De Spelen zijn gedaan en dit land staat op zijn kop voor 2 medailles. Wel, wel. Als je ziet hoeveel geld naar het 'Topsportbeleid' en het BOIC vloeit ... dan is dit een zeer pover resultaat. Dit is een land van 'net niet' en 'meedoen is belangrijker dan winnen' . Sinds wanneer is meedoen belangrijker dan winnen? Winnen kent men hier niet, totaal geen gevoel voor perfectie. Logisch dat dit land altijd bezet is geweest ... het zit in de genen. Uitgezonderd individuele prestaties die meteen misbruikt worden om het globale falen te verdoezelen.

Ach, er zijn nog ergere problemen. Zie maar wat er tegenwoordig mis gaat in de luchtvaart. Crashes worden schering en inslag. Maar … vliegen is veiliger dan fietsen in Vlaanderen... denk ik dan. 

Donderdag reed Koen zijn allereerste mountainbike-koersje in Ransberg. Een nieuwe ervaring, een kennismaking met nòg een andere discipline uit de uitgebreide catalogus van de wielersport. En het beviel hem wel. Uiteraard werd hij weer maar eens geconfronteerd met zijn beperkingen maar we vergeten niet dat we nog steeds aan het leren zijn. Bij mountainbike ligt het accent nog meer op techniek dan op de weg, souplesse blijft heel belangrijk en kracht kan het verschil maken.

De ket deed het goed, ging er vol voor en kon weer overtuigen door zijn wilskracht. Zijn eerste laatste plaats ‘ever’ werd dan wel opgetekend maar kwam niet onverwacht. In zijn leeftijdscategorie waren maar 5 deelnemers.

Het hoogtepunt van de week was voorzien voor gisteren, zondag. Sinds lang weer een wedstrijd voor het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw. En wat voor een!

Voor ons was het bijna een thuis-wedstrijd. Het komt niet veel voor dat we met de fiets naar en van de koers kunnen komen.

Maar bovenal was deze koers in Leefdaal een toonbeeld van hoe een inrichting er moet uitzien. Als het goed is mag en moet het ook gezegd worden. Een volledig verkeersvrij parcours van 1,4 km (wel redelijk kort maar dit was dan ook, naast het mindere wegdek de enige opmerking die er te maken was), overzichtelijke en goed aangeduide wegomleggingen, golvend tot redelijk zwaar parcours, een uitstekende commentatorstand aan de aankomst, juiste informatie, een prachtig en gevuld prijzenpakket voor elke deelnemer ….. kortom, het voorbeeld van hoe een perfecte organisatie eruit kan zien. Chapeau voor de mensen die dit (hun eerste inrichting!) voor mekaar brachten.

Ik kan binnenkort wel een hoedenwinkel beginnen want ik heb ook nog een dikke chapeau en bedankingen in petto voor de vele mensen die Koen kwamen aanmoedigen. Familie, vrienden, bekenden uit het dorp, … allemaal profiteerden ze van de korte verplaatsing om hem te steunen in zijn gevecht tegen de grote jongens. Koen’s enige opmerking voor de koers was dan ook: ‘papa, al die goei zijn weer hier!’. Ja, kerel, ’t zal weer afzien worden. En zoals ik vreesde zou dit al vanaf de eerste meters zijn ….. Er werd onmiddellijk doorgetrokken en het grote peloton van 27 viel snel uit elkaar. Uiteraard was onze kleinste (zie ook de foto’s) niet de enige (en niet de eerste) die moest lossen maar het zou toch weer een ganse koers vechten en kapot gaan worden. Fysiek maar ook mentaal. Want altijd maar gelost worden, elke week weer ….. we moeten toegeven: het vreet soms.

