6e plaats in criterium Hageland&Haspengouw 10e plaats in criterium op piste (Alleur)
Podiumuitslagen - Gert - 2009:
1e in Hensies 2e in Ans - Alleur * Zilveren medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste 3e in Rochefort 3e in Chaumont-Gistoux
19e plaats in de eindstand ECW 2e plaats in criterium op piste (Alleur-Rochefort) ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2010:
1e in Bellecourt 2e in Familleureux 2e in Ghlin 3e in Fraire ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2011:
1e in Ghlin 2e in Pommeroeul 2e in Hensies 3e in Grandmetz 3e in Hensies 3e in Châtelineau ..............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2012:
1e in Gages 1e in Seneffe 2e in Ransart 2e in Anderlues 3e in Chée-Notre-Dame 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Podiumuitslagen - Gert - 2013:
1e in Gaurain .. 3e in Grâce-Hollogne 3e in Emptinne 3e in Seneffe 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Ha, de wereld van de jet-set. Waarvan blijkbaar ook de wielerwereld deel uitmaakt. Tommeke Boonen en co zijn altijd goed voor enkele mooie koppen in de kranten. Verhalen als deze van de laatste dagen, ze zijn van alle tijden. Wat er ook van aan zal blijken te zijn, ik vind het jammer dat sommigen er alles aan proberen te doen om hun carrière, soms zelfs hun leven op het spel zetten door domme dingen uit te halen. Je kan er met je verstand gewoon niet bij.
Wij moeten het doen met minder, véél minder. Minder tijd om ons met zulke zaken in te laten, minder geld om eraan te spenderen en vooral . véél minder talent om zon mooie carrière uit te bouwen, om van je hobby je beroep te maken.
Het was weer een druk en zwaar weekend. Niettegenstaande ik wist dat er zondag een zware, zoniet de zwaarste koers van het seizoen op het programma stond, had ik de geweldige ingeving om er toch nog een 2e wedstrijd bij te nemen.
Dus, op zaterdag, een korte verplaatsing naar Limelette (Wavre). Een grijze hemel, miezerige regen, nat en killig maar toch niet te koud eigenlijk ideaal om te koersen. Maar het parcours kwam er hierdoor levensgevaarlijk bij te liggen.
Een klim van +/- 1,5 km aan 4% in een woonwijk werd gevolgd door een haakse bocht op kassei. Natte kasseien .. dan zijn glijden en vallen niet veraf.
Hierop volgde een afdaling van een 2-tal km op een smal wegje, met 4 haakse bochten en vol modder en kiezels, een gevolg van werken in de omgeving.
Een vlak stuk van enkele honderden meter gold als aanloop naar de aankomst.
De gevolgen lieten niet lang op zich wachten. Bij de As vonden sommigen het blijkbaar veiliger om de afdaling gedeeltelijk op hun buik te maken. Ook bij ons zorgden de kasseitjes voor een paar slachtoffers, al bij al zonder verregaande gevolgen.
Ikzelf voelde me goed, het zware parcours leek ik goed te verteren. Uiteraard, naar voorbeeld van vorige koersen kon ik niet mee toen enkele sterkeren de sprong waagden naar de vroeger gestarte A-renners. Maar eens mijn 2e adem gevonden, kwam ik er naar goeie gewoonte door en kon enkele keren forcing voeren. Bedoeling was om ofwel alleen weg te geraken ofwel een klein groepje mee te krijgen. De aanloop naar de (eventuele) sprint was te gevaarlijk en te kort om er op te rekenen om concurrenten voorbij te steken tijdens de sprint zelf. Na enkele keren tot op de bodem te gaan lukte het mij om met 7 concurrenten weg te rijden. We mochten rijden voor de 6e plaats. Het toeval wou dat we de laatste ronde samenvielen met 4 A-renners. Nog meer toeval, uiteraard mag ik dit ook mezelf aanrekenen, wou dat ik me de laatste honderden meters liet vastzetten tussen deze As . Een slechte sprintvoorbereiding en alle kansen weg op een mooie ereplaats.
Het was al een tijdje geleden dat de fiets nog kennis gemaakt had met de voortuin van de omwonenden maar zaterdag was het een blij weerzien. En er nog een hoop vloeken en verwensingen bovenop. Deze druilerige dag maar met een redelijk sterke koers werd afgesloten met een teleurstellende 11e plaats.
Een zondagmiddag in Flémalle. De zon was op de afspraak, de benen waren op het eerste gevoel redelijk gerecupereerd en dus was de hoop gewettigd om voor de tweede dag op rij een goeie wedstrijd te rijden. Het parcours was niet echt mijn ding maar op een goeie dag weet je maar nooit.
Zoals al aangehaald, was deze omloop één van de zwaarste uit het circuit. Een lange afdaling maar ook en vooral een klim van bijna 3 km aan gemiddeld 6 à 7%. Lang uitgerokken, ietwat steiler in de haarspeldbochten (5 stuks, jawel !) en dus was het op voorhand geweten dat dit puur klimwerk zou worden en dat de lijken redelijk snel overboord gegooid zouden worden.
Voor mij was het zaak om zolang mogelijk aan te klampen en te bidden voor een stel niet-tegenspruttelden spieren. In het begin lukte dit nog wel maar het duurde niet echt lang of het rode alarmlampje begon onheilspellend te flikkeren. Gevolgd door het begin van een hongergevoel moest ik het toch een paar rondjes kalmer aan doen. Genoeg om de rol te lossen en me bij elke beklimming af te vragen wat ik daar eigenlijk weer kwam doen. Die vraag speelde nog meer op elke keer dat ik onze ket tegen kwam. Die had zich lekker in het zonnetje genesteld met zn strandstoel en de koelbox naast zich ..
Hij kon nog net bij elke passage zachtjes roepen; Allé papa. Hij moest zich zelfs zijn stem nog niet te fel verheffen want aan de snelheid dat ik hem op dat punt passseerde, zou ik hem zelfs kunnen horen ademen ..
2 dagen na mekaar koersen is inderdaad minder erg dan 2 keer in 3 dagen. Maar als er dan zulke parcours op jou liggen te wachten ..
Enfin, een 35e plaats op 45 was dus mijn deel. Evenals het lome, lusteloze en redelijk vermoeide gevoel op maandag. Een lichte massage deed deugd, een sessie met de chi-machine eveneens. Vandaag, dinsdag is de hartslag met moeite omhoog te krijgen maar er staat nog training van een 2-tal op het programma, af te ronden met een sausje van anderhalf uur brommertje spelen voor onze smalle.
Volgende week pas ik voor het Belgisch kampioenschap. Afspraak binnen 2 weken voor weer een rijkgevuld koersweekeinde.
Kardinaal Daneels moest het in zijn laatste interview met Humo toch nog eens zeggen: "Lijden wordt uit ons leven gebannen, wat niet gezond is." Lijden is dus gezond!
Het is niet de eerste domme c.q. controversiële uitspraak van een kerkleider (eveneens sekteleider, want waarom zou de katholieke kerk en zijn volgelingen boven andere zogenaamde sektes staan?). Want wat zouden de mensen in honger- en oorlogsgebieden hierover denken? Hier lijkt 'lijden' nochtans niet erg gezond ..
Het moet ook een beetje lijden, zowel fysiek als mentaal geweest zijn voor onze vriend Karel tijdens de halve triathlon van Leuven, afgelopen zondag. Een goeie voorbereiding werd bekroond met een sterke prestatie in het zwemmen en fietsen. Jammer genoeg werd de wedstrijd na een paar meter lopen abrupt afgebroken. Jammer ook dat dit moest gebeuren bij een wedstrijd voor eigen volk. Het hing wel al in de lucht maar de hoop dat het toch nog goed gaat blijft wel leven. De oorzaak van de miserie is ondertussen gevonden; een botscan bracht een stressfractuur aan het licht. Het goeie nieuws is dat er nu aan de oorzaak een gevolg kan gebreid worden. Een paar maanden alle loopactiviteiten stoppen, andere trainingen inlassen en zo de conditie op peil houden en na de revalidatie weer vollen bak gaan om misschien nog een mooi seizoenseinde te realiseren. Succes, Karel!
Zelf mocht ik, samen met mijn gelegenheidsheidsverzorger, onze smalle ket, de verplaatsing maken naar Baelen sur Vesdre. Een prachtig parcours, golvend maar ook met een lang vlak stuk op mooie grote wegen. En met goeie benen.
