De ene is er gek van en bestaat meestal uit specimen van het vrouwelijk geslacht, de ander, en dus van het andere geslacht kijkt er steil tegenop. Ikzelf ben een fervent aanhanger van het tweede.

Dus, terwijl het vrouwtje in het charmante gezelschap van een vriendin de Leuvense winkels onveilig maakte en mijn bankkaart leeg, offerde ik mij op om voor het kleinste dochtertje te zorgen. Ik paste liever op dan dat ik op sleeptouw werd genomen.

Zo moeilijk was het toch niet om op een kind van twee jaar oud te letten?

Voor haar vertrek legde Lucie’s mama geduldig al Lucie’s spullen klaar: een lappenpop met de naam Doudou, een beker voor haar water, een paar biscuitjes en het allerbelangrijkste: haar pop Bébé. Mama overhandigde me een paar luiers, gaf Lucie een zoen en glimlachte geruststellend naar me. “Als ze zich gaat vervelen, kun je haar altijd nog meenemen naar de speeltuin.”

Het eerste uur begreep ik niet waar ze altijd zo moeilijk over deden. Ik had heel wat uitgeputte moeders meegemaakt met chocovlekken op hun kleren en een verwilderde haardos die beweerden dat het opvoeden van kinderen zwaarder was dan kantoorwerk maar Lucie zat heel tevreden op de grond de veters van een paar schoenen te strikken en dan weer los te halen. Toen ze dat spelletje beu was, zette ik een van haar dvd’s op en dansten we door de kamer onder de goedkeurende blik van een volwassen kind en een sprekende hond.

Ik was zo zeker van mezelf dat ik het waagde naar buiten te gaan. Ik maakte Lucie’s schoenen vast, hielp haar in haar trui en overhandigde Bébé en Doudou. Ze ging even tekeer omdat ik haar muts was vergeten maar we liepen helemaal tot de speeltuin hand in hand. Die lag in de schaduw van de kerk en, heel prettig, vlak naast een café. Er stond een wip, een glijbaan en een klimrek, die gelukkig allemaal onbezet waren.

Ik ging op een bank zitten en keek toe hoe Lucie Bébé en Doudou op de beste plekjes van de speeltuin neerzette. Terwijl ik een boekje las, praatte zij tevreden met haar poppen. Ik herinner me nog dat ik dacht dat het ouderschap niet zo heel zwaar was, zolang je maar zelf niet de ouder van het kind bent.

Toen er andere kinderen bij kwamen, begon ik te merken dat het toch ander lag. Peuters waren, zo bleek, erg bezitterig op hun speelgoed en ze waren ook gemeen als ze werden dwarsgezeten. Bébé blokkeerde de glijbaan en Doudou monopoliseerde het klimrek, maar Lucie verwachtte van de andere kinderen dat ze op hun beurt zouden wachten. Een meisje met zwarte krullen en een aandoenlijk neusje dacht daar anders over.

Ik had nooit eerder een worstelwedstrijd tussen peuters gezien. Er werd behoorlijk geschopt, geduwd en aan haren getrokken. Lucie weerde zich behoorlijk tegen het meisje, trommelde met vuistjes op haar gezicht en begon om het hardst te trekken toen ze allebei een been van Bébé te pakken hadden. Ze vielen samen op de grond, geen van beiden was van plan los te laten en terwijl ze druk doende waren elkaar pijn te doen, plukte ik Bébé uit het strijdgewoel. Binnen een paar minuten was de vrede hersteld. Ik zakte terug op mijn stoel en overwoog of ik bij het café bier zou bestellen.

Sommige mensen waren natuurtalenten met kinderen. Ik kon dan niet zo mooi zingen als die andere Gert van televisie maar zolang ik van tijd tot tijd haar speelgoed redde, zou Lucie tevreden zijn. Ik zette Bébé naast me op de bank en liep gauw het plein over om een pintje te halen, ervan overtuigd dat er moeders waren die wel even op Lucie zouden passen. Ik stond slechts een seconde met mijn rug naar haar toe. Maar dat was voldoende.

Een Duitse herder trippelde over het trottoir en klapte zijn kaken om het hoofd van Bébé. Met zijn kop naar de speeltuin gericht, schudde hij de pop stevig heen en weer en probeerde hij met zijn poten het hoofd van het lijf te scheiden. Lucie zette het op een gillen en trappelde met haar voeten. Even dacht ik dat ze boos was en dat ze de hond wilde aanvallen maar gelukkig besefte ze dat het geen goed idee was het op te nemen tegen iets met tanden die groter waren dan haar vingers.

Het is niet gemakkelijk een Duitse herder te vangen. Een Duitse herder proberen te vangen terwijl je ook nog een kind van twee jaar oud wilt beschermen voor het trauma haar lievelingspop te zien verscheuren is vrijwel onmogelijk, maar ik probeerde zo goed mogelijk een hand voor Lucie’s ogen te houden terwijl ik de hond naar ons toe lokte.

Helaas was de Duitse herder niet geïnteresseerd in het biscuitje dat ik hem voorhield. Hij wilde Bébé’s bloed en hij gooide de pop herhaaldelijk de lucht in en vermaalde haar als ze weer in zijn kaken belandde. Een stel peuters kwam naar de slachtpartij kijken. Lucie klemde haar beide handen om een van mijn benen en verborg haar hoofd in mijn knieholte. Als ik door niets en niemand zou zijn gehinderd, zou het al moeilijk genoeg zijn geweest de hond te pakken te krijgen maar met Lucie aan mijn knie geklemd moest ik opgeven.

Toen ik opnieuw thuis kwam, was ik een gebroken man. Mijn kleren zaten onder de modder doordat ik herhaaldelijk een wanhopige duikvlucht had genomen om te proberen Bébé af te pakken. Lucie stond zwijgend naast me. Haar gezicht was nog rood van haar uitbarsting in de speeltuin. Van uitputting had ze de hele weg naar huis geen traan gelaten. In haar ene hand hield ze het lijf van Bébé vast, in haar andere het hoofd. Ik hoopte maar dat haar vroegste jeugdherinnering niet zou zijn dat een Duitse herder haar pop in stukken scheurde. Ik hoopte ook dat ze me weer zou gaan vertrouwen. Op de televisie zong een volwassen kind nog “En waar is de limonade? Op, op, alles is op.” Maar ik dacht onwillekeurig dat er heel wat meer nodig zou zijn dan een beetje snoep en suiker om alles goed te maken.

10-12-2008 om 14:36 geschreven door Koen en Gert  

De maand november bevindt zich alweer een tijdje in gevorderde toestand, december komt dichterbij. Maanden die synoniem staan voor de herneming van de trainingen; vooral duurtrainingen staan op het programma, aangevuld met krachttraining (in zaal en fietsspecifiek) en alternatieve trainingsvormen zoals mountainbike, BMX, lopen en ….. roeien.

Inderdaad, u leest het goed, geachte lezer: roeien. Een bezigheid die tot op vandaag vooral uitgevoerd werd onder de warme en stralende zon van Zuid-Frankrijk en op het zo door ons zo geliefde maar af en toe grillige water van de Ardèche.
We investeerden dus niet in één of andere kayak of kano maar in de aankoop van een roeitoestel.

Gebruiksaanwijzing: kleed u om, trek uw zwembroek aan, beeld u in dat de zon hoog aan de hemel staat, neem plaats op het toestel en … roeien maar!

Voordelen: training van buik-, borst-, been-, rug- en armspieren. Dit alles in één en dezelfde training.

Beoogde eindresultaat: een redelijke body om u tegen te zeggen, buikspieren als een wasbord, sterke schouders om de last van een gans seizoen mee te dragen en (uitgezette) longen waarmee in de zomer in één moeite door een aantal opblaasbare kano’s vol kunnen gepompt worden.

U ziet het, de weken waarin de teugels gevierd worden, waarin het trainingsbeest in ons even achter slot en grendel geplaatst wordt, liggen achter ons. Een nieuwe voorbereiding werd op gang geschoten.

Niettegenstaande een lichtjes weerbarstige keel van een paar weken geleden, zowel bij Koen als mezelf loopt alles naar wens. Opbouwende conditietraining en regelmatige rust moeten ons weer op weg helpen naar een nieuw seizoen.

Maar bovenal betekent de maand november traditioneel ook de feestelijke afsluiting van een wielerseizoen, voor ons meerbepaald de afsluiting van een vruchtbaar jaar. Het bracht voor mezelf de bevestiging dat ik opnieuw op de goeie weg ben na een ‘kwakkelseizoen’. En Koen mocht de vruchten plukken van zijn doorzetting, van zijn inzet en vooral voor het behalen van de vooropgestelde doelstellingen. En deze waren: een mooie plaats behalen in de eindklassementen van de verschillende regelmatigheidscriteriums: ‘Le challenge de régularité sur piste’ en het ‘Regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw’.

En of Koen trots was! Met reden! Op de piste behaalde hij een mooie 10^e plaats in de algemene rangschikking en mocht tijdens de viering van vrijdag 7 november in Loncin een beker en een enveloppe in ontvangst nemen.

Maar het mooiste moest nog komen. Zaterdag 15 november waren we te gast op de prijsuitreiking van ‘Hageland & Haspengouw’ in Tielt-Winge, waar de eerste 5 van elke categorie op het podium werden geroepen. En daar was Koen bij. Fier als een gieter kreeg hij een prachtige beker, een gevulde enveloppe en een mooi boeket bloemen. De bloemen gingen naar zijn mama die het ganse jaar in de weer is met het wassen van koerskleding. Mijn voorstel was om dan ook maar eens aan de papa te denken ….. Bijvoorbeeld door de (gevulde) enveloppe te schenken als steuntje voor de aankoop van een nieuw race-vehikel. Een voorstel dat met de glimlach stante pede afgevoerd werd ….. Bedankt, zoontje! Voor jouw volgende fiets mag je ook zèlf sparen …..!