Wat bij ons gisteren overheerste was toch wel een gevoel van fierheid. Koen haalde weer het onderste uit de kan, gaf nooit op, toonde de ideale mentaliteit en bleef weer halstarrig volhouden. Het kost een pak energie om hem elke week weer klaar te maken (ook in het hoofd) voor wat komen gaat maar hij gaat er geweldig mee om. Geen training wordt overgeslagen, geen moeite is hem teveel om te doen en te laten wat moet en elke koers geeft hij het volle pond. Mooi om zien, genieten voor de ouders om zo’n karaktervolle kerel bezig te zien. Hij heeft er alles aan gedaan om in Leefdaal een goeie wedstrijd te rijden.

Opboksen tegen beteren, en soms ook tegen beter weten in is blijkbaar een nationale sport geworden. Zowel voor jonge gastjes van 13 jaar als voor professioneel begeleide atleten die voor hun land naar een evenement als de Olympische Spelen mogen.  Al dan niet met uitzicht op een podiumplaats.

25-08-2008 om 18:37 geschreven door Koen en Gert  

Een verlengd weekend (ongeveer 300 m …..) betekent dus ook kans op meerdere koersen, een weekend waar zowel jong als oud kan gaan rijden. Kwestie van goeie gewoontes niet af te leren en moeder de vrouw blij te maken met een paar rustige momenten alleen thuis …..

Ook dit weekend weer 2 koersen op het programma; vrijdag naar Kontich voor Koen en zondag naar Dison (bij Verviers) voor een criterium voor Gert.

Deze week zijn we met Koen dus aan een reeksje van koersen in Vlaanderen begonnen. Vanaf volgende zondag staan er een aantal wedstrijden voor het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw op de agenda. Deze worden allen verreden in Vlaams-Brabant. Kontich stond in het teken van snelheid trainen en optrekken na bochten (intervalletjes). Zoals geweten lukt het Koen nog niet om een ganse wedstrijd vol te maken aan het ritme van het peloton. Ook nu hield hij het maar een halve wedstrijd vol. Eens de snelheid de hoogte in gejaagd werd, stonden de deuren achteraan open, moest hij lossen en hopen op het stilvallen van de groep. Op het snelle parcours werd dit een hopeloze achtervolging. Ondertussen lagen er al een paar concurrenten af en viel Koen samen met een collega voor wie het ook te snel ging.

Het parcours was amper 1,4 km lang dus het risico op snel gedubbeld worden was reëel. De concurrent waarmee hij enkele ronden samen reed, bleek te sterk en Koen moest hem laten rijden. Hij moest dan ook weer eens zijn karakter tonen en, alleen, optornen tegen een opkomend peloton. Het lukte hem om ze af te houden tot de allerlaatste ronde. Hij kon echter aanpikken en de laatste ronde in het peloton vol maken. Als toetje reed hij mee de sprint van de groep. Jammer genoeg bracht dit hem maar een 12^e plaats op 15 vertrekkers op. Geen geklaag echter, Koen deed wat hij kon en reed de koers op zijn gekende manier uit.

Na het vlakke criterium van vorige week lag er met het stratencircuit van Dison een iets ander parcours te wachten. Een rondje van 2,2 km, licht golvend maar met korte, nijdige bochten. Constant optrekken, versnellen, spurten, ......

Geen spek voor mijn bek maar ik had gehoopt om mijn goeie conditie nog een weekje te kunnen aanhouden en te gaan voor een mooi resultaat.

Niet dus. De top was bereikt, de afdaling al stevig ingezet.
Het zat er al een paar dagen aan te komen, fysiek was er al iets meer vermoeidheid en ook mentaal zat het niet meer snor. De ‘goesting’ was een beetje weg, deze laatste koers vóór een competitiestop van 2 weken was er één teveel.
Een mooi voorbeeld van er niet meer voor 100% bij zijn? Ik vertrok gewoon naar de wedstrijd en was domweg vergeten om mijn pasta te maken en te eten. Een gewoonte bij elke wedstrijd, al jarenlang en zelfs meerdere keren per week en nu werd dit gewoonweg vergeten ….. Als teken aan de wand kan dit tellen.