Er waren 6 ronden af te leggen. De ganse tijd lukte het mij om attent in het midden van het peloton door te brengen en zo krachten te sparen.
Doordat het redelijk warm weer was, er toch naar boven moest gereden worden met liefst zo weinig mogelijk kilos èn het feit dat er toch een verzorger klaar stond om een drinkbus aan te geven, nam ik het vertrek met maar één enkele drinkbus. Een misrekening, zo bleek. Want wat volgde was weer een typisch Deno-moment.
In de 3e ronde liet ik me bij het begin van de langste helling afzakken omdat het aannemen van drinken in het midden van het peloton redelijk gevaarlijk is (er was al een incident geweest door een gevallen drinkbus). Toen ik onmiddellijk daarna weer opschoof kreeg ik in het ootje dat er een kleine breuk was ontstaan aan de top; 9 renners weg met daarbij .. een ploegmaat. Goed nieuws voor de ploeg, minder goed voor mezelf. Daar zat ik dan met goeie benen maar stevig in de tang. Het enige overblijvende alternatief was om het later alleen, eventueel met een paar concurrenten te proberen. Maar dit bleek niet mogelijk. De enkele pogingen liepen mis, er was altijd wel iemand die het peloton samen hield. Game over dus.
De laatste kilometers lukte het nog wel aan 2 renners om weg te raken maar ons peloton der geklopten mocht sprinten voor de 12e plek.
Op brede banen mogen koersen heeft als nadeel dat er in de voorbereiding van de sprint langs alle kanten geprobeerd wordt om voorbij te komen: voetpaden, gootjes, alle mogelijkheden worden benut. Toen ik begreep dat één van mijn beproefde uitvallen in de laatste kilometer er deze keer niet inzat en nadat ik al een keer uit een wiel gekwakt was, was mijn besluit snel genomen. Geen risicos meer en uitrijden in het zog van mijn voorgangers. Het resultaat was een schamelijke 30e plaats. Maar de eer van de ploeg werd gered door de 4e plaats van ploegmaat Johan. Proficiat!
Afspraak volgende week in Cahottes voor wat één van de zwaarste koersen van het jaar zal worden.
Een 2e organisatie dit jaar op dit parcours maar met het verschil dat er na de enige helling nog een slepend stuk aan vastgeknoopt werd, gevolgd door een lange afdaling.
De helling ligt mij in principe wel. Deze is een 250 m lang en niet al te steil. De vraag die ik me stelde vóór de start was of de benen genoeg gerecupereerd waren van een redelijk intensieve trainingsweek. Komt daarbij dat de wedstrijd gereden werd op een zaterdag en dat heeft als gevolg dat de recuperatie van de werkweek (en het vroege opstaan) nog met een dag ingekort wordt.
Het antwoord was snel geweten: het zou deze keer niet mijn dagje worden. Het goeie gevoel kwam er nooit en ik moest alle moeite van de wereld doen om niet af te haken. En dan begint het gevreesde filmpje zich weer in het hoofd af te spelen: wat doe ik hier, waarom doe ik er zoveel voor zonder resultaat, moet dit afzien ècht weer doorgemaakt worden, .? De reden was nochtans niet ver te zoeken. Een intensieve week wordt bij mij, met mijn huidige fysieke toestand niet goed verteerd. Ik kan alleen maar hopen dat de trainingen effect hebben tegen volgend weekend.
Het was dus de ganse wedstrijd aanklampen maar toch werd het de laatste 15 km iets beter. Ik probeerde dan maar eens de achtervolging op de koplopers in te zetten maar moest snel gas terugnemen. Een volgende 'cartouche' om het later nog eens te proberen was er niet meer. Op een gegeven ogenblik was ik blij dat Gerry, een ploegmaat voor wie het bij de A's iets te snel ging mij een handje kon helpen met een gaatje dicht te rijden. Anders had ik ook het peloton moeten laten gaan. Uiteindelijk werd ik nog 5e in de sprint van het peloton maar dit leverde maar een 23e plaats op 39 vertrekkers op. Weer te weinig. De bloedresultaten die ik in de loop van de week ontving tonen aan dat er nog altijd tekorten bestaan die het onmogelijk maken om topresultaten neer te zetten. De weerstand is niet helemaal wat het moet zijn, het recuperatievermogen laat te wensen over en dan zwijgen we nog over het opbouwen (en houden) van kracht. We proberen er alles aan te doen om alle tekorten op een zo natuurlijk mogelijke wijze van de baan te ruimen. Maar het wordt nu toch weer stilaan om moedeloos van te worden.
Als er echt naar ongeoorloofde middelen moet gegrepen worden, gewoon maar om een zo normaal mogelijk leven mogelijk te maken, dan moet er toch eens serieus over de verdere wielercarrière nagedacht worden. Koersen om de hoop te vullen is echt niet aan mij besteed. Rijden voor het plezier is voor mij geen instelling.
Maar zover is het nog niet. In afwachting vind je hiernaast de volledige kalender van Koen en mezelf voor het vervolg van dit seizoen. Hopelijk komen we jullie nog wel eens tegen op één van deze wedstrijden.
Zondag wedstrijd voor Koen te Cheratte
Voor deze koers hebben we een redelijke afstand afgelegd met de auto. Er bestaan nog andere verplaatsingen maar deze is de verste voor Koen. Cheratte ligt even voorbij en iets noordelijker van Luik. Mooie streek, prachtige omgeving maar . hier moet gekoerst worden. Geen toerisme voor ons.
Koen had de vorige dagen al aangegeven dat de benen goed aanvoelden en we mochten dus hopen. Als de start en de eerste kilometers nu nog aan een redelijk ritme gereden zouden worden dan zou het wel meevallen.
Helaas .. er werd bij de start alweer zon hoog tempo opgelegd dat de groep al snel in 3 stukken brak. Een kopgroep, achtervolgers en een paar enkelingen voor wie het al snel te snel ging. Koen bevond zich achteraan het groepje achtervolgers (zowat in de positie waar hij zn papa altijd ziet zitten ) Ene Robin Bleus, nota bene een jongeling die de voorbij 2 jaar bij elke wedstrijd slechts enkele plaatsen voor Koen eindigde, maakte het mooie weer bij de koplopers en legde zon snelheid op dat hij er alleen vandoor raakte. Hier was echt helemaal niks tegen te doen. Na de 24 km wedstrijd had hij bijna het ganse peloton gedubbeld (op 200 m na). Méér dan 3 minuten sneller dan de rest.
Zo bekeken is er voor Koen nog hoop. Als die groeispurt nu maar eens ingezet werd
Door de hoge snelheid lag het in de lijn van de verwachtingen dat onze kleine Coppi de rol zou lossen. Ondanks de goeie benen en de gulle aanmoedigingen van een aantal trouwe supporters (zelfs voor zo'n verre verplaatsing!) ging het toch nog te snel. Hij reed weer bijna 8 ronden van de 12 alleen of een tijdje met een concurrent of in het spoor van het hem dubbelende pelotonnetje.
Het uiteindelijke resultaat van deze daguitstap was weer een ontgoocheling rijker. Hij blijft met aandoenlijke verbetenheid zn mannetje staan maar mooie uitslagen rijden is een ander paar mouwen. Zondag werd hij 23e van 26 deelnemers.
Voor Koen was het de laatste wedstrijd voor de zomervakantie, in juni staan er naar goeie gewoonte (examentijd) geen wedstrijden op het programma. Hij rijdt op 28 juni zijn volgende wedstrijd op de piste.
Ondertussen blijven we de conditie onderhouden en zullen we ons binnenkort in het hopelijk zonnige zuiden kunnen ontwikkelen in het lichte klimwerk (zonder overdrijven!). Verandering van omgeving, van trainingsparcours en even weg van de wedstrijddruk.
Artikel uit Het Nieuwsblad van zaterdag 17 mei 2008, door Walter Wauters
In alle elegieën over François Sterchele was er geen plaats voor één, nochtans pertinente vraag: wat doet een profvoetballer om drie uur s ochtends op stap, minder dan 3 dagen voor zijn wedstrijd?
De 26-jarige spits van Club Brugge reed vorige week zichzelf en zijn Porsche Cayman te pletter tegen een boom langs de expressweg Antwerpen-Knokke. Op de terugweg van een nachtje stappen. Een weekendongeval maar dan in de week. De bezwarende factoren zijn identiek: te snel, te laat en onder invloed, laat het parket van Dendermonde ons geloven door de resultaten van het toxicologisch onderzoek niet vrij te geven. Alleen valt het weekeinde van een voetbalprof in de week.
Coeck
François Sterchele is niet de eerste voetballer die op die manier aan zijn eind komt. De smartelijke gebeurtenis roept pijnlijk scherpe herinneringen op aan de dood van Ludo Coeck, 23 jaar geleden. Ook Coeck heette een groot talent ( ). Hij ramde op een onderregende autoweg met zijn zware BMW een vrachtwagen. Officieel na een bezoek aan zijn kinesist. Ook Coeck kreeg het epitheton sympathieke levensgenieter opgekleefd en zag er graag patent uit.
Sterchele is niet de eerste voetballer die zich te pletter rijdt en hij zal niet de laatste zijn. De voetbalprof incorporeert alle ingrediënten voor dat soor risicogedrag: hij is jong, leeft snel, heeft succes, veel geld en veel tijd. De gemiddelde Belgische eersteklasser traint 2 uur per dag. Na de middag hebben de spelers veelal vrij. Uitzonderlijk wordt er een sessie in de namiddag toegevoegd. Afhankelijk van de club en de opdracht die wacht. Anderzijds geeft elke club zijn spelers wekelijks een dag vrijaf. De Belgische voetbalprof heeft met andere woorden zeeën van vrije tijd.
En als hij traint is dat niet met de zweep erop. Zelden duurlopen of puur fysieke oefeningen, veelal trainingen op techniek, taktiek en samenspel. Want voetbal is een spel. Dat geven voetballers zelf toe. Weliswaar het populairste spel ter wereld, volgens voetbaljournalisten, maar nog altijd een spel, geen sport.
Leffe
De kans dat je pakweg een zwemmer om 3 uur s ochtends uit het puin van zijn Porsche moet samenrapen, is gering. Niet enkel omdat hij om 6 uur s ochtends in het water moet liggen voor een doorgedreven training, maar vooral omdat zijn sport geen bedragen schuift die de aankoop van een Porsche of ander blits blik toelaten. Tennissers lijken alles in zich te hebben om stapgedrag te ontwikkelen jong, veel geld, veel tijd, niet te hard trainen maar slechts weinig verhalen zijn bekend. Af en toe komt er een cocaïnegeval bovendrijven maar dat is uitzonderlijk. Misschien sijpelt er minder door, misschien doet het zich minder voor. Omdat tennissers geen vrienden hebben bijvoorbeeld. Ze zijn constant op de hort en de andere tennissers die ze frequenteren zijn concurrenten. En dat stapt een stuk minder vlot.
Wielrenners durven zichzelf al eens een Leffe cadeau doen na een klinkende zege maar dan steevast in het hotel. Stappen tijdens het seizoen is uit den boze want het wraakt zich de volgende dag onherroepelijk. ( )
Fatum
Voetballers zetten graag een stapje in de wereld en blijkbaar wordt het ook getolereerd. Van de doden niks dan goeds maar niemand binnen het voetbalbestel die ook nog maar een kritische opmerking ventileerde over het roekeloze rijgedrag van Sterchele en het feit dat hij twee dagen voor een wedstrijd om 3 uur s ochtends nog op de baan was. Integendeel, voorzitter Michel DHooghe beweende namens Club Brugge het fatum dat dit jonge leven veel te snel uit ons midden had gerukt. Wat zou zijn reactie zijn geweest mocht er op de plaats van die boom naast de expressweg een andere auto hebben gestaan? Met inzittenden? ( )
« Wielrennen is je maanden aan een stuk verrot trainen en dan hopen dat je één keer in de prijzen valt ». Een quote van Karsten Kroon, als samenvatting van het wielerbestaan kan dit tellen. Een wielercarrière bestaat uit een aaneenschakeling van toevalligheden, geluk, vallen en opstaan, doorzetten en vooral niet opgeven, ontgoochelingen en vreugde, mentaal sterk staan, ..
Zondag was zon dag van ontgoocheling voor de ket. Een goed gevoel tijdens de laatste dagen, gerecupereerd van een voorgaande, intensieve week en een zware weekendkoers. De moed zat erin, het zou zeker goed lopen.
Aan de start bleek hij heel moeilijk te bespeuren, als klein duimpje weggestoken in een peloton van grote en nog bredere beren .. Het lijkt echt wel of hij als enige zn groeispurt nog moet inzetten. Het blijft een enorm verschil, het beste merkbaar bij de start en .. aan de aankomst.
En dan is er toch weer die vrees en de gedachte van oei, dit wordt wéér moeilijk. Maar toch ook een sprankeltje hoop, je weet maar nooit, als de koersomstandigheden meezitten, als er niet te snel gestart wordt, als het niet te snel breekt, als het af en toe stilvalt, als, als, als. Veel te veel als.
40 renners voor een wedstrijd over 24 km, rondjes van 1,5 km. Concurrenten als daar zijn; een paar provinciale en de Belgische kampioen. Dan weet je dat de boeken wel eens snel toe zouden gedaan moeten worden.
En die vrees werd ook waarheid.
In de eerste ronde een valpartij waarbij Koen gelukkig niet betrokken is. Maar de 2 slachtoffers hielden er enkel een paar schrammen aan over en knokten zich opnieuw in de wedstrijd. Jammer genoeg was dit ook het sein voor de sterkeren om er een snok aan te geven. Een langgerekt peloton was het gevolg en achteraan ging de deur dan ook stilaan open voor de minder sterke renners. Waarbij onze kerel.
Eerst alleen, dan met de hulp van een ploegmaat en 2 concurrenten werd er geprobeerd om het gat met een uiteen brokkelend peloton niet te groot te laten worden.
Zoals verwacht werd er vlug gedubbeld en dus hadden de fossielen van Wielerbond Vlaanderen er niet beter op gevonden om de gedubbelden uit koers te halen. En deze heren dulden geen tegenspraak! Waarschijnlijk zijn de zondagse uitstappen als délégué voor de meesten (er zijn ook enkele uitzonderingen in de provincie Vlaams-Brabant) de enige mogelijkheid om te proeven van en uitoefenen van een zekere macht.
Deze beslissing van de bullebakken in kostuum had dus tot gevolg dat er amper 17,5 km op de tellertjes van een 15-tal renners stond. Echt jammer dat het deze jongens niet gegund is om hun wekelijkse koersje uit te rijden.
Het is toch hun fout niet dat het traject zo kort was? Of is het echt zo moeilijk om met 5 (!?) verantwoordelijken een correct verloop en dito uitslag te garanderen? Als er teveel vertrekkers zijn op zulk een korte omloop, waarom dan geen opsplitsing van de deelnemers en 2 wedstrijden rijden? Te moeilijk waarschijnlijk. Nochtans is dit op anderen plaatsen dit weekend wel gebeurd.
Jammer voor de gastjes, of ze nu slachtoffer waren van een vroege valpartij en toch nog de moed hadden om verder te koersen of omdat ze nog niet sterk genoeg zijn om hun (weliswaar) leeftijdsgenoten te volgen.Jammer dat hun die 10 extra km niet gegund werd.
Nog erger wordt het als we dan merken dat de uitslag nog verre van correct is. Er werd zelfs een opgever uit de 2e ronde (!) geklasseerd als 17e! Je moet het maar doen. Arme wielerbond. Elke week weer een nieuw avontuur.
Enfin, een beetje frustratie bij de ouders en vooral veel mentaal oplapwerk deze week voor onze smalle. Het is niet altijd makkelijk om er de moed in te houden op momenten dat het maar niet wil lukken. Je wil zo graag en je doet en (vooral) laat er zoveel voor. Dit allemaal al op zon jonge leeftijd en uit eigen beweging, zonder druk van ouders of derden. Chapeau.
Een rustig en lang weekend, ideaal om eens uit te rusten, in de tuin te werken, .. niet dus. De planning zat eivol met 3 dagen koers.
Maar we klagen niet. Het beloofde weer werd voor één keertje waarheid, de zon scheen voluit, temperaturen die we hier niet gewoon zijn. Een paar weken geleden was het nog 5 graden ..
Zaterdag Gert in Geer
Een mooie omloop, altijd op en af, brede wegen en een peloton van 61 renners sterk.
Eigenlijk kan je niet beter wensen om een trainingskoers te rijden. Want dat was wel de bedoeling. Veel mocht ik er niet van verwachten, ik had tenslotte maar 4 dagen training achter de rug na een week van ziekten en een totaal van 10 dagen zonder fiets.
De relatieve rustperiode was voorzien, de ziekte echter niet. Afwachten hoe het lichaam hier zou op reageren.
Al snel bleek dat dit geen probleem zou betekenen. En wat gebeurt er dan: dan wordt een mens al eens overmoedig. Een paar uitvalspogingen volgden maar droegen niet ver. Maar wat belangrijk was, was dat het koersgevoel niet weg was èn dat er niks van de ziekte blijven hangen was. Uitrijden was makkelijk maar vond ik niet voldoende. Uiteindelijk miste ik de juiste ontsnapping en lukte het niet om met enkele achtervolgers weg te rijden. Dan maar een sprint à la Gert uit de mouwen schudden. Van ver voor de laatste bocht een peloton vol op de loer liggende sprinters verschalken en hopen dat je de snelheid lang genoeg kan aanhouden om zoveel mogelijk snelle mannen achter je te laten. En dat lukte. De uitslag zegt niet veel maar alle omstandigheden in acht genomen was een 27e plaats nog niet zo slecht. De eerste stap in een hopelijk productieve 2e piekperiode was gezet.
Zondag Koen in Cras-Avernas
Koen heeft de voorbije weken tot het uiterste van zn mogelijkheden getraind en het ogenblik komt eraan om even gas terug te nemen (supercompensatie). Maar eerst moeten we nog voorbij dit weekend. De koers beloofde zwaar te worden want de benen zijn aan recuperatie toe na de intensievere trainingen. Het blijft wel altijd jammer als het gevreesde dan ook uitkomt. Koen moest redelijk snel uit de wielen. Zoals gewoonlijk bleef hij wel volhouden tot het einde. Maar hij tekende wel voor zn slechtste uitslag van het (nog jonge) seizoen. Geen probleem, we kennen de reden. Volgende week beter.
Maandag Gert in Grâce-Hollogne
Eén van de zwaardere koersen uit het circuit. Ook één van de kortste maar door de zwaarte van het parcours en de plaats op de kalender wordt dit ruimschoots gecompenseerd.
Gelukkig moest Koen rijden op zondag, anders betekende dit de 3e koers op 3 dagen. Dat zou teveel van het goede geweest zijn. Na het scenario van de voorbije weken wist ik dat zelfs een 2e koers in 3 dagen zn tol zou eisen.
En ook dat kwam uit ..
Het parcours: een totale lengte van ongeveer 2 ½ km, 500 m klimmen, 1 km vals plat tot redelijk slepend omhoog en een afdaling en licht aflopend van 1 km.
Een gezamenlijke start met de A-renners, snel omgezet in een blitz-start kreeg zn verwachte gevolg. Het duurde een 10-tal km voor de achterpoort van het peloton open ging en ondergetekende zijn schietstoel in gebruik nam.
Eigenlijk was het kwaad al geschied in de eerste km want bij het optrekken na de eerste bocht explodeerden de benen helemaal. Een gevoel dat moeilijk te beschrijven is voor wie het nog nooit aan den lijve mocht ondervinden. Voor mij jammer genoeg redelijk bekend. Altijd al een moeilijke starter geweest. Meestal komt het wel goed maar dit parcours is onverbiddellijk: uit de wielen betekent dat je nooit meer terug bij de groep komt aansluiten. Het werd afzien, een groepje vormen, het werk grotendeels alleen opknappen en hopen dat je nog de kracht over houdt om de laatste kilometers nog enkele mede-zieltogende collegas af te schudden.
Dit was in het kort het scenario hoe de koers dan ook verliep. De uitslag was al even schitterend als het koersverloop: 14e op 19. Er waren er dus die rondreden met een nog slechter gevoel dan ik.
Hierbij hoort dezelfde conclusie als bij Koen: volgende keer beter.
Ik wil ook nog eens onze supporters bedanken voor het aanreiken van drinkbussen, sponzen, het luidkeels roepen van aanmoedigingen, de steun, ....... Allemaal bedankt! Altijd leuk, zowel voor jonge als voor mindere jonge sporters. Bedankt ook aan de ploegmaats die niet de tijd vinden om te trainen, die niet 100% in fysiek in orde zijn, die misschien echt wel te oud worden om zelf te koersen (grapje, Jos .....) en dan toch nog langs de kant van de weg komen staan om ons aan te moedigen.
Tot volgende week! Misschien zien we sommigen van jullie wel op de wedstrijd van Koen in Hoegaarden?
Verdienstelijke koers van Koen - 1e overwinning voor Cycling Team 2005
De eerste warmte ..... elke sportman weet dat het even een aanpassing is om hierin prestaties te leveren. De ene kan er al beter tegen dan de andere. Voor Koen is het ook nog aanpassen. Net als zijn papa zal ook hij nooit topprestaties leveren in de warmte. Het truitje ver open, mond opengesperd, ..... zo spartelde hij door de koers van zondag in Geetbets. Als je dan nog de slechte gewoonte hebt om weinig (te weinig) te drinken in de dagen voorafgaand aan de koers en tijdens de wedstrijd zelf maak je het nog extra moeilijk. Dat moet hij nog leren.
Aan de start stonden alweer de grote namen van zijn categorie. Dat beloofde voor de korte omloop. De eerste gedubbelden lieten niet lang op zich wachten. Maar Koen hield mooi stand. Ondanks verschillende ontsnappingspogingen en demarrages van de grote kanonnen werd het pak niet onmiddellijk uit elkaar geranseld. Het was meer accordeon, na elke versnelling viel het even stil waardoor iedereen opnieuw kon aansluiten. Maar zo'n inspanningen kruipen in de benen. Meestal wordt het moeilijker met het verlopen van de kilometers. Tot ook de veer bij onze ket brak. Hij probeerde nog terug te komen maar de anderen bleken sterk. Hij was natuurlijk niet de enige en zeker niet de eerste. Hierna vielen er nog meerdere lijken uit de kast. Maar de achterstand was redelijk groot geworden om nog collega-rennertjes terug te pakken. Het werd afzien en volhouden tot de laatste meters.
Een moeilijke (door de warmte en de sterke tegenstand) en snelle koers eindigde voor Koen op een verdienstelijke 27e plaats op 37 vertrekkers. Meer zat er niet in maar de inzet die hij toonde mocht er weer zijn.
Volgend weekend belooft een drukke kalender. Voor Koen is er zondag een wedstrijd gepland in Cras-Avernas, voor Gert wordt het zaterdag Geer en maandag Grâce-Hollogne. 2 koersen op een weekend en dit na een redelijk intensieve trainingsweek en na bijna 10 dagen niet op de fiets te hebben gezeten (ziekte, zie vorig bericht). Het wordt zwaar maar 't moet maar lukken. Het weekend erna staat er geen koers gepland en kan er nog intensief getraind worden om dan scherp te staan voor het 2e deel van het seizoen, tot de vakantie in juli. Ik mik dan op nog enkele mooie uitslagen. Onder andere Werm en Gouvy staan met rood aangeduid.
Nog een dikke proficiat aan mijn ploegmaat Jurgen voor zijn prachtige overwinning in Retinne. Deze was verdiend en kwam er na een rits ereplaatsen. Jurgen het is je van harte gegund. Proficiat met de eerste overwinning voor onze ploeg Cycling Team 2005. Hopelijk is het hek van de dam en volgen er nu nog! Jammer dat ik het feestje 's avonds bij Guske heb gemist. 'k Zal je toch mijn gsm-nummer moeten bezorgen want anders kan niemand mij verwittigen bij de volgende overwinning en dito gratis vat.
Over de oudste kunnen we kort zijn; de laatste 2 weken ging het niet meer zoals tevoren. Nu is er ook een verklaring voor. Eén of andere bacterie heeft weer z'n weg gevonden en stuurt het organisme in de war. Niks erg. Het sluimerde dus al een tijdje in het lichaam, nu is het uitgebroken. Het gevolg is wel dat er een weekje zonder fiets voor mij is weggelegd. Nu was het wel zo dat er sowieso 2 weken zonder koersen gepland was maar dit was ook weer niet voorzien. Het zij zo. Vanaf vrijdag herneem ik de gewone trainingen en vanaf volgend weekend wordt er weer gewoon gekoerst. Zwaar zal het alleszins wel worden aangezien ik zowel zaterdag als maandag koers. En vooral deze voor maandag belooft zwaar te worden; het befaamde criterium van Grâce-Hollogne met 25 beklimmingen van een redelijk steile en langere helling.
Ondertussen is Koen ook aan zijn seizoen begonnen. Hij reed vorige week al een proef op de piste. Vorige zaterdag deed hij dit nog eens over terwijl hij zondag ook aan de start stond in Kampenhout. De proeven op de piste toonden aan dat het niveau van de renners waarmee Koen ook vorig jaar reed, verbeterd is. Hij had het blijkbaar moeilijker dan vorig jaar. Ook zijn kleinere en tengere gestalte tegenover de andere viel op. Maar hij hield wel vol en reed toch (behalve de afvallingskoers) verdienstelijke koersen. De vraag was dan uiteraard hoe hij zou reageren bij de 2e wedstrijd op een weekend. En dat bracht hij schitterend tot een goed einde. Zijn rijstijl heeft hij aangepast; hij rijdt goed in het peloton en is dus beter beschut. Maar ook de conditie is blijkbaar aan het groeien. Er stonden 38 renners aan de start voor 25 ronden op smalle wegen. Ontsnappingspogingen liepen telkens op niets uit en het peloton kwam elke keer weer bij elkaar. Koen verteerde de versnellingen goed en reed vlot mee in het midden van het pak. Als het eventjes scheurde, zat hij telkens in het goeie gedeelte van de groep. Een hele vooruitgang tegenover een aantal koersen van vorig jaar. Het peloton stormde dan als een losgeslagen kudde op de aankomst af en hierbij reed Koen gewoon z'n eigen sprint. Niet vooraan maar hij werd er ook niet afgereden. Mooie wedstrijd en hopelijk op weg naar een mooi seizoen. Volgt de bevestiging volgende week in Geetbets? We zien wel. Uitslag: 32e.
Het ontwaken deed pijn. t Was dan ook een nacht met maar 2 uren slaap. Maar toch verdween dat verdwaasde gevoel als sneeuw voor de zon. Het besef was er nog niet helemaal, het drong nog niet helemaal door maar de voldoening was dan weer enorm groot.
Na 25 lange jaren van pessimisme, ontgoocheling, bang afwachten maar toch ook met veel hoop is het eindelijk zover. De titel is binnen, Standard de Liège staat opnieuw waar het thuis hoort: helemaal bovenaan het klassement. Waar het vorige jaren altijd net niet in slaagde, lukte dit jaar wel. Met die enorme achterban werd het ganse jaar gewerkt naar dat ene doel. Nu zijn we er: we zijn kampioen!
De ontlading en het feest was dan ook enorm, om nooit te vergeten. Dit was ongetwijfeld (moeder de vrouw zal het niet appreciëren) dè mooiste dag van de voorbije (bijna) 40 jaar.
En voor degenen die het aanbelangen: deze titel toont aan dat er altijd vertrouwen moet zijn, je laat niet iemand vallen die problemen kent, zeker niet als je weet wat de echte redenen zijn. Zaken zoals afrekeningen achter de schermen en politieke bewegingen heeft niemand in de hand. Het getuigt van een onvoorstelbaar gebrek aan karakter als je iets waar je zo van doordrongen bent (of is dit het ultieme bewijs van ongekend acteertalent), toch nog als een verweesd kind achterlaat bij het minste negatieve en voor drogredenen. Beschamend en laf.
Voor een aantal mensen is voetbal een religie. Op een zeker ga je deel uitmaken van een bepaalde familie. Als je verraad pleegt, je familie in de steek laat en laat vallen als een steen, krijg je vroeg of laat het deksel op je kop. En moet je niet verwonderd en verongelijkt achterblijven als blijkt dat je op jouw beurt compleet genegeerd wordt. Aan allen die geloofden in de definitieve ondergang, aan zij die niet geloofden in een wederopstanding, degenen die hoopten op een lange lijdensweg met de dood tot gevolg: een welgemeende fuck you.
Zoals al aangegeven, zal Koen dit seizoen zich vooral toespitsen op de wedstrijden van enkele regelmatigheidscriteriums. Zaterdag beginnen we eraan. Dan staat namelijk de eerste pistewedstrijd op de kalender. Dit zal echter een redelijk zware dobber worden.
We weten ondertussen dat Koen een redelijke fysieke achterstand heeft ten opzichte van de meeste andere renners van zijn club/leeftijd/school/ .... Een groeispurt die dapper achterwege blijft, adolescentie die nog moet doorbreken, hormonale groei die op zich laat wachten, ..... Kortom, zaken die we niet kunnen en willen forceren, die we niet in de hand hebben en waar we vooral mee moeten leren leven. Het blijft dan ook op een smalle koord dansen bij de voorbereiding en uitbouw van een prille wielercarrière. We proberen om niet te overdrijven in de zwaarte van de trainingen maar af en toe moet er even doorgeduwd worden. Afzien heet dit dan.
Dat hebben we deze week dan ook gedaan. Het èchte seizoensbegin is voor volgend weekend en dus mocht en moest er deze week intensiever getraind worden. En we weten dat als het echt moet, dan kan onze ket wel op z'n tanden bijten. Maandag reed hij op de rollen, woensdag een mooie tocht op de weg en gisteren, donderdag was de training op het vliegveld in Goetsenhoven redelijk voorzien van langere en intensievere inspanningen èn sprintjes op een soepel verzet. Ik voorzie dan ook voor vandaag een stel vermoeide benen. Maar dan moet het ergste nog komen. Uit ervaring weet elke sportman wel dat de 2e dag na een intensieve inspanning de moeilijkste is. Dit wordt dus ...... zaterdag. Inderdaad, de dag van de pistewedstrijd! Mits een goeie massage vooraf en een intensieve opwarming moet het wel lukken. Het wordt gegarandeerd een moeilijke dag maar een uitstekende training in het vooruitzicht van volgend weekend.
Ik druk er nogmaals op: uitslagen rijden interesseert ons geen barst. Ons doel is werken op lange termijn. De groeiende spieren de tijd geven om op te bouwen, sterker te worden en op tijd rust te gunnen. Uitbouw van de kracht is nog lang niet aan de orde. De trainingen hebben tot doel om ook de belangrijkste spier (hart) groter en voorbereid te maken op hardere inspanningen. De wedstrijden en de voorbereiding op de koersen (wat, wanneer en hoe moet ik eten, drinken en rusten?) dienen puur om gewoon te worden aan het houden aan een strakke planning en wedstrijdvoorbereiding. Onze objectieven liggen in de toekomst, niet in vandaag of volgende week of maand. Zelfs niet volgend jaar. De toekomst telt. Een sportieve èn gezonde toekomst. Daar werken we in alle rust aan.
t Was op voorhand al geweten dat dit geen koers voor mij zou worden. Maar dat het zo moeilijk zou zijn, had ik ook niet verwacht.
Aan de organisatie lag het niet. Mike en zijn familie hadden ervoor gezorgd dat het parcours overal schoon geveegd was, er seingevers genoeg waren en dat de veiligheid voor niemand in het gedrang kwam (rode paaltjes om het voet- en fietspad af te bakenen). Een organisatie waar velen een voorbeeld mogen aan nemen.
Starten met 41 man en vanaf de eerste minuut, aan de voet van een korte maar nijdige helling werd er gevlogen dat het niet mooi meer was. Er volgde een bochtig, smal parcours en 2 langere stroken met wind op kop. Met als gevolg dat het peloton de ganse koers op het lint werd getrokken en dat het de hele tijd vlak naast het gootje koersen was.
Het enige (relatieve) rustpunt was de aankomststrook, vlak voor elke beklimming.
Die strook was voor mij veel te kort om de hartslag naar beneden te halen. De laagste hartfrequentie die ik tijdens de koers haalde was 169 bpm, de hoogste nog maar eens een dappere 195 bpm.
Ik had wel een slechte en te korte nacht achter de rug, het parcours lag me niet en een topdag had ik ook al niet. Maar dit zijn geen excuses, beter zat er zaterdag gewoon niet in.
Voor vele collegas was het echter niet veel beter. Van de 41 vertrekkers reden er maar 29 de koers uit, anderen gaven allemaal op. Nochtans was het weer dit keer helemaal niet de spelbreker.
