Antwoord 7 op Tony Oosts bijdrage in de AVRA-bulletin 2006

Nog op blz. 55 onder het titeltje “Vrouw of soldaat?” neemt Oost mijn uitspraak op de korrel dat in de Antwerpse bodem “anno 2004 het lichaam van een Romeins soldaat” zou zijn gevonden. Ik had dat bericht in illo tempore op die manier als belangrijk archeologisch nieuws op het laatavondjournaal van de VRT-TV gehoord en ik heb het gegeven gebruikt om er het militaire karakter van de Gallo-Romeinse nederzetting van Antwerpen mee te ondersteunen. Uit de nadere informatie die Oost nu geeft blijkt dat de vondst van het bewuste lichaam reeds dateert uit het jaar 2002 en dat nader onderzoek heeft aangetoond dat het eigenlijk gaat om het crematiegraf van een vrouw, gedateerd eind 2^de, begin 3^de eeuw na Chr. Voldoende reden dus, voor Oost, om op basis hiervan een militaire Gallo-Romeinse oorsprong van Antwerpen van de hand te wijzen.

Nu werd de informatie hierover blijkbaar toch ietwat dubbelzinnig de wereld ingestuurd. Het nieuws leek me zo belangwekkend dat ik alle journaals probeerde te zien die volgden op datgene waarin die vondst was gemeld, maar buiten een tweetal nachtelijke herhalingen werd er verder over dit bericht niet meer getaald. Belangrijk is dat het bericht door niemand werd gelogenstraft.

Dat het bericht werd verspreid als de vondst van het graf van een man of van een soldaat uit de Romeinse tijd is geenszins een vergissing van mij noch een persoonlijke interpretatie; evenmin die van de VRT, want o.m. ook Het Nieuwsblad heeft de ontdekking in de krant geplaatst als de vondst van een mannelijk graf onder de titel: “Dode Romein aan Oudaan”, een krantenkop in grote letter en in vetjes. In werkelijkheid gaat het dus om het stoffelijk overschot van een vrouw.

Verandert het feit dat de vondst een vrouw betreft nu iets aan mijn stelling over het Gallo-Romeinse Antwerpen? Ik meen van niet. Ook een vrouwelijk crematiegraf dat duidelijk de Romeinse gebruiken en kenmerken vertoont die door het Romeinse leger over het hele Imperium werden verspreid, blijft mijn stelling van een typische uitheemse en dus militaire aanwezigheid in het Gallo-Romeinse Antwerpen kracht bijzetten (ik had dit trouwens reeds eerder op deze blog gepubliceerd). Er is namelijk helemaal geen contradictie tussen de aanwezigheid van een vrouw in een Romeins castellum en de bevolking in een Romeins legerkamp zoals we die kennen uit de opgravingen. In het buitenland had men het al veel langer vastgesteld dat in de Romeinse castra ook een vrouwelijke bevolking verbleef en dat er ook kinderen aanwezig waren. Dit is voor een aantal dienstverleningen in het kamp niet eens zo gek (denk maar aan de wasserij, verstelwerk, de vervaardiging en het onderhoud van licht materiaal als schoeisel, de ziekteverpleging enzovoort). Het gekke is dat het argument dat Oost tegen mijn stelling van de caliga als militair schoeisel aanvoerde, namelijk de vondst van kleinere maten van caligae voor vrouwen en kinderen, het argument was waaruit voor het eerst en ook het vaakst is gebleken dat er in de Romeinse castra vrouwen en kinderen verbleven. Recentelijk werd dit ook in België vastgesteld, nl. bij het onderzoek van Sofie Vanhoutte in Oudenburg: Het Romeinse castellum van Oudenburg (prov. West-Vlaanderen) herontdekt: de archeologische campagne van augustus 2001 tot april 2005 ter hoogte van de zuidwesthoek. Interim-rapport, in: Relicta, 3, 2008, 199-236.

