Ik doe niet mee met Twitter, Instagram maar wel met Skype, LinkedIn en Facebook. Ik heb heel wat vrienden en kennissen in mijn vriendenlijst staan maar het zijn allemaal mensen die ik persoonlijk ken. Vrienden van vroeger toen ik kind was, maar ook mensen van tijdens mijn middelbare schooltijd,… en zeker vrienden van nu. Ik heb een heel deel personen erop staan van toen ik op revalidatie lag en vrienden- kennissen die ik nu ken via CASvzw de vereniging waardoor ik kan sporten. Ik kan op 1 hand tellen van personen die ik ken via het internet. En vaak is dit via de blog die ik schrijf of via de Vlaamse Liga NAH waardoor er een berichtenmolen begint te draaien via Facebook of via de blog. Van het ene komt het andere en ik heb er nog geen problemen mee gehad. Als ik er een slecht gevoel bij heb dan stopt de communicatie direct en zeg ik sorry. Als er mensen zeggen: hey Inge, ik ken je van toen of toen en ik weet niet wie het is die kunnen het ook vergeten ook al kennen die personen die ik ook ken. Ik ben op dat gebied heel argwanend.

Ik vind het leuk om eens te horen hoe het is met die persoon en ik voeg ze wel toe en af en toe babbelen we wel eens met elkaar.

Wat is er geworden van die of die persoon die ik vroeger kende en soms soms is het echt wel verschieten.

Sommigen werken met dienstencheques, een poetsvrouw, kapster, bij een drukker, callcenter, gezinshulp, zelfstandigen zelfs een huisvrouw zit er tussen.

Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal en het grappige is dat sommige mensen heel vroeg gehuwd zijn en vroeg aan kinderen zijn begonnen. Ik weet dat er al een oma is op 43 jaar, een mama die al grotere kinderen hebben tieners en zelfs al twintigers.

Ieder heeft zijn eigen verhaal

Ik voel me dan altijd heel klein want Volker is geboren toen ik 30 jaar was en dat jaar werd ik 31 jaar. Bij Lander was ik 33 jaar en werd ik datzelfde jaar 34 jaar en als ik die andere mensen hoor dan denk ik ‘amai die hebben een hele leuke tijd niet kunnen meemaken’. Ik was toen 20 jaar was nog een echte speelvogel en toen ging alles heel snel. Ik huwde op mijn 24^ste. Ik ging regelmatig wekelijks uit. Ik rookte en dronk graag een pintje en soms was er dat 1 of 2 teveel. Ik heb heel wat afgelachen en dik geprofiteerd van het leven. We gingen soms uit in Aarschot omdat ze daar goei fuiven hadden en dan was het wachten op de eerste trein naar huis rond half 8 s’morgens als we geen vervoer mee hadden. Tijdens de lente en zomermaanden gingen we dan op de terugweg naar huis om 8 langs de kruidenierswinkel een ijsje kopen. Koffiekoeken dat ging niet want zoveel centen had ik niet meer bij. Af en toe kwamen we eens samen bij ons thuis en dronken we samen iets om dan rustig in bed te schuiven. Ik vond het super.

Maar je groeit eruit en dan word je zwanger, krijgt kinderen en krijg je andere prioriteiten. Vele dingen liggen nu achter me maar mijn jongens die neem ik overal mee. Door elke positieve als negatieve wending want we zijn één. Lander Volker en ik we zijn echt één. Sinds vandaag heb ik alles in huis om hun veiligheid te verhogen als ze zich voort bewegen in het verkeer. Fluohesje, lampjes, en fluosticks voor op de boekentas of rugzak. Ook voor de rugzak aan de rolstoel heb ik voor een fluostick gezorgd en een lampje voor vanachteren. Zowel voor de jongens als ik is veiligheid en zichtbaarheid belangrijk.