Vervolg verhalen opgetekend door Gaston Bontinck. Inleiding (Ivan Bontinck) ******** Heel wat verhalen over seksueel misbruik van minderjarigen door geestelijken stammen uit de jaren '60-'70. Dit verhaal echter vond plaats in 1942, in volle oorlogstijd. Vooral omdat het al zo lang geleden is, doet het me meer dan de twee vorige ("De rekbare punten van broeder X" - halfweg jaren '50 en "Geestelijken als beschermers van pedofielen" - jaren '60) denken aan de woorden van een lezer die nog niet zo heel lang geleden in de krant stelde : "Het wordt hoog tijd dat de media stoppen met verdachtmakingen allerhande over misbruiken door priesters die dateren van meer dan een halve eeuw geleden. Deze niet meer te controleren cowboyverhalen worden door ongelovigen gebruikt om de Kerk te beschadigen." Het verhaal dat hier gebracht wordt is bijna 70 jaar geleden gebeurd, geen cowboyverhaal en perfect gecontroleerd, gezien er een rechtzaak op volgde. Ik kon het niet nalaten deze woorden, die een kaakslag in het gezicht van elk slachtoffer zijn, hier nog eens te herhalen. ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Nu we het toch over onze kust hebben, elk jaar komt er wel iemand met een of ander megalomaan voorstel aandraven. De minister die ooit het idee kreeg de kusttram op een monorail door de lucht te laten zoeven was zeker niet de eerste en nog veel minder de laatste fantast. Vraag me trouwens af waar en hoe hij al die tramhaltes zou voorzien hebben (heb je ze ooit al geteld ?). Ik schrok me een hoedje toen mijn krant in juli een volledige pagina besteedde aan "een project à la Dubai". Geen late aprilgrap. Dit "Dubai aan de Noordzee", dat de naam "Vlaamse Baaien 2100" kreeg, zou meer dan een miljard euro kosten en liefst een eeuw duren om te realiseren. Zelfs hier komt al een tikkeltje separatisme bovendrijven.
De lezersbrieven in de julikrant klonken niet bepaald positief. Heel wat lezers verwezen naar het feit dat Dubai zelf bijna failliet was gegaan. En krijgen we dan nog eens een muur van hoogbouw ... dit keer in zee ?
Eigen bijdrage uit de krant van 6 juli: ***************************** Megalomanie ++++++++++ We zijn het stilaan gewoon geworden. Ook dit jaar werden we in het begin van de zomervakantie geconfronteerd met een ongelooflijk ambitieus plan : "Minister Crevits opent studie naar eilanden voor kust", titelde de krant. Het onderzoek dat de komende vier jaar zou lopen kost 4 miljoen euro. De Vlaamse regering heeft al haar fiat gegeven voor het onderzoek en wil twee miljoen euro bijdragen. Om het kostenplaatje te "vervolledigen" : De baggerwerken die nodig zijn om de eilanden aan te leggen worden geschat op 300 miljoen en de rest van het project zou een miljard vragen. Geschat ??? Het klinkt natuurlijk allemaal heel mooi en het dient gezegd dat het voorstel van een schitterende verpakking is voorzien. Bovendien promoveert het creëren van een natuurgebied de initiatiefnemers tot ware weldoeners. Maar wat zouden ze (vooral de vastgoedmakelaars) in het achterhoofd hebben ? Money, money, money, denk ik. Misschien toch maar eens aan de Vlaamse regering duidelijk maken dat alleen al het geld van de studie kan dienen om een resem projecten te bekostigen die de echte noden van vandaag kunnen wegwerken : armoedebestrijding, sociale woningbouw, enz. Laat men daar nu in de eerste plaats eens daden stellen. Daar is zelfs geen onderzoek meer voor nodig ! Pas dan kan men misschien eens dromen om een kust à la Dubai uit de grond te stampen. Maar laat het toch maar bij dromen blijven ! +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
In de krant van maart dit jaar : ************************ "Drie doden en één gewonde, dat is de zware balans van een familiedrama, gisteren in het Limburgse Bilzen. Jean Houben (53) doodde eerst zijn 15-jarige zoon Cédric in zijn huis in Vlijtingen, bij Riemst. Hij trok daarna met zijn jachtwapen naar de flat van zijn ex in Bilzen en beschoot haar. De vrouw raakte gewond en alarmeerde de politie, waarôp de schutter een agent doodschoot. De dolleman stierf uiteindelijk zelf door een politiekogel."
