Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
19-05-2019
Statistiek
Beste Lezers,
Na heel wat probeersels, die je niet meer kan lezen of zien, lijkt het goed te lukken om via I-Phone de berichten te plaatsen, en op goed leesbare grootte. Wellicht zullen er, via de spraak technologie, hier en daar spelling fouten en rare zinnen te voorschijn komen. Ik probeer deze te vermijden. Moest het zijn dat bepaalde zinnen niet leesbaar zijn, ja mag altijd reageren hé.
Statistiek.
Tot op heden zijn/is er geweest:
- 34141 page views
- 21491 unieke bezoekers
- 66% verbruikte ruimte aan foto's, dit zal in de toekomst duidelijk minderen
- 59% van de bezoekers zijn Belgisch, gevolgd door het Verenigd Koninkrijk. (Brexit!)
De laptop meedragen zal niet nodig zijn. Gelukkig en niet gelukkig. Maar Raoul zal het zeker begrijpen, die zou gisteren trouwens 66 zijn geworden.
Wat tekst grootte betreft, dat zal moeilijker worden. Maar het is altijd mogelijk om de pagina op het scherm te vergroten. We doen in ieder geval ons best.
De foto's kan je altijd in slide-show bekijken. Na het aanklikken van de link opent Google foto waarop het aangemaakte album te voorschijn komt. Hierna kan je een foto aanklikken en rechtsboven op de drie puntjes klikken.
Proberen maar.
De kaartjes zijn intussen wel bekend, gewoon op het vierkantje rechtsboven klikken en Google Maps opent. Elke dag (?) zal ik een zwart punt aanbrengen zodat je de vorderingen kan zien.
Het weekend is weeral gepasseerd. Op zaterdag konden we genieten van een huwelijksjubileum met bijhorende maaltijd/wijnen. De voorgeschotelde spijzen waren verrukkelijk, de geschonken wijnen deden zeker niet onder.
Jammer genoeg was het voor ons beiden na enkele danspasjes bedtijd. Immers, op zondagmorgen was het vertrektijd voor een driedaagse naar Made, Nederland, met de vrienden van de biljartclub.
Wat wandelen, fietsen en terrasjes doen vulden de dagen met gemak in de voortuin van de Biesbosch (Zwaluwe, Made, Drimmelen, Raamsdonkveer)
Op maandag namiddag stond een boottocht op het programma door De Biesbosch. Dit nationaal park is een uitzonderlijk natuurgebied dat grote bekendheid heeft verkregen door zijn unieke landschap, spaarbekkens, drinkwatervoorziening en de bevers.
De nogal nijdige wind en de zon deden de kaakjes blozen.
De eeuwenoude getijden delta heeft door de aanleg van de Deltawerken z’n grote getijde werking verloren. Nationaal Park De Biesbosch is een beschermd natuurgebied en het grootste zoetwatergetijdengebied van Europa.
De ‘oude’ Biesbosch voorzag vele mannen en vrouwen van werk en het gebied werd intensief gebruikt. Deze verschillende vormen van gebruik gingen min of meer gelijk op met de op- en aanslibbing van het gebied. In open water vestigen zich – na sedimentatie – de eerste planten: biezen. Het hele gebied dankt er zijn naam aan! Deze specifieke mattenbies werd commercieel geoogst en gebruikt voor de vervaardiging van stoelzittingen.
Door opslibbing van het biezengors (de begroeide grond) raakte het land geschikt voor de groei van riet. Het riet uit De Biesbosch stond bekend om zijn lengte. Bossen van vier, vijf meter lang waren eerder regel dan uitzondering. Elk voorjaar kleurden de rietgorzen bovendien botergeel, door de uitbundige bloei van spindotters. Net als biezen wordt er tegenwoordig commercieel ook geen riet meer gesneden in De Biesbosch.
Door de wisselende waterhuishouding (Deltawerken) van De Biesbosch lagen de rietgorzen hoger en droger. Ze begroeiden daardoor met ruigtekruiden zoals haagwinde, braam en het harig wilgenroosje.
Een volgende stap in de omvorming van dit gebied was het rietgors omzetten naar (hak)griend: vochtige akkers. Percelen werden afgesloten en met behulp van duikers regelden ze de waterstanden van het gebied. Deze vochtige akkers vormden ze vervolgens om naar landbouwpercelen. Na het rooien en malen van de griendstoven werd de gewenste waterstand bereikt. Het gewonnen land werd gebruikt als gras-, wei- of bouwland. In de laatste jaren zijn er juist weer landbouwpolders verdwenen om ruimte te maken voor de rivier: een belangrijk aspect van natuurontwikkeling.
