Op tijd opgestaan na een verquikkende slaap om voor míjn vertrek al een bericht te posten op mijn blog. Het is weer moeilijk om foto's te plaatsen en zo Verlies ik wel wat tijd en staan de foto's OK niet online. Het is heel stil in de kazerne en mijn medepelgrims liggen nog in een diepe roes. Ik geniet van die rust in de morgen. Voor 7 u zal ik geen brood noch koffie kunnen scoren in de stad en dan is het tot dan wachten al lezend en schrijvend. Om 7u20 kan ik dan toch vertrekken en de etappe van vandaag is maar 25 km. Met een beetje geluk moet ik rond de middag binnen zijn. De wandeling gaat tussen de Taag en de spoorlijn die we een paar keer moeten oversteken om in een dorp te komen (bevoorrading voor de hongerigen) en een gans deel logistieke firma's. Niet zó n mooie weg maar we zijn nog maar net de hoofdstad uit en dan valt het best mee. Het is wel veilig en zo kunnen we snel de km malen. Ik ontdek ook de eerste ooievaar maar als ik een foto wil nemen vlieg hij weg. Wat verder zie ik op een silocomplex wel 10 nesten. Het complex is wat verder verwijderd maar ik hoop dat mijn foto toch zuiver is. In Azambuja is er een huis voor pelgrims maar dat opent maar rond 16 maart. De dame die het hetnsuis runt stuurt mij wel een SMS met gegevens waar ik kan overnachten. Om 13 u is mijn rugzak gedropt, kousen en ondergoed gewassen en kan ik gaan eten. Aan de kerk vind ik 2 pelgrims die aan het wachten zijn naar Mevr Rita die de opvang organiseerd. Zelfs in het centrum van de stad zijn er ooievaarsnesten maarbtot 3maal toe vliegen ze weg net als ik mijn ontspanner wil activeren. Het zal voor later zijn, die mooie foto. Tegen de tijd dat ik gegeten heb kan ik ze begeleiden naar het huis. Ik heb namelijk de sleutel en ze moesten toch wachten voor hun stempel. Ik ga genieten van een siesta en dan verder borduren aan de plannen voor de volgende dagen. Maar dat is nobele hoop daar Mevr Rita rond 17 u nog 5 pelgrims meebrengt. In het kleine huisje zijn we nu met 8 pelgrims zinde 2 Fransen , 3 Duitsers, 2 Nederlanders en ik. Het huis is goed gevuld en er moet georganiseerd worden om te eten, naar buiten te kunnen en ons te wassen. Het is wel gezellig en afspraken moeten gemaakt worden ommorgenvroeg te vertrekken. Mevr Rita brengt nog eten aan voor de hongerigen en zo gaan tesamen aan tafel. Veel verhalen worden uitgewisseld en naar gelang de avond wordt het rustiger. Om 7 u zie ik dat het over stil is en de lichten gedoofd. Jiedereen vertrekt hier naar dromenland. Ik blijf zolang mogelijk wakker maar het zandmannetje komt bij mij ook langs om 8u30. Rusten Want morgen is weer een lange dag.
Vandaag de eerste stapdag. Ik heb in hetzelfde hostel al een dame gezien die ook dezelfde weg gaat lopen en dus zijn we op tijd wakker maar we kunnen pas ontbijten om 8 u en zodoende lopen we wat rond de tafel. Om 8u15 kan ik de straat op en de startplaats zoeken hoefde niet meer en kon onmiddellijk de pijlen volgen. Ongelofelijk hoe ze hier de weg hebben gepijld want je moet hier straf doen om verkeerd te lopen. Gewoon weg fantastisch. Het is een hele eind lopen om Lissabon te verlaten maar wel mooi met de kleine straten van Obama met de eigen levenswijze. Bij het verlaten van de stad moet ik een heel eind de Taag (Tejo) volgen zo langs de site van wereld expo 98 met zij Vasco da Gama toren, gondels en het park dat ze hebben aangelegd voor dit evenement. Het is er nog steeds mooi wandelen en vooral rustig. Eenmaal daar voorbij moet een andere rivier volgen. Ik hoopte nog een plaats te vinden om een koffie te drinken maar nu was het rustig met niets dan het pad en de rustige omgeving. Om 12 u kwam ik in een klein dorpje aan waar ik kon eten. Daar het vandaag 33 km wandelen zou zijn heb ik van de plaats gebruik meegemaakt om te rusten en te eten. In het restaurant, uitgebaat door een sociedad was het geweldig druk maar door hun menu verliep alles geweldig snel en was het eten best OK tussen de locals. Nadien was het nog een eindje lopen en ik had nog geen slaapplaats voor de nacht. Op de adressen die ik had was alles volzet en een fietser die naast mij stopte herinnerde er mij aan bij de brandweer te gaan kijken maar in Alverca hebben ze geen slaapaccomodatie. Wel waren ze zo vriendelijk de collega’s van het volgende dorp te vragen of ze konden helpen en daar was er geen probleem. Het enige was dat ze 5 km verder gekazerneerd waren. Daar het al laat werd en met het oog op de volgende etappes heb ik dan maar de bus genomen. Ik heb dan van andere pelgrims vernomen dat dit deel niet mooi maar druk en industrieel was. Ik kon mij wassen en slapen en voor vandaag was dat meet dan voldoende.