Reactie hierop in de krant van 16 maart : ----------------------------------------------- De tragische gebeurtenissen in Bilzen getuigen welke enorme risico's het beroep van politieman-of vrouw inhoudt ... alweer. Een 55-jarige politieagent werd bij interventie in de rug geschoten door een man die door het lint was gegaan en eerder zijn 15-jarige zoon al had neergeschoten. De politieman zou weldra met pensioen gaan. De echtgenote en twee kinderen van de hulpvaardige agent blijven verweesd achter. Pijnlijke details : De dader stond als agressief aangeschreven, was vroeger al betrokken bij een schietpartij met de politie, bij hem thuis werden wapens gevonden, en de agent werd gedood met een niet-geregistreerd jachtgeweer. Je kan natuurlijk niet alles in de hand hebben, maar dit roept toch ernstige vragen op. De politieman wordt stilaan een vogelvrij verklaard sujet. Gaat hijzelf in de fout, dan wordt het uitgebreid "in the picture" geplaatst en worden alle politiemensen door velen over één kam geschoren. Maar vandaag of morgen moet de politieman-of vrouw onze veiligheid waarborgen in een of andere totaal onvoorziene situatie. Niet altijd zonder risico's. Gisteren was het weer zover ... met fatale gevolgen. Hoog tijd dat we eens stilstaan bij al die gevaarlijke momenten die deel kunnen uitmaken van het leven van elke "flik". Een beetje meer waardering voor de mensen die vandaag nog voor deze job kiezen mag dus wel. De meeste politiemensen doen hun werk trouwens naar behoren.. Het zou één en al chaos zijn in eender welke stad, gemeente of dorp moest het niet zo zijn. ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Baby te vondeling gelegd. ********************* De vondst van het kindje in de ondergrondse parking van een Carrefour-GB in Gent zal de discussie rond "anoniem kunnen bevallen" ongetwijfeld weer doen oplaaien. En misschien is dat maar goed ook, want het is een probleem van alle tijden. Om het even welke samenleving in om het even welke periode heeft met dit probleem te maken gehad. En een welvarende samenleving biedt absoluut geen garantie dat zoiets niet meer zou kunnen gebeuren. Dienen we geen begrip op te brengen voor de situatie van de moeder? Het leven is nu eenmaal niet voor iedereen al rozengeur en maneschijn ... verre van ! Er zijn zovele factoren die aanleiding kunnen geven tot het nemen van zo'n moeilijke beslissing. In eigen land is dit de 12'de vondeling in 10 jaar tijd. Feit is dat het te vondeling leggen vroeger zeker en vast veel frequenter zal voorgekomen zijn. Je kan het natuurlijk niet zomaar goedkeuren, maar er dient gezegd dat de moeder een handeling heeft verricht waarbij ze het leven van het kind heeft "gevrijwaard". We hebben met z'n allen toch toch al te vaak gehoord over gevallen waarbij een pas bevallen moeder haar kindje om het leven heeft gebracht. Het komt, jammer genoeg, veel meer voor dan moeders die hun baby te vondeling leggen. Daarom ook zou anoniem bevallen in de gunstigste omstandigheden mogelijk moeten gemaakt worden. Wat niet belet dat er geen vondelingenschuif meer zou mogen bestaan. We moeten er rekening mee houden dat er altijd moeders zullen zijn die alleen zullen bevallen van een kind in penibele omstandigheden.
Op een forum gebruikte iemand het woord " wegwerpcultuur". Eerst en vooral is dit geen typisch verschijnsel van onze samenleving van vandaag, van onze cultuur. In eigen contreien bepaalde in het begin van de 19'de eeuw al een decreet dat in elk arrondissement een vondelingentehuis diende te worden opgericht, voorzien van een vondelingenrol-of schuif. Ten tweede heeft deze moeder haar kind het leven niet ontnomen. Er worden vandaag trouwens vandaag in héél wat landen "handelingen" verricht met kinderen waarvoor je wél de term "wegwerpen" zou kunnen gebruiken. Denk eens aan de talrijke kinderen die dagelijks als "kindsoldaatjes" om het leven komen in de vele burgeroorlogen die worden uitgevochten. Ontstellend lang is het lijstje van landen die zich schuldig maken aan deze praktijken. En werden er decennialang geen kinderen misbruikt (al dan niet door geestelijken, incest, ...). Het "wegwerpen" van de eer van het kind zou je het kunnen noemen, want het seksueel misbruik heeft hen voor het leven getekend.
