een verre verplaatsing en koersen in zon omstandigheden dan toch maar thuis blijven en trainen in regen en wind. Daar hebben we de laatste tijd al genoeg van gehad.
Wat wel enigszins tegenviel, was de staat van de weg. Herstellingen op verschillende plaatsen brachten niet veel zoden aan de dijk of maakten het zelfs nog erger. Afgebrokkeld asfalt, putten, .. het leek wel een samenvatting van de staat van de fietspaden in Vlaanderen.
Het parcours is nochtans veelbelovend: na de start een aanloop van 2 km, gevolgd door een licht omhoog lopend stuk van+/- 2 km (perfect om te schiften), boven gekomen ligt een strook van een goeie km te wachten op sterke renners die niet bang zijn om met de neus in de strakke wind te rijden en om daarna een kilometer in volle snelheid af te dalen om de laatste vlakke km vol te maken.
Perfect om er een mooie koers van te maken.
Een tegenvaller was het vertrek van de amateurs. Deze vertrokken 2 minuten voor ons maar leken wel weg voor een wandeling. Na 2 km en dus nog vóór de eerste beklimming werden ze door ons al bijgehaald. Gevolg: een enorm groot peloton waar het zaak was om tot vooraan te wringen en om de gevolgen van een gegarandeerde verbrokkeling tot een minimum te beperken. Niet echt mijn specialiteit.
Tijdens de beklimming in de 2e ronde reed een groep weg met daarbij 5 B-renners. Deze bleven ook constant in ons gezichtsveld rijden maar hadden blijkbaar ook enkele ploegmaats bij ons zitten die het onmogelijk maakten om het groepje terug te pakken. Na een tijdje begreep iedereen dat het verloren moeite was. Ons peloton verder uitdunnen was onze volgende opdracht.
Enkele ontsnappingspogingen verder was het raak. Ik kreeg een klein groepje van 8 bij mekaar. Hier bleven we met 3 amateurs en 5 Bs over.
Het gevoel was goed, de benen jeukten maar in mijn hoofd bleef ik maar herhalen dat ik zo lang mogelijk moest wachten. De eerste 5 waren toch al gekend en ik had al veel inspanningen geleverd om uit het peloton weg te raken. Dus, wachten en een bommetje gooien in de laatste ronde.
Jammer genoeg reageerde een goeie kameraad iets vlugger dan ik en demarreerde op de helling. Hier kon ik onmogelijk achteraan gaan, zo zit ik niet in mekaar. Achter een kameraad gaan met het risico om er nog enkelen mee te brengen, dat doe je niet. Alhoewel er anderen zijn die hier echt anders over denken.
Ik moest het dus nog proberen in de strook volle wind en net voor de afdaling. Het leek ook te gaan lukken maar een collega liet niet begaan. Volgens mijn ploegmaat Tom werd er serieus achter mij gekoerst en natuurlijk werd ik bijgehaald. Eén iemand anders kreeg wel nog de vrijheid en dus moest ik het maar in de spurt proberen klaar te spelen.
De tijd om te recupereren was redelijk kort en de spurt kwam iets te vlug voor mij. Ik werd nog geklopt door 3 man en eindigde 11e.
Ik heb mezelf niets te verwijten; deze keer lang genoeg gewacht, alles geprobeerd wat mogelijk was. De benen waren goed en ik heb het gevoel dat ik goed op weg ben om de laatste 20% die ik de vorige weken tekort kwam, op te halen. Er blijven nog enkele koersen over om dit gevoel ook te bevestigen.
Daarna is het de beurt aan de ket om zijn koersen te rijden en las ik een korte rustperiode in. Het seizoen is nog lang en er blijven nog genoeg mogelijkheden om mezelf te bewijzen.
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Vanaf dat moment krijg je elke keer een mailtje wanneer er een nieuw bericht op dit blog verschijnt. Dankjewel!
Wil u ons steunen?
Dankzij enkele fantastische sponsors kunnen we jullie een body/fleece aanbieden ter aanmoediging van onze jongste renner. Stuur even een mailtje met je kledingmaat en voor de prijs van 20 € krijg je een prachtige fleece in de plaats! Dank je!
