Zoals geweten neemt Koen dit jaar deel aan alle wedstrijden tellende voor het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw. Op basis van de uitslagen van 10 wedstrijden wordt een klassement opgemaakt. Bij deelname krijgt elke renner sowieso 20 punten, vanaf plaats 10 wordt er 1 punt extra aan toegevoegd (9^e plaats = 2 punten – 8^e plaats = 3 punten enz…)

Door het grote aantal deelnemers aan deze wedstrijden en met de prestaties van Koen kan hij dus bijna enkel en alleen teren op de punten uit deelname. Af en toe, bij minder deelnemers zit er een kans in om een extra puntje te behalen. Maar dan moet er wel een correcte uitslag opgemaakt worden. En daar knelt het schoentje veelal …..

De voorbije week werd de Ronde van Vlaams-Brabant voor elites en beloften gereden. Hiervoor zijn waarschijnlijk een groot aantal officiëlen nodig, liefst de meest bekwame aangezien het om een wedstrijd van ‘standing’ gaat. Wat overblijft wordt dan maar verdeeld over de overige organisaties in de provincie. Inderdaad, ‘wat overblijft’ … Gisteren werd er weer een staaltje van vakmanschap afgeleverd in Geetbets.

Ik heb er alle respect voor dat er nog mensen zijn die zich engageren voor het wielrennen en hierdoor zelfs een cent bijverdienen. Maar dan zou er ook meer respect mogen zijn naar de jonge renners toe. Het is al meermaals voorgekomen dat deze kinderen afgeblaft worden of respectloos te woord gestaan worden.

Er mag tenslotte ook verwacht worden dat zijn er alles aan doen om een correcte uitslag af te leveren. Zondag was dit voor de zoveelste keer weer eens niet het geval.

De omstandigheden (groot aantal deelnemers, korte parcours en dus snel gedubbelden) maken het niet altijd makkelijk. Maar deze heren staan er toch niet alleen voor? Ze zijn meestal zelfs met 4 of 5. En het moet gezegd; Vlaams-Brabant spant de kroon als het op gebrekkige kwaliteit van officiëlen op aan komt.

Nadat ze er in Goetsenhoven (zie verslag van die wedstrijd) in slaagden om een renner die reeds opgaf in de 2^e ronde te klasseren bij de 15 eersten (jawel!) kregen ze het nu voor mekaar om de uitslag een heel ander uitzicht te geven dan in werkelijkheid het geval was. Zo schoof Koen zowaar 2 plaatsen achteruit en werd in de wedstrijduitslag vooraf gegaan door 2 jongens die een keer meer dan hij gedubbeld werden. Je moet het maar doen.

Nu, protesteren doe ik niet meer, ik heb mijn lesje geleerd bij vorige pogingen. Je wordt dan echt bekeken alsof je 3 jaar op Transsylvanië gezeten hebt. Natuurlijk heeft een afgevaardigde van de wielerbond alle wijsheid in pacht. Laat ze maar doen.

Gelukkig had dit voorval geen invloed op de punten die Koen verdiende. Zelfs met een 14^e plaats verdiende hij geen extra punten. Maar ik kan me voorstellen dat een verkeerde uitslag voor andere renners wel een verschil uitmaakt. Ik kan me al een voorstelling maken van de scènes aan de officiëlentafel …..

Naar de wedstrijd dan. De renners kregen een omloop voorgeschoteld van 1 km vlak door een woonwijk. De enige moeilijheid waren een paar haakse bochten. De ronde moest 25 keer afgelegd worden.

Van in het begin legden een paar sterkeren er de pees op. Na 1 ronde werd al een kopgroep van 5 gevormd, gevolgde door een pelotonnetje van een 8-tal en daarna de enkelingen waaronder Koen. De eerste kilometers had hij dus weer enorm veel last van de snelle start en waarschijnlijk ook de warmte. ’t Zal ook nooit zijn specialiteit worden, snel starten.

