6e plaats in criterium Hageland&Haspengouw 10e plaats in criterium op piste (Alleur)
Podiumuitslagen - Gert - 2009:
1e in Hensies 2e in Ans - Alleur * Zilveren medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste 3e in Rochefort 3e in Chaumont-Gistoux
19e plaats in de eindstand ECW 2e plaats in criterium op piste (Alleur-Rochefort) ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2010:
1e in Bellecourt 2e in Familleureux 2e in Ghlin 3e in Fraire ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2011:
1e in Ghlin 2e in Pommeroeul 2e in Hensies 3e in Grandmetz 3e in Hensies 3e in Châtelineau ..............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2012:
1e in Gages 1e in Seneffe 2e in Ransart 2e in Anderlues 3e in Chée-Notre-Dame 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Podiumuitslagen - Gert - 2013:
1e in Gaurain .. 3e in Grâce-Hollogne 3e in Emptinne 3e in Seneffe 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Wielersite, verhalen en bedenkingen bij de avonturen van 2 renners, de ene jong, de andere al wat ouder. --- Give it 100% or give it up ---
28-09-2009
Mooi weer, slechte kassei
Aangezien de vermoeidheid bij de jongste (en toch ook wel bij de oudste) stilaan begint door te wegen, hebben we de planning lichtjes aangepast. De voorziene wedstrijd (Geel) voor het voorbije weekend werd geschrapt en vervangen door een degelijke maar niet al te zware training. Volgende week wacht hem de laatste wedstrijd van het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw en daar moet toch nog 'acte de présence' gegeven worden. Vermoedelijk zit een ècht goed resultaat niet meer in de benen maar hij kan het minimum te behalen punten nog goed gebruiken om zijn plaats in de eindstand te behouden. Afhankelijk van het gevoel tijdens deze wedstrijd zullen we beslissen om de week erop nog te starten in Hélécine of om stilaan uit te bollen en de fiets even aan de kant te laten staan om de fysieke en mentale batterijen op te laden voor een wintervoorbereiding als nieuweling.
Ikzelf kreeg hierdoor wel de kans om deel te nemen aan de wedstrijd in Chaumont-Gistoux. Deze stond al eerder op het programma maar werd afgevoerd om Koen toe te laten om er nog een extra wedstrijd bij te nemen. Uiteindelijk werd hier dus van afgezien.
Mijn zinnen stonden deze week dus weer op Chaumont.
Het parcours waar ook Koen op reed eerder dit jaar werd uitgebreid met nog een bijkomende lichte helling. Een parcours dat ik van buiten ken, een gedeelte van een trainingsparcours sinds jàren en met een helling zoals ik ze graag heb: niet te lang èn in slechte kassei. De meesten kijken er op neer, ik hou er wel van. In mijn jeugdjaren als renner zocht ik ze overal op, in de streek heb ik ze (waarschijnlijk) allemaal op mijn palmares. Voor zover het een prestatie is om ze allemaal ge(be)reden te hebben ..... want het is echt geen zegen voor het materiaal.
Ik had de wedstrijd van zaterdag in Marchin laten vallen om uitgerust te zijn voor zondag. Momenteel zouden 2 koersen op één weekend teveel van het goede zijn.
Bij de opwarming voelden de benen goed aan. Maar tijdens de eerste 15 kilometer moest ik deze mening herzien. Een snelle start, naar adem happen bij de eerste beklimming van de 'kasseimuur' van een goeie 150 meter à 12% en proberen te recupereren tijdens volle inspanning ..... Het draaide ineens vierkant. Misschien zou het helpen om dan toch maar eens extra door te duwen en tot op de bodem te gaan. Het houdt natuurlijk wel het risico in dat je daarna niet meer kan aanpikken.
Maar het hielp verrassend genoeg inderdaad wèl. Meedraaien lukte goed, aanvallen counteren ook en dus bleef er niet veel anders over dan zelf proberen of de sprint afwachten.