Uiteindelijk lukte het mij toch nog om de ganse koers achteraan gaatjes dicht te rijden en zo aan te klampen bij de groep. Maar gewoon naar voren rijden lukte enkel op de korte helling. Waarna ik in langere bochtige stukken weer mocht proberen om aan te klampen, niet te breken en de hoge snelheid te volgen. Geen sinecure.
Het lukte tot de laatste kilometer. Die was er gewoon teveel aan. Bij het optrekken naar de aankomst moest ik het gat laten, de benen helemaal leeg. Geen krampen, geen pijn, gewoon niet harder kunnen.
Die kilometer heb ik nog alleen volgemaakt, achtervolgers reden op enkele minuten. Maar ik verloor wel nog 24 seconden op die korte tijd. Met een kort sprintje haalde ik nog wel 1 renner in maar veel verder kwam ik daar niet mee.
Resultaat: 21e plaats en content .. dat het voorbij was.
Volgende week wordt er gereden in het dorp van één van de sponsors. Maar voor mij is die koers in Rosmeer al dezelfde klotekoers als die van afgelopen zaterdag. Het wordt de laatste koers vóór een weekend zonder wedstrijd voor mij.
De ket mag er aan beginnen. Ieder om beurt. Ik doe het dan even wat rustiger aan. Reculer pour mieux sauter? Laat ons hopen.
1 criterium maakt de lente niet (waar blijft die trouwens?)
Aan de ene kant van het land is het geen weer om een hond (of het nu een Flandrien of een ander ras is) over Koppen-, Eiken- of andere Bosbergen te jagen, aan de andere kant een mooi zonnetje. Enigszins flauw en aarzelend warmte afgevend en onderbroken door voorbijkomende wolken maar toch ..
De temperatuur bleef aan de lage kant, amper 5 °C maar het bleef droog.
De mooie dagen van de eerste maanden van 2008 zijn tot nog toe makkelijk te tellen, zo ook het aantal criteriums in het programma van onze wielerbond.
Zondag stond er toch nog eentje geprogrammeerd in Grâce-Hollogne. 25 rondjes op een volledig vlak parcours in een industrizone.
Met 64 renners stonden we aan de start. Van bij het begin werd het tempo hoog gehouden, het peloton werd geregeld op het lint getrokken. Het was wachten tot het nog eens stilviel om eventueel een ontsnappingspoging te wagen. Maar ontsnappen uit de (gesloten??!) instelling van Dendermonde lijkt mij een makkelijker opdracht.
Op een gegeven moment leek het ons toch te lukken. Met een groepje van een 5-tal renners kregen we enkele seconden bij mekaar maar echt weg raken mochten we vergeten. Onmiddellijk hierop wer er opnieuw aangevallen en met veel moeite, want nog niet helemaal gerecupereerd van mijn vorige poging kon ik nog aanpikken. Dit moest de goeie groep vormen. 11 man en van elke ploeg was er wel een mannetje mee, de ideale mix. Het lukte ons warempel om een beetje organisatie op poten te zetten en al vlug vergrootte de voorsprong.
En dan begint het spelletje dat gespeeld wordt door altijd weer dezelfden. Even vlug op kop komen en al beginnen roepen en tieren alvorens men helemaal vooraan is. Enkele profiteurs zullen er altijd wel blijven tussen zitten.
Ik deed wel mijn deel van het werk maar zonder vol door te gaan. Content om erbij te zijn maar niet zo gek om àl mijn kansen op te offeren.
Er kon ons niet veel meer gebeuren, afgezien van een toestelletje dat de landingsbaan van het nabij gelegen Bierset niet meer haalde, een aanvalletje van Al Quada of een valpartij.
En daar waren we kort bij. Door een bijna gemiste bocht van mijn voorganger moest ik even uit de pedalen en in een flits dacht ik dat het voorbij was voor de wedstrijd. Gelukkig bleven we recht en met de gestegen adrenaline was er niet veel meer nodig om het tòch nog eens te proberen in de laatste 2 kilometer. Wie niet waagt .
Jammer genoeg lukte ook dit niet. Dan maar rekenen op mijn (ooit heel performante) sprintcapaciteiten.
Ideaal geplaatst, als 4e gingen we de laatste honderden meter in. Tot op 50 meter van de streep zat ik nog op een mooie 2e plaats maar t is pas aan de meet dat de prijzen uitgedeeld worden. Resultaat: 6e.
Méér zat er uiteindelijk niet in, jammer van mijn sprint. t Zal op een andere manier moeten gebeuren. Hopelijk volgen er nog zon kansen. Uiteindelijk zal ik ze toch zelf moeten afdwingen. Met mijn huidige conditie moet dit lukken, die kan ik nog wel enkele weken aanhouden. En dan is het aan de jongste Deno om zn kunsten te vertonen.
Eerst was het niet bedoeling om dit weekend te rijden maar wat doe je met een goed gevoel, veel motivatie en grote goesting?
Vertrekken met slecht weer en 8 °C voor een trip van 200 km (met de auto ). Zoals zo dikwijls is het aan de andere kant van het land, niet ver van de Gaume iets beter weer. Een, zij het waterig zonnetje en een temperatuur van 16 °C. Ideaal fietsweer. Liever een verre verplaatsing en koersen in zon omstandigheden dan toch maar thuis blijven en trainen in regen en wind. Daar hebben we de laatste tijd al genoeg van gehad.
Wat wel enigszins tegenviel, was de staat van de weg. Herstellingen op verschillende plaatsen brachten niet veel zoden aan de dijk of maakten het zelfs nog erger. Afgebrokkeld asfalt, putten, .. het leek wel een samenvatting van de staat van de fietspaden in Vlaanderen.
Het parcours is nochtans veelbelovend: na de start een aanloop van 2 km, gevolgd door een licht omhoog lopend stuk van+/- 2 km (perfect om te schiften), boven gekomen ligt een strook van een goeie km te wachten op sterke renners die niet bang zijn om met de neus in de strakke wind te rijden en om daarna een kilometer in volle snelheid af te dalen om de laatste vlakke km vol te maken.
Perfect om er een mooie koers van te maken.
Een tegenvaller was het vertrek van de amateurs. Deze vertrokken 2 minuten voor ons maar leken wel weg voor een wandeling. Na 2 km en dus nog vóór de eerste beklimming werden ze door ons al bijgehaald. Gevolg: een enorm groot peloton waar het zaak was om tot vooraan te wringen en om de gevolgen van een gegarandeerde verbrokkeling tot een minimum te beperken. Niet echt mijn specialiteit.
Tijdens de beklimming in de 2e ronde reed een groep weg met daarbij 5 B-renners. Deze bleven ook constant in ons gezichtsveld rijden maar hadden blijkbaar ook enkele ploegmaats bij ons zitten die het onmogelijk maakten om het groepje terug te pakken. Na een tijdje begreep iedereen dat het verloren moeite was. Ons peloton verder uitdunnen was onze volgende opdracht.
Enkele ontsnappingspogingen verder was het raak. Ik kreeg een klein groepje van 8 bij mekaar. Hier bleven we met 3 amateurs en 5 Bs over.
Het gevoel was goed, de benen jeukten maar in mijn hoofd bleef ik maar herhalen dat ik zo lang mogelijk moest wachten. De eerste 5 waren toch al gekend en ik had al veel inspanningen geleverd om uit het peloton weg te raken. Dus, wachten en een bommetje gooien in de laatste ronde.
Jammer genoeg reageerde een goeie kameraad iets vlugger dan ik en demarreerde op de helling. Hier kon ik onmogelijk achteraan gaan, zo zit ik niet in mekaar. Achter een kameraad gaan met het risico om er nog enkelen mee te brengen, dat doe je niet. Alhoewel er anderen zijn die hier echt anders over denken.
Ik moest het dus nog proberen in de strook volle wind en net voor de afdaling. Het leek ook te gaan lukken maar een collega liet niet begaan. Volgens mijn ploegmaat Tom werd er serieus achter mij gekoerst en natuurlijk werd ik bijgehaald. Eén iemand anders kreeg wel nog de vrijheid en dus moest ik het maar in de spurt proberen klaar te spelen.
De tijd om te recupereren was redelijk kort en de spurt kwam iets te vlug voor mij. Ik werd nog geklopt door 3 man en eindigde 11e.
Ik heb mezelf niets te verwijten; deze keer lang genoeg gewacht, alles geprobeerd wat mogelijk was. De benen waren goed en ik heb het gevoel dat ik goed op weg ben om de laatste 20% die ik de vorige weken tekort kwam, op te halen. Er blijven nog enkele koersen over om dit gevoel ook te bevestigen.
Daarna is het de beurt aan de ket om zijn koersen te rijden en las ik een korte rustperiode in. Het seizoen is nog lang en er blijven nog genoeg mogelijkheden om mezelf te bewijzen.
Na een week in de zetel/bed met een stevige griep was het niet ideaal om 2 dagen met de ploeg op stage te gaan. Vorig weekend begon het al wat beter te gaan en dinsdag werd er een half uurtje heel soepel op de rollen gereden. Woensdag vertrok de ganse groep aspiranten, aangevuld met een aantal miniemen dan vanuit Goetsenhoven naar Tongeren. Dit verliep zonder ongelukken en in droog weer. Ter plaatse werd er gegeten en later stond er een avondje bowling op het programma. Maar dan moest het feest blijkbaar nog beginnen ...... In de slaapzaal werd er gelachen, gespeeld, ..... maar aan slapen werd niet gedacht. Uiteraard waren er een paar grotere jongens die het voortouw namen en een kussengevecht organiseerden. Op tijd in bed was er dus niet bij en onze held mocht zelfs een tijdje op de gang staan. Zijn versie van de feiten: een andere jongen die te lui was om uit bed te komen bleef maar zagen opdat Koen een koek uit de kast ging halen. Op het moment dat hij dat doet, komt een begeleider binnen en ..... prijs! Uiteindelijk bleken een aantal gasten er genoeg van te krijgen, werden moe maar werden wakker gehouden door de grotere helden. Met als resultaat dat, na een korte nacht uiteraard een terugreis op de fiets extra hard leek te worden. Kwam er nog bij dat er bakken regen voorspeld waren ..... En wat te verwachten was, kwam ook uit. Voor onze gespierde stylo was het blijkbaar moeilijk vanaf de eerste kilometers. Hij mocht/moest dan na een tijdje in het groepje miniemen plaats nemen en daar lag het tempo zo laag dat het helemaal te moeilijk werd om warm te blijven. Met als gevolg dat onze ket als een verzopen rat en in tranen aankwam in Goetsenhoven. Handen bevroren, voeten als ijsblokken en doodmoe. De week ziekte en de veel te korte nacht maakten er een kalvarietocht van. Toch geweldig, coureur worden ..... Hopelijk heeft hij er toch een betere conditie van gekregen. Nu komt het erop aan om de intensiteit van de trainingen iets te verhogen want binnen 4 weken begint ook voor hem de competitie. En de eerste wedstrijden tellen al onmiddellijk voor de challenge "Hageland-Haspengouw". Natuurlijk blijft de 'natuurlijke' achterstand (groeispurt nog niet ingezet, plafonneren qua kracht, ...) gelden en zal het dit jaar nog doorbijten worden zonder al te veel hoop op resultaten. Maar dan zal hij de motivatie uit zijn karakter moeten halen. Ik hoorde bij de terugkomst zeggen dat Koen geen "bijterke" is. Laat dàt een motivatie zijn. Als ik dit over mij zou horen zeggen, ik zou trainen tot ik bloed moest kotsen. En dat zal ik ook aan de kleine proberen over te brengen! Maar hij moet het doen!
t Is zover, de microben hebben toegeslagen bij de ket.
Het gevoel was al enkele dagen minder, vermoeid, de training van zaterdag liep ook al niet zo lekker dan weet je het wel, er zit iets aan te komen.
En gisteren was het dan goed prijs. Opstaan met keel- en hoofdpijn en een koud-en-warm gevoel. Vandaag blijft hij dus best de ganse dag binnen. Gelukkig maar dat er voor morgen slecht weer voorspeld wordt want hij wil niet horen spreken van thuis blijven van de training in Goetsenhoven. Maar geen sprake van dat hij in die toestand op de fiets komt vóór het weekend. En zelfs dat is nog niet zeker.
Je zou het hem niet nageven maar het is een harde. Zelden klagen, geen tegenstand, bijna altijd tevreden en hij kan een beetje pijn verdragen. Maandagavond vond hij het niet nodig dat de tandarts verdoving gebruikte om een gaatje te verzorgen. Dit had de tandarts nog niet veel gezien .. mogen boren, zonder verdoving, net naast een zenuw.
Het profiel van een gespierde stylo maar niet gauw bang. Bizar kereltje.
Een autorit van anderhalf uur naar de Ardennen voor een koers op een weliswaar mooi maar ook redelijk zwaar parcours.
Het weer bij vertrek in Leuven: bewolkt met af en toe een streepje zon en 11°C.
Het weer onderweg: hoe langer rijden, hoe meer bewolking en hoe natter.
Het weer bij aankomst ter plaatse: donkere lucht, regen, nog meer regen en een beetje wind.
Het weer tijdens de koers: inderdaad, nog méér regen en meer wind en amper 8 °C.
Je moet maar goesting hebben. Samen met mij waren er nog 27 anderen die (min of meer) over deze eigenschap beschikten en klaar waren om te koersen.
Al bij al was het nog mogelijk om een half uurtje op te warmen zonder regen en zelfs met een flauw zonnetje, ook de start en de eerste 20 km waren droog.
Wat dan volgde was iets minder aangenaam maar gekend door iedereen die af en toe de fiets neemt in dit landje: nat worden, verkleumde handen en voeten en amper nog kunnen schakelen. Maar met goeie benen heb je hier iets minder last van.
En nu had ik toch wel een goed gevoel, zeker! Heb dat dan ook even gemeld bij mij ploegmaat Tom die me wel op het hart drukte van zo lang mogelijk te wachten. En wat doe ik dan? Luisteren, natuurlijk. Maar niet te lang ..
Een lang en slopend recht stuk was makkelijk te verteren in het peloton. Dan volgde een helling waar de jeukende benen de kans kregen om zich te tonen. Zonder problemen reed ik met de eersten omhoog en kon me na bijna 30 km niet houden om, na als eerste boven gekomen te zijn, eens goed door te trekken. Ik rook mijn kans om alleen door te gaan, hopend dat er nog een paar zouden volgen. Deze kwamen ook maar verder dan enkele kilometer raakten we niet. Het peloton liet niet begaan. Ik vond het dan domweg nodig om nòg maar eens te proberen. Tevergeefs.
Geen paniek, er volgden nog 2 ronden en 30 km te gaan. De volgende 15 km gingen nog zonder problemen maar dan werd er flink doorgereden. De 3 vroege vluchters moesten absoluut teruggepakt worden (gebeurde uiteindelijk ook).
Blijkbaar had ik mezelf (weer maar eens) overschat. De omstandigheden, redelijk zwaar parcours en het slechte weer eisten hun tol. Maar de voornaamste conclusie voor mezelf is dat ik nog 20% conditie tekort kom. Dat zijn ook de moeilijkste procenten om nog bij te winnen. Ik kom al van redelijk ver terug, bijna een vol jaar niet koersen weegt door. Het vraagt gewoon tijd om terug op koersniveau te komen. We leren nog altijd bij. Maar het is frustrerend om zo graag te willen maar nog niet helemaal te kunnen. En als je dan nog eens domweg met je krachten gaat rondstrooien op momenten dat het niet moet .. Fouten die nieuwelingen nog wel eens maken komen blijkbaar ook bij jonge veertigers voor ..
Terug naar de finale van de wedstrijd. De vluchters werden bijgehaald en met een compact pelotonnetje gingen we de laatste 15 km in. Inderdaad, ik zat eindelijk nog eens in de groep die voor de overwinning mocht spurten (bergop). En toen viel er een paar plaatsen voor mij een gaatje. Aan mij de eer om het proberen toe te rijden. Het werden 10 meter, 20 meter en die laatste inspanning, dat laatste spurtje naar het wiel lukte mij niet. Het lange stuk in de wind . wat de vorige ronden zo makkelijk ging, werd nu een marteling. De kopgroep was weg, en ook die ereplaats mocht ik vergeten. Frustratie alom. Voor een groot stuk mijn eigen schuld. Alles passeerde de revue: waarom niet nòg langer gewacht, minder inspanningen gedaan tijdens de wedstrijd, waarom niet rustiger naar boven gereden op de hellingen, anderen laten rijden in plaats van zelf te proberen. Waarom niet gewoon die goeie benen houden voor later in de koers? Die drang om toch maar te rijden en zotte dingen te doen, is gewoon te groot. Op het moment dat ik het doe, denk ik bij mezelf dat het beter is om niet te gaan, om te wachten, om te kijken wat iemand anders doet. Maar toch gebeurt het. Onbegrijpelijk.