Maar gaandeweg en zoals wel meer het geval is bij vader en zoon Deno kwam hij erdoor, kwam bij een voorligger, deed meer dan z’n werk en reed zijn koers. Ongeveer halfkoers werd hij gedubbeld door de koplopers en even later door het achterop komend peloton. Hierbij kon hij aanpikken en reed zonder veel extra moeite de wedstrijd uit. Het toont aan dat het echt wel mogelijk moet zijn om hier binnenkort een plaatsje in te nemen. Hij moet gewoon meekunnen met het grote peloton. Niet om daar het mooie weer te maken maar volgen moet zeker kunnen.

Na de koers moest hij er even bij gaan zitten. De warmte was drukkend en eiste z’n tol. Hij was er even niet goed van. Het positieve was dat hij weer een ganse wedstrijd doorgebeten had en niet opgaf. Klasse.

Woensdag zal hij deelnemen aan een ploegentijdrit voor aspiranten in het voorprogramma van het natourcriterium voor profs te Peer. Dit was eigenlijk niet voorzien in de planning want Koen zou normaal een mountainbiketraining volgen. Hij wil namelijk op 21 augustus zijn eerste mtb wedstrijd rijden. Door een paar afzeggingen in de ploeg zal hij echter toch naar Peer gaan voor de tijdrit.

Eens kijken wat zijn tijdritkwaliteiten zijn. Een goeie start zal ook hier enorm belangrijk zijn. Hier krijg je geen tijd om op je ‘2^e adem’ te komen. Vollen bak van in ’t begin en sterven op de fiets.

28-07-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

We leven allemaal al eens op hoop, zoals men dat dan zo mooi zegt. En als Belg is het zo een beetje een tweede natuur geworden. Hoop op een paar mooie dagen tijdens juli, tijdens je vakantie in eigen land de hoop op temperaturen die het gemiddelde van een doorsnee maand november eveneraren of (nog meer hoop) zelfs overtreffen, hoop dat er snel een oplossing voor de politieke situatie gevonden worden, hoop dat er ooit een moment komt dat boeren of horeca-uitbaters aan de kust tevredenheid uitstralen, …… Enfin, hoop op vanalles en nog wat, het ene al wat surrealister dan het andere.

Het leek mij ook al een tijd redelijk surrealistisch om voor mezelf nog eens een mooi resultaat in mijn wedstrijden te laten optekenen. Je doet en laat er zoveel voor maar het wil niet mee zitten. De fysieke paraatheid laat het afweten, het lichaam werkt niet altijd mee zoals het zou moeten maar ondanks alles blijft er altijd dat sprankeltje hoop waarmee je toch maar weer aan de startlijn ergens te lande gaat staan.

Er was voor vorige zondag een droge dag voorspeld maar helaas. Zoals zo dikwijls werd deze hoop ook weer door de werkelijkheid achterhaald. Het winderige Limburgse Alt-Hoeselt had dit weekend ook een nat kantje. Een snelle opwarming tussen een paar regenbuien moest volstaan voor een minimum aan warmte voor spieren en gewrichten.

Rijden in dit weer is me echter wel op het lijf geschreven. Mijn beste prestaties behaalde ik altijd in kwakkelweer. Al leek het mij nu toch iets tè fris. Het was bibberen bij de start. Later zou het droger worden en reden we de finale op quasi droge wegen.

Maar het eerste gevoel, in een regenbui die weer eindeloos leek te gaan duren was super. In zoverre dat ik tijdens de eerste 2 ronden het initiatief kon nemen om de koers van bij het begin iets harder te maken en het peloton al lichtjes uit te dunnen. Helaas had dit niet veel resultaat. Alleen op mijn eigen benen …..

