Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
20-12-2020
Alles komt goed.
Beste Lezers,
Wie speelt met wiens voeten? De farmabedrijven die Europa, en zijn staten, onder druk zetten of is het omgekeerd? Farma of niet, het zijn economische bedrijven. Astra-Zenica zegt geen winst te willen maken met het vaccin maar voor zowel Pfizer als Moderna is het business as usual en ze zullen de marktprijs vragen.
Maar echte woekerprijzen zal niemand vragen. Dat alleen al zou voor hun imago rampzalig zijn.
Wie gelooft dat?
Wel kan de blunder van de politiek, alweer!, er voor zorgen dat de contacten met de farmareuzen in het gedrang komen. Werken met een overheid die haar afspraken niet nakomt is moeilijk.
Waarom moeten die prijzen geheim blijven.? Een professor denkt (!) dat het een voordeel kan zijn voor een klein land. Omdat die markt zo klein is kunnen farmabedrijven hun producten aan een lagere prijs verkopen. Maar dat mag niet geweten zijn! Als grotere landen die, lagere, prijs zouden willen voor hun aankopen kan dit wel eens onrendabel zijn voor het bedrijf! Moet een prof zo lang naar school gaan om de eenvoudige regels van de economie niet te kennen! En dit dan nog als les voor zijn studenten!
Mijn inziens geldt de economische logica niet voor het coronavaccin. Het gaat hier over een pandemie, zowel de overheden als de farmabedrijven hebben hier een grote maatschappelijke rol te spelen.
In dezelfde lijn ligt de advocatuur in onze maatschappij. De advocaten J Platteau, A Godfroid, C Clement, W Damen en B Herman vertegenwoordigen de Reuzegommers, je weet nog wel, die ongelooflijk lompe studenten die een jongeman naar de andere wereld hebben geholpen.
Wel, die heren advocaten vragen bijkomend onderzoek.
Waarom? Wel, om de schuld te verdelen. Misschien ligt het wel aan het ziekenhuis dat de jongeman is overleden. Schandalig en schaamteloos!
Dit is gewoon een vertragingsmaneuver om de Reuzegommers met een minimum straf te laten wegkomen. Als er al een veroordeling van komt is het voor de jonge heren een kleine storing geweest in hun, overigens, onbekommerd leventje.
Men zou de deontologie van de heren advocaten toch eens onder de loep mogen nemen. Net zoals men de ouders van deze sujetten wel eens op het matje zou mogen roepen. Enkel hun geld is een teken van liefde (uit noodzaak). Ik geloof nooit dat deze kinderen anders zullen reageren dan hun ouders, ze worden zo opgevoed, met geld kan je veel goedmaken!
Voor de rest alles goed.
De werkzaamheden ten huize verlopen goed. Enkele storingen in de planning niet te na gesproken. Een van die storingen is een gat maken in de waterleiding! Bijna was het een ramp. Nu kwam ik er mee weg met het maken van een gat in de kast en het verleggen van een stukje leiding. Nog voor kerst is het in orde.
En dat is niet lang meer hé!
Het jaar is alweer (bijna) voorbij. Wellicht gebeurd er elk jaar wel iets om niet te vergeten maar dit jaar spant wel de kroon. Dat het vanaf de 1e coronacrisis veelal mooi en zacht weer is geweest bijvoorbeeld. Dat Biden is verkozen. En dat de Wout alle prijzen heeft gewonnen die er te winnen zijn!
Heu, om het covid-19 virus niet te vergeten. Hopelijk kunnen we volgend jaar weer op een meer normale manier met elkaar omgaan, familie en vrienden op bezoek krijgen (of gaan), terug op café, terug kaarten, terug kunnen reizen, ver of dicht, terug naar .. leven.
Aan alle lezers een goed en normaal 2021 toegewenst.
Gelukkig zijn er nog de buitenlandse media, The Guardian en The Washington Post plaatsten een groot artikel over een Belgische Heldin uit WOII, Janine De Greef. Deze verzetsstrijdster bracht honderden Engelse en Amerikaanse piloten in veiligheid. Ze stierf op 7 november ll. in een Brussels woon-zorgcentrum op 95 jarige leeftijd. België had haar vergeten!
Foto's:
Deze week op stap geweest met de Ronny en de Catsjoe, in en rond Hemiksem, Schelle en Niel. Ook hier zijn tal van mooie wandelpaden. En af en toe komt men een rustige zitbank tegen, waar dankbaar gebruik van wordt gemaakt.
Omdat de Jan er niet bij was heb ik er maar enkele fotoÿs van dieren bij geplaatst. (met dank aan de Ronny)
Nog even dit: Het BCG viert(de) dit jaar zijn 30 jarig bestaan. Er is een vernieuwde website: www.geleidehond.be en de dopjesactie's blijven succesvol, ondanks de crisis. zie ook www.dopjesactie.be . Of kijk even naar de link in de rechterkolom.
Bij de sluiting van Café Rita op de markt wordt alweer een stukje Boelgeschiedenis afgesloten.
Veertig jaar heeft Rita De Rijck het volkscafé, dat haar naam draagt, open gehouden. Met de vele verhalen die ze heeft gehoord kan ze meerdere boeken schrijven. Wellicht (zeker) zullen enkele van deze boeken niet geschikt zijn voor publicatie, kwestie van de privacy hé.
Menig arbeider of bediende vond zijn weg naar deze gezellige kroeg. Vele foto's en atributen verwijzen/verwezen naar den Boel. In de goede (?) jaren namen nogal wat werknemers deze rustpauze te baat om vlug enkele pintjes te gaan drinken. De etablisementen op en in de onmiddelijke nabijheid van de markt deden daar goede zaken aan.
In 1968 kwam Rita's moeder zich in het café vestigen. Zij was cafébazin en zangeres van volkse liedjes. Rita nam het café over van haar moeder, die in de volksmond bekend was als Zwarte Maria. Nu nog altijd noemen velen het volkscafé 'Bij Zwarte Maria'. Ze is bijzonder blij dat de foto van haar moeder, die in het café hing, even te zien is in de serie "Met man en macht".
Ze vindt het leuk dat haar café, dankzij de filmopnamen, vereeuwigd is.
Café Bij Rita op de Markt van Temse zal niet meer opengaan, zelfs niet als de coronaregels het opnieuw toelaten. Rita gaat met pensioen en vindt het haast erger voor haar klanten dan voor zichzelf: dat was hier geen café, maar een living.
Een cafébazin zoals Rita De Ryck maken ze niet meer. Iedereen was hier welkom: dokter of landloper, of je nu één euro uitgaf of honderd. Ik praatte met alleman. Maar in het café was er maar één baas: Rita. Nooit heeft er politie voor de deur gestaan. Als ik een discussie zag, zwierde ik hen buiten. Je moet dat niet laten escaleren. Ik ben 1,53 meter, maar ik had geen schrik om een beer van twee koppen groter de deur te wijzen.
Langzaamaan zag ze, zoals in heel Vlaanderen, het caféleven achteruitgaan. Met kermissen kon je vroeger over de koppen lopen. En dat ze het carnaval hebben verlegd van zaterdag naar zondag heeft ook een verschil gemaakt. Zaterdags deden de mensen een nachtje door, maar zondags ging dat niet, want volgende dag moest er gewerkt worden, althans voor de meesten.
Rita heeft ook veel goede herinneringen. Voetbal-, biljart-, duiven- en andere clubs hadden hier hun uitvalsbasis en Rita had elke dag eten in huis, van pateekes tot eieren. Haar vaste, alleenstaande, klanten kregen zelfs warme maaltijden. Voor de jonkmannen heb ik veel gekookt: vlees met wat groentjes. Ik deed dat graag en anders gingen ze toch maar naar de frituur.
Rita heeft altijd gezegd dat ze op 20 december 2020 zou sluiten, veertig jaar nadat ze de zaak heeft overgenomen. Tuurlijk ga ik het missen, das mijn leven. Maar ik vind het vooral spijtig voor mijn vaste klanten. Die kwamen alle dagen en zaten hier thuis. Dat was hier geen café, maar een living.