We bleven nog met 13 over en in een sprint zou dit voor mij waarschijnlijk zelfs geen plaats bij de eerste 10 betekenen.
Dus waagde ik bij het ingaan van de laatste ronde, nog 5 lange kilometers te gaan, mijn kans. Ik werd een handje geholpen door de 'gelegenheidsploegmaats' van Truval want het was Erwin Hoydonckx die het gaatje laat vallen. Na 1 kilometer krijg ik er 2 compagnons bij, Eddy Van Loy en Michel Jannes (deze laatste ook van de sterke ploeg Truval). Samen krijgen we een 20-tal seconden bij mekaar en dit moet volstaan om het tot aan de meet te trekken.
Aangezien ik mezelf sowieso als 3e weet in een sprint, doe ik het kopwerk tijdens de laatste 500 m voor Michel Jannes als wederdienst voor de Truval-boys en met plezier.
Het werd nog nipt maar Michel weet de sprint en de koers te winnen, ik word 3e.
Ik had dan wel mijn zinnen op deze koers gezet maar al bij al moet ik heel tevreden zijn met deze uitslag. Méér zat er echt niet in, de concurrentie was heel sterk en de wedstrijd werd afgehaspeld aan meer dan 42 km/u.
De beker komt bij op de kast, de bloemen waren dit keer bestemd voor mijn mamaatje, die er ook bijna elke keer bij is om haar oudste zoontje aan te moedigen.
Volgende week zal ik de laatste kilometers van dit seizoen afwerken op zaterdag in Porcheresse, Koen rijdt zondag in Kumtich.
Wegens de drukkere bezigheden van de laatste weken hebben de koersverslagjes op zich laten wachten. Om een beetje tijd in te halen, vinden jullie hieronder een overzichtje van de gebeurtenissen van de voorbije tijd.
Zondag 13 september
Koen rijdt die dag in Budingen. Het weer is niet aangenaam, een koude wind maakt het al wat herfst. Het peloton maakt er een intervalwedstrijd van op het (te korte) parcours. Elke ronde is er wel iemand die probeert te ontsnappen maar helaas .... er wordt niet weggereden. Ook Koen klampt goed aan, rijdt elke keer het gaatje dicht. Soms kan ook gewoon meerijden in de groep zonder gat te laten vallen. Alles verloopt dus naar wens. Tot op 7 km van het einde de grote jongens toch nog eens alles op het lint trekken en er brokken vallen. Het peloton versnippert en Koen moet ook lossen. Hij rijdt dan met een paar gezellen op een afstand van een groepje voor hem. Dichter komen zit er niet meer in. Maar hij wordt op de omloop van een goeie kilometer ook niet gedubbeld. We hebben het al anders geweten dus vinden we deze prestatie helemaal niet slecht. Het blijft oefenen op de intervals maar met het ouder en sterker worden, komt dit zeker en vast goed. Uiteindelijk wordt hij voorlaatste maar vindt toch moral in de goeie prestatie.
Woensdag 16 september
We trekken allebei naar Alleur voor de laatste meeting op de piste.
Op het programma staan de normale onderdelen als scratch, puntenkoers en afvalling. Bij mezelf wordt de afvalling omgezet in koers 'à la Danoise'. Dit betekent eigenlijk een omgekeerde afvalling. T.t.z. dat de elke ronde gesprint wordt, de winnaar van elke ronde mag stoppen en krijgt de meeste punten. Dit gaat zo tot de eerste 5 gekend zijn. Een korte maar pijlijke en intensieve inspanning dus. En vooral niet te onderschatten .....
Koen rijdt z'n wedstrijden zoals gekend maar heeft nog last van een lichte verkoudheid. Hij heeft evenwel niets meer te winnen of te verliezen in het regelmatigheidscriterium op de piste en kan dus de wedstrijd zonder stress en als goeie training afwerken. Koen eindigt vandaag 15e van 16.