Zoals zo dikwijls leek alle ‘jus’ ineens uit de benen. Het leek weer af te stevenen op een mooie tijd met afzien en wroeten om gewoon maar het peloton te volgen. Een onvoorstelbaar gevoel en hopelijk komt er ooit eens iemand bij de reden van dit alles. Misschien is er dan ook een oplossing voor. Het is gewoon niet normaal hoe alle kracht zomaar verdwijnt op de meest ondenkbare momenten. Om moedeloos van te worden. Het wenen stond weer nader dan het lachen.

En dan begint het molentje in het hoofd weer te malen en kan je weer alles alleen  verwerken op die fiets. Waar ben ik mee bezig? Waarom nog al die moeite? Waarom niet méér profiteren van lekker eten en een goed glas? Gewoon een beetje met junior gaan trainen, zorgen voor degelijke begeleiding en me nog enkel en alleen concentreren op zijn jonge carrière?

En dan gaat dat knopje ineens om, valt het even stil in het peloton en denk je bij jezelf: waarom ook niet? Wordt het weer maar eens een wanhoopspoging? Het leek er wel op. Er bleven nog 4 ronden te gaan, een goeie 20 km. Maar niet alleen deze keer. Ik kreeg een collega mee en ook hij deed zijn deel van het werk.

Ver uitlopen deden we niet, hoop en al 3 à 400 meter op het peloton. Maar we hielden het tempo er wel in. In de groep reed ook nog een ploegmaat en die hopelijk een beetje ‘in de weg’ gaan rijden is (bedankt, Gerry!). Alle beetjes helpen. Hij had het vandaag moeilijker bij de A’s maar hield toch vol, reed goed mee in onze groep en haalde hierdoor toch nog een redelijk resultaat in zijn categorie. Goeie training en volgende keer beter!

Tot mijn eigen verbazing verzwakte ik niet, geen spoor meer te bekennen van het verval van de kracht. Hetzelfde tempo aanhouden kostte me geen moeite (al is dit relatief …). Alweer zo’n onverklaarbaar fenomeen in het lichaam van deze oude krijger.

Mijn collega moet ook gemerkt hebben dat ik nog meer dan mijn deel deed, een goeie indruk gaf en nam het zekere voor het onzekere. Op 500 m van de aankomst schoot hij achter mijn rug weg en tot een laatste stuiptrekking in de vorm van een sprint of poging tot aanklampen kwam het bij mij niet meer. Een verdiende winnaar dus. Ik moet toegeven dat hij iets sterker was.

Maar mijn beste uitslag van het jaar was bereikt. Na tientallen keren van uitzichtloze aanvallen en demarrages, van vechten tegen onklopbare tegenstand (zowel in het peloton als in het lichaam …), van pogingen op allerhande momenten en op verschillende parcoursen … lukte het toch eens tot op de aankomstlijn. Jammer genoeg telt maar één plaats en dat is de hoogste trede van het podium, een 2^e plaats wordt snel vergeten. Ik troost me wel met de hoop dat het voor de enkele supporters, die er nota bene bijna elke week bij zijn, en ondanks de regen dan tòch nog een aangenaam moment was. Voor 1 keer mochten ook zij hopen op een redelijk resultaat in plaats van een anonieme plaats in de uitslag. Alstublieft en bedankt!

Volgend weekend geen koers voor groot, wel voor klein. Koen rijdt dan zijn wedstrijd voor het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw in Geetbets (zie kalender hiernaast).

22-07-2008 om 14:07 geschreven door Koen en Gert  

Wat mooi begon in het centrum van het land, een schrale zonnestraal tussen dikke wolken draaide later uit op natte ellende in het Luikse. De opwarming van Koen gebeurde nog in droog weer maar met een redelijk stevige wind.

Het parcours was een kopie van de omlopen die we de geregeld in Wallonië onder de wielen geschoven krijgen. Anderhalve kilometer lengte waarvan de helft oplopend en de andere helft afwisselend vlak of iets bergaf. Mooi maar zwaar. Zeker voor ons lichtgewicht, onze wandelende stylo. Op zijn beurt een afgietsel van de grote Fausto Coppi door zijn houding op de fiets. Hiermee wil ik helemaal niets insinueren qua talent, het is puur fysiek. Natuurlijk zou het wel mooi zijn als er ook maar een kwart van het talent van Coppi in onze ket z’n beentjes schuil zou gaan. Maar zover zijn we nog niet, voetjes stevig op de grond houden, zal al niet slecht zijn.

