6e plaats in criterium Hageland&Haspengouw 10e plaats in criterium op piste (Alleur)
Podiumuitslagen - Gert - 2009:
1e in Hensies 2e in Ans - Alleur * Zilveren medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste 3e in Rochefort 3e in Chaumont-Gistoux
19e plaats in de eindstand ECW 2e plaats in criterium op piste (Alleur-Rochefort) ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2010:
1e in Bellecourt 2e in Familleureux 2e in Ghlin 3e in Fraire ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2011:
1e in Ghlin 2e in Pommeroeul 2e in Hensies 3e in Grandmetz 3e in Hensies 3e in Châtelineau ..............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2012:
1e in Gages 1e in Seneffe 2e in Ransart 2e in Anderlues 3e in Chée-Notre-Dame 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Podiumuitslagen - Gert - 2013:
1e in Gaurain .. 3e in Grâce-Hollogne 3e in Emptinne 3e in Seneffe 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Wielersite, verhalen en bedenkingen bij de avonturen van 2 renners, de ene jong, de andere al wat ouder. --- Give it 100% or give it up ---
30-04-2008
Een uitleg voor de mindere weken
Over de oudste kunnen we kort zijn; de laatste 2 weken ging het niet meer zoals tevoren. Nu is er ook een verklaring voor. Eén of andere bacterie heeft weer z'n weg gevonden en stuurt het organisme in de war. Niks erg. Het sluimerde dus al een tijdje in het lichaam, nu is het uitgebroken. Het gevolg is wel dat er een weekje zonder fiets voor mij is weggelegd. Nu was het wel zo dat er sowieso 2 weken zonder koersen gepland was maar dit was ook weer niet voorzien. Het zij zo. Vanaf vrijdag herneem ik de gewone trainingen en vanaf volgend weekend wordt er weer gewoon gekoerst. Zwaar zal het alleszins wel worden aangezien ik zowel zaterdag als maandag koers. En vooral deze voor maandag belooft zwaar te worden; het befaamde criterium van Grâce-Hollogne met 25 beklimmingen van een redelijk steile en langere helling.
Ondertussen is Koen ook aan zijn seizoen begonnen. Hij reed vorige week al een proef op de piste. Vorige zaterdag deed hij dit nog eens over terwijl hij zondag ook aan de start stond in Kampenhout. De proeven op de piste toonden aan dat het niveau van de renners waarmee Koen ook vorig jaar reed, verbeterd is. Hij had het blijkbaar moeilijker dan vorig jaar. Ook zijn kleinere en tengere gestalte tegenover de andere viel op. Maar hij hield wel vol en reed toch (behalve de afvallingskoers) verdienstelijke koersen. De vraag was dan uiteraard hoe hij zou reageren bij de 2e wedstrijd op een weekend. En dat bracht hij schitterend tot een goed einde. Zijn rijstijl heeft hij aangepast; hij rijdt goed in het peloton en is dus beter beschut. Maar ook de conditie is blijkbaar aan het groeien. Er stonden 38 renners aan de start voor 25 ronden op smalle wegen. Ontsnappingspogingen liepen telkens op niets uit en het peloton kwam elke keer weer bij elkaar. Koen verteerde de versnellingen goed en reed vlot mee in het midden van het pak. Als het eventjes scheurde, zat hij telkens in het goeie gedeelte van de groep. Een hele vooruitgang tegenover een aantal koersen van vorig jaar. Het peloton stormde dan als een losgeslagen kudde op de aankomst af en hierbij reed Koen gewoon z'n eigen sprint. Niet vooraan maar hij werd er ook niet afgereden. Mooie wedstrijd en hopelijk op weg naar een mooi seizoen. Volgt de bevestiging volgende week in Geetbets? We zien wel. Uitslag: 32e.
Het ontwaken deed pijn. t Was dan ook een nacht met maar 2 uren slaap. Maar toch verdween dat verdwaasde gevoel als sneeuw voor de zon. Het besef was er nog niet helemaal, het drong nog niet helemaal door maar de voldoening was dan weer enorm groot.
Na 25 lange jaren van pessimisme, ontgoocheling, bang afwachten maar toch ook met veel hoop is het eindelijk zover. De titel is binnen, Standard de Liège staat opnieuw waar het thuis hoort: helemaal bovenaan het klassement. Waar het vorige jaren altijd net niet in slaagde, lukte dit jaar wel. Met die enorme achterban werd het ganse jaar gewerkt naar dat ene doel. Nu zijn we er: we zijn kampioen!
De ontlading en het feest was dan ook enorm, om nooit te vergeten. Dit was ongetwijfeld (moeder de vrouw zal het niet appreciëren) dè mooiste dag van de voorbije (bijna) 40 jaar.
En voor degenen die het aanbelangen: deze titel toont aan dat er altijd vertrouwen moet zijn, je laat niet iemand vallen die problemen kent, zeker niet als je weet wat de echte redenen zijn. Zaken zoals afrekeningen achter de schermen en politieke bewegingen heeft niemand in de hand. Het getuigt van een onvoorstelbaar gebrek aan karakter als je iets waar je zo van doordrongen bent (of is dit het ultieme bewijs van ongekend acteertalent), toch nog als een verweesd kind achterlaat bij het minste negatieve en voor drogredenen. Beschamend en laf.
Voor een aantal mensen is voetbal een religie. Op een zeker ga je deel uitmaken van een bepaalde familie. Als je verraad pleegt, je familie in de steek laat en laat vallen als een steen, krijg je vroeg of laat het deksel op je kop. En moet je niet verwonderd en verongelijkt achterblijven als blijkt dat je op jouw beurt compleet genegeerd wordt. Aan allen die geloofden in de definitieve ondergang, aan zij die niet geloofden in een wederopstanding, degenen die hoopten op een lange lijdensweg met de dood tot gevolg: een welgemeende fuck you.
Zoals al aangegeven, zal Koen dit seizoen zich vooral toespitsen op de wedstrijden van enkele regelmatigheidscriteriums. Zaterdag beginnen we eraan. Dan staat namelijk de eerste pistewedstrijd op de kalender. Dit zal echter een redelijk zware dobber worden.
We weten ondertussen dat Koen een redelijke fysieke achterstand heeft ten opzichte van de meeste andere renners van zijn club/leeftijd/school/ .... Een groeispurt die dapper achterwege blijft, adolescentie die nog moet doorbreken, hormonale groei die op zich laat wachten, ..... Kortom, zaken die we niet kunnen en willen forceren, die we niet in de hand hebben en waar we vooral mee moeten leren leven. Het blijft dan ook op een smalle koord dansen bij de voorbereiding en uitbouw van een prille wielercarrière. We proberen om niet te overdrijven in de zwaarte van de trainingen maar af en toe moet er even doorgeduwd worden. Afzien heet dit dan.