We houden jullie op de hoogte van de verdere (trainings)ontwikkelingen uit de wereld van Deno Jr en Sr. Er wordt druk geschreven aan enkele verhaaltjes die helemaal niets met koers te maken hebben maar die jullie misschien wel leuk zullen vinden.

Ook nog eens hartelijk dank aan allen die deelgenomen hebben aan de Poll op onze site! De uiteindelijke conclusie is dat we mogen verder gaan op de ingeslagen weg.

Tot binnenkort!

20-11-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

16-10-2008 om 13:26 geschreven door Koen en Gert  

Jawel, de knoop is doorgehakt, het seizoen 2008 zit erop voor vader en zoon Deno. De tekenen waren er al, na de laatste trainingen hebben we ons besluit genomen: ook Koen zal het lopende seizoen afsluiten en niet meer starten in Hélécine.

Het vat is volledig leeg, het heeft geen nut meer om op de bodem de laatste restjes bij mekaar te schrapen en zo misschien meer slecht dan goed te doen. Hoe graag Koen ook zou willen cyclo-crossen, het zit er niet in voor 2008. We hebben geen sponsor en dus ook geen sponsorgeld gevonden voor de noodzakelijke aankoop van de crossfiets. Maar fysiek is het licht ook uit. Trouwens, een cross-seizoen aanvangen vergt een andere indeling van het wegprogramma. Toekomstmuziek.

Waar we nu stilaan naar uitkijken, is de relatieve rust die nu geprogrammeerd staat. Rustig bezig blijven, fietsen als het kan en als de zin er is, het hoofd toch zoveel mogelijk vrijmaken van de fiets, geen druk meer, geen vaste trainingen meer, …. Althans voor een tijdje.

Einde seizoen betekent ook de tijd van de prijsuitreikingen. Er wordt altijd gezegd dat de prijzen aan de meet uitgedeeld worden. Wel, de eindmeet is bereikt en de punten worden geteld.

Koen nam dit jaar deel aan 2 regelmatigheidscriteriums. Een eerste doel was de ‘Challenge sur piste – FCWB’. Een opeenvolging van wedstrijden op de piste in het Luikse Ans (Alleur) waarbij de renners punten kunnen verdienen voor een eindklassement. De uiteindelijke eindklassering kennen we nog niet maar normaal zou hij 10^e moeten eindigen.

Een tweede uitdaging was het regelmatigheidscriterium ‘Hageland en Haspengouw’.

Hierbij krijgen de renners startpunten en punten naargelang de uitslag in de wedstrijd. Eerlijkheidshalve moeten we zeggen dat de punten voor deelname uiteindelijk het meest doorwegen; hierdoor krijgt Koen het iets makkelijker om een mooi eindklassement bij mekaar te rijden. Maar ook regelmaat wordt beloond.

We misten één wedstrijd door onze vakantie in juli maar uiteindelijk maakte deze geen verschil in de eindafrekening. Koen behaalde een 5^e plaats!

We aanzien dit als een mooie compensatie voor alle inspanningen die Koen die jaar geleverd heeft. Uiteraard zaten er geen ereplaatsen in (daarvoor is zijn fysieke achterstand ten opzichte van de concurrentie te groot) maar sommige prestaties staken er bovenuit, gewoonweg omdat Koen toen inspanningen moest leveren die normaal zijn petje te boven gaan. Maar opgeven of afstappen heeft hij nooit willen doen. Zelfs als (vooral door de mama) dit voorzichtig geïnsinueerd werd bij uitermate slecht weer (zie vooral de koersen in Cras-Avernas en Kumtich), was het nooit een optie. Integendeel, het voorstel alleen al maakte hem kwaad en motiveerde nog meer om het volgende keer beter te doen. Zelfs als werd het conditioneel steeds moeilijker. De constante inspanningen die het vergde om elke keer weer het onderste uit de kan te halen en ver in het rood te gaan (zie Leefdaal en Hakendover), noopten ons zelfs om het seizoen vroeger dan voorzien te beëindigen.

Kortom, eender welke prijs er aan deze 5^e plaats vasthangt (prijsuitreiking op 15 november 2008), hij is dubbel en dik verdiend.

Alles wat hij ervoor deed tijdens het jaar, beginnende met het terugkomen na de klierkoorts op het einde van 2007 en begin 2008, de soms zware en lange trainingen (en het zal er niet makkelijker op worden …..), het leven voor de fiets (soms al te gek voor een 13-jarige), de morele kracht die het vergt om te trainen en te koersen met de wetenschap dat je altijd maar weer tekort zal komen, ….. het verdient een dikke chapeau.

Ons doel was niet om fantastische uitslagen en podiumplaatsen te behalen. We zijn nuchter genoeg om te beseffen dat dit er (nog) niet inzit. Werken aan techniek (goeie start nemen, hoe neem ik mijn bochten, starten na de bocht, waar is de beste plaats in een gegroepeerd peloton), voeding en verzorging, welke soorten training kan ik uitvoeren en wanneer kan ik dit inplannen, ervaring op de weg, piste en zelfs in het mountainbiken …. allemaal nuttig als we onze pijlen richten op langere termijn.

Natuurlijk doet het deugd om ereplaatsen te rijden maar dit is nog geen hoofdpunt in onze planning of geen doel op zich. De mooie eindklassering in de verschillende klassementen zijn voor ons echte podiumplaatsen waard.

We werken in stilte verder, hard als het moet, gas terugnemen als het kan maar altijd met de inzet die nodig is. Hopelijk volgt de rest dan vanzelf.

Tot binnenkort voor deel II – ‘Het seizoen 2008 van Gert’.

11-10-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

We hebben het laatste drukke weekend achter de rug. En misschien ligt zelfs het ganse seizoen achter ons. Oud en jong zit er namelijk een beetje door. We zouden nog wel willen maar de beentjes willen niet meer mee. Misschien zit het slechte weer er voor meer tussen dan we denken maar ook het jaarlijks weerkerende virus, genaamd ‘septemberitis’ en gekend door het ganse peloton heeft weer toegeslagen.

Er valt nog weinig meer te winnen of verliezen in verschillende regelmatigheidscriteriums, het weer laat het afweten, de goesting om te trainen in weer en wind is stilaan weg, …… kortom, tijd voor de winterslaap.

Normaal rijdt Koen nog een laatste koersje in Hélécine maar of hij daar zal starten zal afhangen van het gevoel tijdens de trainingen van deze week. De weergoden hebben blijkbaar nog een laatste inspanning gedaan om de trainingen in aangenamere temperaturen te laten plaatsvinden maar of het veel helpt is maar de vraag.

Zaterdag stond de laatste wedstrijd voor mij op de agenda. Porcheresse heeft een heel mooi maar relatief zwaar parcours. De bijtende wind maakte het nòg zwaarder dan normaal en ijzig koud. Gelukkig bleven we van regen gespaard.

Tijdens de eerste ronde brak de groep in 2, ik verzeilde in de achterste gelederen van het 2^e peloton. Dit pelotonnetje brak nog eens maar toen kon ik het gat nog dicht rijden. Méér ook niet.

Een rechtstreeks gevolg van mijn zwakke trainingsweek waarbij ik ongeveer 50 km trainde (en dan nog wel in 2 sessies!) waren de krampen die na 40 km begonnen op te komen. De combinatie van koude (het was 9 °C) en te weinig training en karakter/motivatie/goesting wellicht.

Gelukkig kon ik me nog nuttig maken voor mijn ploegmaat Tom en enkele ploegmaats in de C-categorie. Een gaatje dicht rijden, een concurrent terughalen (zolang de krampen het toelieten, rechtstaand klimmen was er niet meer bij …) èn dan nog de sprint aantrekken. Het leverde Tom een 19^e plaats op en bij de C’s werd Jos nog 11^e.

Ikzelf haalde het schitterende (!?) resultaat van 20^e plaats op 26 vertrekkers ….. Armoe troef.

Koen mocht in de inrichting van Olympia Tienen in Kumtich starten in kou maar droog weer. Maar dat zou niet zo blijven.

Het tempo lag voor hem al in de 2^e ronde te hoog. Hij moest lossen maar zou de laatste niet zijn. Een half uur en een koude regenbui, overgoten met een vleugje (+/- 4 Beaufort) wind later mocht hij uitgeput en helemaal uitgewoond aankomen als 23^e van 26 vertrekkers. Het peloton lag helemaal uit elkaar en kwam in stukken en brokken over de aankomstlijn. Een typisch zicht op het einde van het seizoen en in zulk weer.

We proberen er deze week nog iets van te maken op training maar als het niet lukt en gaat zoals we het graag hebben, dan zit het seizoen erop.

We houden jullie op de hoogte.

07-10-2008 om 19:46 geschreven door Koen en Gert  

BECA BOUW bvba




Adres:       Kesseldallaan, 89 bus 203 - Kessel-Lo

Telefoon:   016/48.24.74

Telefax:     016/48.24.74

GSM:        0495/77.05.57  of  0497/41.40.05

E-mail:      info@beca-bouw.be

03-10-2008 om 14:26 geschreven door Koen en Gert  

Een seizoenseinde dat zich in volle vaart aankondigt, de (weekend)dagen vliegen voorbij, tijd voor ontspanning is er niet meer, alleen de fiets telt.

’t Is bijna niet te geloven maar we hebben dit jaar zelden zo’n mooie weekends gekend om te koersen dan deze van vorige week en het voorbije weekend. Geen wolkje aan de lucht, regendagen zijn nog een tijdje af, temperaturen rond de 20 °C, ….. kortom, ideaal koersweer.

Zaterdag was het mijn beurt om nog eens te starten in een wegwedstrijd, gekend voor z’n mooie wegen. Marchin heeft één van de mooiste parcours van de ganse kalender. Een ronde van om en bij de 7 km, brede wegen en een helling waar (eventueel) een verschil gemaakt kan worden op 500 m van de finisch.