Voor moeders die hun kind te vondeling leggen omdat ze in een uitzichtloze situatie zijn terechtgekomen, geen uitweg meer weten, maar toch hun kind het leven niet ontnemen, voor hen dienen we begrip op te brengen. Goed dat de draad van de discussie rond dit heikele thema weer opgenomen wordt. Daar moet dringend op alle niveaus een maatschappelijk debat over gevoerd worden, moeten dringend meer initiatieven genomen worden opdat dit fenomeen zo goed en zo kwaad als het kan zou kunnen ingedijkt worden. Dat is één van de uitdagingen waar de politiek vandaag voor staat, dat zijn zaken waar onze politici werk moeten van maken ... niet de circusvertoning opvoeren waar we nu al maanden mee geconfronteerd worden. ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Vaticaan ontstemd ! Wij ook ! ====================== Galileo Galilei was de naam die me te binnen schoot bij het lezen van het artikel "Ik geloof, in IVF" (Interview met Anke Michiels in HLN n.a.v. de kritiek van het Vaticaan op vruchtbaarheidstechnieken). De Italiaanse 16'de-17'de eeuwse natuurfilosoof, wiskundige en vader van de moderne astronomie werd door de Kerk als ketter gebrandmerkt, niet zozeer omdat de man ongetrouwd samenwoonde met zijn geliefde en kinderen, maar omdat hij het bewijs had geleverd dat de zon het middelpunt van ons zonnestelsel vormt en de aarde rond de zon draait. De geleerde diende zowaar te verschijnen voor de kerkelijke rechtbank en kreeg later zelfs levenslang huisarrest. Indien nu ooit pedofiele geestelijken zich zouden moeten verantwoorden voor de kerkelijke rechtbank, zouden zij dan "levenslang huisarrest" krijgen? Had de Kerk niet beter de moraliteit in huis gehad om geestelijken (van pastoor tot bisschop) levenslang verbod te geven om waar en hoe dan ook nog met kinderen om te gaan, en hen na hun eerste vergrijp aan justitie over te leveren? Blijkbaar lijkt het hen veel gemakkelijker zich af te zetten tegen de wetenschap, de wetenschap die er toch maar voor gezorgd heeft dat kinderloze koppels dankzij IVF of andere vruchtbaarheidstechnieken een droom in vervulling zien gaan. De kerk is ten zeerste misnoegd omdat dokter Robert Edwards, die 32 jaar geleden voor de eerste proefbuisbevruchting zorgde, de Nobelprijs voor Geneeskunde krijgt. "Immoreel en ongepast", vinden ze in het Vatcaan. "Een kind is geen handelswaar", luidt het voorts. Ik kan me best de verontwaardiging voorstellen van Anke Michiels, trotse moeder van een ivf-zoontje, en van vele andere moeders, die zovele moeilijke en emotionele momenten hebben moeten doorstaan om uiteindelijk te verkrijgen wat voor hen het allermooiste geschenk is in hun ganse leven : een kind. "Handelswaae"? Hoe moeten we de door geestelijken misbruikte kinderen dan noemen? Waren zij niet een "luxewaar" voor pedofiele geestelijken, die door hun functie en macht hun driften jarenlang straffeloos konden botvieren op kinderen? Dergelijke uitspraken vanuit de hoek van het Vaticaan, "dat steekt in het moederhart van een ivf-kindje". De uitspraak van onze eigenste aartsbisschop getuigt al van even weinig empathie : "Een liefdevolle relatie is de enige juiste plek voor het ontstaan van een kind". Je zou voor veel minder opstandig worden en Anke Michiels slaat dan ook een rake bal terug : "Wat doe je, beste aartsbisschop, met al dat leven dat zomaar, puur natuur, ontstaat in liefdeloze relaties?" Haar sarcasme is meer dan begrijpelijk en met niet mis te verstane woorden bedenkt ze de geestelijken met een regelrechte sneer :"Dat diepmenselijke verlangen naar een eigen kind : Voor dienaars van de kerk is dat de verst-van-hun-bedshow - en laat het ons vooral zo houden. Maar net daarom zijn ze niet geplaatst om voortdurend te oordelen over anderen - laat staan te veroordelen." Toch een hartverwarmend interview, ondanks haar ontgoocheling in de boodschap die de kerk hier de wereld instuurt. Haar geestelijke leiders komen over als wereldvreemde moraalridders die nog maar eens van hun piëdestal zijn getuimeld. Indien ze er niet in slagen daar terug op te klauteren, dan hebben ze dat uitsluitend aan zichzelf te wijten. **************************************************************************