Dat hebben we deze week dan ook gedaan. Het èchte seizoensbegin is voor volgend weekend en dus mocht en moest er deze week intensiever getraind worden. En we weten dat als het echt moet, dan kan onze ket wel op z'n tanden bijten. Maandag reed hij op de rollen, woensdag een mooie tocht op de weg en gisteren, donderdag was de training op het vliegveld in Goetsenhoven redelijk voorzien van langere en intensievere inspanningen èn sprintjes op een soepel verzet. Ik voorzie dan ook voor vandaag een stel vermoeide benen. Maar dan moet het ergste nog komen. Uit ervaring weet elke sportman wel dat de 2e dag na een intensieve inspanning de moeilijkste is. Dit wordt dus ...... zaterdag. Inderdaad, de dag van de pistewedstrijd! Mits een goeie massage vooraf en een intensieve opwarming moet het wel lukken. Het wordt gegarandeerd een moeilijke dag maar een uitstekende training in het vooruitzicht van volgend weekend.
Ik druk er nogmaals op: uitslagen rijden interesseert ons geen barst. Ons doel is werken op lange termijn. De groeiende spieren de tijd geven om op te bouwen, sterker te worden en op tijd rust te gunnen. Uitbouw van de kracht is nog lang niet aan de orde. De trainingen hebben tot doel om ook de belangrijkste spier (hart) groter en voorbereid te maken op hardere inspanningen. De wedstrijden en de voorbereiding op de koersen (wat, wanneer en hoe moet ik eten, drinken en rusten?) dienen puur om gewoon te worden aan het houden aan een strakke planning en wedstrijdvoorbereiding. Onze objectieven liggen in de toekomst, niet in vandaag of volgende week of maand. Zelfs niet volgend jaar. De toekomst telt. Een sportieve èn gezonde toekomst. Daar werken we in alle rust aan.
t Was op voorhand al geweten dat dit geen koers voor mij zou worden. Maar dat het zo moeilijk zou zijn, had ik ook niet verwacht.
Aan de organisatie lag het niet. Mike en zijn familie hadden ervoor gezorgd dat het parcours overal schoon geveegd was, er seingevers genoeg waren en dat de veiligheid voor niemand in het gedrang kwam (rode paaltjes om het voet- en fietspad af te bakenen). Een organisatie waar velen een voorbeeld mogen aan nemen.
Starten met 41 man en vanaf de eerste minuut, aan de voet van een korte maar nijdige helling werd er gevlogen dat het niet mooi meer was. Er volgde een bochtig, smal parcours en 2 langere stroken met wind op kop. Met als gevolg dat het peloton de ganse koers op het lint werd getrokken en dat het de hele tijd vlak naast het gootje koersen was.
Het enige (relatieve) rustpunt was de aankomststrook, vlak voor elke beklimming.
Die strook was voor mij veel te kort om de hartslag naar beneden te halen. De laagste hartfrequentie die ik tijdens de koers haalde was 169 bpm, de hoogste nog maar eens een dappere 195 bpm.
Ik had wel een slechte en te korte nacht achter de rug, het parcours lag me niet en een topdag had ik ook al niet. Maar dit zijn geen excuses, beter zat er zaterdag gewoon niet in.
Voor vele collegas was het echter niet veel beter. Van de 41 vertrekkers reden er maar 29 de koers uit, anderen gaven allemaal op. Nochtans was het weer dit keer helemaal niet de spelbreker.
Uiteindelijk lukte het mij toch nog om de ganse koers achteraan gaatjes dicht te rijden en zo aan te klampen bij de groep. Maar gewoon naar voren rijden lukte enkel op de korte helling. Waarna ik in langere bochtige stukken weer mocht proberen om aan te klampen, niet te breken en de hoge snelheid te volgen. Geen sinecure.
Het lukte tot de laatste kilometer. Die was er gewoon teveel aan. Bij het optrekken naar de aankomst moest ik het gat laten, de benen helemaal leeg. Geen krampen, geen pijn, gewoon niet harder kunnen.
Die kilometer heb ik nog alleen volgemaakt, achtervolgers reden op enkele minuten. Maar ik verloor wel nog 24 seconden op die korte tijd. Met een kort sprintje haalde ik nog wel 1 renner in maar veel verder kwam ik daar niet mee.
Resultaat: 21e plaats en content .. dat het voorbij was.
Volgende week wordt er gereden in het dorp van één van de sponsors. Maar voor mij is die koers in Rosmeer al dezelfde klotekoers als die van afgelopen zaterdag. Het wordt de laatste koers vóór een weekend zonder wedstrijd voor mij.
De ket mag er aan beginnen. Ieder om beurt. Ik doe het dan even wat rustiger aan. Reculer pour mieux sauter? Laat ons hopen.
1 criterium maakt de lente niet (waar blijft die trouwens?)
Aan de ene kant van het land is het geen weer om een hond (of het nu een Flandrien of een ander ras is) over Koppen-, Eiken- of andere Bosbergen te jagen, aan de andere kant een mooi zonnetje. Enigszins flauw en aarzelend warmte afgevend en onderbroken door voorbijkomende wolken maar toch ..
De temperatuur bleef aan de lage kant, amper 5 °C maar het bleef droog.
De mooie dagen van de eerste maanden van 2008 zijn tot nog toe makkelijk te tellen, zo ook het aantal criteriums in het programma van onze wielerbond.
Zondag stond er toch nog eentje geprogrammeerd in Grâce-Hollogne. 25 rondjes op een volledig vlak parcours in een industrizone.
Met 64 renners stonden we aan de start. Van bij het begin werd het tempo hoog gehouden, het peloton werd geregeld op het lint getrokken. Het was wachten tot het nog eens stilviel om eventueel een ontsnappingspoging te wagen. Maar ontsnappen uit de (gesloten??!) instelling van Dendermonde lijkt mij een makkelijker opdracht.
Op een gegeven moment leek het ons toch te lukken. Met een groepje van een 5-tal renners kregen we enkele seconden bij mekaar maar echt weg raken mochten we vergeten. Onmiddellijk hierop wer er opnieuw aangevallen en met veel moeite, want nog niet helemaal gerecupereerd van mijn vorige poging kon ik nog aanpikken. Dit moest de goeie groep vormen. 11 man en van elke ploeg was er wel een mannetje mee, de ideale mix. Het lukte ons warempel om een beetje organisatie op poten te zetten en al vlug vergrootte de voorsprong.
En dan begint het spelletje dat gespeeld wordt door altijd weer dezelfden. Even vlug op kop komen en al beginnen roepen en tieren alvorens men helemaal vooraan is. Enkele profiteurs zullen er altijd wel blijven tussen zitten.
Ik deed wel mijn deel van het werk maar zonder vol door te gaan. Content om erbij te zijn maar niet zo gek om àl mijn kansen op te offeren.
Er kon ons niet veel meer gebeuren, afgezien van een toestelletje dat de landingsbaan van het nabij gelegen Bierset niet meer haalde, een aanvalletje van Al Quada of een valpartij.
En daar waren we kort bij. Door een bijna gemiste bocht van mijn voorganger moest ik even uit de pedalen en in een flits dacht ik dat het voorbij was voor de wedstrijd. Gelukkig bleven we recht en met de gestegen adrenaline was er niet veel meer nodig om het tòch nog eens te proberen in de laatste 2 kilometer. Wie niet waagt .
Jammer genoeg lukte ook dit niet. Dan maar rekenen op mijn (ooit heel performante) sprintcapaciteiten.
