1/10/2019 : Brindisi : Voorbereidingen treffen voor 17/10
Het is goed dat ik vandaag een rustdag gepland heb. De komende weken zal dat wat meer gebeuren daar ik nog 16 dagen heb voor mijn terugkeer naar Belgie en maar 6 dagen moet stappen tot mijn einddoel. Het plan is dat ik nog 1 rustdag neem in Lecce en dan stap tot Santa Maria di Leuca. Onderweg kan ik zien waar het leuk toeven is en kan ik bij aankomst beslissen wat ik met mijn overige dagen doe. Dan wordt het maar echt genieten. Misschien stap ik nog terug maar de lange afstanden vallen er dan van tussen. Een dag rusten begint alvast om 5 u want ik ben toch wakker. Om 6u was ik mijn kleren al aan het wassen. 7u gaan ontbijten in een caffé. Dan plannen voor de volgende dagen zodat ik met een gerust hart verder kan. Om 9 u de stad in om de vertrektijd van de overzet na te gaan want de vlieghaven ligt op loopafstand van de stad. Max. 1 uur lopen. Dan de stad verkend met de resten van een ver verleden. En dat mag je letterlijk nemen als je nog een deel straat kan zien van 2000 j geleden. Wel mooi bewaard met de funderingen van de omliggende huizen. De ondegrond heeft iets te vertellen !! Om wat meer te weten te komen sluit ik dikwijls aan bij een groep toeristen met gids. Je steekt altijd iets op van de uitleg. Zo wordt het 12 u en kan ik gaan eten. Wat de rustdag steeds op het programma heeft is slapen in de namiddag. Heerlijk in de koelte. Dan vlug weg om naar het kerkhof te gaan om te bezoeken en foto's te nemen. Wat boodschappen doen en overbodige zaken uit mijn rugzak halen die ik de volgende dagen niet nodig heb en kan oppikken wanneer ik naar huis ga. Het zal een verschil maken in gewicht. Als alles geregeld is geniet ik nog van de avond en zet ik mijn wekker voor morgen.
30/09/2019 : Torre S. Sabina - Brindisi : Langsheen de zee wandelen
Het was een woelige nacht zoals vele vorige nachten. Sinds het volle maan is geweest kan ik moeilijk de nacht doorslapen alhoewel ik toch wat doe overdag. Om 5 u al op maar het is dan nog donker.het is niet kou maar de dauw heeft zich overal op gelegd en mij aankleden is wat kil. Van zodra de zon wat zal schijnen weet ik niet meer dat alles klam was.Na mijn broodje opgegeten te hebben en mijn medicijnen te hebben genomen volg ik mijn pad. Eerst nog een bericht naar huis sturen zodat ze daar weten dat alles met mij OK is. Het is hier niet duidelijk hoe ik moet lopen maar rechtdoor staat er getekend. Nu moet ik over duinen en stranden om aan een natuurgebied uit te komen. Vanaf hier wordt de weg verhard en meestal asfalt. De quota van deze etappe gaat wel veel bergaf als ik een lange tijd langsheen een autostrade moet lopen, bij wijze van spreken op 1m van de vangrails. Als ik iets later op een secundaire weg een bar half open zie, ga ik toch aanklopppen en met geluk want het is de enige die ik vandaag zal zien. Alles lijkt hier toe en verlaten. Ik denk dat gisteren de laatste zomerdag moet geweest zijn. Nu sluiten om maar pas eind april te openen. Ik volg mijn weg en al snel ben ik Brindisi waar ik met de dienstdoende veerboot in het centrum geraak. Rond 12 u kan ik inchecken en kan ik mij douche en scheren. Ik vind mij onmiddellijk een andere mens. Ik kan nu gaan eten en nadien genieten van rust. Morgen blijf ik in Brindisi om de batterijen te laden en voorbereidingen te treffen voor over 17 dagen wanneer ik hier overnacht alvorens naar huis te reizen.
Ik heb gisterenavond nog een menutje gaan eten. De prijzen in de winkeltjes waren zo opgedreven dat je ofwel niet moest eten ofwel een alternatief zoeken. Mijn menutje bestond uit een biertje, een pizza en een grote beker frieten. Met die frieten zou ik al genoeg gehad hebben maar ik heb ook een halve pizza gegeten. De rest heb ik meegenomen en dat kwam mij goed uit. Om 6 u zag ik de eerste gloed aan de horizon en met een koude boterham met kaas en hesp heb ik genoten. Zalig en rustig. Ik moest juist op tijd klaar staan om mee te rijden en om 7u30 kon ik al stappen. Misschien wel de mooiste wandeling tot nu toe. Bijna de hele weg heb ik gelopen op een beschermde weg 'Appia Traiana'. Nu de provincie heeft er een andere naam aan gegeven voor fietsers en ook ingericht zodat er rustplaatsen zijn voor die fietsers. Het enige wat ontbracht was een kraantje met wat water.. De weg afgeboord met muurtjes en alleen maar oude, genummerde bomen. Veel van de oude boerderijen, Masseria, zijn omgetoverd tot B&B of agriturismo met veel weelde. Mooi rustig en je hebt altijd iets te zien want die knoesten van bomen hebben meestal unieke mooie vormen. Weinig of geen verkeer alleen wat boeren die aan het werk zijn om rond de olijfbomen alles op te kuisen en te rollen zodat ze straks kunnen oogsten. Al die cirkels rond de bomen die elkaar overlappen en een geheel mooi beeld geven. Onderweg even halt gehouden om een druide altaar, hier menhir genoemd, te gaan bekijken. Wat verder loop ik een andere pelgrim en twee wandelaars tegemoet. 3 fransen die gestart zijn in Monopoli en die korte etappea stappen. Ik krijg eindelijk gehoor in een klooster waar ik had gevraagd te kunnen overnachten maar voor vandaag waren ze gesloten. Ik heb dus nog geen slaapplaats maar wel een plan. Daar de rit van morgen naar Brindisi 32 km telt wil ik onderweg eten, rusten, water tanken en wat kopen en verder stappen, la providence tegemoet. Vind ik niets dan slaap ik onder de blote hemel, we zien wel. Ik rust 2 uur en dan kan ik weer verder. Een paar km verder laat ik mijn oog vallen op een reeds afgesloten strandbar met houten terras omheen dicht bij de zee. Nu is het afwachten wat de avond brengt. Stilaan vertrekt iedereen en blijf ik alleen achter. Ik eet mijn brood op en geniet van de rust bij een lekker biertje. Er komen mensen en ze gaan en rond 8 u ontrol ik mijn slaapmat en slaapzaak en maak mij klaar om te gaan slapen. Mijn gevulde waterzak kan dienst doen als hoofdkussen en daar liggend kan ik de sterrenhemel bewonderen.We zien wel wat de nacht brengt maar ik ben op avontuur !!!
