Ik huppel door het leven en voel me een prinses want ik ik had alles waar alle kleine meisjes van droomden. Ik woonde in een huis met een tuin met een boompje erin. Ik was gehuwd en mijn 2 jongens liepen vrolijk rond. Ik had een toffe job en toen werd het 2011. We kennen het verhaal maar af en toe kijk eens terug en maak ik de balans op van wat er is gebeurt tot nu en denk …

Toen ik ziek werd was mijn hoofd nog best ok maak fysiek werd alles anders. Ik kreeg een rolstoel onder mijn poep en elke keer ik een nieuwe rolstoel krijg meten ze me op alsof ik bij een kleermaakster ben. De lengte van mijn benen en de zitdiepte die de rolstoel moeten hebben... Ook worden de voetsteunen aangepast aan de lengte van mijn onderbenen. Het is een hele onderneming en eens de vaste rolstoel er is moet ik me steeds verplaatsen. Vroeger was dit van stoel naar stoel maar nu ga ik staan aan het aanrecht en ga ik op een krukje zitten. Het is altijd spannend en ik voel me dan als een klein kind die iets nieuws krijg. Op het einde van de rit ben ik blij dat ik officieel in de nieuwe rolstoel zit voor de komende 4 jaren.

Vorige week heb ik een boek gelezen van Jaap Bressers. Een man die 12 jaar geleden tijdens een werkvakantie in Portugal bij een duikongeval zijn nek brak. Op zich gaat het niet over zijn ongeval of beperking maar over Carlosmomentjes. Een Carlosmoment is een moment waar je iets kleins doet voor een persoon dat veel betekenis kan hebben. Het gaat over kleine gebaren die vaak een grote positieve impact hebben op de personen die ze ontvangen. Bv.: het regent en er staan een 2 personen aan de bushalte en het regent. De ene heeft een paraplu en de andere niet en word kletsnat waarop de persoon met de paraplu vraagt aan de andere persoon kom je mee onder de paraplu staan dan blijf je toch droog. Het is maar iets klein maar het kan zoveel betekenen voor die persoon waardoor je als gever je heel blij voelt. Zo ook bij Jaap toen hij in Portugal in het ziekenhuis lag en niet kon slapen en in paniek begon te roepen kwam er een verpleger en legde zijn hand op Jaap zijn schouder en zei ‘it’s okay’. Het was ook 1 van de enige plaatsen waar Jaap nog gevoel had en het maakte hem rustig. Een klein gebaar met een positief gevolg. Vandaar het Carlosmoment vernoemd naar die ene verpleger in Portugal. Carlos en Jaap zijn nu goede vrienden.

En zo is het me ook beginnen dagen elke dag krijg ik ook vele hulpverleners over de vloer. Thuisverpleging, gezinshulp, kinesist, ambulante thuisbegeleiding en op een of andere manier is er iemand van ziekenzorg hier binnen geschoven. Die laatste is per toeval binnen geschoven en het is een enorm toffe madam. Lieve is zo iemand die af en toe eens binnenkomt en vraagt ‘hoe is het met jou?’ en zo een kleine vraag kan me een leuk gevoel geven.

Af en toe probeer ik mijn hulpverleners in de watten te leggen door ze een kleine attentie te geven. Zo bied ik ze steeds een tas koffie, thee of iets fris aan als ze s’morgens binnen komen. Als ze jarig zijn krijgen ze een verjaardagskaart alsook een kaartje met nieuwjaar. Met Sinterklaas krijgen mijn gezinshulpen een speculazen baas van het CAS (Centrum Aangepast Sporten) en dit omdat Sarah die lekker vindt en zo groeit er een traditie dat smaakt. Een klein gebaar – groot geluk.

26-10-2019 om 15:11 geschreven door Inge  

Gisteren was Lander bij een vriend gaan spelen. Hij had zijn Frans mee zo kon hij samen met Hermes studeren. Al vind ik leren een beter woord voor kinderen uit de lagere school. Studeren klinkt al zo serieus en ja wat ze moeten leren is serieus maar het klinkt gewoon zwaar. Een kind van 11 jaar leert!

Maar!

