Nog steeds examentijd en dus nog steeds geen wedstrijden voor de jonge aspiranten.

Zij beginnen er pas opnieuw volgend weekend aan; voor Koen zal dat op zaterdag in Haasrode worden, een wedstrijd tellende voor het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw. Deze koers valt eigenlijk heel ongelegen aangezien de voorbereiding niet helemaal optimaal verloopt omwille van de examens en vooral door het feit dat we hierna met vakantie vertrekken. Weliswaar met de fiets maar geen wedstrijden. De opeenvolging van een matige voorbereiding de laatste weken, één enkele wedstrijd en dan 3 weken trainen zonder koers maakt dat we van de koers van zaterdag geen mirakels moeten verwachten. We leggen meer de nadruk op het opbouwen van een goeie basis en voorbereiding (heuvels en hellingen in Frankrijk) om de maanden augustus en september voluit te kunnen gaan.

Maar het voorbije weekend stond dus helemaal in het teken van de oudste beer.
We zouden er voor het laatste koersweekend nog eens een lap op geven en 2 (twee!) koersen op evenveel dagen rijden. Dat was al een paar jaar geleden.

Zaterdag, Emptinne.

Changement de parcours! Tegenover vorig jaar was er een lichte wijziging opgedoken, met name een nieuwe helling, in 2 niveaus, gevolgd door een afdaling en een nieuwe (lichtere) klim. Redelijk zwaar, zelfs bij de zwaarste wedstrijden te rekenen van de ECW-kalender. Het aantal vertrekkers was er ook naar: 26 B en C-renners in totaal. Ik had de indruk dat de meesten zich spaarden voor de al bijna even zware koers van ’s anderendaags in Herstal …..

Soit, zulke koersen zijn redelijk simpel: na de eerste ronde wordt er aan de boom geschud en is het alle hens aan dek om zolang mogelijk het wiel van de heer Peter Hoydonckx te houden. Simpel. Vanaf ronde 2 betekende dit dat het voor mij weer een one-man-show op mijn niveau. Voluit rijden met het risico dat me dit in Herstal zuur zou opbreken. Toch maar doen. Met als resultaat een 7^e plaats. Niet slecht maar jammer genoeg lukte het me net niet (op 100 m na) om een groepje van 3 terug te pakken. Anders zat er zelfs een 4^e plaats in.

Zondag, Herstal.

Gisteren gaan slapen met een enorm pijnlijke onderrug. Het bleek zelfs noodzakelijk om er een Dafalgannetje bij te nemen. Dat, samen met het insmeren van de rug met Algipan en een massage van eigen makelij van de verzuurde benen (nog geen kiné gevonden die zich speciaal voor mij vrij kan maken op zaterdagavond …) maakte dat het algemeen gevoel op zondagochtend best goed te noemen was.

Het losrijden vóór de wedstrijd bevestigde dat en dat was dan weer een opsteker voor de moral.

Van bij het startschot ging het er hard aan toe. Samen met 30 C-renners vormden we met onze B’s een mooi en bij momenten langgerekt peloton van 56 renners.

Veel pogingen om te ontsnappen werden ondernomen, geen enkele hield het vol tot op de meet. Op een parcours met een gedeelte wind op kop, een gedeelte waar er tot 60 km/u kon gehaald worden maar vooral met een laatste klim van ongeveer 500 m en een uitloper van nog eens 500 m zat er een pelotonsprint aan te komen!
In de laatste kilometer was er geen vol en breed over de weg laverend peloton maar een langgerekt lint van renners met open bekken, verkrampte gezichten en ontploffende benen en zich vastklampend aan het al dan niet carbonnen stuur. Volhouden tot op de meet en voorbij gaan wie je kan terugpakken.
Een laatste poging van mezelf om een kloofje te slaan had me echter duidelijk gemaakt dat mijn plafond bereikt was en dat ik me beter gedeisd kon houden voor een goeie laatste kilometer. Jammer dat dit niet lukte maar de benen schoten vol en hoe ik er ook alles uitperste, veel renners remonteren ging niet meer. Alles bijna samen en dus zat er voor mij uiteindelijk niet veel meer in dan een 21^e plaats.

2 wedstrijden na mekaar liggen me duidelijk beter dan 2 koersen op 3 dagen (dus met een dag tussen de 2 koersen). Ik begrijp perfect waarom de heren beroepsrenners zelfs op een rustdag in de Tour een stevige trainingsrit maken …..

En dus gaan we met een redelijk voorseizoen (geen topprestaties maar ook geen absolute nul-periode) een weekje rusten om er dan enkele weken tegenaan te gaan met wat intensievere duurtrainingen in een andere omgeving. Verandering van spijs doet eten, zegt het cliché. Als je al 25 jaar alle wegen in de omgeving van je eigen woonplaats als je broekzak kent, ebt de mentale motivatie stilaan weg. Dixit kameraad Karel … En groot gelijk heeft hij. Soms hebben we nood aan andere (mentale en fysieke) impulsen om de trainingen niet tot een sleur te laten verworden. De goesting om eens andere wegen te verkennen is enorm groot, de zin om te werken aan een goed naseizoen navenant.

