29-03-2008 om 17:05 geschreven door Koen en Gert  

‘t Is zover, de microben hebben toegeslagen bij de ket.

Het gevoel was al enkele dagen minder, vermoeid, de training van zaterdag liep ook al niet zo lekker … dan weet je het wel, er zit iets aan te komen.

En gisteren was het dan goed prijs. Opstaan met keel- en hoofdpijn en een koud-en-warm gevoel. Vandaag blijft hij dus best de ganse dag binnen. Gelukkig maar dat er voor morgen slecht weer voorspeld wordt want hij wil niet horen spreken van thuis blijven van de training in Goetsenhoven. Maar geen sprake van dat hij in die toestand op de fiets komt vóór het weekend. En zelfs dat is nog niet zeker.

Je zou het hem niet nageven maar het is een harde. Zelden klagen, geen tegenstand, bijna altijd tevreden en hij kan een beetje pijn verdragen. Maandagavond vond hij het niet nodig dat de tandarts verdoving gebruikte om een gaatje te verzorgen. Dit had de tandarts nog niet veel gezien ….. mogen boren, zonder verdoving, net naast een zenuw.

Het profiel van een gespierde stylo maar niet gauw bang. Bizar kereltje.

19-03-2008 om 10:44 geschreven door Koen en Gert  

Een autorit van anderhalf uur naar de Ardennen voor een koers op een weliswaar mooi maar ook redelijk zwaar parcours.

Het weer bij vertrek in Leuven: bewolkt met af en toe een streepje zon en 11°C.

Het weer onderweg: hoe langer rijden, hoe meer bewolking en hoe natter.

Het weer bij aankomst ter plaatse: donkere lucht, regen, nog meer regen en een beetje wind.

Het weer tijdens de koers: inderdaad, nog méér regen en meer wind en amper 8 °C.

Je moet maar goesting hebben. Samen met mij waren er nog 27 anderen die (min of meer) over deze eigenschap beschikten en klaar waren om te koersen.

Al bij al was het nog mogelijk om een half uurtje op te warmen zonder regen en zelfs met een flauw zonnetje, ook de start en de eerste 20 km waren droog.

Wat dan volgde was iets minder aangenaam maar gekend door iedereen die af en toe de fiets neemt in dit landje: nat worden, verkleumde handen en voeten en amper nog kunnen schakelen. Maar met goeie benen heb je hier iets minder last van.

En nu had ik toch wel een goed gevoel, zeker! Heb dat dan ook even gemeld bij mij ploegmaat Tom die me wel op het hart drukte van zo lang mogelijk te wachten. En wat doe ik dan? Luisteren, natuurlijk. Maar niet te lang …..

Een lang en slopend recht stuk was makkelijk te verteren in het peloton. Dan volgde een helling waar de jeukende benen de kans kregen om zich te tonen. Zonder problemen reed ik met de eersten omhoog en kon me na bijna 30 km niet houden om, na als eerste boven gekomen te zijn, eens goed door te trekken. Ik rook mijn kans om alleen door te gaan, hopend dat er nog een paar zouden volgen. Deze kwamen ook maar verder dan enkele kilometer raakten we niet. Het peloton liet niet begaan. Ik vond het dan domweg nodig om nòg maar eens te proberen. Tevergeefs.

Geen paniek, er volgden nog 2 ronden en 30 km te gaan. De volgende 15 km gingen nog zonder problemen maar dan werd er flink doorgereden. De 3 vroege vluchters moesten absoluut teruggepakt worden (gebeurde uiteindelijk ook).

Blijkbaar had ik mezelf (weer maar eens) overschat. De omstandigheden, redelijk zwaar parcours en het slechte weer eisten hun tol. Maar de voornaamste conclusie voor mezelf is dat ik nog 20% conditie tekort kom. Dat zijn ook de moeilijkste procenten om nog bij te winnen. Ik kom al van redelijk ver terug, bijna een vol jaar niet koersen weegt door. Het vraagt gewoon tijd om terug op koersniveau te komen. We leren nog altijd bij. Maar het is frustrerend om zo graag te willen maar nog niet helemaal te kunnen. En als je dan nog eens domweg met je krachten gaat rondstrooien op momenten dat het niet moet ….. Fouten die nieuwelingen nog wel eens maken komen blijkbaar ook bij jonge veertigers voor …..

