6e plaats in criterium Hageland&Haspengouw 10e plaats in criterium op piste (Alleur)
Podiumuitslagen - Gert - 2009:
1e in Hensies 2e in Ans - Alleur * Zilveren medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste 3e in Rochefort 3e in Chaumont-Gistoux
19e plaats in de eindstand ECW 2e plaats in criterium op piste (Alleur-Rochefort) ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2010:
1e in Bellecourt 2e in Familleureux 2e in Ghlin 3e in Fraire ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2011:
1e in Ghlin 2e in Pommeroeul 2e in Hensies 3e in Grandmetz 3e in Hensies 3e in Châtelineau ..............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2012:
1e in Gages 1e in Seneffe 2e in Ransart 2e in Anderlues 3e in Chée-Notre-Dame 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Podiumuitslagen - Gert - 2013:
1e in Gaurain .. 3e in Grâce-Hollogne 3e in Emptinne 3e in Seneffe 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Wielersite, verhalen en bedenkingen bij de avonturen van 2 renners, de ene jong, de andere al wat ouder. --- Give it 100% or give it up ---
31-08-2009
Winnen maar ook vallen hoort erbij
Na een weekend zonder koersen maar met (eindelijk) voldoende rust, gevolgd door enkele doorgedreven trainingen met uitgeruste benen was het gevoel op zaterdagochtend heel goed. Niet teveel stress of zenuwachtigheid, ondanks het feit dat mijn fiets pas zaterdag en dus op het laatste nippertje klaar geraakt is (gebroken tussenstuk aan het zadel en een probleem aan het crankstel). Met dank aan David van Fietsen Craninx.
Volgde dan een trip van iets meer dan een uur autorijden naar Hensies (vlakbij de grens met Frankrijk). Met 59 A's en 26 B's stonden we aan de start. Samen rijden met de jongere gasten betekent altijd dat het gemiddelde, zeker op een vlak parcours, de hoogte in gaat. Er stond dan nog redelijk wat wind, een stuk in het voordeel maar het meerendeel op de zijkant.
Op het kantje rijden of met de ellebogen werken behoort niet echt tot mijn lievelingsbezigheden en is al helemaal geen specialiteit.
Uiteraard werd het begin van de wedstrijd getypeerd door een spervuur van aanvallen en demarrages maar deze droegen niet ver. De benen draaiden goed en soepel rond dus rond half koers had ik wel zin om even vooraan te gaan kijken. Het kostte moeite om dit grote peloton voluit in de wind voorbij te rijden. Maar verbazend genoeg hield ik nog genoeg jus in de benen over om die inspanning verder te zetten. Doortrekken dus en op mijn beurt eens proberen het verschil te maken. En het lukte nog ook. Ik kreeg 7 A-renners in het wiel en een tijdje later kon nog een collega B-renner zijn wagonnetje aanpikken.
Het werd een gevecht tegen de grote groep die blijkbaar ook een mooi tempo onderhielden. Elke keer bij het omkijken bleek de voorsprong nooit meer dan een paar honderd meter te bedragen. Bij ons was er echter een voorbeeldige samenwerking en een paar ronden voor het einde konden we zeker zijn. Voor mij betekende dit dus al zeker een 2e plaats. Alles zou dus in een sprint beslist worden. Op een kleine kilometer van de streep voelde ik me echter ingesloten want de anderen bleven keurig overnemen en het leek een eeuwigheid te duren alvorens alle A's aan de beurt waren. Eindelijk ... toch een klein gaatje en dan alles op alles voor de laatste 300 m. Dàt kan ik natuurlijk wel! Nooit verwacht maar dus toch gebeurd: de eerste overwinning voor dit jaar is binnen. Een beloning voor het vele aanvallen, aanklampen, vechten, ..... in sommige andere koersen. Na een harde wedstrijd, mèt een pakket jongere A'-renners en met een gemiddelde van 42 km/u als winnaar over de meet bollen geeft een geweldig gevoel en ..... smaakt naar meer. Er blijven nog 6 weken te rijden, 6 weken met nog enkele mooie wedstrijden. Hopelijk blijft de gezondheid goed en de conditie al van eenzelfde niveau. Volgend weekend rijden we met de ploeg de Ronde van Luik. Dan kunnen we weer gaan voor de mooiste prijzen.
Ook Koen voelde zich goed in z'n vel. Nadat hij vorige donderdag een goeie prestatie had geleverd op de piste in Alleur hadden we onze hoop gezet op Hakendover. Vorig jaar reed hij hier de ganse wedstrijd mooi mee in het peloton en eindigde slechts op een paar honderd meter van de groep. Voor hem een hele goeie prestatie. Na de opwarming voelden de benen goed aan en klaar voor de inspanning. In een peloton van 39 renners wordt het mogelijk om lang mee te draaien.
En het liep ook goed tijdens de eerste 10 km. Tot het noodlot toesloeg. In een flauwe bocht haakten een paar renners in elkaar en vielen. Het sein voor Koen om zijn eerste vlieguren te boeken ... Hij kon de op de grond liggende renners niet meer ontwijken en vloog erover. Hierbij raakte hij een borduur, een verhoogje om uiteindelijk in de haag te belanden. Uiteraard bevonden wij ons op dat moment aan de andere kant van het parcours. We zagen Koen niet meer met de groep voorbij komen maar dachten dat hij gelost zou hebben. Maar het was nogal lang wachten ..... Dan begin je toch al een flauw vermoeden te hebben dat er wel eens iets mis zou kunnen zijn. En dan wordt het lopen, met de reservewielen in de hand.