Kwam er nog bij dat ons peloton als door een wesp gestoken vertrok en dus lag het voor de hand dat er snel brokken zouden vallen. Er vielen al na enkele van de 25 ronden gaten in het peloton en ik kon beginnen loodgieter spelen. Tegen de goesting en ook fysiek lukte het mij minder goed dan de voorbije weken om gaten te dichten. Het mentale vaatje was leeg en per gereden kilometer was dat bizarre gevoel ook in de benen terug te vinden. Ik speelde meerdere keren met de idee om af te stappen, had al naar Koen geroepen dat hij naar de auto mocht gaan maar opgeven ….. was toch een stapje te ver. Bleek ineens dat er maar 7 ronden meer gereden moesten worden. Dat kon er toch ook nog bij. Achteraan in de 2^e groep was het niet zo moeilijk volhouden en meer zat er niet in. Bij de sprint was er zelfs geen greintje moed meer om ook nog maar iets te proberen. Met de slechtste jaaruitslag als resultaat. Een povere 26^e plaats op 31. We waren stilaan iets anders gewoon …..

Zoals gezegd volgen nu 2 weken competitiestop. Twee weken waarin de batterijen zowel mentaal als fysiek opnieuw opgeladen kunnen worden. Door de opeenvolging van koersen kwam er de laatste tijd niet veel training meer aan te pas. Een paar goeie, rustige en lange duurtrainingen zullen goed doen. In september volgen dan nog een 6-tal wedstrijden waaronder een paar keer op de piste. Het einde komt voor mij dan ook stilaan in zicht. Hopelijk lukt het me om nog een keer alles uit de kast te halen voor een paar mooie uitslagen op het einde van het seizoen.

Maar eerst zal alle aandacht naar de ket gaan. Hopelijk kan hij een paar extra punten vangen voor zijn eindstand in het regelmatigheidscriterium. Het zou hem enorm veel deugd doen.

Zondag beginnen we aan een reeksje. In Leefdaal. Een redelijk zwaar parcours maar waarvan Koen elke millimeter asfalt kent. Brengt dit geluk? We zullen zien.

18-08-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert  

Belgische profvoetballers even onwetend als amateurs

Profvoetballers uit de Belgische eerste klasse weten veel te weinig over sport en voeding om optimaal te kunnen presteren. Hun kennis is zelfs even slecht als die van hun amateurcollega's uit de veel lagere provinciale reeksen, terwijl een slechte voeding nefast kan zijn voor prestaties. Dat blijkt uit een thesis van David Weymans, master Lichamelijke Opvoeding en Bewegingswetenschappen aan de Vrije Universiteit Brussel (VUB).

Weymans ondervroeg voor zijn studie 100 profvoetballers en 100 amateurs uit drie verschillende Vlaamse provincies over hun kennis van gezonde voeding en sportvoeding. Hij trok daarvoor naar zeven eersteklasseclubs, waaronder drie van de vier topclubs in ons land, en vier amateurclubs. Een van de amateurclubs speelt in eerste, twee in derde en één in vierde provinciale. De student beloofde geen namen van clubs te noemen.

De resultaten zijn op zijn minst opmerkelijk. Zo haalden de amateurs over het algemeen een even goede score als de profs. Het verschil tussen beide groepen is niet significant, maar geen van de twee haalt een voldoende.

Opvallend is wel dat buitenlandse voetballers nog veel slechter scoorden, maar dat kan mogelijk te maken hebben met hun gebrekkige kennis van het Engels, Frans of Nederlands. "Maar zelfs als je de buitenlanders buiten beschouwing laat, dan scoren de Belgische profvoetballers over het algemeen nog altijd niet beter dan hun amateurcollega's", aldus Weymans.