Gisteren waren oma, Volker en ik thuis om te eten en Volker at kip met frietjes en oma en ik steak met frietjes en de groenten waren champignons met een lekkere roomsaus. Na het eten volgen de taakjes en Volker had al flink geholpen en moest enkel zijn bord in de keuken zetten. Oma en ik deden de rest. Als ik op zondag de vaatwasser vul probeer ik op mijn benen te staan omdat ik dan veel meer kan nemen. Het vele nemen is dan dingen van het fornuis nemen bv. een pan en dan vullen we het koninklijke ding. Ik kreeg een grijs kommetje in mijn handen en mijn grip was niet goed en daar ging mijn kommetje -1 oma kuist het op en zegt Inge niet bewegen wat geen probleem is. De taak was gedaan en ik verlies even mijn evenwicht en val voorover aan mijn gootsteen. Ik wou recht komen maar het lukte me niet. Ik ben beginnen lachen en oma zegt zet u recht! Waarop ik antwoord ‘het lukt me niet trek aan mijn poep’. Oma is aan mijn bekken komen trekken en het was me gelukt om terug veilig in de rolstoel te gaan zitten.

Deze zal ik niet snel vergeten. Het was een leuke zondag samen met Volker. En als Lander er was voelde ik me compleet.

21-10-2019 om 17:54 geschreven door Inge  

Vorige week kwam mijn oudste zoon me vertellen met een heel grappige overtuiging dat er een tijd komt dat de wasmachines de wereld gaan overnemen. Toen hij zijn broek in de droogkast moest steken vertrouwde hij het zaakje niet en zei dat het begonnen was de opstand van de wasmachines en de droogkast deed mee.

Hilariteit ten top.

Woensdag werd mijn nieuwe droogkast geleverd en ik moet zeggen vandaag krijgt hij zijn vuurdoop en hij heeft de test doorstaan. Al had ik een dag later door dat er 3 lampen zijn gesprongen. Tom heeft nieuwe lampen gestoken zodat ik terug licht had in de gang en in living.

De laatste dagen slaap ik heel slecht en de nacht van woensdag op donderdag was weer zo een nacht en dan duurt de nacht echt super lang. 2.30 uur floepten mijn ogen open om te plassen en ik lig in slaaphouding en daar blijft het dan de ogen blijven open en ik begin te zuchten. Ik speel uit ellende een spel op de smartphone en lees in mijn boek.

Woensdag had ik net een boek binnengekregen waar ik ben beginnen in lezen en op 3 uren kan je veel lezen. Ik heb geen 3 uren gelezen maar soms werd ik wat moe en dacht ik heb mijn slaap gevonden. Niet dus!

Donderdag schoof ik van dutje tot dutje en donderdagavond ben ik als een blok in slaapgevallen. Deze ochtend ben ik rond 5.45 uur ging ik naar bad maar om 7 uur ben ik terug inslaap gevallen tot 9.30 uur. Ik voel me toch wat uitgerust maar ik wil het echt niet meer meemaken. Als merk ik het gebeurt vaker. Wat spookt er toch door mijn hoofd? Is het bewust of onbewust? Ik weet het niet volgende weel babbel ik eens met mijn huisarts en mijn psychologe en hopelijk kunnen zij een antwoord en oplossing kunnen geven.

Mijn hoofd dat niet wil slapen mijn droogkast dat het begeeft, mijn lampen die springen.

Het is alsof alles in opstand is gekomen

18-10-2019 om 18:12 geschreven door Inge  

7 oktober 1974 werd er een klein meisje geboren in een groot ziekenhuis in Gent. Ik zag daar toen het levenslicht en ik was een echt vechtertje. Als kind heb ik alle kinderziektes doorstaan en heb ik 2 keer een navelbreuk gehad. Maar ik bleef gaan en deed iedereen verbazen. Ik was de jongste van 6 kinderen en liet me toch gelden. Zo erg zelfs dat ik iets niet kreeg van mijn ouders ging ik gaan zeuren bij mijn broers en zussen tot ik mijn goesting kreeg.

Op school liep het niet altijd fantastisch omdat ik een echte speelvogel was. Ik ben een tijdje naar de Chiro geweest maar eens het kamp eraan kwam dan dacht ik neen laat maar. Mijn jeugd kabbelt verder zonder te enge dingen. An en ik zijn aangereden door een auto toen ik 9 jaar was en An was toen 15 jaar tijdens een paasvakantie in 1984. Ik had enkel schaafwonden op mijn hoofd, knieën en een grote schrik om de weg over te steken. An had haar dijbeen gebroken en ook schaafwonden,… Toen zijn An en ik enorm fel beginnen samen klitten als zussen. Als er iets is dan kunnen we steeds op elkaar rekenen en het is fantastisch om zo iemand te hebben. Op zich hangen we allemaal aan elkaar in de familie. Neven, nichten we lopen elkaars deur niet plat maar als er iets is dan weten we elkaar wel te vinden.