Tot de afsluiting van het Haringvliet (1970) werden de buitendijkse grienden regelmatig gehakt. Het hout had allerlei functies: paaltjes voor in een weiland, hoephout, gereedschapsstelen en Gelders rijshout. Sommige griendwerkers hakten wel dertig verschillende soorten gebruikshout! Tegenwoordig wordt er nog maar weinig griend gehakt: in totaal zo’n twintig hectare. Op die hakpercelen groeien elk voorjaar smeerwortel, bittere veldkers, look-zonder-look, fluitenkruid, bitterzoet en holpijp in de greppels.
Door het verdwijnen van de griendcultuur veranderden hakstruiken in bomen en hakgrienden geleidelijk in weelderige wilgenbossen. Typisch voor De Biesbosch zijn die schots en scheef staande bomen. De horizon van De Biesbosch is daardoor zo’n 25 tot 30 meter ‘hoger’ komen te liggen. De eens zo massaal groeiende brandnetels worden nu plaatselijk volledig verdrongen door de reuzenbalsemien: een kruidachtige plant met roze en witte bloemen die wel 2.5 meter hoog wordt.
In 1988 zijn de eerste Nederlandse bevers – na het uitsterven van deze diersoort in 1826 – geherintroduceerd in De Biesbosch. In twee decennia hebben ze zich flink uitgebreid. Bij een grootschalige inventarisatie in 2014 waren er ruim 107 beverburchten aanwezig in het Nationaal park. Het huidige aantal bevers in De Biesbosch wordt anno 2015 geschat op meer dan 250 exemplaren. Een bever krijgt 1 tot 6 jongen per keer.
De rondvaart was uitermate interessant door het zicht op de oevers en plassen of velden maar ook door de gids aan boord. Zijn mooie en klare stem en dito taalgebruik hielden de ‘toeristen’ bij de les.
Naar huis ging de tocht over Bergen op Zoom. Dit was een verassing van formaat. Sinds vorig jaar is er rond Markiezanaatsmeer, stuk van de Oosterschelde, een wandelpad/fietspad aangelegd. De wandelboulevard mag er best wezen, zeker met het (frisse) lekkere zonnetje van gisteren.
De tour van ongeveer 8 kilometer is het doen waard. Op bepaalde plaatsen kon je eenden met hun kroost, ganzen, reigers en ooievaars spotten.
Tot slot van de dag zijn we langs de haven van A gereden. Vanuit Bergen op zoom kon je de koeltorens en de container kranen duidelijk zien. De havenwegen veranderen regelmatig van tracé en dus was het uitkijken om tot in Doel te geraken.
En weeral denk je: was het nu echt nodig om de lijdensweg van dit mooie dorp op te starten en zoja, waarom de beslissing over het definitieve einde steeds vooruitschuiven.
Een vuile wonde stinkt veel erger.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Hoe kan het ook anders, een molen moest er bij; Zouden we in ons landeke ook vlugger moeten toestaan, Onze Kerk, een restaurant; Het vlakke polderland (aan de Amer, water tussen de Bergsche Maas en het Hollands Diep); Met de party boot (Catharinaplaat) door het Gat van de Slek, amper breder dan de 7.70 m van het schip; Verscholen in het riet of toch ongeveer; België, goed kijken; In renovatie, Fort Waterschans, onderdeel van de West Brabantse waterlinie, is aangelegd in 1584; Bergen op Zoom plage; Het einde nabij?
Het is zover, de kaart is zichtbaar op de blog. Links vind je bovenaan de kaart met enkel het Olavspad. Eronder is het gehele traject te volgen.
Dit is een voorbereiding en voor het grootste deel zal dit ook gevolgd worden. De kans dat er hier en daar zijsprongen worden gemaakt is reëel.
De juiste en exacte afstand is, volgens BaseCamp 1993 km. Daar mag je precies 200 km in mindering brengen wegens niet met de benenwagen maar met de ferry.
Volgende overzetten staan op het programma:
- Norderham naar Bremerhaven (3 km)
- Cuxhaven naar Brunsbüttel (27 km)
- Hirsthals naar Larvik (160 km)
(van Denemarken naar Noorwegen, tussen het Skagerrak en het Kattegat)
- Horton naar Moss.(10 km)
Verder loop ik langs kilometers kust, door bossen en, vooral in Noorwegen, over enkele pittige bergjes.
Het is iets verder als twee vorige jaren, toch zie ik er naar uit.
In Oslo ga ik langs bij het Pilegrimssenter alwaar ik een stempel boekje voor het Olavspad kan bekomen. Wel heb ik al gezorgd voor een eigen boekje waar de eerste stempel, traditie, gezet wordt in het AC De Zaat.
Hoelang de tocht zal duren is van vele factoren afhankelijk. Gezond blijven is de eerste vereiste, de rest zal zich zelf wel uitwijzen. Verwachting is, zoals bij mijn eerste pelgrimstocht naar Compostela, tussen de 65 en 70 dagen onderweg te zijn.