Voor het koersverslag kan ik het redelijk kort houden. Het mooie weer en de bijna windstille omstandigheden maakten dat we, enkel voor de B’s met 44 waren. Samen met de C’s starten was dus geen voordeel want ook zij waren met veel en het ging dus over een redelijk uitgebreid peloton. Vechten voor een plaatsje vooraan dus.

De helling, ongeveer 400 m à 10% zou normaal een breekpunt moeten zijn. Jammer genoeg bleef het ganse pak samen. Een echte afscheiding kwam er nooit, alle gaten (gaatjes) werden telkens toegereden. Buiten de helling was er geen enkele plaats waar het verschil kon gemaakt worden, zelfs de wind was afwezig en maakte het makkelijk koersen. Een logisch gevolg was dat iedereen ook de laatste ronde redelijk makkelijk naar boven reed en er zich een massa renners samen aanboden voor de eindsprint. Die liet ik rustig aan mij voorbij gaan en eindigde in de achterste regionen op een 10-tal seconden van de winnaar. Resultaat: 33^e van 44 B-renners.

Deze week geen koersen voor één of ander klassement maar een mooie klimkoers voor Koen in Jemeppe. Het aantal kilometers was dan wel beperkt, 17 km in plaats van de gebruikelijke 25 km maar de zwaarte van het parcours maakte het verschil. Veel uitleg behoeft de parcoursbeschrijving niet; 500 m dalen en 500 m klimmen. Simpel. Maar het doet je al schrik krijgen van bij de start. Maar als je in die buurt gaat koersen dan weet je waar je je aan kan verwachten. Geen enkele meter is vlak.

Niks van schrik echter bij Koen; bij hem is het meer van ‘we zien wel wat het wordt’. We zouden nu eens zien hoe goed hij kan klimmen. Zijn gewicht valt uiteraard goed mee (34 kg) maar in kracht zou hij wel eens kunnen tekort komen.

En de test viel redelijk mee. Na de 2^e ronde werd achteraan de deur van het peloton wagenwijd open gezet. Alles viel stilaan uit elkaar, elke ronde een slachtoffer meer.

Ook Koen was aan de beurt. Hij viel echter af in een groepje van 5 en kon het nog gedaan krijgen om 2^e van deze groep te eindigen.

Het klimmen kon de eerste kilometers op het grote verzet gebeuren. De sterkeren konden dit bijna elke ronde aanhouden maar ik gaf Koen toch de opdracht om, zodra hij een paar honderd meter achter de groep reed naar het kleinste tandwiel vooraan te schakelen. Hiermee zou hij zich makkelijker en iets meer op souplesse kunnen in het groepje handhaven. Bovendien spaarde hij hierdoor krachten om later nog eens kunnen uit te halen. En dat lukte. De voorlaatste ronde legde hij nog eens het grotere verzet op en voerde de forcing op de helling. Zijn laatste concurrenten moesten uit het wiel en Koen eindigde deze zware wedstrijd op een mooie 15^e plaats van 22 vertrekkers. Knap gereden!

Voor zijn kunnen en met zijn mogelijkheden heeft hij echt wel een mooie koers gereden. Het kostte veel energie maar het zou een goeie (laatste) voorbereiding moeten zijn voor zijn laatste 2 koersen. Hier wil hij echt nog wel een paar mooie resultaten halen.

Zondag start hij in Kumtich in een koers die ingericht wordt door z’n eigen team en de week daarop staat de laatste wegkoers op het programma in Hélécine.

Hopelijk wordt het nog een paar keer mooi en droog weer. Ideaal om het seizoen af te sluiten.

Allemaal welkom!

29-09-2008 om 15:29 geschreven door Koen en Gert  

Een mooie nazomerdag ….. ideaal om een dagje door te brengen op de piste. En het werd zelfs een redelijk lange dag.

Thuis vertrekken rond de middag en retour op dezelfde plaats rond 20u30 ….. ’t Kan tellen. De fietsen moesten dan nog even nagekeken worden en de benen van Koen onder handen genomen en verwend worden met een kleine massage want hij moest ’s anderendaags nog aan de bak in een wegkoers. Het leven zoals het is in een huishouden met 2 renners.

Zaterdag hadden zowel Koen als ik dus een meeting op de piste van Ans. Koen reed er de laatste manche van de ‘Challenge sur piste’, ikzelf wou de conditie onderhouden en de benen testen met het oog op de laatste 2 wegkoersen van het seizoen.

Na zijn week recuperatie na ziek geweest te zijn, werd het een moeilijke aanpassing voor Koen. Hij kwam moeilijk vooruit en moest doorbijten. De scratch verliep moeilijk, bij de afvalling kon hij nog de meubelen redden en hij kwam er wel weer door bij het laatste onderdeel, de puntenkoers. Uiteindelijk kon hij nog enkele bijkomende puntjes sprokkelen om zijn plaats in de algemene rangschikking veilig te stellen. Hij eindigde binnen de top 10; op de 9^e plaats.

Voor mezelf stond er niet veel op het spel. Ik heb dit jaar niet deelgenomen aan de challenge en reed pas de 2^e keer dit seizoen op de piste. Het doel was om alles te geven en eens diep te gaan als test voor de volgende weken. Kwam daar nog bij dat ik ’s anderendaags niet kon rijden doordat Koen koers had. Alle reden dus om gas te geven. En dat lukte redelijk. We reden samen met de C-renners. Mijn uiteindelijke plaats in de stand was 6^e en ik werd daarmee ook 4^e B.

Op zondag en een korte nacht later moest Koen zijn klassement Hageland & Haspengouw verdedigen in Landen.

Er stonden zowaar 42 renners aan de start voor een mooie omloop van anderhalve kilometer.

Maar voor we aan de start mochten verschijnen moesten we al een hele discussie doorstaan. Het is namelijk zo dat aspiranten geen 2 opeenvolgende dagen aan wedstrijden mogen deelnemen. Persoonlijk vind ik dit redelijk onnozel want het is echt niet te zwaar om een pistewedstrijd en wegwedstrijd te combineren op een weekend. Eerst was er sprake van startverbod voor degenen die op zaterdag op de piste gereden hadden, later werd dit weer ingetrokken;

Koen begon dus met de nodige stress want niet starten zou hem enkele plaatsen in het klassement kosten. Toch nam hij een goeie start in een snelle wedstrijd. Het peloton verbrokkelde in kleinere groepjes en hij vond een groep op zijn maat. Met z’n zessen konden ze hun koersje rijden achter het grote peloton.

Hij was dus nog niet opnieuw 100% na een kwakkelweek maar het ging blijkbaar toch beter dan zaterdag op de piste.

Het gestuntel van de afgevaardigden haalde jammer genoeg weer de bovenhand want het bleek niet mogelijk om een correcte einduitslag vast te leggen. Er blijken maar 26 renners geklasseerd te zijn, de rest van de groep was hen klaarblijkelijk ontgaan. Wat is het nut van kaderplaatjes als er toch geen camera voor fotofinish aanwezig is? Hoe kan men dan in godsnaam een correcte uitslag opmaken bij een eventuele groepssprint?

Weeral kon men zich vragen stellen bij de houding of denkwijze van de afgevaardigden. En met mij verschillende andere ouders.

Maar goed, ondertussen blijven we verder werken. Er blijven nog een paar weken over en het einde van het seizoen komt stilaan in zicht. Nog enkele keren doorbijten en dan de riem eraf.

Voor Koen rest nog een klassementskoers in Kumtich over 2 weken, voor mezelf nog een paar mooie parcours in de provincie Namen.

24-09-2008 om 20:55 geschreven door Koen en Gert  

Het zag er mooi uit, een seizoenseinde waar we werkelijk een stap vooruit hebben kunnen zetten. Koen reed de laatste weken op een hoger niveau en boekte dus weer vooruitgang. Ook het voorbije weekend stond een belangrijke wedstrijd op het programma want tellende voor het regelmatigheidscriterium.

Maar het liep niet helemaal zoals gepland. Koen had op donderdag en vrijdag ‘ontmoetingsdagen’ in zijn nieuwe school en trok voor 2 dagen op ‘retraite’. Het feit dat hij niet kon fietsen was niet onoverkomelijk maar de nodige rust ontbrak. Donderdagavond was er een klein feestje en dat werd (uiteraard en te verwachten) verder gezet in de kamers. Het gevolg was een korte nacht, een vermoeiende vrijdag met regenachtig en killig weer. Resultaat: door zijn ‘scherpte’ is hij uiteraard een makkelijk slachtoffer voor de microben en zit nu opgezadeld met keelpijn en verstopte sinussen.

Met lapmiddeltjes konden we hem toch redelijk klaarstomen voor een plaats aan de start van de wedstrijd in Budingen. Maar met een klein hartje voor het verdere verloop van de wedstrijd.

Het was niet ideaal om in die staat te vertrekken maar gelukkig was er geen sprake van koorts. Hij voelde zich ook redelijk goed (volgens eigen zeggen). Het was fris maar zonnig weer aangekondigd en we namen dus het risico. Er waren punten te verdienen. In alle andere gevallen zouden we zeker thuis gebleven zijn.

Er moesten 18 ronden van 1,3 km afgelegd worden op een biljartvlak parcours. Brede wegen, makkelijke bochten, ….. wind in de rug op de lange aankomststrook.

De eerste 2 ronden werden op niveau van opwarming gereden. Dan werd het vuur aan de lont gestoken en volgden de demarrages elkaar op. Telkens kwam het pak terug en er werd nooit enige afscheiding gemaakt. Maar bij elke versnelling had Koen het lastig, elke keer werd het krasselen om weer aansluiting te vinden. Dan weet je dat je dat een aantal keren kan opbrengen maar geen ganse wedstrijd. Zelfs niet op een vlak parcours.

Uiteindelijk duurd het toch nog 11 ronden vooraleer onze ket er definitief afgereden werd. Geen macht meer, niet normaal kunnen ademen, een dikke keel, …..