Dus ook bij ons, inzonderheid in het laat-Romeinse kamp van Oudenburg verbleven vrouwen en kinderen. Hoe kort en krachtig Oost ook is in zijn depreciatie van mijn stelling, het typisch Romeinse crematiegraf van een vrouw van ongeveer 30 jaar oud, 1,55 m lang, die tenminste één kind ter wereld heeft gebracht, verstevigt de stelling dat het Gallo-Romeinse Antwerpen een militaire, uitheemse bevolking herbergde.

Hans Rombaut

Vademecum bij de blog www.bloggen.be/julius_caesar_in_belgie

Nieuwe bezoekers van de blog www.bloggen.be/julius_caesar_in_belgie hebben wellicht enige problemen om uit te vinden wat er aan de hand is op dit forum. In juni 2006 verscheen mijn boek “Julius Caesar in België”. Daarin doe ik een poging om op basis van serieuze historische, historisch-geografische, landschappelijke, toponymische en ook archeologische argumenten de meeste plaatsen terug te vinden die voor onze gewesten vernoemd worden in de oudste historische bron voor onze gebieden: het verslag van de oorlog om Gallië door Julius Caesar, bekend onder de naam “De Bello Gallico”.

Vele generaties lang was Caesars De Bello Gallico het eerste werkelijke Latijn dat de leerlingen uit het middelbaar onderwijs vertaalden na twee jaar grammatica en woordenschat te hebben geleerd. In België lazen zij traditioneel die gedeelten die met onze gewesten te maken hadden, meer bepaald het incipit “Gallia est omnis divisa in partes tres” gevolgd door het gevleugelde “horum omnium fortissimi sunt Belgae”. Nadien volgden steevast de slag bij de Sabis en de hinderlaag van Ambiorix. Hoe ontnuchterend was het echter te vernemen dat zo goed als alle plaatsen die voor België worden vermeld, na meer dan twee millennia ongeïdentificeerd zijn gebleven.

Zoals gezegd ga ik in mijn boek op zoek naar de Belgische plaatsen uit “De Bello Gallico” waarvoor geen identificatie bestaat of waarvan de voorgestelde identificatie erg twijfelachtig is. Tot voor dit boek leek het er wel op dat er in de “Commentaren” over de oorlog in Gallia twee gedeelten waren: één voor het gebied ten zuiden van de Seine, waarmee de toponymie geen problemen heeft, een ander voor het gebied ten noorden van de Seine, waar men geografisch eigenlijk volkomen in het duister tast. Het is precies hoofdzakelijk op basis van geografische argumenten dat ik een aantal identificaties van verschillende problematische locaties voorstel. Voor de campagne in 57 voor Chr. zijn dat o.m. de ligging van Bibrax, het kamp van Caesar aan de Axona, de vermoedelijke weg die hij volgde tot op de plaats waar hij zijn kamp had op 10 mijl van de achter de Sabis verscholen Nervii onder leiding van Boduognat, de Sabis zelf en het oppidum van de Atuatuci. Voor de jaren 54-53 voor Chr. zijn het o.m. Atuatuca en de winterkampen van Quintus Cicero, Titus Labienus en Sabinus en Cotta.

Deze wetenschappelijk gefundeerde monografie bevat de nodige illustraties, waaronder talrijke landschapsfoto’s, foto’s van archeologische sites, en vooral zeer nuttig kaartmateriaal. De politiek van Julius Caesar en van zijn opvolgers, gevolgd door de inrichting van onze gewesten door de Romeinen in latere tijden, worden vanuit historisch-geografisch standpunt beschouwd. Daaruit komt een visie voort over het Romeinse rijk in het noorden waarin Tongeren (Atuatuca) een zeer belangrijke rol speelde.