Koen stond al recht toen ik bij hem kwam. Maar verder rijden was niet meer mogelijk; de linkershifter bleek afgebroken maar voor de rest was de schade aan de fiets miniem. Bij Koen lag wel de linkerknie open (snede) en hij had een pak schaafwonden aan been, arm en kin. Hij heeft met zijn gezicht wel de grond geraakt maar op het eerste zicht zonder al teveel erg. Hij klaagt wel over pijn aan de borstkas en ribben maar kan zonder probleem bewegingen maken. Vrees voor erger is dus niet nodig maar we zullen toch nog een paar dagen moeten afwachten. Als alles blijkt mee te vallen, staat niks verder trainen in de weg. De wonde aan de knie zal wel zorgen voor een beetje stijfheid en een stram gevoel maar een paar rustige trainingen op de rollen tijdens de volgende dagen zullen alles wel soepel houden.
Volgend weekend heeft Koen geen wedstrijd op de kalender. Hopelijk helpt dit om helemaal te recupereren en klaar te zijn voor de laatste weken van het seizoen.
Gisteren stond de voorlaatste meeting op de piste van Alleur op de kalender. Op 12 september volgt de laatste en kan de eindstand opgemaakt worden in het criterium.
Aan de start stonden in totaal 6 renners van Olympia, verspreid over alle categorieën.
Ondanks Koen's goeie prestaties in sommige individuele nummers èn een opmerkelijke algemene verbetering tegenover de pistewedstrijden vanvorig jaar zal hij het moeilijk hebben om tussen de eerste 10 te eindigen. Geen enkel probleem voor ons maar het lijkt toch ietsje mooier als je kan zeggen dat je bij de eerste 10 staat. Vergelijk het met het verschil tussen Champion's League en Europa League in het voetbal (ondankseventuele mindere resultaten). Nèt dat tikkeltje anders.
In het eerste nummer, de scratch (gewone wedstrijd met start en aankomst) over 15 ronden, werd snel gestart. En werd vol doorgegaan. Soms wordt er gas terug genomen maar dit was deze keer niet het geval. Met als gevolg dat Koen het hogeritme geen ganse koers kon volhouden en nog 7 ronden alleen moest afwerken. Hij werd niet laatste want er een tegenstander die het nog moeilijker had. Resultaat: 11e van 12. Toch mooi tegen de limiet blijven rijden en blijven voluit gaan.
Voor de afvalling had hij een plannetje in z'n hoofd: hij zou van bij het begin wegrijden en proberen weg te blijven. Dit was wel te riskeren, hij vormt voor niemand een bedreiging in het klassement en ze weten dat hij niet de sterkste/snelste is. Het was zijn bedoeling om een aantal ronden voor het peloton uit te rijden en hiermee nooit in afvallingsgevaar te komen. Zo gezegd, zo gedaan. Na een eerste opwarmingsronde waar niemand màg wegrijden (reglement) ging hij er vol voor èn ...... niemand reageerde onmiddellijk. Behalve ..... zijn eigen ploegmaat Guillaume. Die gek nam de kop van de groep en trok de rest tot bijna op het wiel van Koen. Hierdoor werd zijn voorsprong gereduceerd tot een goeie 30 meter. Te weinig. Uiteraard kostte die inspanning van Guillaume hem de kop in de eerste sprint! Een basisregel in koers is toch wel dat je nooit achter een ploegmaat rijdt met het peloton in het wiel. Ook niet bij aspiranten.Volgend jaar rijdt die kerel voor een andere ploeg. Ze zullen hem graag zien komen met zo'n houding.
Voor Koen maakte het natuurlijk een wereld van verschil. Een voorsprong van bijna 100 m werd maar 30 meter. Dat maakt dat bij elke tussensprint het peloton tot bijna op het wiel van Koen kwam. En dan stilviel. Maar doordat het gaatje overbrugbaar bleef, was er toch een tegenstander die het gevaar zag en hetineensdichtte. Uiteraard kon Koen niet meer aanpikken en viel af. Jammer genoeg waren er ondertussen maar 3 tegenstrevers afgereden. We hadden gehoopt om méér. Dankzij de medewerking van een ploegmaat mocht het niet zijn.
Die inspanning tot het uiterste had tot gevolg dat de benen voor de laatste proef niet meer 100% waren. De puntenkoers werd dan ook redelijk zwaar om te verteren. Wederom een snelle start kostte aan 4 man de kop. Hierbij Koen. De 4e man moest alonmiddellijk lossen, deandere 3 reden elk om beurt hun aflossing. Uiteindelijk liet Koen er nog 2 achter zich en eindigde 10e van 12.
Al bij al heeft hij een goeie meeting en goeie prestaties achter de rug.
Zondag rijdt hij in Hakendover en we steken niet onder stoelen of banken dat we iets verwachten van die koers. Het is niet te zwaar en er zijn niet al teveel bochten waar moet opgetrokken en versneld worden.
Hopelijk wordt het een resultaat waar hij zich nog eens kan aan optrekken.
Over het voorbije wielerweekend kunnen we deze keer vrij kort zijn. Er werd uiteindelijk alleen door Koen gekoerst.
Na de gebeurtenissen vande vorige koers, gevolgd door een drukkere werkweek, aangevuld met een enorm slaaptekort was er bij mezelf 1) niet veel zin om zaterdag een verre verplaatsing te maken, 2) geen goed gevoel door de fysieke vermoeidheid (warmte en slaaptekort) en dus 3) de drang om er een rustweekend van te maken. Als je op een zaterdagochtend, na een normale nacht van ongeveer 9 uur slaap wakker wordt met een begin van krampen in de benen, dan gaat het rode lichtje branden en moet je nuchter genoeg zijn en besluiten dat dit niet de ideale situatie is om te gaan koersen.