Het is hem vergeven. Hij heeft geprobeerd en met een beetje geluk (een koers zonder aanvalspogingen) had het nog goed kunnen aflopen. Maar bij een eventuele deelname aan een sprint had het toch geen enkele verandering gebracht in de eindstand.

Hij zorgde wel voor een primeur. In de eerste 3 jaar van zijn ‘carrière’ werd hij nog nooit laatste. Gisteren werd er geen enkele valpartij of opgave genoteerd en werd Koen voor de allereerste keer allerlaatste: 25^e op 25 vertrekkers. We konden er eens goed mee lachen, we weten hoe het komt.

Interpreteren we dit maar als ‘toch met ièts terug naar huis komen’?

Deze week moeten we goed afwegen wat we doen; voldoende recuperatie inbouwen, dat zeker. We moeten voorzichtig tewerk gaan om de resterende weken niet te hypothekeren. Maar dat komt wel goed. Moet ook want volgend weekend wordt druk met een pistewedstrijd op zaterdag en zondag op de weg in Landen. Inderdaad, starten wordt noodzakelijk want ….. 2 wedstrijden tellende voor regelmatigheidscriteria.

Of hoe een mooi eindklassement afhangt van details en onverwachte (en onaangename) verrassingen.

En die vader dan? Rijdt die nog, zullen er sommigen denken. Ja, die is er ook nog.

Maar gezien de resultaten van de rondvraag (poll) hier links op de bladzijde kunnen we opmerken dat er een meerderheid ontstaat die uitgebreidere verslagen wenst van Koen’s koersen. En dus misschien liever iets minder over de vader.

Trouwens, het staat jullie nog altijd vrij (en het wordt zelfs erg gewaardeerd) om jullie mening te geven op de rondvraag. Neem eens een kijkje.

Zaterdag reed ik een mooie (qua parcours, niet zozeer qua prestatie …) wedstrijd in het Limburgse Werm (Hoeselt). De veldwegen werden door de regen overspoeld met modder en maakten het op sommige plaatsen erg gevaarlijk koersen. Geen steen gegooid naar de organisatoren want zij deden de voorgaande het nodige om zoveel mogelijk steentjes en modder weg te werken. Maar natuurelementen heb je nu eenmaal niet in de hand. Met alle gevolgen en valpartijen van dien. Er werd dan nog eens redelijk snel gestart en geschift. Ik belandde in de achterste gelederen en kon nooit mijn goeie gevoel van de opwarming in daden omzetten. Proberen wel, een paar demarrages plaatsen lukte ook maar de traditionele dip deed me de das om. Niks aan te doen, meer zat er (weer maar eens) niet in.

Maar ik heb wel hoop. Na een paar weken stil gelegen te hebben, vorige week viel de conditie toch nog mee, zie ik me nog wel een paar mooie uitslagen rijden in het najaar. Veel is het niet meer maar er is toch nog voldoende motivatie voor de enkele koersen die me resten.

Ik hoop dat het ‘diep gaan’ van zaterdag de beoogde resultaten oplevert. Want afzien was het wel. Ik reed mijn wedstrijd op 1u 45 min aan een gemiddelde hartfrequentie van 176 slagen/min, met maximale frequentie van 196 slagen/min. Diep gaan lukt dus nog wel en hopelijk helpt dit om nog enkele mooie prestaties af te leveren.

Tot de volgende!

15-09-2008 om 12:26 geschreven door Koen en Gert  

08-09-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

September ….. De terugkeer naar school staat centraal, boekentassen worden (tè) stevig gevuld, duizenden kinderen trekken weer met de fiets de straat op. Zoals we weten is het elke keer weer je stoute schoenen aantrekken om je op de weg te begeven. Geen wonder dat er vele ouders de voorkeur geven aan het veilig deponeren van de kinderen zo kort mogelijk bij de schoolpoort.

Wat het betekent voor kinderen om je weer in het dagelijkse verkeer te mengen mocht ik gisteren aan den lijve ondervinden. Ik had de eer om, samen met Koen het relatief korte traject van thuis naar zijn nieuwe school in Leuven af te leggen. Met de fiets welteverstaan. Onderweg kwamen we ogen tekort om te volgen wat er allemaal gebeurde: geparkeerde auto’s op voet- en fietspad, een openslaand autoportier op een onverwacht moment, stoppen op het zebrapad en de fietsoversteekplaats, ja zelfs een rood stoplicht was geen echt obstakel voor een waarschijnlijk gehaaste medeburger …..

Ik kan het echt iedereen aanraden; neem je fiets en begeef je op elk moment van de kantooruren op straat; je kan het je niet inbeelden of je ziet het voor je ogen gebeuren.

Toegegeven, ik heb er ook met argusogen naar gekeken maar je moet al heel veel moeite doen om het niet te zien. En dat op een traject van op en al 5 km.

Maar onze interesse gaat meer uit naar het fietsen op veilige en ontruimde straten. De koersen van het weekend dus. Of zoals vorige donderdag op de piste.

Koen stond aan de start met 12 andere 13-jarigen. Een ideaal pelotonnetje dus. Hij voelde zich goed en trok daarmee de lijn van zondag door.

Tijdens de koers in Leefdaal is hij blijkbaar door een onzichtbare muur gegaan want ik heb de indruk dat hij door deze ene koers een mooie stap vooruit heeft gezet.

Voor de eerste keer mochten we het meemaken dat Koen de 3 proeven op de piste vanuit het peloton beleefde. Achteraan moesten er een aantal rennertjes lossen maar de ket kon zich plaatsen èn had de kracht om mee te rijden. ’t Moet voor hem een geweldig gevoel geweest zijn. Toegegeven, voor papa aan de zijlijn ook … Hem zo zien meekoersen … eindelijk heb je het gevoel om echt met de groten mee te spelen.

Het gaf hem ook zoveel zelfvertrouwen dat hij de (logische) fout maakte om in de laatste proef (puntenkoers) en tijdens de laatste ronde hiervan het peloton op sleeptouw te nemen en daarmee de concurrenten in een zetel te zetten maar zichzelf in het verlies te rijden.

Ik viel bijna achterover als ik het zag gebeuren. Hij maakt dezelfde fout(en) als zijn vader door véél te gek te willen doen als hij zich goed voelt. Maar hij zal hier nog van leren.

Uiteraard was hij elke keer zo diep moeten gaan om zijn plaats in het peloton te houden dat er van meesprinten niks meer in huis kwam. Hij werd dan ook bij elke proef 9^e . Maar hij speelde wel elke keer mee voor de prijzen.

Allemaal goed en wel maar de piste is nog geen wegwedstrijd. Die prestatie vraagt dus om bevestiging.

En met gepaste trots kan ik zeggen dat onze gespierde punaise dit stukje nog eens over deed in de wedstrijd van zondag in Hakendover.

Het zag er nochtans geen makkelijke opdracht uit. Een mooi maar relatief zwaar parcours lag te wachten; een licht slepend stuk van een 500 m met aankomst op dit gedeelte, een lichte afdaling en een vlakker gedeelte. Samen een omloop van 2 km, 12 keer af te leggen. En met opnieuw de aanwezigheid van de grote en sterkere beren want dit was weer een wedstrijd tellende voor het regelmatigheidscriterium.

Ondanks een aantal aanvallen en pogingen om de groep van 29 uit te dunnen bleef het peloton bijna de ganse koers samen. Je kreeg de indruk dat het niet snel ging maar door de verschillende aanvalspogingen was het echt wel elke keer doorbijten en die tussensprint leveren om erbij te blijven. En dat lukte! Het kostte bloed, zweet en tranen in een temperatuur van 30 °C maar Koen maakte de ganse koers vol in de buik van het peloton. Af en toe dook dat kleine personnage zelfs vooraan in de groep op en reed een prachtige koers.

Eindelijk mocht en kon hij zelfs meerijden voor de bloemen. Alleen ….. die sprint was er teveel aan. De benen liepen vol en meer dan een plaatsje op een tiental meter van het peloton zat er niet in.

Hij zat volledig kapot. De temperatuur was hier niet vreemd aan maar de opeenvolgende inspanningen breken hem nog zuur op. Maar hier komt hij wel door.

Zijn prestaties van de laatste weken heeft hij enkel aan zichzelf te danken. Eindelijk krijgt hij iets terug voor alle inspanningen die hij geleverd heeft, voor de moeite die hij doet om elke keer weer te trainen en te werken. Het moeilijkste komt natuurlijk nog; deze prestaties herhalen, bevestigen en … verbeteren. Maar we hebben geduld.

Het belangrijkste is echter nog dat dit alles aan Koen een pak vertrouwen voor de volgende koersen moet geven. En hem verder op weg zet om zijn jongensdroom waar te maken: Wielrenner worden. Met hoofdletter W.

02-09-2008 om 20:18 geschreven door Koen en Gert  

De Spelen zijn gedaan en dit land staat op zijn kop voor 2 medailles. Wel, wel. Als je ziet hoeveel geld naar het 'Topsportbeleid' en het BOIC vloeit ... dan is dit een zeer pover resultaat. Dit is een land van 'net niet' en 'meedoen is belangrijker dan winnen' . Sinds wanneer is meedoen belangrijker dan winnen? Winnen kent men hier niet, totaal geen gevoel voor perfectie. Logisch dat dit land altijd bezet is geweest ... het zit in de genen. Uitgezonderd individuele prestaties die meteen misbruikt worden om het globale falen te verdoezelen.

Ach, er zijn nog ergere problemen. Zie maar wat er tegenwoordig mis gaat in de luchtvaart. Crashes worden schering en inslag. Maar … vliegen is veiliger dan fietsen in Vlaanderen... denk ik dan. 

Donderdag reed Koen zijn allereerste mountainbike-koersje in Ransberg. Een nieuwe ervaring, een kennismaking met nòg een andere discipline uit de uitgebreide catalogus van de wielersport. En het beviel hem wel. Uiteraard werd hij weer maar eens geconfronteerd met zijn beperkingen maar we vergeten niet dat we nog steeds aan het leren zijn. Bij mountainbike ligt het accent nog meer op techniek dan op de weg, souplesse blijft heel belangrijk en kracht kan het verschil maken.