Rita gaat nu genieten van haar man en haar grote tuin. ´Mijn vaste klanten zeggen dat ik in een zwart gat ga vallen. Maar ik heb dit voorjaar drie maanden kunnen proefdraaien en ik moet zeggen: ik heb dat gat nog niet gevonden.
Rita en Sven (en Siri), ik zal het missen en het ga jullie goed.
Geschiedenis:
Rond de jaren 1900 was de herberg in handen van Arthur De Rille onder de naam De Gouden Arend. Ik vermoed dat dit zo is gebleven tot de jaren twintig. Daarna, tot 1962, was de uitbating in handen van Van Britsom. Georges volgde zijn vader Achiel op bij zijn huwelijk in 1949. Onder laatst genoemde stond de naam Het Vlaamsch Huis op de gevel. (tussen 1927 en 1931) Later is het Vlaamsch Huis verkast naar de Kamiel Wautersstraat waar later de Nopri kwam. Ook binnen de familie Van Britsom waren velen werkzaam op de werf.
Op zolder trof ik vorige week nog een rieten zetel aan, bang, ineens terug naar de jaren vijftig. De terassen stonden toen vol met rieten stoelen en tafels, zeker met de Sinksenkermis. Het was altijd mooi weer en veel volk op gang. En voor mij speeltijd van na de 11 uren mis tot .... ze me vonden. (voor het einde van de mis mocht de kermis niet openen!)
(Van vele vrijdagse marktkramers stonden hun schraven en planken gestouwd binnen het huis, tistezeggen overal waar er plaats was, tot op zolder. Het uitzetten startte al op donderdag avond, zou je nu eens moeten proberen. Op 25 december 1932 werd de vismijn en de bel toegewezen aan Achiel, die dus vele werkzaamheden had buiten zijn mandenvlechten.)
Gisteren stond de kerstboom volledig mooi opgetuigd. Bij het water geven ging het echter fout. De boom kapsijsde en ging tegen de vlakte. De vlakte is in dit geval de houten vloer. Een haastig weg getrokken, weliswaar tweedelige, tafel vergrootte de ravage. De laptop verdween in de zwarte smurrie die, in uptempo, zich over de vloer verspreidde. Tussen de aarde, lampjes en stukjes kerstbollen smakte het ding tegen de grond. (Get.. mme)
Maar alles is goed gekomen. Het feit dat jullie deze tekst kunnen lezen is het bewijs.
En nu staat de boom, allé een hoop takken zonder wortel, in de pot met een plankje aan zijn voeten met extra zand erover heen, buiten. Niet dat daar iets mis mee is, hij staat daar mooi en fris!
Mooi maar warm staan de linken naar de goede doelen waar ik al jaren voor supporter.
In de rechterkolom staan twee nieuwe blokjes (De Warmste Week en BCG), tik ze maar eens aan. Beide initiatieven blijven hart verwarmend. Voor mezelf is het steeds moeilijk om een voorkeur uit te spreken. Maar wat je ook steunt (er zijn er nog vele andere), het is belangrijk om in deze coronatijden een gift te doen.
Warme Groeten
Hugo Peregrinus
RIP John.
Vandaag is er een kraantje opgebouwd aan de rusthuis site.
Zelfs heiligen zijn niet bij machte om het feest van Barbara te laten doorgaan. Jammer maar .... dat is al dikwijls gezegd en gehoord in 2020. Wel is er nu al het consigne om het volgend jaar beter te doen: dubbel vieren.
Het veilig houden is nu de boodschap en hoop doet leven.
Klein stukje uit de brief van de korpsoverste van Kruibeke:
"Het is vandaag een bijzondere dag, een dag die we in normale omstandigheden anders doorbrengen. De coronapandemie, die ons nu al maandenlang in de greep neemt, heeft er nu echter voor gezorgd dat we niet kunnen samen zijn. Het zijn uitzonderlijke maatregelen voor uitzonderlijke omstandigheden.
Het moet zo wat van tijdens de wereldoorlogen geleden zijn geweest dat we Barbara niet samen kunnen vieren. Barbara, onze patroonheilige die ons probeert te behoeden voor onheil.
De dag staat normaal in het teken van kameraadschap en samen zijn, een dag propvol gevuld met plezier. Een glimlach verschijnt automatisch wanneer ik aan de fijne momenten van de vorige jaren denk.
Het zal dus nu anders zijn, thuis bij ons gezin. Niet met de collega s, maar wel met de mensen die elke dag voor ons klaarstaan en ons steunen in onze toch wel aparte vrijetijdsbesteding. We doen het volgend jaar gewoon dubbel zo goed."
Zelfs de Sint doet zijn best, coronaproof uiteraard, op anderhalve meter afstand van zijn piet.
Als gebruiker van de openbare weg krijg ik regelmatig kriebels als ik voetgangers of fietsers passeer. Gisteren morgen weer kruis ik een voetganger die rechts van de weg loopt, volledig in het zwart inclusief zijn kap. Overdag merk je die wel op, bij nacht is dat een ander paar mouwen. Idem voor fietsers zonder verlichting. Beseffen die mensen dan niet dat je met een auto die pas merkt als je er al bij bent.
Ik loop dus links op de baan en met fluo kleding, zelfs mijn rugzakje heeft fluo delen.
Daarom ben ik toch eens gaan kijken of er iets in de wetgeving staat wat betrekking heeft op voetgangers.
Koninklijk besluit van 1 december 1975 houdende algemeen reglement op de politie van het wegverkeer en van het gebruik van de openbare weg
"Verkeersreglement"
B.S. 09.12.1975
Artikel 1. Toepassingsgebied
TITEL I. INLEIDENDE BEPALINGEN
TITEL II. REGELS VOOR HET GEBRUIK VAN DE OPENBARE WEG
Artikel 42. Voetgangers
42.1. De voetgangers moeten de trottoirs, de delen van de openbare weg voor hen voorbehouden door het verkeersbord D9 of D10, of de begaanbare verhoogde bermen volgen en, zo er geen zijn, de begaanbare gelijkgrondse bermen.
42.2.1. De personen die een rijwiel, een gemotoriseerd rijwiel, een voortbewegingstoestel of een tweewielige bromfiets aan de hand leiden of die voorwerpen vervoeren die veel plaats innemen, moeten de rijbaan volgen zo zij in aanzienlijke mate de andere voetgangers hinderen.
42.2.2. Zijn er geen begaanbare trottoirs of bermen, dan mogen de voetgangers de andere gedeelten van de openbare weg volgen.
1° Wanneer de voetgangers het fietspad volgen, moeten zij voorrang verlenen aan de fietsers enbromfietsers.
2° Wanneer de voetgangers de rijbaan volgen, moeten zij zich zo dicht mogelijk bij de rand van de rijbaan houden en behoudens bijzondere omstandigheden links in de door hen gevolgde richting gaan.
De personen die een fiets, een tweewielig gemotoriseerd rijwiel of een tweewielige bromfiets aan de hand leiden, moeten evenwel rechts in de door hen gevolgde richting gaan.
42.3. Stoeten, processies en voetgangers in groep vergezeld van een leider, mogen de rijbaan volgen; in dat geval moeten zij rechts gaan.
Groepen voetgangers van minimum vijf personen, vergezeld van een leider, mogen evenwel ook de linkerkant van de rijbaan volgen. In dat geval moeten zij achter elkaar lopen.
Wanneer de zichtbaarheidsvereisten, bedoeld in artikel 30 van toepassing zijn, moet de positie van de lichten, voorgeschreven in artikel 30.3.5°, omgekeerd worden.
42.4.1. De voetgangers moeten de rijbaan haaks op haar aslijn oversteken; zij mogen er, zonder dat het nodig is, noch slenteren, noch blijven staan.
Wanneer er op minder dan ongeveer 20 meter afstand een oversteekplaats voor voetgangers is, moeten de voetgangers deze oversteekplaats volgen.
De voetgangers mogen het verkeer niet nodeloos belemmeren op een trottoir dat de rijbaan oversteekt, zoals gedefinieerd in artikel 2.40.
42.4.2. Op de plaatsen waar tweekleurige voetgangerslichten zijn aangebracht, mogen de voetgangers zich niet op de rijbaan begeven zolang de lichten hun dat niet toelaten.