Ideaal geplaatst, als 4e gingen we de laatste honderden meter in. Tot op 50 meter van de streep zat ik nog op een mooie 2e plaats maar t is pas aan de meet dat de prijzen uitgedeeld worden. Resultaat: 6e.
Méér zat er uiteindelijk niet in, jammer van mijn sprint. t Zal op een andere manier moeten gebeuren. Hopelijk volgen er nog zon kansen. Uiteindelijk zal ik ze toch zelf moeten afdwingen. Met mijn huidige conditie moet dit lukken, die kan ik nog wel enkele weken aanhouden. En dan is het aan de jongste Deno om zn kunsten te vertonen.
Eerst was het niet bedoeling om dit weekend te rijden maar wat doe je met een goed gevoel, veel motivatie en grote goesting?
Vertrekken met slecht weer en 8 °C voor een trip van 200 km (met de auto ). Zoals zo dikwijls is het aan de andere kant van het land, niet ver van de Gaume iets beter weer. Een, zij het waterig zonnetje en een temperatuur van 16 °C. Ideaal fietsweer. Liever een verre verplaatsing en koersen in zon omstandigheden dan toch maar thuis blijven en trainen in regen en wind. Daar hebben we de laatste tijd al genoeg van gehad.
Wat wel enigszins tegenviel, was de staat van de weg. Herstellingen op verschillende plaatsen brachten niet veel zoden aan de dijk of maakten het zelfs nog erger. Afgebrokkeld asfalt, putten, .. het leek wel een samenvatting van de staat van de fietspaden in Vlaanderen.
Het parcours is nochtans veelbelovend: na de start een aanloop van 2 km, gevolgd door een licht omhoog lopend stuk van+/- 2 km (perfect om te schiften), boven gekomen ligt een strook van een goeie km te wachten op sterke renners die niet bang zijn om met de neus in de strakke wind te rijden en om daarna een kilometer in volle snelheid af te dalen om de laatste vlakke km vol te maken.
Perfect om er een mooie koers van te maken.
Een tegenvaller was het vertrek van de amateurs. Deze vertrokken 2 minuten voor ons maar leken wel weg voor een wandeling. Na 2 km en dus nog vóór de eerste beklimming werden ze door ons al bijgehaald. Gevolg: een enorm groot peloton waar het zaak was om tot vooraan te wringen en om de gevolgen van een gegarandeerde verbrokkeling tot een minimum te beperken. Niet echt mijn specialiteit.
Tijdens de beklimming in de 2e ronde reed een groep weg met daarbij 5 B-renners. Deze bleven ook constant in ons gezichtsveld rijden maar hadden blijkbaar ook enkele ploegmaats bij ons zitten die het onmogelijk maakten om het groepje terug te pakken. Na een tijdje begreep iedereen dat het verloren moeite was. Ons peloton verder uitdunnen was onze volgende opdracht.
Enkele ontsnappingspogingen verder was het raak. Ik kreeg een klein groepje van 8 bij mekaar. Hier bleven we met 3 amateurs en 5 Bs over.
Het gevoel was goed, de benen jeukten maar in mijn hoofd bleef ik maar herhalen dat ik zo lang mogelijk moest wachten. De eerste 5 waren toch al gekend en ik had al veel inspanningen geleverd om uit het peloton weg te raken. Dus, wachten en een bommetje gooien in de laatste ronde.
Jammer genoeg reageerde een goeie kameraad iets vlugger dan ik en demarreerde op de helling. Hier kon ik onmogelijk achteraan gaan, zo zit ik niet in mekaar. Achter een kameraad gaan met het risico om er nog enkelen mee te brengen, dat doe je niet. Alhoewel er anderen zijn die hier echt anders over denken.
Ik moest het dus nog proberen in de strook volle wind en net voor de afdaling. Het leek ook te gaan lukken maar een collega liet niet begaan. Volgens mijn ploegmaat Tom werd er serieus achter mij gekoerst en natuurlijk werd ik bijgehaald. Eén iemand anders kreeg wel nog de vrijheid en dus moest ik het maar in de spurt proberen klaar te spelen.
De tijd om te recupereren was redelijk kort en de spurt kwam iets te vlug voor mij. Ik werd nog geklopt door 3 man en eindigde 11e.
Ik heb mezelf niets te verwijten; deze keer lang genoeg gewacht, alles geprobeerd wat mogelijk was. De benen waren goed en ik heb het gevoel dat ik goed op weg ben om de laatste 20% die ik de vorige weken tekort kwam, op te halen. Er blijven nog enkele koersen over om dit gevoel ook te bevestigen.
Daarna is het de beurt aan de ket om zijn koersen te rijden en las ik een korte rustperiode in. Het seizoen is nog lang en er blijven nog genoeg mogelijkheden om mezelf te bewijzen.
Na een week in de zetel/bed met een stevige griep was het niet ideaal om 2 dagen met de ploeg op stage te gaan. Vorig weekend begon het al wat beter te gaan en dinsdag werd er een half uurtje heel soepel op de rollen gereden. Woensdag vertrok de ganse groep aspiranten, aangevuld met een aantal miniemen dan vanuit Goetsenhoven naar Tongeren. Dit verliep zonder ongelukken en in droog weer. Ter plaatse werd er gegeten en later stond er een avondje bowling op het programma. Maar dan moest het feest blijkbaar nog beginnen ...... In de slaapzaal werd er gelachen, gespeeld, ..... maar aan slapen werd niet gedacht. Uiteraard waren er een paar grotere jongens die het voortouw namen en een kussengevecht organiseerden. Op tijd in bed was er dus niet bij en onze held mocht zelfs een tijdje op de gang staan. Zijn versie van de feiten: een andere jongen die te lui was om uit bed te komen bleef maar zagen opdat Koen een koek uit de kast ging halen. Op het moment dat hij dat doet, komt een begeleider binnen en ..... prijs! Uiteindelijk bleken een aantal gasten er genoeg van te krijgen, werden moe maar werden wakker gehouden door de grotere helden. Met als resultaat dat, na een korte nacht uiteraard een terugreis op de fiets extra hard leek te worden. Kwam er nog bij dat er bakken regen voorspeld waren ..... En wat te verwachten was, kwam ook uit. Voor onze gespierde stylo was het blijkbaar moeilijk vanaf de eerste kilometers. Hij mocht/moest dan na een tijdje in het groepje miniemen plaats nemen en daar lag het tempo zo laag dat het helemaal te moeilijk werd om warm te blijven. Met als gevolg dat onze ket als een verzopen rat en in tranen aankwam in Goetsenhoven. Handen bevroren, voeten als ijsblokken en doodmoe. De week ziekte en de veel te korte nacht maakten er een kalvarietocht van. Toch geweldig, coureur worden ..... Hopelijk heeft hij er toch een betere conditie van gekregen. Nu komt het erop aan om de intensiteit van de trainingen iets te verhogen want binnen 4 weken begint ook voor hem de competitie. En de eerste wedstrijden tellen al onmiddellijk voor de challenge "Hageland-Haspengouw". Natuurlijk blijft de 'natuurlijke' achterstand (groeispurt nog niet ingezet, plafonneren qua kracht, ...) gelden en zal het dit jaar nog doorbijten worden zonder al te veel hoop op resultaten. Maar dan zal hij de motivatie uit zijn karakter moeten halen. Ik hoorde bij de terugkomst zeggen dat Koen geen "bijterke" is. Laat dàt een motivatie zijn. Als ik dit over mij zou horen zeggen, ik zou trainen tot ik bloed moest kotsen. En dat zal ik ook aan de kleine proberen over te brengen! Maar hij moet het doen!
t Is zover, de microben hebben toegeslagen bij de ket.