Lezersbrief "De signalen van de kerk" - niet gepubliceerd. ********************************************************** Wie verwacht had dat de kerk eindelijk eens ernstige signalen zou doorsturen om duidelijk te maken dat ze ten strijde wil trekken tegen seksueel misbruik van kinderen door geestelijken gedurende vele decennia, zich onvoorwaardelijk achter de slacht- offers zou scharen, die kwam bedrogen uit. Onlangs gaf de opperste kerkelijke autoriteit, de paus, tijdens zijn bezoek aan de UK de buitenwereld te verstaan dat pedofilie een ziekte is waarbij de vrije wil wordt uitgeschakeld. De daders waren dus SLACHTOFFER van een onweerstaanbare drang. "We zijn niet waakzaam genoeg geweest" ... tot zover het mea culpa van de kerk. Een nederige bekentenis zal er dus nooit inzitten, een toegeven dat ze ten allen tijde aan imagobescherming hebben gedaan en daardoor verder seksueel misbruik in de hand hebben gewerkt. Afgelopen weekend kwamen meer dan 80 slachoffers van seksueel misbruik binnen de kerk naar mekaars verhalen luisteren op de (H)Erkenningsdag die de Werkgroep "Mensenrechten in de Kerk" had georganiseerd. Hoe zwak was het signaal dat we te horen kregen van bisschop Johan Bonny, die aanwezig was op de bijeenkomst. "Wat moet ik doen? Ik ben GEBONDEN" !!! Wat kwam de man daar dan eigenlijk uitrichten? Als dat het enige signaal naar de slachtoffers toe was, dan was hij maar beter niet komen opdagen. Het mag, kan toch niet de bedoeling zijn alleen maar een zalfje over de wonde te strijken. Of toch, vergeven en amen. Alhoewel, als we de uitspraken van de paus er bijhalen, dan begint het daar meer en meer op te gelijken. Het relaas van de oudere man, die als kind misbruikt werd, en enkele weken geleden met zijn verhaal naar een bevriende pater franciscaan trok, een zogezegd breeddenkend progressief geestelijke, maakt pijnlijk duidelijk dat binnen het instituut kerk nog heel wat geestelijken rondlopen die niet in staat zijn de impact van seksueel misbruik te vatten. "Het slachtoffer zou een doodzonde begaan hebben indien hij van het misbruik zou genoten hebben." Een bewering de schaamte voorbij, maar die kadert in wat vroeger zo dikwijls werd beweerd :"Het kind zal wel aanleiding gegeven hebben." Het verklaart ook de druk die gezet werd op onderzoek naar seksueel misbruik door geestelijken indertijd. De rollen omdraaien en met de beschuldigende vinger wijzen in de richting van het slachtoffer. -zie 2'de voorbeeld in artikel hieronder "Geestelijken als beschermers van pedofielen". Het slachtoffer bovendien nog intimideren door te beweren dat hij aan de afbraak van de kerk meewerkt door lid te zijn van de organisatie "Mensenrechten in de Kerk". Zwijgen dienden de slachtoffers te doen en vergeven de walgelijke daden van hen die een groot deel van hun leven geruïneerd hebben. Veelzeggend is de reactie van Rik Devillé van de Werkgroep :"Wat hier gebeurd is speelde zich niet af in de 16'de eeuw, maar amper twee weken geleden in Vlaanderen (Zie artikel HLN van maandag "Heb je genoten? Dat is zonde"). Inderdaad allemaal signalen die boekdelen spreken. Je zou het voor minder op een lopen zetten als slachoffer - wat dan ook effectief is gebeurd ! ***********************************************************************
Nawoord bij "Geestelijken als beschermers van pedofielen" ************************************************ Die voordtdurende tegenwerking van kerkelijke autoriteiten (van pastoor tot ...) in onderzoek naar seksueel misbruik van kinderen, de dubieuze rol van het gerecht in veel te veel gevallen (behalve bij ernstige fysieke letsels bij een slachtoffer - zie 1ste verhaal "De rekbare punten van broeder X"), dat is één van de redenen waarom ik met deze verhalen naar buiten ben gekomen. De belangrijkste reden kan ik het best aantonen door te verwijzen naar een lezersbrief verschenen in een krant in april van dit jaar : "Het wordt tijd dat de media nu stoppen met verdachtmakingen allerhande over misbruiken door priesters die dateren van een halve eeuw geleden. Deze niet meer te controleren gebeurtenissen en cowboyverhalen worden door ongelovigen gebruikt om de Kerk te beschadigen". Daarom heb ik besloten de verhalen te brengen zoals ze door mijn vader zijn opgetekend, mét de getuigenissen van daders en slachtoffers ... woordelijk. Ik kan begrijpen dat slachtoffers zich niet goed voelen bij het lezen van al die walgelijke details. Op een bepaald moment dacht ik er mee te stoppen, omdat ik het grootste respect heb voor de slachoffers van seksueel misbruik. Na zovele decennia zijn velen onder hen met hun verhaal gekomen, en dat moet zeker niet gemakkelijk geweest zijn. Dat bepaalde mensen hun relaas afdoen als een cowboyverhaal van een halve eeuw geleden, dat was voor mij de druppel die de emmer deed overlopen. Indien ik slachtoffers hiermee kwets, dan bied ik hiervoor mijn verontschuldigingen aan. Een mailtje n.a.v. van al die zaken is altijd welkom. Groeten. Ivan B.