Zo heb ik een neef Peter die MS heeft. Op zich is dit niet bijzonder maar toen ik werd geconfronteerd met de rolstoel en mijn beperking ben ik bij Peter te rade gegaan en hij heeft me op weg geholpen. Hij zei me ‘Inge, zorg dat je papieren in orde zijn’ en dat doe ik ook. Een map met mijn garantiebewijzen, een map hulpmiddelen,… En mijn maandag is voorbij gegaan zoals de andere maandagen maar dan met kaartjes, bezoekjes, gezinshulp en veel gelachen.

Maandag keek ik ook naar Spoed 24/7 en er was een dame met het Locked in Syndroom die net als ik een hersenstaminfarct heeft gehad en ik heb dan ook meer dan ook beseft hoeveel geluk ik heb gehad. Die dame kon niet meer praten, bewegen, echt niets meer. Maar ze was wel bewust van haar omgeving. Communiceerde via een spraakcomputer en ze heeft een dochter. Het was heel confronterend omdat ik ook die diagnose had gekregen en dat stond op papier. Ik heb gevochten tot wie ik nu ben en gelukkig kan ik deftig communiceren. En ja mijn zicht en gehoor in niet meer perfect en de rolstoel is een feit. Maar ik kan zelfstandig, communiceren en ik kan de zorg van mijn jongens dragen. En de rolstoel is er maar nu denk ik ‘het is wat het is’.   

09-10-2019 om 11:05 geschreven door Inge  

Het is een echte herfstweek buiten veel regen en wind en het is vrij donker in huis. Ik zou zo in mijn zetel willen kruipen en een boek lezen of een film kijken. Maar ik laat me niet doen en ik kruip achter de pc en schrijf voor de blog. Zo begon mijn week maar verder dan deze zinnen kom ik niet omdat ik bezoek kreeg van een leuke vriendin, mijn jongens, kinesist, poetshulp en gezinshulp. Ik heb leuk gebabbeld en plannen gemaakt en vooral hard gewerkt. Toen mijn vriendin er was die ik al ken sinds ik 13 jaar was hebben we gebabbeld over het verlies van haar meter als haar mama. Ze woont nu samen met haar papa en dat loopt ‘goed’ maar er is toch een spanning. Geen negatieve maar er heerst een groot verdriet in huis. Haar papa is geen prater en dat maakt het wat moeilijk. Gelukkig kan ze af en toe naar me toe komen en dan kunnen we eens een babbelke doen. Terwijl ze werkt zorgt de papa voor het huishouden en dat loopt goed. Ze werkt in een ploegensysteem en af en toe als ze een vroege heeft dan komt ze na het werk even binnen. Ze stuurt me een bericht en ben ik thuis komt ze binnen, indien niet dan komt ze gewoon op een andere keer terug.

Het is fijn om zo een goede vriendin te hebben ooit was ze getuige op mijn huwelijk in 1999 en is ze meter geworden van Lander. Mijn jongens zijn met hun poep in de boter gevallen met hun meter.

Deze week heb ik ook last van een blaasontsteking, weeral. Maar ik neem medicatie en dat helpt. De antibiotica doet haar werk en weet je het is heel bizar. Bacteriën zijn bizarre beestjes. Sommige bacteriën zijn sommige antibiotica’s te slim af en zijn resistent. Maar het is niet dat dit altijd is de ene keer is het het beestje resistent en kan de antibiotica niets doen maar een andere keer zelfde soort beestje maar niet resistent voor de antibiotica. Gelukkig heb ik nu het 2de voor en kan ik gewoon mijn medicatie nemen 10 dagen 3 keer per dag. Ik voel me nu al een pak beter. Ik ben in de helft en moet nog 5 dagen de antibiotica nemen.

Volgende week donderdag moet ik terug in een school gaan praten over leven met een beperking en het aanvaarden van hulp. Gezinshulp, verpleging,… en ook kleine dingen zoals een kader ophangen of mijn kast ineen zetten.

En tja hoe ga ik ermee om? Het is heel bizar maar ik heb me nogal snel overgegeven aan de hulpverlening omdat ik niet anders kon. De beperking was er ook ineens en ik had geen keuze. Toen ik net uit coma was en niet kon bewegen, niet kon praten moest de verpleging van het ziekenhuis me wel ‘verzorgen’. Wassen, slaapkleedje aandoen, zelfs eten geven en mijn tanden poetsen. Alle dingen die vanzelfsprekend waren kon ik niet meer en dan moet je je wel aan de verzorging overgegeven. Wat ik niet leuk vond is als ze mijn gezicht moesten wassen en afdrogen en sinds ik me mezelf kon wassen ben ik dit zelf beginnen doen. Nu wast de verpleging mijn voeten, benen, rug, het intieme toilet en de rest doe ik zelf. Als ik andere verpleegkundige heb en die begint me ineens te wassen dan zal ik heel snel zeggen ik doe dit zelf ik vind het niet fijn als je dat bij mij doet. Bij het afdrogen mogen ze wel mijn oksels afdrogen omdat ik dat niet zo goed kan. Ook als ik in bad ga mogen ze me tot een bepaald moment wassen rug, benen, voeten en de rest met het intiem toilet doe ik zelf. Mijn moto is dan ook wat ik zelf kan kan ik beter.