Het gevoel was al enkele dagen minder, vermoeid, de training van zaterdag liep ook al niet zo lekker dan weet je het wel, er zit iets aan te komen.
En gisteren was het dan goed prijs. Opstaan met keel- en hoofdpijn en een koud-en-warm gevoel. Vandaag blijft hij dus best de ganse dag binnen. Gelukkig maar dat er voor morgen slecht weer voorspeld wordt want hij wil niet horen spreken van thuis blijven van de training in Goetsenhoven. Maar geen sprake van dat hij in die toestand op de fiets komt vóór het weekend. En zelfs dat is nog niet zeker.
Je zou het hem niet nageven maar het is een harde. Zelden klagen, geen tegenstand, bijna altijd tevreden en hij kan een beetje pijn verdragen. Maandagavond vond hij het niet nodig dat de tandarts verdoving gebruikte om een gaatje te verzorgen. Dit had de tandarts nog niet veel gezien .. mogen boren, zonder verdoving, net naast een zenuw.
Het profiel van een gespierde stylo maar niet gauw bang. Bizar kereltje.
Een autorit van anderhalf uur naar de Ardennen voor een koers op een weliswaar mooi maar ook redelijk zwaar parcours.
Het weer bij vertrek in Leuven: bewolkt met af en toe een streepje zon en 11°C.
Het weer onderweg: hoe langer rijden, hoe meer bewolking en hoe natter.
Het weer bij aankomst ter plaatse: donkere lucht, regen, nog meer regen en een beetje wind.
Het weer tijdens de koers: inderdaad, nog méér regen en meer wind en amper 8 °C.
Je moet maar goesting hebben. Samen met mij waren er nog 27 anderen die (min of meer) over deze eigenschap beschikten en klaar waren om te koersen.
Al bij al was het nog mogelijk om een half uurtje op te warmen zonder regen en zelfs met een flauw zonnetje, ook de start en de eerste 20 km waren droog.
Wat dan volgde was iets minder aangenaam maar gekend door iedereen die af en toe de fiets neemt in dit landje: nat worden, verkleumde handen en voeten en amper nog kunnen schakelen. Maar met goeie benen heb je hier iets minder last van.
En nu had ik toch wel een goed gevoel, zeker! Heb dat dan ook even gemeld bij mij ploegmaat Tom die me wel op het hart drukte van zo lang mogelijk te wachten. En wat doe ik dan? Luisteren, natuurlijk. Maar niet te lang ..
Een lang en slopend recht stuk was makkelijk te verteren in het peloton. Dan volgde een helling waar de jeukende benen de kans kregen om zich te tonen. Zonder problemen reed ik met de eersten omhoog en kon me na bijna 30 km niet houden om, na als eerste boven gekomen te zijn, eens goed door te trekken. Ik rook mijn kans om alleen door te gaan, hopend dat er nog een paar zouden volgen. Deze kwamen ook maar verder dan enkele kilometer raakten we niet. Het peloton liet niet begaan. Ik vond het dan domweg nodig om nòg maar eens te proberen. Tevergeefs.
Geen paniek, er volgden nog 2 ronden en 30 km te gaan. De volgende 15 km gingen nog zonder problemen maar dan werd er flink doorgereden. De 3 vroege vluchters moesten absoluut teruggepakt worden (gebeurde uiteindelijk ook).
Blijkbaar had ik mezelf (weer maar eens) overschat. De omstandigheden, redelijk zwaar parcours en het slechte weer eisten hun tol. Maar de voornaamste conclusie voor mezelf is dat ik nog 20% conditie tekort kom. Dat zijn ook de moeilijkste procenten om nog bij te winnen. Ik kom al van redelijk ver terug, bijna een vol jaar niet koersen weegt door. Het vraagt gewoon tijd om terug op koersniveau te komen. We leren nog altijd bij. Maar het is frustrerend om zo graag te willen maar nog niet helemaal te kunnen. En als je dan nog eens domweg met je krachten gaat rondstrooien op momenten dat het niet moet .. Fouten die nieuwelingen nog wel eens maken komen blijkbaar ook bij jonge veertigers voor ..
Terug naar de finale van de wedstrijd. De vluchters werden bijgehaald en met een compact pelotonnetje gingen we de laatste 15 km in. Inderdaad, ik zat eindelijk nog eens in de groep die voor de overwinning mocht spurten (bergop). En toen viel er een paar plaatsen voor mij een gaatje. Aan mij de eer om het proberen toe te rijden. Het werden 10 meter, 20 meter en die laatste inspanning, dat laatste spurtje naar het wiel lukte mij niet. Het lange stuk in de wind . wat de vorige ronden zo makkelijk ging, werd nu een marteling. De kopgroep was weg, en ook die ereplaats mocht ik vergeten. Frustratie alom. Voor een groot stuk mijn eigen schuld. Alles passeerde de revue: waarom niet nòg langer gewacht, minder inspanningen gedaan tijdens de wedstrijd, waarom niet rustiger naar boven gereden op de hellingen, anderen laten rijden in plaats van zelf te proberen. Waarom niet gewoon die goeie benen houden voor later in de koers? Die drang om toch maar te rijden en zotte dingen te doen, is gewoon te groot. Op het moment dat ik het doe, denk ik bij mezelf dat het beter is om niet te gaan, om te wachten, om te kijken wat iemand anders doet. Maar toch gebeurt het. Onbegrijpelijk.
Misschien lukt het me ooit nog om een slimmere renner te worden en misschien volgen er dan ook nog mooiere uitslagen. Het seizoen is nog jong en de benen hebben nog tijd om te leren luisteren naar het kleine stemmetje in mijn hoofd. Jammer genoeg wordt dat kleine stemmetje nogal eens overroepen door een schreeuwer die wil dòòrgaan ..
Resultaat: een teleurstellende en anonieme 15e plaats.
Koen heeft sinds vorige week donderdag de eerste training op de vlieghaven van Goetsenhoven achter de rug. Er werd een uur gereden in groep; langer is nog niet mogelijk omdat het nog te snel donker wordt. Hij staat ook volledig in het nieuw: een nieuw seizoen, andere sponsors, een spiksplinternieuwe uitrusting. Hopelijk kunnen we hem daarmee een paar keer vooraan het peloton zien rijden.