Lezersbrief van woensdag 29 september n.a.v. de discussie rond taalonderricht. ====================================================== Reactie op lezer die onderricht van meerdere vreemde talen geen meerwaarde vindt. (niet gepubliceerd in krant)
Een taal beheersen biedt sowieso altijd een meerwaarde. Lezer A.M. schrijft in Dialoog van woensdag : "Ik zou het beter vinden als het buitenland ons zou prijzen als innovatieve technici i.p.v. als uitstekende taalkundigen." Heel wat technici en wetenschappers van bij ons genieten nochtans waardering in het buitenland mede verworven door hun talenkennis. Kan toch niet ontkend worden? In alle uithoeken van de wereld hebben Vlamingen het waargemaakt, en de kennis van één of meerdere vreemde talen is hen daar ongetwijfeld behulpzaam bij geweest. De ideale "ijsbreker" in vele situaties. Dat enkel de exacte vakken van belang zijn voor de wetenschappelijke welvaart en de ermee gepaard gaande verhoging van de levenskwaliteit (standpunt van diezelfde lezer), dat is wel héél kort door de bocht. In de medische sector alleen al zijn de oude talen niet weg te denken. Hoeveel artsen, verpleegkundigen, technici, ontwikkelingswerkers, enz... trekken niet naar het buitenland? Moeten zij geen beroep doen op hun talenkennis om barrières te doorbreken - ook om met bepaalde autoriteiten aldaar te kunnen communiceren? Vergeten we niet even dat heel wat cursussen, gastcolleges, ... in het Engels worden gegeven? En wat doen we met de vele uitwisselingsprojecten wanneer je niet kan terugvallen op een behoorlijke kennis van de taal? Geen probleem om de opsomming verder aan te vullen en het belang van de kennis van vreemde talen te onderstrepen. Verder stelt A.M. :"Hoeveel jongeren zou de waterval naar technisch of beroepsonderwijs bespaard kunnen worden als ze meer tijd kregen om dezelfde hoeveelheid leerstof wiskunde, chemie of fysica onder de knie te krijgen?" Het zijn toch niet noodzakelijk de taalvakken die een leerling van richting doen veranderen!? Foute redenering ook omdat vakken als wiskunde in bepaalde technische richtingen zwaarder zijn dan in een richtaing van het ASO. En bovendien zijn er richtingen in het technisch en beroepsonderwijs waar talenkennis ook van groot belang is (vb. Secretariaat-Talen in TO). Nee, een taal studeren is nooit tijdverspilling en biedt altijd een meerwaarde ... vroeg of laat! =========================================================
Lezersbrief in krant van dinsdag 28 september. Aanleiding : Minister van Onderwijs wil Engels als tweede taal. ============================================== ALWEER VERANDEREN ! +++++++++++++++++++++++ Vlaams minister van Onderwijs Pascal Smet schudt op zijn beurt een aantal voorstellen uit zijn mouw. Het schooljaar is amper een paar weken oud of de man die voor de nodige rust en stabiliteit moet zorgen, stormt de onderwijswereld binnen als een olifant in een porseleinenwinkel. Zijn vorig voorstel, dat heel wat stof deed opwaaien, is nog niet goed en wel verteerd, of daar komt de man al met een nieuw voorstel voor de dag : Hij wil in het Vlaams onderwijs het Frans als tweede taal vervangen door het Engels. Ben leerkracht met pensioen (35 jaar Engels gegeven), en kan me niet voorstellen hoeveel ministers van Onderwijs het in al die jaren nodig gevonden hebben om te "knoeien" met de uren Frans en Engels. Wat ik me altijd heb afgevraagd : Leggen die mensen wel eens echt hun oor te luisteren op het terrein? Of willen ze allemaal per se hervormingen door- voeren om hun passage als minister in de verf te zetten? Akkoord, onderwijs moet evolueren, mag niet ter plaatse blijven trappelen, maar door om de haverklap twee taalvakken "haasje-over" te laten spelen kan je de efficiëntie van het taalonderricht bezwaarlijk bevorderen. Ten tijde van het VSO kon je (in het GO) kiezen tussen Frans of Engels als tweede taal. Later volgde een periode waarin met gelijk aantal uren Frans(3) en Engels(3) in het 1'ste middelbaar werd begonnen. In 1989 kwam het onderwijskabinet met een nieuwe "eenheidsworst" aandraven. De zoveelste wijziging sinds het begin van mijn loopbaan. Het aanbod van een gelijk aantal uren Frans en Engels werd naar de prullenmand verwezen. Ben er altijd voorstander van geweest beide talen in het lesurenpakket evenwaardig aan te bieden, evenveel uren dus. Frans is nu eenmaal belangrijk, niet alleen omwille van de staatkundige situatie in ons land, maar ook in veel bedrijven bij ons is kennis van de taal in veel gevallen onontbeerlijk (zie vacatures). En Engels is nu eenmaal een wereldtaal en zal dat altijd blijven. Dé voertaal op het internationale platform. Bovendien mogen we niet vergeten dat heel wat studenten op een bepaald moment cursussen in het Engels dienen te volgen. Redenen genoeg dus om de twee talen volwaardig (voldoende lesuren!) en evenwaardig aan te bieden in het onderwijs.
Sommigen werpen op dat aan het Engels niet zoveel uren moeten besteed worden, omdat de taal gemakkelijker aanleert en veel jongeren sowieso al vlotter kunnen communiceren in het Engels. Een foute redenering, want in een later stadium wordt het Engels (niet alleen omwille van de talloze idioms) behoorlijk moeilijk, zoals ELKE taal trouwens. En diegenen die beweren dat niet zoveel uren nodig zijn, zien een heel belangrijke factor over het hoofd, nl. dat er ook heel wat leerlingen zijn die weinig of minder aanleg hebben voor talen, over weinig taalgevoel beschikken. Mag met hen ook even rekening gehouden worden?
