|
Tot nu toe zijn de microben aan mij voorbij gegaan. Een klein wonder voor iemand met een verminderde weerstand en in (bijna) topconditie.
Moeder de vrouw heeft inderdaad kwistig met bacteriën gestrooid; een angina, gekoppeld aan een stevige hoest zijn/waren de oorzaak. Tot vandaag zijn er nog geen bijkomende gevallen in de familie gekend maar de schrik zit er nog wel in. Zeker met een drukke kalender in het verschiet. Donderdag staat de koers in Ghlin op het programma, de zondag erop wordt het Hensies of Mielen (Sint-Truiden).
Maar eerst was er Montroeul sur Haine in het verre Henegouwen. Na het bevredigende resultaat van vorige week mochten we alweer wat meer hoop hebben op een redelijke uitslag. En dus trokken mijn ploegmaat Eric en ikzelf met verhoogde moed naar ginder.
Er wachtte ons weer een mooi parcours, zonder helling weliswaar maar wel mooie wegen en een lekker zonnetje. En een totaal van 38 vertrekkers.
Van in het begin regende het ontsnappingen en ook ik kwam eerder toevallig in het geschut terecht. Het lukte echter niet om met een klein groepje weg te raken en ik zette me maar terug in de groep. Eric plaatste zich iets korter vooraan.
Maar het onmogelijke gebeurde toch. Ongeveer half koers reden 9 man weg. Ik zag het gebeuren en hoopte dat mijn ploegmaat erbij zou zijn. Helaas.
De 9 namen snel voorsprong en voor we het goed en wel beseften ontstond er een groot gat. Dus moesten we aan de bak.
De benen zonden ondertussen signalen uit van aankomende problemen. In mijn linkerdij speelde op één plaats een kramp op. Het leek dus allemaal verloren voor mijzelf en daarom besloot ik de kaart te trekken van mijn collega. Ik moeide me vooraan in de debatten en we slaagden erin om de voorsprong bijna teniet te doen
.. ware het niet dat er nog 150 m dicht te rijden bleven. Hier had ik weer mijn ploeggenoot verwacht maar hij kwam niet. Hij twijfelde om het enige te doen wat overbleef: het laatste gaatje dichtrijden terwijl ik het gat laat vallen. Niet dus.
Hierop moest ik even terug naar achteren (in het ondertussen uitgedunde peloton) om te recupereren. Tot overmaat van ramp reden er nog 4 concurrenten weg en dit op een goeie 10 km van het einde. En weer zonder afgevaardigde van Cycling Team 2005
..
2 maal op rij een vlucht missen door getwijfel. Ik nam dan het initiatief om nog een laatste cartouche af te vuren om zo mijn ploeggenoot, véél meer sprinter dan ik, te lanceren voor een verre ereplaats. Op een goeie 500 m van de streep zette hij aan en liet ik een gaatje vallen. Gelukkig twijfelde hij deze keer niet meer en lukte erin om het tot de streep vol te houden. Eric hield er dus een 14e plaats aan over, ikzelf een 25e. Beter kon ik niet want die ene kramp maakte het mij ondertussen onmogelijk om mijn linkerbeen zelfs maar rond te krijgen. Het werd dus 200 m op letterlijk 1 been rijden en ondertussen iedereen je voorbij zien rijden.
Het leek me toen al dat het niet zomaar een gewone kramp was. Heel bizar omdat de conditie goed is, ik genoeg gedronken en gegeten had en het maar aan één been voorkwam. Maar pijn deed het wel.
Dus werd het een beetje behelpen met Algipan tot het geplande bezoek aan de kinesist van maandagavond. Hier kwam niet veel meer aan het licht dan een gehavende spier, eentje die zo diep ligt dat ze moeilijk te bereiken was.
Hopelijk verergert de situatie niet en verbetert ze zelfs. Het zal nodig zijn willen we donderdag revanche nemen op onze concurrenten en onszelf. Ik hou jullie op de hoogte.
11-05-2010 om 14:15
geschreven door Koen en Gert 
|