Voor mezelf was het zondag de 2e wedstrijd van het seizoen. In Jeneffe stonden we met 45 aan de start, klaar voor een licht golvend parcours met een beetje zijwind. Net als vorige week had ik vanaf het begin een goed gevoel. De groep bleef een halve koers compact samen tot er toch enkele ontsnappingspogingen waren. t Was echter niet gemakkelijk om afstand te nemen. Zaak om zo lang mogelijk te wachten. Tot het op een gegeven moment toch aan de sterksten lukte om een paar honderd meter te nemen. En dan komt het erop aan om enkele maten te vinden om het gat te dichten. En dat is niet evident. Iedereen weet dat de sterkeren vertrokken zijn maar niet iedereen voelt zich geroepen om er iets aan te doen. Jammer.
Toen er dan nog eens 5 man vertrok, heb ik ook de sprong gemaakt en was aangenaam verrast dat ik het gat van 15 à 20 seconden op 5 vluchters in 1 keer en op relatief korte tijd kon dichtrijden. Een goed gevoel. Maar het had veel krachten gevraagd. Die zou ik later tekort komen. Toch deed ik zo goed als ik kon mijn deel van het werk maar het liep niet echt goed. We waren dan al op een kleine 20 km van de aankomst.
En dan het mis. Tijdens de voorlaatste ronde reed een auto traag het parcours op en moesten we snelheid minderen, net op een smal gedeelte van het parcours. Hiermee was ook de samenwerking in de groep weg en het achtervolgende peloton kwam meter voor meter dichter.
Wij reden voor een 11e plaats maar als het peloton bij ons kon komen, zou ik een goeie uitslag mogen vergeten gezien de verzuring/krampen in de benen (ik was al 2 ronden vergeten om een nieuwe drinkbus te vragen ). Ik zag nog wel mogelijkheid om mijn ploegmaat Tom te laten vertrekken en een gaatje te laten vallen maar meer zat er voor mij niet in. Toen het peloton dan bij het ingaan van de laatste km (!) bij ons aansloot, kon ik niets anders meer doen dan de opkomende krampen onderdrukken en op die manier zo snel mogelijk doorrijden en toch nog een deftig plaatsje bemachtigen.
Het resultaat was een ontgoochelende 25e plaats. Jammer want er zat zeker meer in. We zullen dus maar het positieve onthouden. En dat is dat de conditie niet slecht is maar toch nog beter kan. Als ik een betere conditie ook nog kan combineren met het uitkiezen van een goed moment om uit de groep te ontsnappen .. dan kan het niet anders dan dat de uitslagen ook volgen.
Na de goeie intensieve training van vorige zondag volgden enkele rustige dagen met nog een test op de ergometer in het kabinet van Karel Pardaens en Endocard. Trouwens een echte aanrader voor iedereen die wil weten waar hij staat op trainingsgebied. Hier vind je ookalle info voor beginnende sporters;goeie raad èn deze mensen maken je wegwijs in het donkere bos van trainingen, schema's, gezondevoeding, ....
Ik moet toegeven dat ik iets meer verwacht had van de test, dat ik verder stond in de voorbereiding. Het resultaat was nochtans niet slecht en Karel kon mij toch bevestigen dat de conditie goed is en zeker voldoende om in koers mijn mannetje te staan. Waarschijnlijk had ik mezelf dus een beetje overschat en verwachtte ik teveel van de test. Ik begon relatief vermoeid aan het fietsen want de recuperatie de voorgaande dagen was niet optimaal. Ik had dan ook geen al te goed gevoel tijdens de opwarming. Maar al bij al viel het dus toch nog mee. Het gevoel in koers moet dus bevestiging brengen.
Maar dan begon het piekeren pas. De twijfels namen toe, de ochtendpols was veel hoger dan normaal (er zou toch niks aan het broeden zij?), de vermoeidheid ging niet weg, een licht grieperig gevoel en daarbij kwam nog dat het een moeizaam losrijden werd op zaterdag. Kortom, als een vat vol twijfels werd ik zondag wakker. Wat zou dat straks worden? De regen bleef dan wel uit maar die wind zou het zeker niet gemakkelijk maken. De ambitie ging niet verder dan proberen uit te rijden. Zelden zo onzeker aan de start gestaan.
En dan de start. Geen enkel probleem voor mij, een rustige start, blijkbaar goeie benen. Kwam er nog het feit bij dat het grote peloton voldoende mogelijkheden bood om me af en toe weg te steken. Maar het goede gevoel overheerste. En wat doet Gert dan? Naar voor rijden, even rondkijken en dan toch maar op kousenvoeten proberen om vooruit te gaan rijden. Even op de adem getrapt maar niet getreurd, het gaat goed. Een tweede keer proberen, lichte afscheiding, de hulp van een paar collegas maar ook dan duurde het niet langer dan een paar kilometer en 100 m voorsprong. Na nog een derde poging gewaagd te hebben, begon het rode lichtje toch te knipperen. Opkomende krampen en dan toch het besef dat het niets uithaalde. Voetjes terug op de grond en hopelijk lukt het om de groep nog bij te houden en uit te rijden. De schrik zat er even in. Maar alles viel in de plooi; de recuperatie was redelijk vlug in orde (maximum behaalde hf = 194 bpm tegenover 187 bpm tijdens de test - gemiddelde hf tijdens de wedstrijd = 170 bpm)
Proberen om nog een bommetje te gooien tijdens de laatste kilometer. Dus hartslag laten zakken en recupereren.
Tijdens de laatste 2 km en mede door de harde zijwind zwiepte het peloton van links naar rechts en viel er jammer genoeg geen gaatje. Maar wat kon mij de uitslag schelen. De laatste ronde was genieten: het ging
me toch lukken. Na alle miserie, bijna een jaar niet koersen,
onderzoeken ondergaan, oplossingen zoeken, opnieuw trainen en opnieuw
afzien, .. Op een kwartier tijd passeerden al die zaken de revue in
mijn hoofd. Het maakte dat ik deze laatste ronde aflegde met een lach
om mijn gezicht. Ik weet dat er mensen zijn die met veel grotere problemen te kampen hebben en het veel moeilijker hebben maar voor mij was het voorbije jaar ook een dieptepunt.
Laten uitbollen dus en als een winnaar over de lijn komen. Laat de mensen zich maar afvragen waarom die gek zonodig met de armen in de lucht over de lijn kom als 37e (van 53). Degenen die het kunnen weten, weten het. Dat is voor mij voldoende.
Hierbij beloof ik plechtig dat er dit seizoen nog heel wat te beleven staat. Dat ze maar niet denken dat ik me elke week ga tevreden stellen met gewoon volgen en uitrijden. Ik ben enorm content om terug in het peloton te zijn maar dat mag nog geen eindpunt zijn. De trainingen hebben hun nut gehad en opgeven komt in de verste verte niet meer ter sprake.
Zoals voorzien heb ik gisteren nog een relatief zware training afgewerkt en vandaag zonder problemen gerecupereerd. Het gaat dus de goeie kant uit, de voorgeschreven medicatie doet z'n werk en hopelijk betekent dit zo ongeveer het einde van een jaar vol fysiek ongemak. Natuurlijk is training nog niet hetzelfde als wedstrijden rijden. Het wordt dus afwachten of de resultaten in de koers de hoop op een mooi seizoen rechtvaardigen (mooi uitgedrukt, niet?). Deze week wordt dus vooral rusten en recuperatietrainingen inlassen. Donderdag volgt er dan nog een cyclo-test waarin hopelijk het goeie gevoel op training bevestigd wordt. Volgende zondag is het dan eindelijk zover. Ik kijk ernaar uit. Hopelijk staat hier dan maandag een bericht met positief nieuws .....