De ket deed het goed, ging er vol voor en kon weer overtuigen door zijn wilskracht. Zijn eerste laatste plaats ‘ever’ werd dan wel opgetekend maar kwam niet onverwacht. In zijn leeftijdscategorie waren maar 5 deelnemers.

Het hoogtepunt van de week was voorzien voor gisteren, zondag. Sinds lang weer een wedstrijd voor het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw. En wat voor een!

Voor ons was het bijna een thuis-wedstrijd. Het komt niet veel voor dat we met de fiets naar en van de koers kunnen komen.

Maar bovenal was deze koers in Leefdaal een toonbeeld van hoe een inrichting er moet uitzien. Als het goed is mag en moet het ook gezegd worden. Een volledig verkeersvrij parcours van 1,4 km (wel redelijk kort maar dit was dan ook, naast het mindere wegdek de enige opmerking die er te maken was), overzichtelijke en goed aangeduide wegomleggingen, golvend tot redelijk zwaar parcours, een uitstekende commentatorstand aan de aankomst, juiste informatie, een prachtig en gevuld prijzenpakket voor elke deelnemer ….. kortom, het voorbeeld van hoe een perfecte organisatie eruit kan zien. Chapeau voor de mensen die dit (hun eerste inrichting!) voor mekaar brachten.

Ik kan binnenkort wel een hoedenwinkel beginnen want ik heb ook nog een dikke chapeau en bedankingen in petto voor de vele mensen die Koen kwamen aanmoedigen. Familie, vrienden, bekenden uit het dorp, … allemaal profiteerden ze van de korte verplaatsing om hem te steunen in zijn gevecht tegen de grote jongens. Koen’s enige opmerking voor de koers was dan ook: ‘papa, al die goei zijn weer hier!’. Ja, kerel, ’t zal weer afzien worden. En zoals ik vreesde zou dit al vanaf de eerste meters zijn ….. Er werd onmiddellijk doorgetrokken en het grote peloton van 27 viel snel uit elkaar. Uiteraard was onze kleinste (zie ook de foto’s) niet de enige (en niet de eerste) die moest lossen maar het zou toch weer een ganse koers vechten en kapot gaan worden. Fysiek maar ook mentaal. Want altijd maar gelost worden, elke week weer ….. we moeten toegeven: het vreet soms.

Wat bij ons gisteren overheerste was toch wel een gevoel van fierheid. Koen haalde weer het onderste uit de kan, gaf nooit op, toonde de ideale mentaliteit en bleef weer halstarrig volhouden. Het kost een pak energie om hem elke week weer klaar te maken (ook in het hoofd) voor wat komen gaat maar hij gaat er geweldig mee om. Geen training wordt overgeslagen, geen moeite is hem teveel om te doen en te laten wat moet en elke koers geeft hij het volle pond. Mooi om zien, genieten voor de ouders om zo’n karaktervolle kerel bezig te zien. Hij heeft er alles aan gedaan om in Leefdaal een goeie wedstrijd te rijden.

Opboksen tegen beteren, en soms ook tegen beter weten in is blijkbaar een nationale sport geworden. Zowel voor jonge gastjes van 13 jaar als voor professioneel begeleide atleten die voor hun land naar een evenement als de Olympische Spelen mogen.  Al dan niet met uitzicht op een podiumplaats.

25-08-2008 om 18:37 geschreven door Koen en Gert  

Een verlengd weekend (ongeveer 300 m …..) betekent dus ook kans op meerdere koersen, een weekend waar zowel jong als oud kan gaan rijden. Kwestie van goeie gewoontes niet af te leren en moeder de vrouw blij te maken met een paar rustige momenten alleen thuis …..

Ook dit weekend weer 2 koersen op het programma; vrijdag naar Kontich voor Koen en zondag naar Dison (bij Verviers) voor een criterium voor Gert.

Deze week zijn we met Koen dus aan een reeksje van koersen in Vlaanderen begonnen. Vanaf volgende zondag staan er een aantal wedstrijden voor het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw op de agenda. Deze worden allen verreden in Vlaams-Brabant. Kontich stond in het teken van snelheid trainen en optrekken na bochten (intervalletjes). Zoals geweten lukt het Koen nog niet om een ganse wedstrijd vol te maken aan het ritme van het peloton. Ook nu hield hij het maar een halve wedstrijd vol. Eens de snelheid de hoogte in gejaagd werd, stonden de deuren achteraan open, moest hij lossen en hopen op het stilvallen van de groep. Op het snelle parcours werd dit een hopeloze achtervolging. Ondertussen lagen er al een paar concurrenten af en viel Koen samen met een collega voor wie het ook te snel ging.

Het parcours was amper 1,4 km lang dus het risico op snel gedubbeld worden was reëel. De concurrent waarmee hij enkele ronden samen reed, bleek te sterk en Koen moest hem laten rijden. Hij moest dan ook weer eens zijn karakter tonen en, alleen, optornen tegen een opkomend peloton. Het lukte hem om ze af te houden tot de allerlaatste ronde. Hij kon echter aanpikken en de laatste ronde in het peloton vol maken. Als toetje reed hij mee de sprint van de groep. Jammer genoeg bracht dit hem maar een 12^e plaats op 15 vertrekkers op. Geen geklaag echter, Koen deed wat hij kon en reed de koers op zijn gekende manier uit.

Na het vlakke criterium van vorige week lag er met het stratencircuit van Dison een iets ander parcours te wachten. Een rondje van 2,2 km, licht golvend maar met korte, nijdige bochten. Constant optrekken, versnellen, spurten, ......

Geen spek voor mijn bek maar ik had gehoopt om mijn goeie conditie nog een weekje te kunnen aanhouden en te gaan voor een mooi resultaat.

Niet dus. De top was bereikt, de afdaling al stevig ingezet.
Het zat er al een paar dagen aan te komen, fysiek was er al iets meer vermoeidheid en ook mentaal zat het niet meer snor. De ‘goesting’ was een beetje weg, deze laatste koers vóór een competitiestop van 2 weken was er één teveel.
Een mooi voorbeeld van er niet meer voor 100% bij zijn? Ik vertrok gewoon naar de wedstrijd en was domweg vergeten om mijn pasta te maken en te eten. Een gewoonte bij elke wedstrijd, al jarenlang en zelfs meerdere keren per week en nu werd dit gewoonweg vergeten ….. Als teken aan de wand kan dit tellen.

Kwam er nog bij dat ons peloton als door een wesp gestoken vertrok en dus lag het voor de hand dat er snel brokken zouden vallen. Er vielen al na enkele van de 25 ronden gaten in het peloton en ik kon beginnen loodgieter spelen. Tegen de goesting en ook fysiek lukte het mij minder goed dan de voorbije weken om gaten te dichten. Het mentale vaatje was leeg en per gereden kilometer was dat bizarre gevoel ook in de benen terug te vinden. Ik speelde meerdere keren met de idee om af te stappen, had al naar Koen geroepen dat hij naar de auto mocht gaan maar opgeven ….. was toch een stapje te ver. Bleek ineens dat er maar 7 ronden meer gereden moesten worden. Dat kon er toch ook nog bij. Achteraan in de 2^e groep was het niet zo moeilijk volhouden en meer zat er niet in. Bij de sprint was er zelfs geen greintje moed meer om ook nog maar iets te proberen. Met de slechtste jaaruitslag als resultaat. Een povere 26^e plaats op 31. We waren stilaan iets anders gewoon …..

Zoals gezegd volgen nu 2 weken competitiestop. Twee weken waarin de batterijen zowel mentaal als fysiek opnieuw opgeladen kunnen worden. Door de opeenvolging van koersen kwam er de laatste tijd niet veel training meer aan te pas. Een paar goeie, rustige en lange duurtrainingen zullen goed doen. In september volgen dan nog een 6-tal wedstrijden waaronder een paar keer op de piste. Het einde komt voor mij dan ook stilaan in zicht. Hopelijk lukt het me om nog een keer alles uit de kast te halen voor een paar mooie uitslagen op het einde van het seizoen.

Maar eerst zal alle aandacht naar de ket gaan. Hopelijk kan hij een paar extra punten vangen voor zijn eindstand in het regelmatigheidscriterium. Het zou hem enorm veel deugd doen.

Zondag beginnen we aan een reeksje. In Leefdaal. Een redelijk zwaar parcours maar waarvan Koen elke millimeter asfalt kent. Brengt dit geluk? We zullen zien.

18-08-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

Belgische profvoetballers even onwetend als amateurs

Profvoetballers uit de Belgische eerste klasse weten veel te weinig over sport en voeding om optimaal te kunnen presteren. Hun kennis is zelfs even slecht als die van hun amateurcollega's uit de veel lagere provinciale reeksen, terwijl een slechte voeding nefast kan zijn voor prestaties. Dat blijkt uit een thesis van David Weymans, master Lichamelijke Opvoeding en Bewegingswetenschappen aan de Vrije Universiteit Brussel (VUB).

Weymans ondervroeg voor zijn studie 100 profvoetballers en 100 amateurs uit drie verschillende Vlaamse provincies over hun kennis van gezonde voeding en sportvoeding. Hij trok daarvoor naar zeven eersteklasseclubs, waaronder drie van de vier topclubs in ons land, en vier amateurclubs. Een van de amateurclubs speelt in eerste, twee in derde en één in vierde provinciale. De student beloofde geen namen van clubs te noemen.

De resultaten zijn op zijn minst opmerkelijk. Zo haalden de amateurs over het algemeen een even goede score als de profs. Het verschil tussen beide groepen is niet significant, maar geen van de twee haalt een voldoende.

Opvallend is wel dat buitenlandse voetballers nog veel slechter scoorden, maar dat kan mogelijk te maken hebben met hun gebrekkige kennis van het Engels, Frans of Nederlands. "Maar zelfs als je de buitenlanders buiten beschouwing laat, dan scoren de Belgische profvoetballers over het algemeen nog altijd niet beter dan hun amateurcollega's", aldus Weymans.