Mijn boek was blijkbaar een doorn in het oog van een aantal mensen die op diverse manieren kritiek leveren zonder ook maar een zweem van respect te betonen voor het wetenschappelijke werk dat werd verricht. In tegendeel: ze hebben getracht mij zowel persoonlijk als wetenschappelijk zoveel mogelijk schade toe te brengen en gebruikten daartoe leugens, spot, smaad, scheldpartijen, schreven aan mij uitspraken toe die ik niet heb gedaan, en beschuldigden mij van misdrijven die ik nooit heb gepleegd, maar die – in sommige gevallen althans – integendeel zijzelf hebben begaan (o.m. pseudo-wetenschap, plagiaat en wetenschappelijke diefstal).

Vanuit diverse hoeken wordt door diverse personen kritiek geleverd. Daarbij gaan deze vooral voorbij aan de zeer stevige argumenten die mijn studie onderbouwen. Er is de Antwerpse amateur-archeoloog Guido Cuyt, die een onbeantwoordbare pdf-file met voornamelijk beschuldigende en schimpende opmerkingen verspreidde via www.archeonet.be. Deze pdf-file werd door mij beantwoord op deze blog, genummerd in de volgorde van de paragrafen van Cuyts tekst. Deze persoon is ook de voorzitter van de Antwerpse Vereniging voor Romeinse Archeologie die de AVRA-Bulletin uitgeeft. waarvan het jaarboek van 2006 (verschenen in 2007) voor de helft gewijd is aan kritiek op mijn boek, met naast dhr. Cuyt nog onder meer Tony Oost, voormalig stadsarcheoloog van Antwerpen, en Robert Nouwen, bekend auteur over onze gebieden tijdens de Romeinse tijd. Niet ver uit deze buurt situeert zich Alfred Michiels, classicus, die in 1989 vondsten van mij heeft gepikt en die in 2007 opnieuw via een onbeantwoordbare pdf-file verspreid door www.archeonet.be mij op een schandelijke en misdadige wijze beschuldigt van plagiaat in verband met de verklaring van de naam Antwerpen uit het Latijn. Verder is er Geert Van de Plassche, die een aantal opmerkingen heeft geplaatst en die werden beantwoord. Tenslotte is er Armand Sermon die via een aantal vermeende anomalieën, die niets met mijn redeneringen en wetenschappelijke methode te maken hebben, en door foutieve lezingen van mijn boek, eveneens via een onbeantwoordbare pdf-file een campagne voert tegen de identificatie van de Sabis met het riviertje de Samme, een bovenloop van de Zenne, in de regio van La Louvière, en vervolgens zonder enige verdere onderbouw zijn uitspraak “De Samme is de Sabis niet” extrapoleert tot de andere identificaties in mijn boek. De methodes en de toon van al deze heren (tot voor kort maakten we hierbij nog een uitzondering voor dhr. Van de Plassche, maar dit bleek onterecht) zijn allerminst fraai te noemen. Zo zette Armand Sermon de mensen van het NKV-Kortrijk onder druk tegen mijn persoon, omdat ze mij voor een lezing hadden uitgenodigd!

Omdat de discussie van een tegen velen dreigt te ontaarden in een niet meer te volgen kluwen, is deze expliciete verduidelijking over wat er aan de hand is echt noodzakelijk. De vele argumenten die ik tot nu toe tegen de kritiek op deze blog publiceerde bleven zonder reactie. Op verschillende plaatsen waar ik over mijn werk sprak (Maldegem, Antwerpen, Brugge, Kortrijk, Mechelen, Brussel, Bavel/Breda…) hebben de genoemde personen niet deelgenomen aan het wetenschappelijke debat. Wel is duidelijk dat de stemmingmakerij tegen mij in steeds meer middens weerklank vindt, ja, zelfs dat de organisatoren van mijn lezingen door dhr. Sermon worden benaderd met zijn bekladderij. Daarom zal ik op deze blog aandacht blijven besteden aan deze kritiek, waarvan de wetenschappelijkheid (met o.m. oude kaarten en plans) slechts façade is.