De beslissing om niet te rijden was dus snel genomen en daar heb ik zaterdag, afwisselend doorbrengend in de ligzetel op het terras en de zetel vóór het televisietoestel, nog geen moment spijt van gehad.
Mijn schema werd dan ook aangepast. Dat maakt dat voor zaterdag èn ook voor zondagochtend 'verplichte rust'met rood aangestipt stond in de planning. Maandag volgt dan de ontnuchtering meteen training van minimum 2 uur 30 op geaccidenteerd parcours, gevolgd door de wekelijkse massage door kiné Wout met zijn magische handen. Blijft er nog de rest van de week, uitgezonderd donderdag want dan rijdt Koen op de piste in Alleur, om klaargestoomd te worden voor zaterdag in Hensies.
Met de aspiranten van Olympia Tienen hadden we de voorbije weken al enkele keren de omloop van de koers in Goetsenhoven verkend. We wisten dus op voorhand waar we ons mochten aan verwachten: een parcours van een eerder zwaar kaliber waar enkele de sterksten de koers zouden uitrijden. Van de 2,4 af te leggen kilometers ging meer dan de helft in stijgende lijn. Een prachtparcours in vergelijking met wat we eerder voorgeschoteld kregen in het criterium Hageland & Haspengouw. Met als toetje een aankomst uit de oude doos: op een helling in kassei. Vooruit met de geit!
Wat we verwachten kwam ook uit. De eerste van 15 ronden bleef het peloton van 27 renners gegroepeerd. En dan kon het hek van de dam. Ene Seppe Vervoort, een sterke kerel uit Hulshout en in staat tot geweldige uitspattingen, sloop ervandoor. Ik heb het hem al zien doen en ook hier presteerde hij het weer: hij dubbelde het ganse peloton en werd met meer dan 4 minuten de verdiende overwinnaar.
Over Koen is er verder niet veel meer te vertellen. Hij voelde zich bij de opwarming naar eigen zeggen goed, ondanks een loden warmte bij 28 °C. Maar dit goeie gevoel verdampte blijkbaar snel. Eens gelost kon hij nooit meer aansluiting vinden, het bleef achteraan aanmodderen en aanklampen bij een al even slechte ploeggenoot. Samen reden ze de wedstrijd uit. Door het falen van nog een paar collega's werd hij uiteindelijk 24e. Een dag om snel te vergeten.
Maar wat zeg ik, de wedstrijd uitrijden?? De jongens mochten amper 25 van de voorziene 35 km afleggen en werden op 4 ronden van het einde uit de wedstrijd gehaald. Begrijpe wie kan. Ik heb het al eens aangehaald, wat is er mis met achterblijvers die zelfs nog niet kunnen aanklampen bij het voorste peloton? Rijden zij in de weg? Koersvervalsing? Lààt die jongens hun wedstrijd uitrijden! Maar haal ze geen 10 km te vroeg uit koers! Of maakt dit de opdracht van de afgevaardigden anders tè moeilijk?
Mijn voorstel aan hen om in het vervolg na 5 km al een schifting te maken en een aantal renners te laten afstappen, kwestie van het tellen niet al te ingewikkeld te maken kon blijkbaar op niet veel begrip rekenen .....
Daarom deze oproep in opdracht van de sectie Vlaams Brabant van Wielerbond Vlaanderen: als er mensen zijn die zich zouden geroepen voelen om bondsafgevaardigde voor deze provincie te worden, stuur zo snel mogelijkuw kandidatuur.
De voorwaarden waaraan moet voldaan worden, zijn minimaal: kan je jongeren tussen 10 en 15 jaar op een leuke manier afblaffen, ben je meer een randverschijnsel en een (wellicht) graag geziene gast aan de toog van een willekeurig plattelandscafé, cijfers inj uiste volgorde kunnen noteren lukt je amper, je wiskundige kwaliteiten op school waren niet om aan te zien en kan je op goed geluk en met wat meeval tot 15 tellen, drink je graag op tijd en stond je gratis pintje (liefst meerdere en binnen een redelijke tijd) en lukt het jou om dit gedurende een paar uren vol te houden, dan ben je wellicht de geschikte kandidaat. Enige kennis van waarden en normen is van generlei belang. We verwachten je kandidatuur voor deze interessante machtspositie ten opzichte van jongeren en hun directe omgeving!
Inderdaad, toeschouwer van of deelnemer zijn aan wedstrijden voor aspiranten in Vlaams Brabant staat garant voor een onvergetelijke namiddag. Verrassingen liggen op jou te wachten, elke keer weer .....
De volgende week kondigt zich aan als 'normaal'. Dat wil zeggen dat ons trainingsschema opnieuw de 'normale' weg kan volgen. Dit was de voorbije weken wel anders door de midweekwedstrijden (piste). Koersen die we aflegden als zogezegde trainingskilometers, met intensieve momenten en zelfs met redelijke resultaten als gevolg. Ongeacht het feit dat je de piste aanpakt als training komt er toch lichte wedstrijdstress aan te pas. Oppassen dus voor mentale overtraining in het kopke. En je verliest uiteraard ook de wel voeling met een gewone week waarin de koersen zich afspelen in het weekend.
Het voorbije weekend stonden er dan ook nog 2 wedstrijden op het programma, ééntje voor elk.
Koen mocht zaterdag aan de slag in Kontich. Een koers die hij vorig jaar al reed. Een parcours over mooie wegen maar met enkele scherpe bochten waar het telkens weer optrekken is. Een risico voor Koen, die nog niet de sterkte heeft om die korte sprints (na elke bocht optrekken) telkens tot een goed einde te brengen. Het is elke keer weer het gaatje dichtrijden en het wiel van je voorganger houden.