28/09/2019: Monopoli - Torre Canne : Genieten van de zee
Ik heb vanacht slecht geslapen, ik had het te warm. Na veel woelen opgestaan om 4u30 en ik heb wel altijd iets te doen. Ik kon dan ook op weg en genieten samen met andere plaatselijke wandelaars van de frisse zeelucht en opkomende zon. Het begin van de etappe liep niet naast de zee maar op een 100 m af doordat de Lido's hier de ruimte naast de kust inpalmen. Na een tijdje draaide de weg toch naar de zee en mocht ik even proeven van de rotsachtige zeelijn waar de mensen komen zonnen. Mooi maar het is vooral uitkijken waar je de voeten zet. Dit ruwe strand komt uit op een weg die ik dan 15 km volg. De ene moment achter Lido's het andere moment langs de kust. Een beetje afwisseling is aangenaam en doet de tijd en kms vooruit gaan. Ik moet ook nog een klein dorpje passeren. Dus links van mij de zee/strand of Lido's en rechts allemaal landerijen waar volop groenten worden geplant, dikwijls onderbrokem door parkings en 1maal door opgravingen uit de Romeinse tijd. Als ik Torre Canne nader moet ik naar rechts om naar mijn slaapplaats te stapppen aan een Santuario van Pozzo Guacito. Hier ben ik de auto's kwijt en loop ik voor het eerst door een vijgenboom aanplanting. Wat verder zijn er weer olijfbomen maar dan heel oude. Mooi hoe ze hum stam vervormd hebben. Alleen oude bomen tot het Santuario. Spijtig genoeg ben ik aan het verkeerd adres of niet. Het is zo dat de opvang van de pelgrims niet aan het Santuario plaats vindt maar in Torre Canne, 5 km terug. Gelukkig rijdt er een bus en kan ik de wachttijd doden met in een plaatselijk restaurant te eten. InTorre Canne is het wachten tot de pastoor aankomt om mij in te schrijven en om te kleden. De zee is 30m ver en dus kan ik vandaag even de zee induiken. Het is een kleine vakantie dorp voor Italianen en buiten de vuurtoren valt er niet veel te zien. Ik kan slapen maar moet morgenvroeg om 7u30 mee met de pastoor die de mis gaat voorgaan aan het Santuario. Ik kan vandaar mijn reis verder zetten.
27/09/2019 : Mola di Bari - Monopoli : de trein volgen.
Het was geestig om het doen en laten van mijn gastvrouw te volgen gisteren. Gans de dag was ze hevig bezig allerlei zaken te regelen voor haar B&B en dat deed ze voortreffelijk, niets was haar te veel.. Maar om 18u veranderde de vrouw en kleedde ze haar op om samen met stadgenoten buiten te komen. Om 19,u was het huis voor mij. Ik denk dat dit het italiaans ritme is. Tijdens de zomer is het ondragelijk in de namiddag buiten te komen en dus komen ze maar laat buiten om toch wat sociaal contact te hebben. Het moet elke dag hetzelfde ritueel zijn maar voor hen is dat hun leven. Maar deze morgen was ze er ook bij voor het ontbijt. Het is voor mij de eerste keer in Italie dat ik zo verwend werd. Op tijd de weg op en het leuke vandaag is dat weer een stadje , Polignano, onderweg ligt. Het is vandaag weer wat zoeken omdat ik een paar keer de spoorweg over moet en veel van de slagbomen zijn afgeschaft sinds mijn boekje is uitgebracht en dus moet mister smartphone in de bres springen.Ik geraak snel in de toeritische stad Polignano maar sla het toeristische van mijn weg over om snel de stad door te lopen. De straat die ik volg noemt nu voor mij de Gelatostraat omdat er veel gelateria's in gehuisvest zijn. Het volgende stuk weg is minder fraai omdat de secundaire weg vlak naast de SuperStrada ligt en je net op een snelweg loopt. Dit duurt maar een paar kms voor dat ik een gewone straat in kan lopen die langs de zee de stad bereikt. Ik ben juist op tijd om mij aan te melden voordat de paters gaan eten. Altijd plezant om dan mijn schoenen uit te doen en ook te gaan eten. De terminus van vandaag was Piazza San Fransceco di Padua, naast de spoorweg gelegen. Ik hoop morgen toch minder sporen te zien.
26/09/2019: Bari- Mola di Bari : Hindernissenparcours.
