15/09/2022 : Caldas del Reis - Paden : Rustige wandeling door de natuur
Vandaag wordt het een heel kort verhaal niet dat ik geen tijd of goesting heb in het schrijven maar op de weg was niet veel te beleven. Voor de deur uit te gaan loop ik langs de balie om mijn badge af te geven en te boeken voor over 4 dagen. Al één plaats in orde op mijn terugweg. Als ik om 7u 45 de straat op ga moet ik nog eerst de stad doorkruisen die nog ligt te soezen. Ik volg wat pelgrims en snel moeten we de straat verlaten voor een pad die ons naar het bos leidt. Deze weg zullen we bijna volgen tot onze eindbestemming 19 km verder. Mooi, breed en goed onderhouden wegen die veel schaduw hebben van de overhangende bomen en dus ideaal in de zomer. Veel kom je er niet tegen en je mag al blij zijn 3 kleine dorpen op de weg te hebben waar een café of bar zijn zodat de vele pelgrim iets kan drinken en rusten en voor de vrouwen de plaats om zich terug te trekken op WC. Het is nu veel vlakker en de gekleurde slang beweegt zich stil maar zeker vooruit. Vandaag minder kleurrijk want de zon schijnt en de regenkledij verdwijnt in de rugzakken. We moeten een tijdje langs een autosnelweg lopen, wel op veilige afstand maar horen wel het drukke verkeer voorbij razen. Wel kom je dan veldjes tegen waar de boeren de druiven aan het oogsten zijn maar dat is voor persoonlijke consumptie. Grote wijngaarden heb ik hier nog niet gezien. Het is ook extreem veilig op de wegen want daar wonen bijna geen mensen. Een klein dorpje zijn we doorgestapt waar een schooltje was en daar was het drukker want de kinderen werden tijdens mijn passage naar school gebracht. De laatste dagen zijn de wegen heel goed uitgekozen om een mooie indruk na te laten van de Camino en ook voor de stroom stappers goed vooruit te helpen. De provincie heeft hier in de loop der jaren mooi werk geleverd dat door veel mensen misschien nog niet opgemerkt is. Hier of daar rusten wat mensen en op de 3 dorpspleintjes zitten de herbergen vol rustende pelgrim. Juist in Paden aan te komen is het wat drukker maar dan spreek ik van de laatste 3 km. Nu zie je wel wat pelgrim fotos van alles en vooral niets nemen want veel kansen hebben we niet gehad om op het thuisfront te bewijzen deze weg te lopen. Ik ben snel aangekomen en kan ook onmiddellijk inschenken zodat ik nog voor ik ga eten mijn wasje kan doen en ophangen. Het is geen grote stad en de plaatsen waar ik een pelgrimsmenu kan bestellen liggen langs de wandelroute. Daar ik tot 13 u moet wachten om te bestellen kan ik de stappers zien langslopen die zich dan verspreiden over de talrijke eetgelegenheden in de stad. Een hele economie en ik vrees dat ik morgen de apotheose ga mee maken van deze gekte !!!
14/09/2022 : Pondevedra - Caldas del Reis :Met de trein waas je er al geweest
Het was een mooi albergue waar ik verleden nacht heb kunnen slapen en geen philharmonie aan mijn oren. Ik kan rustig genieten van een koffie en boek en zie veel mensen zich klaarmaken, goed voorzien tegen de regen, om de straat op te gaan. Als de dag aanbreekt ga ik ook op zoek naar de aanwijzingen die mij door de stad zullen loodsen. Als ik de brug oversteek en de stad verlaat is het moeilijk een gok te wagen of het gaat regenen of niet en in kolonne stappen we de smalle straten door. De bakkerin heeft haar winkel al open en ik kan er een blik in werpen. In België zou deze zaak onmiddellijk dicht moeten maar hier is het een deel van hun cultuur, en maar mooi dat de Europese regels niet altijd worden nageleefd. Mooi om de worm van kleurige rugzakken of kledij zich te zien verplaatsen naar Compostela. Ik kan nu gemakkelijk 20 personen tellen voor mij, achter mij heb ik geen idee. Snel komen we langs de spoorwegbedding en die zullen we van dichtbij of van wat verder volgen. Een mooie, vlakke verharde weg zonder verkeer. Al er links of rechts mensen stoppen om op iemand te wachten of even te rusten loop ik ze gemakkelijk voorbij. Groepjes zijn zo onderhevig aan het idee van elkeen om vooruit te gaan of stil te staan. Wat ook opvalt is het continu gepraat tussen koppels of mensen in groepen. Ik persoonlijk zou niet weten wat zeggen een ganse dag en dus kruip ik wat in mezelf. Van in het begin van deze etappe denk ik de eerste 100 m zijn droog nadien wordt dat 500 m, 1 km, enz. Elke stap is winst en als er een zonnestraal doorbreekt zou je bijna gaan springen van blijheid, maar het helpt weinig. Net als gisteren is het eindpunt, droog halen, de missie. Na een paar kilometers neem ik het besluit mijn regenjas uit te trekken want vandaag worden mijn kledij vochtig van het zweet dat niet kan evaporeren. Ik loop maar door want veel fotografisch kom ik niet tegen langs de spoorweg. Ik kan alleen maar zeggen dat Spanje en Portugal nette landen zonder sluikstorten, wat in andere landen wel het geval is. De pelgrimwegen worden ook goed onderhouden door de UXAN, voor de pelgrim maar ook voor hun want bij hulpacties kunnen ze gemakkelijk ter plaatse komen en dat is ook heel belangrijk met al die mensen onderweg. Veel valt er niet te vertellen want veel dorpen zien we ook niet. De natuur met de afvloeiende beken zijn heel mooi om door te lopen maar maken geen verhaal. Als ik dan toch door een dorp loop heb ik het geluk een vrouw met haar schapen voor mij te zien stappen. Het hoogtepunt van de dag!! De schapen volgen haar over de smalle straten naar de wei. Ik heb toch een paar foto's. Zo kom ik snel in mijn eindbestemming en 12 u heeft geslagen en dus wil zo snel mogelijk mijn schoenen uit. Ik loop nog langs een oude wasplaats die nu als een reusachtig thermaal bad wordt gebruikt door jongeren die zich laten verwennen door het warme water. Ik denk er aan dat deze namiddag ook te gaan doen als ik tijd vind. Ik kan maar rond 1u inchecken maar kan ondertussen genieten van het schouwspel van valiezenwissel. Voor veel mensen een goed inkomen en voor de hotels en transportbedrijven een hele logistiek. Als ik ben uitgeladen en mijn bedje is gespreid kan ik gaan eten in het plaatselijk restaurant waar het dagmenu heel prijselijk en goeds is. Van te gaan baden zal niet veel in huis komen want het is al snel 5u en ik moet nog boodschappen doen. Niets aan te doen want ook voor mij tel een dag 24 u waarvan ik er zoveel mogelijk moet benutten om te rusten en energie weer op peil te stellen.
13/09/2022 : Redondela - Ponteverda : Van regen gesproken, het is maanden geleden
Het was een wondermooie nacht met gratis concert van de snukband. Iedereen opgetogen en veel applaus voor de oudere artiest. Niets is minder waar, ik heb geslapen maar zou voor geen 1000 euro weten hoeveel, zelfs oordopjes hielpen weinig. Met veel draaien en keren is het dan toch 6u15 geworden als ik opstond. Er waren er al vertrokken maar dat heb ik niet gehoord. Veel gelezen heb ik ook niet maar wel rustig ontbeten. In de keuken was het rustig en het tromgeroffel van de regen op het metalen dak bleef uit. De weerkaarten gaven voor vandaag minder regen dan gisteren en dat is ook wel wat. Toch maak ik mij klaar voor regen en vertrek om 7u45, het is nog donker maar de hemel breekt en licht maakt duidelijk dat het wel zwaar bewolkt is. Ik begin te stappen en al snel moet ik mijn regenvest toeristen en mijn kap opzetten. Ik verlaat de stad via een helling en al snel kom ik componenten tegen die de vroege kilometers moeilijk verteren. De oefening van pet af, pet op, jas open en toe en kap op en af is er voor de hele etappe. Soms voor een korte bui, soms voor een serieuze drach. De eerste maal ga ik wat schuilen omdat het kan en wordt het vertrekken weer moeilijk maar als ik op de weg ben zonder beschutting neem ik het besluit door te stappen om zo snel mogelijk de eindstreep te halen. Ik schakel in de hoogst mogelijke versnelling voor mij en blijf gaan. Regen of niet. Ik loop tientallen pelgrim voorbij die schuilen of zich op hun ritme door de ellende voortbewegen. Ik krijg veel respect voor alle mensen die zonder oefening of kunde de weg zijn opgegaan allemaal positief deze wandeling te volbrengen. Bij mooi weer moet het een heel mooie etappe zijn geworden maar vandaag moet iedereen de weg goed in het oog houden om niet te strompelen, vallen of uit te glijden. Komt daar nog bij dat je de markering moet volgen om geen onnodige meters af te leggen. Voor mij is dit het minste probleem. Ik moet maar van het ene groepje naar het andere hoppen. Onderweg denk ik dikwijls na wat ik in mijn blog ga plaatsen qua fotos maar maak er mij vandaag weinig druk in, ik heb er nog wat in reserve. Maar al geluk meespeelt dan kan ik bij een droog moment toch een foto maken van een file op een mooie brug veroorzaakt door stappers. Het is echt fantatisch daar op dat moment te staan want als ik bijna de brug over ben gaan de sluizen weer open. Ik moet dan door een oude buurt weer omhoog en overal staan mensen te schuilen en het is daar dat ik de knop omdraai en ga. Het is dan nog wel een hele afstand en de weg wordt al eens rotsachtig maar de gewoonte helpt me. Ik moet ook over een oude weg lopen, die denk ik nog van de Romeinen moet zijn. Mooi om in de regen dan wat pelgrim te fotograferen. Cadeau voor al de mensen die de durf hebben in onwetendheid deze weg te lopen. Ik stap maar door met het verstand op nul. Heel spijtig van de regen want het laatste stuk was het kiezen tussen weg en bos en doordat ik niet kon analyseren heb ik bos gekozen. Mooi maar kronkelig een beek volgen. Zo bereik ik heel snel mijn eindbestemming maar moet nog op zoek naar het adres. Ik kan schuilen in het station en ontdek dat ik maar 2 min moet lopen om er te zijn. Ik ben wel vroeg maar met een beetje durf en hulp van een ander pelgrim kan ik droog staan tot 12 u, inchecktijd. Ik kleed mij snel om zodat mijn kledij kan drogen en ga dan op zoek naar het adres dat de gastheer mij geeft voor een pelgrimsmenu. Een klein zaakje waar de moeders nog aan het fornuis staan. Ik mag binnen en moet wachten tot 13u om te bestellen maar wijn kan ik al krijgen en dan kan ik gerust een paar telefoons plegen. Ik waan me even in Italië met een Spaanse touch maar ben heel blij, door de afgelegde etappe, eten en de hulp van mijne Vriend op deze expeditie. Als ik terug in het albergue ben kan ik gaan rusten want voor ik vertrok heb ik de moeite genomen mijn beetje te dekken. Zalig !! Als ik in de namiddag op ontdekking ga naar de stad moet ik vaststellen dat er niet zoveel te zien is maar wel te beleven voor de plaatselijke bevolking, shopping. Dan ben ik beter met rust..