42.4.3. Op de plaatsen waar het verkeer geregeld wordt door een bevoegd persoon of door verkeerslichten zonder tweekleurige voetgangerslichten mogen de voetgangers zich slechts op de rijbaan begeven met inachtneming van de bevelen van de bevoegde personen of van de aanduidingen van de verkeerslichten.
42.4.4. Op de plaatsen waar het verkeer noch door een bevoegd persoon, noch door verkeerslichten geregeld wordt, mogen de voetgangers zich slechts voorzichtig op de rijbaan begeven en met inachtneming van de naderende voertuigen.
42.4.6. Behalve indien het hun toegestaan is door verkeerslichten, mogen de voetgangers zich niet op een oversteekplaats voor voetgangers begeven waarover een tramspoor of een eigen trambedding loopt, wanneer een tram nadert.
De meeste wandelclubs, de Vlaamse Atletiekliga, Wandelsport Vlaanderen promoten het veilig wandelen uiteraard aan. Maar toch vind je niet veel regels betreffende de kledij en zichtbaarheid van de wandelaar of fietser. Maar ook hier dringen ze aan op links houden als individu.
- Als wandelaar ben je verplicht om eerst en vooral op het voetpad te stappen. Een voetpad is het deel van de weg dat speciaal is voorbehouden aan voetgangers. Is er geen voetpad, dan moet je wandelen op de begaanbare berm (verhoogd of gelijkgronds). Pas als ook dat niet mogelijk is, mag je een parkeerzone of ook het fietspad gebruiken. Let wel op: op een fietspad hebben de fietsers blijvend voorrang. Zijn ook het fietspad of de parkeerzone geen optie, dan mag je op de rijbaan stappen. De eerste regel op die rijbaan is om zo links mogelijk achter elkaar te wandelen. Ook als je deelneemt aan een georganiseerde wandeltocht, moet je deze regels respecteren. Enkel als er zich een situatie voordoet, waarbij het erg goed te verantwoorden is om toch rechts achter elkaar op de rijbaan te stappen, dan mag dit. Dat kan bijvoorbeeld de veiligste optie zijn in een bocht, waar de zichtbaarheid aan de linkerkant erg beperkt is. Maak een veilige keuze.
Als er op minder dan 30 meter afstand een oversteekplaats (zebrapad) te vinden is, dan ben je verplicht om die te gebruiken. Als overstekende voetganger heb je voorrang, maar toch moet je dat volgens diezelfde wet voorzichtig doen en dus rekening houden met de naderende voertuigen. Oversteken moet haaks op de rijbaan gebeuren, de korste schuine route is dus geen wetttelijke optie. De voetganger mag bovendien niet slenteren of onnodig blijven staan op een zebrapad.
Kort samengevat:
Als wandelaar of loper kies je in de eerste plaats voor het voetpad. Is er geen voetpad, kies dan voor het fietspad. Let op, daar geef je wel voorrang aan de fietsers! Of je kiest voor de begaanbare berm. Kan je niet anders dan lopen op de rijbaan? Dan is de basisregel voor de individuele loper (alleen, per 2, per 3): loop links achter elkaar.
Toch is het verhaal niet zo simpel. De wegcode laat immers toe om, weloverwogen, bij slechte zichtbaarheid of een onveilige hindernis toch uitzonderlijk rechts te lopen.
Grtjs en hou het veilig bij het winkelen
Hugo Peregrinus
- Zicht op Hamme en even later op de wegwerpmaatschappij. Nog zelfs niet geopend!
- Graffiti langs het spoor tussen Sint-Niklaas en Belsele.
Het beste TV programma sinds jaren is terug, aangrijpend, emotioneel en toch bijzonder prachtig! Men kan er wat van leren!
Down the Road is een Vlaams televisieprogramma dat wordt uitgezonden op Eén. In het programma gaat Dieter Coppens op reis met zes jonge mensen met het Syndroom van Down. Op die manier proberen de deelnemers hun grenzen te verleggen. De 9e en laatste aflevering van seizoen drie (30/3/2020) lokte 1 343 842 kijkers!
In maart 2020 werd een vierde seizoen aangekondigd waarin de deelnemers uit de eerste reeks opnieuw samen op reis gaan, deze keer naar Lapland.
In 2019 won het programma de AIB Impact Award. Het programma won ook al een Gouden Roos, de eerste prijs op het World Media Festival in Hamburg in de categorie "documentaries - human relations and values" en zilver op het tv- en filmprijzenfestival New York Festivals in de categorie "reality tv drama".
Ter gelegenheid van Music For Life 2018 trokken Dieter Coppens en Kevin uit het eerste seizoen samen al liftend doorheen Europa van de Finse stad Rovaniemi tot domein Puyenbroek. Deze reis duurde 7 dagen en was ten voordele van vzw Downsyndroom Vlaanderen en Kom Op Tegen Kanker. Dieter en Kevin lieten zich namelijk sponsoren door middel van steunkaarten en sms'en. In totaal bracht deze actie 102.645 euro op.
In 2019 deden Dieter en Kevin dit opnieuw. Toen trokken ze van de Rusisch-Estsche grens naar Kortrijk.
In juli 2020 fietsten Dieter en Kevin op hun tandem door Vlaanderen, van Boutersem tot aan de kust. Overdag genoten ze van de kleine dingen in het leven, 's avonds overnachtten ze bij gastvrije Vlamingen.
Met december in t verschiet en de daarbij horende Warmste Week wil ik binnenkort nog eens reclame maken voor Mobile School en het BCG.
Positief nieuws is dat de blikvanger, euh, de plastic vanger op de Schelde terug is uitgerust met twee vangarmen en dus opnieuw, na vele maanden half verlamd te zijn geweest, zijn werk kan doen.
Vorige donderdag een fietstochtje gemaakt over Kruibeke en Hoboken. Het is opvallend hoe weinig Belgische nummerplaten op de geparkeerde autos aan de werf te zien zijn.
De laatste weken stonden er regelmatig artikels in de krant in verband met Amerika en de presidents verkiezingen. Vele interviews met in de USA wonende Vlamingen werden gepubliceerd. Steeds kwam de slogan terug dat Amerika het land is van de onbeperkte mogelijkheden, From zero to hero, je weet wel. En dat is zeker waar, als het erop aankomt wat geld verdienen betreft.
Ook op televisie loopt er al enkele weken een serie (bij Man bijt Hond) waar men enkele jonge uitgeweken landgenoten volgt. En ook bij deze mensen klinkt het positief, je hebt en krijgt er veel kansen.
Wel zijn velen het er ook mee eens dat het moeilijk is, zeker als het wat tegen loopt. Het sociale vangnet is er afwezig!
From zero to hero kan ook in ons landje nog! Gelukkig maar! Er is het voorbeeld van Meryame Kitir, minister van Ontwikkelingssamenwerking en Grootstedelijk Beleid.
Jammer genoeg is dit een van de weinigen, die als arbeidster aan de lopende band bij Fort Genk, het zover geschopt heeft.
Jammer dat het vooral hoog opgeleide lieden zijn die het volk vertegenwoordigen. De werkvloer is veraf in de beleidsorganen en beheersstructuren. Met als gevolg het voortdurend oprichten van studie groepen die dan weer beroep doen op studie bureaus. Meestal zijn deze laatste dan ook weer opgericht door hoog opgeleide lieden. Het resultaat is heel dikwijls dat de man in de straat het niet begrijpt dat voor soms eenvoudige oplossingen dure en overbodige studies moeten gedaan worden.
De slogan terug naar de man in de straat is makkelijk geformuleerd. De taal van de politiek is zodanig dat men het in het parlement ook niet meer kan volgen. En dat is net de bedoeling, hoe meer verwarring hoe meer men zich kan . vergissen.
Ik verwijs hier graag naar het Fonds voor Medische Fouten, de dienst die meer kost aan werking dan aan uitbetaalde schadevergoedingen. Zo zijn er nog vele fondsen met telkens een Raad van Beheer, een bestuursraad met de nodige politieke vertegenwoordigers (en de nodige politieke postjes) die enkel maar geld kosten en geen zoden aan den dijk brengen.
Ik denk hierbij aan het Zilverfonds? Wat?