Om 6u30 heb ik er al één moeten wakker maken! Ik had nochtans verwittigd dat ik zo vroeg mijn sleutel zou komen omruilen voor mijn pas dat ik in garantie had gegeven voor de sleutel. Je weet nooit!! Ik was wel blij zo vroeg op te zijn. En op pad te gaan want dan kon ik de zonopkomst nog bijwonen vanuit de eerste logie. Het eerste deel van de weg liep op de 'Lungomare' de dijk bij ons en daar ik naar het zuiden liep was het een mooi beeld. Ik liep er niet alleen maar met tal van mensen die s'morgens even gaan joggen. Dat was echt leuk en dikwijls kwam ik dezelfde lopers tegen die zich onderweg keerden en mij terug tegen kwamen met fellicitaties en moedberichten. Op mijn plannetje stond een klein stuk langs de kust aangegeven maar dat stukje duurde 2 uur bijna, ongeveer 10 km. Leuk. Eens de weg het land in liep moest ik de trein volgen. Dikwijls langs een stort zoals we dat stilaan gewend zijn. Dan moest ik eens over een brug van de spoorlijn om iets verder gewoon over te stappen aan slagbomen. Buiten het feit dat deze nu verwijderd zijn en ik dan langs een heel drukke weg zou moeten lopen. Dan toch maar even spoorlopen en met wat klauterwerk de route volgen. De volgende overgang was een tunnel onder de spoorlijn die afgezet was omdat er water in stond. De oplossing was dan maar even langs de zijkant, dat iets verhoogd is, pootje baden. Mijn voeten zijn droog gebleven en dat was het bijzonderste. Nu een veldpad volgen dat gelegen is tussen zee/drukke weg en spoorlijn, maar zonder last van beide daar ik tussen de wijnranken liep voor eetdruiven, totaal nog niet rijp( ik heb ervan geproefd). Zo bereik ik snel Mola di Bari en de via Veneto. Een mooi en proper stadje aan de zee gelegen maar zonder zand- of kiezelstrand, dus weinig toeristen maar wel smakelijke vis. Ik word hier vriendelijk onthaald met een koffie en al mijn vragen worden met de glimlach beantwoord. Blij dat ik hier kon stoppen, rusten en genieten.
Ik heb gisterenavond moeten leren werken met mijn aangekochte tablet om zo mijn email te lezen, mijn ebooks te kunnen lezen, vrtapp te installeren, bloggen installeren enz. Ik kan al het noodzakelijke doen maar mijn foto's inporteren op die tablet leek mij niet te zullen lukken. Dan maar 1 oplossing en dat is hulp gaan vragen in de winkel waar ik de tablet gekocht heb. Om 9u stond ik in de winkel en ook zij hebben verschillende opties nagekeken om de foto's op te laden. Via een nanoSD kaart die ik in een SD kaart kan schuiven kan ik nu verder. 1uur zoeken met 2 man + SD kaart geef de prijs van 10. Dat doen ze dan wel weer, mensen helpen. Nu kon ik de oude stad in om nog wat te zien en pittoresk aan Bari zijn de kleine straten waar de vrouwen buiten speciale pasta, schelpjes, zitten te maken en natuurlijk te verkopen. Alle toeristen lopen er langs en je moet even geduld uitoefenen zodat je een beeld zonder toeristen kan nemen. In de cattedraal kan ik mijn Cerdenziale laten afstempelen en de mooie omgeving bewonderen. Mee met de stroom toeristen bezoek ik nogmaals de crypte van St Niklaas waar Orthodoxen aan het bidden zijn, innemend. Dan even naar de zee en buitenkant stad om via een andere weg terug naar mijn hotel te lopen. Zo ontdek ik de winkelwandelstraat met ook eem Legoshop en het rijkere kwartier van de stad. Om 12 u schuif ik terug mijn benen onder tafel zodat ik nadien kan rusten. Het heeft mij nog wat moeite gekost om mijn foto's op te slaan maar dat is gelukt behalve dat ik geen klein foto's zie maar een icoon + nummer foto. Niet eenvoudig om bij de teksten de bijlage te droppen. Voor mij is dat bloggen een goede manier van rusten in de namiddag omdat ik moet zitten, benen gestrekt en iets doe. Geweldig. Ik ben nog een ijsje gaan zoeken dat even lekker is als in het toeritisch kwartier maar de helft kost, als dat niet lekker is. Morgen verlaat ik Bari en heb er wel van genoten ondanks het slechte hotel.
Ik ben een paar dagen off-line geweest door problemen met mijn tablet. Ik kreeg ze niet meer opgestart en was genoodzaakt een hersteller te zoeken maar in de kleine dorpen/steden was dit niet te vinden. Gelukkig was ik maar een paar dagen verwijderd van een wat grotere stad, Bari, waar ik wel een oplossing zou/moest vinden. Ik ben zo gewend aan mijn tablet om s'avonds zaken te regelen dat ik mij nu een beetje gehandicap voelde. Gisteren een oplosing gevonden maar heb nog de hele avond gewerkt om het zaakje op de rails te hebben, ondertussen konden de benen rusten. Ik ga de volgende etappes nu gewoon op deze datum opmaken zodat iedereen kan volgen en binnen een paar dagen verander ik dan de datums naar de reeele datums.