Het je overgeven aan de iemand die letterlijk de zorg van je eigen lichaam overneemt en dat is niet zo vanzelfsprekend. In het begin overkomt het je gewoon maar naarmate de dagen, weken zelfs maanden verstrijken stond ik er meer bij stil. Het is eng als je op een dag niet meer aan je tenen kan komen. Het is erg als je niet meer aan je ‘poep’ kan komen en elke keer ze je wassen is het echt een knop omdraaien en denken het moet. Maar zoals ik al schreef die knop is al lang omgedraaid en af en toe komt het nog eens raak binnen en denk ik waarom ik altijd! Ach ja, het is herfst en dan moet een mens wel langer binnen zitten en dan krijg je meer tijd om na te denken over ‘hoe ver ben ik al geraakt’.

05-10-2019 om 16:41 geschreven door Inge  

het is een greep uit mijn ervaringen van de laatste dagen en ik heb het gevoel dat iedereen me op een grens willen zien balanceren en dan weet ik dat ik kan vallen of me overeind kan houden. Ik weet wel dat ik soms het gevoel heb er niet bij te horen. Na mijn Afrika museum ervaring kwamen rolde ik in het volgende avontuur.

Het weekend stond voor de deur en ik was al een paar keer mezelf tegengekomen deze maand maar mijn jongens waren er en al was ik hobbelig gestart als ze er zijn dan voel ik me 100% mama.

Mijn badlift doet al een paar weken heel raar en de batterij was snel leeg maar het lukt me keer op keer om uit bad te komen maar zondag begaf mijn badlift het compleet en daar zat ik dan. 1 verpleegster en ik. Wat nu gedaan?

Een collega erbij halen en dan …

Ik kom mezelf tegen en besef dan meer dan anders welke beperking ik heb. Ik kom van een volledige verlamming vanaf de nek en ik heb heel wat functies verloren en ook al heb ik veel terug gewonnen het is niet 100% goedgekomen.

Doordat er in mijn schoudergewricht calcificaties zijn en ik een chronische ontsteking heb heb ik weinig tot geen kracht om me op te duwen. Door de ossificaties in mijn knieën en bekken kan ik mijn knieën niet plooien en ook heb ik te weinig kracht in mijn benen om me op te drukken dat ook deels is omdat ik mijn rechterbeen geen gevoel of zelfs geen kracht heb. Uiteindelijk hebben we de 112 gebeld en zijn ze me komen helpen om uit bad te komen. In een wip was ik eruit. Maar het was weer eens een ferme confrontatie met mezelf. En zeker omdat ik niet altijd wil toegeven dit kan ik niet meer. Het was een heel over en weer geloop en aangezien ik een fantastisch luide bel heb dacht ik ‘ik wakker iedereen wakker’. Maar dat is buiten mijn jongens gerekend ze hebben er niets van gemerkt en hebben de hele tijd geslapen. Eerst hulp van de verpleging hier binnen en na overleg de hulpdiensten hier binnen. Het was mijn weekend en dan word de ambulancedienst een deel door de brandweer gedaan. Toen ik Lander zei dat de brandweer hier was vond hij dat ik hem had moeten wakker maken.

Ik was blij dat ik de rolstoel onder mijn poep had zitten op zo een moment koester je dat ding.

Nu is het wachten want pas volgende week donderdag komt er een technieker van de thuiszorgwinkel. Het zal een nieuwe batterij worden want we krijgen ze niet meer opgeladen. Het is wel stom want over 8 maanden heb ik recht op een nieuwe badlift van het VAPH en ze komen ook tussen in de herstelling of vervanging van de batterij. Nu zijn we aan het rond horen of er een versnelde procedure is om de badlift sneller te vervangen. Nu is het even rottig want ik kan niet douchen of in bad gaan en dat is toch een echte must voor een persoon. Een bad heeft 2 functies, he. Een verzorgende functie om me te wassen maar ook ontspannend door even in een warm bad te zitten kan deugd doen. De badlift kent zeker en vast een vervolg.