Tot slot even dit : We maken ons best niet te veel illusies over "definitieve aanpassingen". Zoveel ministers van Onderwijs er nog komen, zoveel voorstellen zullen allicht nog het daglicht zien, mogelijks uitgevoerd worden, om dan tijdens het ambtstermijn van een volgende minister terug afgevoerd te worden.
Ik heb het in 35 jaar onderwijs nooit anders geweten ! -In de krant verscheen een ingekorte versie van dit artikel.
Even een sportief intermezzo. Vorige woensdag kwam het tijdens het treffen tussen Lierse en Anderlecht tot een incidentje tussen de doelman van paarswit en een ballen- jongen van de thuisploeg. Veel heisa en beschuldigende vingertjes, breed uitgesmeerd in de pers ... YouTubefilmpje op het net geplaatst ... of hoe men van een mug een olifant maakt. Hieronder de volledige versie van mijn lezersbrief, maandag in verkorte versie gepubliceerd in de krant. ************************************************************************ Proto en de ballenjongen. ==================== De uitgebreide berichtgeving over het incident tussen de goalie van Anderlecht en een ballenjongen van de Pallieters, met daarbovenop nog eens een YouTubefilmpje (worden straks alle menselijke gedragingen tot YouTube filmpjes verpakt ?) deden me denken aan de uitdrukking "van een mug een olifant maken". In elk geval is hier van een muggetje een levensgrote olifant gemaakt. Wat is dit incidentje eigenlijk meer dan een overhitte reactie van een supporterende ballenjongen - en hoe reageert een puber nu eenmaal? - en een geprikkelde profvoetballer, bij wie op dat eigenste moment de adrenaline door de aderen stroomt? Het ergste van al is dat nu ook volwassenen zich aan een puberaal "spelletje" van "Hij is begonnen" hebben begeven. Nochtans kon met een klein beetje creativiteit dit hele voorval in positieve zin omgebogen worden Maar blijkbaar verhit koning voetbal de gemoederen zo fel, dat "de andere" nu eenmaal als de vijand in de ogen moet blijven gezien worden. Nu werd een banaal incident (is het meer?) in negatieve zin overdreven op de spits gedreven en houdt iedereen zich aan zijn eigen grote gelijk. Geen ruimte voor nuance, voor het relativeren van dit voorval. Zou het echt zo moeilijk zijn twee mensen, de profspeler en de ballenjongen, eens samen te brengen? Een initiatief van de twee betrokken ploegen : Nodig die twee uit om eens een halfuurtje eender waar "balletje te trappen" ... tesamen. Laat Damon een paar strafschoppen nemen met Proto in doel en/of omgekeerd. Als de knaap er ééntje binnentrapt of hij kan er ééntje tegenhouden, dan spreekt hij er binnen x jaren met kinderen en kleinkinderen nog over. Zou zo'n gebaar, vertrekkend vanuit de wereld van de volwassene, haat en nijd niet doen omslaan in respect en vriendschap? Hier is, jammer genoeg, vanuit de wereld van de volwassenee; tot nu toe geen enkel positief signaal gekomen.
Steven B. schokt nabestaanden van doodgereden studentes ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ "Zonder rijbewijs kan ik geen werkstraf doen." ================================ "Ik kan geen werkstraf uitvoeren of op scholen gaan spreken. Zonder rijbewijs geraak ik daar niet." Steven B. (22), de jongeman die op 11 november vorig jaar dronken en aan te hoge snelheid drie studentes doodreed, moest gisteren opnieuw in beroep voor de rechter verschijnen. De vraag van de ouders van de slachtoffers om met zijn eigen ervaring andere jongeren te waarschuwen voor dronkenschap in het verkeer, wees hij resoluut af ...
Krant van woensdag 22 september.