Terug naar de finale van de wedstrijd. De vluchters werden bijgehaald en met een compact pelotonnetje gingen we de laatste 15 km in. Inderdaad, ik zat eindelijk nog eens in de groep die voor de overwinning mocht spurten (bergop). En toen viel er een paar plaatsen voor mij een gaatje. Aan mij de eer om het proberen toe te rijden. Het werden 10 meter, 20 meter en die laatste inspanning, dat laatste spurtje naar het wiel lukte mij niet.  Het lange stuk in de wind …. wat de vorige ronden zo makkelijk ging, werd nu een marteling. De kopgroep was weg, en ook die ereplaats mocht ik vergeten. Frustratie alom. Voor een groot stuk mijn eigen schuld. Alles passeerde de revue: waarom niet nòg langer gewacht, minder inspanningen gedaan tijdens de wedstrijd, waarom niet rustiger naar boven gereden op de hellingen, anderen laten rijden in plaats van zelf te proberen. Waarom niet gewoon die goeie benen houden voor later in de koers? Die drang om toch maar te rijden en zotte dingen te doen, is gewoon te groot. Op het moment dat ik het doe, denk ik bij mezelf dat het beter is om niet te gaan, om te wachten, om te kijken wat iemand anders doet. Maar toch gebeurt het. Onbegrijpelijk.

Misschien lukt het me ooit nog om een slimmere renner te worden en misschien volgen er dan ook nog mooiere uitslagen. Het seizoen is nog jong en de benen hebben nog tijd om te leren luisteren naar het kleine stemmetje in mijn hoofd. Jammer genoeg wordt dat kleine stemmetje nogal eens overroepen door een schreeuwer die wil dòòrgaan …..

Resultaat: een teleurstellende en anonieme 15^e plaats.

Blijven hopen, blijven hopen …..

18-03-2008 om 12:25 geschreven door Koen en Gert  

Koen heeft sinds vorige week donderdag de eerste training op de vlieghaven van Goetsenhoven achter de rug. Er werd een uur gereden in groep; langer is nog niet mogelijk omdat het nog te snel donker wordt. Hij staat ook volledig in het nieuw: een nieuw seizoen, andere sponsors, een spiksplinternieuwe uitrusting. Hopelijk kunnen we hem daarmee een paar keer vooraan het peloton zien rijden.

Voor mezelf was het zondag de 2^e wedstrijd van het seizoen. In Jeneffe stonden we met 45 aan de start, klaar voor een licht golvend parcours met een beetje zijwind.
Net als vorige week had ik vanaf het begin een goed gevoel. De groep bleef een halve koers compact samen tot er toch enkele ontsnappingspogingen waren. ’t Was echter niet gemakkelijk om afstand te nemen. Zaak om zo lang mogelijk te wachten.
Tot het op een gegeven moment toch aan de sterksten lukte om een paar honderd meter te nemen. En dan komt het erop aan om enkele maten te vinden om het gat te dichten. En dat is niet evident. Iedereen weet dat de sterkeren vertrokken zijn maar niet iedereen voelt zich geroepen om er iets aan te doen. Jammer.

Toen er dan nog eens 5 man vertrok, heb ik ook de sprong gemaakt en was aangenaam verrast dat ik het gat van 15 à 20 seconden op 5 vluchters in 1 keer en op relatief korte tijd kon dichtrijden. Een goed gevoel. Maar het had veel krachten gevraagd. Die zou ik later tekort komen. Toch deed ik zo goed als ik kon mijn deel van het werk maar het liep niet echt goed. We waren dan al op een kleine 20 km van de aankomst.

En dan het mis. Tijdens de voorlaatste ronde reed een auto traag het parcours op en moesten we snelheid minderen, net op een smal gedeelte van het parcours. Hiermee was ook de samenwerking in de groep weg en het achtervolgende peloton kwam meter voor meter dichter.

Wij reden voor een 11^e plaats maar als het peloton bij ons kon komen, zou ik een goeie uitslag mogen vergeten gezien de verzuring/krampen in de benen (ik was al 2 ronden vergeten om een nieuwe drinkbus te vragen …). Ik zag nog wel mogelijkheid om mijn ploegmaat Tom te laten vertrekken en een gaatje te laten vallen maar meer zat er voor mij niet in. Toen het peloton dan bij het ingaan van de laatste km (!) bij ons aansloot, kon ik niets anders meer doen dan de opkomende krampen onderdrukken en op die manier zo snel mogelijk doorrijden en toch nog een deftig plaatsje bemachtigen.

Het resultaat was een ontgoochelende 25^e plaats. Jammer want er zat zeker meer in.
We zullen dus maar het positieve onthouden. En dat is dat de conditie niet slecht is maar toch nog beter kan. Als ik een betere conditie ook nog kan combineren met het uitkiezen van een goed moment om uit de groep te ontsnappen ….. dan kan het niet anders dan dat de uitslagen ook volgen.