12/09/2022 : Porrino - Redondela : Een regen dag die nog heel goed meevalt
De albergue was van een uitzonderlijke luxe, het waren stevige stapelbedden voorzien van gordijnen, verlichting en stekker en lakens en kopkussens. Heel propere sanitair en een zit- en kookruimte waar het gezellig toeven was. Ik heb er lekker geslapen maar desondanks is vanmorgen het record gesneuveld. Om 4u 15 zijn er mensen vertrokken in de nacht. Heel gezellig onderweg want de straten zijn voor u alleen maar je ziet er verder niets. Veel mensen op deze Camino zijn op weg met tijdstekort. Ik hoor dikwijls zeggen dat ze maar één week vakantie hadden en deze gebruikten voor een deel, liefst het laatste deel, te lopen. Misschien hadden die vroege vogels ook maar enkele dagen en lopen ze 60 km per dag. Wie zal het vertellen! Daarentegen kom ik ook mensen tegen die veel tijd hebben. In Rubiaes, enkele dagen geleden, was er een koppel die ook vroeg opstond maar dan om een yoga sessie te houden voor ze vertrokken. Die heeft wel 45 min geduurd voor ik vertrok en dan waren ze nog bezig. Ik neem deze morgen de tijd en ga eerst rustig ontbijten vooraleer mijn rustig te pakken en vertrek. Vandaag was de dag van de rugzak neerzetten en terug op te tillen, zeker 10 maal. De eerste keer als ik nog maar net de deur uit was en mij herinnerde dat ik mijn badge niet had ingeleverd, dan een paar 100m verder was het mijn hart dat liet weten dat de sticker moest geplakt worden, dan voor de regen en weer droog, dan voor mijn kamelbag dat niet functioneerde, dan weer voor de regen en voor wat brood en mijn banaan te nemen. Mijn armspieren beginnen de oefening onder controle te krijgen. Een geluk dat ik dat kan schrijven want van de weg 90% over straten valt niet veel te vertellen en als je dan nog het buig weer meetelt dan kon ik niet veel fotos maken op deze etappen. Geluk moet dan even helpen om toch iets leuk over deze regendag te vertellen. Onderweg hebben we wel een helling op te lopen maar deze is goed te doen daar er wat verkeer circuleert en we steeds op asfaltwegen kunnen lopen. Als we dan een eind door een dorpje gelopen hebben leidt de weg ons door een kleine straat die plots steil bergaf gaat. Het panorama dat we daar te zien kregen was verrassend en overweldigend. Diep in de verte kon ik nog een stipje herkennen dat een pelgrim was. Hier stelde ik mij de vraag waar zijn al die pelgrims. Die helling is knap steil en ik ben blij dat ik omlaag moet maar moet voorzichtig zijn niet uit te glijden of te vallen want ik nu snel als een lawine gaan voortbewegen en snel beneden zijn maar hoe? Ik ben blij als ik het steilste deel voorbij ben en zie dat er een café is. Daar de etappe toch al ver gelopen is stap ik in de richting van de rustplaats maar hoor wel wat geroezemoes uit de deur komen. De terras is leeg door de regen van vroeger op de dag maar de gelagzaal zit vol met Amerikanen. Zo noem ik ze en ik denk dat ik wel gelijk zal hebben. Een bus lading met kleine rugzakken die overal waar ze maar stoppen een stempel moeten hebben. Grappig om in het oog te houden hoe een kudde mensen elkaars gedrag kopiëren. Het is druk voor de bestellingen en stempels en ik neem zelfs niet de moeite mijn rugzak neer te zetten maar draai mij om en een wijnkelder schiet mij in het oog. Een man is zijn vaten aan het klaarzetten en ik loop binnen om een foto te nemen. Hij leid mij naar de vaten met de verse pulp dat ligt te gisten voor het geperst wordt. Ik neem een paar fotos en ga weer op pad de vallei in. Het is vandaag ook een haasje over spelen met andere pelgrim, komt door de rugzakken affaire, maar het komt soms goed uit niet ver van andere mensen te zijn. Zo nu ook, want onder een grote brug hebben ze een rustplaats voor de pelgrim georganiseerd met ook een granieten gehouwen beeld van San Tiago waar wij zijn hoofd kunnen overnemen. Het is een heel mooi beeld maar kan van mezelf geen foto nemen en dus wacht ik even op mijn volgers. We bieden onze diensten als fotograaf aan en zo sta ik er ook eens grappig op. Het kleur deze etappe toch een beetje. Ik kom om 10u45 al toe op mijn eindbestemming. De Axun zal nog gesloten zijn en dus ga ik op zoek naar de Albergue San Fransceco iets verder in de stad. Als ik aanbelt wordt ik vriendelijk onthaald door een zuster die mijn bevestigd dat ik kan slapen maar pas om 12u kan inchecken, ondertussen maar ik wel in de gemeenschappelijke ruimte zitten. Het si altijd een opluchting als bevestiging hebt van een slaapplaats en het maakt het compleet als je ook nog een koffie kan drinken en rusten. Ik zet wat later mijn rugzak naast mijn bed, maakt deze laatste op, en ga dan op zoek naar een plaats om te eten. Op Google heb ik niet veel adressen gevonden en dan vind ik een plaats waar ik een pelgrimsmenu kan bestellen, Spaans natuurlijk. Een heel groot verschil met Portugal en Italië maar we overleven het wel. Wat de maaltijd zo interessant maakt is het gedrag van de andere kudde pelgrim die het grootste deel van het cliënteel uitmaken, Spanjaarden zijn hier ver in de minderheid. Als het hoofd van de kudde gaat afrekenen en zijn stempel halen, wordt het aan de kassa drummen en loop de zaak leeg. Deze zaken teren op de pelgrim en wij hebben ze nodig want veel keus is er niet terwijl het toch een iets grotere stad is. Tijd voor rust, was, plas en douche en dan kan ik de stad gaan verkennen, in siestamodus, en boodschappen doen. Veel valt er niet te zien in de stad buiten een metalen brug die de stad overbrugt maar met welk doel !! Wat weer opvalt is het aantal pelgrims dat rondzwerft op zoek naar slaapplaats, eten of de weg verderzetten. Als ik even sta te kijken merk ik dat een klas kinderen ook op pad zijn voor de Camino. Het is hier in deze streek een deel van de opleiding in het secundair onderwijs, goed voor hun CV later. Gelukkig slapen die georganiseerd en laten ze bedden vrij voor andere. Nu besef ik pas hoe groot dit toerisme is en dat gans de provincie er baat bij heeft. Niets voor mij dat grootse maar ik ben wel blij dat ik het beleef en er ook zal kunnen over vertellen. Terwijl ik dit nu schrijf is de drukte die ik buiten voelde bij het winkelen omgeslagen in hevige regen. Blij dat ik kan schrijven maar weet dat ik het doorstuurt naar het noorden. Kijk deze avond maar naar de weerkaarten. Ik ben uitgenodigd om deze avond om 20u naar de mis te gaan hier in de kerk rechtover wat ik zeker zal doen want morgen vertrek ik pas om 8u mijn slaapplaatsen voor morgen en overmorgen zijn al gereserveerd. Ik denk dat het belangrijk is te reserveren want er is veel volk onderweg.
11/09/2022 : Tui - Porrino : Muziek verzacht de weg
Wat een nachtje en zot en egoïstisch kunnen mensen uit de hoek komen, van alle leeftijden! Om 3u15 ging bij mijn buur zijn wekker af op zijn gsm. Ik veronderstel dat hij 5u15 had willen programmeren maar het resultaat was anders. Ik wakker en dan maar van de gelegenheid gebruik maken om naar toilet te gaan en terug te gaan slapen. 5u15 hoorde ik ene zijn rugzak klaarmaken buiten de slaapvertrekken maar doordat er geen plafonds waren hoorde iedereen wat er gebeurde. Tijd voor mij om van zijn lawaai gebruik te maken en het hoogst noodzakelijke en waardevolle mee te scharrelen en mij in een hoekje terug te trekken en te genieten van mijn boek. Rust is ver gezocht want iedereen onderneemt blijkbaar deze weg om in het donker in het bos te gaan wandelen. Het is vandaag 7u30 vooraleer de ochtend breekt maar het duurt zeker tot 8u15 om alles wat duidelijker te ontdekken. Buiten het feit van vroeg te vertrekken is alles nog dicht en in het bos duister. Terwijl zij de kruimels gingen strooien keek ik de weg na om een kortere weg te vinden en vandaag kan ik wat snoepen want zondag staan de Spanjaarden niet zo snel op en het zijn kleine wegen waar al minder verkeer op zit. Komt daar nog bij dat ik bossen kan vermijden en daal- en klimwerk en gewoon op asfalt kan lopen. Er is echt weinig onderweg en het enige café vangt de meeste pelgrim op die deze morgen nuchter is vertrokken. Wat wel fantatisch klinkt is de muziek dat ik hoor als ik toch door het bos moet. Iedereen probeert op zijn manier wat aan het gelach te verdienen. Ik hoor in de verte doedelzak geluiden die dan plots weer stoppen. Als ik dichter bij de plaats kom beginnen ze weer te spelen. Hilarisch, 2 personen in het bos, waar je zeker langs moet spelen daar wat muziek. De klanken geven het bos iets magisch en blijkbaar moet het lonen want anders zouden ze het niet volhouden. Als ik dan de straat volg ipv het bospad ook ik ook van die kant muziek. Misschien zijn de eerst vertrokkene nog aan het dansen in een boskamp. Als ik onder een brug doorloop hoor ik weer muziek en ik twijfel er niet aan dat mijn smartphone kuren heeft en automatisch muziek speelt maar nee. Iets verder staat er een solitair muziek box op een grond te blèren omdat de schapen van een herder gemakkelijker bewegen en grazen. En zo ook bij een café iets van de weg verwijderd wordt de pelgrim geroepen met wat muziek. Veel dansen staat er bij mij niet op het programma maar een koffie en plakje cake bezaaid met wat rust kan erbij. Het is nu niet ver meer lopen naar Porrino en dan kunnen de schoenen uit. Ik loop het stadje door op weg naar de Xunta maar die blijkt vandaag gesloten 50 bedden weg !! Ik ga opzoek naar de dichtstbijzijnde albergue en daar zijn ze nog aan het poetsen. Als ik vraag of er plaats is krijg ik een njet als antwoord en als ze naar een andere albergue belt en daar geen antwoord krijgt is er plots wel plaats en kan ik een uur later mijn bagage droppen. In de namiddag hoor ik verschillende pelgrim zich aanmelden die wel onmiddellijk plaats hebben, Spanjaarden natuurlijk. Iemand had mij daar gisteren al voor gewaarschuwd en het blijkt realiteit te zijn. Ik heb plaats en kan gaan zoeken naar eten en dat is goed gelukt. Bij een Italiaan kon ik een mooie schotel krijgen voor een schappelijke prijs en daarmee is de zondag perfect. Deze namiddag mijn taakje bijwerken en rusten zodat ik morgen weer wat meer kracht heb om te stappen. Terwijl ik nu om 20u15 dit tik komen nog mensen toe met de vraag naar overnachting maar worden door gestuurd. Ik leef mee met hen en hoop dat er toch ergens een stalletje staat die hun herberg, niet zoals in Greccio!
Nadat ik gisterenavond was gaan eten in het dorp heb ik nog snel iets gekocht voor het ontbijt rechtover de albergue en ben dan alles beginnen voorbereiden voor vandaag. Ik zou op tijd vertrekken maar zeker niet de eerste maar daar ik toch wakker ben kan ik beter mijn tijd nuttig besteden en een koffie drinken. Snel kwamen anderen uit hun kazemat en maakten zich klaar. Ik had al vernomen dat er tot in Compostela geen zo zware bergetappes op het programma staan. Dat is heel normaal als men weet dat vele mensen maar de laatste 100 km lopen, dikwijls nog gedeeltelijk of zonder lasten. Het wordt druk tot de eindstreep en veel albergue kan je niet boeken en wie eerst aankomt eerst maalt. Als ik vertrek komen net voorgaande dagen andere pelgrim de weg op. Leuk wel om zoveel mensen op pad te zien gaan maar druk druk wordt het niet. Het pad gaat verder en is heel mooi om zien en te genieten van geluiden en natuur. Snel ben ik al in het eerste dorp waar een café net klaar is de voorbereidingen aan het afronden. Er komt wat volk al en vele zullen stoppen om een ontbijt te nuttigen. Ik loop verder en moet over een gigantisch werf voor een deel autosnelweg, waar ik snel over ben en dan verder kan dalen. Plots kom ik uit het bos en heb ik een geweldig panorama over de vallei en dorpen en steden die er zijn. Terwijl ik onderweg reeds verschillende pelgrim heb voorbij gelopen die ook in Rubiaes verbleven kom ik nu één tegen dat ik nog niet gezien had. Blijkbaar was hij al 60 km aan het lopen want in Ponte de Lima was er een groot feest en kon hij niet blijven. Dus moest hij verder. Wat ik mij moeilijk kan voorstellen is dat iemand in het donker deze weg kan volgen, zonder ongelukken of verloren te lopen. Hij vraag of ik een foto kan nemen wat ik graag wil maar moet mijn inzet afbreken want het duurt een eeuwigheid voor hij zich klaar kan staan en zijn smartphone ingesteld is. Wat ik vreesde was dat hij,wat dronken voortstrompelde en daar wou ik geen deel van uitmaken. Dan maar alleen verder op zoek naar een café, die op de weg plots opduiken onder een luifel of tuinhuis. Maar nu toevallig niets en dus is het maar doorlopen. Ik voel dat ik stilaan ziek wordt en ik heb geen ander optie dan zien aan het eindpunt te geraken en dan gaan rusten. Het eerste best café stap ik binnen en bestel een koffie, croissant hebben ze niet maar ze kunnen mij wel een broodje smeren. Dan valt mij te binnen dat ik deze morgen een banaan kon meenemen die achtergelaten was zoals veel voeding dat gedeeltelijk wordt gebruikt. Lekker en voedzaam. Als ik weer de straat op ga kies ik ervoor het voetpad te volgen van de hoofdweg terwijl het pad afbuigt om over kasseien terug te komen op de hoofdweg, wel 3 km verder. De voeten en mijn lichaam hebben zo snel mogelijk rust nodig en daar ga ik alles aan doen. Ik weet niets van de afstanden maar wel dat Portugal eindigde voorbij de burcht van Valença. Als ik een heel groot publiciteitspanelen voor de Mercato Medievale zie valt mijn jaartje nog niet tot ik een helling opstapt waar de burcht verschijnt. Dit is niet de normale weg want hier zouden we langs een drukke weg moeten lopen naar de rivier toe. Ik kom maar op het besef als ik al boven ben en dan kan ik maar beter genieten. Hier had het pad zeker door de burcht moeten lopen. Ik kan over de wallen lopen en van hieruit heb ik een mooi beeld op Tui, het eerste stadje in Spanje dat ook op een heuvel ligt. De rivier is de grens tussen de steden en de landen. Wel mooi. Ik kom dan onmiddellijk in Tui maar moet naar de kathedraal want daarachter ligt de albergue dat door de provincie of locale overheden wordt uitgebaat. Ik moet nog even van het voetpad de straat op want ook hier zijn er brandstoftoeristen, het prijsverschil is dan ook groot. Ook hier doen ze het pad een kronkel nemen maar de omweg voor veiligheid is de moeite niet waard en zo kom ik aan de voet van de stad. Bergop tot de kathedraal en we zijn er. Ik kom net aan de kathedraal als er voorbereidingen zijn voor een huwelijk. De vrienden zijn verkleed en staan stevig te zwaaien. De albergue interesseert mij meer en ga op zoek. Toe. Dan maar naar een ander en dan kan ik getuige zijn van het rugzak en transport, een vol busje! Volzet maar daar krijg ik de informatie dat om 1uur de deur daar opengaat. Het tijdverschil speelt in mijn voordeel wan 15 min later kan ik als eerste binnen. Bed nummer 1 wordt onmiddellijk bezet met mijn rugzak en ik kan gaan eten, een menu van de dag dat mij wel bevalt en rust brengt. Rust wordt het maar eerst mijn kousen wassen en een pilletje pakken. Ik ga niet veel zien van de stad maar die keuze moet ik maken, terwijl het zeker een stadje is om te bezoeken. In de namiddag loop ik nog even naar de winkel voor wat avondeten en lees verder in mijn boek. Van bloggen komt niets in huis. Als ik mijn kousen en handdoek ga weg halen van de waslijn hangt deze alweer vol met andere was. Het is lopen om alles droog te krijgen voor iedereen. Ik geniet s'avonds toch nog van een show terwijl ik mijn boterham opeet. De keuken heeft echt niets maar een jong Pools koppel kan er toch een gerecht op fantaseren. Iets later komen andere jonge vrouwen ook experimenteren maar dat loopt fout. Ik ben deze avond ook genoodzaakt mijn wijn uit een yoghurt bekertje te drinken maar dat is een deel van de reis en mooie herinneringen. Om 8u30 wrijf ik mijn voeten in en ga slapen. We zien wel en ondergaan.
9/9/2022 : Facha - Rubiaes : Wandeling door de heuvels
Het is gemakkelijk als alles volgens plan verloopt. Zoals altijd moest ik niet afkloppen om aan de nieuwe dag te starten. Omdat ik niemand kon storen had ik alles wat op een rommeltje gelaten aan de inkom van de albergue, ik had de ruimte voor mij alleen. Een kopje koffie en mijn boek en de dag mag starten. Om 6u45 was alles klaar en de lichten uit als ik snel nogeens met mijn zaklamp de ruimte doorlichtte als ik merkte dat mijn toilettas nog op de grond stond, alles weer open om het vergeten tasje in te stoppen. De dag brak aan maar ik kon nog niet zeggen wat het weer zou worden. Gelukkig ging de weg neerwaarts en dat kwam goed uit om de spieren op te warmen. Door verlaten straten wandelen, die nog eens heel mooi zijn is het leukste aan de reis. De huizen ontwaken en de mensen komen buiten. Overal kan ik beeltenissen van San Tiago opmerken. Op een muurtje bij zon beeld zitten drie vrouwen te wachten tot ze worden opgepikt om wat loondienst te gaan doen. Een mooi beeld dat ik met hun toelating en een glimlach kan vastleggen. De 10 km van de vorige etappe brengen mij naar Ponte de Lima. Een stadje aan de oever van de stroom Lima en de brug die de stad een naam heeft bezorgd. Het is dit weekend feest in de stad en de mensen komen van de wijde omgeving om te feesten, met tenten, mobilhome, enz. Blijkbaar zijn de volgende dagen alle bedden bezet door feestvierders. Ik heb geluk want ik ben weg. Ik neem een afkorting om een beeld te hebben van de stad en de feestplaatsen te ontwijken. Zoals verwacht heb ik tot nu toe geen pelgrim gezien maar daar komt nu verandering in. Eenmaal buiten de stad worden de wegen heel mooie en ik waan mij in Italië. De bergen en kleine gemeentes op de heuvels hebben een beeld maar de omgeving lijkt hetzelfde. Ik stop om een koffie te drinken want daar er minder mensen wonen is het ook normaal dat er minder cafés gaan zijn. De weg kronkelt zich de helling op en het is spijtig dat je niet kunt blijven staan om meer te genieten. De spieren zouden gaan tegenpruttelen en de weg zou nog wat langer worden. Ik geniet wel van het klateren van een waterval of van stemmen van andere pelgrim in het bos maar dat kan ik niet vastleggen, daarom schrijf ik het op om het mij later te herinneren. Het is hier vredevol dat de mussen voor mijn voeten zaden komen pikken en sjilpend weg vliegen als ze mij opmerken. De weg stijgt het bos in en nog steeds zie geen pelgrim. Terwijl ik de dagen ervoor horden had gezien waren die plots opgelost. Het bos bracht koelte, vandaag terug zonnig en warm, en leuke wegen om te stappen. Als het echt menens wordt met het klimmen op geitenwegen, rotsen en steile klimmen, komen de eerste slachtoffers in beeld. Ik heb verschrikkelijk te doen met verschillende mensen die deze weg lopen en op voorhand niet wisten wat het zou inhouden. Stapje voor stapje, heel traag, komen ze vooruit. Als ik nadien overpeins hoeveel weg ze nog moesten overbruggen, vraag ik mij af of ze al aangekomen zijn. Ik ben blij de albergue te bereiken om 12u15 maar deze is nog gesloten. Het dorpje is heel klein en gans de gemeenschap draait rond de pelgrim op weg naar ..Na wat zoekwerk neem ik het besluit nog de resten van wat ik meegenomen heb te gaan opeten met een biertje dat ik rechtover kan kopen. Als ik goed en wel zit gaat de deur open en ik rep mij om in te schenken daar ik niet weet hoeveel mensen gaan komen en ook om mijn rugzak kwijt te zijn. Dan genieten van mijn oud brood en stukje vlees dat ik al een paar dagen geleden gekocht heb. Rusten komt er niet van want ik vind geen rust. Dan maar mijn blog bijwerken en gaan eten in een restaurant verder. Een gouden zaak want alle pelgrim dat iets wil eten afhankelijk zijn van hun plaatsen. Een geluk dat de prijzen nog schappelijk zijn terwijl ze er al gerust van zouden kunnen profiteren. Morgen stappen we verder en bericht ik jullie uit Spanje, 15 km van Compostela en zijne heilige.
8/09/2022 : Barcelos -Facta: Met malse regen op stap
Om te beginnen moet ik nog twee zaken van gisteren noteren en vertellen want die was ik gisterenavond vergeten en bij het op pad gaan werd ik eraan herinnerd. 1, ik was gisteren op 196 km van Compostela gestrand. Of dit getal juist is weet ik niet maar ik neem het aan voor waar daar het toch wat geld gekost heeft om die vele mijlpalen te laten maken en plaatsen in graniet. Ik weet ook niet of ik met die informatie gelukkig moet zijn of niet want de kilometers slinken heel traag als je erop gaat letten. 2, ik had gisteren een wondermooi moment als ik door een dorpje liep. Het was stralend weer en de zwaluwen vlogen heel laag, de grond bijna rakend, om mij heen. Ik heb me afgevraagd hoe ik dit zou kunnen fotograferen maar die dieren zijn zo snel en beweeglijk dat het niet valt vast te leggen terwijl je ook op het plaatje past. Maar het gaf mij een gelukkig gevoel daar aanwezig te zijn. Misschien ook een teken voor vandaag ! Zoals gewoonlijk had ik gisteren ook mijn voorbereidingen getroffen en kon ik stil de kamer uitvluchten waar iedereen wat lag te luisteren naar de snurken. In alle rust ontbeten en genoten van de morgen voor ik in de donker nog de straat op kon. Het was lichte kiezel dat ik voelde. Was het niet zo dat zwaluwen laag vliegen bij lage druk? Niet iets om nat te worden voor een wandeling op straat maar als je 26 km moet lopen een ander verhaal wel. Dus beslis ik alvorens Barcelos te verlaten toch mijn regenjas aan te trekken en mijn rugzak te beschermen. Hier in de stad hebben ze al hun rekening gemaakt en de stekker uit de straat- en gebouwenverlichting getrokken en baadt de stad in het donker. Wel gevaarlijk lopen de eerste 200 m want ik moet over een brugje waar nauwelijks 2 autos kunnen circuleren. Ik loop door de stad dat zeker een bezoekje waard is en dan misschien nog het best een donderdag want de marktkramers zijn hun tenten aan het opslaan. Veel kan ik niet zien of fotograferen want het is donker, grijs en regenachtig en dan heb ik slechts één wens, zo snel mogelijk vooruitkomen. Ook een uur later zijn de beelden miezerig en het tonen niet waard. Net zoals gisteren komen de mieren uit alle spleten gekropen met hun regenkleding en rugzak. Ik loop nog een tijdje in de nabijheid van sprinters maar zij zijn voor mij een mikpunt om mijn weg uit te zetten, als ik ze niet te ver laat weglopen. Ideaal en zeker nu mijn bril bijna niet meer bruikbaar is. Dus weinig te vertellen buiten het feit dat de wegen weer heel mooi zijn. Stap na stap geniet ik toch nog van de omgeving en ik troost mij met de gedachte dat na 25 km mij rust wacht op het platteland waar alles kan drogen. De sprinters stoppen heel vroeg voor een koffie maar ik weet zeker dat ik ze later wel zal zien voorbij spurten. Ik kom nog mensen tegen en de meeste heb ik nog nooit gekruist. Wat mij opvalt veel vrouwen alleen of met een vriendin op stap. Om 9u30 las ik een pauze in voor koffie en gebak en daar is het druk met de locals die komen ontbijten en de pelgrim dat stopt. Voor mij een pitstop en voor de wolken teken dat ze kunnen opdrogen. Het wordt dan veel aangenamer wandelen en door dat 2 wandelaars, pelgrim zonder rugzak, een merkteken hadden gemist en op hun stappen terug kwamen Nederlanders waren kon ik een tijdje praten en stappen zodat de weg korter ging worden. Links en rechts zaten mensen te puffen of aan het genieten maar ik vrees het eerste. De laatste man die ik voorbij liep had een Aziatisch profiel en bleek uit Korea te komen, ook hij had het wat moeilijk en dan ook nog moeilijk Engels sprekend maakte voor het de wereld rondom hem klein. Ik heb vandaag een folietje gedaan door ergens onderweg te overnachten in één van de vele plaatsen waar particulieren slaapruimte verhuren. Ik trof raak want een Nederlander herbergt mij en zijn vele verhalen en de rust en omgeving, plus de maaltijd maken de prijs verschrikkelijk zacht. Ik weet zeker dat ik een geweldige nachtrust ga hebben. Hopelijk vliegen de zwaluwen morgen wat hoger en hoef ik die regenjas niet aan te trekken.
7/09/2022: Mosteiro de Vairao- Barcelos : Eindelijk mooie wandelwegen
Ik had verleden nacht geluk met als één van de eerste toe te komen. De dame vond mij vermoeid en wijdde mij een kamer aan voor 5 pelgrim. In de namiddag kwamen nog mensen aan en werden naar 1 kamer doorgelezen. Dus ik lag alleen en dat is altijd leuk omdat je met niemand moet rekening houden. Ik kon op tijd (20u30) gaan slapen en mij om 5u beginnen klaar te maken zonder iemand te storen. Na het ontbijt om 6u kon ik de straat op naar de volgende bestemming Barcelos. Zoals de etappe gisteren is geëindigd zo begint ze vandaag, op een rustige weg tussen de traditionele Portugese muren. Als pelgrim moet je dan de weg volgen en in het volgend dorpje is het een eind langs een drukkere straat lopen maar eenmaal daar voorbij wordt het zalig wandelen van het ene dorp naar het volgende. Wat mij op deze weg opvalt is het aantal wandelaars op weg naar Santiago. Vanuit alle hoeken komen ze buiten en lang loop je niet alleen. Allemaal met een eigen programma en doel. Ik vraag mij af waar al dat volk gaat slapen maar onderweg worden we om de horen geslagen met publiciteit voor overnachtingplaatsen, dus geen probleem. De wandeling loopt via velden en bossen en dikwijls krijg ik een mooi panorama voorgeschoteld, een kwestie van aandachtig zijn naar wat er in de omgeving te zien is. Ik kijk uit naar druivelaars en kan een paar maal een trosje plukken. Ik moet over oude bruggen lopen met idyllische beelden en dat brengt rust en beelden van museums naar boven. Heerlijk om zo een land te verkennen. Veel wandelaars zijn in Porto begonnen en voelen nu stramheid van hun eerste dag en links en rechts zie je er rusten. Voor veel mensen een droom die in de realiteit keihard stuk gaat. Ik hoop rond 9u30 een café te vinden om even te stoppen maar zou moeten omlopen, wat ik niet ga doen. Als ik dan eindelijk een ideaal plekje nader blijkt deze gesloten omdat de uitbaatster is overleden. Dan maar verder en zo wordt het 10u30 als ik mijn rugzak afzet. In dat café zitten zeker 15 personen op hun bestelling te wachten en dat duurt voor mij te lang zodat ik verder ga, 100m verder kan ik toch gaan zitten van een koffie en dan smaakt die veel lekkerder. Ik moet nog 9 km stappen naar mijn einddoel maar de wegen zijn zo schattig dat het niet verveeld en snel nader nadert ik de stad. Op tijd om in te checken en mijn rugzak en schoenen te droppen voor ik ga eten in een buurtrestaurant. Tussen de werklieden en andere lokale mensen is het genieten van de rust en eten. Als ik terug ga naar de albergue komen de mensen mondjesmaat toe maar vol zal de slaapplaats, voor 16 personen, niet geraken. Het is wel een luxe vroeg aan te komen om te rusten, douchen en mijn was te doen. Ik ga dan wat fotos nemen in de stad en boodschappen doen en dan kan ik mijn programma verder zetten.
Gisterenavond nog lang opgeborgen en wat televisie gekeken met een glaasje wijn, om zolang mogelijk wakker te blijven en dan goed te kunnen slapen tot 5 u. De televisie was boeiend en om 22 u ben ik dan mijn rugzak gaan klaarzetten. Het lezen bracht mij tot 22u50 en dan gingen de rolluiken dicht maar van een zalige slaap kan ik niet vertellen. Ik denk dat er een wedstrijd was op tv want de supporters op straat hebben echt hun stem mishandeld. Ik wist op voorhand dat dit kon gebeuren en moet dit dan ook maar slikken. Mijn wekker heeft dan ook geen dienst moeten doen en als een zucht heb ik mijn slaapritme verlaten en mij klaargemaakt om te vertrekken. Vandaag moest ik attent zijn niets te vergeten want eenmaal de deur dicht en mijn sleutelarmband achter gelaten was er geen weg meer terug. Zoals gewoonlijk s'morgens vroeg is de stad leeg en mijn domein en geweldig om te stappen, rode lichten negerend en de straten kriskras over te steken. Ik had nog niet ontbeten maar wist dat de bakkers pas rond 6u30 open zouden gaan en dus was ik gaan stappen en heb ik gewacht maar bij de eerste bakker de deur letterlijk geopend om dan zo snel mogelijk wat te eten. De lichten waren nog uit en de toog nog niet gevuld maar ik kon kiezen en bestellen. Net als in Italië gaan vele mensen hier ontbijten. Ik merkte dat vele mensen gewoon een kop koffie bestelden met brood, droog. Je merkt ook dat de bedienden hun volk kennen en dat zonder een woord te praten de bestelling wordt geplaatst. Vele zaken hebben dan ook veel klandizie vroeg op de morgen. Een groot voordeel van dit deel van de weg is dat die al veel meer belopen is en de richtingaanwijzers duidelijk herkenbaar en veelvuldig te zien zijn. Het spijtige aan deze etappe is dat je slechts 5 km, op de 28 km, zonder druk verkeer kan afleggen. Ik merk dat er nog een pelgrim voor mij wandelt en na een tijdje kunnen we kennis maken. Een Portugese vrouw die haar vakantie gebruikt om de route te lopen. Ze is radioloog in een ziekenhuis in het zuiden van Portugal en samen lopen we paar kilometers en praten over onze belevenissen. De tijd gaat zo sneller voorbij op dit deel van de weg en leren we elk nog wat. Als zij een koffie gaat drinken in een shoppincenter loop ik verder om later in een klein dorpje koffie te slurpen waar de mensen mij als een curiosa aanzien terwijl er toch wat wandelaars voorbij komen. Eenmaal het leven op gang komt, 7u30, is er geen houden meer aan de drukte op de wegen en soms is het gevaarlijk lopen langs smalle voetpaden langsheen smalle wegen. Stel u dan nog het gerammel van de voertuigen over die kasseitjes voor en de chaos is totaal. Ik ben blij als ik de laatste industrie zone door ben en de wegen rustiger worden. Onderweg is ook niets te zien en het is vanaf het verlaten van de hoofdweg dat er hier en daar iets moois is. Veel dagdagelijkse zaken zie ik niet maar hier en daar een kerk of dorpsplein brengen wat soelaas. Arbeiders die de kasseien opnieuw juist plaatsen doen ons even stilstaan voor een foto. Ik ben op tijd aangekomen op mijn overnachtingsplaats maar kan pas om 14 u inchecken. Een tuinman Joris helpt mij mijn bagage veilig achter te laten en ik kan op pad om te gaan eten. Nadien zoek ik op waar een dorpswinkel is en ga daarlangs voor wat eten voor vanavond en een kop koffie met de plaatselijke inwoners, leuk om even te observeren. Zon winkels verkopen allerlei zaken die de oudere inwoners nodig hebben zonder zich naar een stad te moeten haasten, gaande van etenswaren, naar sloffen, een bloesje of wat fruit. Bij het opzoeken van de dorpswinkel merkte ik dat er in dit dorpje een aquaduct te bewonderen was. 170 jaar oud en nog in perfecte staat, ooit gebouwd door een boerderij om de landerijen te bevloeien maar voor zon dorpje, buiten de oude abdij, toch wel een bezienswaardigheid. De abdij waar ik overnacht is totaal gesloten en zelfs de kerk is niet toegankelijk maar het totaal plaatje met kerkhof is nog fotogevoelig, wat we nodig hebben om een verhaal op te frissen. Juist een deel wordt gebruikt om pelgrims te herbergen en blijkbaar is het gekend. Om 14u kan ik eindelijk mijn was doen en ophangen en mij ook opfrissen, mijn voeten verzorgen en rusten.
5/09/2022 : Porto- Porto : Wat drinken ze al zo !!!
Wat ik niet had verwacht is realiteit geworden, ik heb deze nacht kunnen slapen!!! Het is wel krap slapen in zon hostel. De plaats waar ik verleden keer heb overnacht alvorens naar België terug te komen was volzet en moest ik dus uitwijken naar een andere plaats. Er zijn veel hostels hier in de stad en dat lijkt wel nodig met al die backpackers die hier rondtoeren. De verhalen zijn verbluffend als je je oren ten luisteren zet. Geweldig dat de wereld zo klein is geworden dat uw buur een Nieuw-Zeelandse of Indonesische is. Terwijl ik mijn huiswerk voor de blog aan het maken was kon ik de mensen hun maaltijden zien klaarmaken. Ik feliciteerde de Indonesische vrouw want die kon erg lekker koken en het resultaat was mooi. Promp stond ze op om mij een portie te geven maar die heb ik geweigerd, ik had juist gedaan met eten. Leuk zon situatie als je het totaal niet verwacht. Deze morgen ben ik om 5u45 opgestaan en stilletjes naar buiten geslopen om zo weinig mogelijk lawaai te maken. Mijn geluiden werden dan nog eens gedempt door de vuilniswagen die de glascontainer kwam ledigen zodat ik een gerust hart had de andere te laten slapen. Ik moest wel wachten tot 7 u vooraleer de deur van de keuken automatische van slot ging en ik een koffie kon zetten, een goed boek is dan een ideale verstrooiing. De stad is nog stil als ik bij de bakker binnen stap voor een ontbijt. Voor weinig geld heb je hier een bord vol lekkers. Ik vertrek op ontdekking van de stad en het plan is gewoon verdwalen tussen enkele kerken door en snuisteren. Het is een stad dat de toerist dank u mag zeggen want door hun komen wordt de stad heropgebouwd van het verval. De nieuwe modernere wijken bijten het centrum hebben al de inwoners weg gelokt en de stad is verweesd achter gebleven en verkommerd. Nu worden er wat huizen hersteld maar er is nog veel werk om de oude stad haar glans en leven weer te geven. Daar tegen over heb je ook het plein voor het gemeentehuis met zijn grootse gebouwen van banken en verzekeringen. Wat mij deze morgen heeft aangetrokken is de Mc Donald in het centrum/centrum. Mijn aandacht werd getrokken door het gebouw en inkom maar wat nog veel mooier was kon ik maar buiten bewonderen, het interieur met glasaal wand. De kuisploeg was bezig en dus werd het een kiekje door het raam. Dan maar verder opzoek naar de St Fransicus kerk. Ik moest verder de vallei in want de kerk ligt in de Ribeirawijk aan de oever van de Dour. Ik was wel vroeg en moest wachten we om toegang te krijgen. Heel bijzonder kan je de kerk aan de buitenkant niet noemen maar binnen gedecoreerd met gedoreerde houtsnijwerk. Overweldigend. Het museum gaf ook een kijk in het leven buiten de kerk en begraafplaats onder de kerk. Een luxe Catacombe voor rijkere mensen die misschien de geldschieters waren van de bovengrondse weelde. Ik zette mijn wandeling verder langs de kade van de Dour waar de voorbereidingen voor de bootexcusrsies op volle toeren draaiden. Een kijk zonder de toeristen. Ook in de cafés en restaurants waren veel activiteiten maar ik wou verder daar het begon stilaan te regenen. Van hieruit heb je het mooiste beeld op de metalenbrug die de Douro overspant en de vele portobedrijven aan de andere oever. Via trappen bereikte ik het niveau van de benedenstad waar de weg me leidde naar de kathedraal omgeving. Heel de economie hier draait blijkbaar op de toeristen want ook hier moet men betalen om de kerk, te betreden. Ik stap verder naar het Saô Bentostation centraal in de stad die via een tunnel naar de randjes geconnecteerd. De inkomhal is fantatisch versiert met hun bekende tegels en de beelden zijn mooi uitgewerkt. Even wachten op een trein tussen de toeristen is een plezier voor het oog. Dan maar stijgen naar de zusterkerken, omdat ze aan elkaar kleven, om te bezoeken, tussen regendruppels door. De pleinen inde omgeving zijn ook mooi aangelegd en maken verbindingen tussen wijken. Ik beslis deze namiddag terug te komen om een mis bij te wonen en stap terug naar mijn slaapplaats om te eten en te rusten maar niet alvorens ik een drankje uit de stad heb geproefd. De namiddag kuier ik nog wat rond maar het accent ligt op rusten want morgen is het weer stappen. De blog bijwerken en de fotos opladen geven rust bij mijn werkje, een glaasje wijn in de buurt. Straks moet ik mijn rugzak gaan pakken en alles klaarzetten om op het eerste uur de deur te verlaten.
4/09/2022 : Malaposta - Porto : Over miljarden kasseitjes.
Het verhaal van gisteren trok zich door naar vandaag. Daar ik in het hol van Pluto was beland was ik overgeleverd aan de grieven van de herbergier. Een winkel in de buurt was er niet en dus moest Google translate helpen voor het bereiken van brood en beleg, een glas en een ontbijt voor de morgen te beginnen want vandaag zondag zullen ze wel niet om 6u voor mijn mooie woorden opstaan. Mijn avondmaal was prima, twee broodje hesp waar ik nog van mijn kaas tussen bracht met een lekker glaasje wijn. Meer kan een mens niet verwachten op zon plaats. Een kamer met badkamer, handdoeken en zeep zijn voor een pelgrim meer dan luxe maar ik ga er toch van genieten. Als mijn ogen verzwaren onderga ik het slapen. Verschillende malen heb ik mij deze nacht uitgetrokken en genoten van dit grote bed. Spijtig genoeg moest ik op tijd opstaan om mijn weg verder te zetten. Ik verliet het hotel en ging op weg door de stille straten, zondag. Ook hier blijft het veel langer stil en zijn de wegen mijn domein. Ik volg de weg waar weinig kan over gezegd worden. Ik pin mij dan ook snel aan kleine onverwachte gebeurtenissen om toch wat afleiding te hebben en een verhaal te kunnen schrijven s'avonds. Zo zag ik een vrouw iets plukken en was ik gehaast een foto te nemen en dan stapte ik naar haar toe om te zien wat zo eetbaars langs de straat groeide. Haar tas was al goed gevuld met druiven. De vrouw gaf mij een uitleg dat ik toch niet begreep en liep door naar haar huis. Ik plukte een druif en vond ze speciaal. Ik heb dan een paar kleine trossen geplukt om onderweg op te eten en het stappen wat te vergeten. De druiven waren heel speciaal, het velletje, blijvend kauwbaar, kwam gemakkelijk los van de vrucht en deze had dezelfde samenstelling als een lychee. Een gebonden vrucht waar de pitten snel uit verwijderd worden en het vruchtvlees heel compact blijft en lekker. Ik was heel verrast van deze vondst en heb er wat tijd aan besteed ze allemaal op te eten. De vele kerken waren toe en was ook geen beweging op te merken van bezoekers. Ik had mijn hoop gevestigd op het Monastiere van Grijò onderweg waar er ook een albergue is om een stempel te scoren, koffie te drinken en een mis mee te snoepen. Spijtig genoeg was het domein volledig ommuurd, de albergue buiten de muren en langs een drukke straat. Gelukkig kon ik er toch koffie drinken en mijn croissant opeten. De stempel kwam ook op mijn credentiale en zodoende kon ik toch wat punten afvinken. Verder stappen over miljarden kasseien en het is onvoorstelbaar hoeveel het er zijn , kilometers lang. Wat een werk. Ik ben heel gelukkig als ik wat asfalt onder de voeten krijg want die kasseitjes zijn geweldig belastend voor de voeten. Gelukkig moet ik een deel door een bos en daar hoop ik even van de Portugese wegen verlost te worden. Spijtig genoeg is het verhaal wat ouder want de weg door het bos, een stevige beklimming blijkt een kopie te zijn van de Romeinse wegen met grote stenen die een via voorstellen, wel wat gemakkelijker lopen maar wel heel voorzichtig te zijn. Zo nader ik stilaan Porto en waar ik tot nog toe door bewoond gebied liep wordt het stilaan stad. Appartementsgebouwen vormen een hoge gang waar ik door moet. Het is al veel drukker van verkeer en ik moet attenter zijn. Als ik aan een metrohalte kom is de stad niet ver meer. Ik moet de tram/metro volgen die een brede boulevard door rijdt om een magische wijze Porto binnen te lopen. Echt groots, zo groots dat ik getijde kan zijn van een huwelijksreportage op de brug die de rivier overbrugt. Grappig maar wel geweldig om fotos te schieten. Veel tijd heb ik niet want mijn voeten vertellen me ver te stappen om het einddoel. te bereiken, mijn rugzak te droppen en mijn voeten bevrijden van de stapschoenen. Mijn overnachtingsadres is rechtover de zaak waar ik een week geleden heb gegeten en dat is een grote troef want het is 12u30 en mijn maag knort. Deze namiddag wordt het rusten op de een of andere manier en de dag 5 hoog afronden. Tijdens mijn avondmaal kan ik genieten van de jeugd die op hun manier de wereld verkennen, Nieuw-Zeelanders, Italianen, Brazilianen en noem maar op. Hier in het heel toeristische Porto komen alle volken samen om te ontdekken en ze hebben een overschot aan gelijk.
3/09/2022 : Albergaria-e-Nova - Malaposta : Humor als thema !!
Wat een zalige dag om op te staan, goed geslapen, het kot voor mij alleen buiten de vele slapers, rustig mij kunnen klaarmaken voor het vertrek. Het belangrijkste deze morgen is een bevestiging te zien voor een boeking in Porto. Die valt verschrikkelijk tegen en dan moet ik op zoek naar een andere plaats om te overnachten. Gelukkig vind ik die en kan ik met een gerust hart vertrekken om eerst te gaan ontbijten. Ik vertrek en moet eerst mijn schoenen buiten nog aantrekken onder flauwe verlichting en bijschijnen van mijn pillamp. Als ik bijna klaar ben komen ook de 2 Duitse pelgrims buiten om ook te vertrekken. Een van de twee maakt een grapje zijnde welke schoenen kies ik vandaag. Met zijn drieën lachen we maar na een paar par seconden wordt hij serieuzer als hij zijn schoenen niet vindt. Ik schut hem ter hulp en moet opmerken dat ik zijn schoenen aanheb. Ze zien er allebei hetzelfde uit met een tikkeltje rood en zijn ook maat 43. We schieten uit in lachen maar voor hetzelfde geld was ik een paar minuten vertrokken. De climax was enorm en we hebben er nog een paar grappen over gemaakt. Ik kon dus vertrekken met mijn schoenen om te ontbijten en de etappe te overbruggen. Van de vorige passage wist ik dat ik langs een spoorweg moest lopen en dat ik daar toen veel vraagtekens bij stelde. De informatie dat de spoorweg niet meer gebruikt werd kon ik in mijn voordeel gebruiken om wat meters af te snoepen en ook minder op en neer de moeten stappen. Ik volgde de spoorweg steeds geconcentreerd op geluid van een trein die niet kwam. Op een bepaald moment ging ik twijfelen want op het eind van het spoor branden een licht. Indachte op een aankomende trein hield ik het licht in het oog om tijdig te kunnen wegspringen indien nodig. Het schijnsel bleef stabiel terwijl ik vooruit stapte via het pad getraceerd door andere gebruikers. Ik naderde stilaan het licht en hoorde gekraak naast mij. Een vrouw die maïs aan het plukken was groette mij terwijl ik voor de tweede keer vandaag in de lach schoot. De lichten waren de lantaarns van het perron van een verlaten station. Hier komt al jaren geen trein voorbij maar het perron blijft verlicht. Zo werken ook nog steeds de signalisatie lichten langsheen het spoor. Absurdistan !!! Ik blijf de sporen volgen zolang ze een toegevoegde waarde leveren aan mijn weg maar zodra ze een omweg maken neem ik de kortere weg. Dit spel kan ik spelen tot het eerst nog bediend station maar dan wordt de weg langs het spoor wel steeds langer terwijl er via de uitgestippelde weg toch mooie zaken te zien zijn. Ik weet dat er langs het pad een steenhouw kunstenaar verblijf en wil graag wat fotos nemen maar de poort is dicht en het atelier is nu een werkplaats met een woning erop gebouwd, heel modern maar afgesloten voor kijkers. Spijtig !! Ik loop dan maar verder naar San Joua da Madeira waar ik in 2020 de trein nam naar Porto door corona. De herkenningspunten verdwijnen van zodra ik de straat naar het station voorbij loop en het avontuur van 2 jaar geleden wordt vervolgd. Ik heb voor vandaag een overnachtingsplaats 7 km voorbij het etappe eindpunt want de etappe van vandaag was maar 23 km en morgen zou ik dan 36 km moeten stappen. Dus 7 km verder zou een oplossing bieden en de etappe morgen dragelijk maken. Dan is de volgende vraag waar te eten want ondertussen heeft de klok al 11u geslagen. Ik beslis verder de stad door te wandelen en het lot maar te laten beslissen zoals vandaag al helemaal buiten mijn bereik gepland wordt. Als ik langs een gebouw loop bij het verlaten van de stad snuif ik lekkere geuren op maar zie ik alleen de ingang van een hoedenmusem. Ik loop het museum voorbij en mijn aandacht wordt getrokken door bronzen beelden die ik ga fotograferen. Ik merk dat er een kleine buitenterras opgesteld is en loop terug naar de inkom van het museum waar de zoete geur mij naar het restaurant lokt. Een heel mooi restaurant buiten wat ik verwacht. Als ik de menukaart kan in kijken merk ik dat de prijzen zoals verwacht hoger liggen dan dat ik gewend ben maar de risotto met vis trekt mijn aandacht en is ook nog prijselijk. Ik beslis te bestellen en te gaan genieten, wat ook een fantatisch moment is geworden. Voor de derde keer vandaag moest ik enorm gaan lachen als ze brood op tafel kwamen zetten. Het werd gepresenteerd in een blauw petje zoals het mijne. Hilarisch !! Als dan mijn bestelling werd geserveerd in een leeg restaurant was ik de koning te rijk. Puur genieten en lekker eten. Maar aan alle sprookjes komt een eind want ik moet nog wel wat stappen. Vanaf nu moet ik de weg volgen want mijn slaapplaats ligt langs de weg. Ik kan nog even een mooie kerk binnenstappen waar een huwelijk wordt voltrokken en zo kan ik mij ook herinneren dat het zaterdag is en ik verder moet. De wegen naar Santiago zijn uitgestippeld voor de gemiddelde stapper en dus dikwijls langs straten en hoofdwegen. Een groot verschil met mijn geliefde wegen in Italië maar hier komen ook 100 maal meer mensen voorbij. Het is uitkijken naar Residencial Solar langs de weg om er toch niet onbewust voorbij te lopen en wanneer ik beslis toch maar te gaan bellen merk ik dat ik onder het aanmeldbord sta. Ik mag voor de vierde maal gaan lachen om het feit maar vooral van opluchting aangekomen te zijn. Mijn lot ligt nu in de handen van de uitbaters want ik ben in een blinde zone geland. We zien wel maar gaan vooral eerst douchen en rusten.
2/09/2022 : Agueda - Albegaria de Nova :Op weg naar veranderingen
Wat een geweldige nacht was deze, slapen als een roos in een vierpersoonskamer, alleen. Genieten en lekker slapen. Zonder de wekker te moeten uitzetten op tijd wakker en verder genieten van een zorgeloze morgen. Moeder kloek had wat chocola over en trakteerde bij het ontbijt en een overschotje wijn kon nog in mijn meeneem fles bij gieten. Geweldig toch! Dan maar op pad maar ik heb wel gewacht tot de dag aanbrak vooraleer de straat op te gaan zodat ik wat meer kon zien en ontdekken. De weg was uitgetekend in mijn hoofd en op de straten en dus was vooral het stappen van betekenis. In het begin wel heel stroef, een fout van mij door niet te stretchen bij aankomst gisteren, maar die verdween geleidelijk aan met de bewegingen van het voeten verplaatsen. Van de vorige passage had ik onthouden dat er een gezellig pelegrino café was op deze etappe en dus kon ik al uitkijken naar deze tussenstop. De weg is op sommige plaatsen wat gevaarlijk door het kruisen van een drukke weg of erlangs lopen maar de passages zijn tamelijk beperkt. Het cafétje had gans zijn kleur verloren. Twee jaar geleden een geweldige stop maar nu vreselijk flauw. De uitbater zag er down uit en waar verleden passage iedereen op de foto moest was er nu geen sprake van. Het bruisende welkom voor een kop koffie en gebak bleef nu maar koffie. Het winkeltje grenzend aan het café was een place to be voor de buurt maar nu gesloten. Spijtig wat tijd en misschien ook corona heeft teweeg gebracht. Dan maar verder stappen via bekende wegen. Vandaag was er al wat meer natuur in het programma en asfalt was geruild voor straat bianca wat wel veel stof veroorzaakte als er een voertuig voorbij reed, maar toch veel aangenamer dan hard asfalt. Zo bereikte ik al snel Algeraria, een klein stadje met toch wat drukte uit de omliggende dorpen. De wandeling gaat vandaar verder door bossen naar het volgend dorp waar ik zal overnachten. Nog voor ik aankom kan ik getuigen worden van wat bosbranden teweeg brengen maar ook van de kracht van de natuur die uit as ontspringt. Toch een duidelijk teken van hoop voor de vele bosbranden deze zomer. De albergue is hetzelfde gebleven maar de veranderingen groot. Ook hier hebben de uitbaters een verjongingskuur ondergaan. Twee jaar geleden leefden de uitbaters in kotten om hun huis te verhuren aan stappers en nu hebben hun dochter de zaak overgenomen en geprobeerd de albergue te laten bloeien, maar duidelijk met dezelfde genen en middelen. Je kunt er nu iets drinken of voedsel uit de kast halen, mits betaling, maar al bij al blijft het rudimentair. Wel een grote verbetering is dat je niet meer hoeft te vragen hoeveel km je nog moet afleggen want de teller loopt u voor. Ik was dus op tijd om te gaan eten in het restaurantje, dat er van buiten uit niet de indruk toe doet, maar waar ik al naar uitkeek door zijn nietszeggende uitstraling. Als ik binnen stapte om 12u10 was de zaal nog halfleeg en de gedekte tafels 15 personen , de helft van het restaurant, nog niet bemand. Ik vroeg of ik kon eten maar dat was niet mogelijk. Terwijl ik even wachtte stapten nog 4 personen binnen die hetzelfde antwoord kregen. Ook hier dezelfde gedaansverandering, verleden passage een oudere uitbater en nu het jonge geweld! Resultaat, ik stond op straat en er is in dit dorp ,buiten een cafetaria, niets. Rechtover het restaurantje wel een wijnwinkel die ook melkvarkens aan het spit verkoopt, en dus mijn enige uitweg naar een middagmaal. Ik stapte binnen in een museum van koffiekopjes en kon een broodje bestellen en een glas wijn. Ik heb wel genoten van de collectie kopjes en de rankschikking ervan, mooi. Terug naar mijn kazemat om te rusten en de volgende dagen te plannen want verder valt er weinig te beleven. Gelukkig is er hier goede Wi-Fi zodat ik op die golven kan surfen.
1/09/2022 : Mealhada -Agueda : De weg naar de paraplu !!
Het was mij een rommelige nacht, de mensen gingen op tijd slapen, waaronder 1 ronkertje dat wel de hele slaapzaal wakker wist te houden. Ik had oordopjes mee en heb ze gebruikt maar als je er eentje kwijtraakt is het zoeken geblazen, krijgt de aria toch te horen en lig je een tijdje wakker. Als je dan eenmaal diep in slaap ben gaat er bij ééntje zijn wekker af en dan was ik wel blij dat ik samen met andere kon opstaan. 5u45 !! De dag kon beginnen maar het was nog steek donker. De meeste die opstonden gingen in de keuken ontbijten voor ze weg op gingen en zo waren we met enkele aan het genieten. Druk was het wel bij de douche en toiletten en ik had medelijden met de mensen die nog wat wilden slapen. Ik ben dan maar gaan stappen en de eerste kilometers was het mij wel behelpen met de zaklamp om de weg te volgen. Gelukkig komt iedere dag de zon op maar vandaag duurde het merkelijk langer door de mist. Die bracht wel koelte en dat is toch wel plezanter om te stappen. Vandaag veel asfalt met een klein deeltje bos. Veel plaatsen herkende ik maar mijn herinneringen waren niet zo zuiver, meestal waren het plaatsen waar een foto had genomen 2 jaar geleden of een café waar ik even kon rusten. Veel is er niet veranderd behalve bij projecten, zoals sportinfrastructuur, waar de omgeving nog wat uitgebreid en aangelegd werden. Veel fotos kan ik van de vorige reis herbruiken en dan is het spel toch wat nieuws te spotten. Wat wel veranderd was is een plaats waar vorige jaar ooievaars waren en nu niet, wat normaal zou kunnen zijn als ze al gaan reizen zijn maar daar twijfel ik aan want de nesten waren ook verdwenen en dat si iets wat die vogels niet meenemen of afbreken. Op mijn oude fotos kan ik niet zien of de gebouwen rond een oude schouw toen ook afgebroken waren maar toen waren er ook geen nesten te herkennen. Wat ik het meest herkende was een industriezone die ik moest kruisen voor in Agueda aan te komen, een spijtig stukje weg maar ik vrees dat deze omzeilen een lange omweg zou betekenen. Daar het de tweede stapdag is was ik blij aan te komen in paraplustad. Dit was wel veranderd ten opzichte van mijn vorige reis. Al de straten van de kleine stad waren overspannen door paraplus wat leuk oogt en ook nog veel schaduw opleverde door de bezoekers. Ik denk zelf dat ze de paraplu geadopteerd hebben want souvenirs en bloembakken, omgekeerde paraplu, moeten het ook ontgelden. Tijd dan om mijn voeten onder tafel te schuiven en te gaan eten voor ik het laatste stukje ga stappen, het begin van de volgende etappe naar mijn overnachtigplaats.
31/09/2022 : Coimbra - Mealhada : Op weg naar varken aan het spit
Het was vroeg dag vandaag. Ik ben zowat uit mijn bed gevallen door mijn onderbewuste stress. Gisterenavond had ik nog mijn rugzak klaargezet achter de balie, waar andere reizigers ook hun bagage achterlaten om deze morgen zonder veel lawaai de kamer te kunnen verlaten. Het was 4u30 ! Ik heb dan de tijd genomen om wat te eten en te lezen en kon dan de lege stad aanschouwen om 5u45. De stad en zijn inwoners sliepen nog en dan je ook de kleuren van de weerkaatsende verlichting op de gladgepolieerde kasseien mooi zien. Ik vind het nog steeds geweldig, net een zon. Natuurlijk was het zoeken naar een café waar ik een koffie kon scoren en net voor het verlaten van de stad had ik prijs. Gelukkig was de weg goed verlicht en afgebakend van het verkeer, wat 2 jaar geleden nog niet het geval was, want het was nog pikdonker. Het zou nog meer dan een uur duren vooraleer de dag zou aanbreken. Het was nog fris maar zalig om te stappen. Ik herkende de weg niet helemaal maar af en toe had ik toch herkenningspunten en kon ik wat inschatten hoe ver het nog stappen zou zijn. De kleine dorpen snoerde zich in een ketting dat mijn weg was. Ik merk wel dat er op 2 jaar tijd veel geïnvesteerd is doos de steden om deze toeristische parel te ontwikkelen. De weg lijkt me al beter aangegeven en de paden opgekuist. In de kleine dorpen valt er niet veel te melden daar ze meestal zo klein zijn dat je blij bent een café of winkel tegen te komen. Maar dan is het genieten van een moment rust en koffie. Vandaag bestelde ik een cappuccino en de bazin bekeek mij als een spook uit een vreemd land. Het duurde even voor mijn bestelling eraan kwam maar warempel het was een echte cappuccino. Ik denk dat ze gaan opzoeken is wat een cappuccino was en het dan geprobeerd heeft en met succes, dit kom je allemaal tegen onderweg en nog veel meer. Ik heb al meerdere keren een koffie met melk gekregen en het verbaasd me ook niet want het is ver buiten hun cultuur. Het is een mooie weg, buiten een klein deel dat langs een hoofdweg loopt. Het is op deze plaats dat ik mijn eerste wandelende pelgrim tegenkwam. De vrouw zat met de bibber op het lijf door het drukke verkeer dat voorbij raasde. Ze is van Canada op bedevaart naar Compostela en blijkbaar was ze nog vroeger dan ik vertrokken in Coimbra. Voor mij een hele onderneming zo een wandeling maar voor mensen buiten Europa moet het nog een grotere investering zijn en een groot vertrouwen in en goede afloop. We wisselde enkele woorden maar ik wou doorstappen om deze etappe af te ronden en op tijd te zijn om te gaan eten. Rond 11u was ik in Mealhada, mijn eindpunt voor vandaag, tijd voor wat rust want om te gaan eten is het wachten tot 12u. Ik ging op zoek naar het restaurantje waar ik 2 jaar geleden ben geweest en de Corona heeft daar wel wonderen gedaan want de oude mensen die mij toen bediende waren veel verjongd maar even vriendelijk. Ik vermoed dat de dochter de zaak zal overgenomen hebben. Een typisch Portugees eethuis en dat kan smaken. Terwijl ik zat te wachten en te eten zag ik verschillende pelgrims langskomen op weg naar dezelfde slaapplaats als ik, iets buiten de stad. Ik genoot rustig van de maaltijd en ging dan op weg naar mijn onderkomen voor vannacht. Ik slaap hier niet meer alleen zoals de vorige passage want de slaapplaats loop stilaan vol. Het wordt weer organiseren om morgen tijdig te kunnen vertrekken. Deze avond heb ik een folietje gedaan. De stad is heel bekend voor zijn melkvarkens aan het spit. Niet zon draaispit maar een speciale oven. Je kunt er niet naast kijken want alle restaurants hebben het op hun menu staan of zijn er zo in gespecialiseerd dat ze alleen serveren. Nu moest ik het toch eens proeven en dus stapte ik hey restaurant van de albergue binnen. Ik was iets of wat verwittigd door de reclames langs de weg maar de prijs bedraagt 42 euro de kilo. Ik was snel 7,5 euro kwijt maar het moet gezegd, het heeft gesmaakt met wat brood en wat wijn. Nu is het nog wat genieten van de avond en dan hopen goed te slapen.
Wanneer ik deze morgen wakker schoot hoorde ik al bedrijvigheid in de gangen. Ik draaide mij nog eens om maar van slapen was geen sprake meer en na een tijdje stond ik op om mijn verhaal van gisteren te schrijven. Als ik in de gezamenlijke leefruimte/zitkamer kwam waren er al mensen aan het theedrinken. Fransen wat ouder dan ik die elkaar hadden leren kennen op de Camino en nu klaar waren voor de volgende etappe. Het waren niet de eerste schelpendragers dat ik al heb ontmoet. In Brussel bij het aan boord gaan merkte ik ook al een schelp aan een rugzak van een jonge vrouw die volgens haar vlagje bij haar schelp uit Letland kwam. Ik had veel bewondering voor die vrouw die ondanks haar handicap toch de moed had deze onderneming aan te vatten. De Fransen waren nog maar net de deur uit of er kwamen jongeren de trap af met rugzakjes en een grote valies. Die waren ook klaar om te gaan stappen maar de valies werd achter gebracht. Later zou ik merken dat dit niet de enige was maar dat het transport georganiseerd was. Een business die hier goed zal opbrengen maar zeker de lasten verlicht voor de stappers. Ik kon dan nog andere stappers groeten waaronder een Vlaming en wat verhalen sprokkelen. Mijn verhaal postte ik op mijn blog en dan kon ik gaan ontbijten. Hier net als in Italië zijn er veel pasticcerias waar je ook een koffie kunt bestellen en waar s'middags de restaurant open gaat. In de kleine steegjes komen ook de werkmensen en is het gewoon ! Nadien ben ik gaan zoeken naar merktekens waar mijn pad ligt maar vond er geen, in de stad is het altijd behelpen maar GPX was aanwezig. Die werkt en is een grote geruststelling voor de aanvang van mijn reis morgen. Terwijl ik wat controle uitvoerde op mijn smartphone en GPX programma merkte ik dat ik niet ver van het kerkhof was en het misschien een opportuniteit was een om weg te maken daar het leven in de stad maar stilletjes in gang kwam. Een mooie klim bracht mij naar het stedelijk kerkhof en kon ik wat rondneuzen. Net als in Italië ook cappelas maar niet zo mooi. Anders was het wel dat de kisten nog zichtbaar zijn maar alle gedrapeerd met een doek. Anders !! Na het verlaten van het kerkhof, die al op een hoogte verheven lag, wou ik niet meer dalen vooraleer ik de bovenstad verkend had. Ik zocht en vond een weg die mij via een infokantoor, die mij de hoofdzakelijke interessepunten aanduiden, naar de universiteit van de stad bracht. HEEL mooi en een aanrader voor wie de stad bezoekt. Een oude universiteit maar blijkbaar springlevend als ik de jonge mensen zie ronddrentelen. Ik heb de bibliotheek, kapel en andere gebouwen niet bezocht maar ze zijn zeker de moeite waard. Tijd is een kostbaar gegeven waar ik er steeds te weinig van heb en keuze moest ik maken om nog ander delen van de stad te verkennen. Rond de middag loop ik terug naar de steegjes om te gaan eten en op veel plaatsen zit het lekker vol met de plaatselijke bevolking. Zoeken hoef niet want er zijn veel plaatsen waar je kan eten, lekker en voor een schappelijke prijs ( 8 euro, soep- hoofdgerecht- een glas wijn en koffie) . Je zou voor minder hier blijven rondlopen! Nadien rust want morgen moet ik verder. Deze namiddag toch nog wat gaan wandelen en een oud clarissenklooster bezocht waar ook de eerste koningin begraven ligt. Niet zo impressionant maar van daaruit een mooi beeld van de stad aan de andere kant van de rivier waar het gemakkelijk is plaatsen te herkennen en plaatsen. Al een ganse dag was ik prijzen van ijsjes aan het vergelijken om dan de juiste te kiezen en ik moet zeggen dat het gesmaakt heeft. Ik was letterlijk eventjes in Italië, zalig. Nu tijd om de avond in te zetten en mij klaarmaken om morgen op pad te gaan. Ik probeer mijn fotos over te zetten zodat ze ook de blog kunnen. Nadien nog een glaasje wijn en wachten op de Fado op straat en dan slapen.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