Ik veronderstel dat de uitslagen van de ploegmaats in de oefenkoersen de rest van de ploeg toch ook wel zullen motiveren. Vorig en dit weekend zijn toch al een paar mooie uitslagen gehaald met een 3e plaats van Jurgen als uitschieter.
De oefenkoers van vorig weekend heb ik aan mij voorbij laten gaan. In plaats daarvan reden we met 5 andere ploegmaats nog een een laatste groepstraining door het Hageland. Hierin werden enkele mooie hellingen opgenomen en hier werd voluit naar boven gereden (Trolieberg, Rot, Tienbunder, Chartreuze, Keizersberg en de helling van de Wijnpersstraat). Wat opviel bij elke helling was mijn goeie start maar op een bepaald moment werd er gewoon geplafonneerd. Harder ging dan niet meer. Dat zijn echter ook de momenten dat je in koers zou moeten kunnen blijven doorgaan. Misschien ligt het gewoon aan het feit dat de conditie nog niet optimaal is. Misschien is er ook een andere reden. Hiervoor zal ik moeten de uitslag van de conditietest afwachten en ook zien hoe het in de eerste wedstrijden loopt. Deze week probeer ik ook nog zoveel mogelijk te recupereren, toch nog een zeer intensieve training in te lassen om volgend weekend nog eens te testen op een parcours rijk aan hellingen. Vrijdag staat er nog een bloedonderzoek gepland, de conditietest is voor volgende week. 2 maart wordt dan het grote debuut voor 2008.
Koen heeft het ritme van de trainingen nog niet helemaal te pakken. De laatste weken traint hij maar 1 keer per week op de weg. Vanaf volgende week beginnen we ook van zijn voorbereiding werk te maken. Nu het al iets langer licht blijft, zullen er ook trainingen in de loop van de week gebeuren. Vanaf maart zijn er dan opnieuw trainingen door de club ingericht op het vliegveld van Goetsenhoven. Zijn basis is er en de rest zal stilaan ingevuld worden naarmate de eerste wedstrijden voor hem dichterbij komen. De eerste wordt de koers in Kampenhout op 27 april. Tijd genoeg dus om de intensiteit en de snelheid op te voeren.
Binnenkort is het weer zover. Een nieuw seizoen, de eerste koersen, ..... Na bijna een jaar niet gekoerst te hebben, kijk ik er wel naar uit. Nog een paar weken doortrainen, er ligt nog een heel programma te wachten, nog eens doorbijten op een cyclo-test en dan maar hopen dat we er klaar voor zijn. Ik moet toegeven dat er wel twijfels zijn. De trainingen verlopen momenteel wel goed maar echte (heel) intensieve inspanningen waren er nog niet bij. Die liggen er nu aan te komen. Afwachten hoe het lichaam daarop reageert en vooral hoe ik hiervan recupereer. Schildklier en hormonenspiegel zouden optimaal moeten zijn. En daar heb ik nu net mijn twijfels over. Na de eerste koers van 2 maart wordt een nieuwe bloedafname gedaan. Dan zullen we al veel meer weten. Ondertussen wordt er getraind en gerust alsof er niets aan de hand is.
Voor Koen blijft er ook nog een hele weg af te leggen. Momenteel wordt er enkel getraind op de dagen dat er ploegtrainingen gepland zijn. Deze zijn op dinsdag in zaal en zaterdag op de weg. We rijden dan ook nog eens samen op zondag maar daar blijft het bij. Ondertussen wordt er al gepuzzeld aan de kalender in de veronderstelling dat we beiden zullen koersen en het ziet er al naar uit dat de weekends redelijk goed gevuld zullen zijn ..... Moeder de vrouw zal weer gelukkig zijn!
Over het weer mogen we niet klagen: het is de laatste weken echt wel ideaal trainingsweer. Een paar keer in de regen getraind maar over het algemeen is het droog en niet al te koud. Dat laatste is ook mooi meegenomen.
Tegen alle verwachtingen in lopen de trainingen ook volgens planning. Ze worden altijd intensiever en worden nog altijd goed verteerd. Wat nog belangrijker is, is dat de recuperatie óók volgt. Een teken dat het met de conditie echt wel de goeie kant uit gaat. Ik probeer ook iets meer te slapen ..... niet altijd makkelijk. Het vroeg opstaan is niet te vermijden, er moet nu éénmaal ook gewerkt worden. De grootste inspanning wordt dus gevraagd van het vroeger gaan slapen. Om een nachtrust van 8 uur te bekomen, zou ik moeten slapen om 21u30. Dit is tamelijk vroeg. Maar het lukt me meer en meer. En de gevolgen laten zich voelen: betere kwaliteit van de training, iets minder vermoeidheid, betere recuperatie, lagere ochtendpols, .....
De voorbije week (volgende week wacht er nog zo'n exemplaar) stond redelijk intensief trainingswerk gepland met intervals in de lagere intensieve zone en uitgebreid met uithouding en de gebruikelijke krachttraining. Er werd dan ook 6 dagen op 7 getraind en ik moet zeggen dat ik geen enkele negatieve weerslag ondervind. Optimale recuperatie en dus geen obstructie om de conditie verder op te bouwen. Ik blijf ook gezond, geen ziekte en hopelijk mag dit blijven duren. De behandeling van de schildklier heeft blijkbaar ook een gunstige uitwerking. Mag het dus wat optimistischer?
Een stage zit er voor dit jaar niet in. Dat wordt hopen op redelijk weer om hier verder aan de conditie te werken. Nochtans een heel aangename gewoonte om 1 week van het jaar te leven als een prof. Enkele ploegmaten vertrekken volgende week wel naar Benicassim (bij Valencia) om er een week de pees op te leggen. Hopelijk doen ze een goeie conditie op zodat we met de ganse ploeg een goeie start van de competitie kunnen beleven.
Om toch niet tè hard van stapel te lopen, heb ik toch al beslist om het clubkampioenschap aan mij voorbij te laten gaan. Dat wil zeggen dat de eerste wedstrijd gereden zal worden op 2 maart te Lens-St-Remy. Hopelijk bevestigd een nieuwe bloedafname rond die periode ook al het goede dat zich nu laat verhopen.
Koen heeft er ook een leuke week opzitten. Hij ging met de school voor 5 dagen naar Bütgenbach op sportklassen. Hij heeft er kunnen sporten, wandelen, zich amuseren, ...... en weinig rusten. Dat laatste heeft hij echt moeten inhalen. Van vrijdag op zaterdag sliep hij de klok rond. Er was iets in te halen ..... De ganse week heeft hij ook sporten gedaan die niets met fietsen te maken hebben. Maar dat kan helemaal geen kwaad, integendeel. Het zou heel goed moeten zijn voor z'n algemene ontwikkeling. En nog iets (en niet van het minste): volgens hem is hij aan het groeien! Z'n truien worden snel kleiner, z'n broeken tekort, schoenen te klein. Ik vrees dat we in kosten gaan vallen. Niet alleen gewone schoenen moeten aangepast worden maar ook koersschoenen. Hopelijk hebben we de nieuwe koerskleren voor dit jaar niet te klein besteld ..... Maar ik denk dat het meer in het kopke zit want toen ik hem gisteren heb gemeten, zat er niet veel verandering in .....
Het fietsen stond deze week op een laag pitje. Zaterdag zijn we een rustige training gaan doen van 1u15. Hierbij zat de vermoeidheid èn het gebruik van andere spieren (wandelen, lopen, voetballen, ...) zat nog in het lijf. Maar meer rijden was absoluut niet nodig. Gewoon de benen een beetje los rijden.
Voor Koen hernemen de normale trainingen dan ook deze week. Dat betekent een zaaltraining op dinsdag, een fietstraining in de loop van de week en zeker één fietstraining in het weekend. Niet overdreven, niet te zwaar. Voor hem blijven er tenslotte nog bijna 3 maanden te gaan vóór de eerste koers. David en Tom van Fietsen Craninx hebben ook weer hun beste beentje voorgezet. Koen's fiets is ook weer helemaal nagekeken en ingevet. Helemaal in orde om het serieuzere werk op de weg weer aan te pakken.
Zoals de bloemetjes bij de bijtjes, de mannetjes bij de wijfjes, zo hoort bij elk team ook de jaarlijkse ploegvoorstelling. Zaterdag was de ganse ploeg van Koen (Olympia Tienen), van miniemen tot elites te gast in de sporthal van Hoegaarden. Het geheel werd gepresenteerd door Luc Verschueren (Radio 2) in aanwezigheid van de peter van de club, Michel Wuyts.
De ploeg werd voorgesteld en de renners werden één voor één op het podium geroepen. Tussendoor werden nog een paar interviews afgenomen van de bekendere namen in de groep.
De kledij is nog niet volledig klaar maar voor de traditionele groepsfoto had elke renner toch al een trui met lange mouwen. Zodra de foto's beschikbaar zijn kan je ze bekijken op deze site of op die van Olympia Tienen.
Het was erg professioneel georganiseerd, waarvoor proficiat aan Joëlle, Guido en alle mensen die er een prachtige organisatie van maakten.
Eindelijk zijn de resultaten van mijn bloedafname van 4 januari jl gekend. En die kunnen me niet echt gerust stellen. 't Is eerder ontgoocheling en een lichte demotivatie die overheerst. Tegenover de vorige afname (september 2007) blijven het dezelfde problemen die opspelen; de schildklier en het gehalte aan testosteron.
De schildklier werkt onvoldoende tot bijna niet. Hiervoor kreeg ik al medicatie met een lichte verbetering tot gevolg. Vermoedelijk zal hier de dosis aangepast moeten worden.
Wat me nog het meest zorgen baart is de testosteron-waarde. Sinds juni 2007 blijft deze opmerkelijk laag en onder het minimum. Hier is een behandeling aangewezen. Het moeten geen dosissen zijn waarmee ik bij de eerste de beste controle tegen de lamp vlieg maar een mens moet toch gezond worden, niet? Dat blijft het grote probleem bij wielrenners: waar ligt de grens tussen gezond worden/sporten en doperen? Ik kies voor het eerste.
Gelukkig kan ik terecht bij een dokter die van wanten weet en die de beste behandeling zal uitkiezen. Hopelijk kan hij snel analyseren wat er nodig is om een aanvaardbaar niveau te halen. En met aanvaardbaar bedoel ik een niveau dat mij toelaat om te koersen. Gewoon fietsen is geen enkel probleem maar om te koersen moet alles 100% goed zitten want anders zijn de gevolgen weer niet te overzien. Vorig jaar werd ik gewoon uit de wielen gereden, kon geen vuist maken en had simpelweg geen kracht. Achteraf gezien niet verwonderlijk zonder (of bijna) testo en met het cytomegalo-virus in de leden.
Maar nu ben ik blijkbaar nog geen stap verder al komt dat op de training niet altijd tot uiting. De trainingen worden meestal goed verteerd maar het bizarre is dat het heel moeilijk is om 2 intensieve trainingsdagen na mekaar te plannen. Laat staan 3 dagen. Dan las ik al snel een dag rust in want het schrikbeeld van vorig jaar zit er nog goed in. Ik ging er evenwel van uit dat de leeftijd er voor iets tussen zit maar als ik vergelijk met collega's waarmee ik af en toe eens samen train, dan moet ik toegeven dat er ook andere zaken spelen. Als het aankomt op kracht dan moet ik sneller passen. Nochtans hadden de krachttrainingen méér dan hun plaats in mijn trainingsschema's van deze winter.
Gezien deze onderlinge testjes en wetende dat trainen en koersen nog eens dag en nacht verschil zijn ..... dan moet er geen tekeningetje bij om te begrijpen dat er nog werk aan de (medische) winkel is. Het staat wel vast dat ik pas begin te koersen als ik me er helemaal klaar voor voel. En geen dag vroeger. Al kriebelt het enorm. Maar na ontvangst van deze bloedresultaten is het optimisme al fameus getemperd. Er zijn nog maar 5 à 6 weken te gaan vóór de eerste start. Het staat nu al zo goed als vast dat het clubkampioenschap van 24 februari aan mijn neus zal voorbijgaan. Hopelijk lukt het om de week erna te starten met een optimale conditie.
't Gaat snel. Half januari al en dus mag het stilaan iets intensiever. Voor mezelf gaat het redelijk vlot. Geen ziekte, geen zwakke momenten maar toch moet er af en toe al wat meer recuperatie ingebouwd worden. En daar wringt het schoentje. Na een paar intensievere dagen kan ik niet anders dan een rustdag inlassen. Ik slaap gewoon te weinig tijdens de week en dat wreekt zich na de trainingen verder in de week. Vrijdag 4 januari stond er een bloedafname op het programma. Ik wacht nog op de resultaten en ik hoop maar dat alles goed zit. Sinds een week ben ik meer dan normaal moe. Waar een aantal uren langer slapen in het weekend anders wel hielp, lijkt het nu wel of ik zelfs dan nog moe blijf. Het doet me spontaan terugdenken aan dezelfde periode van een jaar geleden. Ik maak me nog geen zorgen maar de schrik zit er wel in. Als ik nu nòg eens zo'n resultaat te horen krijg, zou ik het wel eens voor bekeken kunnen houden. Het vraagt enorm veel moeite om alle voorziene trainingen tot in de puntjes uit te voeren (zelfs méér dan vorige seizoenen) maar als er dan nog eens de morele druk bijkomt van schrik om te hervallen, wordt het wel héél zwaar. Maar kom, we zullen er ons wel door werken, zeker? Afwachten op de bloedresultaten.