Voor mijzelf kwam het erop aan om mijn 2e plaats in het algemene pisteklassement veilig te stellen. Dit vroeg gewoon om elke keer bij eerste 4 te eindigen en zo de nodige punten te sprokkelen. Dit lukt ook vrij makkelijk en levert dus binnenkort een mooie prijs op. Vandaag is het genoeg voor een 4e plaats op 12.
Zaterdag 19 september
Een wedstrijd op de rand van Henegouwen en Waals Brabant. Hennuyères is een gemeente vlak naast Tubize en ligt in een streek waar er geen meter vlak te vinden is. Tenzij je op de spoorweg of naast het kanaal zou gaan rijden .....
Jammer genoeg is dit niet het geval en het beloofde dus een redelijk zware opgave te worden. Ook stilaan op moreel gebied want met het seizoenseinde in zicht wordt de goesting er niet groter op. Dit is trouwens nog meer het geval bij Koen dan bij mij. Mij lijkt het dat de batterijen bij Koen stilaan leeg raken, de fysiek is op, de adolescentie maakt het niet makkelijker, de groei zet zich door en de hormonen doen (hopelijk) hun werk. Stilaan tijd om een beetje uit te rusten.
De westrijd zelf dan. Op een parcours waar meer dan de helft in dalende lijn gaat, kan je denken dat alles samen zal blijven. Toch maakt de klim van een goeie kilometer, gevolgd door een afdaling en opnieuw een steil stuk van 300 m omhoog brokken. Elke ronde zijn er van de 26 vertrekkers (B-C) wel enkelen die moeten achterblijven.
Ik probeer om er zelf een snok aan te geven en blijf ongeveer 7 km alleen voorop rijden. Ik had gehoopt om enkele medestanders te vinden maar niemand volgt. Alleen vind ik het een beetje te zwaar en laat me opnieuw inlopen. De groep is ondertussen al goed uitgedund en zelf beginnen de inspanningen door te wegen. Ook de mindere (in aantal en in kwaliteit) trainingen laten zich gevoelen. De laatste 15 km spelen de opkomende krampen mij parten bij elke beklimming. Toch kan ik, veel meer op karakter dan op kracht, elke keer weer de paar tientallen meter goedmaken en weer meewerken. De laatste sprint bergop lijkt niet echt meer op sprinten maar ik eindig toch nog 10e.
Zondag 20 september
Voor Koen de voorlaatste koers in het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw. Vandaag in het centrum van Landen. Een wedstrijd die niet te onderschatten is want er wordt meer dan de helft van de wedstrijd slepend omhoog gereden.
En dan heb je nog eens een slechte dag, slechte benen èn bovenal een slechte start. Met 24 stonden ze klaar en Koen stond op de 2e rij. Niet slecht gepositioneerd dus. Jammer genoeg heeft hij moeite met het in zijn pedaal klikken en verliest 10 m. Daarbij nog een vliegende start van een paar opponenten en dan heb je natuurlijk wel héél veel pech. De 10 meter achterstand wordt er op het einde van de 1300 m lange omloop al snel 50. De volgende ronde is het al een 15-tal seconden en dan moeten we ingrijpen. Ik laat Koen stoppen met z'n achtervolging en zeg hem om gewoon te wachten op de volgende doortocht van het peloton. Alles is toch verloren en de andere komen zowiezo terug. Beter even recupereren en opnieuw aanpikken. Dat doet hij ook maar het vlot nog altijd niet te best. Is het de verkoudheid van in het begin van de week? Is het vermoeidheid? Niemand weet het, ook Koen niet. Het is wel duidelijk dat er niets lukt en dat het bobijntje af is. Voor vandaag alleszins, voor de komende weken valt het nog af te wachten. We gaan er alles aan doen om het seizoen nog helemaal vol te maken maar als het beter is om een weekend over te slagen, zullen we niet twijfelen. Alleen 4 oktober in uiteindelijk nog belangrijk want dan is het de laatste wedstrijd van het criterium. Starten is daar gewoon nodig.