Water verbranden

Zo weet minder dan de helft van de profs dat koolhydraten de belangrijkste energiebron vormen voor een voetballer, terwijl 52 pct van de amateurs daar wel van op de hoogte blijkt. Ruim een derde (37 pct) van de profs denkt zelfs dat ze tijdens een inspanning vooral water verbranden, terwijl dat alles behalve een bron van energie is. Amateurs scoren ook hier beter.

"Koolhydraten zijn nochtans cruciaal en met speciaal aangepaste voeding kan je het suikergehalte in de spieren verdubbelen en ook pieken naar bepaalde dagen. Eerder onderzoek heeft echter aangewezen dat sommige voetballers zelfs met lagere gehaltes aan wedstrijden beginnen dan gewone mensen. Gevolg is dat hun prestaties in de tweede helft drastisch achteruit gaan", aldus Weymans. Verder blijkt twee derden van de profvoetballers te weinig te weten over hydratatie, hetzelfde resultaat als de amateurs. "Terwijl voldoende vocht opnemen voor en tijdens een wedstrijd doorslaggevend is. Bij 2 procent verlies aan lichaamsgewicht door vochtverlies verlies je immers 10 pct van je fysieke capaciteiten, bij 5 procent is dat al 33 pct", aldus Weymans.

"Voetballers overschatten ook het suikergehalte dat sportdranken zouden moeten hebben. Bovendien waren er maar liefst 22 profs die dachten dat Red Bull tijdens een wedstrijd best kan, terwijl amper vijf amateurs hetzelfde idee hadden. Wie zo'n energiedrank tijdens een match drinkt, krijgt kort nadien echter een ongelooflijke dip", aldus David Weymans.

Diëten

Nog een opmerkelijk resultaat uit het eindwerk is dat amper 13 pct van de profs het verschil kent tussen aërobe en anaërobe training, terwijl dat precies nodig is om efficiënt te trainen. De kennis over vitaminen en mineralen bleek al helemaal ondermaats.

Volgens Weymans heerst er bij heel wat eersteklasseclubs amateurisme als het op voeding aankomt. "Sommige ploegen zorgen er wel voor dat hun spelers zoveel mogelijk op de club eten, maar anderen doen dat, behalve op wedstrijddagen, helemaal niet. Bovendien eten heel wat spelers uiteraard ook thuis. Er is bijvoorbeeld nauwelijks sprake van op maat gemaakte diëten zoals bij Europese topclubs wel het geval is."

Weymans suggereert dan ook dat eersteklasseclubs workshops organiseren voor hun spelers over goede voedingsgewoonten. "Te meer omdat ik merkte dat heel wat profs, en overigens ook veel amateurs, echt wel vragende partij zijn voor meer en betere informatie", aldus Weymans.

Verder stelt hij voor om op de topsportscholen meer tijd te besteden aan voeding en de leerlingen proefondervindelijk te laten voelen wat het effect is van goede sportvoeding. "Ook de ouders moeten hierbij betrokken worden, want zij koken immers voor hun kinderen."

14-08-2008 om 20:45 geschreven door Koen en Gert  

Uitslag van het omnium van 12-08-2008 op de piste van Ans-Alleur

Het programma van Koen bestond uit de proeven scratch, afvalling en puntenkoers.

            Scratch:                        10^e op 11

            Afvalling:                      10^e op 11

            Puntenkoers:                 10^e op 11

            Uitslag omnium:            10^e op 11

Het programma van Gert bestond uit de proeven scratch, koers "à la Danoise" en puntenkoers.

Alle categorieën (Amateurs, Masters A, B en C) reden samen.