Voor Koen zijn de wegtrainingen ook begonnen. Afgelopen zaterdag verliep de eerste wegtraining met Olympia onder een mooie blauwe hemel. We reden een mooi en afwisselend parcours en Koen kreeg al 2 uren en half kilometers vreten onder z'n wielen. Naarmate de kilometers vorderden, nam ook de vermoeidheid toe maar hij maakte de training zonder problemen vol. Goeie uithouding, onze ket. Meer nog, de dag nadien had hij blijkbaar ook goeie benen en dus maakten we nog een tochtje van anderhalf uur. Voor hem kon het weekend dus niet beter qua training. Gezien de weersvoorspellingen zal er deze week indoortraining gepland moeten worden. Op dinsdag is er de zaaltraining met de ploeg, woensdag en/of donderdag volgt een korte training op de rollen en in het weekend zullen we nog eens de mtb van de haak halen en een wegtraining uitvoeren. Zaterdagnamiddag krijgt Koen de nieuwe uitrusting voor 2008 tijdens de ploegvoorstelling van Olympia Tienen. Hou de kranten van volgende week dus maar in het oog.
Beste wensen voor 2008 aan al onze supporters en bezoekers van deze site! Voor iedereen een goede gezondheid gewenst en hopelijk komen al jullie wensen en dromen uit tijdens de volgende 366 dagen.
Ook dit jaar zullen we proberen om jullie op de hoogte te houden van het reilen en zeilen in de carrière van vader en zoon. Allebei een jaartje ouder, (nog) wijzer en ..... sterker. Hopelijk kunnen we dit omzetten in mooie resultaten.
Op resultaten in wedstrijden is het nog wat wachten. Maar de trainingen beginnen toch al vruchten af te werpen. Er is vooruitgang merkbaar; Zowel bij vaders als bij zoon. Het zoontje doet zijn best, volgt de trainingssessies in zaal en op mountain bike met de ploeg en op oudejaarsdag werden de eerste kilometers op de weg afgelegd. Een familie-uitstap van vader en zoon op eindejaar ..... Allemaal zonder problemen verlopen. Zelfs op nieuwjaarsdag stond een training op het programma. Een rustige rit met een eerste kennismaking met de Chartreuzenberg in Holsbeek. Dit jaar zullen we zeker enkele keren door een nieuwe omgeving rijden, andere paden verkennen. De trainingen mogen weer wat langer worden en verandering van spijs doet eten. Papa kent de streek al jaren en verloren rijden zal moeilijk zijn.
Diezelfde papa heeft ook al van andere vergezichten genoten. Een eerste groepstraining met de ploegmaats had onlangs plaats in de omgeving van Riemst-Lanaken-Bilzen. De wegen lagen toen op verschillende plaatsen gevaarlijk glad maar ongelukken werden gelukkig vermeden. Andere trainingen werden afgelegd langs het vertrouwde parcours richting Hageland of op de weg van en naar het werk. Een eerste dipje, te wijten aan opgebouwde vermoeidheid ligt achter de rug. Hiervan kon ik optimaal recupereren en opnieuw opbouwen naar een volgende fase. Enkele dagen vakantie tijdens de eindejaarsperiode helpen om het slaapgemiddelde op te krikken en laten ook toe om met daglicht te trainen. Toch een ander gevoel dan met lichtjes aan een tocht door het donker te beginnen.
Vrijdag staat ook een eerste bezoek aan de sportdokter gepland. Een bloedonderzoek zal ons iets wijzer maken over eventuele tekorten. Het algemene gevoel is ok maar soms ontbreekt het ook wat aan energie en vitaliteit. Zal misschien ook wel met de periode van het jaar te maken hebben. Weinig zon en veel grijze dagen. In 2008 staat er ook geen stage in het buitenland (en de zon!) op het programma. Dit zal ik proberen te compenseren met een paar dagen van intensieve training in de Ardennen. Voor zover het weer het toelaat, tenminste ..... Maar dat is voor later.
Ik merk het toch al, de motivatie is er om er een geslaagd seizoen van te maken. Het is al uitkijken naar de eerste wedstrijden. Dat zal weer een aanpassing worden na (bijna) een jaar zonder competitie. Eerst nog aan de conditie werken en gezond blijven. En dan ..... let the beast go!
En daarna is het de beurt aan de ket. Hopelijk zit er dit jaar groei in. Zowel fysiek als mentaal, en dan volgen de resultaten vanzelf.
Koud, koud, koud buiten. Maar wel droog. En dan kunnen we toch al buiten komen. Na enkele natte weken is het eindelijk prettiger weer geworden om de trainingen in af te werken. Geen rollen meer nodig, we kunnen de straat op. Hopelijk blijft het zo een tijdje. Op dit ogenblik wordt de planning tamelijk strikt gevolg, ze wordt niet in de war gestuurd door onverwachte hindernissen zoals ziekte of valpartij. Nochtans is de eerste val al achter de rug, 't was al een hele tijd geleden maar tijdens het mountainbiken is het toch eens misgelopen. Gelukkig gebeurde het al bij het begin van een afdaling. Te hard aan de voorrem getrokken en dapper over de kop gegaan ..... zonder erg. En op een zachte bosgrond vallen is toch een aangenamer (!?) gevoel dan doorschuiven over hobbelige en korrelige asfalt. Vorige week werd een relatieve rustweek ingelast. Daar was mijn oude(re) lichaam wel aan toe. De vermoeidheid begon z'n tol te eisen, de trainingen verliepen niet zo vlot meer, de ochtendpols vertoonde ongekende hoogten. Een beetje recupereren was aangewezen. Vanaf deze week zit het spel weer op de wagen. Deze week wordt er van maandag t/m donderdag de pees op gelegd, vrijdag rustdag om tijdens het weekend weer enkele lange en intensievere trainingen af te werken. De enkele vrije dagen bieden de gelegenheid om tijdens de dag te trainen ipv 's avonds. Toch iets aangenamer en vooral veiliger om in daglicht te rijden. Je ziet het, we zitten niet stil. Constant een oogje op het trainingsschema, oppassen om de nodige rust in te bouwen en tijdens de trainingen voluit gaan. De voorbereiding in volle gang!
Koen houdt het momenteel bij de circuittraining (turnen en lopen) met zijn ploeg en een mtb-training op zaterdag. Soms ook een extra ritje op zondag. Vanaf de kerstvakantie zal hij ook enkele keren op de rollen beginnen rijden om zijn basisuithouding te vergroten. Maar dat doet hij echt niet graag ..... In zijn fysieke ontwikkeling zit ondertussen ook niet veel vooruitgang. Zijn koersschoenen van 2 seizoenen geleden passen nog altijd (!). Wel goedkoop. Z'n groeihormonen hebben nog steeds hun opwachting niet gemaakt. Ook weer goedkoop want andere kleding heeft hij nog niet direct nodig. We blijven het nog altijd doen met koers- en andere kleding van enkele jaren geleden. Hopelijk komt er toch nog wat beweging op dat gebied, liefst zo snel mogelijk. Misschien als we héél hard wensen met Nieuwjaar??
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Vanaf dat moment krijg je elke keer een mailtje wanneer er een nieuw bericht op dit blog verschijnt. Dankjewel!
Wil u ons steunen?
Dankzij enkele fantastische sponsors kunnen we jullie een body/fleece aanbieden ter aanmoediging van onze jongste renner. Stuur even een mailtje met je kledingmaat en voor de prijs van 20 € krijg je een prachtige fleece in de plaats! Dank je!