Water verbranden

Zo weet minder dan de helft van de profs dat koolhydraten de belangrijkste energiebron vormen voor een voetballer, terwijl 52 pct van de amateurs daar wel van op de hoogte blijkt. Ruim een derde (37 pct) van de profs denkt zelfs dat ze tijdens een inspanning vooral water verbranden, terwijl dat alles behalve een bron van energie is. Amateurs scoren ook hier beter.

"Koolhydraten zijn nochtans cruciaal en met speciaal aangepaste voeding kan je het suikergehalte in de spieren verdubbelen en ook pieken naar bepaalde dagen. Eerder onderzoek heeft echter aangewezen dat sommige voetballers zelfs met lagere gehaltes aan wedstrijden beginnen dan gewone mensen. Gevolg is dat hun prestaties in de tweede helft drastisch achteruit gaan", aldus Weymans. Verder blijkt twee derden van de profvoetballers te weinig te weten over hydratatie, hetzelfde resultaat als de amateurs. "Terwijl voldoende vocht opnemen voor en tijdens een wedstrijd doorslaggevend is. Bij 2 procent verlies aan lichaamsgewicht door vochtverlies verlies je immers 10 pct van je fysieke capaciteiten, bij 5 procent is dat al 33 pct", aldus Weymans.

"Voetballers overschatten ook het suikergehalte dat sportdranken zouden moeten hebben. Bovendien waren er maar liefst 22 profs die dachten dat Red Bull tijdens een wedstrijd best kan, terwijl amper vijf amateurs hetzelfde idee hadden. Wie zo'n energiedrank tijdens een match drinkt, krijgt kort nadien echter een ongelooflijke dip", aldus David Weymans.

Diëten

Nog een opmerkelijk resultaat uit het eindwerk is dat amper 13 pct van de profs het verschil kent tussen aërobe en anaërobe training, terwijl dat precies nodig is om efficiënt te trainen. De kennis over vitaminen en mineralen bleek al helemaal ondermaats.

Volgens Weymans heerst er bij heel wat eersteklasseclubs amateurisme als het op voeding aankomt. "Sommige ploegen zorgen er wel voor dat hun spelers zoveel mogelijk op de club eten, maar anderen doen dat, behalve op wedstrijddagen, helemaal niet. Bovendien eten heel wat spelers uiteraard ook thuis. Er is bijvoorbeeld nauwelijks sprake van op maat gemaakte diëten zoals bij Europese topclubs wel het geval is."

Weymans suggereert dan ook dat eersteklasseclubs workshops organiseren voor hun spelers over goede voedingsgewoonten. "Te meer omdat ik merkte dat heel wat profs, en overigens ook veel amateurs, echt wel vragende partij zijn voor meer en betere informatie", aldus Weymans.

Verder stelt hij voor om op de topsportscholen meer tijd te besteden aan voeding en de leerlingen proefondervindelijk te laten voelen wat het effect is van goede sportvoeding. "Ook de ouders moeten hierbij betrokken worden, want zij koken immers voor hun kinderen."

14-08-2008 om 20:45 geschreven door Koen en Gert  

Uitslag van het omnium van 12-08-2008 op de piste van Ans-Alleur

Het programma van Koen bestond uit de proeven scratch, afvalling en puntenkoers.

            Scratch:                        10^e op 11

            Afvalling:                      10^e op 11

            Puntenkoers:                 10^e op 11

            Uitslag omnium:            10^e op 11

Het programma van Gert bestond uit de proeven scratch, koers "à la Danoise" en puntenkoers.

Alle categorieën (Amateurs, Masters A, B en C) reden samen.

            Scratch:                        2^e op 20

            Danoise:                       10^e op 20

            Puntenkoers:                 10^e op 20

            Uitslag omnium:            8^e op 20

            Uitslag categorie:          2^e op 4

13-08-2008 om 10:58 geschreven door Koen en Gert  

De voorbije week was een relatief rustige week voor Koen. We profiteerden van de dagen met mooi weer om te trainen. Alleen donderdag moest de ploegtraining op het vliegveld van Goetsenhoven ingekort worden. De andere dagen deden we een paar rustige trainingen met tussensprints, iets waaraan het Koen, mede door een tekort aan kracht, ontbreekt tijdens de wedstrijden (intervals, demarrages, …). Echter zonder overdrijven aangezien de volgende weken een opeenstapeling volgt van wedstrijden (zie kalender hiernaast). Alle disciplines passeren de revue: gaande van piste tot mountainbike tot wedstrijden op de weg tellende voor het regelmatigheidscriterium.

Op dinsdag rijden zowel Koen als ikzelf op de piste, vrijdag rijdt Koen in Kontich en zondag is het weer mijn beurt. De volgende week dinsdag neemt Koen deel aan de aspirantendag van zijn ploeg, donderdag rijdt hij z’n eerste mtb-wedstrijd in Ransberg en zondag een (zo goed als) thuiswedstrijd in Leefdaal.

Maar voor het zover is stond er voor de oudste nog een criterium op de agenda. De eerste van 2 stuks; volgende week is er Dison.

25 rondjes van 2,5 km, volledig vlak (op een klein slepend stukje na) en dus lag de snelheid van in het begin redelijk hoog. De koers verliep via het verwachte stramien. De wind stond in de rug op een lang, recht stuk en wegrijden zou dus moeilijk tot onmogelijk worden. Er werden enkele initiatieven genoteerd en deze moeten uiteindelijk altijd van dezelfden komen. Ik probeerde dus ook mijn duit in het zakje te doen en probeerde een keer alleen weg te komen (hopende op een paar gezellen) en een keer in m’n eentje het gat te dichten naar een duo dat al enkele rondes op kop reed. Helaas. Het werd me niet gegund. Niemand trouwens.

Tot op 3 ronden van het einde een groep van een 7-tal weg raakte. Dit bleek de goeie ontsnapping te zijn. Ik hoopte dat het peloton er nog alles aan zou doen om dit groepje bij te halen voor een massasprint. Ik voelde me nog redelijk fris en gerecupereerd en wou deze keer toch mijn kans wagen in een groepsspurt.

Ook dit werd me niet helemaal gegund. Want de 2 laatste rondes ging alle energie naar het gaatje zoeken in de groep en vooral het uitkijken voor valpartijen. Als een bende losgeslagen honden ging iedereen de laatste 5 km te lijf. Twee keer werd ik op een haar na de kant ingereden, een hoop geslinger op het bredere stuk, verwijten vlogen in het rond … en uiteindelijk de fietsen ook. Op minder dan een km was de eerste valpartij (links voor mij) een feit waardoor ik iets moest inhouden. Er bleef dus al een gaatje te dichten èn dan nog eens aan te zetten voor de sprint. Redelijk moeilijk.

Als kers op de taart ging een paar honderd meter verder nog eens iemand tegen de vlakte waardoor ik wéér moest uitwijken en in gang trekken. Uiteindelijk lukte het niet meer om nog B-renners te remonteren. Een 15^e plaats werd mijn deel.

Jammer van het kamikaze-gedoe en het redelijk onsportief rijden van een paar concurrenten in de laatste kilometers. Er zat meer in voor deze koers.

Ik stel wel vast dat de conditie goed is en nog altijd blijft. Dit hoop ik nog een weekje langer te trekken en dan volgen 2 weekends zonder wedstrijd. Ik zal dan een beetje gas terugnemen en trainen om zo het derde en laatste deel van het seizoen voor te bereiden.

Alle koersaandacht gaat dan naar het drukke laatste deel voor de ket. Voor hem volgen in de maand september nog enkele belangrijke wedstrijden voor zijn klassement in Hageland & Haspengouw.

Je ziet het, we zijn nog niet aan het uitbollen. Het is een kwestie van plannen, van vormpieken creëren, van voldoende rust inbouwen ….. Een leven in dienst van de koers?

11-08-2008 om 21:01 geschreven door Koen en Gert  

Het was weer een rijkgevuld wielerweekend voor de familie Deno. Er stonden 3 koersen op het programma en afhankelijk van het gevoel na zaterdag zou er beslist worden of de 3^e ook werkelijk zou gereden worden.

Zaterdag lag er een volledig vlakke omloop te wachten, enkele scherpe bochten en een paar gevaarlijke eilandjes op de weg. Maar het volledige traject in Spurk (Bilzen) liep over brede wegen. Normaal gezien kan het in Limburg wel eens anders uitgestippeld worden.

De regen hield aan tot een half uurtje voor de start en bleef dan gelukkig helemaal weg. Een nat wegdek zou ongetwijfeld voor ongelukken gezorgd hebben.

Van onze ploeg waren we toch met 3 A-renners en het deed me plezier dat mijn B-ploegmaat Tom ook opnieuw opdook. Na gesukkel met de gezondheid (ijzertekort) hernam hij ook de wedstrijden. Het zal wel deugd gedaan hebben om zonder al te veel problemen uitgereden te hebben.

Over de koers zelf is niet zoveel te vertellen. Er werd snel gereden op het biljart, het leek meer op een doorgedreven snelheidstraining. Ontsnappingspogingen waren er wel maar wegblijven was onmogelijk. Zelf verzeilde ik één keer in een groepje met 6 maar meer dan 50 m kregen we niet. Het gevolg was een onvervalste ‘sprint en masse’ waar ik me verder niet in moeide. Als bij wonder bleef iedereen zelfs recht. Een 33^e plaats was dus een logisch resultaat. Een goeie training zonder meer.

Zondag mocht onze ket zijn kunnen tonen op het mooie, golvende parcours van Corswarem. Een rondje van 2,2 km, golvend en overgoten met een beetje tegenwind op het slepende stuk. Het was dus zaak om om de start niet te missen en om goed weg te kruipen achter de ruggen van de grote concurrenten. Van de 25 rennertjes was onze kleine weer echt ‘de kleinste’. Maar opgelet: klein in gestalte maar toch weer groot in doorzettingsvermogen.

