14/10/2019 : Vignacastrisi : Les in 'Dolce far nientes'
Dat het vandaag een overgangsdag zou worden stond in de sterren geschreven. Verblijven in een klein dorp, weinig animo, en dat voor een ganse dag. Ik ben het eens met 'Het Zalig Nietsdoen' maar dan moet men er geboren en getogen zijn en de kleine knepen van het nietsdoen kennen. Voor mij nog een lang leerproces en ik weet niet of ik ooit mijn brevet zal halen. Je moet alle handelingen rekken, wat al moeilijk is voor mij. Ik had nochtans een plan en was er ook op voorbereid.s' Morgens eerst naar de winkel zodat ik de witte wijn kan koelen in de voormiddag. Rond 9 u met de fiets vertrekken richting kust om naar de plaatselijke haven te gaan kijken en het stadje te ontdekken. Dat lukte. En de beklimming naar het stadje Castro was ook best te doen. Castro 'Oude stad 'heeft een kleine kern ter grote van enkele straten en je moet moeite doen om er langer dan een half uur te blijven. Het is een toeritisch stadje van 5 straten rondom een oude burcht. Gelukkig voerde de straatkeerder er een schouw op die me wat langer deed zitten. Ik kon niet anders dan proberen wat te verdwalen maar ook dat lukte mij niet. Terwijl ik daar specialist in ben. Kortom een dag rusten en in de namiddag nog eens door de straten drentelen maar helemaal alleen want de ouderen kwamen vandaag ook niet naar de banken op het plein om te keuvelen of te kaarten. Gelukkig leef ik op hoop morgen nog een stapdag, dan naar Lecce en wat boodschappen doen om donderdag verder te reizen naar Brindisi. De laatste 2 dagen reis ik wel met de trein. Die dagen voelen heel wat beter aan omdat je in een stad, hoe klein ook, wel altijd iets kan zien of bezoeken.
13/10/2019 : Tricase - Vignacastrisi : de weg der kerkhoven
Deze morgen nog wat van de cakejes gegeten zodat ik voort kon tot de middag. Het was wat nevelig in de stad maar de zon was al aan het duwen om die wolken weg te branden. Mijn rugzak gepakt dat wel wat zwaarder zou wegen dan de voorbije 10 dagen ,maar drank en voedsel moesten mee, je weet nooit. Vandaag moest ik de weg van de 3 kerkhoven terugvinden. Het grootste, dat van Tricase ligt buiten de stad op een helling en is gemakkelijk te herkennen aan de crypressen die er rondom zijn aangeplant. Ik liep er al voorbij om 8 uur en de eerste bezoekers stonden er al geparkeerd. Vandaaruit had ik wat aanknopingspunten opgeslagen, pijlen of publiciteitsborden, om toch iets zekerheid te hebben. En die waren op die enkele dagen niet verwijdert. Ik kon zo vooruit op zoek naar een gsmmast dat aan de binnenkant van het kerkhof van Andrano is geplaatst en van ver te zien is. Op dit kerkhof moest ik nog eens binnen gaan om de vorderingen van de in aanbouw zijnde capella te zien en ook nog eens naar die mooie zerk te gaan kijken. Er liep veel volk rond, een zondags uitje voor de ouderen. Het gewelf stak in elkaar en was heel mooi gelukt. Op een terugweg ziet men andere zaken wat normaal is en zo ontdekte ik dicht bij het centrum van het dorpje een oude steengroeve. Wel veilig afgesloten en aan de buitenkant zou men het niet weten want de afsluiting is een hele mooie die hier rond een villa zou staan. Af enmteo, maar nogal veel, gluur ik binnen in een openstaande deur en dan kan je ook wel eens een mooie foto maken. Door de dorpjes stappen en voorbij het kerkhof van Marittima naar links. Zo ben ik snel terug op mijn rustpunt van enkele dagen gelegen en kan ik mijn was opzetten. De host ging de sleutel achterlaten zodat ik binnen kon en dan snel mijn eten in diepvries en frigomstoppen. Hier in het dorp zijn alle winkels gesloten, uitgezonderd de bar/cafe waar talrijke mannen ronddrallen. Ik ben blij dat ik eten meegesleurd heb en deze middag is het paella op het menu. Eens iets anders. Rond 4 u ga ik kijken of de gelateria ook sluit op een prachtige, zonnige zondag.
Het zalig niets doen. Echt een italiaans gebruik dat veelvudig gebeurt. Ik moet het aanleren en dat is pijnlijk want ik wil altijd iets te doen hebben. Mijn ontbijt was heel lekker met pasteitjes van bij de bakker. Ik zou het als dessert zien maar voor hier is het zoetigheid voor boj de koffie s'morgens. Cakejes gevuld met creme en chocolade, een bom. Om 9u kan ik'de fiets op en door de stad peddelen naar de kust. Rustig kan ik genieten van de weg en het laatste deel is dalend naar de zee. Daar het rotsen zijn is er geen strand maar een betonnen platform van waar de mensen zich in het water kunnen begeven. Weinig hotels en pensions daar er moeilijk kan gezond worden. Het is mooi de grillen van de natuur samen met de mens te bewonderen en het grootse van de zee te overzien met die kleine vissersboten. Hier niets groots. Tricase heeft het geluk 2 van die plaatjes te hebben, de ene met haven en de andere zonder. Het is wel even fietsen tussen de twee daar je eerst terug omhoog moet om dan terug te dalen naar het volgende plaatje. Maar het loont de moeite de rust te zien bij het water. Ik eet mijn appel en keer terug zodat ik deze middag kan eten en rusten. Ik heb mijn uitstapje gehad en heb een beeld van de zuidelijke kustlijn. Het was voor mij al te warm aan het worden zonder schaduw. Ik moet boodschappen doen om mee te nemen morgen zondag want ik vrees dat het in Vignacastrisi morgen nog stiller zal zijn dan op de andere zondagen dat ik hier geweest ben. Gelukkig heb ik op mijn volgende adres een tuin en als het weer meezit kan ik daar genieten.
Slapen kon niet meer en dan was het maar tijd om te vertrekken. Hoewel ik had gedroomd van een mooie zonsondergang en opkomst zat het weer niet mee. De wolken speelden parten en wachten had geen zin, juist gelijk gisterenavond. Hier had ik het geluk zowel de op als afgaande zon te kunnen bewonderen maar dan speelt geluk nog mee. Maar niet getreurd, we krijgen nog kansen ofwel genieten we van andere mooie momenten op onze weg. Nu was de zaak de weg terug vinden naar Tricase. Maar dit ging vlotter dan gehoopt. Ik kon op diverse plaatsen punten herkennen dat opgeslagen waren in mijn geheugen, tot afval toe. Daarom had ik ook de afstanden wat ingekort, wat mogelijk was doordat er dorpen onderweg waren om te overnachten, om niet te veel te moeten memoriseren. Ik moest niet zo snel lopen want in de stad gekomen kon ik zo naar het rustadres lopen. Hier in Tricase is het een fijn adres waar ik alles ter mijne beschikking heb en waar ik zelf kan koken, opwarmen of koffie zetten. Een grote luxe, en als je dan nog alleen bent is de rust nog innemerder. Ik geniet en kan de rustdag van morgen voorbereiden. Ik moet nog juist een plaats reserveren in Lecce maar daarvoor heb ik nog tijd. Aan de host heb ik al gevraagd of ik morgen een fiets kan gebruiken om naar de zee te fietsen zodat ik wat beweging heb en de dag ingevuld geraakt.
10/10/2019 : Tricase - Santa Maria di Leuca : stappen langs Pajara's
Vandaag was ik snel uit de veren. Onmiddellijk een kop koffie gezet en rustig genoten van de morgen. Gisterenavond was het nog best gezellig te gaan eten bij de host en zijn ouders. Mama was afkomstig uit Piemonte, papa uit de streek maar ze hebben 40 jaar in Milaan gewoond en sinds een paar jaar verhuisd naar Bologna waar hun dochter leeft en 3 maand per jaar komen ze naar Tricase waar hun zoon hun eigendom beheerd, de B&B uitbaat, muziek speelt en ook nog wat boert, olijven, tomaten, enz. voor eigen gebruik. Ik kwam daar binnen om 19u30 en alles moest nog georganiseerd worden maar dit maakte het ook zo italiaans en gezellig. Lekker gegeten en gedronken en ook niet te veel, goed. Dus daarop kon ik vandaag teren. Het begin van mijn laatste etappe was een beetje regenachtig maar de weergoden beslisten het toch maar droog te houden en dus kon ik verder. De eerste dorpen rijgden zich in een sliert achter elkaar met maar een paar km tussen. In 1 van die dorpen zie ik voor een huis de trationele aankondigingen van een overlijden staan voor een gebouw. Als ik er langs loop merk ik dat er mensen aanwezig zijn allemaal im de rouw en op die enkele passen die ik er langs loop merk ik ook dat de overledene er opgebaard ligt. Ik was zo overdonderd dat ik het mij iets later maar pas realiseerde. Ik op mijn passen terug om zeker te zijn dat ik niet aan het dromen was. Nee, zo is dat hier blijkbaar. Zo zijn er snel wat km voorbij en zonder merktekens vind ik mijn weg. Ik volg correct mijn kaart, mijn enige houvast en beland op kleinere wegen, rustig en veilig. Terwijl ik naar de zee stap stijgt de weg dikwijls en kom ik in het laatste dorp voor de finish. Tijd voor de cappucino en ....Als ik mijn weg gemakkelijk wil lopen moet ik maar de Pajara's, zo noemen ze die stenen constructies uit vervlogen tijden, te volgen en aan de 3 naar links te gaan en iets verder voorbij terug 1 naar rechts. Spijtig genoeg staan er geen 4 maar wel 30 st en is het wat op het gevoel afgaan daar er wel steeds een weg is naast zo'n Pajara. Ik had gedacht dat het vandaag een wedstrijd zou zijn tussen alle concurenten om het einde zeker goed aan te duiden maar dat was het niet. Heel blij was ik als ik een vuurtoren zag opduiken uit de kruinen van de bomen en ik afdaalde naar de zee toe. Niet tot het water daar de Santuario nog wel wat trappen boven de zeespiegel ligt alsook de vuurtoren. Doel gehaald. Alleen op het plein maar ook met nog 2 (duitsers)nedelanders pelgrims die gisteren aangekomen zijn en vandaag hun testimonium kwamen halen voor ze huiswaarts keren. Een grote hulp voor het maken van foto's en vise versa. Zij hebben de weg ook volledig gelopen maar in 2 hoofdstukken omdat ze in de zomer zijn moeten stoppen door de hevige warmte. Gewoon niet te doen verklaarde ze. Ik was dit jaar de 169ste pelgrim die een testimonium kwam afhalen. Mijn pijl mag van mijn rugzak want morgen keer ik 3 etappes terug tot Otranto. Nadien is het met het openbaar vervoer naar Brindisi waar ik volgende week vrijdag een vlucht naar huis heb geboekt. Tot zolang blijf ik schrijven over mijn avontuur en wie weet wat kom ik nog tegen.
9/10/2019 : Vignacatrisi - Tricase : langs kerkhoven lopen
Het was 7 u als ik de deur toe trok en op pad ging door het dorp. Mijn kaartje in de hand want merktekens zag ik nergens en dat zou nog een hele tijd duren. Gelukkig kan ik eens een mooie foto schieten en dan lijken alle zorgen weg. Ik loop langs kleine wegen naar de volgende kleine dorpen die dikwijls een groot verleden hebben afgaand op de 'Castello' dat je midden die dorpen zie. Nu zijn het dorpen waar vooral oudere mensen achterblijven, of jonge gezinnen zich komen vestigen die hier werk hebben. Vandaag moet ik maar 14 km lopen en dan is er wat tijd voor een bezoek aan een park of kerkhof die langsheen de route ligt. Als ik meer km moet stappen laat ik dit meestal achterwege. Maar het moet dikwijls zonde zijn want ook op kleine kerkoven kan je in Italie verbaasd staan van de kunst. Zo merk ik tussen dezelfde 'Capellas' , want zo noemen ze familiegraven hier, toch weeral iets speciaals. In een capella zie ik een praalgraf uit witte marmer van Carrarra, denk ik. Hoe is het mogelijk dat zoiets moois hier gewoon op een kerkhof staat in de hiel van Italie. Ik slenter verder en zie 2 mannen bezig aan een nieuwe praalgraf. Ze plaatsen gewelven zoals de mens dat al eeuwen doen. De stenen gezaagd op maat en met een beetje cement, handenarbeid, een stukje hout en ambacht in elkaar laten rusten zodat de stenen een boog vormen. Ongelofelijk dat dit wordt gebouwd voor mensen die het nooit zullen zien of die het bestellen voor als..... Zulke momenten maken mij heel gelukkig en maken zo'n een reis de moeite waard. Via nog stille wegen, want die staan de laatste dagen dikwijls op het programma loop ik verder. Het feit dat ik steeds zoek naar merktekens of mijn weg op de kaart volg maakt dat je steeds bezig bent en dat je snel op je eindbestemming ben. Ik loop Tricase binnen langs het kerkhof dat ik rechts laat liggen, behalve de inkompoort fotograferen daar dit dikwijls ook al kunstwerken zijn. Ik ga onmiddellijk op zoek naar de cattedral voor mijn stempel maar de pastoor is gaan vliegen. Dan maar mijn slaapplaats gaan zoeken en mij installeren. Deze namiddag loop ik wel terug en kan ik de stad wat verkennen. Morgen de laatste etappe naar Santa Maria di Leuca. Als ik terug denk aan mijn eerste stappen op het St Pietersplein in Rome, meer dan 800km ver, blijkt dit ongelofelijk. Ik kijk uit om morgen aan te komen, helemaal alleen, maar dat wist ik voor ik vertrok en daar ben ik ook blij om.
Het was mooi weer deze morgen en dat tegenover gisterennamiddag dat druilerig was met regen. De straten en de stad lagen er verlaten bij en veel zaken hadden vroegtijdig toegedaan bij gebrek aan toeristen. Een heel ander Otranto. Dat was het deze morgen ook maar dan door het vroege uur. In Bari liepen de mensen mij in stoet voorbij maar hier geen kat. De stad was niet zo groot en dus was ik snel op rustige wegen waar plots mijn visje het liet afweten en ik mijn vertrouwen moest stellen op de gele pijlen die mij toch verkeerd lieten lopen. Een geluk dat ik snel weer op het juiste pad was en zo via rustige landwegen mijn reis kon verder zetten. Ik let nu 2 keer zoveel op details van de weg omdat ik de laatste 3 dagen zou willen terug lopen. Ik moet 2 dorpen door en in het laatste is gans het dorpsplein ingenomen door de school die een grootouderfeest organiseren. Ze maken het me heel duidelijk tot welke club ik hoor. De etappe van vandaag heb ik gedeeld daar ik dagen over heb en ik het wat rustiger aan wil doen. Iets later vertrekken zodat ik toch nog op tijd aankom voor de winkels sluiten en kunnen aanschuiven om s'middags warm te eten. Vakantie zowaar !! In de namiddag loop ik naar de kerk om mijn stempel op te halen en zie ik tumult. De politie met zwaailichten zet een straat af en mensen lopen op straat. Als ik de straat ik kijk zie ik dat er een stoet aankomt en dan valt mijne dat ik iets vroeger de kerkklokken had horen slaan met een droevig geluid, een begrafenis. Ik heb in Italié al veel gezien maar dit is voor mij de eerste keer. Een stoet met voorop een grote bloementuil, er achter de confraters van de vissers, de pastoorS, een kruisdrager en vandeldrager en dan de kist die gedragen wordt. De drager wisselen af en toe en dus zijn er 7 dragers om de kist van huis naar de kerk te brengen. Indrukwekkend. Ik heb tijd om een ijsje te gaan zoeken en eten want het is wachten tot het eind van de mis om aan mijn timbro te geraken. Na de mis gaat de stoet dan, nu wel met een lijkwagen naar het kerkhof. Dit allemaal onder politie begeleiding. Nu kan ik de pastoor aanspreken om mijn kaarten af te stempelen. Mijn namiddag was weer innemend. Daar ik mijn fototoestel niet meegenomen had heb ik foto's gemaakt met mijn smartphone en nu heb ik opzoekwerk om deze op de blog te krijgen, al was het maar 1. In Italié beleef je altijd iets die de reis mooi maakt.
De weg naar de stad was mij van gisteren al bekend maar deze morgen zonder toeristen leek het mij een heel andere weg. Om 9 u was alles nog verlaten en de straten leeg. Het weer gaf ook niet mee, bewolkt, fris en regenachtig. Ik was al aan de stadspoort als ik tot het besef kwam dat ik mijn kaarten vergeten was om af te stempelen, dus ik terug. Ik keek al rond waar ik deze middag zou kunnen eten aan een redelijke prijs en ik vond in de oude mercantino een stalletje waar ze gebraden kip verkochten, ook in menu vorm. Het eerste probleem opgelost. Dan de stad en omgeving gaan ontdekken en door het weinige volk had ik de cattedraal bijna voor mij alleen. Stil en gemakkelijk om rond te kijken en foto's te maken. Het is juist wat de priester van Martano vertelde, de mozaikenvloer is indrukwekkend maar spijtig genoeg kan de kleine mens het niet in zijn geheel aanschouwen want dan zou het formidabel zijn. Ik veronderstel dat de ontwerpers en plaatsers van de vloer veel fantasie hadden of geweldig veel schrik van het hiernamaals. De taferelen die uitgebeeld werden waren van ondrukwekkende dieren en de menas dier alles overheerast. Dan op zoek naar de basiliek St Pieter. Door de enkele straten lopen en de pijlen volgen tot een kerk ter grootte van een kapel ,bij ons en onderweg ,maar hier een basiliek. Dit om de grote van de stad te beschrijven. Ontranto is op een paar uur te bezoeken, kerkhof inbegrepen dat iets uiten de stad gelegen is. Gelukkig zijn er nog de winkeltjes waar mij vooral de winkel die allerlei met ceramiek verkocht en een speciaal zaak die allerlei beelden en figuren verkocht uit zandsteen vervaardigd mij zijn bij gebleven. Dan maar gaan eten, waar ook de meeste italianen komen voor te lunchen en gaan rusten. Ik moet nu wat verder plannen om op tijd in Brindisi te zijn.
Omdat ik in het centrum van het stadte was had ik toch goed nagekeken hoe en waar ik terug op de via kwam en ook de weg naar Otranto toe. De rechtstreekse weg naar Otranto was de SP48 maar die was lijnrecht. Zelf als er een snelheidslimiet is houden wij en zeker de Italianen er zich niet aan. Dus mijden deze weg. Ik had ook gemerkt dat er nog een heel oud deel weg bewaard was en dat de karren sporen door de eeuwen getrokken nog zichbaar waren. Ben ik nu terug op de grens Frankrijk/Zwitserland van verleden jaar? Mijn weg en die restant heirbaan vond ik gemakkelijk en doordat het zondag was en er weinig verkeer was kon ik gemakkelijk vooruit. Met de kaart in de hand en de markeringen had ik geen zorgen. Op een bepaalde plaats liep het toch mis. Op de kaart stond dat ik links een inkom zou zien met een pergola, aanwezig, en iets verder 2 posti( betonen kubussen voor waterkoppeling bescherming), ook aanwezig. Aan de tweede moest ik rechtsaf maar daar trof ik geen weg. Misschien heb ik verkeerd ingeschat en dus volg ik verder de weg op zoek naar iets anders wat posti's zouden zijn en een weg maar dat bleek een loos spoor. Ik terug en aan die tweede posti, met verwaterde merktekens van mijn visje, ben ik dan maar naar boven gelopen tussen de olijfbomen op zoek naar een muurtje en bos van eucalytussen die ik vond maar waar brand was geweest. Iets verder zou ik dan op een weg uitkomen. Allemaal juist maar de weg was de SP48 en geen klein wegje. Ik had geen andere keus dan de weg te volgen naar Otranto op en te zwieren met mijn armen als er auto's afkwamen. Een herhaling, gelukkig was het zondag ! Van zodra ik de weg kon verlaten heb ik dat ook gedaan en kwam ik snel in Otranto aan en bij kontrole ook bij mijn verblijfplaats. Ik had nog tijd genoeg om mij te installeren en boodschappen te gaan doen in een supermarkt voor hun sluitingstijd 13 u. Na de rust ben ik dan even de stad ingetrokken dat veel toeristen lokt met zijn smalle straten en winkeltje. Leuk en het weer zat mee.
5/10/2019 : Lecce - Martano : laveren tussen muretto a secco
Gisterenavond had ik nog even naar de weg gekeken en vergeleken met de plaats waar ik mij bevond en tot mijn groot ongeloof merkte ik dat ik de Via Francigena sneller kon bereiken dan eerst terug te keren naar het centrum. Dus ik op pad en inderdaad ik vond mijn aanknopingspunt. Hier waren de aanduidingen goed aangebracht en wat later liet ik Lecce achter mij. Nu geen visjes, pijlen of stickers meer maar wel mijn plannetje in de hand. Het waren vandaag heel rustige wegen maar mijn wandelstok heb ik niet moeten bezigen daar het alleen asfalt was en het getik van mijn stok verstoord de stilte en maakt mij zenuwachtig. Als ik op grintwegen ga dan bezig ik hem altijd zodat ik een derde steunpunt heb als ik zou struikelen. Het grootste deel van de weg liep tussen 'Muretto a secco', in het nederlands droge gestapelde stenenmuurtjes, en dat is werkelijk mooi met achter die muren de olijfboomgaarden. Deels aan het afsterven maar andere percelen nog in blakende gezondheid. Het moet hier 10 á 15 jaar geleden heel anders en nog veel mooier geweest zijn. Het moet een hele kunst zijn die muren zo op te bouwen, zonder cement of kalk als bindmiddel te gebruiken. En dan moet je een beetje geluk hebben en op het juiste moment'op de juiste plaats te zijn om een mooie foto te schieten. Het zou ook 40 jaar geleden kunnen gefotografeerd zijn !! Ik loop vandaag door 2 dorpen waarvan de eerste heel klein is maar waar er dan wel enkele grotere bedrijven gevestigd zijn. Hier zie ik dan ook de eerste olijfplukkers aan het werk. Het tweede dorpje is heel wat groter en er zijn ook veel meer winkels en beweging. Op mijn plannetje lijken ze allebei even groot en daaraan merk ik dat lengtes en grooten heel moeilijk inschatten zijn op basis van de gegevens uit mijn boekje. Ik stop vandaag op 4 km van de etappe einde zodat ik de km wat verdeel over de etappes en ze zoveel mogelijk gelijk, zwaar en leuk maak. Morgen zie ik de zee terug in Otranto. De pastoor waar ik vandaag mijn stempel ben gaan halen voor mijn Credenziale beweerde dat de kathedraal van Otranto zo mooi is. Ik ben nieuwsgierig om dat te gaan ontdekken.
De morgen breng ik stil door met koffie drinken en voorbereidingen treffen voor de volgende dagen. Ik wil namelijk voorbereid zijn voor zondag zodat ik zonder zorgen kan aankomen in Otranto, aan de zee gelegen. Ik ruim alles op in het appartement omdat ik niet weet of er andere verblijvers komen en sluit mijn deur af. Ik kan naar de stad om gewoon eens te gaan ontdekken. Als ik aankom rond 9 u is het nog stil. De eerste winkels gaan later open en ook sommige kerken zijn nog gesloten. Ik loop in en uit en loop rond maar zonder doel. Rond 10 u ga ik een ijsje kopen want het is al enkele dagen geleden dat ik die smaak nog ervaren heb. Deze namiddag zal het er ook niet van komen daar ik rond mijn verblijfplaats geen gelateria heb opgemerkt. Ik dwaal door de straten, bezoek de resten van het amphitheater en loop rond de burcht in het centrum om dan uiteindelijk te landen bij de obelick en 1 van de toegangspoort tot de stad. Mijn oog wordt getrokken door een triomfboog/inkom en ik loop die richting uit. Als ik nader zie ik verschillende bloemkraamjes en besef dat ik bij de ingang van het kerkhof sta. Vandaag ga ik niet op bezoek maar loop wel het nabij gelegen museum voor oudheid en archeologie binnen. Het is een univeriteitsmusem en niet zo groot maar de foto's van de recente opgravingen zijn wel interessant en vooral de opvolging is leuk. Ongelofelijk wat er nog verscholen ligt onder de grond. Lang blijf ik niet in de stad en neem boodschappen mee zodat ik verder kan tot morgen. Deze namiddag rust !!
3/10/2019 : Torchiarolo - Lecce : De we van de zingende kettingzaag
Na het onweer van vanacht en de voorspellingen voor vandaag zag ik er een beetje tegenop om op te staan. Ik loop niet graag in de regen. Maar de weg roept en zijn stem is veel luider dan de mijne en dus vertrek ik. Zoals vele keren zijn de straten doods en nog doodser als ik de weg volg die langsheen het kerkhof loopt. Vanaf dat punt is het eenzaam. Ik kom niets tegen uitgezonderd als ik een straat oversteek en er toevallig een auto langs rijdt. Rustig en mooi wandelen. Het enige dat ik hoor zijn kettingzagen in de verte. Die geluiden klinken als een in memoria voor alle zieke olijfbomen. De streek is erg getroffen door de ziekte en ganse plantages van oude bomen sterven af en gaan voor de bijl. Spijtig want het moet heel mooi geweest zijn destijds. Het pad is geen asfalt, dus weinig verkeer, dus weinig afval. Op een bepaalde plaats worden langsheen de uitgestippelde weg ganse percele gerooid en is er geen herkenningspunt van de route te herkennen. Overal zijn wegen gemaakt om gemakkelijk het hout weg te halen en percelen die zwaar aangetast zijn worden niet meer onderhouden. Ik sta stil en mister smartphone kan mij niet helpen. Alleen een natte vinger en de zon kunnen mij een richting aangeven. Ik loop gewoon door een perceel met hoog onkruid in de hoop een weg tegen te komen en luister goed naar geluiden van voorbij rijden auto's in de verte. Met geluk bereik ik een weg en vind ik ook een ijkingspunt ' de Abbazia di Santa Maria di Cerrante' die ik ook op mijn kaart vind. Oef ! Van hieruit tot Lecce verloederd de weg en ben ik het mooie pad kwijt. Het moet hier vroeger wel mooi geweest zijn daar er een fietslus is uitgetekend die langsheen de monumentale olijfbomen loopt, net zoals enkele dagen geleden. Alleen hier is alles dood en zie je geen fietsers meer. Spijtig voor de streek en omgeving want volgens mij bevindingen kan je hier de grond niet bewerken voor andere teelten. De lege gronden zijn opmerkelijk bezaaid met grote rotsen en ik denk dat de olijfbomen juist tussen die stenen zijn aangeplant en er ook willen groeien. Het is wel een En/En verhaal. Ik loop stilaan naar een dorp toe en moet , de weg volgend, door een kmo zone. Ik hoor en zie de stad al in de verte. De wegen zijn bezaaid met afval en op de koop toe gaat het licht regenen wat alles nog grauwer maakt. Een stad binnen stappen is altijd een grote beproeving en de weg zoeken nog moeilijker. Hier zijn op veel plaatsen geen straatnamen vermeld of zijn ze verwijderd. Toch vind ik mijn weg en rond 12u kan ik aanbellen op het mij opgegeven adres via Bramieri 7. Die mevrouw die komt opendoen valt uit de lucht want op dit adres is er geen B&B. Na een telefoontje zijn we wijzer en moet ik bij Gino zijn en niet bij Carlo Bramieri. Gelukkig lopen de straten in elkaar over en moet ik niet ver terug. Ik kan hier verblijven in een appartement dat in 3 kamers is verdeeld en daar ik alleen ben heb ik voor vandaag het hele appartement voor mij alleen. Ik heb nog een tweede nacht geboekt om morgen rustig de stad te verkennen die 2 km ver gelegen is, hopelijk blijf ik alleen.
2/10/2019 : Brindisi- Torchiarolo : Eenzaam wandelen mooie wegen
Vandaag terug op stap en de stad achter mij laten. Eenmaal uit de stad word ik een kleinere weg opgestuurd en van daar is het rustig. Je kan de auto's tellen die ik tegen kom en dus kan ik naar hartelust laveren over straat. Ik probeer mijn plannetje te linken aan de merktekens maar kan daar moeilijk aan uit. Gelukkig staan de merktekens op de juiste plaats en moet ik weinig zoeken. Wel komt bij mij nu de gedachte op ; als ik nu omgekeerd loop, vind ik het dan? Ik twijfel. Ik kan het ook niet memoriseren daar het voor over 10 dagen zou zijn. Ik loop langs percelen druivenranken waar ze mechanisch de pluk doen. Destijds had je 10 man nodig voor de pluk en 1 man voor het transport. Die is gebleven en 1 man doet de pluk, en het gaat vooruit. De wegen zijn op bepaalde momenten wondermooi tussen de olijfbomen en proper. Ik heb een warm gevoel bij zoveel moois. Het enige wat het beeld verpest is een gigantische elektrische centrale die ik van ver zie en lang zie. Het zijn niet alleen druiven en olijven maar ook veel groenten. De mensen zijn druk bezig maar hebben wel de tijd hun hand op te steken. Van caffé/bar weinig te bekennen en dus moet ik maar doorlopen, eenzaam op deze wegen. Op een bepaalde plaats moet ik door een bosje en dan zijn de merktekens gewoon op een steen aangebracht in mijn looprichting. Dus omgekeerd zie je niets en als je dan gewoon volgt kom je ik weet waar uit. Geen bus, geen huizen, niets. Ik ga heel hard moeten overwegen of ik bepaalde wegen wel ga terugkeren maar de tijd brengt raad. Hier dicht bij het stadje is de weg goed aangeduid en loop ik voorbij opgravingen uit de romeinse tijd, ik kan de weg waar ik op loop zo herkennen. Het enige dorp onderweg is mijn eindstation en ik wordt hartelijk ontvangen door de mensen die dit project organiseren. Ik verbijf vandaag in een kleuterklas en deze avond ben ik uitgenodigd voor het grootvaderfeest in de zaal van de voormalige school. Party, we zien wel.
1/10/2019 : Brindisi : Voorbereidingen treffen voor 17/10
Het is goed dat ik vandaag een rustdag gepland heb. De komende weken zal dat wat meer gebeuren daar ik nog 16 dagen heb voor mijn terugkeer naar Belgie en maar 6 dagen moet stappen tot mijn einddoel. Het plan is dat ik nog 1 rustdag neem in Lecce en dan stap tot Santa Maria di Leuca. Onderweg kan ik zien waar het leuk toeven is en kan ik bij aankomst beslissen wat ik met mijn overige dagen doe. Dan wordt het maar echt genieten. Misschien stap ik nog terug maar de lange afstanden vallen er dan van tussen. Een dag rusten begint alvast om 5 u want ik ben toch wakker. Om 6u was ik mijn kleren al aan het wassen. 7u gaan ontbijten in een caffé. Dan plannen voor de volgende dagen zodat ik met een gerust hart verder kan. Om 9 u de stad in om de vertrektijd van de overzet na te gaan want de vlieghaven ligt op loopafstand van de stad. Max. 1 uur lopen. Dan de stad verkend met de resten van een ver verleden. En dat mag je letterlijk nemen als je nog een deel straat kan zien van 2000 j geleden. Wel mooi bewaard met de funderingen van de omliggende huizen. De ondegrond heeft iets te vertellen !! Om wat meer te weten te komen sluit ik dikwijls aan bij een groep toeristen met gids. Je steekt altijd iets op van de uitleg. Zo wordt het 12 u en kan ik gaan eten. Wat de rustdag steeds op het programma heeft is slapen in de namiddag. Heerlijk in de koelte. Dan vlug weg om naar het kerkhof te gaan om te bezoeken en foto's te nemen. Wat boodschappen doen en overbodige zaken uit mijn rugzak halen die ik de volgende dagen niet nodig heb en kan oppikken wanneer ik naar huis ga. Het zal een verschil maken in gewicht. Als alles geregeld is geniet ik nog van de avond en zet ik mijn wekker voor morgen.
30/09/2019 : Torre S. Sabina - Brindisi : Langsheen de zee wandelen
Het was een woelige nacht zoals vele vorige nachten. Sinds het volle maan is geweest kan ik moeilijk de nacht doorslapen alhoewel ik toch wat doe overdag. Om 5 u al op maar het is dan nog donker.het is niet kou maar de dauw heeft zich overal op gelegd en mij aankleden is wat kil. Van zodra de zon wat zal schijnen weet ik niet meer dat alles klam was.Na mijn broodje opgegeten te hebben en mijn medicijnen te hebben genomen volg ik mijn pad. Eerst nog een bericht naar huis sturen zodat ze daar weten dat alles met mij OK is. Het is hier niet duidelijk hoe ik moet lopen maar rechtdoor staat er getekend. Nu moet ik over duinen en stranden om aan een natuurgebied uit te komen. Vanaf hier wordt de weg verhard en meestal asfalt. De quota van deze etappe gaat wel veel bergaf als ik een lange tijd langsheen een autostrade moet lopen, bij wijze van spreken op 1m van de vangrails. Als ik iets later op een secundaire weg een bar half open zie, ga ik toch aanklopppen en met geluk want het is de enige die ik vandaag zal zien. Alles lijkt hier toe en verlaten. Ik denk dat gisteren de laatste zomerdag moet geweest zijn. Nu sluiten om maar pas eind april te openen. Ik volg mijn weg en al snel ben ik Brindisi waar ik met de dienstdoende veerboot in het centrum geraak. Rond 12 u kan ik inchecken en kan ik mij douche en scheren. Ik vind mij onmiddellijk een andere mens. Ik kan nu gaan eten en nadien genieten van rust. Morgen blijf ik in Brindisi om de batterijen te laden en voorbereidingen te treffen voor over 17 dagen wanneer ik hier overnacht alvorens naar huis te reizen.
Ik heb gisterenavond nog een menutje gaan eten. De prijzen in de winkeltjes waren zo opgedreven dat je ofwel niet moest eten ofwel een alternatief zoeken. Mijn menutje bestond uit een biertje, een pizza en een grote beker frieten. Met die frieten zou ik al genoeg gehad hebben maar ik heb ook een halve pizza gegeten. De rest heb ik meegenomen en dat kwam mij goed uit. Om 6 u zag ik de eerste gloed aan de horizon en met een koude boterham met kaas en hesp heb ik genoten. Zalig en rustig. Ik moest juist op tijd klaar staan om mee te rijden en om 7u30 kon ik al stappen. Misschien wel de mooiste wandeling tot nu toe. Bijna de hele weg heb ik gelopen op een beschermde weg 'Appia Traiana'. Nu de provincie heeft er een andere naam aan gegeven voor fietsers en ook ingericht zodat er rustplaatsen zijn voor die fietsers. Het enige wat ontbracht was een kraantje met wat water.. De weg afgeboord met muurtjes en alleen maar oude, genummerde bomen. Veel van de oude boerderijen, Masseria, zijn omgetoverd tot B&B of agriturismo met veel weelde. Mooi rustig en je hebt altijd iets te zien want die knoesten van bomen hebben meestal unieke mooie vormen. Weinig of geen verkeer alleen wat boeren die aan het werk zijn om rond de olijfbomen alles op te kuisen en te rollen zodat ze straks kunnen oogsten. Al die cirkels rond de bomen die elkaar overlappen en een geheel mooi beeld geven. Onderweg even halt gehouden om een druide altaar, hier menhir genoemd, te gaan bekijken. Wat verder loop ik een andere pelgrim en twee wandelaars tegemoet. 3 fransen die gestart zijn in Monopoli en die korte etappea stappen. Ik krijg eindelijk gehoor in een klooster waar ik had gevraagd te kunnen overnachten maar voor vandaag waren ze gesloten. Ik heb dus nog geen slaapplaats maar wel een plan. Daar de rit van morgen naar Brindisi 32 km telt wil ik onderweg eten, rusten, water tanken en wat kopen en verder stappen, la providence tegemoet. Vind ik niets dan slaap ik onder de blote hemel, we zien wel. Ik rust 2 uur en dan kan ik weer verder. Een paar km verder laat ik mijn oog vallen op een reeds afgesloten strandbar met houten terras omheen dicht bij de zee. Nu is het afwachten wat de avond brengt. Stilaan vertrekt iedereen en blijf ik alleen achter. Ik eet mijn brood op en geniet van de rust bij een lekker biertje. Er komen mensen en ze gaan en rond 8 u ontrol ik mijn slaapmat en slaapzaak en maak mij klaar om te gaan slapen. Mijn gevulde waterzak kan dienst doen als hoofdkussen en daar liggend kan ik de sterrenhemel bewonderen.We zien wel wat de nacht brengt maar ik ben op avontuur !!!
28/09/2019: Monopoli - Torre Canne : Genieten van de zee
Ik heb vanacht slecht geslapen, ik had het te warm. Na veel woelen opgestaan om 4u30 en ik heb wel altijd iets te doen. Ik kon dan ook op weg en genieten samen met andere plaatselijke wandelaars van de frisse zeelucht en opkomende zon. Het begin van de etappe liep niet naast de zee maar op een 100 m af doordat de Lido's hier de ruimte naast de kust inpalmen. Na een tijdje draaide de weg toch naar de zee en mocht ik even proeven van de rotsachtige zeelijn waar de mensen komen zonnen. Mooi maar het is vooral uitkijken waar je de voeten zet. Dit ruwe strand komt uit op een weg die ik dan 15 km volg. De ene moment achter Lido's het andere moment langs de kust. Een beetje afwisseling is aangenaam en doet de tijd en kms vooruit gaan. Ik moet ook nog een klein dorpje passeren. Dus links van mij de zee/strand of Lido's en rechts allemaal landerijen waar volop groenten worden geplant, dikwijls onderbrokem door parkings en 1maal door opgravingen uit de Romeinse tijd. Als ik Torre Canne nader moet ik naar rechts om naar mijn slaapplaats te stapppen aan een Santuario van Pozzo Guacito. Hier ben ik de auto's kwijt en loop ik voor het eerst door een vijgenboom aanplanting. Wat verder zijn er weer olijfbomen maar dan heel oude. Mooi hoe ze hum stam vervormd hebben. Alleen oude bomen tot het Santuario. Spijtig genoeg ben ik aan het verkeerd adres of niet. Het is zo dat de opvang van de pelgrims niet aan het Santuario plaats vindt maar in Torre Canne, 5 km terug. Gelukkig rijdt er een bus en kan ik de wachttijd doden met in een plaatselijk restaurant te eten. InTorre Canne is het wachten tot de pastoor aankomt om mij in te schrijven en om te kleden. De zee is 30m ver en dus kan ik vandaag even de zee induiken. Het is een kleine vakantie dorp voor Italianen en buiten de vuurtoren valt er niet veel te zien. Ik kan slapen maar moet morgenvroeg om 7u30 mee met de pastoor die de mis gaat voorgaan aan het Santuario. Ik kan vandaar mijn reis verder zetten.
27/09/2019 : Mola di Bari - Monopoli : de trein volgen.
Het was geestig om het doen en laten van mijn gastvrouw te volgen gisteren. Gans de dag was ze hevig bezig allerlei zaken te regelen voor haar B&B en dat deed ze voortreffelijk, niets was haar te veel.. Maar om 18u veranderde de vrouw en kleedde ze haar op om samen met stadgenoten buiten te komen. Om 19,u was het huis voor mij. Ik denk dat dit het italiaans ritme is. Tijdens de zomer is het ondragelijk in de namiddag buiten te komen en dus komen ze maar laat buiten om toch wat sociaal contact te hebben. Het moet elke dag hetzelfde ritueel zijn maar voor hen is dat hun leven. Maar deze morgen was ze er ook bij voor het ontbijt. Het is voor mij de eerste keer in Italie dat ik zo verwend werd. Op tijd de weg op en het leuke vandaag is dat weer een stadje , Polignano, onderweg ligt. Het is vandaag weer wat zoeken omdat ik een paar keer de spoorweg over moet en veel van de slagbomen zijn afgeschaft sinds mijn boekje is uitgebracht en dus moet mister smartphone in de bres springen.Ik geraak snel in de toeritische stad Polignano maar sla het toeristische van mijn weg over om snel de stad door te lopen. De straat die ik volg noemt nu voor mij de Gelatostraat omdat er veel gelateria's in gehuisvest zijn. Het volgende stuk weg is minder fraai omdat de secundaire weg vlak naast de SuperStrada ligt en je net op een snelweg loopt. Dit duurt maar een paar kms voor dat ik een gewone straat in kan lopen die langs de zee de stad bereikt. Ik ben juist op tijd om mij aan te melden voordat de paters gaan eten. Altijd plezant om dan mijn schoenen uit te doen en ook te gaan eten. De terminus van vandaag was Piazza San Fransceco di Padua, naast de spoorweg gelegen. Ik hoop morgen toch minder sporen te zien.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
