7 oktober 1974 werd er een klein meisje geboren in een groot ziekenhuis in Gent. Ik zag daar toen het levenslicht en ik was een echt vechtertje. Als kind heb ik alle kinderziektes doorstaan en heb ik 2 keer een navelbreuk gehad. Maar ik bleef gaan en deed iedereen verbazen. Ik was de jongste van 6 kinderen en liet me toch gelden. Zo erg zelfs dat ik iets niet kreeg van mijn ouders ging ik gaan zeuren bij mijn broers en zussen tot ik mijn goesting kreeg.

Op school liep het niet altijd fantastisch omdat ik een echte speelvogel was. Ik ben een tijdje naar de Chiro geweest maar eens het kamp eraan kwam dan dacht ik neen laat maar. Mijn jeugd kabbelt verder zonder te enge dingen. An en ik zijn aangereden door een auto toen ik 9 jaar was en An was toen 15 jaar tijdens een paasvakantie in 1984. Ik had enkel schaafwonden op mijn hoofd, knieën en een grote schrik om de weg over te steken. An had haar dijbeen gebroken en ook schaafwonden,… Toen zijn An en ik enorm fel beginnen samen klitten als zussen. Als er iets is dan kunnen we steeds op elkaar rekenen en het is fantastisch om zo iemand te hebben. Op zich hangen we allemaal aan elkaar in de familie. Neven, nichten we lopen elkaars deur niet plat maar als er iets is dan weten we elkaar wel te vinden.

Zo heb ik een neef Peter die MS heeft. Op zich is dit niet bijzonder maar toen ik werd geconfronteerd met de rolstoel en mijn beperking ben ik bij Peter te rade gegaan en hij heeft me op weg geholpen. Hij zei me ‘Inge, zorg dat je papieren in orde zijn’ en dat doe ik ook. Een map met mijn garantiebewijzen, een map hulpmiddelen,… En mijn maandag is voorbij gegaan zoals de andere maandagen maar dan met kaartjes, bezoekjes, gezinshulp en veel gelachen.

Maandag keek ik ook naar Spoed 24/7 en er was een dame met het Locked in Syndroom die net als ik een hersenstaminfarct heeft gehad en ik heb dan ook meer dan ook beseft hoeveel geluk ik heb gehad. Die dame kon niet meer praten, bewegen, echt niets meer. Maar ze was wel bewust van haar omgeving. Communiceerde via een spraakcomputer en ze heeft een dochter. Het was heel confronterend omdat ik ook die diagnose had gekregen en dat stond op papier. Ik heb gevochten tot wie ik nu ben en gelukkig kan ik deftig communiceren. En ja mijn zicht en gehoor in niet meer perfect en de rolstoel is een feit. Maar ik kan zelfstandig, communiceren en ik kan de zorg van mijn jongens dragen. En de rolstoel is er maar nu denk ik ‘het is wat het is’.