24/09/2019: Bitonto- Bari : De wandeling naar het strand
Vandaag verjaar ik en de eerste SMSen lopen binnen. Hartverwarmend en ik hoop dat het een dag vol verassingen wordt. Ik heb de 61 gehaald en dat is al/misschien een heel mooi geschenk. Ik had van de verhuurder een kaartje gekregen om deze morgen te gaan ontbijten in de Bar Cattedrale. Bij mijn aankomst gisteren en mijn avondwandeling had ik niet gelet waar ik moest zijn. Om 6u 45 gaan zoeken op de piazza maar niets gevonden. Ook bewoners konden mij niet helpen en zodoende ben ik dan maar om 7 u vertrokken wel met wat brood achter de kiezen en yogurt. Ik zal wel een bar vinden onderweg. Dat laatste was minder waar want ik heb moeten stappen tot het begin van het strand alvorens ik kon zitten en een koffie bestellen. Bij het verlaten van Bitonto nog een mooi kerkje binnengelopen, prachtig. Het pad dat ik moet volgen kronkelt zich door landerijen en op het einde kom ik in een industriezone die verbonden is met de luchthaven. Ik loop dan langszaam richting strand via veel omwegen en de slaapsteden van de stad. Een zalig gevoel op het strand aankomen en langs de lungamare naar de stad lopen. Bari is een havenstad waar veel vrachtwagens inschepen voor Griekenland, Slovenie, Turkije, enz. Door dat trafiek verlegd mijn wandeling langs de kust zich door woonwijken en industrie. Het grootste probleem dat ik opgelost wil zien is mijn tablet. Als ik beslis mijn smartphone te raadplegen om mijn slaapplaats te zoeken meld mijn scherm me dat ik daar de laan moet verlaten en de straat in moet. Ik ben dan op 700 m van mijn eindpunt. Ik ben pas de straat in of ik merk jet logo vaan Samsung op dozen van een winkel gespecialiseerd in hun printers en toners. Ik vraag daar waar ik een herstellingplaats kan vinden voor mijn tablet en zij verwijzen mij naar de buren die allerlei herstellingen uitvoeren. Na een paar tests en het proberen erop te starten is de conclusie dat het de batterij zou zijn, kostprijs 80 + werk. Ik vraag of ze toevallig geen occasie hebben en ja daar kunnen ze mij mee helpen. Ze helpen mij de basis aan te passen en ik heb een oplossing voor 50. Ik weet deze avond wat doen!! Als ik op mijn overnachtingadres, midden centrum, aankom merk ik dat alles wat een mens zoekt aanwezig is. Een winkel aan de voordeur, een betaalbaar eetgelengenheid rechtover, enz. Nu vragen om in te checken maar dat gaat maar vanaf 16 u. Gelukkig kan ik mijn rugzak achterlaten, schoenen veranderen en het nodige meenemen zodat ik vrij kan rondlopen. Na het eten wat gaan rusten in een park en de oude stad ingewandeld zodat het snel tijd was om mijn sleutel op te halen. In mijn leven heb ik al in heel mooie hotels verbleven en ook in heel duistere maar dit spant de kroon. Het heeft veel voordelen maar het is meer dan afgeleeft. Ik kijk naar de positieve en ga door. Het is maar om te slapen, ik kan douche en als ik andere kamers binnengluur valt het mijne qua oppervlakte best mee. Ik kan deze avond door met het werken aan mijn tablet. Wat een verjaardagcadeau al die toeval en als ik mijn dag overloop dan ben ik een heel gelukkig mens. Morgen rustdag en even genieten van Bari.
23/09/2019 : Corato-Bitonto : Via Traina bewandelen
Het was vandaag geen leuke dag om te wandelen. Uno de adrenaline was afwezig, secundo het regende bij de start en tertio de wegen waren lastig te belopen. Kort samengevat, maar ik bezie het liever positief. De trip was minder lang. Ik ben wel met eem bang hart de trap van mijn kamer naar beneden gestapt want die was behoorlijk stijl. Stel u voor dat ik bij de eerste stappen al zou struikelen en beneden tegen de voordeur zou liggen. De deur toegetrokken en de eerste druppels gevoeld, dus alles voorzien tegen de regen, man en rugzak. Eenmaal de weg gevonden kijk ik even na hoe lang het zou regenen en dan schuil ik even want de prognoses zijn dat het snel gaat stoppen wat het ook doet. Ik wandel door een straat met nieuwe huizen waar ze om het mooiste dingen. Wel mooie huizen en omgevingen om naar te kijken en ondertussen stap ik voort tot het eerste en enige stadje of dorp op deze weg. Het is schooltijd en dan zie je alle'kinderen op weg gaan en ik kan nu terug genieten van een capuccino en cornetto tijdens het rusten. Het volgende deel gaat voor het gros over de Via Traiana. Het begin is werkelijk een stort met een heel oneffen terrein waar je een wagen zo stuk rijd. Naarmate dat ik verder stap verminder het afval en wordt de weg egaler maar met veel losliggende stenen. Het is logisch dat ik hier heel weinig verkeer ga zien. Een groot deel is proper en blijkbaar ook opgekuist voor de pelgrims daar er borden de werkzaamheden bevestigen. Het is een weg dat ook door andere organisaties wordt afgepeild en samen duiden ze de weg. Het is lastig lopen en dikwijls ga tussen de olijfbomen stappen omdat het zachter is aan de voeten. Door het laveren van de weg heb ik steeds iets nieuws te ontdekken achter elke bocht maar buiten olijfbomen valt er weinig te vertellen. Wel is het zo dat ze minder woudachtig overkomen, minder voor productie dienen en volgens mij van particulieren zijn die de bomen nog verzorgen maar niet als inkomen. De weg loopt paralel met de autosnelweg en van zodra ik het geruis van het langsrijdend verkeer beter hoor weet ik dat ik de stad nader. Terug naar het begin met meer afval, betoncentrale, enz. Als ik de stad binnenloop is het 12u 10 en het kerkhof is al in siesta. Mijn B&B is aan de cattedrale en dus gemakkelijk te vinden. Het was lang zoeken naar een overnachtingsplaats en wachten op een negatief antwoord. De enkele adressen op mijn lijst of nieuwe boekje hebben het ontvangen van pelgrims al opgegeven en dus zijn we aangewezen op de publieke verhuur. Het logeren op plaatsen voor pelgrims is wel vaak leuker omdat er dikwijls een verhaal bij hoort en we er andere pelgims ontmoet. Ik heb voor vanavond onderdak en na het rusten kan ik eve gaan dolen door de oude stad dat nog zijn middeleeuws patroon bewaard heeft met nauwe straten dat nog bewoond worden, wat het leven geeft. S'avonds ga ik op zoek naar de toeritische dienst en kan ik even frans spreken met een uitgeweken Belg die er werkt. Weer zo'n levendige stad na 19 u die de moeite is om even te bezoeken als je in de omgeving bent. De cattedrale was nog open maar de crypte gesloten wat spijtig was om de overgebleven Romeinse mozaiken en andere oude resten van die periode te bezoeken. Hier en bij andere kerken kan men heel goed zien dat de "Nieuwe kerken" gebouwd zijn op de resten van de oude romaanse kerken.