Vooral de pdf-file van Alfred Michiels had de bedoeling mijn wetenschappelijke eerlijkheid en oorspronkelijkheid met regelrechte leugens aan te tasten. Zo beweert hij dat ik mij, vooraleer ik hem in 1989 ontmoette, nooit met de Romeinse tijd zou hebben beziggehouden en dat de historische opleidingen voor de Oudheid en de Middeleeuwen in mijn tijd in Gent strikt gescheiden zouden geweest zijn. Dit laatste is in strijd met één van de opdrachten die mijn promotor Adriaan Verhulst mij destijds voor mijn licentieverhandeling had opgegeven, nl. het peilen naar elementen die de overgang van de Oudheid naar de vroege middeleeuwen duidelijk konden maken. Daarom gebruikte ik voor mijn geografisch onderzoeksterrein in de titel van mijn thesis de wending “het noorden van Gallia” daar waar bijvoorbeeld leescommissaris prof. Ludo Milis de term Francia verwachtte. Omwille van de valse aantijgingen van Alfred Michiels werden reeds een aantal van mijn publicaties van vóór 1989 op deze blog gepubliceerd, o.m. Het Land van Rijen (1983-1984) en het artikel in de bundel Feiten en Fabels (1987). Ook mijn artikel over Tongeren in de bundel Steden des Tijds (1990) kreeg er een plaats. Omdat de blog overbelast dreigde te worden werd een zustersite geopend, waarin twee andere studies van mij te vinden zijn uit de tijd voor ik Alfred Michiels leerde kennen (een stuk uit mijn thesis uit 1985 en mijn artikel over de Annales Fuldenses uit 1988). Michiels’ bewering dat ik mij nooit met de Romeinse tijd had beziggehouden wordt daarmee ten overvloede ontkracht. Concreet gezien was de geciteerde opdracht die ik, naast andere opdrachten, bij het begin van mijn thesis van mijn promotor Adriaan Verhulst meekreeg te speuren naar mogelijke aanzetten van het thema “Verre bezittingen van abdijen tijdens de vroege middeleeuwen” tijdens de Romeinse tijd. Een aantal daarvan zijn  in de gepubliceerde bladzijden terug te vinden, zo o.m. over de structuur van het Romeinse wegennet. Een zeer duidelijke illustratie ervan is bijvoorbeeld te vinden op p. 211 in de thesis i.v.m. het Sint-Martinuspatrocinium als een mogelijk relict van de Romeinse hiërarchische structuur die werd overgenomen in de kerkelijke structuren. Hiermee geef ik dan ook een concreet antwoord op Michiels’ bewering dat er in mijn tijd aan de Rijksuniversiteit Gent een strikte scheiding was tussen Oudheid en Middeleeuwen: voor mijn thesis was die er niet. Maar er is meer! Michiels beweert dat er een strikte scheiding was in de opleiding! Ook dat is verkeerd. Ik kon in mijn tijd perfect de richting Oudheid kiezen en heb zelfs overwogen om dat te doen. Ik heb echter bewust gekozen om onderzoek te doen over de periode in de overgang van de Romeinse tijd naar de vroege middeleeuwen omdat de problematiek ervan reeds van bij mijn opleiding in de kandidaturen mij zo boeide.

De lezer van deze blog zal dan ook zien dat de rechterkolom voornamelijk discussiepunten aangebracht door derden bevat, gevolgd door mijn antwoorden en nog eventuele replieken. De linkerkolom is de inhoud van de middenkolom waarop berichten staan over mijn boek, aankondigingen van lezingen, mijn wetenschappelijk CV en antwoorden op de vele valse beschuldigingen die de personen, die we gaandeweg “belagers” zijn gaan noemen, de wereld insturen. Hoever ze daarin gaan weten we niet, maar in elk geval héél ver. Tot hier deze cruciale toelichting bij deze blog. Et alia plurima…

Hans Rombaut