            Scratch:                        2^e op 20

            Danoise:                       10^e op 20

            Puntenkoers:                 10^e op 20

            Uitslag omnium:            8^e op 20

            Uitslag categorie:          2^e op 4

13-08-2008 om 10:58 geschreven door Koen en Gert  

De voorbije week was een relatief rustige week voor Koen. We profiteerden van de dagen met mooi weer om te trainen. Alleen donderdag moest de ploegtraining op het vliegveld van Goetsenhoven ingekort worden. De andere dagen deden we een paar rustige trainingen met tussensprints, iets waaraan het Koen, mede door een tekort aan kracht, ontbreekt tijdens de wedstrijden (intervals, demarrages, …). Echter zonder overdrijven aangezien de volgende weken een opeenstapeling volgt van wedstrijden (zie kalender hiernaast). Alle disciplines passeren de revue: gaande van piste tot mountainbike tot wedstrijden op de weg tellende voor het regelmatigheidscriterium.

Op dinsdag rijden zowel Koen als ikzelf op de piste, vrijdag rijdt Koen in Kontich en zondag is het weer mijn beurt. De volgende week dinsdag neemt Koen deel aan de aspirantendag van zijn ploeg, donderdag rijdt hij z’n eerste mtb-wedstrijd in Ransberg en zondag een (zo goed als) thuiswedstrijd in Leefdaal.

Maar voor het zover is stond er voor de oudste nog een criterium op de agenda. De eerste van 2 stuks; volgende week is er Dison.

25 rondjes van 2,5 km, volledig vlak (op een klein slepend stukje na) en dus lag de snelheid van in het begin redelijk hoog. De koers verliep via het verwachte stramien. De wind stond in de rug op een lang, recht stuk en wegrijden zou dus moeilijk tot onmogelijk worden. Er werden enkele initiatieven genoteerd en deze moeten uiteindelijk altijd van dezelfden komen. Ik probeerde dus ook mijn duit in het zakje te doen en probeerde een keer alleen weg te komen (hopende op een paar gezellen) en een keer in m’n eentje het gat te dichten naar een duo dat al enkele rondes op kop reed. Helaas. Het werd me niet gegund. Niemand trouwens.

Tot op 3 ronden van het einde een groep van een 7-tal weg raakte. Dit bleek de goeie ontsnapping te zijn. Ik hoopte dat het peloton er nog alles aan zou doen om dit groepje bij te halen voor een massasprint. Ik voelde me nog redelijk fris en gerecupereerd en wou deze keer toch mijn kans wagen in een groepsspurt.

Ook dit werd me niet helemaal gegund. Want de 2 laatste rondes ging alle energie naar het gaatje zoeken in de groep en vooral het uitkijken voor valpartijen. Als een bende losgeslagen honden ging iedereen de laatste 5 km te lijf. Twee keer werd ik op een haar na de kant ingereden, een hoop geslinger op het bredere stuk, verwijten vlogen in het rond … en uiteindelijk de fietsen ook. Op minder dan een km was de eerste valpartij (links voor mij) een feit waardoor ik iets moest inhouden. Er bleef dus al een gaatje te dichten èn dan nog eens aan te zetten voor de sprint. Redelijk moeilijk.

Als kers op de taart ging een paar honderd meter verder nog eens iemand tegen de vlakte waardoor ik wéér moest uitwijken en in gang trekken. Uiteindelijk lukte het niet meer om nog B-renners te remonteren. Een 15^e plaats werd mijn deel.

Jammer van het kamikaze-gedoe en het redelijk onsportief rijden van een paar concurrenten in de laatste kilometers. Er zat meer in voor deze koers.

Ik stel wel vast dat de conditie goed is en nog altijd blijft. Dit hoop ik nog een weekje langer te trekken en dan volgen 2 weekends zonder wedstrijd. Ik zal dan een beetje gas terugnemen en trainen om zo het derde en laatste deel van het seizoen voor te bereiden.

Alle koersaandacht gaat dan naar het drukke laatste deel voor de ket. Voor hem volgen in de maand september nog enkele belangrijke wedstrijden voor zijn klassement in Hageland & Haspengouw.

Je ziet het, we zijn nog niet aan het uitbollen. Het is een kwestie van plannen, van vormpieken creëren, van voldoende rust inbouwen ….. Een leven in dienst van de koers?

11-08-2008 om 21:01 geschreven door Koen en Gert  

Het was weer een rijkgevuld wielerweekend voor de familie Deno. Er stonden 3 koersen op het programma en afhankelijk van het gevoel na zaterdag zou er beslist worden of de 3^e ook werkelijk zou gereden worden.

Zaterdag lag er een volledig vlakke omloop te wachten, enkele scherpe bochten en een paar gevaarlijke eilandjes op de weg. Maar het volledige traject in Spurk (Bilzen) liep over brede wegen. Normaal gezien kan het in Limburg wel eens anders uitgestippeld worden.

De regen hield aan tot een half uurtje voor de start en bleef dan gelukkig helemaal weg. Een nat wegdek zou ongetwijfeld voor ongelukken gezorgd hebben.

Van onze ploeg waren we toch met 3 A-renners en het deed me plezier dat mijn B-ploegmaat Tom ook opnieuw opdook. Na gesukkel met de gezondheid (ijzertekort) hernam hij ook de wedstrijden. Het zal wel deugd gedaan hebben om zonder al te veel problemen uitgereden te hebben.

Over de koers zelf is niet zoveel te vertellen. Er werd snel gereden op het biljart, het leek meer op een doorgedreven snelheidstraining. Ontsnappingspogingen waren er wel maar wegblijven was onmogelijk. Zelf verzeilde ik één keer in een groepje met 6 maar meer dan 50 m kregen we niet. Het gevolg was een onvervalste ‘sprint en masse’ waar ik me verder niet in moeide. Als bij wonder bleef iedereen zelfs recht. Een 33^e plaats was dus een logisch resultaat. Een goeie training zonder meer.

Zondag mocht onze ket zijn kunnen tonen op het mooie, golvende parcours van Corswarem. Een rondje van 2,2 km, golvend en overgoten met een beetje tegenwind op het slepende stuk. Het was dus zaak om om de start niet te missen en om goed weg te kruipen achter de ruggen van de grote concurrenten. Van de 25 rennertjes was onze kleine weer echt ‘de kleinste’. Maar opgelet: klein in gestalte maar toch weer groot in doorzettingsvermogen.

Het lukte (op het eerste zicht zonder al teveel problemen) om een halve koers bij het peloton te blijven! Maar dan vonden sommigen het nodig om de schifting door te voeren. Koen bleef in het tweede gedeelte van het peloton hangen en toen ook deze groep nog eens splitste moest hij uiteindelijk afhaken. Met 5 reden ze enkele ronden achter de grote groep en we mochten hopen dat Koen in het groepje van zijn niveau zat. Verkeerd gedacht. De vroege inspanningen eisten hun tol en het ging te snel voor de ket. Op karakter reed hij verder zijn koers. Op enkele bewonderende woorden voor zijn doorzetting na, komende van buitenstaanders leverde het niet veel op. Maar we waren er blij mee. Hij hield het redelijk lang vol in het peloton, reed in de wielen als een doorgewinterde prof en de rest van het verhaal kennen we: afwachten op beterschap, groei en kracht.

Een goeie einduitslag zou heel veel deugd doen maar het is leuk om te zien hoe Koen omgaat met de veel betere uitslagen van andere renners die hij goed kent. Er is geen jaloezie, hij gaat heel geduldig om met het feit dat hij zo weinig terugkrijgt voor wat hij er voor doet en laat. Daarvoor heeft hij een prachtkarakter. Hij laat de moed nooit zakken, vecht door en gelooft er echt in dat het ooit wel eens moet lukken om op hetzelfde niveau als de ‘grote, sterke tegenstanders’ te komen.

Na een drukke maandag op het werk (ja, de vakantie is alweer een paar weken vergeten) stond er één van de zwaarste koersen van het jaar op het programma. Zoals gezegd, hier zou ik enkel rijden als de conditie het toeliet en als de recuperatie van zaterdag liep zoals het hoorde. En dat was het geval.