Misschien lukt het me ooit nog om een slimmere renner te worden en misschien volgen er dan ook nog mooiere uitslagen. Het seizoen is nog jong en de benen hebben nog tijd om te leren luisteren naar het kleine stemmetje in mijn hoofd. Jammer genoeg wordt dat kleine stemmetje nogal eens overroepen door een schreeuwer die wil dòòrgaan ..
Resultaat: een teleurstellende en anonieme 15e plaats.
Koen heeft sinds vorige week donderdag de eerste training op de vlieghaven van Goetsenhoven achter de rug. Er werd een uur gereden in groep; langer is nog niet mogelijk omdat het nog te snel donker wordt. Hij staat ook volledig in het nieuw: een nieuw seizoen, andere sponsors, een spiksplinternieuwe uitrusting. Hopelijk kunnen we hem daarmee een paar keer vooraan het peloton zien rijden.
Voor mezelf was het zondag de 2e wedstrijd van het seizoen. In Jeneffe stonden we met 45 aan de start, klaar voor een licht golvend parcours met een beetje zijwind. Net als vorige week had ik vanaf het begin een goed gevoel. De groep bleef een halve koers compact samen tot er toch enkele ontsnappingspogingen waren. t Was echter niet gemakkelijk om afstand te nemen. Zaak om zo lang mogelijk te wachten. Tot het op een gegeven moment toch aan de sterksten lukte om een paar honderd meter te nemen. En dan komt het erop aan om enkele maten te vinden om het gat te dichten. En dat is niet evident. Iedereen weet dat de sterkeren vertrokken zijn maar niet iedereen voelt zich geroepen om er iets aan te doen. Jammer.
Toen er dan nog eens 5 man vertrok, heb ik ook de sprong gemaakt en was aangenaam verrast dat ik het gat van 15 à 20 seconden op 5 vluchters in 1 keer en op relatief korte tijd kon dichtrijden. Een goed gevoel. Maar het had veel krachten gevraagd. Die zou ik later tekort komen. Toch deed ik zo goed als ik kon mijn deel van het werk maar het liep niet echt goed. We waren dan al op een kleine 20 km van de aankomst.
En dan het mis. Tijdens de voorlaatste ronde reed een auto traag het parcours op en moesten we snelheid minderen, net op een smal gedeelte van het parcours. Hiermee was ook de samenwerking in de groep weg en het achtervolgende peloton kwam meter voor meter dichter.
Wij reden voor een 11e plaats maar als het peloton bij ons kon komen, zou ik een goeie uitslag mogen vergeten gezien de verzuring/krampen in de benen (ik was al 2 ronden vergeten om een nieuwe drinkbus te vragen ). Ik zag nog wel mogelijkheid om mijn ploegmaat Tom te laten vertrekken en een gaatje te laten vallen maar meer zat er voor mij niet in. Toen het peloton dan bij het ingaan van de laatste km (!) bij ons aansloot, kon ik niets anders meer doen dan de opkomende krampen onderdrukken en op die manier zo snel mogelijk doorrijden en toch nog een deftig plaatsje bemachtigen.
Het resultaat was een ontgoochelende 25e plaats. Jammer want er zat zeker meer in. We zullen dus maar het positieve onthouden. En dat is dat de conditie niet slecht is maar toch nog beter kan. Als ik een betere conditie ook nog kan combineren met het uitkiezen van een goed moment om uit de groep te ontsnappen .. dan kan het niet anders dan dat de uitslagen ook volgen.
Na de goeie intensieve training van vorige zondag volgden enkele rustige dagen met nog een test op de ergometer in het kabinet van Karel Pardaens en Endocard. Trouwens een echte aanrader voor iedereen die wil weten waar hij staat op trainingsgebied. Hier vind je ookalle info voor beginnende sporters;goeie raad èn deze mensen maken je wegwijs in het donkere bos van trainingen, schema's, gezondevoeding, ....
Ik moet toegeven dat ik iets meer verwacht had van de test, dat ik verder stond in de voorbereiding. Het resultaat was nochtans niet slecht en Karel kon mij toch bevestigen dat de conditie goed is en zeker voldoende om in koers mijn mannetje te staan. Waarschijnlijk had ik mezelf dus een beetje overschat en verwachtte ik teveel van de test. Ik begon relatief vermoeid aan het fietsen want de recuperatie de voorgaande dagen was niet optimaal. Ik had dan ook geen al te goed gevoel tijdens de opwarming. Maar al bij al viel het dus toch nog mee. Het gevoel in koers moet dus bevestiging brengen.
Maar dan begon het piekeren pas. De twijfels namen toe, de ochtendpols was veel hoger dan normaal (er zou toch niks aan het broeden zij?), de vermoeidheid ging niet weg, een licht grieperig gevoel en daarbij kwam nog dat het een moeizaam losrijden werd op zaterdag. Kortom, als een vat vol twijfels werd ik zondag wakker. Wat zou dat straks worden? De regen bleef dan wel uit maar die wind zou het zeker niet gemakkelijk maken. De ambitie ging niet verder dan proberen uit te rijden. Zelden zo onzeker aan de start gestaan.
En dan de start. Geen enkel probleem voor mij, een rustige start, blijkbaar goeie benen. Kwam er nog het feit bij dat het grote peloton voldoende mogelijkheden bood om me af en toe weg te steken. Maar het goede gevoel overheerste. En wat doet Gert dan? Naar voor rijden, even rondkijken en dan toch maar op kousenvoeten proberen om vooruit te gaan rijden. Even op de adem getrapt maar niet getreurd, het gaat goed. Een tweede keer proberen, lichte afscheiding, de hulp van een paar collegas maar ook dan duurde het niet langer dan een paar kilometer en 100 m voorsprong. Na nog een derde poging gewaagd te hebben, begon het rode lichtje toch te knipperen. Opkomende krampen en dan toch het besef dat het niets uithaalde. Voetjes terug op de grond en hopelijk lukt het om de groep nog bij te houden en uit te rijden. De schrik zat er even in. Maar alles viel in de plooi; de recuperatie was redelijk vlug in orde (maximum behaalde hf = 194 bpm tegenover 187 bpm tijdens de test - gemiddelde hf tijdens de wedstrijd = 170 bpm)
Proberen om nog een bommetje te gooien tijdens de laatste kilometer. Dus hartslag laten zakken en recupereren.
Tijdens de laatste 2 km en mede door de harde zijwind zwiepte het peloton van links naar rechts en viel er jammer genoeg geen gaatje. Maar wat kon mij de uitslag schelen. De laatste ronde was genieten: het ging
me toch lukken. Na alle miserie, bijna een jaar niet koersen,
onderzoeken ondergaan, oplossingen zoeken, opnieuw trainen en opnieuw
afzien, .. Op een kwartier tijd passeerden al die zaken de revue in
mijn hoofd. Het maakte dat ik deze laatste ronde aflegde met een lach
om mijn gezicht. Ik weet dat er mensen zijn die met veel grotere problemen te kampen hebben en het veel moeilijker hebben maar voor mij was het voorbije jaar ook een dieptepunt.
Laten uitbollen dus en als een winnaar over de lijn komen. Laat de mensen zich maar afvragen waarom die gek zonodig met de armen in de lucht over de lijn kom als 37e (van 53). Degenen die het kunnen weten, weten het. Dat is voor mij voldoende.
Hierbij beloof ik plechtig dat er dit seizoen nog heel wat te beleven staat. Dat ze maar niet denken dat ik me elke week ga tevreden stellen met gewoon volgen en uitrijden. Ik ben enorm content om terug in het peloton te zijn maar dat mag nog geen eindpunt zijn. De trainingen hebben hun nut gehad en opgeven komt in de verste verte niet meer ter sprake.
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Vanaf dat moment krijg je elke keer een mailtje wanneer er een nieuw bericht op dit blog verschijnt. Dankjewel!
Wil u ons steunen?
Dankzij enkele fantastische sponsors kunnen we jullie een body/fleece aanbieden ter aanmoediging van onze jongste renner. Stuur even een mailtje met je kledingmaat en voor de prijs van 20 € krijg je een prachtige fleece in de plaats! Dank je!