Nog eens gered worden door 2 ambulanciers van de brandweer zie ik niet meer zitten en als er iets piept ga ik er nu als de kippen bij zijn om het te herstellen.

Aan de kant gezet

Deze avond is het mijn broer zijn verjaardagsfuif. Hij is 50 jaar geworden en viert samen met een vriend die ook 50 is geworden hun verjaardag. Iedereen is uitgenodigd ook ik maar wat hij wel is vergeten de toegankelijkheid. Iedereen gaat zijn jongens, mijn zussen, neven en nichtjes, gemeenschappelijke kennissen maar dat waren we vergeten Inge jij bent wel uitgenodigd maar jij kan niet binnen want het is op de eerste verdieping boven een café. Zal ik wel op tijd mijn bed in gaan terwijl iedereen een feestje viert. Gelukkig zijn mijn jongens er en zullen we er een leuke dag avond van maken en we zien wel wat we gaan doen. Een filmpje kijken, een spelleke spelen dat weten we niet maar het zal onder ons 3 zijn en morgen eten vol au vent met frietjes en de vol au vent zit is zo een bladerdegen hoedje.

Sinds ik rolstoelgebonden ben en dus leef met een beperking voel ik me letterlijk aan de kant gezet. Alsof ik gewoon op hold word gezet en wacht tot ze me nog eens willen aanhalen of anderzijds als ze me nodig hebben. Ik voel me daar niet zo goed bij. Het is alsof ik niet meer meetel in de wereld. Al zie ik het een beetje pessimistisch op dit moment want aan sommige uitjes niet kunnen meedoen omwille van een toegankelijkhiedsprobleem vind ik echt niet fijn. Mensen regelen een feestje en voor mijn broer moet het toch een normaalste zaak van de wereld zijn om te denken is het rolstoeltoegankelijk. Maar blijkbaar is het niet zo eenvoudig en denken mensen er gewoon niet aan. Het is alsof mensen met een functiebeperking niet in hun algoritmes staat. Mensen denken we doen een feetje, waar en wanneer is het belangrijkste wat ze moeten weten en ook welke mensen ze gaan uitnodigen. Mijn broer zal dan gedacht hebben datum prikken, waar gaan we vieren (oh, een zijstraat van de Oude Markt is cool) en daar stopt het dan want effe denken aan de zus die in een rolstoel zit dat zit nog niet in zijn hoofd. Hij zal dit niet expres gedaan hebben maar ik voel me toch wel aan de kant gezet.

En zo worden we af en toe geconfronteerd met de harde realiteit dat als je een beperking hebt effe ter plaatste moet blijven trappelen. En ook al wil ik me niet in die rol laten onderdompelen het komt echt wel hard binnen als iets niet lukt fysiek maar ook omdat je er dan gewoonweg er niet bij hoort want alles gaat gewoon daar boven de 1,60m verder en ik blijf hier beneden zitten en word mijn leven voor mij geleefd zonder dat mensen dat door hebben. Maar ik wil zelf nog wel mijn leven in handen nemen en houden. Zoals ik altijd al gedaan heb.

28-09-2019 om 00:00 geschreven door Inge  

Vorige week is er een vriendin enkele dagen komen logeren en het was echt fijn. We hadden er echt naar uitgekeken met als masterplan het Afrika Museum in Tervuren bezoeken op donderdag. Na mijn ochtendbad was ik er helemaal klaar voor. Een klein ontbijt genomen met verse croissants en een lekker drankje. Om 10.30 was mijn chauffeur van DAV er om ons te brengen. Als persoon met een beperking kreeg ik een ferme korting maar de persoon die bij me was kreeg dezelfde korting. Het was een aangename meevaller. Ik zei tegen Greta moeten we onze spullen niet in een locker steken toen we opweg gingen? Ik had enkel mijn rugzakje aan de rolstoel bij en Greta haar handtas. Greta zei me direct ‘Inge, jij kan dat niet doen want al je spullen die je nodig hebt zitten erin. Zoals je sondes om te plassen en een deel van het stomamateriaal’. Eens aangekomen en betaald te hebben wat een meevaller was. Een persoon met een beperking betaald 4€ en een valide persoon 12€ maar omdat Greta bij me was en mijn begeleider was moest ze maar ook maar 4€ betalen. Waw 8€ om binnen te gaan. Jeannine een goede vriendin heeft me een vervroegd verjaardaggeschenk gegeven door onze ingang te betalen waarvoor dank Jeannine. Greta en ik vonden dit echt top zo konden we nog een leuker geschenkje kiezen voor Lander en Volker en natuurlijk ook voor mezelf. Zo koop ik overal waar ik kom een magneet. Zo heb ik er al enkele Amsterdam, Artis, Rijksmuseum en Stedelijk museum in Amsterdam, Zoo Antwerpen en Planckendael,…