Het was vandaag een mindere dag maar ik vrees dat de zware dag van gisteren en de weg er toe gedaan hebben. Morgen Bari en de zee, ik kijk ernaar uit!!
22/09/2019 : Canosa-Corato : Wandelen in een olijfwoud
Heel stil opgestaan en ontbeten met lekkere koffie, een rariteit op deze tocht en dan de baan op voor een lange trip. Ik moest alles wel elf klaarmaken maar dat heeft ook zijn voordelen. Het zoeken van de weg was heeeeeel gemakkelijk. Juist buiten de stad rechts afslaan naar SP 181. Volgen gedurende 13 km tot een hoofdbaan. Dan links afslaan en 300 m verder de SP 30 inslaan tot Corato, 18 km lang. Ik was op tijd vertrokken maar de dag brak snel door het donker. Hoewel het zondag was en de nacht op straat/stad feestelijk is geweest, zijn de bars al om 5 u open om de werknemers, boeren en toeschouwers te voorzien van een koffie en cornetto. Dus het gaat snel en ik voel de adrenaline door mijn aderen vloeien. Een strak tempo kan ik aanhouden en daar er links en rechts niets anders te zien is dan olijfbomen wordt ik niet afgeleid door allerlei. Doordat er ook niet veel verkeer is zijn de bermen tamelijk proper. Het meeste verkeer is er van wielertoeristen die hun stallen ros uit hun berging hebben gehaald voor zondag. Veel eenmalige fietsers die er eens op uittrekken.Na 4 u stappen valt mijn oog wel op heel speciaal afval langs de weg. Misschien een teken om te stoppen en mijn fruit op te eten. Onderweg is er maar dan ook niets om te rusten of iets te drinken. Het speciaal afval is Lego. Geen massa maar ik kan het niet laten liggen. Ik stop het in een plastiek zakje en kan het deze namiddag wassen en laten drogen. Op het enige grote kruispunt ligt een olieverwerkend bedrijf met vele silo's die miljoenen liters olijfolie kunnen stockeren. Indrukwekkend. Nog 2 zaken die mijn blik treffen zijn slangen aan de zijkant van de weg en de eerste bories, schuilhutten van herders en boeren in de tijd. Voor de rest heel veel olijfbomen met af en toe een andere kwekwerij, zijnde druiven om te eten, perzik of granaatappel. Maar deze teelten zijn verwaarloosbaar tegen de rest. Na 7 u stappen loop Ik de stad binnen. OEF. Ik heb het gehaald.Ik vind tamelijk snel de B&B en kan mijn was doen, rusten en kijken of ik mijn tablet kan aan de praat krijg,,maar zonder succes. Corato is een mooi stadje waar het de mensen verschrikkelijk om hun uiterlijk te doen is. Zo komen ze zondagmiddag met de familie op straat/ corso om te pronken. Elke avond is het ook zo. De eet en drankgelegenheden openen maar pas vanaf 8 u en dan is het een begankenis tot laat in de nacht met het italiaans gepraat. De straten worden dan ook verkeersvrij.Laatst had ik een pizza om 18 u, eerste klant, en las ik dat ze maar opende om 16 u, oven aansteken, tot 1u3o de dag nadien. Ik heb hier ook een heel lekker ijsje gegeten die mij de problemen met de tablet even deden vergeten en zo kon ik ook nog wat mensen kijken op een bankje.
21/09/2019 : Cerignola- Canosa : Wandeling door de wijngaarden
Vandaag kon ik weer op tijd vertrekken na mijn woelige nacht in de kleedkamer van de Campo del Futbal. Hier beginnen ze maar te spelen om 21u30 en doen het licht uit om 23u30, met veel italiaans lawaai. Ik dacht dat het stiller ging zijn daar ik tot 21 u niets gehoord had maar dan begon de partie. Nog een geluk dat ik tijdens de macht wat kunnen slapen heb zodat ik toch fris kon opstaan. De weg door de wijnranken was gemakkelijk te vinden en voor ik het wist was ik aan de poort van de stad, of moet ik zeggen brug, want de weg liep over een romeinse brug. Nu die was afgesloten voor werken en dus zocht ik een weg om de rivier droog over te steken. Spijtig genoeg lukte dit mij niet en bleef er voor mij maar 1 weg over de dat was de brug. Met wat klauteren geraakte ik op en aan de andere zijde van de rivier af de brug. Van in de verte zag ik de stad al liggen op een heuvel en het scheen mij geen grote stad te zijn die na de oorlog ineens uitgebreid is met een modern gedeelte. Ik vond gemakkelijk mijn weg door de oude stad en om 11u15 kon ik inchecken bij een vriendelijke dame die haar b&b goedkoper opensteld voor pelgrims. Het was dus tijd om te gaan eten en op aanraden van de dame heb ik gekozen voor een Osteria in centrum van de stad. Pas om 13 u beginnen ze mensen te ontvangen maar het wachten, ik kon niet anders, was het waard. Ik bestelde hun menu 'Solo primo' en kreeg een lokale variante van brushetta, mijn primo, dat een pasta met funghi was, fruit en klein stukje taart, een fles wijn en water en nog een limoncello om af te ronden. Als je dan wilt betalen is de rekening 10 euro. Ongelooflijk ! Ik had in Italië al veel meegemaakt maar dit is toch geweldig. Na mijn rustpauze wil ik een koffie maken en de gastvrouw verteld mij dat er nog 2 pelgrims aankomen, dezelfde die ik in Buonalbergo ontmoet heb. Wat een geluk en toeval. Voor hen heeft zich nog een franse pelgrim ook ingecheckt zodat deze B&B nu een Casa del pellegrino mag noemen. Ook toeval is dat ik straks een ijsje ga eten in de bar ' Pellegrino' die volgens de gastvrouw één van de beste gelato van de stad serveert en hier is de keuze overweldigend. Ik heb er deze middag wel 7 geteld op de kleine wandeling dat ik gemaakt heb rond de kathedraal. Deze avond op tijd in bed want morgen is het weer een etappe van 32 km. Niets aan te doen.