Het startschot was amper gegeven of de hel barstte los. Geen gedruppel maar dikke lekken regen vielen ons op het hoofd. Het leek wel of ze hierboven met emmers aan het kappen waren. De tonnen moesten leeg en liefst zo snel mogelijk.

Koen’s concurrenten besloten dat het best zou zijn om zo rap mogelijk binnen te zijn en schoten als pijlen uit een boog weg. Dat is uiteraard wat Koen kan missen als kiespijn. Een supersnelle start is niet onze (jawel, ook de papa kan dit moeilijk aan) lievelingsopdracht.

Het werd dus al na minder dan 1 afgelegde kilometer een ware achtervolgingskoers. Helemaal doorweekt (papa zou ’s anderendaags in identieke omstandigheden starten) kwam hij bij de eerste doortocht als allerlaatste door. Maar degenen die dachten dat hij er dan maar snel de brui zou aan geven (als hij het zou gedaan hebben, had ik er perfect begrip voor kunnen opbrengen) kwamen bedrogen uit. Hij kwam aan onze neus voorbij, zag het groepje van 14 voor hem verder en verder wegrijden maar beet op de tanden. Het zou weer doorbijten worden.

Zoals geweten, topuitslagen rijden heeft voor ons geen enkel belang. Het doel is een groot hart kweken, volharden, karakter tonen en elke keer weer een beetje sterker worden. En dat heeft Koen goed begrepen. Ondanks die verschrikkelijk slechte start (volgens hem is dit zijn eigen fout omdat hij vond dat hij iets te groot geschakeld stond voor een goeie aanzet) begon hij met volle moed aan een moeilijke achtervolging. Het zou niet waar zijn dat hij als allerlaatste zijn koers beëindigd. En inderdaad, hij langer het duurde, hoe korter hij bij een paar concurrenten kwam. En meteen reed hij op z’n elan verder en nam afstand. Maar een ganse wedstrijd alleen in weer en wind kost krachten. De avond zelf al kloeg hij over zware benen. Dat beloofde voor ’s anderendaags. En vooral voor de 2^e dag ….. En maandag voelde hij inderdaad nog iets hoekiger en stijver aan dan ervoor. De tol van een zware inspanning. Maar hieruit leert hij weer (aangepaste verzet aan de start) en zal hij weer een tikkeltje sterker geworden zijn.

Volgende week mag het nog eens voluit gaan in Geetbets. Hier vallen punten te rapen voor het regelmatigheidscriterium.

20-07-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

De dagen op vakantie vliegen nòg sneller voorbij dan tijdens een gewone week van het jaar. Het programma ziet er dan ook wel anders uit, rustiger vooral, (bijna) alles kan en niks moet. Het zwaartepunt van de week is eigenlijk het opstaan van de transat en de wandeling naar het grint van de petanquebaan. Na voorrondes en halve finale mochten vader en zoon dit jaar zelfs een finale spelen. Jammerlijk verloren (13-6) maar weer bijgeleerd.

De vakantie in het zonnetje werd verder volgemaakt met de gebruikelijke ingrediënten zoals daar zijn: marktbezoek, luieren in de schaduw van oude steeneiken, stapels boeken lezen, vissen (spannend!), wijn proeven, …