Eens we binnen waren gingen we naar -1 en moesten we ons ticketje laten scannen. We gingen binnen maar er was een groep voor ons en 1 persoon moest haar rugzak in de lockers steken. Greta en ik mochten gewoon binnen en toen kregen we een gans Franstalig relaas over ons heen omdat ik mijn rugzak mee binnen mocht nemen. De man van de controle verdedigde mij en zei tegen die mevrouw heeft een beperking waarop Greta die te hulp schoot en zei maar mevrouw in die rugzal zitten wel dingen die ze nodig heeft. Maar ze was niet te stoppen en ik verstond wat ze zei maar ik kan niet terug reageren in het Frans omdat het veel te complex is om uit te leggen. Die gang was zeker 50 meter lang en ze bleef gaan echt verschrikkelijk en het was echt niet fijn. Eens in het museum had ik het gevoel dat ze bleef plakken tot ik Greta zei kom we zijn naar een andere zaal. En dan pas kon ons leuke bezoek aan ons stukje geschiedenis beginnen. We hebben vele dingen gezien muziek, Afrikaanse tradities, de dieren met insecten en andere vieze kruipbeestjes, steden in Midden Afrika… Het was een hele ervaring en we hebben echt genoten. Ik had me even vergist van uur waardoor we even buiten in de zon hebben moeten wachten op mijn vervoer maar we hadden zo moor weer en het was zalig om eens bij de Olifant te zitten met een flesje water in de zon.

We waren opstap en ik heb me niet laten kennen en ik heb heel wat zelfstandig gedaan. Alleen gaan plassen normaal gaat er iemand mee om even snel de deur te sluiten maar dat is niet altijd even handig. Omdat ik me niet deftig kan naar voor brengen kan ik moeilijk aan de klink en omdat die deuren voor een toilet voor personen met een beperking breder zijn kon ik bijna niet aan de klink. Dat is echt effe taffelen maar het is me gelukt.

Het was een topdag met dat ene staaltje onverdraagzaamheid.

Toen ik dit deze ochtend vertelde aan Ingrid mijn verpleegkundige zei ze ‘je had je trui omhoog moeten doen en haar de stoma moeten laten zien en zeggen ‘als dit een bedreiging is ...’. Maar ja zo zit ik in elkaar maar dan zou ze de volgende keer 2 keer nadenken voordat ze begint af te geven tegenover een persoon met een beperking. Nu ook mensen zonder een zichtbare beperking hebben soms een ‘rugzakje mee’ en daar hoeft niemand over te oordelen. Er is al zo een groot taboe rond dat 1 opmerking je helemaal van wijs brengt.

18-09-2019 om 10:51 geschreven door Inge  

Na een drukke vakantie heb ik mezelf wat tijd gegund om even de tijd te nemen voor mezelf. Deze week staat in functie van mijn 2 jongens al moet ik ze in het weekend delen want ze gaan een dagje naar Bobbejaanland met de papa. Het zal even een wel gekomen adempauze zijn na een weekje school. Lander had papieren mee om in te vullen maar is ze hier vergeten wat een blitse start. Volker heeft zijn zijn start niet gemist en hopelijk vind hij zijn draai in zijn nieuwe omgeving. Lander zijn stiften zijn er en zo kan hij weer mooie tekeningen maken iets wat hij heel graag doet en hij had de wens om een extra rode en zwarte stift te hebben want die zijn het snelste leeg.

Maar nu even tijd voor mezelf Na een drukke vakantie maar een leuke vakantie heb ik er wel wat nood aan. Volgende week heb ik afgesproken met een vriendin uit Gent en gaan we een paar leuke dagen tegemoet. Ik ga niet weg weg maar we gaan er een paar leuke dagen van maken. We gaan naar museum M en als topper het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika in Tervuren. Het is een museum dat ik al lang eens wil doen maar ik had er niet veel gegadigden voor. Zelf heb ik niets persoonlijk met Afrika maar het is een cultuur die me enorm fascineert. Zeker hoe het leven in Afrika was toen België Congo als kolonie hadden. Heel wat Afrikaanse rijkdommen zijn dan naar België gekomen maar hoe woelig die periode was en nu soms nog Congo heeft nog steeds een connectie met België.

Na de vakantie heb ik altijd wat tijd nodig voor mezelf. Ik moet even alles verwerken en verteren van de afgelopen 2 maanden en dan maak ik een inventaris van mijn ervaringen.