Wat er volgend weekend op het programma staat, is nog niet duidelijk. Eerst maar eens afwachten wat de groepstraining van dinsdag ons vertelt en vooral wat de recuperatie achteraf meebrengt. In functie hiervan zal het westrijdprogramma aangepast worden.
Gert eindigde vorige woensdag op de pistemeeting in Rochefort. Deze meeting maakt deel uit van de "Challenge sur piste" van de Waalse wielerbond FCWB.
Met een 2e plaats op de tijdrit (kilometer met stilstaande start), een 3e plaats in de puntenkoers en een 4e plaats in de afvalling werd hij 2e in het eindklassement van deze proef.
Volgende week woensdag wordt de laatste proef georganiseerd. Jammer genoeg, waarschijnlijk zonder de oudste Deno. Geen deelname door andere verplichtingen ..... Een gemiste kans om een bijna zekere 2e plaats in het eindklassement van de challenge vast te leggen. Jammer, jammer, jammer. Tenzij er toch nog een mouw aan gepast wordt ... We zullen zien wat er lukt.
Ronde de Liège ..... weer een paar belevenissen rijker
De gevolgen van de valpartij van Koen in Hakendover vallen al bij al nog mee. Een dag later kon hij al op de rollen rijden zonder teveel problemen. Schaafwonden vragen nu eenmaal enkele weken tijd om helemaal te genezen, een snijwonde iets meer. Maar met een goeie verzorging is het probleem op een week van de baan.
Voor Koen stond er dit weekend geen wedstrijd op de kalender, voor mijzelf een 2-daagse met de Ronde de Liège.
Een wedstrijd met een algemeen klassement over de 2 dagen.
Zaterdag, 13 uur te Herve.
Aan de opwarming begonnen met mijn ploegmaat Eric en met Koen, die op zichzelf een beetje zou bijtrainen. Een heuvelachtig landschap en een serieuze klim met een stuk aan 10% maakte het voor Koen moeilijk om ons te blijven volgen. Omdat het onbekende wegen waren voor Koen besloot ik om bij hem te blijven. Tot de seingevers ons verkeerd stuurden en we tijd verloren. Eric zou dan al doorrijden en aan de officiëlen vragen om even te wachten ..... Dit was nog niet vertoond. Ongeveer 5 minuten te laat kwam ik aan de streep met een hartslag die tot het maximum ondertussen bereikt had. Maar het peloton had gelukkig gewacht.
Aan de start met 36 vertrekkers. Al direct een aanval van een paar enkelingen maar die werd na 1 ronde van 9 km teniet gedaan. Zelf dan maar eens geprobeerd en het ook bijna een volledige ronde uitgehouden. Jammer dat er geen versterking uit de achtergrond kwam en mij dus wijselijk laten inlopen. Met een harde wind was het nutteloos om alleen te overleven.
Tijdens de volgende kilometers, net op het moment dat ik op kop van het peloton rij, rijdt er uiteraard wel een groepje weg en ..... ze blijven weg. Al vlug schraapten ze een voorsprong van 1'30 bij mekaar. Er zat weer niks anders op dan rijden voor de kruimels.
Maar ik voelde me goed en op een goeie 25 km van de meet, op het steile stuk zag ik mijn kans om een kloofje te slaan. Ik kreeg Patrick Van Zwijgenhoven mee. Een sterke kerel in absoluut goeie vorm. Dat zat dus wel snor. Met 2 maakten we er werk van om voorsprong te nemen op de rest en onderweg raapten we nog een paar man op. Dit maakte dat we de laatste 2 ronden met 4 ronddraaiden en het moesten beslechten in de sprint. 2 man waren duidelijk sneller dan ik en dus moest ik tevreden zijn met een 12e plaats. Niet slecht op een redelijk zwaar parcours. En nu maar proberen te recupereren voor morgen.