Het blijft steeds op hoop van zegen. Bij het aanmaken van een nieuwe blog moest er uiteraard ook een nieuw wachtwoord en naam gegeven. Het is echter niet bevestigd door mij, de herinneringsmailtjes vliegen me nu op de oren.
Raar maar waar, plots was er geen probleem meer met het posten van tekst en foto’s.
En dan ga ik verder op zoek om zo weinig mogelijk materiaal te moeten meenemen op mijn tocht.
Een van de volgende probeersels zal het werken met alleen maar de I-Phone zijn. Er zijn nog een aantal mogelijkheden (aantal is een understatement) die me kunnen bijstaan met het (dagelijks) up-to-date houden van mijn blog. Er resten me nog enkele dagen om me hierin te verdiepen.
En verdiepen moet nu wel lukken. Voorlopig zet ik Op Stoapel ‘on hold’. De wandeling is opgesteld, de afwerking laat ik aan anderen. Tempus Fugit.
Onze expo ‘Scheepsbouw in Temse, een terugblik’ lokte, gespreid over 3 dagen, meer dan 1000 bezoekers . Het voorbije weekend was het op zaterdag redelijk druk, op zondag liepen er doorlopend tientallen mensen doorheen het AC De Zaat.
Voor velen lokte het dakterras langs de raadszaal ook heel wat kijklustigen. Bij de enkele buien die De Zaat en omgeving teisterden bleef dit kijkpunt eenzaam.
Velen kwamen hier voor het eerst, zelfs inwoners van het nieuwe Temse. Blijkbaar is er nog steeds een drempelvrees om het huis van de ‘overheid’ te betreden.
Wel veel gehoord, oh, wat prachtig, dat moet hier wel aangenaam vergaderen zijn. (Daar geef ik dan geen commentaar op wegens het nog nooit meegemaakt.)
Edoch, het zicht, de zaal en het gebouw blijven niet alleen de bezoekers verbazen. Bovendien heb je er geen dikke jas vandoen.
Dit weekend waren vele bezoekers blijkbaar van een ander slag dan diegenen op de erfgoed dag. De gesprekken voerden me menigmaal mee naar totaal andere oorden, maar wel gelinkt aan de scheepsbouw. En natuurlijk kom je regelmatig oude bekenden tegen en worden de persoonlijke evoluties besproken. Hier is het hoofdmenu het voort schreiden van de jaren en het berustend zuchten, ‘zolang we maar naar hier geraken’.
Zo’n ontmoeting is er met een dame op leeftijd. Ik denk bij mezelf, dat gezicht ken ik toch. Toen ik haar vroeg of ik kon helpen, antwoordde ze dat ze haar zoon moest in het oog houden. Die was aandachtig de maquettes aan het bestuderen en daardoor zou hij wel eens kunnen vergeten dat zijn moeder er ook nog was.
Even later komt die zoon langs en stel aan hem ook de vraag of ik kan helpen, of hij werkzaam is geweest op de werf.
Hijzelf niet maar zijn grootvader wel, Jeroom Temmerman.
Of ik die ken? Jazeker, zij het vaag, maar ik wist wel dat die meestergast is geweest in de schrijnwerkerij. Wat ik wel wist is dat de dame, zijn moeder, me nu wel heel bekend is geworden. Haar gelaat was precies hetzelfde als dat van mijn tante/pit, haar nicht.
De man bekeek mijn badge en begon uit het hoofd mijn familie stamboom uit te leggen. Bij het opsommen van de kinderen van nonkel Albert en tante Maria bleef het bij twee. Vorig jaar heb ik al eens verhaald hoe ik aan mijn naam ben gekomen. En dat wist hij dus niet. (kozijn Hugo is als kleine overleden en ik was de eerstgeboren jongen in de familie)
Liliane, ze was er intussen bij komen staan, herinnerde zich dat wel. En zo ben ik weeral het een en ander te weten gekomen. En dit ging nu eens niet over de werf maar ze was er wel de aanleiding toe.
De werf, voor velen een ijkpunt in het leven, voor velen binnenkort vergeten. Daarom is het werk van Op Stoapel best nuttig te noemen. Om te vermijden dat inwoners van De Zaat niet zouden weten dat hier voorheen een middelgroot bedrijf is geweest. Dat de mannen en vrouwen best wel goed waren in het uitoefenen van hun job.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Temse in de regen I en II, Relikwieën I en II, Raadszaal R en L of andersom, Temse in de zon I en II, Portret met Temse, F 912, zon en regen.
Het is verwarrend. Weeral is het onmogelijk geweest een verslagje op mijn blog te krijgen. Van arrenmoede heb ik een nieuwe blog gecreëerd onder de titel Tempus Fugit II. Dit lees je, als het lukt op de vorige blog.
