|
Beste Lezers,
Het weekend is weeral gepasseerd. Op zaterdag konden we genieten van een huwelijksjubileum met bijhorende maaltijd/wijnen. De voorgeschotelde spijzen waren verrukkelijk, de geschonken wijnen deden zeker niet onder.
Jammer genoeg was het voor ons beiden na enkele danspasjes bedtijd. Immers, op zondagmorgen was het vertrektijd voor een driedaagse naar Made, Nederland, met de vrienden van de biljartclub.
Wat wandelen, fietsen en terrasjes doen vulden de dagen met gemak in de voortuin van de Biesbosch (Zwaluwe, Made, Drimmelen, Raamsdonkveer)
Op maandag namiddag stond een boottocht op het programma door De Biesbosch. Dit nationaal park is een uitzonderlijk natuurgebied dat grote bekendheid heeft verkregen door zijn unieke landschap, spaarbekkens, drinkwatervoorziening en de bevers.
De nogal nijdige wind en de zon deden de kaakjes blozen.
De eeuwenoude getijden delta heeft door de aanleg van de Deltawerken z’n grote getijde werking verloren. Nationaal Park De Biesbosch is een beschermd natuurgebied en het grootste zoetwatergetijdengebied van Europa.
De ‘oude’ Biesbosch voorzag vele mannen en vrouwen van werk en het gebied werd intensief gebruikt. Deze verschillende vormen van gebruik gingen min of meer gelijk op met de op- en aanslibbing van het gebied. In open water vestigen zich – na sedimentatie – de eerste planten: biezen. Het hele gebied dankt er zijn naam aan! Deze specifieke mattenbies werd commercieel geoogst en gebruikt voor de vervaardiging van stoelzittingen.
Door opslibbing van het biezengors (de begroeide grond) raakte het land geschikt voor de groei van riet. Het riet uit De Biesbosch stond bekend om zijn lengte. Bossen van vier, vijf meter lang waren eerder regel dan uitzondering. Elk voorjaar kleurden de rietgorzen bovendien botergeel, door de uitbundige bloei van spindotters. Net als biezen wordt er tegenwoordig commercieel ook geen riet meer gesneden in De Biesbosch.
Door de wisselende waterhuishouding (Deltawerken) van De Biesbosch lagen de rietgorzen hoger en droger. Ze begroeiden daardoor met ruigtekruiden zoals haagwinde, braam en het harig wilgenroosje.
Een volgende stap in de omvorming van dit gebied was het rietgors omzetten naar (hak)griend: vochtige akkers. Percelen werden afgesloten en met behulp van duikers regelden ze de waterstanden van het gebied. Deze vochtige akkers vormden ze vervolgens om naar landbouwpercelen. Na het rooien en malen van de griendstoven werd de gewenste waterstand bereikt. Het gewonnen land werd gebruikt als gras-, wei- of bouwland. In de laatste jaren zijn er juist weer landbouwpolders verdwenen om ruimte te maken voor de rivier: een belangrijk aspect van natuurontwikkeling.
Tot de afsluiting van het Haringvliet (1970) werden de buitendijkse grienden regelmatig gehakt. Het hout had allerlei functies: paaltjes voor in een weiland, hoephout, gereedschapsstelen en Gelders rijshout. Sommige griendwerkers hakten wel dertig verschillende soorten gebruikshout! Tegenwoordig wordt er nog maar weinig griend gehakt: in totaal zo’n twintig hectare. Op die hakpercelen groeien elk voorjaar smeerwortel, bittere veldkers, look-zonder-look, fluitenkruid, bitterzoet en holpijp in de greppels.
Door het verdwijnen van de griendcultuur veranderden hakstruiken in bomen en hakgrienden geleidelijk in weelderige wilgenbossen. Typisch voor De Biesbosch zijn die schots en scheef staande bomen. De horizon van De Biesbosch is daardoor zo’n 25 tot 30 meter ‘hoger’ komen te liggen. De eens zo massaal groeiende brandnetels worden nu plaatselijk volledig verdrongen door de reuzenbalsemien: een kruidachtige plant met roze en witte bloemen die wel 2.5 meter hoog wordt.
In 1988 zijn de eerste Nederlandse bevers – na het uitsterven van deze diersoort in 1826 – geherintroduceerd in De Biesbosch. In twee decennia hebben ze zich flink uitgebreid. Bij een grootschalige inventarisatie in 2014 waren er ruim 107 beverburchten aanwezig in het Nationaal park. Het huidige aantal bevers in De Biesbosch wordt anno 2015 geschat op meer dan 250 exemplaren. Een bever krijgt 1 tot 6 jongen per keer.
De rondvaart was uitermate interessant door het zicht op de oevers en plassen of velden maar ook door de gids aan boord. Zijn mooie en klare stem en dito taalgebruik hielden de ‘toeristen’ bij de les.
Naar huis ging de tocht over Bergen op Zoom. Dit was een verassing van formaat. Sinds vorig jaar is er rond Markiezanaatsmeer, stuk van de Oosterschelde, een wandelpad/fietspad aangelegd. De wandelboulevard mag er best wezen, zeker met het (frisse) lekkere zonnetje van gisteren.
De tour van ongeveer 8 kilometer is het doen waard. Op bepaalde plaatsen kon je eenden met hun kroost, ganzen, reigers en ooievaars spotten.
Tot slot van de dag zijn we langs de haven van A gereden. Vanuit Bergen op zoom kon je de koeltorens en de container kranen duidelijk zien. De havenwegen veranderen regelmatig van tracé en dus was het uitkijken om tot in Doel te geraken.
En weeral denk je: was het nu echt nodig om de lijdensweg van dit mooie dorp op te starten en zoja, waarom de beslissing over het definitieve einde steeds vooruitschuiven.
Een vuile wonde stinkt veel erger.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Hoe kan het ook anders, een molen moest er bij; Zouden we in ons landeke ook vlugger moeten toestaan, Onze Kerk, een restaurant; Het vlakke polderland (aan de Amer, water tussen de Bergsche Maas en het Hollands Diep); Met de party boot (Catharinaplaat) door het Gat van de Slek, amper breder dan de 7.70 m van het schip; Verscholen in het riet of toch ongeveer; België, goed kijken; In renovatie, Fort Waterschans, onderdeel van de West Brabantse waterlinie, is aangelegd in 1584; Bergen op Zoom plage; Het einde nabij?
|
