|
Donderdag 21-07-2011
Terugkomen vanuit het zonnige zuiden en bij de eerste training al opnieuw beenstukken en een koerstrui met lange mouwen aantrekken .... het blijft elke keer aanpassen. Na een stage/vakantie is het ook altijd afwachten hoe de benen reageren. Je weet wel dat er na een paar weken een positief effect volgt van de zwaardere trainingen maar de grootste aanpassing blijft het aanpassen aan de wedstrijdsnelheid.
Met als doel om er 'opnieuw in te komen' trok ik naar Escannafles, aan de voet van o.a. de Kluisberg. Een parcours van 12 km, hoofdzakelijk over kleine en smalle verkavelingswegen (en quasi veldwegen) vol grint. En als uitsmijter een lange, rechte kasseistrook van 1200 m maar met een smal asfalstrookje. Het was dan ook vanaf de eerste meters dringen om in een goeie positie aan het asfaltwegje te beginnen. Voorbij steken was overal redelijk moeilijk en het besluit om er dan maar een goeie training van te maken was dan ook snel genomen. Een paar keer het peloton op een lint trekken, waren mijn enige wapenfeiten. Resultaat: 25e van 42.
Zaterdag 23-07-2011
Een gekend en dit keer droog parcours en 40 vertrekkers aan de start. Een heel rustig begin (een beetje tè rustig zal later blijken). Verschillende uitvallen die echter nooit een lang leven beschoren zijn. Half koers waag ik zelf mijn kans aangezien de benen wel wat inspanning kunnen verdragen. Vrijwel onmiddellijk krijg ik een hardrijder als Didier Rousseau in de wielen. Uiteraard een gedroomde medevluchter aangezien hij ook nooit op een inspanning meer of minder kijkt. We houden het meer dan 30 km uit onder ons beiden met het peloton steeds op een goeie 20 seconden. Onderweg krijgen we wel gezelschap maar deze kan niet veel meer doen dan volgen.
Het zag er dus naar uit dat we het tot op de streep zouden uithouden. Ware het niet ...... dat de eerste A-renners het peloton B's bijhaalt. Er springen uit deze groep 3 A-renners weg maar er hangt ook een B aan. Deze heeft bovendien een ploegmaat bij de 3 A's. Het onvermijdelijke hangt dus in de lucht maar geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt dat zo'n onsportiviteit nog zou uitgespeeld worden. Ijdele hoop dus want bij het ingaan van de laatste honderd meter wordt de aanhangende B-renner perfect door zijn A-collega gelanceerd en komt mij de laatste 5 meter voor de streep voorbij gesneld. Daar wordt een bijna zeker overwinning hard en strak door de neus geboord.
Andere renners en omstaanders zijn het eens dat dit duidelijk onsportief gedrag is en een diskwalificatie (naar minstens de 4e plaats) zou dus logisch zijn. Maar in plaats hiervan laat de jury alles hoe het is en wordt de uitslag behouden. Mijn 2e plaats wordt er dus eentje met een heel wrange smaak. Een morele overwinning komt uiteindelijk niet op het palmares.
Het is me vorig jaar overkomen en dit jaar weer eens op identiek dezelfde manier. En beide keren was dit met het JPC-Team. Moet het nog gezegd dat hun populariteit er niet groter op zal worden?
27-07-2011 om 13:50
geschreven door Koen en Gert 
|