Onze Jan is zondag aangekomen in Santiago. Hij heeft zijne compostela opgehaald samen met Els, die met de fiets de Camino de Sureste heeft gedaan. (en niet zoals ik had geschreven de camino De la Plata) Beiden hebben veel regen, stortbuien en zelfs onweer te verduren gehad. Maar alles is uiteindelijk weeral goed verlopen.
Voor mij is het nog even wachten, het is de eerste maal dat ik zo laat vertrek. Het heeft alles te maken met het onbekende. Ik dacht in het Noorden komt de natuur iets later tot leven en zijn vooral de nacht temperaturen iets aantrekkelijker. Maar zie de weerkaart, 23°C in Oslo.
Hoe je het ook draait of keert, één ding is duidelijk, met mijn uitrusting kan ik zeker niet in de winter periode op stap, als dat al de bedoeling zou geweest zijn.
De expo van Op Stoapel in AC De Zaat kan (weeral) als een succes bestempeld worden. Meer dan 400 bezoekers werden geteld. Op vrijdag, op de opening van de erfgoeddagen waren meer dan 100 personen aanwezig, meestal mensen met een connectie met OS en /of Boelwerf.
Het koor Cor@Cor bracht enkele gesmaakte liederen. Eentje ervan was in het Gaelic, totaal onverstaanbaar maar bovenal hemels gezongen.
De voorverkoop van het boek Made in Belgium by Boelwerf ging vlotjes, de inschrijvingstafel was druk bezet, zowel op vrijdag als op zondag.
De brochure van de tentoongestelde maquettes vond gretig zijn weg naar de bezoekers.
Nu begin ik direct aan het volgende project, de Boelwandeling herschrijven. Dit Boelwerf parcour zou een ankerpunt zijn in het basisconcept dat is uitgewerkt met de raden van Bestuur van Op Stoapel, de werkgroepen Scheepswerven in Beeld en ons Toekomstproject. Deze besprekingen hadden tot doel een permanente vereeuwiging en eerbetoon aan het scheepsbouwerfgoed.
De betrokken overheden zijn bijzonder geïnteresseerd en bereid de nodige fondsen te voorzien. Dit vergt allemaal wel wat tijd. Het belangrijkste is dat er nu definitief kan gestart worden om langs de rivieren van het Schelde estuarium een toeristisch wandel fietspad te creëren om het toerisme te bevorderen en ook dat erfgoed te bewaren en de kennis door te geven.
En één van de ankerpunten is dan de kraan A27/M22 hier op de dijk te Temse. Het ankerpunt zou gekenmerkt worden door, uiteraard de kraan, maar ook door een tripod. Dit is de typische mast vooraan op de Boelschepen.
En van hieruit kan de bezoeker dan een rondwandeling over de site maken langs een 8 tal punten waar fotos en teksten de nodige uitleg geven over de plaats zelf. Heel makkelijk is dat niet maar uit ervaring weet ik dat, met de nodige mondelinge overlevering, het toch de moeite kan zijn.
Wandelen langs de Schelde, Scheepswerven in beeld zou in de toekomst een mooie fietstocht kunnen worden. Vanaf elk vertrekpunt (ankerpunt) kan men de Schelde, Rupel en Dender volgen langsheen plaatsen met een rijke industriële geschiedenis. De mogelijkheid om kortere lussen te vormen is een troef.
Mijn biljart tornooi zit er nog niet op, na 2 winst en 2 nipte verlies partijen realiseer ik een puntentotaal van 36. Dit is normaliter voldoende om de volgende ronde te mogen deelnemen.
De form is er, de winst is afwachten.
Vorige week heb ik nog een tochtje ondernomen. Samen met de Catsjoe (en de Ronny) zijn we van Gavere naar Oudenaarde gestapt. Prachtig decor langs de Schelde (daar is ze weer) langs rustige wegen en paden. Aan de brouwerij Liefmans, juist voor de voetgangers brug te Oudenaarde, was onze broek al enigszins droog. Zoals voorspelt was het wisselvallig weer. Met mijn plu bleef het wel beperkt tot de broek. Het bijhorende cafeetje van Liefmans is nog niet open voor het publiek. Dat drogen deden we dan maar naast de Sint-Walburgakerk, in de Carillon. Lang kon het liedje wel niet duren, de trein terug noopte ons om nog er een spurtje uit te persen, anders zou het een uurtje later worden.
Zaterdag morgen heb ik dan nog een toerke naar Tielrode gemaakt. Tijdens het oversteken van de polder kreeg ik 'op' de stortregen nog een windvlaag. Toen hielp mijn pluutje iets minder. Maar geen man overboord, een half uurtje later was het al vergeten.