Maar ook een beetje fysieke rust is welgekomen: luieren in de zon, genieten van de schaduw met een goed boek, voetjes in het frisse water, ….. eten en drinken, ook dat mag erbij, want …..

….. zij die er stilaan uitzien als een gespierde remkabel, groeten jullie,

Tot binnenkort, tot na onze nieuwe EPO-kuur! (Eau, Pastis, Olives)

Koen en Gert

22-06-2009 om 21:17 geschreven door Koen en Gert  

Als voorbereiding voor de trainingen tijdens de vakantieperiode kon dit wel tellen, het parcours van Limelette.

Klimwerk van alles samen een goeie 1500 m en een nog langere afdaling. Net als in de bergen, met inbegrip van het gevaar door de scherpe bochten en rotonde.

Gelukkig geen regen op zaterdag want anders hadden hier, zoals het 2 jaar geleden het geval was, ongelukken gebeurd. Integendeel, nu zou het de warmte zijn die ons parten zou spelen.

Door de zwaarte van het parcours was het deelnemersveld ook eerder beperkt. Een 60-tal A-renners en amper 13 B’s en C’s. Het voordeel was dus dat je altijd prijs had als je de koers uitreed, het nadeel was dat je niet kon spreken van een mooie uitslag als je bij zo weinig deelnemers niet bij de eerste 5 was.

En dat was het geval …..

Van bij het fluitsignaal onmiddellijk en voluit uit de startblokken schieten, is nooit mijn specialiteit geweest. Zeker niet als dit betekent dat je direct à bloc moet beginnen klimmen.

Het was dus vooral terugvallen op je eigen ritme. En voor mij persoonlijk kwam het erop aan om dit zo snel mogelijk te vinden. Al bij al duurde het toch een half uur alvorens ik me beter in m’n vel voelde. Van bij het begin op je adem trappen en terugzakken ….. dat maakt dat ik nogal wat terrein moest goed maken. Niet evident op zo’n parcours.

Afgezien het feit dat het parcours me direct goed lag, heeft het wel iets.

Iedereen rijdt z’n eigen wedstrijd in de wedstrijd en je wegsteken is hier niet van tel. Op een paar golvende kilometers na heb je nergens de mogelijkheid om gas terug te nemen en je weg te steken achter de rug van je collega’s. Een eerlijke wedstrijd, uiteindelijk kom je wel op je verdiende plaats terecht.

Mijn plaats werd de 6^e. Niet om over naar huis te schrijven en het beoogde doel (minstens binnen de eerste 5) werd dus niet behaald. Maar toch content van uitgereden te hebben op een parcours dat niet het mijne is en met iets tè warm weer (maar goed, dan zijn we al goed op weg om drogredenen te zoeken om een mindere uitslag goed te praten en dat is niet de bedoeling).

En ergens toch ook tevreden van stand hebben te kunnen houden tegen een grote groep A-renners. Een aantal jongeren kan dit rapport niet voorleggen.

15-06-2009 om 11:15 geschreven door Koen en Gert  

De wedstrijd in Werm is al jaren een organisatie van de familie Coenegrachts en dus mochten we er zeker van zijn dat het in orde was. Zo ook zaterdag.

Met een soort van rancune, met een gevoel van ‘rage de vaincre’ stond ik zaterdag aan de start.

Koersen op een gekend parcours, een omloop die me op de één of andere manier wel ligt. Een steile helling van een paar honderd meter, gevolgd door een slepend stuk vals plat dat uiteindelijk uitloopt in een lange afdaling. Hierna nog een paar golvende kilometers om aan de aankomst een rondje te maken van 6,7 km. Een schitterend parcours, dat na ee tijdje geweldig in de kleren (lees: in de benen) kruipt.

Ideaal om in het rood te gaan en je benen op te blazen tot … de dood op de fiets erop volgt.

Maar dat kon me niet deren. Na 500 m, boven aan de helling voelde ik de benen kriebelen. Mij zou niet meer hetzelfde overkomen als vorige week. Toen miste ik compleet de goeie ontsnapping en bleef er niks anders over dan achtervolgen. Dus moest ik zelf de touwtjes in handen nemen.

En dat zou de ganse wedstrijd duren.

Bij elke demarrage of afscheiding zat ik er voor iets tussen. De eerste ronde met 4 man, een paar rondes later op stap met de familie Hoydonckx, … tot uiteindelijk een groep van 15 man overbleef.

De hele tijd voelden de benen goed aan, het lukte om te recupereren in volle inspanning alhoewel dit met deze omloop niet evident was.

Zou dit wel blijven duren, kan ik dit de ganse koers volhouden?

Het antwoord kwam op een paar ronden voor het einde. Toen viel er, boven op de helling een klein breukje in onze groep en er zonderde zich 8 man af.

Hoe we ook reden, jammer genoeg draaide er maar 3 van de 6 man mee, we kwamen tot op 200 m maar geen meter korter. De vogels waren gaan vliegen.