Daar het gisteren toch laat ging worden en in Lissabon zou vertrekken had ik op voorhand al besloten om de eerste dag in de stad te blijven en allerlei zaken te regelen zodat ik dan op 2 maart op tijd kon vertrekken. Na het ontbijt om 8 u glipte ik snel weg de straat op. De voormiddag zou ik doorbrengen met te wandelen in de stad , s'middags warm te eten en dan gaan rusten in de hostel. Om 10u30 zou ik aansluiten bij een free guide tour en zo nog wat mooie plekjes ontdekken. Het was OK want we waren maar met 6 personen om de wandeling dat 2u30 zou duren te volgen. Enkele mooie plekjes, zoals een heel fijn mozaïek in een kerk dat voor onbekende een schildering zou lijken of binnen stappen in de oudste boekenwinkel ter wereld. Voor mij fantastisch !!! Je kunt in Lissabon op veel plaatsen eten en daar het toeritischer is dan 20 j geleden moet je wel uitkijken. Juist de oude trams zijn gebleven en zijn nog steeds de visitekaart van Lissaobon, samen met de tegels. Ik had al s' morgens een adres genoteerd en daar heb ik dan ook lekker gegeten. Terug bergop naar het hostel en rusten. Rond 3 u op zoek naar het startpunt van mijn route en mijn eerste stempel gaan halen in de kathedraal waren mijn doelstellingen alsook een paar foto's maken voor de blog want deze morgen was ik mijn fototoestel vergeten. De zon was van de partij en dan is alles nog zoveel mooier. Als afsluiter een Ginginha gaan drinken en dan op tijd naar bed. Ik had graag naar de mis geweest maar van het Portugees versta ik niets wat een groot verschil is met het Italiaans waar ik toch een conversatie kan volgen en mij ook kan uitdrukken. Dit wordt voor de volgende dagen een probleem maar de mensen zijn hier heel vriendelijk en blijkbaar moeten ze op school Engels en Frans volgen. Frans omdat de Europese commissie in Brussel en Straatsburg is gevestigd wat voor ons een positief punt is.
Vandaag begin ik aan een nieuw avontuur, zijnde stappen van Lissabon via Fatima naar Santiago de Compostela. Een wandeling van zo een 680 km. Daar het voor mij wat te kort leek vertrek ik dan ook te voet naar Zaventem. Dat is op zijn eentje al een avontuur want ik moet mijn weg zoeken en een groot deel door Brussel ( Laken en Schaarbeek) stappen. Na mijn vrouwtje te hebben gedropt op Zaventem om 8 u s' morgens keer ik terug naar huis, neem mijn rugzak en vertrek. Het is dan 8u50 en mijn vlucht is om 15u45. Normaal gezien moet dat makkelijk zijn want het is maar 20 km en als ik niet verkeerd loop moet ik daar 4 u over doen. Door de moerassen van Ganshoren en Jette kom ik snel in het centrum van Jette aan en dan zo recht mogelijk naar Diegem. Ik vind gemakkelijk de weg en ik had maar twijfels over het deel Diegem- Luchthaven want dat was voor mij onbekend. Ik heb via Google Maps snel de weg gevonden en zo was ik na 3u45 al droog en wel aangekomen. Een hele opluchting en eenmaal de rugzak gedropt kon ik rusten en wachten tot de tijd om te boarden. Na de landing in Lissabon wou ik ook te voet naar de hostel wat nog een avondwandeling van 7 km zou zijn en dan liefst nog via de Ginginha corner om zeker het gevoel te benadrukken aangekomen te zijn. Dat smaakt zo'n druppelke na 55 dagen vasten en zeker een omweg waard. Nu mijn smartphonebaterij leeg is moet ik mijn weg zoeken op dat ik al opgezocht had voor vertrek. De lift naar de Castelo heb ik niet gevonden maar de trappen omhoog hebben me snel naar de hostel geleid. Tijd voor rust maar met een zeer warm hart om snel en zonder omwegen te zijn aangekomen.
Vandaag de laatste etappe op mijn terugweg. Ik heb deze morgen de tijd genomen om de blog bij te werken daar ik de vorige dagen geen goede wi-fi had en geen dubbel
werk wou verichten bij het uitvallen van internet. De terugkeer verloopt vlot en op ritme. Eerst een deel te voet, daarna de boemeltrein aan 40km/u om te versnellen en verbeteren qua trein. Mooi om niet ineens aan 800km/u naar huis te vliegen. Ik kan afkicken. Vandaag terug naar Brindisi waar ik al overnacht heb om mijn pakje op te halen waar ik al geslapen heb, nog eens gaan eten in mijn restaurantje en tenslotte mijn laatste gelato te verorberen van deze reis. Mijn restaurantje schrijf ik en met een kleine reden. Ik ga er altijd als ik Brindisi ben (3x) s'middags eten en dan heb ik de zaak voor mij alleen. Mama aan het fornuis en vers eten en vader komt een praatje doen over mijn reilen en zeilen. Het gaat snel als je allerlei zaken wilt regelen en het zwaarste is wel afscheid te nemen van Italie ,dan moet je voortdoen. Ik weet dat ik terug kom maar telkens doet het toch wat en word ik wat emotioneel. Ik ben belg en zou nooit verkassen maar het blijft zo authentiek Italie dat als je ervan houdt het je hart verovert. Morgen mijn laatste stressmoment, zal de boot varen!
16/10/2019 : Otranto - Lecce : Op avontuur met de trein
Ik mocht vandaag lekker lang uitslapen want de trein die ik zou nemen was om 10u32. Niets daarvan vertelde mijn inwendige klok. Ik was al om 4 u wakker en met wat woelen opgestaan om 6u30. Misschien kan ik nog een zonsopgang zien en dus loop ik naar de lungomare, bij ons dijk. Net op tijd maar een zware wolk zou de pret kunnen bederven. Maar nee, alles komt goed en ik kan nog een paar foto's toevoegen aan de vele andere zonsop- of ondergangen. Ik ontbijt en daar ik toch slechte wi-fi heb besluit ik de trein vroeger te nemen en in de stad waar ik moet overstappen een wandeling te maken. Ik ben onderweg en kan ondertussen een indruk opdoen van Maglie. Zo gezegd en zo gedaan want de treinen reden op tijd en ik kwam veilig aan in Lecce op het middaguur. Van het station naar de cattedral om mijn stempel te gaan halen dat ik vergeten was een 10tal dagen geleden. Van ver zie je de torenspits al staan en het is niet ver maar verdwalen in de kleine straten hoort erbij. Ik moet een paar keer de weg vragen en geraak zo bij mijn bestemming. Leuk want je ziet ander straatjes en bezigheden dat een gewone toerist niet ziet. Ik loop langs een restaurantje waar ze een menu aanbieden en eet er eerst voor dat ik mij ga aanmelden in de B&B. Met wat geluk, een wasserij komt het proper linnen afgeven, kan ik mijn rugzak achterlaten en een wandeling maken door de stad. Een mooie stad waar achter elke hoek wel iets te ontdekken valt. De winkels zijn gesloten tijdens de middag en de toeristen eten en rusten wat de stad leeg maakt, zodat het gemakkelijk is een kerkgevel of een straatje te fotograferen. Ik moet nog boodschappen doen en dus meld ik mij om 4u om in te checken. De avond wordt een wandelavond door de stad met zijn vele terrasjes en mooie verlichting. Ik kan morgen Lecce verlaten met een goed gevoel en mooie beelden.
In mijn hoofd de gemakkelijkste terugloop etappe. In het opkomen had ik het goed gememoriseerd en het was het merendeel rechtdoor lopen. De mist maakte een zonsopgang nog wat misterieuzer over de kleine landwegen maar die trok snel op en dan kon de zon de rest van de dag haar taak volbrengen. Tweemaal heb ik toch op mijn plannetje moeten kijken bij een splitsing omdat het bijna een automatisme is de gewone weg te volgen en geen kleiner veldweg in te duiken. Maar een steengroeve, met wat lawaai, en een merkteken, visje, deden mij de juiste weg te kiezen. Het liep vlot en 4u later was ik al in Otranto. Eerst kijken of het mercato eetstandje open was om deze middag te gaan eten en dan een cappucino bestellen met een gebak in een caffeteria. Zalig aangekomen te zijn en weten dat het stappen enkele dagen gaat stoppen. Genieten en anders reizen. Ik stap door naar mijn overnachtingsplaats en daar vind ik de sleutel op de deur zodat ik mij kan omkleden en sandalen kan aan doen. Eerst moet ik zien uit te vissen hoe ik aan een treinticket geraak. Mijn idee van ik stap een tabacchi binnen is verkeerd maar de mensen wijzen er mij op dat er een automaat in het station staat waar ik terecht kan. En ja, het toestel doet zijn werk en ik kan morgen reizen. Ik wil deze namiddag nog eens de kleine stad in om mijn gelato te gaan halen en een paar winkels te bezoeken, als ze open zijn. Het weer valt best mee en dus kan ik wat later buiten zitten om te eten en ondertussen naar het nieuws te kijken. Nu wordt het zaak mijn aangekocht eten op te krijgen zodat ik niet te veel moet weg gooien.
14/10/2019 : Vignacastrisi : Les in 'Dolce far nientes'
Dat het vandaag een overgangsdag zou worden stond in de sterren geschreven. Verblijven in een klein dorp, weinig animo, en dat voor een ganse dag. Ik ben het eens met 'Het Zalig Nietsdoen' maar dan moet men er geboren en getogen zijn en de kleine knepen van het nietsdoen kennen. Voor mij nog een lang leerproces en ik weet niet of ik ooit mijn brevet zal halen. Je moet alle handelingen rekken, wat al moeilijk is voor mij. Ik had nochtans een plan en was er ook op voorbereid.s' Morgens eerst naar de winkel zodat ik de witte wijn kan koelen in de voormiddag. Rond 9 u met de fiets vertrekken richting kust om naar de plaatselijke haven te gaan kijken en het stadje te ontdekken. Dat lukte. En de beklimming naar het stadje Castro was ook best te doen. Castro 'Oude stad 'heeft een kleine kern ter grote van enkele straten en je moet moeite doen om er langer dan een half uur te blijven. Het is een toeritisch stadje van 5 straten rondom een oude burcht. Gelukkig voerde de straatkeerder er een schouw op die me wat langer deed zitten. Ik kon niet anders dan proberen wat te verdwalen maar ook dat lukte mij niet. Terwijl ik daar specialist in ben. Kortom een dag rusten en in de namiddag nog eens door de straten drentelen maar helemaal alleen want de ouderen kwamen vandaag ook niet naar de banken op het plein om te keuvelen of te kaarten. Gelukkig leef ik op hoop morgen nog een stapdag, dan naar Lecce en wat boodschappen doen om donderdag verder te reizen naar Brindisi. De laatste 2 dagen reis ik wel met de trein. Die dagen voelen heel wat beter aan omdat je in een stad, hoe klein ook, wel altijd iets kan zien of bezoeken.
13/10/2019 : Tricase - Vignacastrisi : de weg der kerkhoven
Deze morgen nog wat van de cakejes gegeten zodat ik voort kon tot de middag. Het was wat nevelig in de stad maar de zon was al aan het duwen om die wolken weg te branden. Mijn rugzak gepakt dat wel wat zwaarder zou wegen dan de voorbije 10 dagen ,maar drank en voedsel moesten mee, je weet nooit. Vandaag moest ik de weg van de 3 kerkhoven terugvinden. Het grootste, dat van Tricase ligt buiten de stad op een helling en is gemakkelijk te herkennen aan de crypressen die er rondom zijn aangeplant. Ik liep er al voorbij om 8 uur en de eerste bezoekers stonden er al geparkeerd. Vandaaruit had ik wat aanknopingspunten opgeslagen, pijlen of publiciteitsborden, om toch iets zekerheid te hebben. En die waren op die enkele dagen niet verwijdert. Ik kon zo vooruit op zoek naar een gsmmast dat aan de binnenkant van het kerkhof van Andrano is geplaatst en van ver te zien is. Op dit kerkhof moest ik nog eens binnen gaan om de vorderingen van de in aanbouw zijnde capella te zien en ook nog eens naar die mooie zerk te gaan kijken. Er liep veel volk rond, een zondags uitje voor de ouderen. Het gewelf stak in elkaar en was heel mooi gelukt. Op een terugweg ziet men andere zaken wat normaal is en zo ontdekte ik dicht bij het centrum van het dorpje een oude steengroeve. Wel veilig afgesloten en aan de buitenkant zou men het niet weten want de afsluiting is een hele mooie die hier rond een villa zou staan. Af enmteo, maar nogal veel, gluur ik binnen in een openstaande deur en dan kan je ook wel eens een mooie foto maken. Door de dorpjes stappen en voorbij het kerkhof van Marittima naar links. Zo ben ik snel terug op mijn rustpunt van enkele dagen gelegen en kan ik mijn was opzetten. De host ging de sleutel achterlaten zodat ik binnen kon en dan snel mijn eten in diepvries en frigomstoppen. Hier in het dorp zijn alle winkels gesloten, uitgezonderd de bar/cafe waar talrijke mannen ronddrallen. Ik ben blij dat ik eten meegesleurd heb en deze middag is het paella op het menu. Eens iets anders. Rond 4 u ga ik kijken of de gelateria ook sluit op een prachtige, zonnige zondag.
Het zalig niets doen. Echt een italiaans gebruik dat veelvudig gebeurt. Ik moet het aanleren en dat is pijnlijk want ik wil altijd iets te doen hebben. Mijn ontbijt was heel lekker met pasteitjes van bij de bakker. Ik zou het als dessert zien maar voor hier is het zoetigheid voor boj de koffie s'morgens. Cakejes gevuld met creme en chocolade, een bom. Om 9u kan ik'de fiets op en door de stad peddelen naar de kust. Rustig kan ik genieten van de weg en het laatste deel is dalend naar de zee. Daar het rotsen zijn is er geen strand maar een betonnen platform van waar de mensen zich in het water kunnen begeven. Weinig hotels en pensions daar er moeilijk kan gezond worden. Het is mooi de grillen van de natuur samen met de mens te bewonderen en het grootse van de zee te overzien met die kleine vissersboten. Hier niets groots. Tricase heeft het geluk 2 van die plaatjes te hebben, de ene met haven en de andere zonder. Het is wel even fietsen tussen de twee daar je eerst terug omhoog moet om dan terug te dalen naar het volgende plaatje. Maar het loont de moeite de rust te zien bij het water. Ik eet mijn appel en keer terug zodat ik deze middag kan eten en rusten. Ik heb mijn uitstapje gehad en heb een beeld van de zuidelijke kustlijn. Het was voor mij al te warm aan het worden zonder schaduw. Ik moet boodschappen doen om mee te nemen morgen zondag want ik vrees dat het in Vignacastrisi morgen nog stiller zal zijn dan op de andere zondagen dat ik hier geweest ben. Gelukkig heb ik op mijn volgende adres een tuin en als het weer meezit kan ik daar genieten.