Hoe gek moet je eigenlijk zijn om zo’n koers nog te willen rijden? Op een maandagavond, op de dag van je 18^e huwelijksverjaardag èn op een dag dat moeder de vrouw alleen thuis zit doordat de kinderen (Veerle en Nele) op diverse kampen zitten ofwel een dagje bij oma en opa verblijven (Koen).

Ik hoor het de meesten al denken in de stijl van: ‘goe bezig’ – ‘goe zot’ – ‘onnozelaar’ – ‘hebt gij nu helemaal ne slag van de molen?’ en meer van dat fraais.

’t Zal wel van alles een beetje zijn, zeker?

Laat het ons houden bij het feit dat deze koers dan maar deel uitmaakt van mijn afscheidstoernee aan sommige koersen. Want nu staat het ècht vast dat ik volgend seizoen meer mijn koersen zal uitkiezen en niet meer zomaar alles ga rijden. Die eer zal ik laten aan onze kleine Coppi, we zullen meer werken aan zijn carrière dan zelf blijven proberen om krampachtig goeie en minder goeie uitslagen aan het palmares toe te voegen.

De opdracht was kort en bondig: zo lang mogelijk weerstaan en niet toegeven aan de onvermijdelijke verzuring in de benen.

De beschrijving van het parcours kan al even kort zijn: 1,5 km klimmen aan +/- 6 à 8 %, gevolgd door rechte afdaling van 1 km om weer bij het punt van vertrek aan te komen. Lijkt simpel maar is het helemaal niet. 18 keer zo’n helling zo snel mogelijk omhoog fietsen is niet eenvoudig.

Het is een bizarre vaststelling dat beenspieren blijkbaar ook een geheugen hebben …. Ze herinnerden zich ineens het geweld dat hen aangedaan werd bij vorige deelnames aan deze koers.

Na 200 m was het mij al duidelijk hoe de zaken stonden en ik nam onmiddellijk een besluit waar ik achteraf geen spijt van kreeg. De bloemen die ik graag aan mijn vrouwtje had gegeven, zou ik zeker niet uit Grâce-Hollogne meebrengen. Of het zouden er zijn die ik uit tuin van de mensen zou moeten pikken. 
Het is me al meermaals overkomen dat ik er zonder nadenken en vooral tegen beter weten in, in blijf vliegen maar nu hield ik me aan mijn voornemen. Deze razendsnelle start (er wordt echt wel aan 2 snelheden gekoerst) mocht aan mij voorbij gaan, ik zou mijn eigen tempo blijven aanhouden en ….. tegen mijn natuur maar aan maximum 90 % rijden. Minder kon ook niet want aan zo'n percentages bergop de pedalen stil houden en domweg omver vallen, zou ook geen zicht zijn.

Blijkbaar was deze 90% inspanning nog redelijk want uiteindelijk werd ik op dit korte parcours en tot mijn verbazing maar 1 keer gedubbeld door een 15-tal A-renners en 6 B-renners. Zoveel achterstand liep ik dus niet op. Wat mij dan weer de bedenking maakte van wat het zou geworden zijn mocht ik echt elke ronde tot op de bodem gegaan zijn. Die eeuwige tweestrijd in het hoofd …..

Achteraf beklaag ik het mij niet: wakker worden lukte en ik kan nog goed op mijn benen staan; het zal dus wel loslopen met de recuperatie. De conditie lijkt me redelijk.

En uiteindelijk liggen er nog enkele mooie koersen te wachten, koersen die iets beter op mijn maat gemaakt zijn.

Resultaat van gisteren: 17^e van 25 B-renners. Lijkt nergens op als je het zo ziet staan.

Maar weten jullie wat? Kan me niet schelen. Volgende zondag gaan we voor beter!

Tot dan!

05-08-2008 om 00:00 geschreven door Koen en Gert