|
Er is een opvallend verschil tussen Provençaalse auto's en de onberispelijke, glanzende wagens die ieder jaar uit Parijs, Duitsland en Nederland arriveren. De plaatselijke voertuigen - in ieder geval vele ervan - dragen littekens: een kapotte zijspiegel, een verbogen bumper, een verbrijzeld achterlicht, krassen voor en achter, ontbrekende wieldoppen of een loshangende uitlaat. Dit zijn verwondingen die zij met ere hebben opgelopen op de slagvelden van smalle straatjes en krappe parkeerplaatsen, en de bezoekende automobilist doet er verstandig aan om auto's die zichtbaar oorlogservaring hebben vrij baan te verlenen. Die laten niet met zich spotten.
Niet dat de Provençaalse automobilist minder bekwaam of agressiever is dan andere chauffeurs, hij is alleen ongeduldig, heeft haast en is uiterst optimistisch waar het om het inschatten van parkeermogelijkheden gaat. Hij heeft er plezier in zich in plekjes te wringen die minder avontuurlijke automobilisten misschien zouden mijden, en mocht hij de ruimte een centimeter of tien verkeerd beoordelen, ach, de bumpers zitten er toch niet voor niets.?
Hij heeft een bepaalde visie op wat een auto hoort te zijn en die is van directe invloed op het uiterlijk ervan. Bovendien wordt zijn techniek aan het stuur vaak belemmerd door een fysieke handicap. Daar komen we later op terug.
Maar eerst: hoe ziet hij zijn auto? Niet als verlengstuk van zichzelf of z'n ego of als middel om zijn rijkdom, status en mannelijkheid uit te drukken, maar al een doos op wielen. Zijn auto is niet bedoeld om bewonderende blikken van onbekenden te trekken of om de afgunst van de buren te wekken. Hij dient om zijn inhoud van de ene plaats naar de andere te vervoeren, bij voorkeur met zo min mogelijk onderhoud. Met andere woorden, het is een functioneel voorwerp en waarom zou je je er druk om maken zolang het functioneert? Een deuk hier of een kras daar staat het vermogen van de auto om zijn werk te doen niet in de weg. Dus kun je je de kosten en de moeite van mechanische chirurgie net zo goed besparen. Behalve natuurlijk als je kunt bewijzen dat de deuk de schuld is van een andere automobilist en dat die moet betalen voor de reparatie. In dat geval wordt het herstellen van de deuk een dringende prioriteit! Het is deze praktische houding ten opzichte van het persoonlijke vervoermiddel die voor een deel het gehavende uiterlijk van zoveel personenauto's en bestelwagens verklaart. Maar slechts voor een deel.
De andere, minstens zo belangrijke factor is dat de fysieke vermogens van de Provençaalse automobilist in één opzicht tekortschieten. Om de een of andere reden heeft de natuur hem maar twee handen toebedeeld. Wat natuurlijk niet genoeg is om tegelijk een auto te besturen, een sigaret te roken en een gesprek te voeren. Of dat gesprek nu per telefoon of met de passagier plaatsvindt, het kan onmogelijk gevoerd worden zonder het arsenaal aan handgebaren dat het onmisbare hulpmiddel is van de verbale communicatie in de Provence. Dat kan af en toe leiden tot momenten van verminderde controle over het stuur. Maar wat moet je anders, als je geen derde hand hebt? Een dreigende mogelijkheid: de autoriteiten zouden, aangemoedigd door het succes van hun acties tegen rijden onder invloed, hun aandacht kunnen richten op de bedwelmende uitwerking van een geanimeerd gesprek. Sancties op rijden onder invloed van conversatie komen misschien dichterbij dan wij denken.
20-07-2010 om 00:00
geschreven door Koen en Gert 
|