Jammer maar deze keer lag het niet aan ongeluk of het missen van de goeie vlucht. Gewoon tekort komen om het cruciale ogenblik. Geen excuses.

Toen mijn collega’s zich de laatste kilometer spaarden voor een sprint, rook ik op een goeie 500 m van de streep toch nog mijn kans om mijn laatste krachten in de schaal te gooien. Zoals gewoonlijk werd het een ‘alles of niets’-poging, die ook deze keer weer succes had.

Alleen ….. uit het pelotonnetje had zich nog een raket (Michel Grifnée) losgerukt en deze lanceerde zich nog tot een plaatsje vóór mij.

Uiteindelijk strandde ik op plaats 10 van 30 deelnemers. Het kon misschien beter als ik mijn krachten iets beter ingedeeld had maar kom. Het werd voluit koersen van de eerste tot de laatste minuut met toch nog een bevredigend resultaat.

Vanaf nu staan er nog enkele zware weken te wachten tot aan het verlof. Te beginnen met op zaterdag een (open) wedstrijd met elites in Limelette.

Het parcours: een zware klim, een gevaarlijke afdaling …. Dus hopelijk geen regen. Want anders staan er ons nog ongelukken te wachten.

08-06-2009 om 10:52 geschreven door Koen en Gert  

Voor Koen hadden we het voorbije weekend een MTB-wedstrijd voorzien in Kortenaken. Jammer genoeg voelde hij zich donderdagavond niet zo lekker en vrijdag was het er niet beter op geworden. Afzeggen dus. Geen onnodige risico’s nemen want rijden met ziektekiemen in je lijf is niet echt gezond te noemen. Het blijkt uiteindelijk een zware verkoudheid te zijn, zonder erg. Overgenomen van de papa, die hierdoor het vorige weekend de mist zag ingaan.

Dus, deze keer alleen koers voor de oudste. Het was afwachten hoe het lichaam zou reageren op het ongevalletje van vorige woensdag. Ik werd toen namelijk opgeschept door een auto die vanuit een tankstation kwam. De gevolgen vielen al bij al nogal mee: schaafwonden over knie, hand en elleboog. Verder niet veel last om de weg verder te zetten. Maar mijn grootste schrik was voor de rug. Hoe zou die reageren op zwaardere inspanningen.

De opwarming bij de koers in Leignon gaven me onmiddellijk zekerheid; de benen waren goed. Hopelijk houdt de rug het bij het beuken tegen de wind.

Het parcours was niet al te zwaar, een mooie wedstrijd.

Maar over de koers kan ik kort zijn, deze verliep tot mijn grote ergernis alweer zoals het altijd gaat bij mij. De gekende tegenslag van op het goeie moment op de verkeerde plaats te zijn. Mijn eeuwigdurend probleem en hoogstwaarschijnlijk ook weer mijn eigen domme schuld.

Ik hield me van bij de start goed vooraan en kon reageren op de eerste uitvallen. Niet moeilijk met een klein peloton van een goeie 34 man sterk (B+C).

En dan volgt het onvermijdelijke terugzakken, zelfs niet tot achter maar tot de buik van het peloton en daarna ….. mis je het goeie moment en je ziet het onder je eigen ogen gebeuren.

Op het ogenblik dat de beteren vertrekken, bijna allen op hetzelfde moment, zat ik weer eens lekker ingesloten. Ze reden maar een paar honderd meter voor ons uit toen ik eindelijk plaats kreeg om de meubelen te gaan redden.

Helaas. Alleen, met een beetje hulp van een collega kwamen we geen meter dichter en dit gedurende zeker 5 km. De vogels aarzelden niet en waren gaan vliegen.

Het enige gevolg van mijn reactie was dat de rest van het peloton helemaal uit elkaar lag en dat we met 6 man reden voor de overblijvende plaatsen.

Mijn bedoeling was om de sprint af te wachten want in mijn volle woede waande ik me zeker van deze sprintoverwinning ….. voor de 8^e plaats. Uiteindelijk zou het niet zo ver komen want toen er achter mij een klein gaatje viel, aarzelde ik niet en trok nog de 2 km tot aan de aankomst volledig door waardoor de rest van het gevolg nog een 15-tal seconden aan de broek kreeg.

De 8^e plaats was een schrale troost en vooral een grote ontgoocheling want er zat veel en veel meer in. Wanneer gaat het mij nu eindelijk eens lukken?

Het goeie moment zal ik zelf moeten afdwingen, al moet ik er 50 km van demarrages en een hoop nutteloze pogingen voor over hebben. Het afwachtende ga ik stilaan laten varen en ga proberen om meer risico’s te nemen. Risico om tè vroeg te proberen, om stil te vallen, om te blokkeren, om mezelf voorbij te rennen. Maar met de huidige conditie moeten er betere resultaten komen.

Zaterdag proberen we er werk van te maken in Werm.

03-06-2009 om 21:28 geschreven door Koen en Gert