• Naar Walibi met Mijn jongens en mijn zus An met haar 4 jongste kerels. Het was leuk voor de kerels maar ik moet heel vaak wachten omdat iets niet toegankelijk is. Ik kan niet mee op attracties omwille van teveel drempels en te diep en geplooid zitten komt niet goed. Ook de plotse bewegingen kan mijn hoofd niet aan. Dan maar wachten aan de zijlijn en de wacht houden bij de rugzakken. Regelmatig zat An bij me maar ook niet. Gelukkig had ik iets bij om te lezen waardoor het geen nutteloze dag was. Alhoewel ik dit gewoon puur voor het genot van Lander en Volker doe.

• Ik ben naar een feest geweest en ik ben nog nooit zo vernederd geweest als toen. Het was een tof feest en sommige mensen waren echt oprecht geïnteresseerd zoals mijn neef Luc en zijn vrouw Katrien. Katrien vroeg me toen vlak af heb je je geluk terug gevonden? Het was een vraag dat ik niet had zien komen maar ze was was eerlijk en oprecht. Heb ik mijn geluk terug gevonden? Ja en neen. De ene keer gaat het me voor de wind en voel ik me goed in mijn vel maar andere keren voel ik me niet zo goed en denk ik ‘waarom ik’! We hadden een goede babbel over het grootouder zijn en het mama zijn. Hoe ze nu een hond in huis hebben en die ze koesteren. Een neef die ik heb leren kennen waarvan ik niet wist dat hij bestond. Met Peter, Bart, Kristel, Tante Jul en Tante Anna die ondertussen 92 jaar is. Een kranige dame en echt een lieve vrouw. Haar ogen begonnen te fonkelen als ze me zag. Ik heb heel goede herinneringen aan al deze mensen en het was fijn om elkaar nog eens te zien. Katrijn mijn meter was er ook en dan denk ik ik word echt oud alhoewel leeftijd is relatief.

  Maar ik was vooral verschoten van mijn zus en broer. Mijn zus deed heel betuttelend ik had er echt een slecht gevoel bij. Als ik zeg het lukt me wel om alles zelfstandig te nemen stond ze erop om met mij mee naar het buffet te gaan en alles te overlopen wat er was. Wil tomaatje, wil je wat sla, wil je een komkommerke,… Zo da verkleint praten en mijn bord dragen… Ik kan dit wel zelf en ok dan duurt het wat langer en dan! Zo erg is dit niet. Ze zette dan mijn bord dan ook bij al mijn ouder nonkels en tantes en ik heb niets tegen die mensen maar ik had graag bij mijn neven en nichten gestaan zodat ik mensen had die mijn leeftijd hadden. Ik ben dan maar een tafel opgeschoven en ben dan bij Els gaan zitten de vriendin van mijn neef Peter die MS heeft. Peter stond aan een andere tafel en bij Els en Serge was het fijn vertoeven. En toen was mijn zus er weer! Zullen we nog eens naar het buffet gaan? Ik had zoiets van ook al had ik nog wel een hongerke NEEN, dank u. En dan begon ze heb je wel genoeg gegeten, je hebt nog geen vlees gegeten, je hebt… Neen zus ik heb neen gezegd.

  Het begon al bij de receptie. Ze kwamen de hapjes brengen frietjes met amercian, bitterbal van rode biet, kroepoek met wasabi en iets vegetarisch en een carpaccio van rundvlees met een lekker augurkje. Allemaal heel lekker en toen kwamen ze met een soepje van courgettes. Ook heel lekker maar ik had echt geen zin in soep en toen vonden ze het nodig om te zeggen ‘maar inge jij eet toch courgette!’ Mag ik aub zelf beslissen wat ik eet en wat niet. Er werd niet geluisterd, ik werd niet gehoord en ik mocht al zeker niet meer voor mezelf beslissen wat ik wou en niet wou.

  • Er waren hoge tafels en gewone tafels en dat zus me aan de gewone tafels zette kon ik begrijpen maar ik beslis zelf nog wel aan welke tafel ik zit maar toen we gedaan hadden met eten ben ik even opzoek gegaan naar mijn neven en nichten en toen verschoot ik enorm van mijn broer en ook al weet ik hij bedoelde het niet zo maar het kwam heel hard binnen. Iedereen stond recht aan een hoge tafel en toen ik daar aankwam zei hij ‘Inge, je kan hier niets komen doen want deze tafels zijn te hoog voor u … en daar zat ik dan ik wou echt beginnen huilen. Ik heb nog even met Peter, Bart en Pol gebabbeld en niet veel later zijn we naar huis gegaan.