Grtjs
Hugo
Fotos: Rustig pad, niet altijd langs de Schelde; Het komt toch!; Singing in the .. ; Zicht op de sluis; Prachtige gast maquette in AC De Zaat; Cor@Cor; In memory: Jan zijn stempel van het Paradores, verhaal komt nog; Guy is zaterdag vertrokken naar Compostela, in de regen (blog zie onderaan rechtse kolom).
nota: Waarschijnlijk is er een probleem met Bloggen.be geweest. Al verscheidene dagen kon ik geen bericht plaatsen. De titel luide oorspronkelijk: Morgen 1 mei.
Dit weekend is het erfgoed dag. Met Op Stoapel organiseren we een expo in het AC De Zaat onder de subtitel: Scheepsbouw in Temse, een terugblik.
Nu vrijdag is er de officiële voorstelling van het programma en de opening van onze expo.
Op deze expo zal weer heel wat nieuws te zien zijn. Brochures en catalogi van de werf, fotoboeken over tewaterlatingen, typisch scheepsbouwers gereedschappen, gekleurde tekeningen van schepen voor de klant en bijdragen over leidende figuren zoals Maurice Hemelaer en Frank Van Dycke zijn er enkele.
Verder is er nog een projectie ‘scheepsbouwers’ met beelden van beroepen, feestelijkheden en het verenigingsleven op de werf.
Een beeldmontage laat de verschillende stadia zien hoe een schip wordt gebouwd, een andere beeldmontage overloopt de gebouwen van de werf.
Ook andere werven in groot Temse worden belicht, zoals De Durme uit Tielrode en Gebroeders Maes uit Steendorp.
Uiteraard zijn er de prachtige maquettes die staan opgesteld op verschillende plaatsen in het AC. Enkele ervan zijn alleen op de erfgoed dag te bezichtigen. Op deze avond wordt ook de herwerkte en helemaal up-to-date gemaakte brochure over dit onderwerp voorgesteld.
Andere klassiekers zijn de platte grond met erop maquettes van de gebouwen en kranen en de dwarse tewaterlating van ons schip, de Op Stoapel.
Er is nog meer te beleven en te zien en dat alles kan uiteraard worden besproken in het Boelcafé, op de vijfde verdieping met prachtig zicht over de site.
Als toemaatje brengt Cor@Cor op regelmatige tijdstippen een muzikaal watergebonden bijdrage.
Voilà, bij dezen iedereen welkom op het Frans Boelplein.
Een zalige Pasen aan allen. Met dit weer moet het zeker lukken.
Zomerse toestanden in april, als dat maar goed komt.
Ieder geval, ik laat het niet aan mijn hart komen.
Donderdag laatstleden er nog eens op uit getrokken met de Ronny en de Catsjoe.
De Jan zit alweer veilig en goed in Portugal om zijn camino Portugués af te werken.
Hij werd daar verwelkomd door Lynn, de Amerikaanse die regelmatig overvliegt om een stapke in Europa te zetten, veelal in de richting van Compostela. En als het goed zit ontmoet hij volgende week ook Els, de Nederlandse die hij al verschillende keren heeft ontmoet, op de camino en thuis. Deze laatste dame is nu met de fiets bezig aan de camino de la Plata, iedere dag een 100 km, over niet altijd vlakke wegen.
Wel kan ik al melden dat Jan zijne camino begonnen is in de regen. Aha!
Niet gelachen, het kan hier ook vlug verkeren.
Maar donderdag dus was het uitstekend wandelweer, nog niet te warm en (bijna) windstil. We hebben een tochtje gedaan langs de parken in de omgeving van Hoboken en Berchem.
Via Petroleum Zuid trokken we langs het Kielpark naar Vogelzang. We volgden als het ware de onderkant van de ring, goed hoorbaar. Maar eens in het Nachtegalenpark kwam de rust. De omgevingsgeluiden kwamen vooral van vogels. Joggers waren er ook al. Die hun geluiden zijn meestal zacht, het ritselen van pantoffels op het grint. Hun andere geluiden beperken zich meestal tot hun eigen oren.
Een korte rustpauze, om te genieten van de warme zonnestralen, volstond om onze tocht verder te zetten.
Als vanzelf loop je het Middelheim park binnen. Eigenlijk moet ik schrijven, het Middelheim Museum/beeldenpark.
Dit was voor mij een ware openbaring.
Al dikwijls langs daar gepasseerd, meestal werk gerelateerd of om een bezoekje te brengen aan iemand in het UZ.
Om alle kunstwerken te bezichtigen heb je meer dan één dag nodig. Terugkeren kan uiteraard ook, en dat zal wel gebeuren.
Bij dit blitz bezoek vielen me Het Huis en The Bridge Without a name op.
Bij het biljart tornooi driebanden heb ik al twee wedstrijden gewonnen. De eerste nipt verloren, de tweede overtuigend gewonnen en de derde slecht gewonnen. Kan dat? Ja, als je uw aantal caramboles bereikt maar te veel beurten nodig hebt. Het is dus afwachten of ik volgende week aan een aanvaardbaar resultaat kom om verder te mogen gaan. It’s just a game.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Daar ga ik naartoe, via fietserstunnel; Sanering nog steeds aan de gang op Petroleum Zuid, bakermat van de Belgische petroleum industrie; ’t Stad; Het Huis, waar vogel gezang je tegemoet waait; Steek je zo de Chinese grens over, werk van Weiwei Ai; Rustig plaatsje voor de pic-nic; Te lang in de zon gelegen; Op de terugweg, mooi in het zonnetje; Veel herinneringen!
Vrijdag een stapke gedaan, toerke in de omgeving van Kortenberg – Erps-Kwerps. Er stond een scherpe noord-oostenwind. Het deerde niet en had een voordeel, we konden kennismaken met het geluid van opstijgende vliegtuigen. En dat zijn er veel. Om de 2 à 3 minuten, schat ik, scheurt de lucht open.
Jan dacht aanvankelijk dat het wel meeviel tot je in het verlengde van de startbaan komt.
Achja, alles went. Toen we s’avonds in Kwerps nog een verfrissing tot ons namen konden we de plaatselijke bevolking uitvoerig ondervragen over het geluid. De eerste vraag was natuurlijk of die opstijgende vogels geen bron van ergernis was. ‘Welle zoan da geweun hè’ was het uitgebreide antwoord. De slotvraag van de enquete was iets uitgebreider. Waarvan ondervinden jullie het meest hinder, stijgen of dalen? ‘Woa zelven bloaven op de greund’.
Spreker van dienst was echter van mening dat stijgende toestellen iets meer decibels produceerden.
Voor ons drieën was het weer eens iets anders. Natuurlijk kan ik best begrijpen dat in de ruime omgeving van Zaventem Airport wonen een ‘gewoonte’ moet zijn.
Voor de Ronny was het een hoogdag. Een nieuwe lens, voor zijn al uitstekende foto toestel, kon uitgebreid getest worden. En het mag gezegd en geschreven worden, de foto’s van de opstijgende vliegtuigen zijn best scherp te noemen. Op een bepaald moment kon je de vullingen van de tanden van een piloot zien. En die waren goed gedaan.
Ikzelf zal me op mijn tocht deze zomer enkel bedienen van het I-Phone toestel, minder gewicht en makkelijk weg te steken. Alhoewel het toestel van de Ronny qua gewicht heel goed meevalt. Er is natuurlijk wel die lens die een iets groter volume heeft. Maar één ding is nu al zeker, zijn foto’s zullen mijlenver beter zijn. Een geluk nog voor mij, hij loopt ook van Oslo naar Trondheim en deelt graag zijn opnames.
Vandaag leg ik de laatste hand aan een brochure voor Op Stoapel. Hierin worden de tentoongestelde maquettes in AC De Zaat, van Op Stoapel en enkele uit privé bezit, beschreven. Er is nogal wat tijd en moeite in gestoken. Dankzij de medewerking van velen (hartelijk dank) zal op de erfgoeddag van 28 april e.k. een unieke uitgave van Op Stoapel ter beschikking liggen van de bezoekers.
En dan begin ik echtigentechtig aan de afwerking van mijn trip naar Oslo. Want ook hier weer: tempus fugit.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Scherpe beelden; Die is wendbaarder; Gegrond.
Nota: Woensdag vertrekt de Jan naar Porto alwaar hij zijn onderbroken tocht van vorig jaar, de Camino Portuguès, zal afwerken. We brengen hem weg, zijn we ook eens een aantal dagen gerust.
Is te volgen op https://jacobspadportugal.blogspot.com/ .
In de linker kolom zijn enkele wijzigingen aangebracht. En het beloofde kaartje van het Olavspad staat op zijn plaats evenals het stukje na de overzet tussen Horton en Moss, eigenlijk al een voorloper van het GROTE pad. Om de grote kaart te zien dien je op het vierkantje in de rechter bovenhoek te klikken. De kaart verschijnt op uw scherm. Ik ben al tevreden dat dit mij is gelukt. Als de volledige kaart klaar is, Temse - Oslo zal ook deze een geschikte plaats krijgen.
Vanmiddag rustig in de zon gezeten en ervan genoten. En in de late namiddag nog even tijd gemaakt om een tentoonstelling te bezichtigen.
‘Platenhoezen uit de Belgische Muziekgeschiedenis’ is zeker de moeite van een bezoekje waard: tot en met 28 april, Gemeentemuseum, Kasteelstraat 16.
Je loopt doorheen 60 jaar geschiedenis, op een logische wijze uitgestald, en bij elkaar gespaard door Dany De Bock.
Deze week geen wandeling gemaakt, gene tijd! Zoals vermeld is de lente ‘kriebel’ schoonmaak hiervan de schuldige. Maar dat moet ook eens gebeuren. En of dit ook iets te maken heeft met het driebanden weet ik niet. Mijn eerste partij is wel niet schitterend verlopen en op de koop toe, al is dat eigenlijk een logisch gevolg, ook verloren.
Wel goed nieuws is het ophalen van dopjes bij de gemeentelijke lagere school te Kruibeke. Er bleek niet één zak klaar te staan maar zeven. Met de woorden zeven, klein en groot zou ik wel een verhaaltje kunnen schrijven, als dit niet al was gebeurd.
Pieter en Miranda hun tuinhuis zit weer helemaal vol, meer dan dertig zakken. Als er nog bijkomen tegen dat de ophaaldienst langs komt (normaliter deze week) zullen de zakken buiten gestapeld moeten worden, weliswaar in het droge.
Deze week staat er alleszins een wandeltochtje op het programma, als …..
Vorige vrijdag was er een rëunie bijeenkomst van de OAP. Voor de vierentwintigste keer is de Onderhoud Altijd Paraat bijeen gekomen in de kantine van KSV. En zoals dat gaat bij dergelijke gebeurtenissen van iets oudere mannen, er wordt nog al eens over het verleden gesproken.
Het ging er ook over dat niet iedereen altijd aanwezig was. Mensen die aan de kust zijn gaan wonen komen niet zo maar eventjes over en weer. Van een persoon werd gezegd dat het niet zo goed ging met zijn echtgenote.
Zaterdag morgen kwam het nieuws dan toe dat het erger was. Vorige avond was Betty overleden. En dan kom je weer terug op aarde. Het is onvermijdelijk en het komt naderbij en niemand ontsnapt eraan. Alleen denk je altijd, het is toch wat vroeg.
De vereniging OAP was er één van de vele op de ‘zaat’. Zelfs binnen de onderhoud waren er nog groepjes, de eilentriekers, de paswaarkers, de droairs, kortom, de iet of wat grotere beroepsgroepen hadden nog wel een voetbalploeg of iets dergelijks.
Maar alleen de OAP had een eigen wapenschild.
En dat schild hangt bij me thuis. En nee, ik heb dat niet meegepikt. Het hing, na het faillissement en de opruiming van alles wat niet vast zat, nog steeds boven aan de muur, waar ooit mijn werkbank stond. Ik merkte dat schildje natuurlijk direct op toen ik er een brandweeroefening ging voorbereiden. (Daar kon ik nog een vuurtje maken zodat de ‘uitruk’ realistischer was.)
Grtjs
Hugo
Foto’s: Die zeven zijn er in BCG zakken overgegoten uiteindelijk acht; Het schildje met wisselende achtergrond; Hoezen.
Nota: Wie oude poster kalenders wil, geef maar een seintje.
Gisterenavond is het drieband tornooi van start gegaan. Vandaag is het mijn beurt om te proberen binnen een redelijk aantal beurten aan tien driebanden te geraken.
Ik heb vier wedstrijden gezien en het waren er vier verschillende. Natuurlijk is dat zo, anders heb je geen vier wedstrijden. Het verschil zit hem in de reeks waarin wordt gespeeld.
De eerste en de laatste partij ging tussen spelers uit de lage reeks, tussen 10 en 14. De eerste eindigde na 71 beurten, waarin een speler pas na 30 pogingen zijn eerste carambole lukte. De laatste eindigde na 37 pogingen, wat een mooi resultaat is.
In de hoge reeks (van 15 tot 20) ging het mooi gelijk op. Het is te zeggen en schrijven, een nul reeks van zes tot tien beurten is mogelijk. En dan volgt plots een reeks van 3 of meer (gisteren 5) driebanden. Op precies 40 beurten was de partij beslist, wat een punten score van 10 oplevert.
In de ere-klasse (21 en meer) zie je dan wel het verschil, meerdere reeksjes zijn geen uitzondering. Zelden komen die partijen ver boven de 40 beurten uit.
Alle beurten voor die 40 levert extra punten op, al wat hoger uitkomt heeft een mindering tot gevolg. 0 punten worden bereikt aan het ronde getal van 80 pogingen. En in het driebanden spel wordt deze score niet zelden bereikt.
Daarom in de aanhef van dit artikel het woord proberen. Misschien helpt de nieuwe oude keu, kadootje, die iets zwaarder is. Keep you posted.
Maar het is niet al biljart wat de klok slaat. De lente is nu wel degelijk in het land en ook al is het een beetje gedateerd, de lente schoonmaak is gestart. Die opfrisbeurt betekend (gelukkig) dat er heel wat overtollige zaken naar andere oorden zullen verhuizen. En dat impliceert ook weer om keuzes te maken.