Trainen en blijven werken.

12-03-2008 om 10:20 geschreven door Koen en Gert  

Na de goeie intensieve training van vorige zondag volgden enkele rustige dagen met nog een test op de ergometer in het kabinet van Karel Pardaens en Endocard. Trouwens een echte aanrader voor iedereen die wil weten waar hij staat op trainingsgebied. Hier vind je ookalle info voor beginnende sporters;goeie raad èn deze mensen maken je wegwijs in het donkere bos van trainingen, schema's, gezondevoeding, ....

Ik moet toegeven dat ik iets meer verwacht had van de test, dat ik verder stond in de voorbereiding. Het resultaat was nochtans niet slecht en Karel kon mij toch bevestigen dat de conditie goed is en zeker voldoende om in koers mijn mannetje te staan.
Waarschijnlijk had ik mezelf dus een beetje overschat en verwachtte ik teveel van de test. Ik begon relatief vermoeid aan het fietsen want de recuperatie de voorgaande dagen was niet optimaal. Ik had dan ook geen al te goed gevoel tijdens de opwarming. Maar al bij al viel het dus toch nog mee. Het gevoel in koers moet dus bevestiging brengen.

Maar dan begon het piekeren pas. De twijfels namen toe, de ochtendpols was veel hoger dan normaal (er zou toch niks aan het broeden zij?), de vermoeidheid ging niet weg, een licht grieperig gevoel en daarbij kwam nog dat het een moeizaam losrijden werd op zaterdag. Kortom, als een vat vol twijfels werd ik zondag wakker. Wat zou dat straks worden? De regen bleef dan wel uit maar die wind zou het zeker niet gemakkelijk maken. De ambitie ging niet verder dan proberen uit te rijden. Zelden zo onzeker aan de start gestaan.

En dan de start. Geen enkel probleem voor mij, een rustige start, blijkbaar goeie benen. Kwam er nog het feit bij dat het grote peloton voldoende mogelijkheden bood om me af en toe weg te steken. Maar het goede gevoel overheerste. En wat doet Gert dan? Naar voor rijden, even rondkijken en dan toch maar op kousenvoeten proberen om vooruit te gaan rijden. Even op de adem getrapt maar niet getreurd, het gaat goed. Een tweede keer proberen, lichte afscheiding, de hulp van een paar collega’s maar ook dan duurde het niet langer dan een paar kilometer en 100 m voorsprong. Na nog een derde poging gewaagd te hebben, begon het rode lichtje toch te knipperen. Opkomende krampen en dan toch het besef dat het niets uithaalde. Voetjes terug op de grond en hopelijk lukt het om de groep nog bij te houden en uit te rijden. De schrik zat er even in. Maar alles viel in de plooi; de recuperatie was redelijk vlug in orde (maximum behaalde hf = 194 bpm tegenover 187 bpm tijdens de test - gemiddelde hf tijdens de wedstrijd = 170 bpm)

Proberen om nog een bommetje te gooien tijdens de laatste kilometer. Dus hartslag laten zakken en recupereren.

Tijdens de laatste 2 km en mede door de harde zijwind zwiepte het peloton van links naar rechts en viel er jammer genoeg geen gaatje. Maar wat kon mij de uitslag schelen. De laatste ronde was genieten: het ging me toch lukken. Na alle miserie, bijna een jaar niet koersen, onderzoeken ondergaan, oplossingen zoeken, opnieuw trainen en opnieuw afzien, ….. Op een kwartier tijd passeerden al die zaken de revue in mijn hoofd. Het maakte dat ik deze laatste ronde aflegde met een lach om mijn gezicht. Ik weet dat er mensen zijn die met veel grotere problemen te kampen hebben en het veel moeilijker hebben maar voor mij was het voorbije jaar ook een dieptepunt.

Laten uitbollen dus en als een winnaar over de lijn komen. Laat de mensen zich maar afvragen waarom die gek zonodig met de armen in de lucht over de lijn kom als 37^e (van 53). Degenen die het kunnen weten, weten het. Dat is voor mij voldoende.

Hierbij beloof ik plechtig dat er dit seizoen nog heel wat te beleven staat. Dat ze maar niet denken dat ik me elke week ga tevreden stellen met gewoon volgen en uitrijden.
Ik ben enorm content om terug in het peloton te zijn maar dat mag nog geen eindpunt zijn. De trainingen hebben hun nut gehad en opgeven komt in de verste verte niet meer ter sprake.

Afspraak volgende zaterdag in Jeneffe.

03-03-2008 om 17:06 geschreven door Koen en Gert