Maar ook de onvermijdelijke trainingen werden niet uit het oog verloren. De omgeving is uiteraard ook heel uitnodigend. De kleine colletjes (tot +/- 1000 m) vlakbij, glooiende en in goeie staat verkerende wegen zonder fietspaden (een verademing!). Er wordt al eens een verwijt gemaakt aan de gekke rijwijze van Fransen eens ze aan het stuur van de wagen zitten maar statistieken hebben ons al meer dan eens wijsgemaakt dat Belgen en de onvermijdelijke Italianen nog gevaarlijker heerschappen in het verkeer zijn. We hebben het weer aan den lijve mogen ondervinden; het respect voor wielrenners in het land van de Tour de France is groter dan men zou denken. Een richtingaanwijzer wordt daadwerkelijk gebruikt bij het voorbijrijden en tegenliggers worden liever in de berm gereden dan dat de fietser in het gedrang komt. Ik heb het al anders meegemaakt.

Na onze terugkomst opnieuw fietsen op de Vlaamse wegen betekende dus weer een aanpassing. En vorige zondag was ook dit dan weer een feit. Zij het niet op Vlaamse maar op Waalse grond (of is het toch nog Belgisch, wie weet dat nu nog?).

We maakten met Koen de verplaatsing naar het mooie en rustige Villers-le-Temple. Een prachtig dorpje in de streek rond Huy. De miniemen en aspiranten kregen een omloop van een goeie 2 km voor de wielen, ongeveer 1 km liep slepend omhoog, dan volgde een afdaling van een paar honderden meters en een vlak stuk tot de aankomst. 11 ronden moesten afgelegd worden. De intensievere inspanningen tijdens de vakantie/stage leken voor Koen al onmiddellijk resultaat op te leveren. Hij hield het gedurende 5 ronden schijnbaar makkelijk vol in het kleine peloton. Maar toen de sterkeren het tempo opdreven op de oplopende stukken werd het moeilijker en moest hij zoals gewoonlijk de rol lossen. De kracht die nodig is om het tot aan de meet vol te houden, is nog steeds niet aanwezig. Maar we zijn optimistisch want we hebben de indruk hebben dat Koen iet of wat aan het groeien is (wéér 1 cm bij tijdens de laatste 4 maanden). Niet veel maar hoopvol. Hopelijk volgen ook de spieren … Hij hield wel dapper vol, reed z’n wedstrijd verdienstelijk uit en eindigde 10^e van 13 deelnemers.

Maandag was het de beurt aan de oudste van de 2. En als er aangekondigd wordt dat A en B-renners samen moeten rijden, dan voel je je echt wel bij de ouderen. Het korte parcours was de aanleiding voor deze beslissing.

Het werd dus een peloton van een 80-tal renners waarvan 30 B’s. Een golvend en bochtig parcours stond garant voor vreemde situaties in de groep. Het duurde dan ook niet al te lang voor de aard van het wegdek getest werd en de invloed hiervan op de huid van armen en benen. Sommigen vinden het fijner om dicht bij de grond de koers te beleven.

Met mijn ervaring wist ik dat het even afwachten was hoe mijn lichaam reageert op 3 weken zonder koersritme. Ik had dan wel intensief getraind in Frankrijk maar koersen is uiteraard weer wat anders. Het verbaasde me toch enigszins dat het redelijk vlot tot gemakkelijk ging om de groep (met de jongere A’s) te volgen. Gaten dichtrijden kostte dan ook niet al teveel moeite. Door de omvangrijke groep koos ik ervoor om de gevechten van in de achterste gelederen te volgen. Af en toe een gaatje dichten en een sprintje afleveren zou me zeker voordeel bezorgen tijdens volgende koersen. Een geweldige uitslag zou er trouwens toch niet in zitten, gezien de samenstelling van de groep met jonge wolven.

Uiteindelijk bleef er een klein groepje van een 6-tal voorop en daarachter het gevecht op leven en dood voor een mooie plaats in de uitslag. Het werd dan ook wringen, duwen en wroeten in de aanloop naar de aankomstlijn. Een late uitval, de ogen waren groter dan de buik, zat er niet in maar de koers maakte ik dus redelijk makkelijk vol. Resultaat: 18e.