Maar omdat we geen uitdaging uit de weg gaan en alles de voorbije jaren (en volgende paar jaren) in het teken staan van vooruitgang boeken, sterker worden en proeven van alles wat de wielrennerij te bieden heeft, zijn we toch naar deze koers gekomen. Maar dus met het risico dat het snel voorbij kon zijn.
Bijkomende moeilijkheden: het warme weer (we kregen 31 °C op de thermometer!) en het verhoogde aantal kilometers.
Vanaf de maand augustus mogen de wedstrijden van de 14 jarige aspiranten tot rond de 50 km duren. Voor Kontich betekende dat 15 af te leggen ronden om tot een totaal van 45 km te komen. Een eerste kennismaking van Koen met zoveel wedstrijdkilometers. De afstand en duur op zich is voor hem geen enkel probleem maar tussen training en wedstrijd ligt een wereld van verschil. Komt daarbij dat er, vermoedelijk omwille van de veiligheid (een andere plausibele uitleg kan ik niet vinden) geen bevoorrading toegelaten is bij aspiranten, zelfs niet bij temperaturen boven 30 °C, en je kan je inbeelden aan welke karwei de jongens mochten beginnen.
Uiteraard is het weer niet aan ons om een mening hierover te hebben - de intellectuelen en uitzonderlijk grote lichten van de bond zijn uiteraard de enigen die enig wetenschappelijk verstand hebben en dus beslissen - maar toch heb ik mijn bedenkingen bij het feit dat er geen drank mag uitgereikt worden tijdens de koers. Het is trouwens een probleem dat zich ook stelt bij het veldrijden. Ook daar worden wedstrijden gereden in temperaturen waarin het aangewezen is om op tijd te drinken. Helaas ... het is verboden. En regels zijn regels en gelden voor iedereen. Ongeacht de omstandigheden. Een discussie hierover aangaan met de afgevaardigden heeft dus geen enkele zin. Zolang je maar niet raakt aan hun fris pintje bier tijdens het wachten op de doortocht van de renners. Dit lijkt me inderdaad véél zwaarder dan de inspanning die de renners leveren. En dat verdient een goeie pot!
Soit, volgens mij is het geen overbodige luxe om frisse drank te nuttigen tijdens de inspanning en dit a rato van 500 ml per half uur. Dit betekent 2 drinkbussen per uur. En aangezien een wedstrijd van 45 km langer duurt dan een uur kom je dus schromelijk tekort zonder bevoorrading èn bij deze temperaturen. En dan reken je nog niet op een beetje verfrissing door een halve drinkbus over je gezicht te gieten of hou je nog geen rekening met het feit dat je drank na een half uur ongeveer opgewarmd is tot warme thee. Aangenaam in de winter, iets minder lekker in 30 graden.
Maar wie zijn wij? Ach ja, wij zijn toch maar ouders die met de gezondheid en het gezond sporten van onze kinderen begaan zijn. Waarschijnlijk is de uitleg er eentje in de trant van "ze moeten maar hard worden, zo word je een echte wielrenner". Misschien is dat wel waar maar je kan evengoed ondertussen helemaal verkrampt en met een droge mond op een draagberrie eindigen.
De reden dat ik hier zoveel woorden aan vuil maak is uiteraard omdat Koen op een bepaald moment helemaal blokkeerde en dat er niks meer ging. Want hij was goed bezig. In tegenstelling tot zijn vader lijkt hij wel degelijk beter tegen de warmte bestand. Hij verteerde de talrijke demarrages wonderwel goed, haakte zijn wagonnetje elke keer weer aan en leek de koers volledig uit te gaan rijden in het peloton. Maar dan sloeg het 'noodlot' toe, verloor hij alle macht in de benen en moest de groep laten gaan. Blijkbaar werd er dan ook nog snel gereden want al gauw viel het ganse peloton uit elkaar in kleinere groepje. We waren dan op 10 km van de finish. Jammer maar toch een mooie koers, alle omstandigheden in acht genomen. En een bewijs voor Koen dat het moet mogelijk zijn om de koers met de groep uit te rijden. Méér hoeft niet. Maar het zou een geweldige boost voor zijn vertrouwen betekenen als het snel zou lukken. We werken er verder aan door de zwakkere punten bij te trainen. Door zijn inzinking werk Koen 19e van 23 vertrekkers.
Zondag mocht ikzelf er aan beginnen in iets mildere temperaturen. Het was 'amper' 29 graden in Hamoir. Thuis vertrokken we nog met een grijze hemel en bijna 20 °C. Een omloop van 17 km, mooie brede wegen, een klimmetje van een goeie kilometer aan ongeveer 4%, gevolgd door een vlak en een slepend stuk en dan weer een lange afdaling naar de aankomst toe.
Het verschil moest dus duidelijk op de helling gemaakt worden. En dan als een razende naar beneden om verder te werken en de voorsprong groter te maken.
Enkele korte uitvallen later (die op niets uitdraaiden) besloot ik om de voorlaatste passage een tandje bij te steken en nogmaals mijn kans te wagen. Hopende op het gezelschap van enkele hardrijders ..... helaas, het ganse pak kwam terug op het einde van de afdaling. Recupereren dus maar en hopen om nog wat reserves over te houden voor de onvermijdelijke demarrage op de helling tijdens de laatste ronde. Maar hier kwam ik inderdaad tekort. Buiten 4 koplopers, die al de eerste ronde weggeraakt waren, lukte het nog een paar enkelingen om de kloof te maken. De rest, een grote hoop tamzakken en profiteurs, aangevuld met enkele renners die hun truitje tijdens de koers toch nat gemaakt hadden (zonder schroom mag ik zeggen dat murw gereden ikke hierbij hoorde) mocht sprinten voor een 8e plaats. Met mijn legendarische sprintsnelheid werd ik 31e van 47 starters. Alweer een belachelijke uitslag dus. Maar als ik zo afwachtend moet rijden zoals er velen doen, en dan fier moet zijn om voor een 8e, 15e of 25e plaats te mogen sprinten ..... neen, dan hoeft het voor mij niet.