Lezersbrief in krant van donderdag 23 september. ---------------------------------------------------------------- Ongeval Oosterzele §§§§§§§§§§§§
Vorig jaar in november werden in Oosterzele drie studentes door een dronken chauffeur van 22 met hun fiets van de weg gemaaid. Ze overleefden de klap niet. De rechter in eerste aanleg stelde zich heel mild op in zijn vonnis : Zes maanden voorwaardelijke celstraf en twee jaar rijverbod. Een straf die nu iets zwaarder kan worden, maar nooit kan opwegen tegen de schade die de jongeman heeft aangericht : Drie meisjes, in de fleur van hun leven, doodgereden. Drie families in rouw gedompeld, zovele vrienden en vriendinnen die de meisjes nooit zullen vergeten (getuige daarvan de vele reacties, ook nu nog, op Facebook). De ouders van de slachtoffers hebben zich bijzonder sereen opgesteld tegenover de jongeman die hen zoveel verdriet heeft bezorgd. Ze hadden al een hele tijd geleden voorgesteld Steven als werkstraf in scholen te laten praten, om zijn leefijdsgenoten te gaan waarschuwen voor de gevaren van alcohol achter het stuur. Tot hun grote verbijstering liet de jongeman bij monde van zijn advocaat weten dat niet aan te kunnen. Hij zou rood worden en beginnen te stotteren. En dan!? Het zou in elk geval betekenen dat hij emotioneel heel begaan blijft met het gebeuren en zijn inzet op dat vlak zou ongetwijfeld van groot belang zijn bij het verwerken van het verdriet van de nabestaanden. Maar van een mogelijke werkstraf is blijkbaar geen sprake - zelfs geen klassieke, zoals begeleiding van mensen die na een ongeluk met een handicap leven. Steven wil niet "nog bekender" worden, luidt het. Indien de jongeman daar positief had op gereageerd, had het een gunstig effect gehad op zijn verdere leven. Nu zal hij als een lafaard beschouwd worden, die zijn advocaat nog koudweg laat zeggen : "Zonder rijbewijs kan ik geen werkstraf doen. Hoe moet ik mij verplaatsen?" Stel je eens in de plaats van de nabestaanden als je zoiets te horen krijgt ! Niet alleen gaat de rechtbank niet in op de vraag van de ouders, ze blijft ervan uitgaan dat de dronkenschap van Steven niets te maken heeft met het ongeluk en de dood van de drie meisjes, zelfs niet als medeoorzaak. Tart zoiets niet elke verbeelding? De zoveelste striemende slag in het gezicht van de ouders. En welk signaal geeft de rechtbank hier aan jongeren? ============================================================================= PS.: Vervolg verhaal "De rekbare punten van broeder X" volgt later op de dag. Groeten. Ivan
Inleiding : ====== De lezersbrief van april 2010 (zie 2'de bericht) is gebaseerd op een waarheidsgetrouw verhaal opgetekend door Gaston Bontinck. "De rekbare punten van broeder X" is het eerste verhaal dat hier zal gebracht worden. De verhalen worden overgenomen in zijn eigen verteltrant. In de inleiding van zijn boek schrijft hij : "Dit komt niet van de hand van een schrijver, maar van een rijkswachter, die in eigen stijl en eigen vorm vertelt over zijn belevenissen bij onderzoeken naar zedendelicten." Gezien de lengte heb ik besloten de verhalen telkens in een viertal delen op te splitsen. De aangehaalde feiten zijn bijwijlen grof, maar hoe de woorden en uitdrukkingen ook mogen overkomen, zij komen uit de mond van daders, slachtoffers, getuigen, ... Belangrijk : Deze verhalen worden niet gebracht uit sensatiezucht of wat dan ook, maar PROBEREN gewoon te duiden hoe slachtoffers zich moeten gevoeld hebben tijdens de walgelijke feiten, bij overhoringen, of de vele jaren erna. Proberen, want wij kunnen in de vertse verte niet beseffen wat slachtoffers echt hebben meegemaakt. Leed, té moeilijk om onder woorden te brengen, maar bepaalde getuigenissen spreken boekdelen. En net zij zijn het die keer op keer in de kou zijn blijven staan. Dat hebben de recente gebeurtenissen meer dan eens aangetoond. Laten we bovendien niet vergeten dat vele gevallen van pedofilie, incest e.a. gevallen van seksueel misbruik steeds een "diep bewaard geheim" zullen blijven (zie lezersbrief april 2010). Groeten. Ivan B.
ALLE SCHULD ONTKEND ++++++++++++++++++++++ Het statement van de paus tijdens de persconferentie op het vliegtuig naar het Schotse Edinburgh laat aan duidelijkheid niets te wensen over. "Pedofilie is een ziekte waarbij de vrije wil wordt uitgeschakeld. En wij, de kerk, zijn alleen onvoldoende waakzaam geweest." In plaats van ootmoedig het hoofd te buigen wordt alle schuld ontkend. De geestelijken die kinderen seksueel hebben misbruikt waren dus het slachtoffer van een onweerstaanbare drang. Geen verregaande perversiteit waarbij het weerloze kind als slachtoffer werd "genomen" (verkracht of bepoteld). Geen woord over machtsmisbruik, een misdrijf op zichzelf, gezien de piëdestal waarop de geestelijke (van pastoor tot bisschop) zich bevond. Aanvankelijk klonk het "We hebben het niet geweten." Nu zijn de kerkelijke autoriteiten onvoldoende waakzaam geweest ... Nochtans waren ze van de vele walgelijke feiten maar al te goed op de hoogte (gezien de vele overplaatsingen). Eerst werd seksueel misbruik van kinderen toegedekt met het brede gewaad van de liefde, nu wordt het brede gewaad van de ziekte bovengehaald.
Het laatste zinnetje werd niet opgenomen in de reactie in de krant.
Dit korte stukje werd door middel van een SMS'je doorgestuurd naar de redactie. Gewoon een reactie vanop de trein bij het lezen van de krant.
