|
De ene is er gek van en bestaat meestal uit specimen van het vrouwelijk geslacht, de ander, en dus van het andere geslacht kijkt er steil tegenop. Ikzelf ben een fervent aanhanger van het tweede.
Dus, terwijl het vrouwtje in het charmante gezelschap van een vriendin de Leuvense winkels onveilig maakte en mijn bankkaart leeg, offerde ik mij op om voor het kleinste dochtertje te zorgen. Ik paste liever op dan dat ik op sleeptouw werd genomen.
Zo moeilijk was het toch niet om op een kind van twee jaar oud te letten?
Voor haar vertrek legde Lucies mama geduldig al Lucies spullen klaar: een lappenpop met de naam Doudou, een beker voor haar water, een paar biscuitjes en het allerbelangrijkste: haar pop Bébé. Mama overhandigde me een paar luiers, gaf Lucie een zoen en glimlachte geruststellend naar me. Als ze zich gaat vervelen, kun je haar altijd nog meenemen naar de speeltuin.
Het eerste uur begreep ik niet waar ze altijd zo moeilijk over deden. Ik had heel wat uitgeputte moeders meegemaakt met chocovlekken op hun kleren en een verwilderde haardos die beweerden dat het opvoeden van kinderen zwaarder was dan kantoorwerk maar Lucie zat heel tevreden op de grond de veters van een paar schoenen te strikken en dan weer los te halen. Toen ze dat spelletje beu was, zette ik een van haar dvds op en dansten we door de kamer onder de goedkeurende blik van een volwassen kind en een sprekende hond.
Ik was zo zeker van mezelf dat ik het waagde naar buiten te gaan. Ik maakte Lucies schoenen vast, hielp haar in haar trui en overhandigde Bébé en Doudou. Ze ging even tekeer omdat ik haar muts was vergeten maar we liepen helemaal tot de speeltuin hand in hand. Die lag in de schaduw van de kerk en, heel prettig, vlak naast een café. Er stond een wip, een glijbaan en een klimrek, die gelukkig allemaal onbezet waren.
Ik ging op een bank zitten en keek toe hoe Lucie Bébé en Doudou op de beste plekjes van de speeltuin neerzette. Terwijl ik een boekje las, praatte zij tevreden met haar poppen. Ik herinner me nog dat ik dacht dat het ouderschap niet zo heel zwaar was, zolang je maar zelf niet de ouder van het kind bent.
Toen er andere kinderen bij kwamen, begon ik te merken dat het toch ander lag. Peuters waren, zo bleek, erg bezitterig op hun speelgoed en ze waren ook gemeen als ze werden dwarsgezeten. Bébé blokkeerde de glijbaan en Doudou monopoliseerde het klimrek, maar Lucie verwachtte van de andere kinderen dat ze op hun beurt zouden wachten. Een meisje met zwarte krullen en een aandoenlijk neusje dacht daar anders over.
Ik had nooit eerder een worstelwedstrijd tussen peuters gezien. Er werd behoorlijk geschopt, geduwd en aan haren getrokken. Lucie weerde zich behoorlijk tegen het meisje, trommelde met vuistjes op haar gezicht en begon om het hardst te trekken toen ze allebei een been van Bébé te pakken hadden. Ze vielen samen op de grond, geen van beiden was van plan los te laten en terwijl ze druk doende waren elkaar pijn te doen, plukte ik Bébé uit het strijdgewoel. Binnen een paar minuten was de vrede hersteld. Ik zakte terug op mijn stoel en overwoog of ik bij het café bier zou bestellen.
Sommige mensen waren natuurtalenten met kinderen. Ik kon dan niet zo mooi zingen als die andere Gert van televisie maar zolang ik van tijd tot tijd haar speelgoed redde, zou Lucie tevreden zijn. Ik zette Bébé naast me op de bank en liep gauw het plein over om een pintje te halen, ervan overtuigd dat er moeders waren die wel even op Lucie zouden passen. Ik stond slechts een seconde met mijn rug naar haar toe. Maar dat was voldoende.
Een Duitse herder trippelde over het trottoir en klapte zijn kaken om het hoofd van Bébé. Met zijn kop naar de speeltuin gericht, schudde hij de pop stevig heen en weer en probeerde hij met zijn poten het hoofd van het lijf te scheiden. Lucie zette het op een gillen en trappelde met haar voeten. Even dacht ik dat ze boos was en dat ze de hond wilde aanvallen maar gelukkig besefte ze dat het geen goed idee was het op te nemen tegen iets met tanden die groter waren dan haar vingers.
Het is niet gemakkelijk een Duitse herder te vangen. Een Duitse herder proberen te vangen terwijl je ook nog een kind van twee jaar oud wilt beschermen voor het trauma haar lievelingspop te zien verscheuren is vrijwel onmogelijk, maar ik probeerde zo goed mogelijk een hand voor Lucies ogen te houden terwijl ik de hond naar ons toe lokte.
Helaas was de Duitse herder niet geïnteresseerd in het biscuitje dat ik hem voorhield. Hij wilde Bébés bloed en hij gooide de pop herhaaldelijk de lucht in en vermaalde haar als ze weer in zijn kaken belandde. Een stel peuters kwam naar de slachtpartij kijken. Lucie klemde haar beide handen om een van mijn benen en verborg haar hoofd in mijn knieholte. Als ik door niets en niemand zou zijn gehinderd, zou het al moeilijk genoeg zijn geweest de hond te pakken te krijgen maar met Lucie aan mijn knie geklemd moest ik opgeven.
Toen ik opnieuw thuis kwam, was ik een gebroken man. Mijn kleren zaten onder de modder doordat ik herhaaldelijk een wanhopige duikvlucht had genomen om te proberen Bébé af te pakken. Lucie stond zwijgend naast me. Haar gezicht was nog rood van haar uitbarsting in de speeltuin. Van uitputting had ze de hele weg naar huis geen traan gelaten. In haar ene hand hield ze het lijf van Bébé vast, in haar andere het hoofd. Ik hoopte maar dat haar vroegste jeugdherinnering niet zou zijn dat een Duitse herder haar pop in stukken scheurde. Ik hoopte ook dat ze me weer zou gaan vertrouwen. Op de televisie zong een volwassen kind nog En waar is de limonade? Op, op, alles is op. Maar ik dacht onwillekeurig dat er heel wat meer nodig zou zijn dan een beetje snoep en suiker om alles goed te maken.
10-12-2008 om 14:36
geschreven door Koen en Gert 
|