Het lukte (op het eerste zicht zonder al teveel problemen) om een halve koers bij het peloton te blijven! Maar dan vonden sommigen het nodig om de schifting door te voeren. Koen bleef in het tweede gedeelte van het peloton hangen en toen ook deze groep nog eens splitste moest hij uiteindelijk afhaken. Met 5 reden ze enkele ronden achter de grote groep en we mochten hopen dat Koen in het groepje van zijn niveau zat. Verkeerd gedacht. De vroege inspanningen eisten hun tol en het ging te snel voor de ket. Op karakter reed hij verder zijn koers. Op enkele bewonderende woorden voor zijn doorzetting na, komende van buitenstaanders leverde het niet veel op. Maar we waren er blij mee. Hij hield het redelijk lang vol in het peloton, reed in de wielen als een doorgewinterde prof en de rest van het verhaal kennen we: afwachten op beterschap, groei en kracht.

Een goeie einduitslag zou heel veel deugd doen maar het is leuk om te zien hoe Koen omgaat met de veel betere uitslagen van andere renners die hij goed kent. Er is geen jaloezie, hij gaat heel geduldig om met het feit dat hij zo weinig terugkrijgt voor wat hij er voor doet en laat. Daarvoor heeft hij een prachtkarakter. Hij laat de moed nooit zakken, vecht door en gelooft er echt in dat het ooit wel eens moet lukken om op hetzelfde niveau als de ‘grote, sterke tegenstanders’ te komen.

Na een drukke maandag op het werk (ja, de vakantie is alweer een paar weken vergeten) stond er één van de zwaarste koersen van het jaar op het programma. Zoals gezegd, hier zou ik enkel rijden als de conditie het toeliet en als de recuperatie van zaterdag liep zoals het hoorde. En dat was het geval.

Hoe gek moet je eigenlijk zijn om zo’n koers nog te willen rijden? Op een maandagavond, op de dag van je 18^e huwelijksverjaardag èn op een dag dat moeder de vrouw alleen thuis zit doordat de kinderen (Veerle en Nele) op diverse kampen zitten ofwel een dagje bij oma en opa verblijven (Koen).

Ik hoor het de meesten al denken in de stijl van: ‘goe bezig’ – ‘goe zot’ – ‘onnozelaar’ – ‘hebt gij nu helemaal ne slag van de molen?’ en meer van dat fraais.

’t Zal wel van alles een beetje zijn, zeker?

Laat het ons houden bij het feit dat deze koers dan maar deel uitmaakt van mijn afscheidstoernee aan sommige koersen. Want nu staat het ècht vast dat ik volgend seizoen meer mijn koersen zal uitkiezen en niet meer zomaar alles ga rijden. Die eer zal ik laten aan onze kleine Coppi, we zullen meer werken aan zijn carrière dan zelf blijven proberen om krampachtig goeie en minder goeie uitslagen aan het palmares toe te voegen.

De opdracht was kort en bondig: zo lang mogelijk weerstaan en niet toegeven aan de onvermijdelijke verzuring in de benen.

De beschrijving van het parcours kan al even kort zijn: 1,5 km klimmen aan +/- 6 à 8 %, gevolgd door rechte afdaling van 1 km om weer bij het punt van vertrek aan te komen. Lijkt simpel maar is het helemaal niet. 18 keer zo’n helling zo snel mogelijk omhoog fietsen is niet eenvoudig.

Het is een bizarre vaststelling dat beenspieren blijkbaar ook een geheugen hebben …. Ze herinnerden zich ineens het geweld dat hen aangedaan werd bij vorige deelnames aan deze koers.

Na 200 m was het mij al duidelijk hoe de zaken stonden en ik nam onmiddellijk een besluit waar ik achteraf geen spijt van kreeg. De bloemen die ik graag aan mijn vrouwtje had gegeven, zou ik zeker niet uit Grâce-Hollogne meebrengen. Of het zouden er zijn die ik uit tuin van de mensen zou moeten pikken. 
Het is me al meermaals overkomen dat ik er zonder nadenken en vooral tegen beter weten in, in blijf vliegen maar nu hield ik me aan mijn voornemen. Deze razendsnelle start (er wordt echt wel aan 2 snelheden gekoerst) mocht aan mij voorbij gaan, ik zou mijn eigen tempo blijven aanhouden en ….. tegen mijn natuur maar aan maximum 90 % rijden. Minder kon ook niet want aan zo'n percentages bergop de pedalen stil houden en domweg omver vallen, zou ook geen zicht zijn.

Blijkbaar was deze 90% inspanning nog redelijk want uiteindelijk werd ik op dit korte parcours en tot mijn verbazing maar 1 keer gedubbeld door een 15-tal A-renners en 6 B-renners. Zoveel achterstand liep ik dus niet op. Wat mij dan weer de bedenking maakte van wat het zou geworden zijn mocht ik echt elke ronde tot op de bodem gegaan zijn. Die eeuwige tweestrijd in het hoofd …..

Achteraf beklaag ik het mij niet: wakker worden lukte en ik kan nog goed op mijn benen staan; het zal dus wel loslopen met de recuperatie. De conditie lijkt me redelijk.

En uiteindelijk liggen er nog enkele mooie koersen te wachten, koersen die iets beter op mijn maat gemaakt zijn.

Resultaat van gisteren: 17^e van 25 B-renners. Lijkt nergens op als je het zo ziet staan.

Maar weten jullie wat? Kan me niet schelen. Volgende zondag gaan we voor beter!

Tot dan!

05-08-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

Zoals geweten neemt Koen dit jaar deel aan alle wedstrijden tellende voor het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw. Op basis van de uitslagen van 10 wedstrijden wordt een klassement opgemaakt. Bij deelname krijgt elke renner sowieso 20 punten, vanaf plaats 10 wordt er 1 punt extra aan toegevoegd (9^e plaats = 2 punten – 8^e plaats = 3 punten enz…)

Door het grote aantal deelnemers aan deze wedstrijden en met de prestaties van Koen kan hij dus bijna enkel en alleen teren op de punten uit deelname. Af en toe, bij minder deelnemers zit er een kans in om een extra puntje te behalen. Maar dan moet er wel een correcte uitslag opgemaakt worden. En daar knelt het schoentje veelal …..

De voorbije week werd de Ronde van Vlaams-Brabant voor elites en beloften gereden. Hiervoor zijn waarschijnlijk een groot aantal officiëlen nodig, liefst de meest bekwame aangezien het om een wedstrijd van ‘standing’ gaat. Wat overblijft wordt dan maar verdeeld over de overige organisaties in de provincie. Inderdaad, ‘wat overblijft’ … Gisteren werd er weer een staaltje van vakmanschap afgeleverd in Geetbets.

Ik heb er alle respect voor dat er nog mensen zijn die zich engageren voor het wielrennen en hierdoor zelfs een cent bijverdienen. Maar dan zou er ook meer respect mogen zijn naar de jonge renners toe. Het is al meermaals voorgekomen dat deze kinderen afgeblaft worden of respectloos te woord gestaan worden.

Er mag tenslotte ook verwacht worden dat zijn er alles aan doen om een correcte uitslag af te leveren. Zondag was dit voor de zoveelste keer weer eens niet het geval.

De omstandigheden (groot aantal deelnemers, korte parcours en dus snel gedubbelden) maken het niet altijd makkelijk. Maar deze heren staan er toch niet alleen voor? Ze zijn meestal zelfs met 4 of 5. En het moet gezegd; Vlaams-Brabant spant de kroon als het op gebrekkige kwaliteit van officiëlen op aan komt.

Nadat ze er in Goetsenhoven (zie verslag van die wedstrijd) in slaagden om een renner die reeds opgaf in de 2^e ronde te klasseren bij de 15 eersten (jawel!) kregen ze het nu voor mekaar om de uitslag een heel ander uitzicht te geven dan in werkelijkheid het geval was. Zo schoof Koen zowaar 2 plaatsen achteruit en werd in de wedstrijduitslag vooraf gegaan door 2 jongens die een keer meer dan hij gedubbeld werden. Je moet het maar doen.

Nu, protesteren doe ik niet meer, ik heb mijn lesje geleerd bij vorige pogingen. Je wordt dan echt bekeken alsof je 3 jaar op Transsylvanië gezeten hebt. Natuurlijk heeft een afgevaardigde van de wielerbond alle wijsheid in pacht. Laat ze maar doen.

Gelukkig had dit voorval geen invloed op de punten die Koen verdiende. Zelfs met een 14^e plaats verdiende hij geen extra punten. Maar ik kan me voorstellen dat een verkeerde uitslag voor andere renners wel een verschil uitmaakt. Ik kan me al een voorstelling maken van de scènes aan de officiëlentafel …..

Naar de wedstrijd dan. De renners kregen een omloop voorgeschoteld van 1 km vlak door een woonwijk. De enige moeilijheid waren een paar haakse bochten. De ronde moest 25 keer afgelegd worden.

Van in het begin legden een paar sterkeren er de pees op. Na 1 ronde werd al een kopgroep van 5 gevormd, gevolgde door een pelotonnetje van een 8-tal en daarna de enkelingen waaronder Koen. De eerste kilometers had hij dus weer enorm veel last van de snelle start en waarschijnlijk ook de warmte. ’t Zal ook nooit zijn specialiteit worden, snel starten.

Maar gaandeweg en zoals wel meer het geval is bij vader en zoon Deno kwam hij erdoor, kwam bij een voorligger, deed meer dan z’n werk en reed zijn koers. Ongeveer halfkoers werd hij gedubbeld door de koplopers en even later door het achterop komend peloton. Hierbij kon hij aanpikken en reed zonder veel extra moeite de wedstrijd uit. Het toont aan dat het echt wel mogelijk moet zijn om hier binnenkort een plaatsje in te nemen. Hij moet gewoon meekunnen met het grote peloton. Niet om daar het mooie weer te maken maar volgen moet zeker kunnen.