Misbruik in de kerk. =============== Lezersbrief gepubliceerd in april. Voor het eerst maakte ik gebruik van een fragment uit de verhalen van mijn vader. Aanleiding was de reactie van enkele lezers, die al de verhalen over seksueel misbruik door geestelijken probeerden te minimaliseren. Uiteraard vind je pedofilie terug in alle geledingen van een samenleving, maar hier gaat het toch over mensen die van hun machtspositie en vertrouwensfunctie misbruik hebben gemaakt om zich te vergrijpen aan de zwakste schakel in onze samenleving : het kind.
-In Dialoog van dinsdag schrijft R. :"Het wordt hoog tijd dat de media stoppen met verdachtmakingen over misbruiken door priesters die dateren van een halve eeuw geleden." Ik zou best willen dat het maar cowboyverhalen zijn. Jammer genoeg is dat niet zo. Hierbij een fragment uit een boek van mijn vader gebaseerd op FEITEN : "Een krantenartikel uit 19.. vermeldt (piepklein artikel ergens op pag.12 van de krant!) : Een walgelijke zedenzaak aan het licht gekomen te ... Een jonge priester werd aangehouden en opgesloten. De feiten vonden plaats in een internaat. Een 10-jarig jongetje brengt het weekend thuis door. Voor het eerst kan hij een goed rapport voorleggen. Enkele uren nadien hoort de moeder haar kind huilen op het toilet. Tot haar verbijstering stelt ze vast dat de aarsopening van het kind bebloed en gezwollen is. De huisarts stelt bloedige ontstekingen vast als gevolg van herhaalde gewelddadige penetraties. Het kind diende gehospitaliseerd te worden. Moeizaam kwamen tijdens een discreet verhoor de feiten aan het licht. De 10-jarige werd regelmatig uitgenodigd in de kamer van broeder X, die het kind meermaals misbruikte. 'In ruil' kreeg het betere punten.Zijn resultaten stegen van 55 naar 72% ... (dit is uiteraard een fel ingekorte versie van het verhaal.
De priester-leraar werd veroordeeld tot 3 jaar cel. Maar wat gebeurde daarna met hem ? Dat is nu één van de zaken die wel aan het licht is gekomen. Hoeveel zedendelicten zijn niet 'een diep bewaard geheim' gebleven ? Menselijk toch dat velen de stilte niet konden/kunnen doorbreken. Schaamte? Schuldgevoel? Ouders die als de dood waren om klacht in te dienen, bevreesd voor een schandaal? Daarom vind ik het zo belangrijk dat religieuze leiders kindermisbruik door geestelijken scherp veroordelen, waar en wanneer dat ook gebeurd is. Dat had trouwens al jaren geleden moeten gebeuren. Ook de paus hoort een duidelijk standpunt in te nemen. Geen doofpotoperaties meer.
Welkom ! Het heeft een tijdje geduurd vooraleer ik deze stap durfde te zetten. Ben eigenlijk nog maar een tweetal jaren "vertrouwd" met het werken met de laptop ... en af en toe loopt nog wel eens iets mis. 't Zal sober zijn in het begin ... even zoeken hoe alles in zijn werk gaat. Mijn bedoeling is tweeërlei : De lezersbrieven die ik geregeld naar krant of tijdschrift verstuur (al dan niet gepubliceerd) hier onder te brengen. Vele reacties zijn in de loop van de jaren verloren gegaan, anderen heb ik in mappen verzameld, maar heel wat niet-gepubliceerde reacties verdwenen in de prullenmand. De redacties van kranten moeten dagelijks een soms moeilijke keuze maken tussen de talrijke brieven die ze binnenkrijgen. Je moet dus aanvaarden dat zij een bepaalde inbreng niet altijd kunnen plaatsen.
Verder zou ik een aantal verhalen willen brengen die mijn vader in boeken verwerkt heeft (verhalen die tot nu toe in de huisbibliotheek gebleven zijn). Gaston Bontinck (+1986) was in de jaren '60 als rijkswachter verbonden aan de bijzondere dienst "Jeugdbescherming en zedenfeiten". Zijn verhalen zijn gebaseerd op feiten, en handelen inhoudelijk over onderzoeken naar zedendelicten. Geen zucht naar senstatie, maar de belevenissen van iemand die vertelt over de eerste onderzoeksdaden die hij diende te verrichten in heel wat onkiese zaken. De recente gebeurtenissen hebben me het besluit doen nemen enkele van zijn verhalen hier in deze blog te plaatsen. Grauwe realiteit, heel dramatisch bijwijlen, verteld ook met de woorden en uitdrukkingen van slachtoffers, getuigen, daders, ... De namen van de betrokken personen heeft mijn vader in zijn boeken bijna altijd vervangen door fictieve initialen.
Ik ben Ivan Bontinck
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is Leerkracht Engels met pensioen..
Ik ben geboren op 13/06/1945 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelsport (lange afstanden) - vreemde talen (o.a.Russisch) - lezersbrieven - geschiedenis - ....