Het Zilverfonds was een Belgisch federaal overheidsfonds dat was opgericht om een financiële buffer aan te leggen om de meerkosten van de vergrijzing van de bevolking te helpen dragen.
De vergrijzing van de bevolking heeft ook in België zware financiële gevolgen, aangezien de licht krimpende actieve bevolking steeds meer betaalt voor de pensioenen en andere welzijnslasten voor het groeiend deel van de bevolking dat op rust is.
Het fonds werd in 2001 opgericht door de paarse Regering-Verhofstadt I. De naam werd bedacht door Minister van Begroting Johan Vande Lanotte en slaat op de zilveren haren van senioren. Als minister van pensioenen was op dat moment Frank Vandenbroucke verantwoordelijk.
Het was de bedoeling dat het fonds gespijsd zou worden met het overschot aan middelen uit betere jaren. Dit was vooral in de beginperiode het geval. Het fonds werd gespijsd uit verschillende financiële meevallers, zoals de conversie naar de euro. Vanaf 2007 zou het fonds vaste inkomsten krijgen door de toewijzing van 0,3 percent van het bbp, wat moest worden verhoogd tot 1,3 percent in 2012. Door het uitbreken van de bankencrisis waren er sindsdien echter geen begrotingsoverschotten en dus geen inkomsten voor het Zilverfonds.
De oppositie verweet de regering herhaaldelijk dat het niet ging om een reële spaarpot, maar om een "lege doos". De voorzitter van de raad van bestuur bevestigde op Canvas begin 2012 dat er geen echte spaargelden zijn, maar de regering 'belegt' in haar eigen staatsleningen.
Deze staatsleningen zijn bovendien van een apart type: 'schatkistbons Zilverfonds'. Bij de consolidatie van de overheidsschuld, een relevant gegeven onder meer voor Europa, werd dankzij dat type lening de staatsschuld in hand van het Zilverfonds (als onderdeel van de overheid) afgetrokken van de totaal geconsolideerde staatsschuld. Op deze manier kon de regering 'gevonden' middelen toch uitgeven, en tegelijk doen alsof er geld opzij staat en de overheidsschuld daalt.
Deze manier van werken kan vergeleken worden met iemand die 100 euro kapitaal in een vennootschap stopt en deze er vervolgens weer uithaalt tegen een schuldbekentenis. De 100 euro kan worden uitgegeven, maar toch kan de claim gemaakt worden dat er een "vermogen" van 100 euro in de vennootschap zit.
De opzet van het Belgische Zilverfonds was dan ook op geen enkele manier te vergelijken met bijvoorbeeld het Government Pension Fund of Norway, waar, dank zij de olie-inkomsten van het land, wel enorme geldsommen werden opzij gezet voor de toekomstige overheidsuitgaven.
De voorzitter van het Zilverfonds verklaarde eind 2010 dat er 16,9 miljard euro in het fonds zat, nauwelijks genoeg om een half jaar de pensioenen te betalen moest het om reële middelen gaan.
Op 18 november 2014 verklaarde Minister van Financiën Johan Van Overtveldt dat hij wil 'bestuderen wat de financiële en budgettaire gevolgen zijn wanneer het Zilverfonds wordt uitgedoofd'.
Door de technische opzet van het Zilverfonds en het feit dat ook de pers moeilijk inzicht scheen te krijgen in de opzet van het fonds, duurde het nog jaren voor iedereen overtuigd raakte van de nutteloosheid van het fonds.
Op 27 mei 2016 besliste de Belgische ministerraad (regering-Michel I) om het Zilverfonds te laten uitdoven. In de argumentatie wordt bevestigd dat het hier nooit om reële middelen ging die beschikbaar waren voor de vergrijzing maar om een "lege doos". Op 15 december 2016 keurde de Kamer van volksvertegenwoordigers de afschaffing goed.
Let wel, FvdB was toen verantwoordelijk voor pensioenen. Gelukkig heeft hij na zijn vingers te verbranden voldoende financiële steun gekregen om in Londen nog een aantal jaren de student uit te hangen. En het moet gezegd, wat hij nu verteld over de vergrijzing houdt wel steek.
Naar het voorbeeld van de federale overheid leggen ook verscheidene lokale besturen een spaarpotje met de naam Zilverfonds aan, om de pensioenen van hun ambtenaren te kunnen betalen. Ook hier zijn voorbeelden te vinden waar er geen sprake is van een echt fonds met opvraagbare middelen, maar structuren die "beleggen" in schulden van de overheid waar ze van afhangen.
Tijdens de oprichting van het Zilverfonds werd een nationale informatiecampagne opgezet met de bekende mediapersoonlijkheden Rob Vanoudenhoven en Jo Lemaire, die de burger moest overtuigen van het nut van deze structuur. Hiertoe werd onder andere een "Zilverkrant" op 500 000 exemplaren gedrukt en gratis verdeeld. In deze communicatie werd sterk de nadruk gelegd op het feit dat het hier zou gaan om "een spaarpot", "een appeltje voor de dorst" etc.!!!
Deze week een serieuze test gedaan wat de fysiek betreft. De kine werkt nog steeds aan de rug en aanverwante spieren. De knie houd het uitstekend. Een tochtje van 35 km zonder problemen afgewerkt, het geeft terug hoop voor langere tochten.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Door de werken in de ondergrond aan het rusthuis ligt de Kouterstraat er belabberd bij, de klei is vandaag enigzins weg geregend van de baan, hopelijk blijven de goten het slikken.
Er is niet van te verschieten, DT die het licht van de zon ontkent.
Zo ging het er vier jaar geleden aan toe:
"Gisteravond heb ik Donald Trump gebeld, en ik heb hem aangeboden om samen te werken voor het goed van ons land. Ik hoop dat hij een succesvolle president voor alle Amerikanen zal worden. Met die woorden gaf Hillary Clinton vier jaar geleden, daags na de presidentsverkiezingen, haar nederlaag toe. Zo wil de traditie in de Verenigde Staten het: eens duidelijk wordt dat een bepaalde kandidaat een meerderheid in het kiescollege heeft veroverd, volgt een telefoontje van de verliezer naar de winnaar, en vervolgens een zogeheten concession speech.
Die traditie ontstond toen de technologie een steeds snellere bekendmaking van de verkiezingsresultaten mogelijk maakte. Vroeger kon het wel dagen of weken duren voor de winnaar van een belangrijke verkiezing nationaal bekend was, maar in 1896 zette de Democraat William Jennings Bryan een nieuwe trend door zijn nederlaag meteen te erkennen in een telegram aan de winnaar, de latere president William McKinley. Sindsdien volgen kandidaten in nationale verkiezingen hetzelfde patroon: een privételefoontje aan de winnaar, gevolgd door een toespraak aan de eigen kiezers en de rest van het land, die het einde van de campagne symboliseert. Op die manier erkent de verliezer ritueel de zege van de tegenstander als een nobele daad in dat grote epos dat we democratie noemen, omschrijft professor John R. Vile van de Middle Tennessee State University het poëtisch.
De vraag is natuurlijk of Donald Trump zich straks ook nobel zal gedragen bij een eventuele nederlaag. De kiezers hebben die erkenning nodig: het symboliseert een vreedzame overdracht van de macht, zegt professor Vile.
Maar president Trump heeft al meermaals herhaald dat hij die vreedzame machtsoverdracht niet kan garanderen. Well see, klonk het.
Zolang hij niet toegeeft en processen wil uitlokken zit de lont in het kruitvat.
Voor Beiden hoop ik dat het goed komt. Ik bedoel dat de niet herkozen zelfverklaarde superman en de president-elect de gevoelige toestand in Amerika kunnen afkoelen. Van de eerste verwacht ik het niet, de tweede heeft al een bemoedigende overwinning speech gegeven. Dus nog zeker twee maanden sukkelen met hopelijk niet te veel geweld.
Verliezen is nooit plezant. Het is wel een teken van maturiteit en verstand om zich bij een nederlaag neer te leggen.
Tenzij het Amerikaans verkiezingssysteem inderdaad niet deugd. Maar dan is dit vooral in het voordeel geweest van de beste golfer ter wereld in 2015. En dus is het nu een slecht systeem, met een heleboel fraude mogelijkheden!