Zondag, 11 uur te Soumagne.
Na een goeie nacht (maar eigenlijk een paar uur te kort om ècht goed te zijn) met een waterig zonnetje vertrokken naar Soumagne, aangekomen in de regen en bij een temperatuur van bijna 11 °C. Prettig is anders. Maar er was hoop dat het droger zou worden. Zo geschiedde; de opwarming bracht niet veel warmte maar de zon deed toch z'n werk zodat het tegen 11 uur al iets aangenamer was.
Maar dat het makkelijker zou worden dan gisteren was niet helemaal juist .....
Daarvoor zorgde een helling van een paar kilometer. Minder steil dan deze van gisteren maar toch genoeg om de benen af en toe op het randje van krampen laten rond te draaien.
De familie Hoydonckx (Peter en Erwin) vonden dat het kaf al van de eerste ronde van het koren moest gescheiden worden en ze trokken even door op de helling. Met amper 5 km op de teller komt dit even aan, dat kan ik je wel vertellen.
Gelukkig voor ons werd hun groepje de verkeerde weg opgestuurd en kwam alles dus terug samen. Toen iedereen dan wèl opgewarmd was, ging het hek nog eens van de dam. Dezelfde mannen met een paar compagnons konden boven een kleine kloof slaan. Ik kon toen even niet reageren, de benen zouden nog wel willen maar op een smal stuk was er niet echt een gaatje waar ik me door kon wurmen. En eerlijk gezegd, daar hadden de benen niets op tegen .....
Een paar honderd meter verder probeerde ik het toch maar en reed warempel wèl weg. Ik kwam nog tot op ongeveer 100 m van de 9 vluchters maar kwam toen volop alleen op een recht stuk in tegenwind. En dan kon ik het schudden. Ik moest ze laten gaan en hoopte met de andere geslagenen het gaatje niet te groot te laten worden om eventueel bij de volgende beklimming nog eens te proberen.
Zoals al zovele keren dit seizoen kon ik nog eens vaststellen dat er een groot aantal renners zijn die niets anders willen dan gewoon meerijden. Zij doen dan ook geen enkele moeite om ook maar een keer te komen helpen en komen mee te werken in de achtervolging.
Jammer genoeg zit ik ook veel te veel keer 'in de achtervolging'. Dat is in elk geval een prioriteit voor de volgende koersen en volgend seizoen: proberen om véél meer mee te gaan met de beslissende ontsnapping.
Al het werk kwam dus weer op de schouders van enkelingen en dus mochten we de hoop weer opbergen.
Alles dus maar weer zetten op de laatste kilometers. Maar ondertussen staken de krampen volop de kop op.
Ik weet zelf nog niet hoe ik het deed maar ik demarreerde bovenaan de helling mèt krampen ..... En dat deed pijn. Ik bleek wel niet de enige te zijn want toch maakte ik een klein gaatje. Maar onnodig verder te proberen, het lukte niet om deze inspanning vol te houden. De laatste 3 km probeerde in te stretchen en de krampen te verbijten maar helemaal recupereren voor een sprint was onmogelijk. In het achterhoofd had ik ondertussen wel de idee dat de anderen met hetzelfde probleem zaten. Dus toch maar meesprinten. En juist dan moet er één van de luie zakken z'n kont opheffen en nog komen meesprinten. En dan wordt het teveel.
In een opwelling had ik mijn drinkbus in de hand en zonder het te beseffen vloog ze door de Luikse lucht. Doel: de rug van tamzak.
Dit kost me in het beste geval de diskwalificatie, in het slechtste een schorsing van een paar weken.
Toen ik dan met krampen tot over m'n oren van mijn fiets viel en de benen met bijhorende krampscheuten rustig liet betijen had ik tijd om te kalmeren en me mentaal voor te bereiden op de uitleg die ik zou moeten geven voor dit incident.
Een ongecontroleerde beweging door de stuiptrekkingen en de krampen? Een voorbereiding voor het ballenkot op Leuven Kermis?
Het bleek niet nodig te zijn. Buiten enkele collega's hadden de officiële niets gemerkt. Waarschijnlijk waren hun ogen gericht op de andere spurters en aangezien het spektakel zich afspeelde net nà de meet hadden ze niks gemerkt.
Het leverde mij niet veel meer op dan een 15e plaats in de koers en in het totale klassement behaalde ik een 12e plaats.
Een paar mooie koersen en met een beetje meer geluk en durf zat er misschien meer in. Al bij al ben ik tevreden met het resultaat. De conditie is nog goed en ik hoop deze verder uit te spelen in de volgende 2 pistewedstrijden. Daar heb ik nog een mooi klassement te verdedigen.
"Stop! Laten we ermee ophouden. Clubs, spelers maar ook wij, de
media. ..."
Dit was een opmerkelijk artikel deze week (dinsdag) in een Belgische
krant. Uiteraard gaat het hier over de "moordschop-doodschop-aanslag"
van dader en Gouden Schoen Axel Witsel tegenover het (voor één keer)
slachtoffer Marcin Wasilewski.
Ik wil hier geen oordeel vellen, hiervoor zitten voldoende 'rechters
in spé' aan menig café-toog en achter het klavier van de pc bij alle
krantenredacties. Ik meng me in geen enkele discussie, discussies tussen
'kenners', discussies die uiteindelijk uitmonden in conclusies die - zo is
algemeen geweten - meestal veel te snel gemaakt worden èn overgoten met een
emotioneel sausje. Voetbal is nu éénmaal een spel waar emoties hoog kunnen
oplaaien.
Laten we niet rond de feiten heen draaien. De fout die gemaakt
werd, kan niet door de beugel, hierover is iedereen het eens. Al was
er meer dan waarschijnlijk geen intentie om de speler te raken - en al
zeker niet de bedoeling om een dubbele beenbreuk te veroorzaken - de
feiten zijn wat ze zijn. Voet vooruit en met gestrekt been is gevaarlijk en
verboden. Zelfs al komen fouten van gelijke aard wekelijks voor op de
voetbalvelden en worden ze véél te laks aangepakt, dit kan geen vrijgeleide
zijn om deze praktijken voort te zetten. Hier hoort een straf bij maar wel binnen
proportie. Net bij de voorgestelde straf heb ik mijn vragen.
Men is van oordeel dat er vrijwilligheid in het spel is en dat de
intentie er was om de tegenstander moedwillig te kwetsen. Zoals al aangehaald,
dit zijn spelfases die wekelijks op de velden voorkomen, iedereen die al
ooit de voetbalschoenen aangebonden heeft, zal dit bevestigen. Toch een simpele
vergelijking met een gebeurtenis die iedereen zich kan herinneren: de vuistslag
van Gilles De Bilde aan Krist Porte van een aantal jaren terug.
Hiervoor werd een schorsing uitgesproken van 9 speeldagen. Het element
van 'intentie' kan hier toch niet in vraag gesteld worden, lijkt mij? Hier werd
geoordeeld op basis van de gebeurtenissen en niet van de gevolgen. Bij het
geval van voorbije zondag is het duidelijk omgekeerd.
Axel Witsel krijgt - amper 2 dagen na de feiten - een straf van 15
speeldagen (10 competie + 1 beker + 4 Champion's League) ... Werd hier
niet geoordeeld op basis van de gevolgen? In elk geval werd er niet enkel met
de bewuste spelfase rekening gehouden.
Men kan dus stellen dat het vrijwillig toedienen van een vuistslag aan
een tegenspeler iets minder erg is dan de gebeurtenissen van zondagavond.
Toch niet het voorbeeld van 'ethiek' die de heer Van Holsbeeck van RSC
Anderlecht (al 40 jaar de enige topploeg in België! dixit Van
Holsbeeck) zo hoog in zijn vaandel voert .....
En laat ons ook stoppen met de hypocriete conclusies als zou dit voorval
echt geen voorbeeld zijn voor de jeugd. Hetzelfde kwam ons al ter ore in de
cocainezaak van Tom Boonen. Is het dan zo'n beter voorbeeld om zware criminelen
op amateuristische wijze te laten ontsnappen uit gevangenissen en
gerechtsgebouwen? Of het gesjoemel van parketmagistraten en rechters? Of het
gedrag van gewone mensen (in het bijzijn van de kinderen) in het verkeer? Of
..... of ..... of .....? Vul zelf maar verder aan.
Axel Witsel werd al door de media veroordeeld lang voor hij voor zijn
'rechters' van het bondsparket moest komen. Bij het bondsgebouw aangekomen werd
hij door enkele nietsnutten en/of randdebielen die ècht geen ander nuttig werk
te doen hadden, uitgescholden voor moordenaar. Bij mijn weten is Wasilewski nog
altijd (en gelukkig maar) goed en wel in leven. De (blijkbaar) sympathieke maar
beenharde nieuwe halfgod van Brussel staat een lange revalidatie te wachten
maar zal zijn leven niet moeten laten door wat gebeurde.
Witsel zal de voorbije gebeurtenissen z'n hele leven meedragen. Hopelijk
trekt hij er de nodige lessen uit en leert hij ermee te leven. Een andere keuze
heeft hij niet.
Maar stellen dat hij hiervoor openbaar terecht moet worden gesteld als
moordenaar is een brug te ver.
Ook hier heeft de media een verpletterende verantwoordelijkheid. Er
wordt te weinig rekening gehouden met het feit dat mensen veel geloof en
waarde hechten aan al wat op krantenpapier gedrukt heeft gestaan.
De voetbalkwaliteiten van Axel Witsel worden nu zelfs beoordeeld aan de
hand van zijn kleding. Wat nog? Wat is het volgende? Gaat hij worden
veroordeeld voor het niet-reglementair dragen van zijn pet ...? Dàt is nu
éénmaal de jeugd van vandaag. Als ik terugdenk aan 30 jaar geleden kan ik mij
levendig voorstellen dat mijn manier van kleden ook niet echt overeen kwam met
de toen geldende norm. En toch werd ik hiervoor nooit openlijk terecht gesteld.
Laat de jeugd de jeugd zijn.
Waarschijnlijk zal Axel Witsel snel naar het buitenland verhuizen. Het
resultaat ook ook in de zaak De Bilde. En hierdoor zou het Belgisch voetbal
weer een topper kwijt zijn. En maar klagen over het gehaalde spelpeil in België
... en de lage coëfficiënt van de Belgische ploegen in Europa ... Een speler
die amper 6 weken geleden nog bestempeld werd als één van de beste en meest
elegante spelers in de competie wordt nu als een moordenaar het land uitgeduwd.
Arm België.
Natuurlijk zijn er nog andere verantwoordelijken van de actuele hetze:
van de gewone supporter die zich verheugt in de zware blessure van een speler
van de vijand tot degenen die de schuldige nu aan de muur nagelt, tot een
trainer die graag 11 smeerlapjes op het veld verkiest tegenover een andere
trainer die met vermoedens en subtiele hints met een soort humor verkondigt
(herinner u het beaucoup beaucoup van Ariël Jacobs na de gemiste strafschop
van Bryan Ruiz).
Andere (mede)verantwoordelijken blijven ondertussen vrolijk buiten schot
en blijven hun grieven verder verkondigen, blijven de olie rijkelijk op het
vuur gooien. Zij zijn het uiteraard niet die de fouten op het veld gemaakt
hebben maar dat wil niet zeggen dat zij elke verantwoordelijkheid ontlopen.
Frustraties die geuit worden door clubverantwoordelijken, beweringen die zonder
enig bewijs gestaafd worden, ... En laat het nu net die mensen zijn die van
oordeel zijn dat wat gebeurd is echt wel geen voorbeeld is voor de jeugd. Beide
clubbesturen zijn hier betrokken partij en hebben weliswaar fouten
gemaakt. Maar het paars-witte bestuur mag de hand redelijk ver in eigen
boezem steken.
De frustratie van 2 jaar wachten op een 30e titel weegt blijkbaar zwaar
door en doet de gemoederen snel oplaaien. Na de Luikse titel in 2008, de testmatchen
in 2009 (vorig jaar had men in Anderlecht het reglement van de voetbalbond niet
goed gelezen, in 1986 blijkbaar wel maar dit werd gemakshalve vergeten) werden
er dit jaar vermoedens geuit dat Standard wel eens 5 miljoen èn een jaarsalaris
van 1,5 miljoen beloofd zou hebben aan Jelle Van Damme. Laat ons realistisch
blijven: welke Belgische ploeg kan en zal dit ooit aan een speler betalen?
Hierover werden in de pers opvallend weinig vragen gesteld. Eén persoon,
in casu de heer Herman Van Holsbeeck mag vrijelijk deze verklaringen
rondstrooien. Hij werd ook niet teruggefloten door zijn voorzitter, die
uiteindelijk ook geen verklaring (of zelfs bevestiging van de vermoedens)
hierover aflegde. Zelfs oud-secretaris Michel Verschueren heeft het zelden zo
bont gemaakt.
Nochtans werd verklaard dat het op bestuursniveau koek en ei was tussen
de 2 clubs. Er werd zelfs gewag gemaakt van 'vriendschappelijke' betrekkingen.
Dit tussen alle bestuursleden met uizondering van Van Holsbeeck. De
spreekwoordelijke rotte appel in de mand?
Want dat er altijd concurrentie en een zekere vijandigheid zal zijn
tussen supporters is onvermijdelijk. Maar op clubniveau mag dit nooit het geval
zijn.
En nu is een grens ruimschoots overschreden. Mijn vrees is dat dit nog
wel eens zwaar zou kunnen blijven doorwegen in een nacompetitie (maart
2010) die waarschijnlijk nog enkele keren beide ploegen tegenover mekaar
zal plaatsen. Waar zal dit eindigen?
Tijd voor een aantal mensen om zichzelf eens erg in vraag te stellen.
En anders is er maar één oplossing: laten we al onze sjaals - rood/wit,
blauw/zwart en alle andere kleuren - verbranden, ons supportershart
vergeten, laat ons op bedevaart gaan naar het Astridpark, allen samen
knielen en als zondaars vergiffenis vragen aan zijne hoogheid Van Holsbeeck. In
de hoogste kringen kan dan ineens een contract opgemaakt worden waarin
gestipuleerd staat dat de landstitel voor de volgende 5 jaar naar Anderlecht
zal gaan. Zijn we meteen van alle discussie verlost.
Niettemin wens ik veel sterkte aan beide heren, Wasilewski en Witsel. Zij
zullen beiden nog een aantal moeilijke stappen doormaken. Hopelijk komt het
ooit nog goed met hen en komt er een einde aan de huidige ongezonde
agressiviteit.
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Vanaf dat moment krijg je elke keer een mailtje wanneer er een nieuw bericht op dit blog verschijnt. Dankjewel!
Wil u ons steunen?
Dankzij enkele fantastische sponsors kunnen we jullie een body/fleece aanbieden ter aanmoediging van onze jongste renner. Stuur even een mailtje met je kledingmaat en voor de prijs van 20 € krijg je een prachtige fleece in de plaats! Dank je!