20/09/2019 : Cerignola : Genieten van het zalig niets doen en rusten.
Vandaag een overzicht van het eerste deel van mijn expeditie. Allereerst wil ik melden dat wat ook de situaties geweest zijn ik mij heel goed en gelukkig voel. Het is een heel andere reis dan mijn eerste reis naar Rome. Hier lopen verschillende paden door elkaar met verschillende signalisatie en dat maakt het wat onrustiger. Het eerste deel met de vissen was tamelijk goed aangegeven maar vanaf Buonalbergo zijn die verdwenen. Begrijpelijk door de warmte en te weinig water dat de vissen opgedroogd zijn. Nadien zijn deze vervangen door de gele strepen maar deze zie ik al 2 dagen niet meer. Nochtans loop die weg ook langs hier. Vanaf nu gaan zij sneller naar de kust, Barletta en mijn weg loopt nog een paar dagen door het land om zo in Bari aan te komen aan de zee. Het is nu wel zo dat ik met mijn plannetjes verder kan en het niet zo ingewikkeld is om deze te vinden. Het is wel zwaar geweest daar met mijn vertrek uit Brussel, het wel een maand geduurd heeft voor ik wat hellingen zag. Het was gloeiend maar nooit steil. Nu heb ik op mijn 14 stapdagen al 8 dagen moeten steil bergop stappen en dat kruipt wel in de kleren. Vanaf nu zal het ook veelmeer vlak zijn tot in Santa Maria di Leuca. Het is een mooi reis mocht Italië wat properder zijn maar nu loop ik soms puur door een stort en overal zie je zwerfvuil. Spijtig vooral voor hun want ik stap door maar zij leven er wel tussen. Van het eten betreft mag ik tot nu toe niet klagen en overal kom ik aan eten. Wat onderdak betreft is het wat zoeken en dikwijls heb ik een blinde vlek op de kaart maar ik heb al overal droog en veilig kunnen overnachten. Soms is het luxe, dikwijls gewoon maar dit is begrijpelijk daar deze weg veel minder wordt belopen. Met meer voorbijgang zouden de mensen misschien andere initiatieven nemen. De toekomst zal het uitmaken. Wat mij het meest zal bijblijven is de hartelijkheid waarmee de mensen je bejegene. Heel mooie beelden staan al op mijn netvlies gebrand en deze beelden overlappen de meest negatieve beelden. Ze helpen u graag en zijn dankbaar voor een klein gebaar, een glimlach of gewoon een groet. Net als verleden reis kan ik nu maar beamen dat ik deze weg niet alleen kan lopen. Er loopt steeds iemand mee, die over mijn schouder mee kijkt. Het is een gans avontuur en ik weet zeker dat de meeste mensen dit niet aankunnen/durven maar als je er klaar voor bent deze uitdaging aan te gaan is het gewoon het einde. Je hebt pijn, je zit meestal alleen maar dat maak het ook zo intens, als je u leven die bepaalde richting uitstuurt en er ook aan werk om je einddoel te halen. Het is een hele organisatie maar met een beetje controle lukt het. Ik stap verder en ben blij dit met jullie te kunnen delen. Misschien komen er morgen mij achterna. Het gaat jullie goed.
19/09/2019: Santuario dell'Incornata - Cerignola: Waar kom mijn wijn vandaan!!
Het was een rustige nacht daar de poorten van het Santuario maar pas om 7 u zouden openen heb ik zelf mijn wekker niet gezet. Om 6u45 heb ik mijn sleutel afgelegd en kon ik aan mijn dagtrip beginnen. Ik kon onmogelijk Cerignola halen tegen 13 u om te lunchen en mocht slechts om 18 u inchecken in de oratorium van de parochie San Trifone. Dus vandaag geen haast. Onderweg 2 dorpen, in de ene koffie drinken en de volgende zou rustplaats en lunch zijn. Een rustige weg tussen akkers met tomaten en andere groenten was het eerste deel, nadien waren de druiven en olijven aan de beurt. De vrachtwagens voor tomaten reden af en aan. Na een gesprek met 2 boeren kon ik al het transport begrijpen. De ene boer, had jaren in Genève gewerkt en sprak vlot frans, vertelde dat een perceel tomaten zó n 160 t per hectare opbracht, als we dan weten dat iedere vrachtwagen 28 t kan vervoeren dan moeten er 6 á 7 vrachtwagens komen per hectare. Die boer had een contract bij de fabriek van 40 hectare en dat bracht hem all in 0,10 á 0,11 cent/kg op. Aanplanten, verzorgen en oogsten. Als we beseffen dat het meestal met de hand geplukt wordt dan moeten die mannen veel plukken voor weinig te verdienen en is het zo dat de Bulgaren en Roemenen , die zich verplaatsen met auto's nu plaats moeten maken voor Afrikanen die zich per fiets verplaatsen. Buiten de stad kom ik een nieuwe stad tegen waar de plukkers leven. Een schril contrast tegen de glorie van het kerkhof waar ik juist langswandelde en waar ze ook driftig een nieuwe stad voor de doden bouwen. Waar zijn onze waarden naartoe? Ik geniet wel van die mooie kerkhoven maar mijn maag keerde als ik enkele km verder die uitbuitingstoestanden zag. Meer naar Cerignola