Kijk naar ons land.
Stel je voor dat in ons ideaal landje het systeem van kiesmannen wordt ingevoerd. Best mogelijk dat het blauw fabriekje nog steeds de lakens uitdeelt. Niet te veel stemmen maar toch in polepositie. Wat is het verschil, partijen met veel stemmen komen niet aan de bak!
Op alle systemen is wel iets aan te merken. Democratie is ook niet ideaal gebleken. Zeker het Amerikaans kapitalistisch systeem, waar enkel de aandeelhouders van belang zijn, is nefast voor de wereld.
Ik heb zopas het boek ‘Als je wieg op drijfzand staat’ gelezen. Dit relaas van een gebroken leven is hier te lande gebeurd. Beslissingen worden genomen zonder kennis van zaken, je moet maar geluk hebben, als je in moeilijkheden komt, voor wie je moet verschijnen.
Het is mooi weer, de zon schijnt en de herfst van het leven is nog niet zo slecht. Dus wat kan het me schelen! Nee, ik ben bijzonder blij dat er in het grote Amerika toch nog enig ‘common sense’ blijkt te zitten. De wereld is nog niet naar de kloten!
1 november is de dag waarop velen naar het kerkhof afzakken om hun doden te herdenken. Het is een traditie en dat is niet slecht. Ik verkies meer om af en toe, als het past, eens langs te gaan. Zelfs het tijdstip van de dag is variabel.
Toen ik jong was had ik nochtans gezegd dat ze me daar nooit zouden zien. Wel, het kan verkeren. Het fysiek ter plaatse gaan is heel iets anders dan iemand in 'gedachten' houden.
Morgen is het Allerzielen. Persoonlijk heeft deze dag me altijd meer aangesproken. Want daar zou het toch eigenlijk over moeten gaan, ALLE ZIELEN. Die heiligen zijn niet allemaal zo onbesproken hé. Er zitten er heel wat tussen die een alles behalve heilig leven hebben geleid.
Morgen dus.
Een jaar geleden hadden we met Op Stoapel een eerste bezinningsmoment. Deze herdenking, georganiseerd ter herdenking van de verongelukte collega's van de Boelwerf, vond plaats aan het standbeeld De Zaatman.
Vele hartverwarmende reacties volgden op Facebook en andere kanalen zodat werd besloten dit gebeuren jaarlijks te laten plaatsvinden. Helaas, covid steekt hier een stokje voor.
Het bestuur van Op Stoapel kon, kan dit niet zomaar laten voorbijgaan. Daarom is er morgen, met een beperkt aantal bestuursleden, opnieuw een hulde aan de mensen van voorbij. Er zal een bloemstuk worden neergezet aan De Zaatman en aan de Hensen kraan.
Een, lichtjes aangepast, gedicht van Hanna Lam zal geplaatst worden op onze Facebook pagina. Een pankarte zal worden opgesteld aan de kraan.
Met de letters hierboven kan je het woord knie vormen.
Wel, met mijn linkerknie is het niet al te best gesteld. Niet dat het een onoverkomelijk probleem is of dat ik beperkt ben. De vaststelling: de sleet van de meniscus is zodanig vergevorderd (of gewoon weg), dat het scharnieren problemen begint op te leveren. En waarschijnlijk ben ik door dit probleem toch onnatuurlijk beginnen stappen tijdens de Boslandtrial. Het gevolg was dat de rug in moeilijkheden kwam.
Tijdens het onderzoek, CT scan met contraststof, bleek ook dat mijn voorste kruisband gescheurd is.
Hoe kom ik daaraan?
Meestal ontstaat een scheur door een trauma (bv. ski-ongeval, voetbaltrauma,..). Vaak is dit een draaibeweging gecombineerd met een valgus-moment (beweging van de knie naar binnen toe).
Frequent gebeurt dit zonder contact met een medespeler of andere persoon. Typisch voelt of hoort men hierbij soms een krak. Meestal kan men dan niet verder spelen en zwelt de knie progressief. Soms zijn de klachten echter initieel zeer mild (enkel lichte pijn en zwelling) en wordt de diagnose pas veel later gesteld (vooral bij solitaire letsels van de voorste kruisband zonder bijkomend letsel).
Mijn knie heeft niet gekraakt en is niet gezwollen. Ik speel noch voetbal noch ga ik skiën. Is het door het werk thuis!!??
Deze week ben ik bij een specialist geweest. Die las het verslag van de radioloog, keek naar mijn leeftijd en stelde gewoon een spuit met een gelleke voor. En vermits het sleet betreft is het aangewezen ook de rechterknie op dergelijke wijze te behandelen.
Linkerknie = ok, rechterknie = even wachten!
Tot dusver is het gevoel in de betreffende knie best goed te noemen. Geen hinder meer noch pijn. Dus nog even afwachten en eventueel de rechterknie ook laten behandelen. En nog wat langer wachten alvorens na te denken over het vervangen van de gewrichten.
Met diezelfde letters uit de titel kan je ook het woord kine vormen. En ook dat heb ik nodig om de spieren in de rug terug los te maken en alzo de pijn op te heffen. En daarvoor ga ik terug naar Hyper die me vorig jaar uitstekend hebben behandeld met de gerokken pezen van het rechter onderbeen.
Het komt dus allemaal goed, zolang we maar dat covid-19 ding kunnen blijven ontwijken. En dat hoop ik ook voor jullie lezers. Trouwens ook voor iedereen.
Gisteren wou ik al een artikel schrijven met als titel: Breaking News!
De titel is veranderd en terecht.
Filip neemt zijn halfzus in de armen, althans dat denk ik toch. Tenzij covid-19 hier ook een stokje voorsteekt. Het is in ieder geval scherp een meter, en dat mag best. Het feit dat zij samen de post op facebook ondertekenen met hun voornamen zegt al veel.
Maar het zegt veel meer over Filip zelf. Hij rekent af met zijn eigen verleden en de onnatuurlijke en hautaine houding van zijn vader. Als je ook nog maar een fractie geloofd wat er in de pers verschijnt in verband met de opvoeding van Flip, Astrid en Laurent, tja, dan lijkt het of A2 enkel en alleen maar voor zichzelf heeft geleefd.
Op zijn beurt heeft diezelfde A2 ook al geen gelukkige jeugd gehad.
Hoe wordt je koning?
Leopold was de eerste Koning der Belgen omdat zij hem zelf hun kroon hadden aangeboden. Dit heeft nog steeds gevolgen. De Koning der Belgen wordt koning bij de gratie van zijn landgenoten, niet bij de gratie Gods. De koning staat daarmee niet boven België, vandaar dat de koning spreekt over landgenoten en niet over onderdanen. De Koning der Belgen neemt de troon in bezit nadat hij de Belgen heeft beloofd dat hij de onafhankelijkheid zal handhaven. Maar de troon is van de Belgen en niet van de koning in persoon, hij mag de troon van de Belgen gebruiken in ruil voor zijn eed. De koning moet aan zijn landgenoten, vertegenwoordigd in het parlement, verantwoording afleggen (deze verantwoording legt de koning nooit zelf af, maar in de persoon van een minister, dit noemt men de ministeriële verantwoordelijkheid). De macht is namelijk van het volk en niet omgekeerd. Uiteraard moet de koning neutraal zijn, hij fungeert als een soort scheidsrechter. Hij kan geen contracten afsluiten in zijn naam, zelfs niet privé. Toch mag de invloed van onze landgenoot op het Belgische beleid niet worden onderschat.
Toen koning Leopold III van België tijdens zijn gevangenschap in de Tweede Wereldoorlog op 11 september 1941 kerkelijk en op 6 december 1941 burgerlijk hertrouwde met het West-Vlaamse burgermeisje Lilian Baels, zonder ministeriële goedkeuring, ontstond er een dynastiek probleem. Hij had haar de titel van Prinses van Réthy toegekend (echter nooit officieel) en het predicaat Koninklijke Hoogheid. Tevens was hij van mening dat zij vanaf dat moment tevens de titels van Prinses van België, Hertogin van Saksen en Prinses van Saksen-Coburg en Gotha mocht dragen.
Deze naam was sedert het einde van de Eerste Wereldoorlog officieus vervangen door Van België, maar is nooit officieel afgeschaft. Tot 1891 droeg de Belgische vorst de titel van Koning der Belgen, samen met alle andere persoonlijke, buitenlandse, adellijke titels die hij bezat. Er bestond echter geen officiële generische Belgische titel of naam voor de nakomelingen van Leopold I. Titels als Hertog van Brabant of Graaf van Vlaanderen werden individueel toegekend. Officieuze titels en benamingen kwamen sporadisch voor.
De titel van Prins van België en de familienaam Van België werd ingevoerd bij Koninklijk Besluit van 14 maart 1891. Vanaf dat moment zou hij van toepassing zijn op alle directe nakomelingen van de regerende vorst in de mannelijke lijn, en op de echtgenotes van Prinsen van België. Hiermee wilde men de identiteit van vorstenhuis en vorstendom versterken.
Deze dragers van deze titels zijn ofwel bloedverwanten aan de Belgische Koning, of worden bekrachtigd door een Koninklijk Besluit, hierdoor verschilt dit van de dynastieke titel.
Het is duidelijk, Filip wordt door betere raadgevers omringd en hij wil zelf zijn geloofwaardigheid oppoetsen. Het dossier Belgisch Congo werd door hem niet uit te weg gegaan. Hij had het lef om de fouten van zijn voorgangers recht te zetten.
Of er nog contact is tussen hem en zijn voorganger valt wel te betwijfelen. Alhouwel A2 een typische bon-vivant is en zich weinig gelegen laat aan zijn medeburgers.
Dit wil niet zeggen dat ik nu sta te juichen dat ik in een koninkrijk mag wonen. Het is en blijft iets archaïsh. Alhoewel je op echte demokratie ook niet moet rekenen, zie België anno 2020!
Grtjs
Hugo Peregrinus
Noot: Er zal wat gesleuteld moeten worden aan de boom!
zijn we allemaal. Maar degene die deze omschrijving als naam draagt woont in Laken. En o ironie, sinds een koekoeksjong zich Saksen-Coburg noemt wordt deze naam terug hip. Trouwens is de naam Van België niet erkend. Je kan wel van België afkomstig zijn maar daarom geen Belg willen zijn. Het samenraapsel van lapjes grond blijkt nog steeds niet geheel goed aan elkaar gelijmd.
Het verdelen van postjes daarentegen, daarin hebben de kleine potentaatjes zich wel verenigd.
Koekoeksjongen
zijn koekoeken die werden grootgebracht in een vreemd nest en door een andere soort vogel. In mensentaal is dat bastaardkind. Een buitenechtelijk kind, vroeger ook onwettig, onecht of natuurlijk kind, is een kind van een vader en moeder dat niet tijdens een wettig huwelijk of binnen een bepaalde periode na de ontbinding daarvan is geboren. Een overspelig kind is een onwettig kind dat in overspel verwekt is. Een liefdesbaby is een kind van ongetrouwde ouders, geboren uit een nog prille liefdesrelatie. De koekoeksgraad is het aantal heimelijke buitenechtelijke kinderen in een generatie.
Een buitenechtelijk kind kan geëcht worden wanneer de ouders alsnog huwen. Men spreekt dan van een "mantelkind" omdat de bastaard met "de mantel der liefde" wordt bedekt.
Deze week was ik toch een beetje geschokt door de uitspraak: als nu alle koekoeksjongeren naar voren treden om hun erfenis dan komen er grote problemen.
Deze persoon is blijkbaar overtuigd dat de man in het ronde mag p..aren en zijn verantwoordelijkheid ontlopen. Volgens hem was de vrouw die nu als Saksen-Coburg-Gotha door het leven zal stappen enkel uit op geld. Het was zelfs een schande om na zovele jaren pas naar voor te treden. De titel die erbij hoort was volgens spreker belangrijker dan de eer van de vader.
Tja, hoe wereldvreemd kan een mens worden.
Het huis Saksen-Coburg en Gotha is een van oorsprong Duitse dynastie waarvan leden over verschillende Europese landen heersten.
De dynastie ontstond uit het hertogelijke huis Saksen-Coburg-Saalfeld (uit het huis Wettin), dat in 1826 het dubbelhertogdom Saksen-Coburg en Gotha in bezit kreeg. Telgen uit dit geslacht kregen in de 19e eeuw verschillende andere landen in handen: België, Portugal, Verenigd Koninkrijk, Bulgarije en Saksen-Coburg en Gotha.
België
Toen België in 1830 onafhankelijk werd moest er een koning worden gevonden. Uiteindelijk vond men de jongere broer van hertog Ernst I van Saksen-Coburg-Gotha, Leopold, bereid de kroon te aanvaarden. Hij legde op 21 juli 1831 de eed af als koning Leopold I.
In 1920 besloot koning Albert I de titel hertog van Saksen en de familienaam Saksen-Coburg-Gotha niet meer te gebruiken vanwege de wandaden die Duitse troepen in de Eerste Wereldoorlog in België hadden gepleegd. Het Belgische koninklijk huis heet sindsdien officieel van België.
Portugal
Op 1 januari 1836 trouwde Ernsts neef, Ferdinand, met koningin Maria II van Bragança en werd zo Ferdinand II van Portugal. Zo ontstond een Portugese linie van het Huis Bragança-Saksen-Coburg en Gotha, zijn nakomelingen hebben tot 1910, toen de monarchie werd opgeheven, onder de naam Saksen-Coburg en Gotha op de troon gezeten.
Verenigd Koninkrijk
De zoon van hertog Ernst I, Albert, trouwde op 10 februari 1840 met koningin Victoria van het Verenigd Koninkrijk. Het Engelse koninklijk huis heette officieel Saksen-Coburg-Gotha vanaf 1901, toen hun zoon Edward VII op de troon kwam. In 1917 veranderde koning George V de naam in Windsor.
Bulgarije
Een ander lid van de familie, Ferdinand van Saksen-Coburg-Gotha-Koháry, werd na het aftreden van vorst Alexander I van Bulgarije op 7 juli 1887 prins en later koning van Bulgarije. De laatste koning, Simeon II, draagt eveneens Saksen-Coburg-Gotha als achternaam en was van 2001 tot 2005 premier van Bulgarije.
Ernst I stierf in 1844 en werd opgevolgd door zijn zoon Ernst II. In 1893 stierf Ernst II kinderloos en de troon zou eigenlijk overgaan op de prins van Wales (de latere Eduard VII). Eduard zag echter af van zijn recht op de hertogelijke troon en deed deze toekomen aan zijn jongere broer Alfred, hertog van Edinburgh.
Alfreds enige zoon, eveneens Alfred geheten, pleegde in 1899 zelfmoord. Toen Alfred een jaar later stierf werd hij opgevolgd door zijn neef Karel Eduard, zoon van zijn broer Leopold en kleinzoon van koningin Victoria. Hij moest in 1918 troonsafstand doen.
Respect voor de prille prinses, eindelijk erkend als persoon. Niet dat ze daarom nu een grotere familie heeft. Maar dat is, denk ik, niet aan de orde, zeker niet met zulk een wereldvreemde bende.
Het kan niet alle dagen zondag zijn. De Boslandtrail was een iets kortere tocht dan voorzien. Na 84km heb ik er de brui aan gegeven. Niet door het weer, dat was na middernacht voortreffelijk te noemen. Tegen de middag werd het zelfs ronduit schitterend weer.
De pijn in de rug, die zo rond 50km opkomt en gewoonlijk verdwijnt zo’n 10km later, werd erger. Op den duur kon ik bijna niet meer recht lopen. De wijsheid komt met de jaren en dus ben ik niet koppig verder gegaan.
Ik weet nu niet welk woord ik moet gebruiken: jammer of spijtig. Ik zou dan toch meer opteren voor helaas in de betekenis van ‘het is niet anders’.
Goed, bij leven en welzijn volgend jaar beter.
Over naar de orde van de dag. Het blauw fabriekje blijft op volle toeren draaien. Ook al hebben vele partijen verloren bij de laatste verkiezingen, het blijkt helemaal geen beletsel te zijn om aan de vetpot te blijven zitten. En de voorzitter van de federale regering blijft een afgevaardigde van de kleine partij. Toch straffe toeren.
Waarschijnlijk zal er morgen hier en daar wel een flesje gekraakt worden. Ik hoop dat het dan is omdat de buit binnen is en niet omdat ‘ze’ hard hebben gewerkt!
Ik leef nog steeds en ik ben niet op weg naar een bedevaartsoord. Wat niet betekend dat ik ook niet actief zou zijn. Zoals al gemeld zijn keuken en badkamer aan renovatie toe. Wat 36 jaar geleden voor even zou zijn is dus nu wel degelijk uitgeleefd. Alles moet niet weg, gelukkig maar.
Geluk moet je steeds wel hebben, altijd en overal. Drie weken terug, voor de Nederland reis, is den teco afgeslagen. Er moest ergens een elektrisch lek zijn naar de aarde. Na enig zoekwerk en het ristelend geluid dat vanonder de ijskast bleek te komen was het probleem opgelost. Opgelost in de zin dat het lek gestopt was, opgelost in de zin dat de (versleten) ijskast werd ontruimd en naar buiten afgevoerd, klaar voor het containerpark. Gelukkig is dit gebeurd de dag voor afreizen.
Ondertussen is de nieuwe grotere vriezer geleverd en geplaatst. Groter wil zeggen dat dit exemplaar niet meer op de plaats van de vorige kon komen. Er diende een plaats gecreëerd te worden en hiervoor verdween dan weer een andere kast.
Het breekwerk en de nodige wijzigingen van allerlei zaken geven het nodige te doen. Zodoende waren er menige avonden dat de goesting om aan de PC te zitten ontbrak.
Ook Agnes heeft al een zeer drukke week achter de rug. Maandag zijn er bijna honderd plantjes voor KOTK geleverd. Het sorteren en uitvoeren nam heel wat tijd in beslag. Op de koop toe werden er dinsdag nog een dikke 7 plasticzakken met dopjes afgeleverd. Ondertussen is de gang terug leeg, de fietsen kunnen terug binnen.
Vandaag beschouw ik als een rustdag, de fysieke inspanning beperkt zich tot bureauwerk. Morgen overdag zou dit wel eens een vervolg kunnen hebben, lang uitslapen en niks doen.
In de late namiddag wordt het dan tijd om mijn spullen bij elkaar te zoeken en tegen de avond aan klaar te staan voor vertrek naar Hechtel-Eksel.
Wat ga ik daar doen? Wel het omgekeerde van vandaag, deelnemen aan de Boslandtrail. Deze wandeltocht vindt plaats vanaf morgen avond tussen 20-22u tot zaterdag avond, eveneens tot 20-22u. De afstand bedraagt 100 km en loopt door een gevarieerd parcour zoals bos, heide en woestijn, de Sahara genaamd.
Er zijn 7 startlocaties waarover het aantal deelnemers is verspreid, de kans dat je veel wandelaars tegenkomt is gering. Zo zijn buiten de start en aankomst locatie nog negen scanpunten waar je meestal naar het toilet kan gaan. Vijf scanpunten zijn voorzien voor drank, snack of fruit.
De weersvoorspelling is minder gunstig dan vorige weken. Dat neemt niet weg dat het beter niet te warm is, de regen zou zich wel mogen beperken. (Sorry voor de landbouwers en tuinierders, de natuur en de rivieren)
Chovanec
Wie? Wel die Tsjech die overleed in de gevangenis van Charleroi. Het eerste wat me te binnen schoot toen ik dit trieste nieuws vernam: Ryanair! Bleek later dat het inderdaad te moeilijk is voor deze maatschappij om op een vriendelijke manier die man te helpen. Het Ticket was wel degelijk aangekocht, waarom dan zo iemand aan zijn lot overlaten?
De rest is niet minder schokkend.
Bedreigend is echter dat het systeem een beetje rot is. Wie neemt nu dergelijke onbenullen in dienst? Of moet je inderdaad vader en moeder hebben vermoord? En waarom is er een hiërarchie waaraan verantwoording moet worden afgelegd als elke kleine garnaal zijn eigen goesting kan doen.
Een structureel probleem in België? Waar zijn er nog?
Om af te sluiten, Pog en Rog zijn twee wielerkampioenen uit een piepklein land. In de krant Het Nieuwsblad stond de kop: Ontwikkelingsland met slechts negen profs. Wel zijn er in ons kleine landje op dat vlak wellicht enkele tegenhangers op komst.
Vorige vrijdag eindelijk nog eens met de stapmaten een dagje weg. In en rond Puurs is het goed wandelen. Zodoende waren de benen terug op temperatuur voor een weekendje weg.
Van zaterdag tot maandag vertoefden we in Nederland. Sint-Michielsgestel was onze basis, hotel De Ruwenberg bezit 4 sterren en had een Diner arrangement in de aanbieding. Dit 3 gangen diner was niet de hoofd reden om daar te boeken. De nabijheid van 's Hertogenbosch of Den Bosch en het uitgestrekte bosgebied rond de stad bieden een waaier aan prachtige wandelingen en fietstochten. Daar Nederland fietsland is werd de fiets meegenomen.
Ondanks het iets frissere weer op zondag was het in de bossen van Vucht aangenaam vertoeven.
En uiteraard is Den Bosch een prachtige stad.
Midden in het gezellige Brabant ligt het Bourgondische Den Bosch. De stad is naast een van de grootste steden van de provincie Noord-Brabant ook het administratief en bestuurlijk centrum van de provincie.
‘s Hertogenbosch is gelegen aan de samenloop van de Dommel, de AA en de Willemsvaart die samen de Binnendieze vormen. Den Bosch werd al in 1184 een stad met stadsrechten en is al die tijd een belangrijk centrum gebleven. Door de aanwezigheid van de Bisschop in de stad heeft en had ’s Hertogenbosch altijd een sterk katholiek karakter. Er zijn nog steeds veel oude kerken te vinden in de binnenstad.
De blikvanger van Den Bosch is natuurlijk wel de kathedraal. Dit prachtige bouwwerk, gebouwd in de 2e helft van de middeleeuwen, torent al eeuwen lang uit boven de stad. Daarnaast is de binnenkant van de kathedraal ook zeker het bewonderen waard. Er zijn enkele prachtige glas en lood ramen die zeker op zonnige dagen een prachtig kleurrijk schouwspel op de vloer en wanden van de kerk projecteren.
De glas-in-loodramen stellen de zeven sacramenten voor. De ramen zijn gemaakt tussen eind 19e eeuw (onder andere werk van Jean-Baptiste Capronnier), Marius de Leeuw in 1966, Pieter Wiegersma in 1953 en tot slot een modern werk ‘Het Laatste Oordeel’ van Marc Mulders: in een van de details zie je de terroristische aanslag op de Twin Towers in 2001.
Een van de grootste blikvangers: het koperen doopvont. Dit wordt gezien als een meesterwerk in de laat-gotische siersmeedkunst, gemaakt door Aert van Tricht.
De preekstoel werd in de 16e eeuw gemaakt en is opgebouwd uit zes korinthische zuilen. Het werk werd ook verdergebouwd tijdens de Renaissance: dat zie je aan de vermenging van mythologische wezens en het ineens aanwezige perspectief.
Het altaar is een retabel van houtsnijwerk. De panelen zijn geschilderd. Hier zien we het Lijdensverhaal in de drie kasten. Als de panelen gesloten worden, zien we niet het Lijdensverhaal, maar het leven van Jezus zoals de Bruiloft te Kana, de opvekking van Lazarus en de Bekoring in de Woestijn. De makers van dit altaarstuk zijn niet bekend, maar door de merktekens weten we dat ze in een Antwerps atelier gemaakt zijn.
De kathedraal heeft 16 dubbele luchtbogen: op deze bogen zitten in totaal 96 kleine figuurtjes. Deze beeldhouwwerken zijn erg gevarieerd: van leeuw met een stukje papier tot een man met trom en bekkens.
Den Bosch heeft een netwerk van kleine waterloopjes. Het valt niet te vergelijken met de grachten van Amsterdam, maar toch is dit een aardige manier om Den Bosch te leren kennen. In kleine bootjes vaart men onder begeleiding van een gids langs de oude muren en vesting. In sommige stukken gaat men ook letterlijk onder de stad door.
In het hartje van het centrum van Den Bosch ligt de markt. Dit schitterende plein is al eeuwen het middelpunt van de stad. Al in de veertiende eeuw was er hier een plein een plein te vinden. Centraal op het plein is er een standbeeld van Jeroen Bosch te vinden. Het beeld staat met zijn rug naar het huis waar deze Bossche schilder is opgegroeid. Op het plein is er tevens een vier meter diepe waterpunt te vinden. Het plein wordt nog intensief gebruikt voor zijn oorspronkelijke doel. Iedere Dinsdag en donderdag wordt er een groentemarkt gehouden. Op woensdag en zaterdag een waren en stoffenmarkt. Iedere vrijdag wordt er een biologische markt georganiseerd. Daarnaast is er iedere eerste zondag van de maand een kleine maar gezellige markt op de Bossche markt te vinden.
Kamp Vucht heb ik niet bezocht, vorig jaar ben ik er al langs geweest tijdens mijn doortocht richting Trondheim.
Op de terugweg zijn we nog langs Breda gegaan. Bij het binnenrijden van een parking werd me er aan herinnerd dat ik een fietsdrager achterop had. Bij het omhoog rijden schraapte deze drager over de rijbaan, hetgeen een hels lawaai teweeg bracht. Gelukkig was het meer lawaai dan schade.
Vanaf nu begint het werk binnen, het interieur van keuken en badkamer is aan renovatie toe.
grtjs
Hugo Peregrinus
Epiloog
Hoe zoo is er corona in Nederland. Enkel het personeel in hotel, restaurant of café draagt er een mondmasker. Wel zijn er overal affiche's met de regels uitgehangen en lijnen op de grond getrokken. Maar van de laatste trekt geen mens zich wat aan.
Democratie zijn drie wolven en een schaap die een voorgerecht kiezen.
Democratie is de dictatuur van de meerderheid.
En zo zijn er nog vele gezegden te vinden die hun wijsheid halen uit de ervaring.
Hier in ons landeke heb je deze wijsheid al vlug geleerd. Maar wat er nu allemaal voor toneel wordt gespeeld is du jamais vu.
De regeringsvorming in 2010-2011 was een rekord. Na 541 dagen legde de regering-Di Rupo de eed af op dindsdag 6 december. Nu zijn we ook al een mooi eind op weg. 20 maanden na de verkiezingen van 26 mei 2019 is het kinderlijk gekrakeel over postjes nog steeds niet beïndigd.
Hoe ziek is onze democratie?
Democratie is een delicaat beestje. Ze geldt nog altijd als een eerbiedwaardig ideaal voor een politiek bestel, maar haar feitelijke verschijningsvorm stelt steeds meer mensen teleur.
Zijn het de ontgoochelende resultaten van het democratische beleid die ons teleurstellen? Of is het misschien het gebrek aan competentie en aan fatsoen van het politieke personeel? De roep om meer directe democratie klinkt daarom steeds luider. Sommigen stellen hun hoop zelfs op het opkomende populisme. De burgers moeten het politieke heft opnieuw zelf in handen nemen, zo heet het, en de beroepspolitici (de politieke elite, het establishment ) buiten spel zetten. Geen representatieve democratie meer maar een waarachtige volksdemocratie.
Dat veronderstelt natuurlijk dat de burgers vertrouwen kunnen stellen in hun mandaathouders.
Welnu, die remedie is een gevaarlijke illusie. Al in de achttiende eeuw gaven de toenmalige tegenstanders van de monarchie toe dat de participatie van de burgers aan de democratische politieke besluitvorming onvermijdelijk zou moeten verlopen via een beperkt corps van afgevaardigden. En dat die afgevaardigden een tamelijk vrij mandaat zouden moeten krijgen om de belangen van de burgers te behartigen naar hun eigen weloverwogen oordeel. Een vrij mandaat omdat de burgers doorgaans niet beschikten over de nodige informatie en zelfs niet over de nodige burgerdeugd om hun ware belangen in concrete gevallen te onderkennen. Dat veronderstelt natuurlijk dat de burgers vertrouwen kunnen stellen in hun mandaathouders en tevens dat de mandaathouders vertrouwen kunnen hebben in de deugdzaamheid van burgers, die al bij al gevoelig zullen zijn voor het algemeen belang op langere termijn.
Dit wederzijdse vertrouwen is gemakkelijker te handhaven in een kleinschalige republiek dan in een grootschalige staat. Daar is het veel moeilijker om begrip en waardering op te brengen voor de belangen van verre, vreemde mensen en dus voor het algemeen belang. Daar zijn individuen moeilijker te bewegen toe te treden tot klimaatverdragen (die enkel nuttig kunnen blijken op langere termijn) en tot vrijhandelsverdragen (die slechts het eigenbelang dienen omdat ze ook het eigenbelang van verre vreemden dienen).
Het probleem van de hedendaagse democratie is dan ook, in niet te onderschatten mate, een probleem van waardebeleving; een cultureel probleem. En het vindt zijn oorsprong niet vooreerst bij de politieke elites die inhalig en bekrompen zouden zijn. De oplossing is dus niet in de eerste plaats te zoeken in de verzwakking van die elites door middel van meer directe democratie, van meer referenda, van sociale media. Het probleem vindt zijn oorsprong grotendeels in de onmacht van vele burgers om vertrouwen te schenken, dus in hun gebrek aan burgerdeugd. De deugdzaamheid van de politici laat dikwijls te wensen over, dat wisten wij al lang. Maar die van de burgers eveneens. Dat beseffen wij nog niet genoeg.
In principe zou de democratie haar eigen democratische cultuur moeten genereren. Want, zo dachten Montesquieu en velen na hem, participeren aan de democratie is zielsverheffend en geestverruimend. Ze hebben gelijk, tot op zekere hoogte. Wie echt aan het democratische spel van besluitvorming kan deelnemen, begint ervan te houden.
Maar helaas, de individuen spelen in onze samenleving niet enkel mee in het spel van de democratie, maar ook met het spel van de (min of meer) vrije economische markt. Dit spel dient de democratie door de macht van de politieke overheid te beperken. Maar de cultuur die zij huldigt, is veel minder te rijmen met de democratische. Daar worden individualistische waarden, hedonistische waarden gehuldigd. De eigen genieting wordt er gepromoot en niet die van verre, onbekende mensen. Competitie is er de regel en niet samenwerking. Winst op korte termijn is er de drijfveer en niet het algemeen belang op lange termijn.
Er zijn sectoren in onze samenleving die de ongunstige invloed van de cultuur van de vrije mark kunnen tegengaan: het schoolbestel, het religieuze bestel. Vandaar al die oproepen om tenminste daar de (jonge) mensen op te voeden in de democratische waarden. Maar zelfs dan mag onze democratie niet te veel verhopen van de politieke waardenbeleving van de burgers. Democratische politiek is immers meer dan kiezen en stemmen.
De voorstanders van de directe democratie zien de democratische besluitvorming vooral gesteund op de procedure van het stemmen. Een grote fout. In de werkelijke democratie wordt inderdaad gestemd, zo nu en dan, om aan vertegenwoordigers een mandaat te geven. Maar er wordt vooral onderhandeld. De procedures van het onderhandelen zijn minder transparant, maar laten beter toe belangen te verzoenen. Onderhandelen in kleine comités is de kern van de politieke besluitvorming, ook in de democratie.
Stuk uit een politiek essay van Guido Dierickx
Er zijn mensen verkozen om dit land te leiden, alleen verzuimen zij dat te doen
Waar moet het heen? En wie zal dat betalen? Vooral op de tweede vraag is het antwoord een zekerheid!
Al bij al was het gisterochtend best wel fijn wandel weer. Temperatuur zo rond 20°C, totaal geen wind en door de vochtige mist moest je niet constant aan de pull hangen.
Tegen dat de zon doorbrak was ik al ver over halfweg.
Het palmke bij Rita smaakte weeral, en op één been kan je moeilijk stappen, dus een duoke was op zijn plaats. De laatste 300 m liep het zweet over mijn rug.
Beste Lezers,
Beste Lezers,