Wat ik ondertussen wel besloten heb, is om in de toekomst mijn pijlen doelbewuster te richten. Een mooie plaats in het regelmatigheidscriterium zal dus geen doel meer zijn of worden. Eerder de koersen uitkiezen die me het beste zouden moeten liggen en geen onnodige energie verbruiken in te zware opdrachten. Einde van de week volgt er opnieuw een bloedafname en volgende week heb ik een afspraak met een androloog. Hopelijk krijgen we daarna meer zicht op de evolutie en eventuele remedies voor de tekorten die mijn lichaam nog altijd vertoont.

Ondertussen hebben zowel Koen als ik gemerkt dat de conditie niet te lijden heeft gehad onder de verandering van omgeving. Wel in tegendeel. De recuperatie na intensieve trainingen was kwalitatief beter want er kon langer gerust worden. De opbouw kon rustig en zoals gepland gebeuren want het weer liet toe om de geplande trainingen tot in de puntjes af te werken. Ontspanning en rust maakten dat het ook op gebied van training een geweldige periode was. En er kon meer dan eens gelachen worden; met gekke toestanden (hierover probeer ik later nog wel eens een stukje te schrijven), het zot gedoe van de kinderen en uiteraard met de onvoorstelbare situaties die je onvermijdelijk op elke camping tegen komt. Maar gek doen, doen we allemaal wel eens graag. En, geef toe, is er een mooiere plek om gek te worden dan Frankrijk?

16-07-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

In 1814 presenteerde koning Willem I een plan voor een nationaal netwerk van wegen. Hij zei bij die gelegenheid: ‘Geen land ter wereld is rijk genoeg om zich de weelde van slechte wegen te kunnen veroorloven.’

De koning wist natuurlijk niet dat één van ’s lands mooiste weg op dat moment, de N253 tussen Leuven en Overijse zou verworden tot één van de gevaarlijkste en slechtste wegen van het koninkrijk (deze baan zou ook de Napoleonsbaan genoemd kunnen worden aangezien ze vanuit Leuven uiteindelijk uitkomt bij het slagveld in Waterloo). Had hij het wel geweten, dan had hij er trouwens niets kunnen aan doen.

De weg is een kilometer of vijfendertig lang en is nog steeds een belangrijke doorgang tussen de twee provincies Vlaams en Waals-Brabant.

Hij voert langs dorpen met namen als Korbeek-Dijle, Loonbeek, Maleizen en Ransbèche, van die plaatsen waar de huizen zijn opgetrokken uit donkerbruine bakstenen en voorzien van donkerbruine en afgebladerde rolluiken.

Er vallen jaarlijks doden en gewonden op de Napoleonsbaan, omdat het zo’n nare tweebaansweg is waar behalve veel vrachtwagens en lijnbussen ook nogal wat traktoren met karren gebruik van maken.

Er wordt dus veel ingehaald, wat weer op allerlei manieren ontmoedigd wordt, iets wat het gevaar alleen maar vergroot.

De weg heeft beruchte bochten en vanaf Huldenberg tot Overijse een lang, recht stuk met mooie, grote bomen; daar wil de jeugd op zaterdagavond nog wel eens tegenaan knallen.

Uiteraard zijn er al jaren plannen voor een verbreding, aangepaste voet- en fietspaden maar daar steken stugge administraties en natuurbeschermers handige stokjes voor. Er zit dus allesbehalve schot in de zaak.

Afgezien van de verkeersveiligheid en de overlast die de weg veroorzaakt bij de mensen die erlangs wonen, is deze weg ook een mooie weg. Hij herinnert aan hoe ‘de Nederlanden’ waren voor de snelweg zijn intrede deed en dorpen en steden veranderden in afslagnummers.

Het is een weg langs boerderijen met erven waarop de hond waakt en de was aan de lijn wappert, langs vers geploegde akkers, velden vol koolzaad, boomgaarden vol bloesemende appel- en perenbomen, langs carrosseriën en bordjes die naar campings wijzen, langs verlaten serres met al dorre druivenstokken, bouwvallen, frietkoten en posters aan bomen die een optreden van Will Tura aankondigen, een zanger die ook al door het land toerde toen er alléén nog maar wegen als deze waren.