toe was het de druivenpluk en het transport naar de wijnpersen die mijn aandacht trokken. De wijnranken zijn zo geleid dat ze eronder door lopen en de trossen zo kunnen afsnijden dat ze in hun opvangbakjes vallen. Mooi om de geluiden van gepraat en gezang van tussen de ranken te ontwarren. Het was vandaag de ideale dag om te stappen, 25° met een beetje wind en bewolkt. Maar door de inspanning krijg ik het toch warm maar nergens een kraantje te vinden om mij even te verfrissen. Als ik tussen de olijfbomen een zacht geplets hoor sta ik stil en kijk vanwaar het komt. Ik zie dat er tussen de bomen op menshoogte een beregeningsinstallatie hangt met sprinklers. Ideaal om mij te verfrissen, zalig. Ik nader mijn eindpunt en vandaag is het een stadje. Het zoeken naar mijn slaapplaats loopt niet OK en ik beland aan een buitenkant van de stad als er een auto stopt en mij terugbrengt naar de stad, met de verantwoordelijke van het oratorium communiceert en mij dan na wat zoeken afzet aan de deur. Ik zou het nooit gevonden hebben. Later op de avond controleer ik mijn kaartje en merk dat mijn eindpunt wel aangeduid staat. Weer iets dat ik geleerd heb. Na de administratieve zaken afgerond te hebben brengt Gerardo mij naar mijn slaapvertrek dat de kleedkamer is van een mini-voetbalploeg van de parochie. De parochies zijn ook dikwijls de socialedraaischijf voor de jeugd en nadien een ontmoetingsplaats. Als ik gans geinstaleerd ben en gedoucht komen ze mij vragen mij even te verhuizen zodat de voetballers zich kunnen omkleden. Ik kruip dan maar in een berghok zodat ik kan rusten en slapen want zij trekken de deur dicht om 22u45, iets te laat voor mij. Ik wel bedongen dat ik hier 2 nachten kan blijven zodat ik wat energie kan opladen.
Ik was al een hele tijd bezig met een oplossing te zoeken voor deze etappe maar heb ze uiteindelijk gelaten voor wat ze is, een verbindingsetappe van 32 km !! Van zodra er een 3 vooraan staat begin ik zowat te stressen niet voor de km maar door de tijd die nodig is om deze af te leggen, meer dan 6 u, en de bijkomende warmte, meer dan 33°. Als er dan onderweg allerlei zaken te zien zijn dan valt het nog mee maar in de gids stond dat het meestal rechte banen zijn. Dus was de planning om 5u15 op stap te kunnen gaan. Geen tijd om te lezen of te surfen op het internet. Het was nog stil in de straat maar de eerste bars begonnen zich klaar te maken. Na één km liep ik al achter de industriezone en nog wat verder in de velden met de vele windmolens met hun gezoef en flikkerlichten. Nog een een geluk dat de weg gemakkelijk te vinden was en buiten een 5 tal tractors die naar de velden reden om te ploegen heb ik niet veel verkeer geziende het eerste deel van de etappe. Wel mooi was het dat ik naar het oosten liep en buiten de een stenen op mijn weg in het oog te houden, weer een dëgraderende weg, ik ook geweldig genoten heb van de zonopkomst in al zij facetten. Op het plan stond dat ik op een grote weg zou komen en daar moest oversteken een veldbaan in en dat vond ik. Die veldbaan zou stoppen en dan moest ik gewoon rechtdoor lopen over de akker tot bij een 5 tal huizen, en dat kwam uit. Vanaf dit punt werd het stappen, stappen en nog eens stappen. Buiten een paar boerderijen, eens veranderen van richting en een brug was het alleen asfalt en rechtdoor. Nergens een bar, schaduw of water te vinden. Mijn waterzak had ik goed gevuld en gespaard voor het tweede deel en aan rusten zou ik niet veel hebben daar door te stappen ik wel kon genieten van een zuchtje wind en niet zou opwarmen door gewoon te staan. Veel vrachtwagens heb ik gezien die rondreden om tomaten op te halen van de akker en op een bepaalde plaats zag ik ook hoe ze hier de tomaten oogsten, gewoon 20 mensen die grabbelen naar tomaten en ze in grote bakken droppen. In de verte zag ik de campanile van het Santuario, zoals bij ons Scherpenheuvel, al opduiken en dus had ik een doel in zicht dat ik pas na 2 uur zou bereiken. 11u45 was het als ik mijn rugzak kon afzetten. Gelukkig kon ik op de middag al inchecken en na een lekkere douche moest ik niet ver zoeken om te eten. Buiten hte heiligdom waren er allerlei winkeltjes en 5 naast elkaar gelegen restaurantjes. Spijtig genoeg kon ik maar 1 gelukkig maken. Ik was ook de enige gast in die 5 restaurants maar ik denk dat als het feestdag is er wel over de koppen kan gelopen worden aan de grote van de parking te zien. Nu rusten en na 16u30 zet ik mij in gang om mijn was te doen en andere zaken te regelen. Voor een gelato hoef ik maar een 7 m te stappen en dat komt goed uit !!! Veel foto's heb ik niet genomen en ik zet ze er morgen bij.