En ik vrees dat dit op een dag de reden wordt dat ik ermee zal stoppen, met het competitieve wielrennen. De ganse koers geen k***en doen, geen poot uitsteken en dan als een gek spurten voor een envelopje met 3 . Neen, bedankt. Dan liever op tijd en stond een uitstapje met de fiets, rijdend het kopje leegmaken na een werkdag en terugdenken aan mooie koersmomenten.
Sommigen zullen het dom koersen vinden van mij en met het 'kopje' rijden van de anderen maar hier ga ik zelden mee akkoord. Soms is het wèl zo maar het merendeel van de keren is het gewoon luiheid en profiteren.
In afwachting en zolang de conditie goed is, blijf ik proberen. Tegen beter weten in? Ik weet het nog zo niet.
Verslag van onze 'gastverslaggever' - Piste Elewijt - Koen
Koen verwent zijn supporters
Donderdag 6 augustus 2009: Mijn eerste verlofdag van in totaal 3 weken. Kan het verlof beter beginnen dan door een avondkoersje mee te pikken in de buurt: de Piste te Elewijt alwaar onze Koen Deno nog eens zijn koersbenen wou trainen. Het is voor ons eens een andere discipline, waar we niet in thuis zijn.
We dachten dat het maar om een trainingshalfuurtje ging, maar neen, het was een samengesteld programma met wisselende disciplines. Dus goed om onze wielerkennis bij te schaven. En ook de huisfotograaf Patricia kon mee, want ze moest maar Verpleegsterke spelen tot 15.30 u, zodat ze zich nog eens kon uitleven in haar rennerspassie. Aangekomen met ons drieën zagen we Koen al opwarmen op het ronde ovaal van Elewijt. Maar we waren niet alleen, ook OMA Marie-José en Jos waren weer van de partij. Opwarmen met zon warm weer ?!, maar de spiertjes hebben dit nodig, want ze weten nog niet wat ze gaan meemaken. De aspiranten mochten vandaag dus de asfalt strelen met hun smalle tubes, want morgen was het de beurt aan het grote geweld van de Profs.
Ze begonnen iets later, want een processie Bondsheren (van die oude mannen met een ronde buik) waggelden met kuismateriaal om de eerste (herfst)bladeren weg te borstelen; kwestie van de piste wat proper te krijgen. Nadien kropen ze allen in hun oude marktkraan met elk hun eigen taak: microman, rondeteller, klokkenluider, en enkele notabelen om te noteren.
Tijdrit
De activiteit begon individueel en kalm. Een tijdrit over 500 meter met stilstaand vertrek. Eerst de meisjes (uit beleefdheid), dan de jongens. Op teken van de vlaggeman wordt er afgeteld. De pezen spannen zich op om direct snelheid te halen, want Koen moet als eerste 14-jarige man starten, zodat hij ook de beste tijd klokt. Er wordt zo vlug mogelijk (tegen 46 km / uur) rond gepeddeld tegen de rode lijn. Weinigen durven de blauwe lijn te overschrijden om iets hogerop snelheid te pakken, toch uit schrik voor tijdverlies. Koen doet zijn best en eindigt 7de (op 8 deelnemers). Zou hij toch niet graag de molligere benen hebben van sommige meisjes, die inderdaad hun mannetje kunnen staan en zelfs beter presteren dan de stoerdoeners. En daar zitten zijn supporters nog wat op te wachten: de frêle benen die nog moeten uitgroeien tot turboledematen waar de spieren zich als kabels opspannen.
Puntenkoers
Hier ging het om 20 rondjes rijden met om de 4 ronden een sprint waarin punten te verdienen vallen voor het klassement. De eerste ronden gaat het dan wat kalmer aan, maar eens de zenuwachtigheid en de posities belangrijk worden voor de 1ste sprint, schiet de snelheid met een schok de hoogte in. Zulke opstoten zijn er steeds teveel aan voor onze Koen en dus moet hij snel lossen. Hij is dit wel een beetje gewoon, maar dit is daarom niet het einde van zijn koers, zoals later zal blijken. Koen maakt stilletjes zijn achterstand korter op de vorige afvaller; maar of de afstand van de koers nog lang genoeg is om dit te overbruggen is twijfelachtig. Maar dan komt zijn koersmoment. Door de sprintronden valt de beste groep op zijn achterwiel. Dat is het moment om aan te pikken, op aanraden van de wielenman: bij elke koers merken we een raar manneke met 2 wielen en een zwart T-shirt, die hem steeds randinformatie toeroept. En Koen doet het: hij kan deze groep volgen en heeft direct de voorligger te pakken Nu is het een koers in de koers. Onze nr. 1 moet immers zorgen de nr. 3 achter zich te laten. De nr. 3 heeft intussen ook zijn beste pijlen verschoten, probeert Koen bij te houden, maar dat gaat boven zijn petje (euh, zijn valhelm). Koen houdt hem met de nodige wilskracht ruim achter zich en finisht weer als 7de. Moegestreden maar tevreden wordt hij opgevangen door Jos en MJo. Met een gelukje van een opgever (door een lekke band) wordt hij als 6de geklasseerd.
Deze discipline heeft ons toch wel verbaasd. Hier wordt echt wel bijna aanhoudend gekoerst en snelheid gemaakt. De geleverde inspanningen krijgen een hogere graad van categorie dan de wegkoersen.
Tussenin is weeral pauze, maar onze gemotiveerde puber heeft geen tijd voor een cola met chips. Onze jonge smalle professional laat niets aan het toeval open en is echt goed uitgerust: hij heeft zelfs de rollen mee om de spieren soepel en in het ritme te houden. Aan motivatie geen gebrek dus; je moet het maar willen doen: trappen zonder vooruit te gaan.
Dit is ook een ideaal moment voor Koen om oog te hebben voor zijn supporters of is het omgekeerd. Hij poseert gewillig (?, allée van moeten van zijn pa) voor de lens. Zonder helm en bril herkennen we hem al niet zo goed meer. Is dat onze renner?, maar onze bescheiden Koen oogt mooi en is wel fotogeniek. Er moet niet gefotoshopt worden en zelfs beloont hij Patricia met een mooie glimlach.
Ook is het moment gekomen voor een Kriekmoment: met de harde kern zetten we ons aan een geïmproviseerd salon en genieten we van de zwoele avond, tot de volgende wedstrijd zich aandient.
3. Scratch
Dit blijkt dus een gewone wedstrijd te zijn over 10 ronden. Bij de start laat Koen zijn zonnebril achterwege (geen gesponsorde ?). Is dit een voorteken ? en zal hij al zijn opgepepte agressie uit het lijf fietsen? Na de start volgt hij lange tijd gezwind mee in de groep, doch na een tijdje hangt hij weer aan de rekker. Ook zijn rivaal (de nr. 3) moet lossen. Dan komt een eerste cruciaal moment. Hij beent zijn voorganger bij, maar souffleur Gert maant hem aan om de andere kop te laten doen om het gat toe te rijden. Een goed tactisch maneuver: dat is echter maar voor efkens, want dan komt Koen zijn eerste jump. Op zijn Cavendish springt hij weg vanachter dat korte rugje, neemt snelheid en slaagt erin terug bij de kopgroep te komen. Wat een koersdoorzicht; en toch wel een pakkend moment. Van zijn gezelschap liggen zijn kompanen niet wakker; de Koen is toch geen bedreiging meer voor het eindklassement. Ook bij de aspiranten beginnen ze al te tellen en speculeren.
En dan gebeurt het? Op 3 ronden van het einde ontbindt Koen zijn duivels. Hij demarreert uit het pak, neemt zelfs een mooie voorsprong. Zijn supporters worden gek; het duo (Pa en Zoon) heeft het weer mooi bedisseld. Nog 2 ronden: dat is alles geven. De fotografen kijken bibberend door hun lens (allee, de Jos toch met zijn minicamera). Koen houdt goed stand, tot de laatste ronde eraan komt. Kan Oma nu die bordjes eens niet veranderen?; want de benen beginnen te verzuren en Koen kijkt achteruit. Niet Omkijken, Koen doorgaan, vlammen, volhouden, de reclameborden worden bijna uit hun krammen geslagen ter aanmoediging. De fans gaan helemaal uit de bol. De tennissers aan de achterzijde worden uit hun concentratie gebracht.
Maar Koen laat de finishfoto over aan de anderen (hij is al genoeg in beeld geweest). En wie wint er ? Jawel: het meisje met de sterke dijen. En Koen eindigt heel verdienstelijk 6de. Zijn inspanningen zijn beloond. Hij heeft zich getoond en de ereplaats niet gestolen.
Koen, Bedankt voor dit mooie koersmoment. U heeft een harde, maar mooie hobby, U bent zeer gemotiveerd en dat stimuleert ons telkens weer om onvoorwaardelijk voor U te blijven supporteren. Doe zo voort en tot een volgende keer.
Met een flauw zomerzonnetje thuis vertrokken, in een mooie blauwe hemel en 24°C aangekomen in Mornimont.
Aangezien we lichtjes (maar gezond) jaloers aan het worden zijn op onze ploegmaats bij de A's stonden we (Eric, Jos en mezelf) redelijk gemotiveerd aan de start. Alles samen waren er 29 B's en 23 C's. Al bij al een mooi pelotonnetje voor zo'n parcours.
Met de terugkeer uit schorsing van Bruno Marchiori mochten we ons verwachten aan een aanval van bij het eerste fluitsignaal. We hadden afgesproken dat Eric mee zou proberen te gaan omdat mijn eigen diesel enkele rondjes opwarming nodig heeft alvorens op temperatuur te komen. En zo geschiedde. Echter niet voor lang; het ontsnapte drietal (in de gevangeniswereld mag je dit aantal enkele keren vermenigvuldigen) werd snel ingelopen. Het signaal voor mezelf om het eens te proberen.
En zo ging het eigenlijk de ganse wedstrijd door: de ene poging volgde de andere op, er waren renners die het verschillende keren probeerden, er waren er veel meer die geen meter kop deden en die het Zoetemelk-principe (blijven zitten en volgen) weer alle eer aan deden.
Ons ploegenspel werd enkele keren goed gespeeld, zodanig zelfs dat Eric verwijten naar het hoofd kreeg omdat hij niet wou meehelpen om het gat op een ploegmaat dicht te rijden.
Alle pogingen ten spijt leek het goeie moment aangebroken op 7 ronden van het einde. Op een uitval van Peter Hoydonckx, samen met een C-renner kon ik nog net reageren. Maar wat ik ook probeerde, die laatste 50 meter kreeg ik niet meer dicht. Na een halve ronde het onmogelijke geprobeerd te hebben, liet ik me opnieuw inlopen door het peloton. Doodjammer want Peter bleef uit de greep. Als ik maar ... (afgewacht had, niet zoveel geprobeerd had, langer van de anderen geprofiteerd had, ...) ..... daar koop je niks voor. Ik zag dus een zekere 2e plaats aan mijn neus voorbij gaan. Redelijk ontgoochelend na een koers met goeie benen.
Hop, naar de meet met een compact peloton, een groep waarin de gebruikelijke gekken aan het werk waren om de toch nog die begeerde 3 binnen te halen ..... Maar geen valpartijen deze keer.
Eric en Jos zijn toch nog ietsje (?!) sneller dan mezelf als het op sprinten aan komt, dus kon ik enkel nog proberen om hen met plezier naar een goeie plaats in de groep te piloteren. Maar het bleek niet nodig te zijn; Eric zat perfect gepositioneerd en Jos wist ook z'n weg in het peloton te vinden.
Een hele sterke laatste kilometer bracht een verdiende 4e plaats op voor Eric. Proficiat!
Jos werd uiteindelijk 13e bij de C's. Ikzelf eindigde 16e.
Was er onmiddellijk na de koers nog tevredenheid over de goeie benen, over de redelijk goeie wedstrijd dan begon het na enkele minuten door te dringen wat een mooie kans er weer verkeken was. Hoe langer het duurde, hoe meer het doordrong. Ik kon het niet meer opbrengen om nog naar de A's te kijken (waar ploegmaat Jurgen de zoveelste overwinning boekte). Maar dan zat ik al ontgoocheld en ellendig in de wagen op weg naar huis.
Uit frustratie heb ik er vanmorgen bij de training nog enkele sprintjes uitgeperst. Vanavond zal mijn geweldige kiné er z'n werk mee hebben. En als ik me morgen weer uitgerust voel, kan het zelfs zijn dat ik start op de piste in Alleur voor het Kampioenschap van Luik. Ik kom dan wel niet in aanmerking voor de titel en het kan me niet schelen wie Luiks kampioen wordt maar ze zullen me daarvoor toch voorbij moeten.
Hij die vol gramschrap en frustratie zit en volop op z'n volgende kans zit te azen, groet u,
Er een stevige training van maken, interval trainen, sprints en snelheid onderhouden; dat waren de doelstellingen waarmee we naar de piste in Elewijt trokken.
Het warme en drukkende weer op deze warmste dag van het jaar zou het er niet makkelijker op maken. Voldoende drinken in de dagen voor de wedstrijd was dus een noodzaak. En Koen was goed voorbereid.
Het omnium hield een tijdrit in over 500 m, een puntenkoers over 20 ronden (5 sprints) en een scratch over 10 ronden.
Koen deed iets meer dan 49 seconden over de 500 m met stilstaande start. Hij werd hiermee 7e van 8.
In de puntenkoers werd er vanaf de eerste sprint (elke 4e ronde wordt gesprint en krijgen de eerste 4 renners punten) doorgereden. Koen verloor hierna voeling met het peloton maar bleef het tempo onderhouden. Hierdoor kwam hij weer opnieuw in de wedstrijd en kon toch nog een concurrent (èn iemand die lek reed) achter zich laten. Nog maar eens een bewijs dat je de moed nooit moet laten zakken en gewoon blijven doorrijden. Hij werd dus 6e.
Het scratch-nummer is eigenlijk een gewone wedstrijd. Er zijn dus enkel punten te verdienen volgens je resultaat aan de aankomst. Aangezien Koen voor de eersten in het omnium geen gevaar betekende voor hun stand zou hij van de situatie kunnen profiteren. Maar dan moest hij wel het tempo aankunnen en bij de groep kunnen blijven.
Het lukte zowaar redelijk makkelijk en hij had zelfs nog energie en wilskracht over om op 2 en een halve ronde van het einde uit de groep weg te rijden. Zou het lukken? Zou hij het zolang kunnen volhouden? Zouden ze hem laten rijden?
Anderhalve ronde reed hij een 30-tal meter voor het peloton uit, alles gevend, de mond wagenwijd open. Dat was afzien.
Maar helaas, men liet niet begaan en op iets meer dan een halve ronde van de lijn werd hij voorbij gesneld. Hij probeerde nog aan te pikken maar moest al snel opnieuw gaan zitten. Een brandend gevoel in de benen, ontploffingsgevaar! We kennen dit maar al te goed .....
Natuurlijk had zijn uitval tot gevolg dat er achteraan toch nog 2 concurrenten moesten lossen. Hij werd dus opnieuw 6e.
Normaal zou hij in het eindklassement dus 6e kunnen geëindigd zijn ..... ware het niet dat er toch nog iemand was die een puntje had meegesprokkeld in de puntenkoers.
Hierdoor werd de ket 7e in de einduitslag.
Maar bovenal een hele mooie prestatie. We kunnen er met reden fier op zijn. Hij heeft nog maar eens getoond van nooit af te laten en van er 100% voor te gaan. En reken maar van yes dat het soms pijn aan de beentjes doet als je wel wil maar niet altijd kan aanklampen. Met nog een beetje hulp van de natuur kan hij echter uitgroeien tot een luis in de pels van de (betere, grotere) favorieten. Met een manier van rijden die niet altijd het gewenste resultaat zal opleveren maar die getuigt van karakter. Blijven gààn, het snot uit de neus rijden, ... kortom, Aanvallen met een grote A.
Soms mag je niet teveel nadenken. Eerst doen en dan de kijken. Zo word je renner. Later hebben we nog tijd genoeg om aan het (koers)verstand te werken.
Ook nog eens bedankt aan de supporters die er ook gisteren weer bij waren. De bevoorrechte getuigen van de eerste keer dat Koen het peloton wel degelijk op sleeptouw neemt ...... (zie bijgaande foto).
Volgende afspraak: dinsdag 11 augustus op de piste in Alleur!
Augustus kondigt zich aan als redelijk druk wanneer het op aantal koersdagenaankomt ..... Maar we hebbener bij nader inzien toch even in gesnoeid. Overdaad schaadt. Zowel voorde vader als voor de zoon.
Toch werd de maand ingezet met 2 koersen op rij, eentje voor elk.
Nog even voorrang geven aan de oudste van de twee. Met toch wel klein eitje in de broek trokken we zaterdagnaar Spurk (Bilzen). Na het débâcle van vorig weekend èn een bloedafname later (ombevestiging/reden vanfalente zoeken) was ik toch wel benieuwd of de conditie de goeie weg op ging of dat er meer aan de hand was. Naderhand heb ik de indruk dat het eerder de goeie kant op gaat. Het gevoel tijdens de eerste koershelft was nog niet je dat, eigenlijk vergelijkbaar met vorige week. Lichte paniek dus tijdens de eerste ronden.
De hoge snelheid op het vlakke parcours was hier echter niet vreemd aan; ik moet duidelijk nog aan de versnellingen wennen na ons klimwerk tijdens detrainingen in het middengebergte. De wedstrijd werd uiteindelijk afgewerkt aan meer dan 42 km/u.
Het peloton liet niet onmiddellijk begaan, het zou moeilijk worden om weg te rijden, je zou al sterk moetenzijn om er in te lukken. Een groepje van 11 renners lukte er echter in; ikzelf probeerde aan te sluiten maar strandde op 20 meter ..... Pijnlijk. Maar het kostte mij een piek in de hartslag van 198 bpm! Ergensbetekende dit een positieve impuls; ik voel me warempel 20 jaar jonger met zulke hartfrequenties.
Uiteraard vraagt dit ookom een terugval. Meer nog, later lukte het mij nog wel om zo'n inspanning te herhalen maar raar genoeg viel ik steeds terug na enkele minuten. Het kwam er dus op aan om die (eventuele) uitvallen goed uit te kiezen want van zulke pijlen heb je er per wedstrijdmaar een paar op je boog.
We reden uiteindelijk voor een 12e plaats en ik waande mijn moment gekomen op ongeveer 6 km van de finish. Misschien tè verom het te riskeren maar de benen gaven toch het bevel om te gaan. Helaas ... een paar kilometer verder was het verhaaltje voorbij. Plaats nemen in het peloton en de sprint afwachten was de enige keuze die overbleef. Resultaat: 28e op 43 deelnemers. Het kan dus alleen maar beter gaan .....
Zondag regende het oude wijven. En het bleef maar duren ..... Met het parcours van de wedstrijd voor Koen in Chaumont-Gistoux in het achterhoofd leek dit niet zo'n prettig vooruitzicht. Er moet namelijk een helling van ongeveer 100 m genomen worden op schots en scheve kasseien. Het riskeert een glibberpartij te worden.
Een smalle weg voert je lichtjes oplopend naar de voet van de helling, vanwaar je dan na een scherpe bocht enmet een klein verzetje de helling mag aanvallen. Een bijna perfecte (maar veel minder lange en ietsminder steile)kopie van de Paterberg, in het geval je deze langs links komt aangereden.
En dan denk je natuurlijk onmiddellijk aan de familie Van Hooydonck. Wie denkt aan Paterberg, meer nog aan Bosberg of gewoon aan de Ronde van Vlaanderen kan er niet omheen.
Het parcours leek dus op maat gemaakt voor de neven Van Hooydonck. De sympathieke familie was inderdaad vertegenwoordigd door Nathan (de latere winnaar) en Dante (slachtoffer van een lekke band op een slecht moment).
Een klein deelnemersveld want er startten uiteindelijk maar 12 renners.
Niet echt een parcours voor Koen, dat wisten we op voorhand. Maar hij wou absoluut deze koers rijden, er is iets in de kasseien dat hem aantrekt. Nochtans is zijn lichaamsbouw hier (nog) niet echt voor geschikt. Maar goed, aan hem de keuze, je moet trouwens van alles eens geproefd hebben, niet?
De koers verliep ook zoals verwacht; minder sterke renners moesten gaten laten vallen, de sterkeren zonderden zich snel af. En dan staken de heren Verstrepen en Van Hooydonck er nog boven uit.
Koen werd uiteraard een paar keer gedubbeld, zag af bij elke beklimming, schakelde elke ronde kleiner en kleiner en kwam elke ronde trager en trager naar boven gekropen. 't Moet pijn gedaan hebben.
Maar hij hield vol, reed uiteindelijk wel enkele kilometers minder dan de concurrentie maar eindigde toch de wedstrijd ..... als laatste.
Hopelijk komt hij ook hier weer sterker uit.
Volgende weken staan er pistewedstrijden op het programma van Koen, dan kan er weer aan de snelheid gewerkt worden.
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Vanaf dat moment krijg je elke keer een mailtje wanneer er een nieuw bericht op dit blog verschijnt. Dankjewel!
Wil u ons steunen?
Dankzij enkele fantastische sponsors kunnen we jullie een body/fleece aanbieden ter aanmoediging van onze jongste renner. Stuur even een mailtje met je kledingmaat en voor de prijs van 20 € krijg je een prachtige fleece in de plaats! Dank je!