Een wonderlijk idee.

Het landschap in dit deel van Brabant wordt dezer dagen beheerst door velden vol wapperende graanhalmen. Het heeft iets moois en naargeestigs, alsof het massagraven zijn, vooral als de wind waait. Dat er zo’n levensnoodzakelijke delicatesse in groeit, is nauwelijks te bevatten.

Overal langs de weg liggen deze uitgestrekte velden op de oogst te wachten, maar de mooiste velden zijn de kleine en mooi onderhouden veldjes die dicht tegen een boerderij aan liggen (je kan ook een mooi exemplaar vinden bij mijn lieve grootmoeder langs een andere beruchte weg). Daar worden al aardbeien getrokken, voor de verkoop aan reizigers langs de weg – 10 euro het kilogram voor de dikste en de lekkerste, 8 euro voor een maatje kleiner.

De Napoleonsbaan, de Nijvelsebaan, de steenweg naar Overijse; noem het zoals je wil. Wie er iedere dag gebruik van moet maken, zal er niet van houden maar eigenlijk is de weg cultuurgoed. Misschien is België nèt rijk genoeg om zich deze slechte weg te kunnen veroorloven: het is een weg die leeft.

08-07-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

We zijn er altijd aan toe, iedereen kijkt ernaar uit: vakantie. De batterijen opladen, ontsnappen aan de sleur, aan de werkelijkheid van elke dag. Maar vind vandaag de dag maar eens een betaalbare droom. Luxueus reizen zit er niet meer in voor een gemiddeld gezin. En liefst vertrekken we allemaal samen.

Het gemeenschappelijke avontuur begint bij de file: file op de autoroute du soleil, file bij het tanken in Luxemburg, file bij de incheckbalie, bij de douches op de camping, het ijskarretje, de hotelbar, de strandstoelen en tijdens de terugweg op de ringwegen rond Lyon of Paris.

Nog zo’n terugkerend fenomeen tijdens elke vakantie: ieder neemt z’n thuis duizenden kilometers mee in de vorm van echte frieten, Brusselse wafels en pannenkoeken. De Spaanse zon zien ondergaan terwijl je op je vol-au-vent met frietjes wacht is de standaarddroom op menig kantoor. Voor de Hollanders betekent dit het plunderen van de stock Gouda-kaas en het meezeulen van tientallen blikjes Heineken. Noorderlingen op stap in het zuiden.

Ik kan me voorstellen dat op een dag een man besluit om met zijn familie voor 14 dagen onder te duiken in zijn eigen huis en te doen alsof ze aan de Middellandse Zee de schouders laten verbranden. Zogezegd voor dag en dauw vertrokken, laten ze de rolluiken neer en leven van dan af, verborgen voor de buren, een nachtelijk bestaan.

Maar we hebben het zo nodig, mijnheer, onze barbecues, de koele pintjes en chardonnays, het schaamteloze far niente met vrienden en vriendinnen.

Persoonlijk zijn we gewoon daar voor onze jaarlijkse dosis EPO (Eau, Pastis, Olives).
Misschien ligt daar het echte avontuurlijke in de vakantie: de verspilling. Het ‘niets-moeten’, de tijd als bondgenoot, de cocktails op luchtmatrassen, gezongen klinkers in vreemde talen, zand in je schoenen, de geur van kokos in zonnemelk.

Ik moet toegeven dat ik opensta om er voor de zoveelste keer domweg in mee te gaan en de skylines te verzinnen zonder hoogbouw, het strand zonder cabines en het bos zonder wandelpaden. Vakantie zit in je hoofd. Het is maar hoe je het bekijkt. Of beter: vakantie is het leven zoals het zou moeten zijn.

01-07-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert