15/09/2021: San Martino Sulla Marrucina - Crecchio : Over de heuveltjes van ......
Goede morgen zegt het sigaretten automaat als ik de deur open om te vertrekken. Eindelijk eens een stem( digitaal) dat iets zegt smorgenvroeg. Ik wel niet de meest aangenomen maar het ontlokt mij toch een vreugde kreet. Zoals ik al schreef is het dorp maar 80 m breed en dan is het maar 40 m stappen vooraleer ik via trappen de stad verlaat. Ik vraag me nu al een tijdje af of dit nu steden zijn waar ik langs loop of dorpen, ik zal dat eens controleren! Dalen zou plezanter moeten zijn dan stijgen maar na zon afdaling doet het heel lichaam al pijn van het remmen. Het is dan eventjes in het dal lopen om naar het volgende stadje Filleto te klimmen. Ik kan nu al bevestigen dat de nieuwe Italiaanse Cru wordt geplukt. Vooreerst zie ik al meer dan een paar velden wijndruiven, het aantal groeit gestag, maar ik hoor ook al stemmen door het gebladerte oprijzen. Ik kan de mensen moeilijk zien want de druiven worden hier als parasols gekweekt wat gemakkelijker is voor de pluk maar machinaal niet kan gebeuren en verschrikkelijk lastig moet zijn voor de armen. De tractors zijn ook zeer laag zodat ze onder de parasols door kunnen. Ik blijf stijgen tot het volgende dorp en het is 8u als ik mijn cappuccino met heerlijke cornetto kan bestellen. Dan maar dalen en door de vallei gaan wandelen, zoals gewoonlijk in de natuur. Ik heb het gelukt stille wegen te mogen bewandelen met bos afgewisseld met druiventeelt. Het is gewoon zo dat waar en bossen/natuur is de hellingen veel textiel zijn om ranken op te planten, en nochtans proberen ze het. Ook wordt soms een deel gerooid om pijpleidingen te plaatsen wat toch soms een kaalslag teweeg brengt. Wat mij weer deed verschieten was de plotse verschijning van een hert. Het kwam tussen de wijnranken en het bos naar de weg toe maar verschoot nog meer van een mens (ik) dat het rechtsomkeer maakte en wegliep de natuur in. Ik was nog aan de het mijmeren over het voorval als ik langs een weide liep en plots 2 herten en staan. Ik stopte snel en kon een paar fotos maken voordat ze zich omdraaide en weg huppelden. Dit maakt het wandelen zo leuk. Als ik toch wat moet klimmen en achter mij kijk herken ik toch een beetje Toscane in het landschap. De edeler huizen va Toscane ontbreken maar de golvingen in het landschap zijn aanwezig. Als ik dan op een grotere weg terecht kom ruik ik al de wijn want zoals ik al meldde is de oogst volop bezig en rijden de kleine tractoren met volle karren af en aan. Elke kar wordt getest op suiker/alcohol gehalte voor ze kunnen lossen. Wel een groot verschil met Puglia waar vrachtwagens of opleggers bij de wegvoeren te pas kwamen. Hier allemaal kleine telers die komen leveren. Ik merk op dat de ene kwaliteit gescheiden wordt van de andere zodat er nobeler wijn kan vervaardigd worden of gewone wijn. De geur ruik je wel een tijdje en doordat er verschillende wijnpers bedrijven zijn ben je bijna zat voor je het volgende dal ik duikt, de druiven achterlatend en alleen maar natuur tot aan de voet van het kasteel van Crecchio. De stad is mijn eindpunt voor vandaag. Het is door zijn kasteel toeritischer maar nog kleiner , misschien 50 m en 650 m lang. Hier hebben de mensen de huizen wel opgekuist en zijn er 3 bars en enkele winkels maar voor toeristen maar 1 uur waard. Neem er dan nog bij dat van de 2 eetgelegenheden er 2 gesloten zijn en dan wordt het zeker een ramp. Dus haast ik mij naar het winkeltje mar ben te laat, hier begint de siesta al om 12u30. Ik heb geluk want de plaats waar ik overnacht heb ik Wi-Fi en probeer in te loggen. Zonder succes en dus bel ik de eigenaar die er niets van begrijpt en langskomt om het probleem op te lossen. Om zich te verontschuldigen brengt hij een portie risotto met zeevruchten mee met gegrilde sardientje en een toetje. Hij kan het niet oplossen, dus geen internet tot 17 u, maar ik heb wel gegeten, en lekker ook. Vanaf 16u30 ga ik al naar de winkel maar moet een tijdje wachten vooraleer hij open gaat. Bella Italia, je weet nooit of iets op tijd gebeurd maar dat maakt het wel zo fascinerend. Het is vlug avond en als ik nog eens naar het verlichtte kasteel ga kijken om 8 u zijn ook hier al de zitbanken leeg, de geuren van het avondeten stijgen op uit de kieren en overal klinkt de televisie klaar en duidelijk. Slaap wel Crecchio.
14/09/2021 : Manopello -San Martinus Sulla Marrucina : Afscheid van de bergen in Abruzzen
Zoals het al een paar dagen gaat ben ik vroeg wakker en geniet eerst van wat lezen en mij klaarmaken zodat ik zonder stress de deur uit kan lopen. Het ontbijt stond van gisteravond al klaar en koffie zetten was vandaag met capsules. Ze hebben dat hier ook ontdekt en voor B&B is dat natuurlijk gemakkelijk. Ik moet eerst omhoog naar een ander Santuario del Volto Santo (Lijkwade van Christus )en alhoewel het pas 7u is als ik er voorbij loop zie ik al mensen binnen stappen. Vanaf daar mag ik door een ander natuurgebied in lopen en dat voor enkele uren. Weer een mooi pad dat me leidt via een Castello op een heuvel, dat ik niet bezocht heb, en een oude abdij. Rustig en mooi om te wandelen. Daar de heuvels al minder hoog en scherp zijn moet ik minder afzien om ze te overwinnen. Ik loop langs een oudere man die paardebloem blaadjes aan het plukken is voor de salade deze middag en wat verder een oudere vrouw die met haar rozenkrans naar een kapel gaat. Prachtige beelden van gewone mensen in hun dagelijks leven. Ik volg de weg door het bos die langs een beek ligt als ik boven mij twee vliegtuigen hoor voorbij vliegen. Aan het geluid te horen niet zo hoog en met een karakteristiek geluid van blusvliegtuigen. Door het bladerendek valt er niet veel te zien. Ze zijn snel terug en moeten niet zover vliegen, naar de zee, om opnieuw hun ronde te doen. Aan de tijdspanne te meten moet de brandhaard niet zover uit de buurt zijn en dus klim ik snel verder om een beter beeld te hebben. Ik ben veilig want de rookpluim stijgt toch zo'n 40 à 50 km verder op. Het is een heen en weer vliegen van de 2 vliegtuigen met hun vracht. Ondertussen loop ik door en bereik het eerste dorpje op mijn route Pretono. Ik heb geluk dat het eerste dat ik tegenkom een pompstation is met bar. Een koffie zal smaken want ik ben al 3 uur onderweg. Ik vermoed dat de Giro d'Italia hier langs gekomen is want het wegdek is nieuw geasfalteerd en daar rijden zwermen fietsers de helling op en af die een gevaar vormen voor de eenzame wandelaar. Mijn weg gaat door het oude dorp en daar is het wat zoeken naar aanwijzingen en de te volgen route met al die trappen maar een attente oudere dame helpt me vooruit. Ik moet via een oude watermolen, die ik niet gezien heb,de bedding van een beek volgen. Plots verdwijn het water kolkend in de grond en is de beek droog. Vanaf hier neem ik afscheid van de grotere bergen van de Abruzzen waar ik 10 dagen rondgewandeld heb. Een mooie weg met veel kracht inspanningen en wondermooie natuur. Ik heb genoten en soms ook binnensmonds gevloekt dat ik zo een weg heb uitgekozen maar als ik de balans opmaak moet ik toch een 10 op 10 geven voor de weg. Nu is het heuvelachtiger en de weelderige bossen hebben plaats gemaakt voor olijfgaarden. Prachtig wandelen want hoe ze het ook klaren het blijft natuur waar ik langs loop. Het stadje San Martino Sulla Marrucina waar ik naartoe moet ligt ook in de hoogte maar in plaats van op een bergflank gebouwd op de kam van een heuvel. Het dorp is zo maar 80 meter breed en 1 km lang met slechts 1 hoofdstraat met de belangrijkste gebouwen en handelszaken. Morgen mag ik verder naar het volgende stadje op zon kam. Als de avond valt begint de pizzeria onder mijn kamer te werken en is het tijd om te eten. Deze middag was het niet mogelijk en alles sloot om 13u. Na vijf minuten is mijn bestelling al klaar. Op straat sluit de alimentari de luiken en de laatste mannen verlaten hun praatbank en gaan huiswaarts. De zon is ondergegaan en de stad gaat slapen.
13/09/2021 : Pescosansonesco- Manopello: De heimat van mijnwerkers van Marcinelle
Ik ben s'avonds nog de straat opgegaan om te zien hoe het kerkje verlicht was maar niets speciaal ,de deur stond of open en misschien hopen ze dat de ziel van de heilige de vlucht neemt. Verder doodstil in de straten. Dan maar genieten van het lezen en op tijd gaan slapen. Ik kon deze morgen koffie maken en dat is een pluspunt bij een boterham. Bij het vertrek kan ik mij niet inbeelden iemand op straat te zien maar ik wordt tegengesproken door een vrouw die aan een fontein haar was sta te doen, het is 6u30. Als ik een foto neem kijkt ze me kwaad aan en ik stap door. Een mooie wandeling naar een stad en dan weet ik dat ik het mooie achterlaat voor de drukte van iedere dag. Een geluk dat ik er op tijd in Torre de Passeri ben en na een cappuccino snel verder trek naar rustiger wegen. Ik moet een snelweg en spoorweg kruisen en als ik eindelijk weer bergop mag weet ik dat ik alleen verder mag. Het uitzicht wordt hier vertroebeld door de grote infrastructuur elementen maar dat is nodig om deze regio leefbaar te houden. Vanop een heuvel kan ik de snelweg zien kronkelen, pijpleidingen zien liggen en een wijnkelder met zijn torens gericht op de autosnelweg, kwestie publiciteit. Ik kan wel genieten van een prachtige voetweg die aangelegd is op en langs de pijpleidingen, die misschien de wijn vervoeren, al denk ik het niet. De dorpen snoeren zich aan elkaar en als ik op een fietsweg terecht kom hou ik de zijkant om fietsers door te laten maar dat hoef niet want ik heb niemand gezien. Deze weg stop bij een oude watermolen met al de aangelegde kanalen voor de water bevoorrading van de molen destijds. Het water is zo helder dat ik me afvraag of er geen chloor inzit.Hier wordt het wel wat zoeken naar de weg want rondom de bassins en kanalen is nu een ontspanningsruimte met pic-niczone en spelen voorzien. Na wat zoeken en terugkeren leidt GPX mij uit deze broesse. Ik kan rustig verder wandelen op egale wegen naar mijn einddoel, Manopello. Ik wist niet wat ik moest verwachten maar blijkbaar is deze stad in Marcinelle ( België) wel bekend. Een lief stadje met een drukkere straat en kleine steegjes die erop uit komen. Ik kan nog snel inkopen doen en kan deze middag eens een omelet eten. Na mijn rust loop ik terug naar de hoofdstraat om naar winkels op zoek te gaan maar net als elders is hier weinig te vinden alhoewel misschien al 100 maal meer als de voorgaande steden/dorpen. Wel enkele herinneringen aan de slachtoffers die gevallen zijn bij de mijnramp in Marcinelle waarvan vermoed ik er wel wat uit deze stad kwamen. In ieder geval worden ze herdacht met een Piazza Marcinelle, een via Marcinelle , een steenkoolwagen uit de mijnen en een herdenkingszaal. Ik geniet van het leven in deze kleine stad bij het eten van een gelato. Morgen gaan we verder en ik blijf hopen op internet (Wi-Fi) en winkels waar ik naar op zoek ben maar twijfel heel hard. Fotos kan ik niet opladen en was heel blij mijn teksten op mijn blog te krijgen.
12/09/2021 : Capestrano - Pescosansonesco:Een moeilijke weg naar de Heilige Nunzio
Daar ik toch niet op een ontbijt verwacht word en het zondag is ben ik vroeg uit bed gesprongen en vertrokken. Zondag, ik moet het niet herhalen maar ik kan alleen de weg vragen aan een losopende hond. Het stadje is verdoofd, slechts de carabinieri beginnen aan hun dagtaak als ik ze voorbij loop. Ik daal de trappen af en kom voor het eerst op mijn route langs wijngaarden. Ik droom dat hier de Montepulciano d'Abruzzo rijpt. Zoals ik al schreef wees een hond mij de weg die ik moest lopen en van zodra ik juist zat keerde hij zich om en liep terug. Even gezelschap want voor vandaag verwacht ik niet veel. De etappe zou maar 16 km lang zijn maar onderweg is er niets. Dus genieten van deze weg voor zover mogelijk. De helling die ik deze morgen moet trotseren haat ik zo een beetje niet het zicht maar de verharding. Allemaal losliggende stenen waar je niet weet hoe je voetepn te zetten. In een afdaling zijn deze wegen gevaarlijk maar bergop ook, ervaar ik nu. Het is constant opletten en geconcentreerd blijven en daar het zondag is en dit een leuk weg je is om met de mountainbike af te vliegen moet ik ook voor met deze personen rekening houden. Gelukkig kom ik er geen tegen maar ik ben vroeg. Ik moet nu 500 m stijgen op zo'n 4 km dus het gaat steil. Als ik even in een bebost deel van de weg op adem kom, vliegt er voor mij, zowat 5 à 6 m, een grote roofvogel weg. Weeral verschiet ik van dit moment omdat ik even stilgestaan had en niets gehoord of gemerkt had. Wel een prachtig beeld dat ik misschien nooit meer zie. Ik ben blij en opgelucht als ik aan de top van deze helling bereik. Vandaag geen goede dag qua stappen en dan gaat het moreel ook achteruit. Dus alle moed samenrapen en de finish halen. Huppelen zit er vandaag niet in maar bang naar beneden strompelen. Het is wel een mooie weg en in dit heuvelend landschap met landerijen waan je je in Toscane, buiten dat de wijngaarden ontbreken. Ik geniet met maten en ben blij als ik Pescosansonesco binnen loop. Mijn verblijf is 2 km verder in het Nuova deel van deze stad. Een ding sta vast en dat is dat ik deze middag mijn benen onder tafel schuif. Er is maar één restaurant in deze dorpskern en vooral gefocust op bedevaarder die naar de Heilige Nunzio komen. Een klein gehucht, weinig inwoners en een kerkje ter grootte van een kapel maar met een horde bedevaarders die komen bidden bij het doorschijnend kist van de heilige. Er is geen Wi-Fi in het restaurant en mobiel internet is ook moeilijk maar bedevaarders zijn er wel. Italië op zijn best. Dan moet ik nog vermelden dat ze in de hoofdgemeente een Santuario aan het bouwen zijn van je welste. Een klein dorp tussen de bergen waar binnenkort een massa mensen komen, het beloofd!! Het is wel goed voor de economie van de omgeving natuurlijk en die is in deze streek meer dan welkom. Soms denk ik dat het hier nog anno 1800 is maar met de voertuigen van vandaag. De rest van de dag wordt rusten en energie verzamelen om morgen verder te trekken, Ortona komt dichterbij.
11/09/2021 : Fontecchio- Caprestano: De mooie weg naar de abdij
Bij mijn bezoek op het dakterras had de eigenaar mij al iets van de weg getoond en dus kon ik deze morgen na mijn ontbijt vertrekken uit het stadje in de richting dat hij mij aangewezen had. Natuurlijk omhoog de natuur in maar dat hoort hier ook. Mooi om onze bol zo te bekijken in de ochtend. Om 7u30 loop ik de zon tegemoet en kan ik iets opwarmen. Als ik de col oversteek en mij omdraai om ciao te zeggen aan de vallei en hartelijke mensen, kom ik op grote open ruimten die uitstekende jachtplaatsen zijn als de dieren komen fourageren. Ik ben dus in de andere vallei en mag dalen naar de volgende stad. Een klein stadje dat niet groot is maar wel waar ruïne van een Castello boven de stad uittorent waar het heel proper is maar geen ziel te bekennen. Het is dan maar verder dalenlangs een oud gesloten klooster naar een asfalt weg die me naar het volgende stadje loodst. Tijd voor een koffie en 10 min. rust. Dalend doorkruis ik de stad in verbouwing en beland nu op het vlakke stuk van de vallei maar wel op hoogte en waar de landbouw de bossen heeft verdrongen. Als ik achterom kijk zie ik de laatste stad en het Castello van de voorgaande stad. Wel wordt het beeld overschaduwd door de torenkranen die nodig zijn voor het herstellen van de gebouwen. Dat is nu bij de meeste steden waar ik tegenkom het geval. Ik vraag mij af hoeveel van die kranen er zouden zijn in het centrum van de aardbeving de stad l'Aquila . De keerzijde is dat vele dorpen worden gerestaureerd maar het is een werk van lange adem en laat ons hopen dat er niet opnieuw een aardbeving komt. Ik heb nog steeds geen te plaats overnachten en als ik iemand aan de lijn krijg zijn ze ook volzet. Ik word wel doorverwezen naar een B&B van een Belgische eigenares maar ook daar alles volzet. Het is dan maar doorlopen naar Caprestano want ik weet dat daar een klooster is van Franscicanen. De wegen dat ik loop zijn steeds heel mooi met vaak mooie landschappen maar de steden zijn klein en lijken dikwijls verlaten, maar misschien is dat mijn indruk. Steden langs iets wat drukkere wegen doen het beter maar het grootste nadeel van deze is dat bijna niet toegankelijk zijn voor voertuigen en steeds trappen moeten gelopen worden om ergens te geraken. Voor mij allemaal positieve punten qua natuur en begankelijkheid maar voor de mensen die er wonen toch een serieuze opdracht iedere dag. Nu om Caprestano te bereiken, dat mooi gelegen is, mag ik door de natuur en olijfboomgaarden laveren en genieten van de rust en omgeving. Via de weg die ik volg kom ik de stad in via het kerkhof en daar moet ik toch een foto nemen want het spreekt aan. Het klooster ligt er net naast en dus kan ik vragen of er plaatst is. Alvorens de deur te openen wordt mij de prijs van een cel gemeld door de telefoon. Koud en kil en het warme ontvangst van vorige dag mag ik vergeten want na 2 minuten wordt het onthaal afgerond nadat mijn kamer en de badkamer is getoond. Veel verschillende mensen maken onze wereld maar St Fransicus zal zich nog eens draaien in Assissi. Hopelijk krijgt niemand aan zijn tombe een verkoudheid van zijn omwentelingen. Ik heb een bed, badplaats en rust en voor de rest moet ik zorgen maar dat is een deel van de weg dat ik gekozen heb en ook daar ben ik blij dat ik het beleef want anders alles gelijk en zo is het hier nergens. Ik loop snel naar en winkel voor wat boodschappen en doe een toertje door het centrum. Hier lopen wat toeristen en dus kan ik een gelato kopen in de plaatselijke bar. Op een rustige bank aan mijn slaapplaats geniet ik van mijn lunch, brood en toespijs met een glaasje wijn. Nu rusten en deze namiddag nog eens naar het kasteel gaan in het centrum van het dorp en genieten van de mensen die er langs komen.
10/09/2021 : Rovere - Fontecchio : Een duik ik een geschokte omgeving
Het grote voordeel van de slaapplaats is dat ze op de etappe ligt en ik alleen de deur uit moet om terug op weg te zijn. Ik vertrek iets later want volgens de informatie is de etappe in dalende lijn en maar 16 km lang plus de overgebleven 5 km van gisteren. Een dankwoord en een centje kleuren de tafel en weg ben ik. VLAK is de weg naar Rocca di Mezzo en verder naar Terranera. Rocca is een iets groter dorp en doordat het vlak is snel vergeten en bij het verlaten zie ik het volgende dorp al liggen. Een mooie ochtendwandeling door de velden/natuurgebied. Het dorpje valt op met zijn kleinheid ( 3 straten en 50 huizen maar wel 3 torenkranen en veel aannemers. Een koffie is niet verkrijgbaar en zonder de werkmensen zou het er doods zijn. Een geluk dat ik mij cornetto voor onderweg gespaard heb en die nu opeet want anders was het dorpje mij niet bijgebleven zijn. Mijn weg verlaat het dorp en ik stop even bij de begraafplaats buiten het dorp. Ik weet dat dit mijn stokpaardje is maar nu wordt ik toch van mijn sokken geblazen. Een klein dorp, misschien 300 inwoners maar hun kerkhof is groot in mooie Capellas die er zijn. Ik ben blij met mijn halte en wandel verder een ander natuurgebied in. Het is begrijpelijk dat dit een natuurgebied is want je kan er niets ondernemen. De rots blokken rijzen zo de ondergrond uit en de open ruimten tussen de stenen worden door boompjes of struiken ingenomen. Alleen mijn weg loopt dit gebied en ook hier is de stilte het grootste geluid. Meer dan 2 uur loop ik over dit langzaam dalend pad en een paar keer contoleer ik of ik de afslag niet gemist heb. Als ik eindelijk het pijltjes zie weet ik dat het grote werk gaat beginnen, dalen naar de vallei. Eerst wat oefenen met stappen tussen rotsen op een nog vlakker stuk maar de hellingsgraad verhoogd snel. Het wordt 1 uur huppelen van steen naar steen en naar markering moet ik niet letten want je kan nergens omhoog of omlaag. Een mooi pad en plots zie ik het dorp waar ik naar toe ga aan de andere kan van de vallei met nog andere dorpen in de omgeving. Even moet ik blijven staan om mijn verbazing te verwerken maar niet lang want volgens het bordje boven was het 2u20 stappen, wel een deel omhoog. Met hoge concentratie ga ik op mijn doel af als ik wordt opgeschrikt door een hert die een paar meter onder mij wegvlucht het woud verder in. Veel kan ik er niet van zien want voor je het realiseert is hij weg. Ik was wel onder indruk van het wegspurten van dit grote dier en zijn gewei door het dichte woud. Als ik eindelijk de weg zie ben ik opgelucht en blij deze berg bedwongen te hebben zonder scheuren. Het is dan even omlopen om o ver de spoorweg te geraken maar een betonnen tunneltje kan de weg korter maken. Ik kruip op handen en voeten door de tunnel en tors de voorbij rijdende trein. Nu wordt het even klimmen om Fontecchio te bereiken met zijn torenkranen. Bij het zien van de eerste huizen die gebonden en gestut zijn begrijp Ik de ware reden van de torenkranen. 13 jaar geleden was er een aardbeving in j, de hoofdstad van de provincie maar de schokken hebben tot in kleine dorpen schade aangebracht en dus zijn ze al jaren bezig die dorpen met hun geschiedenis te redden voor de volledige verwoesting. Een enorm werk door de onbereikbaarheid en het bewaren en leefbaar houden van de goede woningen. Ik vraag in het dorp waar ik ergens kan eten maar als ik er aan kom is de zaak met vakantie zoals vele andere. Een klein winkeltje eer mij uit de nood en samen met een andere toerist geniet ik van mijn broodmaaltijd op een bankje. Ik krijg het verlossend telefoontje dat ik terecht kan in een B&B in het centrum waar ik in en warm nest terecht kom. Een tas koffie en een wafel maken alles bespreekbaar en zo kan ik s'avonds aanschuiven om mee te eten. Als ik dit bericht zit te schrijven trekken donkere wolken over en begint het te regenen. Ik ben heel blij dat het nu kan genieten van de regen en niet aan die afdaling bezig ben. De oude steden lijken bij regen veel donkerder en je zou voor minder depressief worden maar in dit warm nest is het nu genieten. Om 5 u ga ik even de stad in om fotos te nemen maar na de werkdag is alles nu stil en rustig. De eigenares van de B&B wijst me de weg naar hun dakterras waar ik een mooi beeld krijg van de omgeving en de dorpen waar ik morgen naartoe trek. Na een douche en wat telefoons kan ik om 7u30 gaan eten in een echte Italiaanse familie en keuvelen over alles en nog wat. Ook vandaag zal ik goed slapen !!
09/09/2021 : Sorbo - Ovindoli : Een lange dag met happy end
Als je vroeg wilt vertrekken dan moet je ook op tijd opstaan. Voor het eerst neem ik een douche s'morgens omdat ik niet weet waar ik deze avond slaap. Niet gemakkelijk een slaapplaats te vinden en blijven zoeken helpt ook niet. Als ik mijn laatste koekjes opgegeten heb met nog een grote koffie en alles opgeruimd is trek ik om 6u45 de deur dicht en loop het lege dorp uit. Het is fris en kil door de nevel die in de vallei hangt maar met wat stappen zal ik snel opwarmen. Ik ben snel in het eerste dorp dat ook nog slaapt. Het vlakke pad leidt mij naar de autosnelweg waar ik onder door loop om het volgende stadje te bereiken. Geen man op straat en doordat ik niet speciaal door het dorp moet zoek ik ook niet naar bar of ander koffiehuis ( met pasticceria). Op de grafiek van hoogtes zie ik dat het bergop gaat naar mijn einddoel van vandaag. Dus maar omhoog stappen en snel wordt het stadje kleiner en kan ik ook de dorpen ervoor herkennen waar ik langs kwam. Het wordt vlakker en het gemekker van schapen en geiten trekken mijn aandacht. Snel wordt ik waargenomen door een vijftal honden en de herder komt ze kalmeren met een lange toespraak waarvan ik slechts begrijp dat de honden niet vaak mensen zien langslopen en dus opgewonden zijn. Toch een beetje animo op deze mooie rustige route. Om 9u15 heb ik al mijn einddoel bereikt maar het dorp ligt veel lager dan de weg en het heen en terugkeren zou te veel tijd kosten om misschien niets. Dus neem ik het besluit verder te lopen naar Forme. Het verlaten van Massa D'alba is klimwerk maar doenbaar. Ik zie snel waar ik naartoe moet en na een laatste groet verlaat ik de vallei en ben ik al hoog geklommen. Links en rechts heb ik koeien die de heuvels maaien en een erehaag vormen, zo zie ik het. Via een colletje loop ik een nationaal park in met hoge rotsformaties en mooie vergezichten. Hier is het vlak en kan ik goed doorstappen zodat ik om 11u Forme bereik. Kerk dicht, trattoria op verlof en in de verste verte geen bar of winkel te bekennen, laat staan B&B. Na wat rondvragen vind ik toch wat etenswaren en kan ik een cappucino bestellen. Ik kan hier ook eten maar dan is het wachten op 12 u, dus rust ik en geniet van de gasten van de bar. Om 1 u kan ik afrekenen en vraag de kelner of ik in de buurt zou kunnen overnachten. Met wat rondbellen en vragen heb ik nog steeds geen bed voor de nacht. Internet werkt haast niet en opzoekingen doen kan ik vergeten. De hulplijn contacteren en informatie laten opzoeken is prima maar de gegevens ontvangen lukt niet. Dus verder stappen op het klimmend pad naar Ovidonti toe. Mooi en rustig is het hier wel maar het zou nog beter kunnen met minder stress voor de nacht. Mijn volgende optie is een Rifugio dat op mijn weg ligt. Als ik het bereik merk ik dat het grootste deel gebonden is aan een alpinisten groep van de omgeving en slechts een klein deel open is, ter grootte van een kleine kamer met een veldbed maar vooral met veel stoelen en tafels om een feestje te bouwen buiten. Ik kan alles verhuizen maar dan nog moet ik 15 u daar blijven, zonder iets en het wordt zeker en vast geen leuke avond. Dan lijkt het best verder te stappen en rondkijken. In de omgeving van Ovidonti zijn er veel vakantiewoningen maar ze staan allemaal leeg. De hotels zijn gesloten en B&B hebben liever geen gasten voor 1 nacht. Ik ga dan maar opzoek naar de kerk en pastorij om mijn stempel te vragen voor mijn Credentiale. Niemand geeft thuis maar vanuit een raam spreekt een dame me toe om te melden dat de mis om 18 u is. Dus wacht ik geduldig tot de pastoor komt opdagen en vraag om de stempel. Na de mis geen probleem om samen naar de pastorie te gaan voor de stempel. Al stappend vraagt hij mij of ik Frans spreek en de hemel klaart open. Een gesprek is nu gemakkelijker en vragen naar een slaapplaats een evidentie. Hij hoort dat ik wanhopig ben daar alles gesloten is en kan een oplossing bieden in een parochiehuis 3 km verder. Op dat moment is het een geweldige opluchting. Hij brengt mij naar de woning en heeft lakens en handdoeken meegenomen. Leuker wordt het als we beiden wat kunnen praten over zijn thuisland Madagaskar en gemeenschappelijke contacten ( zusters van Cappiadocia) in Italië. We moeten snel afscheid nemen want hij moet nog bij een andere parochiaan maar ik had graag nog verder gepraat en nu ik kan ontladen want eindelijk heb ik een dak voor vannacht op een veilige plaats. Ik het best een feestje bouwen met een ijsje in van een bar op het plein. De stad is klein en buiten die 2 bars is er niets zelfs geen Alimenti (voedingswinkel). Het is al 8 u als ik mijn brood en toespijs kan bovenhalen en rustig kan eten. Voor vandaag blijft er alleen een avondwandeling door het dorp op mijn programma want morgen moet ik weer verder. De klanken en geuren die uit de kieren omhoog dwarrelen zijn zo familiair in Italië. Ik zal goed slapen, hoop ik.
7/09/2021 : Cappadocia -Sorbo : Dalen naar stad Tagliacozzo
Eten bij de zusters had ik mij anders voorgesteld. Ik dacht tesamen te eten en wat bij praten maar ik werd begeleid naar een grote eetplaats waar er maar voor 1 persoon gedekt was. Het was wel een heerlijke maaltijd met een kom pasta voor 3 man en nadien een tweede schotel met vlees, dit alles overgoten met een glaasje wijn. Spijtig dat ik alleen moest genieten terwijl de 2 zusters uit eigen wil in de keuken aan het aanrecht genoten van hun avondmaal. Al ik ze daar aantrof om mijn maaltijd te betalen hebben we nog even gebabbeld en kwam ik te weten dat ze beiden uit Madagaskar kwamen en in de zomer meer werk hadden met vakantiegangers die er een paar dagen verbleven. Na een onrustige nacht heb ik dan mijn blog bijgewerkt aangespoord door de aanwezigheid van WIFi. Om 7u moest ik de zusters uit hun gebed halen om mij uit te laten zodat ik een koffie kon gaan drinken in het dorp. Een groot nadeel van deze verblijfplaats is de gesloten poort die het complex meer een beeld van gevangenis geeft dan van vakantiemoment. Dan maar vertrekken naar de volgende bestemming zijnde Tagliacozzo op Google maps blijkbaar een grotere stad. De wandeling verloopt licht dalend tussen weiden en boskanten. Plots rijst er voor mij en ruwbouw van appartementen op voor vakantiewoningen dat nooit afgewerkt zullen worden. Net als Campo Rotonda en Piccola Svizzera (ook een vakatiedorp) zijn het grote dromen maar dode projecten. Buiten deze bouwconstructies is het een mooie wandeling dat wordt geanimeerd met een kudde koeien die vrij rondlopen tussen de weiden en boskanten. Ik word opgeschrikt door een kalf dat verdwaald is in het struikgewas of een overstekende vos, maar buiten deze voorvallen is het vooral de wandeling waar ik van geniet omdat het eens niet klauteren is. De enige bergop is om een dorpje Verrecchie te bereiken en weer te verlaten maar qua hoogtemeters stelt het niet veel voor. Ik kan even rusten bij een koffie en zien dat dit dorp buiten de pizzeria/bar weinig te bieden heeft. Bij het verlaten van het dorp loop ik door het paardenparadijs. Alle weiden zijn nu voor de paarden en de ene paardenstal verdringt de andere. Misschien worden er wel paardenwandelingen aangeboden tijdens de vakantie want de streek leent er zich toe. En zo bereik ik dan de stad Tagliacozzo. Voor het eerst moet ik treden dalen om het centrum te bereiken via nauwe straten. Ik loop langs de belangrijkste gebouwen van de stad en sta plots voor een klooster en kerk van St Fransiscus. Groot is de stad niet en ik heb nog geen slaapplaats maar wel 3 plaatsen aangestipt waar ik kan gaan kijken. De eerste twee zijn rifugios maar zijn blijkbaar dicht en dan probeer ik bij de paters Fransicanen hulp te krijgen maar zonder gevolg. Hotels zijn er wel maar dan zijn ze wel wat duur of van mijn weg afgelegen, dus geen optie. Wel heb ik een adres in een dorp 6 km verder op mijn route maar daar is niets behalve een trattoria. Dus dan valt de keuze voor 1 dag rust op Sorbo. Ik huur er een ganse woning met keuken, badkamer en wasmachine. Ik heb voor mijn vertrek uit de stad nog een brood kunnen kopen, voor de winkel sloot, een slaatje gegeten eten en mij een dessert veroorloofd zijnde een gelato want dat was enkele dagen geleden. Dus de twee laatste dagen ben ik 1000 m gedaald maar nu wordt het terug wat bergop. Nu nog zacht en ik hoop nog een tijdje. Het dorpje Sorbo is klein en lijkt uitgestorven maar s'avonds komt de gemeenteraad samen op het kerkplein. Ze hebben wel een pastoor en daar stopt het verhaal of moet ik het nog ontdekken . Rust is er gratis en morgen dompel ik mij 1 dag in het leven dat de bewoners hier jaren leven.
6/09/2021 : Santuario SS Trinidad - Cappadocia :Door de beukenwouden het Santuario verlaten
Doordat ik gisteren in de regen niet kon zien hoe het heiligdom was met zonnestralen had ik besloten wat later te vertrekken en de omgeving te laten ontwaken. Mooi en blij met mijn besluit want de pelgrims brengen een hele economie in beweging. Als ik besluit alles gezien te hebben, vertrek ik om 8u30 niet wetend dat de plaats in een dal ligt en ik dus omhoog moet om via de parking mijn weg te vinden. Na een grote zaal vol dankbaarheden voor ontvangen wensen is de kruisweg nog indrukwekkender. Alleen kruisen van bedevaarders in allerlei maten, vormen en kleuren. Ook boven op de parking zijn nog talrijke winkeltjes te zien allemaal ontwakend voor de aanstormende bezoekers. Mijn weg gaat vandaag, net zoals voorgaande dagen grotendeels door een beukenwoud waar niet gekapt wordt omdat bij kaalkap de natuur niet meer zou terug komen en de erosie van de groene bergen een maanlandschap zouden maken. Ik daal en buiten de rust valt er niet veel te vertellen. Ik moet alleen opletten voor de vettige ondergrond door de regen van verleden avond. Gelukkig kom ik langs vlakkere delen die schrale bergweiden zijn geworden en zie ik een paar koeien lopen. Als ik nader zie ik een grote kudde met en oude herder/boer bij. Een moment kan ik genieten van deze postkaart waar de dieren hun dorst komen lessen voor ik mijn weg verder zet. Op een andere weide lopen er enkele paarden los rond en houden het gras kort. Snel ben ik in Campo Rotondo waar ik hoop een koffie te scoren maar in plaats van een gezellige bar of winkel vind ik daar een verwaarloosde vakantiestad, nog doder dan een kerkhof. Ooit ontworpen om er een skigebied te zijn maar nu een vergane glorie. Dan maar doorstappen naar mijn slaapplaats bij zusters. Cappiadocia is een klein dorpje bergafwaarts van mijn route zoals zovele dorpen in Italië maar ik kan er slapen en later op de avond eten bij de zusters.
5/09/2021 : Afille - Santuario S Trinidad :Op weg naar het Santuario SS Trinidad
Het was snel weer morgen en vandaag moest ik wat doorwerken om te kunnen vertrekken rond 6u30. Ik kwam beneden en de tafel stond klaar voor een Italiaans ontbijt met hun koekjes en koffie maar daar ik melk gekocht had en kon opwarmen en nog wat oud brood overhad ontbrak het alleen aan confituur om zondag te zijn. Ik heb niemand gezien en na alles bij elkaar gerapen te hebben kon ik de dode straat op. De sfeer van zaterdagavond was vervlogen en de rust wedergekeerd. Eerst het deel van de etappe van gisteren afwerken en hopen om 8u in Subiaco te bereiken om aan de volgende etappe te beginnen. Een rustige weg waar enkele autos langskwamen maar die tijdens de nacht een vos hadden dood gereden. Die heb ik even in de grasberm gedropt zodat hij voor andere wezens een voedselbron kon zijn en niet als pasta over de weg zou uitgespreid worden. Op mijn kaarten heb ik opgemerkt dat ik de stad links kon laten liggen zodat ik sneller aan de voet van de heuvel kon geraken. Hoopvol was ik als ik het bordje zag van 20 km aan 5,9% hellingsgraad maar dit was ten eerste alleen naar Livata en dan nog met de wagen. Voor stappers werd dat 10 km met trappen om te beginnen! Trappen om bij de eerste abdij te komen van zusters Benediktinen(zuster Scolatica was de zus van Benedictus) en dan verder trap op naar het Benediktijnen klooster . Altijd interessant als er een hoop toeristen langskomen want daar is koffie en croissants. Genieten want het wordt het laatste leven voor Livata, kunstmatige stad maar skigebiedje dicht bij Rome. De weg ernaartoe is heel wat anders, niet gevaarlijk maar wel steil. Plots wordt ik opgeschrikt door een elektrische mountainbiker die de rust verstoord en ook mijn gedachten gang want na een tijdje merk ik dat de merktekens ontbreken en mijn GPX beaamt dat. Dan maar de weg terugzoeken met mister Smartphone wat niet evident is. Wat klauteren en stappen en ik kan weer volgen. Het is 12 u ,einde van de mis, als ik Livata langs de kerk (futuristisch gebouw) binnen loop. Veel is er niet te zien maar een sandwiches en cola kan ik er krijgen en iets van rusttijd. Een half uur later stap ik alweer want de eerste druppels vallen al en ik wil en moet het Santuario bereiken op mijn pad waar ik kan overnachten. Terwijl de etappe Subiaco - Livata op kaart minder steil leek als deze etappe is het in de realiteit volledig anders. De klim gaat verder maar zachter zo zacht dat je gewoon kan doorstappen tot aan het kruis op de heuvel. Ik ben nu op 1750 m hoogte en het zicht is geweldig. Van hieruit zie ik flikkerlichtjes en veronderstel dat het de weerkaatsing is van de zon op autos misschien de parking van het Santuario is. Ik volg het pad dat langs een afgrond loopt van tientallen meters diep en ben blij als ik het bos in kan en mij veiliger voel. Een bordje duid mij dat het Santuario op 0,40 afstand ligt en dat geeft mij hoop voor de regen binnen te zijn. Helaas denkt het onweer er anders over en de situatie waarin ik ooit vreesde te geraken stelde zich nu voor. Snel omkleden tegen de regen en toch doorstappen, veiligheid bovenal. Getroost was ik als ik een groepje stappers kruiste op deze weg. Een houten afsluiting leidde mij opwaarts naar het heiligdom van de Trinidad (3 eenheid). Als ik de eerste afvalcontainers zag staan wist ik dat het doel bereikt was. Ik voelde mij nog fysiek uitstekend en kon zo de zorba gaan dansen van vreugde. In plaatst van te dansen heb ik mij een groot biertje besteld en in de gietende regen, onder een afdak genoten. Ik kreeg de pelgrimsruimte aangewezen en na een warme douche kon ik nog even, in de regen, rond lopen om het Santuario te bewonderen en ik stond paf want het oorspronkelijk gebouw met de fresco van de drievuldigheid stond geplakt tegen een rotswand van tientallen meters hoog, indrukwekkend waar de Italianen de moed en lef haalde er vroeger een kapel te bouwen en te versieren. Nu is het iets enorm maar voor, het oog niet zichtbaar. Veel meer vallen de winkeltjes op dan het heiligdom.De regen en vermoeidheid moeten mij een grauw beeld hebben gegeven want de zusters boden mij wat thee aan wat mij wel opwarmde. Laat zou het niet worden maar voor ik ging slapen wou ik toch de omgeving in kunstlicht bewonderen. Alles was stil en leeg buiten de pletsende regendruppel. Een mooie dag om af te sluiten en dankbaar te zijn voor de lef en het ondernemen van deze tocht.
4/09/2021 : Genazzano -Affile : Steden bezoek op heuveltjes
Na het avondeten met priester en koster, vis en groenten zoals elke vrijdag, kon ik het eetmaal afsluiten met een digestifke. Interessant is het om over mijn reis te praten en zo nieuwe tips op te doen en plaatsen om te overnachten. Ik had nog enkel tijd om wat fotos op te laden en zien dat alles klaar is voor morgen en dank u zeggen voor deze dag. Deze morgen was ik al om 6u45 naar de beveiligingsbeelden van de kerk aan het kijken want ik wist dat de koster de kerk en bedevaartsoord zou openen voor 7u en zodoende was ik tijdig in de kerk om mijn gift te doen en afscheid te nemen. Maar dat kon zomaar niet want ik moest eerst en koffie drinken en de Madonna groeten en fotograferen. Zodoende vertrok ik pas om 7u30 maar met een goed gevoel. De stad verlaten ging bergop terwijl ik dacht dat ik al aan de top van de heuvel was. Ik ging na 45 min over de Col en kon een wonder mooi landschap bewonderen. HEEL mooi en groots. Gelukkig had ik mijn route op de gpx goed na gekeken want anders was ik mis gelopen door een afslag te missen. Geen indicatie gedurende 1 uur maar mister smartphone doet het werk heel nauwkeurig. Ik daal de heuvel af naar het dal en zie onderweg 3 dorpen opduiken aan de kant van de vallei. Ik gok op het middelste dorp waar ik naartoe moet. Heel steil de weg en ik geniet van het zotte idee zon reis te ondernemen. Gelukkig kom ik alleen zwerfhonden tegen en die begrijpen toch mijn glimlach niet. Eenmaal ik de hoofdweg, door het dal, heb gekruisigd weet ik wat mij te wachten staat en het gaat stevig omhoog. Al je dan denkt snel over de top te zijn dan moet je nog eens naar Olevaro Romano komen. De stad doorkruis ik via trappen, geen auto kan er rijden, en het enige vlakke deel was het dorpsplein met bar en enkele winkels. Tijd voor mijn laat ontbijt en de ober tekent op mijn Cappuccino de letters dat het vandaag OK is. Doorkruis schreef ik want de trappen bleven maar komen om de stad te verlaten. Net als Genazzano moet ik nog lang blijven klimmen om ook hier de col over te gaan. Al dat klimmen en dalen heeft als voordeel dat je steeds mooie vergezichten hebt om van te genieten. En zo daal en stijg ik weer naar het volgende dorp maar nu minder hevig. Hier is een begrafenis aan de gang en ik kan naar de led verlichting in de lijkwagen kijken. Zo ver en verlaten maar toch een grote ceremonie voor het heen gaan. Ik loop gewoon door om toch tijdig op mijn rustplaats aan te komen maar de weg denkt er anders over. Ik merk een paaltje op met een markering maar weinig weg. Als ik tracht de weg te vinden moet ik onder een afsluiting door kruipen om verder te kunnen. Terug lopen en een andere weg bedenken brengt geen soelaas en dus wordt het kruipen !! Dan de weg zoeken in een stenen landschap . GPX is een grote hulp en dankzij de satellieten kan ik een weg vinden. Van al de wegen dat ik al belopen heb is dit wel de minst veilige want alle stenen liggen los en de vraag is of zon steen niet het gedacht krijgt na zoveel jaren stil liggen in beweging te komen als ik er voorbij loop. Dus duimen en alert zijn. Ik heb al heel veel naar mijn voeten gekeken maar vandaag breek ik het record. Als ik eindelijk beneden ben loop ik langs een fontein waar ik alle bloedspatten teweeg gebracht door bramen kan wegwassen, terug de bewoonde wereld in. De laatste klim voor vandaag en ik ben in mijn slaapstad. Affile is een mooie stad met toch iets meer leven dan voorgaande steden. Het dorpsplein is hier echt de plaats waar de mensen sociaal contact hebben met een leuke sfeer als gevolg.
4/09/2021: Artena - Genazzano :Via een bekende stad naar de Abruzzen
Deze morgen moest ik de wekker niet afzetten want ik wou voor ik vertrok nog een bericht posten op mijn blog, zodat ik later misschien zonder internet geen spijt zou hebben het niet gedaan te hebben. Bij het bekijken van de fotos van gisteren kwam me een beeld tevoorschijn van de oude Romeinse heirbaan midden in het bos. Ongelooflijk dat zulke geschiedenis bewaard blijft hier in Italië. Het was snel tijd om te ontbijten om 6u30 en mijn tas te nemen om te vertrekken. Ik moest eerst nog naar Artena, gewoon om de route te volgen, maar blijkbaar was het gewoon en stemmetje dat mij verplichtte het te doen. Bij het naderen zag ik plaatsen dat ik herkende maar het was pas als ik dicht genoeg bij de stad kwam dat het centje viel. Hier was ik al geweest en had in het convento, naast het kerkhof, geslapen op mijn reis naar Leuca. Dus stapte ik binnen en vroeg om een stempel voor mijn credenziale. Het doorkruisen van de benedenstad was bekend en zo liep ik verder langs wegen, zonder groen. Een groot verschil met gisteren en dat zal het gans de weg zijn vandaag. Met de stad te verlaten was het blijkbaar ook de moment de nieuwe CST weg te ontdekken en de oude Francigena del Sud vaarwel te zeggen. Snel was ik in Valmontone maar de weg volgde de grote baan met veel vervoer en toch wat gevaarlijk. Blij was ik als ik voorbij de stad een zijweg op moest die veel rustiger was zonder verkeer ! Een weg door een vallei naar de voet van de volgende stad Cave. De weg liep recht en vlak naar het stadje toe dat op de heuvelflank gebouwd is. Van de stilte , middeleeuwen, naar de drukte van de straten vandaag, een hele omslag. Hier begon ik al te polsen of ik niet kon overnachten maar niente' was het antwoord. Dan maar doorstappen en rond kijken naar een eventuele kans om te ovenachten. Snel was ik op mijn eindbestemming en wou nog tijdig mijn stempel halen voor de hoofdkerk sloot voor de siësta. Ik had geluk want de koster liep nog rond en wou mij toch helpen. Ik volgde hem naar zijn kantoor en liep via een beeld van het kind Jezus van Praag. Toeval maar deze keer heb ik hem wel gevraagd mij te helpen en met wat wachten werd mijn vraag aanhoord en had ik een slaapplaats in het centrum van de stad in de pastorij . Met een grote dank u stap ik achter mijn gids de sacristie binnen. Ik ben geholpen om de weg te vinden in dit groot gebouw en ook aan een maaltijd in de omgeving, minder dan gisteren maar was het gisteren geen feest? Zon verhalen beleef ik graag maar ben er mij zeker van bewust dat het botsen is op juiste mensen op mijn pad. Iets later zou het misschien heel anders zijn geweest. Na het rusten ben ik de straat opgegaan maar deze oude stad leeft nog met zijn kleine straten waar toch nog autos doorrijden maar voor jonge mensen valt er niet veel te beleven. Deze avond moet ik gaan eten en dan zal ik de dag maar afsluiten.
2/09/2021 : Fratocchie - Artena : op ontdekking naar het groene Lazio
De avond bij de paters was snel om nu ik wat op internet kon. Het was mij niet gelukt om mijn foto's op de blog te laden maar dat lukt later wel. Als ik mijn ogen wil sluiten voel ik dat mijn bed vochtig is. Mijn camelbag heeft blijkbaar een klein lekje en als je hem met dat lekje op lakens legt dan gaat het water vloeien. Gelukkig had ik een grote handdoek gekregen en kon ik droog gaan slapen. De nacht en handdoek zullen hun werk wel klaren. Gezangen maken mij wakker vanuit de kapel en dan kan ik me klaar maken om te vertrekken. Ik had wat haverkoekjes gegeten om mijn medicijnen in te nemen en kon vertrekken om het overige deel van de eerste etappe te lopen en de tweede te lopen. Ik wist dat het resterend deel naar Albano toe klimmen was maar dat het zo steil zou zijn was ik vergeten. Ik kon een beginnende fietser volgen op de lange klim. 1u30 stappen naar Castel Gandolfo toe. Een klein dorpje maar wereld bekend omdat het buitenverblijf van de pausen er gevestigd is. Prachtig gelegen aan een meer, hoog verheven en toch dicht bij de mensen. Het is tijd voor de eerste rustpauze met een ontbijt. Het traditionele natuurlijk maar het was nodig. De stad verlaten ik bergop door overblijfsel van de Romeinen. Omdat de route een groot deel van het meer volgt maar aan de andere kant van de heuvel moet ik via cimitero de stad uit. De weg is goed aangegeven zodat ik niet steeds naar de gps moet kijken. Zodra ik over de heuvel ben loop ik 90 % van de route door bossen of langsheen waar het bladerendek de zonnestralen tegenhouden en het koel is. Veel valt er niet te vertellen buiten het feit dat ik zoals de ene voet voor de andere moet plaatsen om vooruit te geraken. Zoals ik al zei liep de weg een deel rond het meer en af en toe kon ik het water zien en het buitenverblijf met zijn koepel om naar de sterren te kijken. Ik verlaat het pad rond het meer en kom langsheen een verkaveling dat grenst aan het bos. Buiten wat wandelaars en montainbikers zie ik geen mens als plots voor mij een groepje pelgrims opduiken uit Duitsland, Beieren. Het groepje met religieuzen kruis ik juist aan een bar midden in de bled maar welkom om ons te verfrissen, de priesters met een koel biertje, zusters een ijsje en ik water van de kraan. Ik praat even en kom te weten dat ze de CST ( Cammino di San Tommaso) omgekeerd lopen en georganiseerd, waarbij hun bagage wordt vervoerd van slaapplaats naar slaapplaats. Ik moet door want het is al 11u30 maar heb opgevangen dat zij wel een groot deel hadden moeten klimmen, dus ik mag gaan dalen naar de eerst volgende stad toe. Het is al 13u als ik naar een eetgelegenheid ga zoek maar ben dan wel mijn eerste paddestoelenplukker tegen gekomen. Een gans restaurant, groot, voor mij alleen en de spaghetti a vongole was lekker en een stevige portie. Nadien is het voor mij moeilijk om weer op dreef te komen maar het moet en de slaapplaats ligt niet zo ver meer. Ik ben blijf aangekomen te zijn en ga rusten. De mensen van de B&B zijn verschrikkelijk gastvrij en rijden me zelf naar de winkel om mijn boodschappen te doen. Ik overleef het wel vandaag maar morgen wordt een andere vraag.
1/09/2021 : Roma - Frattochie : Op weg over de Appia Antica
Zo, zo ik ben klaar voor de tocht. Om 6u45 mijn rugzak beginnen maken zodat ik mijn schoenen aan had bij het ontbijt om te kunnen vertrekken. Het weer is nu zalig, niet te warm en een briesje dat deugd doet. Afscheid nemen van deze plek maakt me niet verdrietig want ik kom langs hier terug voor ik naar België terug vlieg. Ik trek de poort dicht en ga op zoek naar mijn route (Camino ). Voorbij Circus Maximo vind ik de eerste nieuwe aanwijzing voor mijn route wat me gerust stelt. Snel loop ik door de grote poort van Rome de via Appia Antica op die mijn rechte weg voor vandaag zal zijn. Ongelooflijk als je bedenkt dat er zoveel mensen over deze stenen zijn gestapt en als we de geschiedenis moeten geloven waren de Romeinen de bouwers en stappers op weg naar nieuwe werelden. Eerst moet ik nog het verkeer trotseren tot ik aan de Catacombe van St Sebastiaan ben en dan valt het verkeer weg en blijven er alleen wandelaars en fietsers over. De Catacombe is nog gesloten maar in de kerk kan ik nog een paar beelden in Carrara marmer bewonderen. En nu maar stappen onder de parasoldennen en kijken waar we de voeten plaatsen want en liggen nog veel stroken met oude stenen waar we over moeten. Wel heel mooi en rustig deze weg waarlangs vroeger, 2000 j geleden , de rijken en heersers werden begraven. Men kan er nog steeds vervallen graftombes bezoeken of aanschouwen maar de latere Romeinen hebben de gebouwen geplunderd voor hun eigen gebouwen zo wat een steengroeve voor hun. Maar links of rechts vallen nog oude getuigen van weleer op zoals een oude kerk of aquaduct in het landschap. Hobbelend kan ik de via Appia Nuova bereiken waar ik vandaag kan overnachten. Ik ben op tijd om mijn rugzak af zetten voor ik kan gaan eten. Deze namiddag rusten en met wat geluk mijn blog bijwerken en overnachtingplaatsen zoeken voor de volgende dagen. Zalig !!! Vandaag ben ik beland in een vormingshuis voor paters. Een goede vibes gaat hier door het huis met vooral paters uit India. Ze verwelkomen mij en dan is het spijtig dat je het Italiaans niet goed kan spreken maar verstaan gaat al veel vlotter. We verstaan elkaar en zij zijn nieuwsgierig naar mijn reis. Grappig om zo thuis te komen in een ander universum.
De nacht was leuk met een fantatisch snurkconcert maar niet geklaagd want vandaag loop ik de eerste km van de Cammino, door Rome. Dus eerst ontbijten en afscheid nemen van de andere mensen voor ik naar St Pieter stap. De eerste etappe begint hier en loopt door het centrum. Daarom heb ik ervoor gekozen die paar km eerst te doen want in Rome wordt je steeds overvallen door mooie plaatjes waar je tijd verliest en slentert ipv te kunnen doorstappen naar je slaapplaats van de dag. Van St Pieter stap ik naar de Engelenburcht en zo naar Piazza Navona. Tweemaal een magisch beeld want de massa toeristen ontbreken. Eens wat anders dan het normale Rome. De GPS wijst me de weg en buiten het binnenlopen van wat kerken bereik ik via het Pantheon, met omweg via Giolitti , Piazza Venezia en Foro Romano het Colosseo . Een mooie wandeling dat ik morgen geen tijd hoef te verliezen. De rest van de dag is rusten want de vorige weken waren heftig en ik had wat slaap gemist. Gelukkig kwam er in de namiddag een Zwitser aan die al een jaar aan het dolen was op allerlei wegen en had ik een verhaal om naar te luisteren. Hij was zelfstandig webmaster geweest en heeft alles verkocht, opgedoekt om zich te herbronnen. Hij is vertrokken in Brussel en gelopen naar de Mont St Michel, Compostela, Fatima in Portugal, Montserrat in Spanje en zo naar Rome. Overmorgen vertrekt hij naar Assissi en zo terug naar zijn ouders in Zwitserland. Ik vrees dat het voor hem heel zwaar, zelf onmogelijk, zal zijn het gewone leven terug op te nemen. Dat was ook de mening van andere wandelaars aan tafel gisteren avond. Hij zelf had geen plan maar wel de moed om verder te stappen want hij wilde voor november de alpen over voor de sneeuw kwam. Hij had zijn eigen weg uitgestippeld via kusten om zo vlak mogelijk te lopen want hij trok zijn rugzak (huis zei hij) achter zich aan. Dus onmogelijk via de wegen die ik dikwijls gelopen heb. Een moedige man op zoek naar Joël ( zijn naam) Al babbelend en filosoferen was het vlug weer avond. Ik vroeg aan de verantwoordelijke of er soms een mis was s morgens bij de zusters want om 6u45 gingen de eerste klokkenspel, maar die was wat vroeg voor haar om 7u15 en wij waren afhankelijk van de verantwoordelijke om de deur van slot te doen, dus niet. Geen nood want begin oktober ga ik er weer langs en met een iets mildere persoon lukt het dan wel. Een goede nacht voor ogen ben ik vertrokken naar dromenland.
Het heeft lang geduurd maar vandaag kon ik weer vertrekken op wandelreis naar Italië. Maanden ben ik er al bezig met informatie te verzamelen voor deze reis die relatief nieuw is en bij vele nog onbekend. Ik heb gekozen voor de Camino di San Tomasso die vertrekt in Rome en Italië oversteekt naar de Adriatische zee en aankomt in Ortona, de stad van de heilige Thomas. De weg is slechts 311 km lang en loopt voor het grootste deel door de Abruzzen, wat betekent heuvelachtig. Ik heb slechts enkele dagen op voorhand de reis in zijn definitieve vorm gekregen. Ik dacht eerst met de wagen naar Rome te rijden, hem daar veiligachter te laten en de weg te lopen maar een auto zolang achter te laten moest hij veilig staan en daar vond ik niet zo snel plaats voor. Dan bleef er maar 1 oplossing en dat was vliegen met al de beperkingen te aanvaarden van zo reizen. Vertrekdatum kiezen en de eerste plaatsen om te overnachten kon ik van thuis uit en alles regelen zodat het thuisfront verder kan, inclusief de pannenkoeken voor Jos zijn verjaardag brengen. De voormiddag was goed gevuld en met een strakke planning en een beetje geluk zou ik nog op tijd in Trastevere moeten zijn voor de voetenwassing van 19u30. Een voorwaarde die de pelgrims worden opgelegd door de vereniging van St Jacob die de rustplaats open houdt. Een gewone ceremonie maar met een beetje inhoud. Dus duimen en doostappen zodat we het zullen halen, en een geluk dat ik wat mijn weg ken zodat ik wat kan doorstappen in de luchthaven en door de stad. Ik was er om 19u15 en kon net nog mijn rugzak wegbrengen, mij inschrijven en mijn voeten spoelen voor de ceremonie. Nadien staat de tafel gedekt en konden 6 pelgrims en 3 verandwoordelijken aanschuiven voor het avondeten. Altijd een gemoedelijke sfeer van aankomende en vertrekkende pelgrims en hun verhalen. Het was een zware dag maar leuk om door te spartelen zodat ik voor het slapengaan een grote OEF kon laten.
Het heeft een groot deel van de nacht geregend en een paar keer opgestaan. Ik slaap iets langer dan normaal en sta op. Ik controleer nochmaals alle gegevens ivm weer en weg en moet dan het besluit nemen om te stoppen. Ze geven voor de 5 volgende dagen regen en als de wegen zo blijven als de voorgaande dagen is ten eerste de plezier van stappen voorbij en ten tweede wordt het gevaar voor mij te groot om uit te schuiven en te vallen met alle gevolgen van dien. Ik heb spijt te moeten stoppen maar met een ongeval moeten stoppen zou mijn verdere wandelreizen hypothekeren. Ik begin uit te kijken hoe ik terug in Firenze kan geraken voor verdere planning. Als de andere pelgrims opstaan meld ik hun mijn beslissing en ontbijt ik. Het is wachten tot 8u om thuis te bellen en daar het morgen 24/09 is zouden ze het leuk vinden als ik thuis geraak op mijn verjaardag. Daarvoor moet ik nog veel weg afleggen en dat zal ook maar stap voor stap zijn. Dit lukt mij doordat ik tamelijk gemakkelijk in Firenze geraak met een wandeling van 1 uur terug naar Marmore waar een station is waarvan ik via een tussenstop om 15u30 in Firenze aankom. Ik beslis naar het Ostello te stappen. Ik koop een ijsje en loop verder door de stad van de gewone mensen zonder toerisme en kom langs een speciale plaats. Ik heb geen tijd om het te bezoeken maar het is een kerkhof, van ver gezien met mooie grafstenen waarrond een rondpunt is aangelegd. Voor mij een openbaring en bij toeval ontdekt. Thuis gekomen heb ik het opgezocht en is het Cimitero degli inglesi , een kerkhof van beroemde Engelse poëten. Mijn reis stopt hier maar het geeft mij een kaartje om terug te komen. Ik heb in het totaal 417 km gelopen maar de moeilijkheidsgraad meegerekend moet ik toch meer als 500 km noteren. Ik heb al wat gewandeld maar dit was de zwaarste maar ook mooie reis met veel natuur en een stukje Italië dat weinig wordt bezocht omdat er weinig toerisme is en misschien te rustig voor vele mensen. Ik heb een warm gevoel voor deze streek waar ik uitzonderlijke mensen heb ontmoet en op plaatsen geweest waar je anders nooit zou komen. Misschien is dit wel de reden van zo op reis te gaan.
21/09/2020 : Het is een korte weg van de stilte naar het gewone leven
Deze nacht ben ik opgeschrikt door een verschrikkelijk gefladder in mijn kamer. Ik had voor de verluchting de venster op een kiertje gezet want op deze hoogte zullen en niet zoveel muggen zijn. Het gefladder werd geproduceerd door een vleermuis dat binnen gevlogen was en nu doolde in mijn kamer. Ik kon alleen maar zorgen dat ze weer naar buiten vloog en dat lukte mij nog snel. Ik werd voor de tweede keer wakker van het gezang van de pater die iedereen wakker zong. Om 7 u gaat de klok en dan maar naar de ochtend bezinning. Nadien is het in Silenzio ontbijten. Heel raar want iedereen begint met gebaren te praten. Het is wachten tot iemand opstaat en dat doe ik dan maar. Mijn rugzak nog inpakken en ik kan vertrekken. De andere pelgrims waren al weg als ik nog wat fotos trok en afscheid nam van de gastheer. De weg ging zo steil en was moeilijk begaanbaar dat ik de 2 vertrekkers al snel ingehaald had en verder ging. Er is bij zon afdaling wel wat durf nodig om vooruit te komen. Ook als je met 2 stokken loopt is het moeilijk want je moet iedere keer uw stokken goed plaatsen om grip te hebben. Op elkaar staan wachten is ook geen optie omdat je dan uit uw eigen concentratie geraakt. De afdaling is grimmig en ik ben blij als ik op de gewone asfaltweg kom. Ik ben snel in het dorpje en vraag of er een bar of café is maar maandag is alles gesloten. Rest alleen nog een bank opzoeken om allerlei zaken te regelen nu ik internet heb. Eerst moet ik nakijken waar ik verwacht wordt want bij het gaan slapen had ik een sms ontvangen dat ik welkom was maar wist niet waar. Vervolgens kon ik ook opzoeken waar het gelegen was zodat ik geen km te veel zou lopen. En tenslotte kon ik ook al reserveren voor morgen in Piediluco bij de paters franscicanen. Het is weer een heel mooi dorpje als je er langs moet maar een omweg op vakantie niet waard. Ik daal verder naar de vallei en ga langs de spoorweg lopen. Als ik in de tweede tunnel onder de spoorweg kijk valt mij de straatnaam op. Zonder dat ik het opgezocht had was dit de straat van de B&B. Het was 11 u als ik al aangekomen was, een korte maar lastige trip. Ik kom toe bij een bejaard koppel die alleen Italiaans praten en zodoende schuif ik ën stoel dichter bij en wordt het een leuke babbel. We verstaan elkaar niet maar willen elkaar wel helpen. Ik verwittig ook de Duitse vrouw, Anna, dat als het haar interesseert ze hier ook kan overnachten en ook dat ze goed moet uitkijken dat ze niet te ver loopt. Mijn dag begint voor de tweede keer. Ik vraag aan de oudere vrouw of ze en wasmachine is voor mijn was maar ze verwijst me naar de wasserij, die het vandaag niet kan doen. Ik ontdek de buurt en drink een cappuccino voor ik mij ga douche, scheren en mijn was doe. Ik ben er snel een uur mee kwijt maar de was kan al drogen terwijl ik boodschappen ga doen, eet en rust. Rond 1u30 moet ik een sprintje trekken want de donder wordt regen en mijn was moet binnen. We hebben geluk dat we de berg af zijn want met regen of vochtige wegen zou ik niet weten hoeveel tijd meer we zouden nodig hebben om het te halen. Ik kan mij bezig houden met praktische zaken regelen en de blog bijwerken. Deze avond eten we tesamen ons eigen bereide potje en praten wat, in het Engels dat we beide niet zo goed kennen, over onze trektochten. Het verhaal zoals met de oudere Italianen gastheren wordt voortgezet en we trekken het ons niet aan. Dit is ook een onderdeel en de charme van zo een reis, mensen leren kennen en elkaar proberen te verstaan en helpen. Een rustige dag vandaag maar dat was meer als welkom.
22/09/2020 : Een mooie waterval beklimmen in Marmore
Wat een heerlijke plaats was dit om te logeren! Deze morgen een lekker ontbijt met een paar cappuccino en we konden de baan op. Vandaag moet ik nog wat km stappen van de vorige etappe naar Terni toe en dat zijn niet de leukste. Daar ik al wat dichter bij de stad ben loop ik langs een drukke weg met voetpadden zodat het wat veilig is. Daar waar de weg onder de autosnelweg/ring rond de stad moet is het veel moeilijker. Zo'n 800 m is het nodig heel attent te zijn want de op- en afritten volgen elkaar snel op zonder voetpad of alternatieve weg en het is de spits. Ik ben blij als ik de stad in loop en ga op zoek naar het startpunt van de volgende etappe. Blijkbaar is dit aan de St Christoffel(patroonheilige van de reiziger) kerk en daar ga ik eens binnen. Naast de oude kerk hebben ze een nieuw deel gebouwd maar het geheel is één. Hier wordt ook de kleine van Praag vereert en dus heb ik bij mijn start al een dubbele slag. Ik volg mijn weg en kom langs een groot metaalbedrijf waar het een aan-en afrijden is van vrachtwagens. Gelukkig hier ook voetpaden en kan ik snel de stad verlaten. Snel is een groot woord daar het een helling is van 20%. Een korte helling maar ik ben blij voorbij Terni en industrie te zijn. Tot wanneer ik een klein gehucht bereik heb ik asfalt en daar ga de overgang naar grint en keien. Doenbaar. Daar ik op een hoogte loop zie weer de omgeving met bruggen en dorpen. Als de weg daalt, gebeurt dit via een trap, wel verweerd en vol bladeren en groenafval maar een trap. Ik ban blij dat het nu niet regent want dit zou het gevaarlijk kunnen zijn. Plots zie ik de cascade die ik zou terugkomen op deze weg. Ik daal verder en bereik 2 uitkijkpunten. Mooi om wat fotos te nemen en de treden worden properder want het zijn er veel en worden nu ook benut vanuit de vallei de uitzichtpunten te bereiken. Aan de hoofdweg moet ik oversteken en mijn weg verderzetten maar hier loopt de weg via een park en moet er inkom betalen worden. Ik heb geen nood aan het bezichtigen van het park maar kan dan ook niet via mijn gps de weg verder zetten. Google maps toont mij een brug wat verder en ik zie een uitweg. Spijtig genoeg hangt die brug 60 m boven het dal en kan je er niet geraken. Ik moet verder op de ingeslagen weg door een dorpje om zo weer te klimmen tot de hoogte van de cascade en het dorpje waar een groot meer in een brede beek eindigt en de waterval voedt. Op de bergop begint het te regenen en kan ik mij nog tijdig omkleden in regenkledij en mijn rugzak beschermen want het is een stortbui. De weg waar ik vanaf het dal omhoog klim is goed begaanbaar en wordt een asfaltweg met dan ook meer verkeer. Wetend dat de water afvoer van de wegen minimaal is moet ik soms in het midden van de straat lopen om niet overpletst te worden door voorbij rijdende wagen of door plassen te moeten lopen. Ik bereik het dorpje, het is 1u, geen eetgelegenheden en tijd voor een koffie. Ze verkopen hier ook gelato en dus is mijn lunch deze middag ijs. Even rusten want ik moet maar 6 km meer lopen en dit rond een vijver, dus geen hellingen meer. Ik kan om 14u30 mijn rugzak neerzetten aan de trap van de kerk van Piediluco om het adres op te zoeken waar ik kan overnachten. Daar het dorp slechts een straat met aan weerzijde huizen voorstelt dat geprangd is tussen het meer en de heuvel is het niet moeilijk zoeken. Toch moet ik wachten tot 15u45 voor ik mij kan aanmelden want de pastoor en zijn meid zijn de kerk aan het poetsen, en zonder herkenning had ik niet uitmaken dat de man pastoor is. Ik ben wel op tijd binnen want het begint weer te regenen. In de ostello verblijft een andere Duitse pelgrim en ik vraag of hij Anne kan bellen om te zien of ze nog ver weg is. Zij komt druipnat toe maar het ergste is voorbij. We moeten niet meer stappen op de kletsnatte keiachtige paden. Met het praten met de andere pelgrim kijk ik na wat de weg wordt, hij loopt een andere weg met betere indicatie, en wat het weer brengt. We wachten om aankopen te gaan doen omdat het weer forser is beginnen regenen en kunnen tussen een rustpauze door shoppen voor het avondeten en ontbijt. Na het eten en de afwas is het bedtijd. De Duitsers keuvelen verder terwijl ik ga dromen.
Zondagmorgen heb ik nog de blog bijgewerkt met uitzondering van fotos omdat het gewoon niet lukte. Het ontbijt was om 7u30 wat laat is als je wat km moet afleggen maar dat is nu eenmaal zo en daar het ontbijt goed was had ik geen spijt dat ik gewacht had. Ik zit rustig te eten als er aan de tafel naast mij een dame komt zitten die hetzelfde boekje heeft als mij. Ik leg de link met de Duitse vrouw die ik 2 dagen geleden ben tegenkomen. Ik vraag waar zij naartoe stapt en of ze ook de gps, verkrijgbaar via het boekje, gebruikt maar zij is nog op stap met het boekje in de hand en ondervindt en wel de nadelen van. Ik zeg haar wat mijn plan is en vertrek. Ze vraagt mij waar ik overnacht en wijs er haar op dat er geen ander oplossing bestaat. Ik weet dan niet wat haar plan is en of ze naar Monteluco zou gaan zoals ze aangaf. Voor een zondag is er veel verkeer op straat en zoals gepland ben ik om 9u30 klaar met de eerste etappe. Dan maar de volgende aansnijden wetend dat het gros van de rit opwaarts loopt. Een asfaltweg breng mij voorbij 2 dorpen in de heuvels, mooi voor een ansichtkaart maar om er te wonen of er geboren te worden, moet het heel wat anders zijn. Niets is er behalve rust, groen en gezonde lucht. Voorbij het tweede dorp wordt de weg verhard kiezel en dan begint de tweede klim van de dag. De weg wordt smaller en weg takelt af zodat er plots geen autos meer kunnen rijden, ook geen mountainbikes. Dezelfde weg al in het begin van mijn reis maar minder stijl. Het wordt weer klauteren maar het is leuk omdat je tussen bomen loopt en schaduw hebt. Ik had in mijn plan ook wat eten voorzien daar met het late vertrek ik zeker niet tijdig zou aankomen om nog s' middags te eten. Weer mijn plan volgen dat ik pas zou eten en rusten als ik de top had bereikt, wat lukte en om 13 uur zette ik mijn rugzak neer. De eerste keer dat mij dat overkomt deze reis maar het is leuk. Mooi weer en picknicken in de berm. Al je denkt dat je de top hebt bereikt dan komt er nog een heuveltje voor het bergaf gaat. Aan deze weg zie ik echt geen eind en mijn vraag wordt steeds krachtiger waar ik ga overnachten. Als ik plots een klein klooster zie is de ontlading groot. Een oase kan je het zeker noemen met rudimentaire zelf voorziende leefstijl en rust. Ik wordt ontvangen door een gemeenschap en een pelgrim die hier ook halt houdt. Mooi om op zon plaats te kunnen overnachten. De groep, bestaande uit een pater franciscaan ( hij heeft de ruïne zoveel geleden met veel arbeid, wilskracht en hulp opgeknapt), wat vrijwilligers, bezoekers, verblijvers en wat pelgrims, wat toch 15 personen telt. Ik kom juist toe als de siësta gaat beginnen maar alles wordt mij nog uitgelegd alsook de leefregels. Een van de regels is dat er weinig water is en dat ik zuinig moet zijn. Ik neem onmiddellijk de beslissing mij niet te wassen, alsook mijn kleren niet. Je zult al ook begrepen hebben dat internet hier nooit zal geraken ook niet mobiel want elektriciteit is hier ook al en schaars gegeven. Er zijn in totaal 10 lampen misschien en 3 stopcontacten. Ik heb ze niet geteld maar ik heb er 1 moeten zoeken. Maar wel ongelofelijk mooi en sereen. Dus blijft er niets anders over dan rusten en in mijn boek lezen. Ik heb wel gevraagd of er zich nog iemand had aangemeld want ik was ongerust of die Duitse vrouw tijdig zou aankomen gezien de aard van de weg en het feit dat ik ze de dag ervoor was voorbij gestapt. Ik rust wat maar slapen lukt niet en dan ga ik maar wat fotos maken als plots die vrouw aankomt. Een tweede opluchting vandaag. Ik zoek iemand die haar opvangt en ga verder met kijken, wat praten en genieten. Om 7 u zal de klok luiden had me mij gemeld en dan is er tijd voor bezinning. In een klein kerkje zitten we samen en de pater leidt de ceremonie. Stilte geeft het ritme aan en de pater geeft zijn gesprek in het Italiaans en Duits wat mij doet vermoeden dat hij ofwel een Duitser is ofwel in Duitsland geleefd heeft. Op het domein lopen 5 honden, golden retrievers, rond die alle vrijheid hebben tot in de kerk. In de eetplaats niet maar voor de rest is het hun domein, ook een van de regels, en daar maken ze handig van gebruik. Nadien is het avondmaal en kunnen we samen genieten van samen zijn en eten bij een glaasje wijn. Als de pater opstaat, zijn hoofdlamp aanzet om naar zijn kamer te gaan, wordt alles opgeruimd en trekt iedereen naar zijn bed. De nacht is al lang aanwezig maar van sterren is geen spraken want de wolken hebben hun bedje gespreid.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