17/09/2019 : Celle San Vito -Troia : De heuvels ev
Vandaag staat er maar 15 km op het programma. Dus kalm aan. Ik kon pas rond 8 u gaan ontbijten en voor het eerst was het geen italiaans ontbijt maar eentje zoals bij ons, zijnde lekker brood, boter, confituur en koffie en dat heeft gesmaakt. Dan maar vertrekken en het begin was geen pleziertje. Ik moest op 2,5 km een hoogteverschil van 200 m overbruggen, terug naar de windmolens toe. Wetend dat het misschien de laatste steile bergop was gaf mij vleugels. Eens daar zou het op korte afstand dalen en verder neerwaarts gaan tot de voet van de heuvel waarop Troia is gebouwd. Vanop deze hoogte kon ik nog een blik werpen op het dorp waar ik overnacht heb en dan de hoek om zag ik de stad waar ik naartoe moest. Vandaag is er meer wind en de windmolens draaien op volle toeren en voor mij is deze lichte bries ook zalig. Ik volg de hoofdweg, tussen haakjes zie maar de foto, en voor de Troia zie ik van deze hoogte ook een grote elektriciteit verdeelstation en een grote vijver liggen. Er rijden weinig auto's voorbij en het merendeel zijn bedrijfwagens van onderhoudsploegen van de windturbines. Op deze rustige weg maak ik ook kennis met een vos die de straat komt opwandelen en ik krijg de kans hem even te observeren. Al ik terhoogte van de vijv0er kom zie ik dat het een zonnepanelenpark is maar dan enorm.Ik geniet nogeens van de heuvels achter mij want voor de volgende dagen wordt het vlakker en dat merk ik ook want ik kan geweldig ver kijken. Ik bereik na 3 u stappen de voet van de heuvel van Troia en snel ben ik in de stad en vind ik de Ostllo del Pellegrino. Door het slecht afsluiten van mijn voorgangers kan ik er zomaar binnen wandelen. De rest van de dag zal ik rusten want de vorige dagen zijn vermoiend geweest, van een gelato genieten en om 8u bij Maria gaan eten die een pelgrimsmenu serveert. Voor morgen heb ik ook een overnachtingsplaats daar er weinig is het zijn terug 32 km ,licht dalend over die afstand van 439 m naar 40 m.
16/09/2019 : Buonalbergo -Celle San Vito : Tussen de windmolens lopen
Bij het eten gisterenavond was er een ganse discussie ontstaan over de te voeren strategie, zijnde onderweg stoppen of doorlopen tot in Lecce San Vito. Mijn gids gaf 22,7 km aan + 3,5 km dat ik nog niet gelopen had tot Casalbore, terwijl de gids van de franse stappers in de 33 km +3,5 km aangaf. De Fransen hadden vlug besloten bij de eerste agritorismu te stoppen na 13 km maar ik zou het risico nemen iets verder naar een rustplaats te zoeken. De gastheer zei dat er weinig of niets was onderweg maar na 2.5 u stoppen zou wat vroeg zijn terwijl je de dag nadien toch de rest zou moeten lopen. Dus om 6u de baan op met mijn kaartje in de hand. Ik heb gemakkelijk Casalbore gevonden en alles ging vlot. Rond 8u30 zie ik naast een moderne kerk een winkeltje en het huis daarnaast een café of zaaltje, gesloten maar ik hoor stemmen en stap er naartoe. Ik roep aan en de mensen vragen mij binnen. Ik kan er geen cappuccino bestellen maar wel een café latte. Een cornetto werd bij de buren gehaald terwijl de oude moeder met haar rollator mijn koffie klaarmaakte. Heerlijk dat schouwspel en lekkere koffie, misschien wel de laatste keer vandaag!! Op mijn plannetje staat aangestipt De bolle wat een natuurfenomeen zou zijn van opborrelende modder een paar m2 groot maar alleen op die plaats. Ik zie deze en loop verder en ik zit nog steeds goed. Vandaag zie ik voor mij en later rond mij wel 200 windmolens in allerlei modellen en ouderdom waarvan er misschien maar 15 % draaien. Ik verwacht dan ook wat wind maar buiten een zuchtje hier en daar heel weinig. Op mijn hellingskaart staat ook dat ik vandaag kilometers zal moeten klimmen maar met een kleine hellingsgraad en dat blijk zo. Voorbij De bolle volg ik de landweg die daalt naar een beekje en daar moet ik een tractorspoor gemist hebben, of was die met de jaren overwoekerd maar ik loop iets om tot ik weer merktekens zie die ik kan volgen. Al de ganse dag loop ik langs rustige landweg met geen verkeer. Ik zet mijn hoop om tegen 12 u in een gehucht te geraken waar ik kan eten en water kan vinden. Ik heb wel een waterzak bij van 3 l maar toch weet ik nooit hoeveel water ik nog kan gebruiken en hoever ik nog moet. Maar niente, het gehucht is leeg gelopen en water kan ik er niet vinden. Dan maar zuinig zijn tot ik de volgende bron tegen kom. Na mijn rustpauze gaat het wat minder snel en het duurt nog tot 14u45 voor ik mijn hoofd kan verfrissen, kan drinken en een supplementair flesje kan vullen. Nu is het niet ver meer naar Lecce. Een adres van een agriturismo heb ik en ben heel blij als ik het verweerd bordje zie langs de weg. Met een helling van meer dan 10% neerwaarts geraak ik bij de boerderij maar ik kan er niet logeren. De boerin help mij wel verder naar een adres waar ze een b&b hebben en ik ook kan gaan eten. Ik ben binnen (een uitspraak dat ik dikwijls doe als ik de eindstreep haal) . Ik heb vandaag ook dikwijls, en de vorige ook, hallo kroket gezegd als ik mij omdraaide en de afgelegde weg en hoogte verschillen overschouwde. Gisterenavond was met moeilijkheidsgraad van de weg ook een gesprek. De fietsende Belgen verklaarden ook dat de Grand St Bernard op fietsen evidenter was dan de hellingen van de dag. De mevrouw met een elektrische fiets kon zelf haar fiets niet naar boven duwen. Met hun tweeën moesten ze eerst één fiets de helling op duwen en dan de andere gaan halen. Ze zijn ook beladen met pak en zak maar dat geeft een beeld van de moeilijkheidsgraad. Morgen een korte etappe die ik niet kan verlengen daar de dag nadien is er niets te vinden onderweg, slechts 1 boom.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