Na de koers moest hij er even bij gaan zitten. De warmte was drukkend en eiste z’n tol. Hij was er even niet goed van. Het positieve was dat hij weer een ganse wedstrijd doorgebeten had en niet opgaf. Klasse.

Woensdag zal hij deelnemen aan een ploegentijdrit voor aspiranten in het voorprogramma van het natourcriterium voor profs te Peer. Dit was eigenlijk niet voorzien in de planning want Koen zou normaal een mountainbiketraining volgen. Hij wil namelijk op 21 augustus zijn eerste mtb wedstrijd rijden. Door een paar afzeggingen in de ploeg zal hij echter toch naar Peer gaan voor de tijdrit.

Eens kijken wat zijn tijdritkwaliteiten zijn. Een goeie start zal ook hier enorm belangrijk zijn. Hier krijg je geen tijd om op je ‘2^e adem’ te komen. Vollen bak van in ’t begin en sterven op de fiets.

28-07-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

We leven allemaal al eens op hoop, zoals men dat dan zo mooi zegt. En als Belg is het zo een beetje een tweede natuur geworden. Hoop op een paar mooie dagen tijdens juli, tijdens je vakantie in eigen land de hoop op temperaturen die het gemiddelde van een doorsnee maand november eveneraren of (nog meer hoop) zelfs overtreffen, hoop dat er snel een oplossing voor de politieke situatie gevonden worden, hoop dat er ooit een moment komt dat boeren of horeca-uitbaters aan de kust tevredenheid uitstralen, …… Enfin, hoop op vanalles en nog wat, het ene al wat surrealister dan het andere.

Het leek mij ook al een tijd redelijk surrealistisch om voor mezelf nog eens een mooi resultaat in mijn wedstrijden te laten optekenen. Je doet en laat er zoveel voor maar het wil niet mee zitten. De fysieke paraatheid laat het afweten, het lichaam werkt niet altijd mee zoals het zou moeten maar ondanks alles blijft er altijd dat sprankeltje hoop waarmee je toch maar weer aan de startlijn ergens te lande gaat staan.

Er was voor vorige zondag een droge dag voorspeld maar helaas. Zoals zo dikwijls werd deze hoop ook weer door de werkelijkheid achterhaald. Het winderige Limburgse Alt-Hoeselt had dit weekend ook een nat kantje. Een snelle opwarming tussen een paar regenbuien moest volstaan voor een minimum aan warmte voor spieren en gewrichten.

Rijden in dit weer is me echter wel op het lijf geschreven. Mijn beste prestaties behaalde ik altijd in kwakkelweer. Al leek het mij nu toch iets tè fris. Het was bibberen bij de start. Later zou het droger worden en reden we de finale op quasi droge wegen.

Maar het eerste gevoel, in een regenbui die weer eindeloos leek te gaan duren was super. In zoverre dat ik tijdens de eerste 2 ronden het initiatief kon nemen om de koers van bij het begin iets harder te maken en het peloton al lichtjes uit te dunnen. Helaas had dit niet veel resultaat. Alleen op mijn eigen benen …..

Zoals zo dikwijls leek alle ‘jus’ ineens uit de benen. Het leek weer af te stevenen op een mooie tijd met afzien en wroeten om gewoon maar het peloton te volgen. Een onvoorstelbaar gevoel en hopelijk komt er ooit eens iemand bij de reden van dit alles. Misschien is er dan ook een oplossing voor. Het is gewoon niet normaal hoe alle kracht zomaar verdwijnt op de meest ondenkbare momenten. Om moedeloos van te worden. Het wenen stond weer nader dan het lachen.

En dan begint het molentje in het hoofd weer te malen en kan je weer alles alleen  verwerken op die fiets. Waar ben ik mee bezig? Waarom nog al die moeite? Waarom niet méér profiteren van lekker eten en een goed glas? Gewoon een beetje met junior gaan trainen, zorgen voor degelijke begeleiding en me nog enkel en alleen concentreren op zijn jonge carrière?

En dan gaat dat knopje ineens om, valt het even stil in het peloton en denk je bij jezelf: waarom ook niet? Wordt het weer maar eens een wanhoopspoging? Het leek er wel op. Er bleven nog 4 ronden te gaan, een goeie 20 km. Maar niet alleen deze keer. Ik kreeg een collega mee en ook hij deed zijn deel van het werk.

Ver uitlopen deden we niet, hoop en al 3 à 400 meter op het peloton. Maar we hielden het tempo er wel in. In de groep reed ook nog een ploegmaat en die hopelijk een beetje ‘in de weg’ gaan rijden is (bedankt, Gerry!). Alle beetjes helpen. Hij had het vandaag moeilijker bij de A’s maar hield toch vol, reed goed mee in onze groep en haalde hierdoor toch nog een redelijk resultaat in zijn categorie. Goeie training en volgende keer beter!

Tot mijn eigen verbazing verzwakte ik niet, geen spoor meer te bekennen van het verval van de kracht. Hetzelfde tempo aanhouden kostte me geen moeite (al is dit relatief …). Alweer zo’n onverklaarbaar fenomeen in het lichaam van deze oude krijger.

Mijn collega moet ook gemerkt hebben dat ik nog meer dan mijn deel deed, een goeie indruk gaf en nam het zekere voor het onzekere. Op 500 m van de aankomst schoot hij achter mijn rug weg en tot een laatste stuiptrekking in de vorm van een sprint of poging tot aanklampen kwam het bij mij niet meer. Een verdiende winnaar dus. Ik moet toegeven dat hij iets sterker was.

Maar mijn beste uitslag van het jaar was bereikt. Na tientallen keren van uitzichtloze aanvallen en demarrages, van vechten tegen onklopbare tegenstand (zowel in het peloton als in het lichaam …), van pogingen op allerhande momenten en op verschillende parcoursen … lukte het toch eens tot op de aankomstlijn. Jammer genoeg telt maar één plaats en dat is de hoogste trede van het podium, een 2^e plaats wordt snel vergeten. Ik troost me wel met de hoop dat het voor de enkele supporters, die er nota bene bijna elke week bij zijn, en ondanks de regen dan tòch nog een aangenaam moment was. Voor 1 keer mochten ook zij hopen op een redelijk resultaat in plaats van een anonieme plaats in de uitslag. Alstublieft en bedankt!

Volgend weekend geen koers voor groot, wel voor klein. Koen rijdt dan zijn wedstrijd voor het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw in Geetbets (zie kalender hiernaast).

22-07-2008 om 14:07 geschreven door Koen en Gert  

Wat mooi begon in het centrum van het land, een schrale zonnestraal tussen dikke wolken draaide later uit op natte ellende in het Luikse. De opwarming van Koen gebeurde nog in droog weer maar met een redelijk stevige wind.

Het parcours was een kopie van de omlopen die we de geregeld in Wallonië onder de wielen geschoven krijgen. Anderhalve kilometer lengte waarvan de helft oplopend en de andere helft afwisselend vlak of iets bergaf. Mooi maar zwaar. Zeker voor ons lichtgewicht, onze wandelende stylo. Op zijn beurt een afgietsel van de grote Fausto Coppi door zijn houding op de fiets. Hiermee wil ik helemaal niets insinueren qua talent, het is puur fysiek. Natuurlijk zou het wel mooi zijn als er ook maar een kwart van het talent van Coppi in onze ket z’n beentjes schuil zou gaan. Maar zover zijn we nog niet, voetjes stevig op de grond houden, zal al niet slecht zijn.

Het startschot was amper gegeven of de hel barstte los. Geen gedruppel maar dikke lekken regen vielen ons op het hoofd. Het leek wel of ze hierboven met emmers aan het kappen waren. De tonnen moesten leeg en liefst zo snel mogelijk.

Koen’s concurrenten besloten dat het best zou zijn om zo rap mogelijk binnen te zijn en schoten als pijlen uit een boog weg. Dat is uiteraard wat Koen kan missen als kiespijn. Een supersnelle start is niet onze (jawel, ook de papa kan dit moeilijk aan) lievelingsopdracht.

Het werd dus al na minder dan 1 afgelegde kilometer een ware achtervolgingskoers. Helemaal doorweekt (papa zou ’s anderendaags in identieke omstandigheden starten) kwam hij bij de eerste doortocht als allerlaatste door. Maar degenen die dachten dat hij er dan maar snel de brui zou aan geven (als hij het zou gedaan hebben, had ik er perfect begrip voor kunnen opbrengen) kwamen bedrogen uit. Hij kwam aan onze neus voorbij, zag het groepje van 14 voor hem verder en verder wegrijden maar beet op de tanden. Het zou weer doorbijten worden.

Zoals geweten, topuitslagen rijden heeft voor ons geen enkel belang. Het doel is een groot hart kweken, volharden, karakter tonen en elke keer weer een beetje sterker worden. En dat heeft Koen goed begrepen. Ondanks die verschrikkelijk slechte start (volgens hem is dit zijn eigen fout omdat hij vond dat hij iets te groot geschakeld stond voor een goeie aanzet) begon hij met volle moed aan een moeilijke achtervolging. Het zou niet waar zijn dat hij als allerlaatste zijn koers beëindigd. En inderdaad, hij langer het duurde, hoe korter hij bij een paar concurrenten kwam. En meteen reed hij op z’n elan verder en nam afstand. Maar een ganse wedstrijd alleen in weer en wind kost krachten. De avond zelf al kloeg hij over zware benen. Dat beloofde voor ’s anderendaags. En vooral voor de 2^e dag ….. En maandag voelde hij inderdaad nog iets hoekiger en stijver aan dan ervoor. De tol van een zware inspanning. Maar hieruit leert hij weer (aangepaste verzet aan de start) en zal hij weer een tikkeltje sterker geworden zijn.

Volgende week mag het nog eens voluit gaan in Geetbets. Hier vallen punten te rapen voor het regelmatigheidscriterium.

20-07-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert