Gisterenavond nog de wekker klaargezet om 4u30 om toch op tijd te kunnen vertrekken want in de late namiddag was het het weer warm. Ik ben stilaan over de Apenijnen en daar is de warmte weer. Het is nog duister als ik buitenstap en mijn weg zoek. Snel gaat het omhoog want deze morgen moet ik de laatste heuvels over. Fris en wel bereik ik de eerste top wat mijn een mooi beeld schenkt over ontwakkend Aulla. Ik loop langs 2 bergdorpen waar enkele oudere mensen al in de weer zijn met hun dagelijkse werkzaamheden en die klagen over de koelte, maar dat kan ik niet beamen want ik ben al nat van het zweet. Verder terug naar boven voor de laatste heuvel (hier) en dan bergaf naar Sarzana. Eindelijk de vlakte voor ons en de zee! Ik ga de volgende dagen evenwijdig, een paar km verwijdert, langs de zee lopen maar ze zien zal weinig gebeuren dus geniet ik er toch even van. Ondertussen is mijn Belgische vriend er komen bijlopen en kunnen we al keuvelend op zoek naar een bar voor een koffie. We moeten wel tot in het centrum van de stad om ons te kunnen zetten en genieten van onze eerste koffie van de dag. Nadien nemen we afscheid want hij moet nog 17 km lopen terwijl ik stop na 3 km. Hij is ook een VEEL ervarene stapper dan ik die een grote amateur ben maar dat geef niet, ieder loopt zijn weg en zijn ritme en dat maakt het ook leuk.
Laat opgestaan maar nog op tijd kunnen vertrekken om toch nog te ontbijten buiten de poort van de camping. Ik had de reisroute reeds gecontroleerd en wist dat ik vandaag wel een ommetje zou maken om de drukke weg te vermijden. Weer omhoog en omlaag via dezelfde wegen als we al bekend zijn en onderweg kom je dan toch wat mooie plaatsen tegen die je anders nooit zou bezoeken. Daarom ook is zo'n weg volgen plezant en ontdek je plaatsen. Tijd om alles te bezoeken is er toch niet maar de streek opsnuiven is ook al meegenomen. Enkele dagen geleden toen ik omhoog klom naar Cassio werd ik aangemoedigd door krekelengezang net als bij renners die een Col oprijden voortgestuwd worden door supporters. Ik de hoogte was ik dat gesnerp kwijtgespeeld maar nu zijn ze terug, ik denk door de temperatuur. Dat gezang brengt mij dan ook soms in een andere wereld en helpt mij vooruit. Ik ben snel in Aulla dat toch al een stadje is en waar ik wat zaken denk te regelen. Ik moet me aanmelden in het parochiemuseum die ook wat verzamelen rond de pelgim. Maar dat is ook een wens gebleven want enkele uren later komt er hier nog een pelgrim toe die ook uit België , Leuven, komt, en dan worden alle huiswerkjes op kant geschoven en verhalen boven gehaald wat natuurlijk veel leuker is. Morgen stappen we weer verder met weer nieuwe verrassingen voor de boeg.
Na een goede nacht en een lekker ontbijt in de B&B kan ik om 7 u vertrekken voor mijn tocht. De weg moet grotendeels bergaf gaan maar ook dat is niet realistisch. Ik moet dikwijls over bergriviertjes en dan is het eerst dalen om nadien terug te stijgen maar de beelden zijn wondermooi. De wegen zijn oude romeinse wegen of muilezelwegen die er al eeuwen liggen of deels geërodeerd. Maar het is een leuke tocht. Eens de laatste top bereikt staat er een kruis en dan begint voor mij de afdaling waar het voor vele mensen het einde van de kruisweg was. Alleen dalen tot in Pontremoli. Het eerste stadje sinds 5 dagen. Voor even een koffie te drinken en een slaapplaats te zoeken neem ik tijd maar dat laatste lukt niet. Ik heb wel een adres op mijn route waar ik zou kunnen gaan vragen maar die nemen niet op. Dus maar verder stappen naar dat adres. In het dorp aangekomen kan ik aankloppen bij de toeritische dienst om uitleg te vragen over hun gemeentelijke Ostello maar zij kunnen mij geen advies geven. In de B&B kan ik niet overnachten maar wel lekker eten s'middags wat ook al veel doet. Zij proberen mij ook te helpen maar krijgen ook nergens antwoord. Er blijft dan ook alleen maar zelf wat op zoek te gaan. Als ik dan weer 5 km verder stap loop ik voorbij een camping en daar vraag ik of er een mogelijkheid bestaat om daar te slapen met een positief antwoord als gevolg. Een grote opluchting met als bonus een duik in het zwembad en een ijsje aan de bar. We heebn weer onderkomen en kunnen morgen weer met frisse moed verder.
De foto's die ik vorige keer toevoegde maar niet op de blog verschenen. De droom die soms uitkomt, de top van Mont Valore en het echte beeld waarvan kopie verkleint op de brug verschijnt.
11/7/18 :Een grote misrekening aan de poort van Toscane
11 juni 2018 : Cassio - Previdé
Gisteren had ik wat tijd om wat planning te maken voor de volgende dagen. De etappe van vandaag zou maar 17 km zijn daar het Ostel 2 km voor Passo della Cisa ligt. Ik dan wat gezocht en gedacht, na de Passo overgestoken te hebben is het bergaf. Dus zocht ik een B&B 8 km verder zodat ik de etappe van 2 dagen verder (32 km) wat kon inkorten. Ik vond een plaats en in mijn hoofd was het realistisch. Ik trek de deur open en zie dat het wat fijne regen valt maar het kunnen ook de laaghangende wolken zijn. Dus ik op weg naar de Passo wat nog zo'n 200 m stijgen was. Maar zo laat de weg zich niet tekenen. Na 2, 5 u stappen had ik nog geen hoogtemeter gewonen maar wel al veel gestegen en afgedaald naar het laatste stadje van vandaag Berceto. Hier kwamen alle elementen van een droom samen, bank, water en café met croissant. Dus omhoog en dat gaat vrij goed tot aan Passo della Cisa waar het hard gaat waaien, je niets ziet van het landschap en de wolken je gaan nat maken. Aan de poort van Toscane trek ik mijn poncho aan voor het geval dat ! Door bossen gaat de weg op en af en loop lekker. Na 1 uur nog niets gedaald en gaat het echt regenen. Ik heb geen keus dan door te stappen. Boven op een heuvel zie ik de snelweg tussen Parma- La Spezia onder mij doorkronkelen. De wagen die tussen 2 tunnels over een viaduct rijden zijn heel klein. Dan begint de afdaling en welke. Een padje van vast en losliggende stenen die nat zijn en waar een beekje ontstaat. Een lange afdaling waar geen eind aankomt. Onderweg maar 2 gehuchten met een paar huizen met kerk en kraan maar zonder data. Hier kan ik de viaduct terug zien maar dan rijden de auto's hoog boven mij. Het hou op met regenen en ik kan alles opbergen en verder stappen over de glimmende natte stenen. Na een hangbrug overgestoken te hebben bereik ik eindelijk Previdé wat niet meer is dan een gehucht, 25 huizen maar wel iemand een B&B heeft. 1 km verder kan ik s'avonds lekker gaan eten, dus alles is OK. Het was een zware tocht maar ik heb veel gelachen, misschien van misérie. Ongelooflijke wat een mens allemaal onderneemt in zijn leven. Veel foto's van het landschap heb ik niet kunnen maken daar het zicht soms maar een paar meters was. Spijtig maar het is zo. Morgen misschien meer kansen om de omgeving te zien want vandaag was het stenen kijken onder mijn voeten.
Het was bang afwachten hoe mijn voeten en achterwerk deze morgen zouden voelen. Het eerste deel van de etappe was de stad verlaten via een heuvel waarvan het klimmend deel 2,5 km lang was. Het viel mee met de afziende onderdelen van mijn lichaam. Onderweg wag het temperatuur kil maar zalig om in te stappen. Het was mooi de stad op deze manier te verlaten en zo de heuvels in te trekken. Af en toe draaide ik mij eens om om de kleiner wordende stad met rivierbedding te aanschouwen. Bovenop zon heuvel stond een grote hoeve maar met de ochtendlijke scheermer is mijn foto mislukt. De afdaling nadien was niet zolang en ik schat de hellingsgraad van die straat, gelukkig was ze geasfalteerd, zeker op 15 %. Eenmaal terug op basisniveau gaat de weg via kleine dorpen, een paar huizen met kerk en Fontein'( kraantje) omhoog. De weg is goed aangegeven en ze doen hun best dat zo te houden want zo zien ze ook wat mensen langskomen. Gewonnen wegen die gemakkelijk begaanbaar zijn. Voorbij Terenzo wordt het wel wat anders. De weg wordt een stenen pad die steeds maar stijgt, soms iets daalt maar ik moet vandaag 650 m stijgen op weg naar de Passo' morgen. Het is soms weer wat klauteren tussen de stenen maar daar heb ik evaring in. Ik verlaat de glooiende akkers voor bospaadjes. Hier ben ik veilig voor de zon maar het gevaar zijn de losliggende stenen waar ik mijn voeten kan omslaan of vallen. Tot mijn grote vreugde gaat alles beter met mijn voeten en achterwerk wat mij gelukkig maakt. Ik zou niet weten hoe ik deze weg zou hebben afgelegd een paar degen geleden, laatstaan gisteren. Het is een leuke wandeling en hier en daar kom ik nog een klein gehucht of dorpje tegen. De weg leidt me terug naar een asfaltweg en naar mijn stappenteller te zien moet ik ver in Cassio zijn. Ik ben pas een 200 m op de hoofweg of een bordje van VIA wijst aan dat ik de weg terug moet verlaten, een weg die afdaalt in de bossen. Op zon moment is een Mr Smartphone een fantastisch instrument. Ik zie dat als ik de licht afdalende weg volg over 1 km ik mijn einddoel bereik, het pad volgend van de Via zou ik 2,5 km lopen eerst dalend dan weer stijgend. De keuze was snel gemaakt ! De verassing van vandaag was subliem, een appartement rechtover een bar/restaurant met ontbijt inbegrepen. Ik die dacht niets te vinden hier en hoopte op tenminste wat warm eten kon mijn verbazing niet onderdrukken. Het zicht is hier ook heel mooi maar de warmte sluier laat niet toe een mooie foto te maken. Misschien deze avond als de zoon ondergaat. In elk geval geniet ik van mijn nestje dat je het best kunt vergelijken met een huisje waarvan de eigenaars op vakantie zijn vertrokken.
Na het luieren en internet kijken was het vandaag weer stappen. Om 5u15 was het nog fris buiten en de zon kwam maar juist piepen. De weg begon al klimmend gedurende een paar km en hoe hoger ik kwam, hoe mooier het landschap werd en de huizen langs de straat. Je waant je hier al een beetje in Toscane. De eerste olijfbomen verschijnen en maken het plaatje compleet. Maar na elke klim komt een afdaling en die gaat ook zacht zodat ik ver in het eerste stadje beland waar ik van een koffie en een chocolade brioche kan genieten. Een ontdekking die chocoladebrioches want die zijn gevult met Nutella. Deze morgen was het gewoon wat fruit eten want er was geen keuken noch enig manier om water te koken voor een koffie. Op de ene plaats heb je alle luxe, op de andere niets, wat verder wat meer privacy en elders slaap je met 7 in een kamer. Dit is dan ook onze dagelijkse verassing. Ik stap verder en de weg leidt mij naar de bedding van de Taro die nu deels teruggenomen is door de natuur en waar een pad doorgetrokken is. Rustig kan ik zo naar Fornovo di Taro stappen. Ik loop bijna meteen naar de Ostello en kan er rond 9u30 al mijn rugzak afzetten. Ik maak dan mijn planning voor de dag en ga wat rusten. Vooral de benen en voeten tot bedaren brengen. Als je de naam van de stad zie staan in de rij van de steden waar ik langs moet dan verwacht je toch wel wat maar de realiteit valt in het niets. Ik hoop dat ik straks aan een ijsje geraak. De keuken in de verblijfplaats had een gasfornuis en de goesting op een omelet, waarmee ik al 2 dagen rondloop kwam weer opzetten. Dan maar naar een winkel om het nodige in huis te halen voor vandaag en morgenvroeg. Als ik de eieren wil bakken moet ik tot mijn teleurstelling vaststellen dat de gas afgesloten is en daar sta ik dan met eieren en spek. Het noodnummer in België kan mij ook geen advies geven en dus probeer ik dit te klaren in de microgolfoven, met de bediening Combi 3 .Het is bang afwachten naar het resultaat maar wonder boven wonder is het gelukt en kan ik smullen, Lekker !! En zeker als er zoveel poespas mee gemoeid is.
Het was deze morgen net een alarmoefening in de Ostello. Na een heerlijke nacht met wat straatmuziek was iedereen op tijd wakker. Het was mijn eerste keer dat we met 6 pelgrims wakker waren en ieder zich klaarmaakte om te kunnen vertrekken. Na een kort ontbijt vertrokken Willem en ik richting Rome op een gezellige babbel. Fidenza blijkt na een paar kilometers de laatste stad te zijn in het vlakke gedeelte van de Povlakte. De rijstvelden hadden we al verlaten en nu zou de grond geboutseerd worden. Onmiddellijk een ander, mooier landschap waar je al een paar km ver kan kijken maar waar je ook wat moet klimmen en dalen al blijven het maar heuvels. Mooi en misschien het deel dat de meeste mensen aanspreekt daar je om elke bocht iets nieuws gaat ontdekken. Hier moeten we al een paar keer stoppen om wat fotos te nemen en het is nog maar het begin. Het lopen gaat goed en we zijn snel in Costamezzana, mijn eindplaats voor vandaag. Ik had zeker verder kunnen lopen maar ik bleef bij mijn beslissing om hier te stoppen. Ik heb wat getwijfeld want het was nog geen 8 u , de bar was nog gesloten, stil op straat. Als de eerste mensen beginnen aan te komen weten we dat we aan een koffie gaan geraken en informatie. Na een dorpstafereel met de verantwoordelijke van het Ostello en mij in de hoofdrol kon ik mijn rugzak afzetten en verder mijn koffie drinken en Willem uitzwaaien die verder trok. Nu moest ik mijn dag wel indelen net rusten en activiteit om mij niet te vervelen want hier is niets buiten de kerk, bar en wat woningen. Wel wi-fi in de bar en dat is al een grote luxe en de bareigenaar is ook heel vriendelijk en behulpzaam. Dus rusten is aan de orde en daarom ook goed dat je in een dorpje stopt waar niets te doen is. Ik pik een deel van de zondagsmis mee, rust en deze middag ga ik een pelgrimsmaaltijd eten, lang gerekt, en ondertussen kan ik naar tv kijken op internet. Nu alles klaarmaken voor de blog en dan kan ik een ijsje gaan eten en weer op internet. In ieder geval een goede manier om wat op krachten te komen op een luie zondag.
Het is even wennen deze morgen wanneer de andere pelgrims vertrekken maar het moet. Ik blijf niet lang liggen maar doe de was of en kleine boodschap en ga terug op bed liggen en betrap er mij op dat ik toch af en toe slaap. Mijn voeten zijn nu rustig een ander beeld dan wanneer ik aankom ergens. De voeten en benen willen niet tot rust komen en dat duurt een paar uur. Ook daarom is het goed om op tijd binnen te zijn zodat ik eerst wat tot rust kom en dan een dutje kan doen. Lang blijft het huis niet leeg want een aantal pelgrims strompelen binnen, een Zwitser die vanuit Tunesië is vertrokken en onderweg is naar Genève , een Nederlander in Amsterdam vertrokken met einddoel Rome maar misschien via Firenze en Assissi loopt, en nu kwamen er nog 2 Italiaanse vrouwen binnen. Het wordt druk op de route. Ik hou mij verder rustig met eens kijken naar de kathedraal en vooral wat regelingen treffen. Deze avond een mis meevieren en dan kunnen we weer tegenaan. Wel ga ik dan geen 30 km meer lopen en misschien duurt mijn reis dan een paar dagen langer maar in die brandende zon is het niet te doen. Nu terug rusten !!!
Daar ik ik geen twee nachten in Fidenzuala kon blijven en na vele telefoontje naar een stopplaats neem ik het besluit rustig op te staan en maar om 8 u te vertrekken met de hoop in de abdij onderweg te kunnen stoppen en te overnachten, deels rustdag. Na 5 km lopen valt het verdict, de slaapplaats is afgeschaft! Ik heb geen andere keuze dan verder lopen naar Fiorenzuola, die ik contacteer om te horen of het daar lukt, maar ik weet dan al dat het een zware dag gaat worden onder de brandende zon. Ik loop door akkers met tomaten, rijst is van het menu geschrapt, maar onderweg heb ik maar 1 dorpje. Ik wil mijn mijn flesjes vullen met water maar de kraan staat droog. Water heb ik wel nodig voor onderweg want er wonen weinig mensen op deze etappe. Het is 11u30 als ik aan een bar stop waar een menu wordt aangeboden. Ik moet wel een tijdje wachten voor ik kan eten maar ik rust en geniet. Het is maar 7 km meer lopen maar die wegen dubbel. Als ik de kerktorens zie opduiken aan de horizon kan ik ontladen. Bij de toeritische dienst waar ik mij moet inschrijven en de sleutel moet ophalen bevestigen mij dat ik twee nachten mag blijven wat een hele gerustelling is. Ik rust wat en om 19 u wordt ik verwacht voor het avondeten met andere pelgrims voor een verzorgde uitgebreide maaltijd. Veel te veel voor mij maar ik geniet. Iedereen trekt weg om naar de voetbal te genieten maar ik ga rusten, heel mijn lichaam is vermoeid, en mijn voeten nog het meest. Morgen komt een nieuwe dag met gedwongen rust, niet gemakkelijk, en wat boodschappen doen. Niet in de fanclub van de VIA maar wel naar de pos om een pakket terug te sturen, enz.
Zoals ik beslist had, ben ik deze morgen ook aan mijn tocht begonnen. De stad verlaten zou 1 uur duren. Ik moest een deel langs een grote weg lopen met veel verkeer maar dat lukte nog aardig. Veel aanduidingen vind ik niet en degene die ik zie volg ik. Na een tijdje nog steeds langs die drukke weg te lopen denk ik verkeerd te zijn. Bij nazicht moest ik ergens rechts afslaan maar juist ervoor stond een pijl rechtdoor. Al ik dan op googlemaps mijn eindbestemming intik, merk ik op dat ik op 12 km van mijn einddoel ben. Dan maar doorstappen en alle veilige havens ( parkeerstroken, voetpaden, boerenwegen langs de weg) gebruiken om Fiorenzula te bereiken. Veel mooie foto's kon ik niet nemen maar het resultaat was een akker vol tomaten een Cappucino en 8 km winst. Ik kon nog voor de middag op mijn kamer en gaan eten. Na mijn middageten wil terug naar mijn kamer en blijkt dat ik de verkeerde sleutel heb gekregen. Ik naar het het kantoor en daar zitten andere pelgrims vol ongeloof dat ik er ben en
ingecheckt. Ik vertel mijn verhaal en een Italiaanse pelgrim verteld mij dat ik de borden voor de auto's heb gevolgd. Weer iets nieuw op mijn weg naar Rome. Nochtans zulke borden heb ik al moeten volgen in Italië en daar reden geen auto's. Italië zeker !! De foto staat in de volgende bericht.
Dikwijks plaats ik foto's op mijn blog die er niet op verschijnen ofwel een foto die tweemaal wordt weergegeven. Dit is buiten mijn wil en ik kan er blijkbaar niets aan veranderen. Ik kan tekst wijzigen maar foto's bijplaatsen of weghalen kan ik niet of weet ik niet hoe ik het moet doen. Bij de foto's de richtingaanwijzer die ik volgde, de regen van eergisteren en een foto vaan onze fiere overzet man.
Voortbordurend op mijn verhaal van gisteren waar ik wachtte op antwoord voor een overnachtingsplaats, vond ik deze morgen in mijn mails het antwoord dat het niet mogelijk was. Het heeft de hele nacht gedonderd en geregend en ik verbleef echt in een spookhuis waar bij elke donderslag de ruiten in de ramen en de deuren trilde. Om 4u was het nog heftig bezig en ik dacht niet te kunnen vertrekken maar rond 4u30 hield het op. Met de moed der wanhoop heb ik mij dan klaargemaakt zodat ik de afspraak
met het overzetpond tegen 9u 30 kon bereiken. Ik was nog maar 700 m aan het stappen en de wag leidde mij over een pad waar het gras/ onkruid 1 m hoog stond. Je kunt u wel inbeelden dat met de regen van verleden nacht ik dat wegje verliet nat tot aan mijn gordel. Ik kon niet anders dan stappen en hopen dat alles wat zou drogen. Een mooie wandeling waar je plots een kasteel zie opduiken in een klein dorp of lopend langs de oevers van de Lambro die iets verder samenvloeit met de Po. De man stond mij op te wachten en in zijn bootje zaten al 4 pelgrims. Dus met 5 naar de andere kant van de Po. Daar heeft de overzetman zijn showtje opgevoerd dat ons 1 uur kostte. Ik had toen al 20 km gelopen en had geen slaapplaats. Een optie was bij de overzet te slapen maar als ik zijn omgeving zag was mijn goesting over. Dan maar doorstappen met als enig doel Piacenza bereiken om te overnachten. Het is mij gelukt maar met 34 km op de teller en moe. Ik kon pas om 16u in het hostel en dus heb ik mij op een grasveldje neergevleid en 'gerust'. Ik had maar 1 zorg en dat was morgen waar een etappe van 32 km getekend stond. Te veel maar onderweg geen stopplaatsen voor de nacht. Na gesprek met Kathleen die mij aanraden deze etappe te doen en dan een rustdag in te bouwen kon ik rust vinden. Piacenza zal wel een mooie stad zijn maar ik ga er niets over kunnen vertellen want ik had geen krachten meer om de stad in te gaan.
3/7/18: proberen een zo kort mogelijke weg te vinden
3 juli 2018: Pavia - Santa Cristina
Gisterennamiddag heb ik mij tijdens mijn rust zeker 1u30 bezig gehouden om een kortere weg te zoeken voor vandaag. Met de moeheid nog in de benen vond ik 28 km voor vandaag wat veel en een paar km minder zou welkom zijn. Ik vond wel enkele afwijkingen maar veel stelde dat niet voor. Ik dan maar op stap deze morgen en die eerste afkorting vond ik gemakkelijk. Ik hoopte dat de tweede ook zou lukken en dat was ook het geval, al zo'n 1200 m uitgespaard. In Belgioioso was ik al 15 km ver en zocht ik een rustplaats. De droom is telkens een bank, fontein, café en winkel samen te vinden zodat ik ook wat fruit kan eten. Vandaag was het bijna gelukt op de fontein na. Gelukkig had ik onderweg mijn drie flessen gevuld zodat ik niet zonder zou vallen. Op de bank probeerde ik nogmaals op de site van VIA te geraken maar dat lukte mij niet. Dan maar Google maps geprobeerd en tot mijn verbazing vond ik toch nog een sluitweg. Ik moest hiervoor wel 800 m langs een drukke weg gaan lopen maar het zou mij 3 km opleveren. De beslissing was snel genomen en zo kon ik Santa Cristina na 25 km bereikenen om 11 u. Ik kon hier maar om 14u30 inchecken maar mijn rugzak en
schoenen kon ik wel verstoppen om zo rustig mijn menutje te gaan eten. Het was markt en kocht er kersen maar de verkoper schonk ze mij als bijdrage voor mijn pelgrimstocht, geweldig toch. Deze namiddag heb ik ook verder gezocht om mijn probleem van 32 km binnen 3 dagen te spreiden. Ik heb het ook gevonden maar de voorwaarde is dat een slaapplaats vind, die ik ook heb maar nog geen bevestiging. Dus duimen maar. Met wat rust, was en plas en boodschappen zal mijn namiddag weer goed gevuld zijn. Nu wil ik jullie even jaloers maken door te melden dat het hier nu aan het regenen/ gieten is. De natuur gaat onmiddellijk anders ruiken en een stevige bries zal de warmte wat doen dalen. Bewijzen morgen! In dit klein dorpje hebben ze wel een mooi versierde kerk, een stad waardig.
Ik had gisterenavond mijn voorzorgen genomen om op tijd te kunnen vertrekken. In de ostello moest ik de kamer delen met 2 Française en de ruimte was wat klein. Daarom had ik voorgesteld mijn matras in de gang te leggen en daar te slapen op voorwaarde dat zij die deze morgen zouden terug leggen. Ik heb zalig geslapen naast een openstaand raam ( het koelt goed af s'avonds) en kon geruisloos weg. Al na 500 m kon ik besluiten dat het een slechte dag zou zijn en dat ik zou moeten sleuren om in Pavia te geraken. De gevolgen van gisteren waar ik iets in het rood ben gegaan !! Het was niet iets maar eigenlijk van alles dat niet mee wou en dan gaat de moraal ook achteruit. Dan maar de automatische piloot inschakelen. Een groot geluk was dat het weer meeviel. Het was nog fris om te starten en de eerste zonnestralen heb ik gezien rond 10u 15. Het was zalig om te stappen en ik wist ook dat een groot deel van de weg langsheen de Ticino zou meanderen tussen groen zodat er schaduw zou zijn. De weg is gewoon een pad door de wilde natuur van 50 cm( misschien) breed maar wel 13 km lang. Ik werd als het ware door engelen gedragen naar Pavia. Ik liep niet zo snel als de vorige dagen maar iets minder heftigheid helpt ook om de finish te halen. Éénmaal de Ticino langs de weg komt vloeien weet je dat het niet meer ver kan zijn. En dan de stad zien geeft een hele geruststelling. Deze morgen zou ik dat nooit hebben durven hopen. Dan maar pas merk ik op dat ik mijn bril ben kwijtgeraakt maar hoe en waar zijn en groot vraagteken. Even mijn film teruggedraaid maar niets kon dat moment oproepen. Ik was er zo vertrouwd aan geraakt. Ik weet weer wat doen deze middag. Maar vooral ga ik rusten in mijn Ostello, waar ik weer alleen verblijf. Samen met die mensen op de brug kijk ik uit naar betere dagen dan vandaag.
Deze morgen de verkeerde beslissing genomen, denkend korter te lopen, en langs de weg gewandeld. Ik had die beslissing genomen omdat er op zondagmorgen toch veel minder verkeer is. Ik denk dat ik 500 m meer gelopen zal hebben maar dan wel op asfalt. Op zondag zijn de dorpen en steden toch al doods en als je er doorstapt accentueert zich dat nog. Voorbij Mortara zou er een abdij zijn maar ook hier weinig leven. Er rest dus alleen nog maar verder te lopen tussen de rijstvelden en soms eens een akker met maïs maar vooral water en rijst. Het is zoeken en snakken naar een fontein voor verfrissing en drank. Het eerste dat ik in een dorp/stad doe is zo een waterbron opzoeken en er mijn hoofd onder houden. Ik vraag aan een inwoner of het nog ver lopen is naar Garlasco en hij zegt mij 4 km. Het is al 10u20 en dus wordt het doorstappen om nog wat aan- kopen te doen. Ik kom uitgeput in de winkel aan en doe mijn aankopen alvorens ik ga inchecken. Deze namiddag zal het rustig zijn en ik tracht toch even op wi-fi te kunnen voor informatie en het posten van mijn berichten. Ik heb nog heel hard genoten van mijn gelato. Ik was daar blijkbaar tijdig want achter mij kwam het hele stadje achter een ijsje. Ongelooflijk hoe veel ijs ze hier verkopen tot 1,5 kg, en verschillende smaken ineens in een isomodoos. Het is mooi om naar te kijken en wel wonderlijk dat je met ijs alleen hier je boterham kan verdienen. Gelukkig heb ik vandaag een wi-fi punt gevonden zodat ik mijn blog kan bijwerken bij een cappuccino en een voetbalmacht .
Gisteren had ik gevraagd of ik vroeg kon ontbijten en de gastman wou voor mij een ontbijt verzorgen om 5u30. Ik dus nieuwsgierig of het zou lukken en wonder boven wonder was de tafel gedekt, koffie klaar en ik kon toehappen. De stad verlaten in de koelte is goed. Vandaag 26 km omdat ik 3 etappes heb samengenomen voor 2 etappes. De afstanden waren te kort in 3 etappes. Snel loop ik terug tussen de rijstvelden maar vandaag kom ik toch af en toe een boom tegen. In elk dorp zou ik de kraan leegdrinken maar ik hou mij aan mijn ritme, de eerste 3 uur doorstappen, dan een rustpauze van zo’n kwartier voor fruit, water en een koffie (indien mogelijk) en dan doorstappen tot de finish. Het samenvoegen van de 3 etappes had 1 grote MAAR, zijnde dat in het dorp waar ik zou overnachten niets was, behalve een pizzeria/ pub. Ik kon niets vers meenemen omdat ik nog 5 km moest stappen en niet wist of ik het kon bewaren. Dus ik neem juist wat brood, konfituur en worst mee en een dosis hoop. Het dorpje telt 1 straat en misschien wonen er 200 mensen. De Ostello wordt door vrijwilligers gedragen en ze zijn bezig wat opknap werken aan het uitvoeren. Het kerkhof waar ik langs moet om in de hoofdstraat te komen heeft meer présence dat gans het dorp samen. De onthaaldame legt mij in het Italiaans uit hoe ik een expresso kan maken en dat lukt mij ook. Goed voor morgenvroeg als ik moet ontbijten. In de namiddag gaat naast mij een gelegenheidslokaal open waar er drank, ijs en chips te verkrijgen is. Onverwacht maar door de engelen gestuurd. Om 19u15 ga ik op pad om te zien of de pizzeria opent en ik kan binnen als eerste klant. Het duurt niet lang of er stromen nog mensen toe en tegen ik buiten stap 8u 30 is de zaak ver volgelopen. Ik voel mij hier echt thuis met een copie van Breughel geschilderd op een muur en veel Belgische bieren. Wijnen zijn hier niet verkrijgbaar en een ander gerecht dan pizza ook niet. Maar wat een durf om in zo’n plaats een eetgelegenheid te openen en dat ook doen draaien. De prijzen waren hier ook niet voor niets maar het was leuk en lekker ( mijn eerste pizza)
Gisterenavond al beslist om vrij vroeg te vertrekken want deze etappe is niet zwaar qua lopen of afstand maar loodzwaar door de warmte, gebrek aan schaduw en drinkwater. De gronden worden hier vooral gebruikt voor de teelt van rijst, hun risotto, en dus zie je overal water, de velden staan onderwater, de kanalen komen en gaan en maken ook onze weg. Weg van de grote wegen en dus wordt de afstand tussen de twee steden wat verlengd, ik schat toch met 3 km. Maar je leert toch allerlei zaken onderweg. Vroeg in de morgen zag ik al een boer op zijn brommertje met zijn schop voorbij rijden en ik ben hem ook blijven terugzien tijdens een tijdje omdat hij de irrigatie ging controleren. Wat verder een tractor met eigenaardige wielen om de rijstvelden te besproeien Maar je vind er geen drinkbaar water. Ik kom maar 1 dorp en 1 gehucht tegen onderweg en dus moet ik zuinig zijn met water. De kraantjes onderweg zou ik leeg drinken. Ook kom ik allerlei nieuwe vogels tegen die leven op die rijstvelden. Ik ben toch blij als ik na 5u30 de buitenkant van de stad binnen loop en schaduw kan opzoeken. Het is dan nog 45 min. zoeken naar mijn ostello maar dan is het leed geleden en kan ik rustig gaan eten en wachten tot ik kan inchecken. Na wat gerust te hebben ga ik wat wandelen in de stad en waar ik gisteren hard heb moeten achter zoeken moet ik vandaag de gelatos weren. Vercelli is een mooie stad en een bezoek meer dan waard. Ik voel me zo meer en meer naar het zuiden lopen. Voor de volgende dagen ga ik trachten hetzelfde ritme aan te houden zodat ik de hevige warmte ontloop. De inzet van de Ostellos is ongelooflijk. Wij verblijven hier tegen donatie, maar ze helpen u waar ze kunnen. Formidabel zou Stromae zeggen.
Gisterenavond zijn we lekker gaan eten, mijn 2 franse pelgrims en ik, in een nabijgelegen restaurant die een speciale menu aanbied voor reizigers zoals wij. Heel lekker en goedkoop. De gastvrouw had aangegeven dat het ontbijt om 7u30 zou zijn en ik heb me daaraan aangepast daar ik vandaag maar 17 km moest stappen tot Santhia. De gastvrouw van ' Il movemento lento' had heel wat ervaring met slow motion reizen en ook mooie foto's . Daar heb ik deze morgen nog staan naar kijken in haar trappenhuis. En zo voorgesteld in wat foto's wordt je nog meer gemotiveerd om verder te stappen naar die mooie plaatsen. Ik moest vandaag allerlei zaken regelen zoals mijn schoenen in ontvangst nemen dat vrienden van mijn neef Gustaaf zouden meebrengen uit België, wat herstellingen laten uitvoeren en tenslotte een kapper zien te vinden. Ik had 2 opties om hier te komen en nam da veiligste langs weiden en akkers, over autostrades en onder hogesnelheidslijnen maar vooral zeer veilig. Ik denk dat ik maar één stadje ben tegengekomen maar ook daar zijn ze volledig in de ban van de VIA. In het centrum van de stad kan je er al een winkelruimte vinden voor allerlei info. Ook het stadje 'Cavagliá ' was best gezellig. Het is nu volledig vlak en ik loop langs kanalen tussen de akkers die de gronden irrigeren. Zoals die kleine beekjes uit de bergen een stroom vormen verdelen de Italianen deze stroom terug om hun gronden te irrigeren. Best doeltreffend en een systeem dat al eeuwen moet bestaan. Hier zal maar weinig water naar de zee vloeien, denk ik. Het water hebben ze ook nodig voor hun rijstcultuur te onderhouden en hiervan zie ik vandaag de eerste velden. Spijtig genoeg zijn dat ook de ideale broedplaatsen voor de muggen. Santhia is niet zo bijzonder maar qua organisatie voor de VIA fantastisch. De vrijwilligers helpen u zo veel mogelijk en geen vraag was te veel. Zo begeleide ze mij tot bij de kapper, eetgelegenheid of hersteldienst. Wat mij vandaag het meeste energie heeft gekost is het zoeken naar een gelato. Overal vindje hier ijs maar voor artisanale gelato heb ik wel gans de stad doorkruist en gevonden. De beloning was navenant. In wil nog eens dank u zeggen aan Gustaaf en familie en aan zijn vriend Jackie voor de moeite die hebben gedaan om mijn schoenen in Santhia te krijgen.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