Ik was echt op die dag fysiek maar vooral emotioneel uitgeput om wat er gebeurt is. Ik zou ze moeten aanspreken en zeggen hoe gekwetst ik me voelde en nu nog maar ik durf niet. Ik weet al zo wat ze gaan zeggen. ‘Ach, Inge ik bedoelde da zo niet’ en ‘ach, Inge ik wou je helpen en ik bedoelde dat goed’. En ik weet dat ze dat allemaal niet zo bedoelen maar ik 44 jaar en inderdaad ik heb een lichamelijke beperking maar ik kan nog wel dingen voor mezelf beslissen en ook doen. Ik heb een eigen mening maar blijkbaar niet genoeg zelfvertrouwen om voor mezelf op te komen.

08-09-2019 om 17:20 geschreven door Inge  

Nu de vakantie achter de rug lijkt te zijn en heet warme weer ook is ingepakt gaan de dagen weer zijn gewone gang. De dagen worden korter en ik sta op en ga slapen als het al donker is. Sinds dit jaar komt Lander op maandag en donderdag bij me huiswerk maken en ik moet zeggen ik ben hier heel blij om. Het geeft me voldoening dat ik dit kan doen en we zien hoe het loopt. Hij zal hij samen met de jongen van 14 jaar die ik begeleid huiswerk maken. Het is de bedoeling dat ze elke apart hun huiswerk maken en ik spring bij als het nodig is. Voor Lander is er de controle maar voor mijn andere pupil heb ik wat meer werk omdat hij een aanzienlijke leerstoornis heeft. Geen probleem het zal even onze weg zoeken zijn voor ons alle 3.

Straks hoor ik ook eens bij Volker hoe hij het er vanaf heeft gebracht in ondertussen het 3de middelbaar. Samen met Rimmert van zijn klas zitten ze nu in een andere school aan de andere kant van de stad. Voor Volkel zal het wel wennen zijn want hij is altijd binnen een straal van 15 min van huis naar school gegaan. School gedaan om 15.30uur en dan was hij al tenlaatste om om 15.45 thuis.

Het is spannend als er zo een veranderingen zijn en ik denk dat ik zenuwachtiger ben dan mijn jongens. Maar straks hoor ik van hem alles loopt goed hoor mama.

02-09-2019 om 17:37 geschreven door Inge  

dit is effe balen mijn computer doet het even niet. Hij is beginnen fouten maken die ik niet meer opgelost krijg waardoor ik genootzaakt ben om een nieuwe setup te doen. Na een mislukte poging van een systeemherstel ben ik mijn mooie stukje blog kwijt dat ik aan het schrijven was.

Donderdag had ik afgesproken met een vriendin afgesproken die ik ken van tijdens mijn revalidatie in Pellenberg. We hadden 1 groot gemeenschappelijk ding dat ons verbond en dat was dat we beide in dezelfde gemeente woonde en nog steeds. Ze is iets ouder dan ik en ik heb ze zien komen en zien gaan in Pellenberg. Wat ik toen niet eerlijk vond omdat ik veel mensen zien komen en gaan heb.

Toen ik van eetzaal verhuisde kreeg ik een plaats bij haar maar ik heb toen zelfs gevraagd om te wisselen van tafel omdat ze veel te stil was. Maar als ik ze zag sloegen we altijd een praatje. Eens ze naar huis was hadden we geen contact meer maar ineens was ze er op de conditietraining en toen ze we er helemaal voor gegaan. We vormen vaak samen een team als er per 2 iets gedaan moet worden en aangezien ze een halfzijdige verlamming heeft kan ze niet alles optimaal doen. Maar we passen alles gewoon aan. Bv. ik zie niet goed en ik heb niet genoeg kracht in mijn armen dus zien we dat we de oefening op maat van onze beperking doen. Donderdag kwam het er eindelijk van om eens bij elkaar op bezoek te komen. Ze woont in een belle-etagewoning en ik moet zeggen ze hebben dit geweldig gedaan. Er is een personenliftje van de grond naar het 1ste verdiep (living en keuken) en een stoeltjeslift naar het slaapgedeelte. We zaten in de kelder die ze hadden ingericht als een zithoek. Een tafeltje stoelen en er was een gigantische venster die je kon open schuiven. Ook de boven hebben we bezochten en ik moet zeggen ze hebben dit fantastisch gedaan die 2. Heel veel dingen hebben ze zelf gedaan. Dit ga ik zeker nog eens doen en in september zien we elkaar weer als we ze ons verwachten op het Sportkot.

01-09-2019 om 15:28 geschreven door Inge