Keuzes maken doen we ook met Op Stoapel. De erfgoeddag van eind deze maand nadert met rasse schreden. Het weekend van 28 april begint al op vrijdag, het materiaal verhuizen en opstellen in AC De Zaat.
In deze tentoonstelling trachten we een beeld te geven van de scheepsbouw in (groot) Temse. De Boelwerf in Temse heeft 165 jaar bestaan. Daar is in het huidige straatbeeld weinig van te zien behalve dan de beschermde A27 (M22) torenkraan op site De Zaat. In de buurgemeente Steendorp gaat de scheepsbouw zelfs terug tot de 17e eeuw.
Er zullen extra luiken zijn over de scheepswerven in de buurgemeenten met name Scheepswerf gebr. Maes uit Steendorp en Scheepswerf De Durme uit Tielrode.
Kamerkoor Cor@Cor zorgt voor een muzikale noot met liederen over water, schepen, varen
De maquettes die opgesteld zijn in AC de Zaat zullen uitvoerig te bekijken zijn. Er zijn ook maquettes uit privécollecties die speciaal voor de gelegenheid zullen te zien zijn.
Verder heel wat multimedia die de scheepswerf een beetje terug zal brengen en ons doet mijmeren over vroegere tijden.
In het Boelcafé kan je wat bijpraten bij een drankje en kennis maken met andere bezoekers.
Volgende verenigingen werkten mee en zullen ook aanwezig zijn op de Erfgoeddag: Scheepswerf De Durme Tielrode, Kamiel D Hanis, Binnenvaartmuseum Dordrecht, Rijn-en Binnenvaartmuseum Antwerpen, en Tolerant vzw uit Rupelmonde.
Met de steun van de gemeente Temse, Erfgoeddag en Erfgoedcel Waasland.
Om af te sluiten nog dit: deze week kan ik alweer een zak met dopjes gaan ophalen in de gemeentelijke lagere school van Kruibeke.
Hierbij een artikeltje uit het driemaandelijks tijdschrift van Flash 1, van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw.
We zeggen het ieder jaar.... "Dit record zal moeilijk te evenaren of te breken zijn...", maar ieder jaar opnieuw, verpulveren jullie, onze trouwe dopjesspaarders, het staande record. Niet zomaar met een paar kilo, dit jaar met maar liefst 33.960 kg meer dopjes dan in 2017.
Dit brengt het nieuwe record op 380.800 kg aan gerecycleerd plastic en het zal niet makkelijk zijn, maar we zijn vol vertrouwen dat we dit jaar nog net iets meer naar de 400.000 kg zullen opschuiven. Een mooie droom toch? We vermelden ook graag een aantal nieuwigheden uit het afgelopen jaar.
De sorteerders uit Tongeren namen een nieuwe dopjesloods in gebruik om alle opgehaalde dopjes makkelijker te kunnen stockeren en sorteren. Verder lanceerden we een dopjesbrief - een nieuwsbrief met berichten over de dopjesactie. Inschrijven kan via www.dopjesactie.be .
Geïnteresseerden kunnen hun bijdrage aan de dopjesbrief inzenden via info@dopjesactie.be. Wil jij bijvoorbeeld een school of organisatie die heel veel doppen inzamelt eens in de kijker zetten, dan kan dit. Suggesties, verhalen, leuke foto's of anekdotes over de dopjesactie, zijn altijd welkom.
Dat we weerom een record breken met onze dopjesactie is een teken dat de dopjesvrijwilligers en alle spaarders zich nog altijd ten volle inzetten voor ons centrum. Zo kwam er in 2018 75.000 kg van het sorteerpunt van "Ternat dopt mee... met het BCG". Er kwamen ook een aantal nieuwe inzamelpunten bij. Op dit moment staan er ondertussen meer dan 370 inzamelpunten op de website, maar we ontvangen dopjes van veel meer verzamelaars in binnen- en buitenland. De dopjesbus deed 400 ophaalplaatsen aan, hetgeen zich vertaalde in meer dan 70.000 km op de teller.
We willen ook alle mensen, die van dichtbij of van ver bij deze actie betrokken zijn, van harte bedanken. Dopjesspaarders, inzamelpunten, chauffeurs, sorteerders, de dopjescoördinator, Horta - uw partner voor tuin en dier - en Raff Plastics - het recyclagebedrijf - ... allen dragen ze hun dopje bij aan het succes van de actie en zo werd dopjesactie 2018, ondanks de prijsdaling, een daverend succes!
Bedankt.
Ik wil hierbij aansluiten en de vele donateurs, die met alle bescheiden maar zeer waardevolle bijdragen, er voor zorgen dat het inzamelpunt van Pieter-Miranda en Herman-Eliane regelmatig meer dan twintig (en meer) zakken kunnen afleveren. Deze week stonden er weer twee plastiek tassen aan de deur, en dat tikt leuk aan in de grote BCG zak.