Slapen kon niet meer en dan was het maar tijd om te vertrekken. Hoewel ik had gedroomd van een mooie zonsondergang en opkomst zat het weer niet mee. De wolken speelden parten en wachten had geen zin, juist gelijk gisterenavond. Hier had ik het geluk zowel de op als afgaande zon te kunnen bewonderen maar dan speelt geluk nog mee. Maar niet getreurd, we krijgen nog kansen ofwel genieten we van andere mooie momenten op onze weg. Nu was de zaak de weg terug vinden naar Tricase. Maar dit ging vlotter dan gehoopt. Ik kon op diverse plaatsen punten herkennen dat opgeslagen waren in mijn geheugen, tot afval toe. Daarom had ik ook de afstanden wat ingekort, wat mogelijk was doordat er dorpen onderweg waren om te overnachten, om niet te veel te moeten memoriseren. Ik moest niet zo snel lopen want in de stad gekomen kon ik zo naar het rustadres lopen. Hier in Tricase is het een fijn adres waar ik alles ter mijne beschikking heb en waar ik zelf kan koken, opwarmen of koffie zetten. Een grote luxe, en als je dan nog alleen bent is de rust nog innemerder. Ik geniet en kan de rustdag van morgen voorbereiden. Ik moet nog juist een plaats reserveren in Lecce maar daarvoor heb ik nog tijd. Aan de host heb ik al gevraagd of ik morgen een fiets kan gebruiken om naar de zee te fietsen zodat ik wat beweging heb en de dag ingevuld geraakt.
10/10/2019 : Tricase - Santa Maria di Leuca : stappen langs Pajara's
Vandaag was ik snel uit de veren. Onmiddellijk een kop koffie gezet en rustig genoten van de morgen. Gisterenavond was het nog best gezellig te gaan eten bij de host en zijn ouders. Mama was afkomstig uit Piemonte, papa uit de streek maar ze hebben 40 jaar in Milaan gewoond en sinds een paar jaar verhuisd naar Bologna waar hun dochter leeft en 3 maand per jaar komen ze naar Tricase waar hun zoon hun eigendom beheerd, de B&B uitbaat, muziek speelt en ook nog wat boert, olijven, tomaten, enz. voor eigen gebruik. Ik kwam daar binnen om 19u30 en alles moest nog georganiseerd worden maar dit maakte het ook zo italiaans en gezellig. Lekker gegeten en gedronken en ook niet te veel, goed. Dus daarop kon ik vandaag teren. Het begin van mijn laatste etappe was een beetje regenachtig maar de weergoden beslisten het toch maar droog te houden en dus kon ik verder. De eerste dorpen rijgden zich in een sliert achter elkaar met maar een paar km tussen. In 1 van die dorpen zie ik voor een huis de trationele aankondigingen van een overlijden staan voor een gebouw. Als ik er langs loop merk ik dat er mensen aanwezig zijn allemaal im de rouw en op die enkele passen die ik er langs loop merk ik ook dat de overledene er opgebaard ligt. Ik was zo overdonderd dat ik het mij iets later maar pas realiseerde. Ik op mijn passen terug om zeker te zijn dat ik niet aan het dromen was. Nee, zo is dat hier blijkbaar. Zo zijn er snel wat km voorbij en zonder merktekens vind ik mijn weg. Ik volg correct mijn kaart, mijn enige houvast en beland op kleinere wegen, rustig en veilig. Terwijl ik naar de zee stap stijgt de weg dikwijls en kom ik in het laatste dorp voor de finish. Tijd voor de cappucino en ....Als ik mijn weg gemakkelijk wil lopen moet ik maar de Pajara's, zo noemen ze die stenen constructies uit vervlogen tijden, te volgen en aan de 3 naar links te gaan en iets verder voorbij terug 1 naar rechts. Spijtig genoeg staan er geen 4 maar wel 30 st en is het wat op het gevoel afgaan daar er wel steeds een weg is naast zo'n Pajara. Ik had gedacht dat het vandaag een wedstrijd zou zijn tussen alle concurenten om het einde zeker goed aan te duiden maar dat was het niet. Heel blij was ik als ik een vuurtoren zag opduiken uit de kruinen van de bomen en ik afdaalde naar de zee toe. Niet tot het water daar de Santuario nog wel wat trappen boven de zeespiegel ligt alsook de vuurtoren. Doel gehaald. Alleen op het plein maar ook met nog 2 (duitsers)nedelanders pelgrims die gisteren aangekomen zijn en vandaag hun testimonium kwamen halen voor ze huiswaarts keren. Een grote hulp voor het maken van foto's en vise versa. Zij hebben de weg ook volledig gelopen maar in 2 hoofdstukken omdat ze in de zomer zijn moeten stoppen door de hevige warmte. Gewoon niet te doen verklaarde ze. Ik was dit jaar de 169ste pelgrim die een testimonium kwam afhalen. Mijn pijl mag van mijn rugzak want morgen keer ik 3 etappes terug tot Otranto. Nadien is het met het openbaar vervoer naar Brindisi waar ik volgende week vrijdag een vlucht naar huis heb geboekt. Tot zolang blijf ik schrijven over mijn avontuur en wie weet wat kom ik nog tegen.
9/10/2019 : Vignacatrisi - Tricase : langs kerkhoven lopen
Het was 7 u als ik de deur toe trok en op pad ging door het dorp. Mijn kaartje in de hand want merktekens zag ik nergens en dat zou nog een hele tijd duren. Gelukkig kan ik eens een mooie foto schieten en dan lijken alle zorgen weg. Ik loop langs kleine wegen naar de volgende kleine dorpen die dikwijls een groot verleden hebben afgaand op de 'Castello' dat je midden die dorpen zie. Nu zijn het dorpen waar vooral oudere mensen achterblijven, of jonge gezinnen zich komen vestigen die hier werk hebben. Vandaag moet ik maar 14 km lopen en dan is er wat tijd voor een bezoek aan een park of kerkhof die langsheen de route ligt. Als ik meer km moet stappen laat ik dit meestal achterwege. Maar het moet dikwijls zonde zijn want ook op kleine kerkoven kan je in Italie verbaasd staan van de kunst. Zo merk ik tussen dezelfde 'Capellas' , want zo noemen ze familiegraven hier, toch weeral iets speciaals. In een capella zie ik een praalgraf uit witte marmer van Carrarra, denk ik. Hoe is het mogelijk dat zoiets moois hier gewoon op een kerkhof staat in de hiel van Italie. Ik slenter verder en zie 2 mannen bezig aan een nieuwe praalgraf. Ze plaatsen gewelven zoals de mens dat al eeuwen doen. De stenen gezaagd op maat en met een beetje cement, handenarbeid, een stukje hout en ambacht in elkaar laten rusten zodat de stenen een boog vormen. Ongelofelijk dat dit wordt gebouwd voor mensen die het nooit zullen zien of die het bestellen voor als..... Zulke momenten maken mij heel gelukkig en maken zo'n een reis de moeite waard. Via nog stille wegen, want die staan de laatste dagen dikwijls op het programma loop ik verder. Het feit dat ik steeds zoek naar merktekens of mijn weg op de kaart volg maakt dat je steeds bezig bent en dat je snel op je eindbestemming ben. Ik loop Tricase binnen langs het kerkhof dat ik rechts laat liggen, behalve de inkompoort fotograferen daar dit dikwijls ook al kunstwerken zijn. Ik ga onmiddellijk op zoek naar de cattedral voor mijn stempel maar de pastoor is gaan vliegen. Dan maar mijn slaapplaats gaan zoeken en mij installeren. Deze namiddag loop ik wel terug en kan ik de stad wat verkennen. Morgen de laatste etappe naar Santa Maria di Leuca. Als ik terug denk aan mijn eerste stappen op het St Pietersplein in Rome, meer dan 800km ver, blijkt dit ongelofelijk. Ik kijk uit om morgen aan te komen, helemaal alleen, maar dat wist ik voor ik vertrok en daar ben ik ook blij om.
Het was mooi weer deze morgen en dat tegenover gisterennamiddag dat druilerig was met regen. De straten en de stad lagen er verlaten bij en veel zaken hadden vroegtijdig toegedaan bij gebrek aan toeristen. Een heel ander Otranto. Dat was het deze morgen ook maar dan door het vroege uur. In Bari liepen de mensen mij in stoet voorbij maar hier geen kat. De stad was niet zo groot en dus was ik snel op rustige wegen waar plots mijn visje het liet afweten en ik mijn vertrouwen moest stellen op de gele pijlen die mij toch verkeerd lieten lopen. Een geluk dat ik snel weer op het juiste pad was en zo via rustige landwegen mijn reis kon verder zetten. Ik let nu 2 keer zoveel op details van de weg omdat ik de laatste 3 dagen zou willen terug lopen. Ik moet 2 dorpen door en in het laatste is gans het dorpsplein ingenomen door de school die een grootouderfeest organiseren. Ze maken het me heel duidelijk tot welke club ik hoor. De etappe van vandaag heb ik gedeeld daar ik dagen over heb en ik het wat rustiger aan wil doen. Iets later vertrekken zodat ik toch nog op tijd aankom voor de winkels sluiten en kunnen aanschuiven om s'middags warm te eten. Vakantie zowaar !! In de namiddag loop ik naar de kerk om mijn stempel op te halen en zie ik tumult. De politie met zwaailichten zet een straat af en mensen lopen op straat. Als ik de straat ik kijk zie ik dat er een stoet aankomt en dan valt mijne dat ik iets vroeger de kerkklokken had horen slaan met een droevig geluid, een begrafenis. Ik heb in Italié al veel gezien maar dit is voor mij de eerste keer. Een stoet met voorop een grote bloementuil, er achter de confraters van de vissers, de pastoorS, een kruisdrager en vandeldrager en dan de kist die gedragen wordt. De drager wisselen af en toe en dus zijn er 7 dragers om de kist van huis naar de kerk te brengen. Indrukwekkend. Ik heb tijd om een ijsje te gaan zoeken en eten want het is wachten tot het eind van de mis om aan mijn timbro te geraken. Na de mis gaat de stoet dan, nu wel met een lijkwagen naar het kerkhof. Dit allemaal onder politie begeleiding. Nu kan ik de pastoor aanspreken om mijn kaarten af te stempelen. Mijn namiddag was weer innemend. Daar ik mijn fototoestel niet meegenomen had heb ik foto's gemaakt met mijn smartphone en nu heb ik opzoekwerk om deze op de blog te krijgen, al was het maar 1. In Italié beleef je altijd iets die de reis mooi maakt.
De weg naar de stad was mij van gisteren al bekend maar deze morgen zonder toeristen leek het mij een heel andere weg. Om 9 u was alles nog verlaten en de straten leeg. Het weer gaf ook niet mee, bewolkt, fris en regenachtig. Ik was al aan de stadspoort als ik tot het besef kwam dat ik mijn kaarten vergeten was om af te stempelen, dus ik terug. Ik keek al rond waar ik deze middag zou kunnen eten aan een redelijke prijs en ik vond in de oude mercantino een stalletje waar ze gebraden kip verkochten, ook in menu vorm. Het eerste probleem opgelost. Dan de stad en omgeving gaan ontdekken en door het weinige volk had ik de cattedraal bijna voor mij alleen. Stil en gemakkelijk om rond te kijken en foto's te maken. Het is juist wat de priester van Martano vertelde, de mozaikenvloer is indrukwekkend maar spijtig genoeg kan de kleine mens het niet in zijn geheel aanschouwen want dan zou het formidabel zijn. Ik veronderstel dat de ontwerpers en plaatsers van de vloer veel fantasie hadden of geweldig veel schrik van het hiernamaals. De taferelen die uitgebeeld werden waren van ondrukwekkende dieren en de menas dier alles overheerast. Dan op zoek naar de basiliek St Pieter. Door de enkele straten lopen en de pijlen volgen tot een kerk ter grootte van een kapel ,bij ons en onderweg ,maar hier een basiliek. Dit om de grote van de stad te beschrijven. Ontranto is op een paar uur te bezoeken, kerkhof inbegrepen dat iets uiten de stad gelegen is. Gelukkig zijn er nog de winkeltjes waar mij vooral de winkel die allerlei met ceramiek verkocht en een speciaal zaak die allerlei beelden en figuren verkocht uit zandsteen vervaardigd mij zijn bij gebleven. Dan maar gaan eten, waar ook de meeste italianen komen voor te lunchen en gaan rusten. Ik moet nu wat verder plannen om op tijd in Brindisi te zijn.
Omdat ik in het centrum van het stadte was had ik toch goed nagekeken hoe en waar ik terug op de via kwam en ook de weg naar Otranto toe. De rechtstreekse weg naar Otranto was de SP48 maar die was lijnrecht. Zelf als er een snelheidslimiet is houden wij en zeker de Italianen er zich niet aan. Dus mijden deze weg. Ik had ook gemerkt dat er nog een heel oud deel weg bewaard was en dat de karren sporen door de eeuwen getrokken nog zichbaar waren. Ben ik nu terug op de grens Frankrijk/Zwitserland van verleden jaar? Mijn weg en die restant heirbaan vond ik gemakkelijk en doordat het zondag was en er weinig verkeer was kon ik gemakkelijk vooruit. Met de kaart in de hand en de markeringen had ik geen zorgen. Op een bepaalde plaats liep het toch mis. Op de kaart stond dat ik links een inkom zou zien met een pergola, aanwezig, en iets verder 2 posti( betonen kubussen voor waterkoppeling bescherming), ook aanwezig. Aan de tweede moest ik rechtsaf maar daar trof ik geen weg. Misschien heb ik verkeerd ingeschat en dus volg ik verder de weg op zoek naar iets anders wat posti's zouden zijn en een weg maar dat bleek een loos spoor. Ik terug en aan die tweede posti, met verwaterde merktekens van mijn visje, ben ik dan maar naar boven gelopen tussen de olijfbomen op zoek naar een muurtje en bos van eucalytussen die ik vond maar waar brand was geweest. Iets verder zou ik dan op een weg uitkomen. Allemaal juist maar de weg was de SP48 en geen klein wegje. Ik had geen andere keus dan de weg te volgen naar Otranto op en te zwieren met mijn armen als er auto's afkwamen. Een herhaling, gelukkig was het zondag ! Van zodra ik de weg kon verlaten heb ik dat ook gedaan en kwam ik snel in Otranto aan en bij kontrole ook bij mijn verblijfplaats. Ik had nog tijd genoeg om mij te installeren en boodschappen te gaan doen in een supermarkt voor hun sluitingstijd 13 u. Na de rust ben ik dan even de stad ingetrokken dat veel toeristen lokt met zijn smalle straten en winkeltje. Leuk en het weer zat mee.
5/10/2019 : Lecce - Martano : laveren tussen muretto a secco
Gisterenavond had ik nog even naar de weg gekeken en vergeleken met de plaats waar ik mij bevond en tot mijn groot ongeloof merkte ik dat ik de Via Francigena sneller kon bereiken dan eerst terug te keren naar het centrum. Dus ik op pad en inderdaad ik vond mijn aanknopingspunt. Hier waren de aanduidingen goed aangebracht en wat later liet ik Lecce achter mij. Nu geen visjes, pijlen of stickers meer maar wel mijn plannetje in de hand. Het waren vandaag heel rustige wegen maar mijn wandelstok heb ik niet moeten bezigen daar het alleen asfalt was en het getik van mijn stok verstoord de stilte en maakt mij zenuwachtig. Als ik op grintwegen ga dan bezig ik hem altijd zodat ik een derde steunpunt heb als ik zou struikelen. Het grootste deel van de weg liep tussen 'Muretto a secco', in het nederlands droge gestapelde stenenmuurtjes, en dat is werkelijk mooi met achter die muren de olijfboomgaarden. Deels aan het afsterven maar andere percelen nog in blakende gezondheid. Het moet hier 10 á 15 jaar geleden heel anders en nog veel mooier geweest zijn. Het moet een hele kunst zijn die muren zo op te bouwen, zonder cement of kalk als bindmiddel te gebruiken. En dan moet je een beetje geluk hebben en op het juiste moment'op de juiste plaats te zijn om een mooie foto te schieten. Het zou ook 40 jaar geleden kunnen gefotografeerd zijn !! Ik loop vandaag door 2 dorpen waarvan de eerste heel klein is maar waar er dan wel enkele grotere bedrijven gevestigd zijn. Hier zie ik dan ook de eerste olijfplukkers aan het werk. Het tweede dorpje is heel wat groter en er zijn ook veel meer winkels en beweging. Op mijn plannetje lijken ze allebei even groot en daaraan merk ik dat lengtes en grooten heel moeilijk inschatten zijn op basis van de gegevens uit mijn boekje. Ik stop vandaag op 4 km van de etappe einde zodat ik de km wat verdeel over de etappes en ze zoveel mogelijk gelijk, zwaar en leuk maak. Morgen zie ik de zee terug in Otranto. De pastoor waar ik vandaag mijn stempel ben gaan halen voor mijn Credenziale beweerde dat de kathedraal van Otranto zo mooi is. Ik ben nieuwsgierig om dat te gaan ontdekken.
De morgen breng ik stil door met koffie drinken en voorbereidingen treffen voor de volgende dagen. Ik wil namelijk voorbereid zijn voor zondag zodat ik zonder zorgen kan aankomen in Otranto, aan de zee gelegen. Ik ruim alles op in het appartement omdat ik niet weet of er andere verblijvers komen en sluit mijn deur af. Ik kan naar de stad om gewoon eens te gaan ontdekken. Als ik aankom rond 9 u is het nog stil. De eerste winkels gaan later open en ook sommige kerken zijn nog gesloten. Ik loop in en uit en loop rond maar zonder doel. Rond 10 u ga ik een ijsje kopen want het is al enkele dagen geleden dat ik die smaak nog ervaren heb. Deze namiddag zal het er ook niet van komen daar ik rond mijn verblijfplaats geen gelateria heb opgemerkt. Ik dwaal door de straten, bezoek de resten van het amphitheater en loop rond de burcht in het centrum om dan uiteindelijk te landen bij de obelick en 1 van de toegangspoort tot de stad. Mijn oog wordt getrokken door een triomfboog/inkom en ik loop die richting uit. Als ik nader zie ik verschillende bloemkraamjes en besef dat ik bij de ingang van het kerkhof sta. Vandaag ga ik niet op bezoek maar loop wel het nabij gelegen museum voor oudheid en archeologie binnen. Het is een univeriteitsmusem en niet zo groot maar de foto's van de recente opgravingen zijn wel interessant en vooral de opvolging is leuk. Ongelofelijk wat er nog verscholen ligt onder de grond. Lang blijf ik niet in de stad en neem boodschappen mee zodat ik verder kan tot morgen. Deze namiddag rust !!
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
